PL233266B1 - Sposób hydrotermicznej obróbki skóry - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób hydrotermicznej obróbki skóry, która przeznaczona jest do wytwarzania powiększających się elementów odzieży, a przede wszystkim do produkcji powiększającego się obuwia, którego rozmiary zwiększają się i którego okres użytkowania jest przedłużony.

Dotychczas, szczególne zainteresowanie producentów odzieży wywoływała głównie idea wytwarzania rosnącego buta. Koncepcja wytwarzania obuwia powiększającego się w trakcie jego używania była realizowana na wiele sposobów, przy czym wśród znanych oraz poszukiwanych rozwiązań można wyróżnić kilka ich typów. Umownie można podzielić je na trzy podstawowe grupy, wyróżniając obuwie, którego szczególną cechę stanowi:

- jego budowa, względnie

- mechanizm działania, względnie

- możliwość zmiany i dostosowania funkcji do aktualnych potrzeb użytkownika.

I tak, wśród rozwiązań obuwia, którego istotę stanowi jego budowa znane są na przykład tzw. rozwiązania „konstrukcyjne” butów powiększających się, tj. butów, których powiększanie się jest możliwe dzięki ich budowie. W spodzie i wierzchu takiego obuwia umieszczane są mechanizmy lub elementy, pozwalające na zwiększenie ich długości, tęgości i innych parametrów wielkościowych. Do wykonania spodów i wierzchów tego rodzaju obuwia stosowane są typowe materiały, jakie wykorzystywane są w obuwnictwie, z tym, że dodatkowo do ich konstrukcji wprowadzone są elementy, czy też mechanizmy, które umożliwiają powiększanie buta. W grupie butów, których istotę stanowi ich budowa wyróżnić można również tzw. „materiałowe” rozwiązania powiększającego się obuwia. Są one wykonane z materiałów wykazujących szczególne właściwości. W rozwiązaniach tych obuwie ma tradycyjną konstrukcję, (tj. w szczególności jego produkcja nie wymaga dodatkowych maszyn, ani też stosowania szczególnych elementów), natomiast materiał, z którego wykonany jest spód i wierzch wykazuje zdolność powiększania się, „rośnięcia”. Znane są także tzw. rozwiązania „konstrukcyjno-materiałowe” (mieszane), w których na przykład konstrukcja spodu obuwia umożliwia jego powiększenie, natomiast wierzch obuwia wykonywany jest z materiału rozciągającego się, tzw. „rosnącego” i odwrotnie.

W grupie obuwia, którego szczególną cechę stanowi jego działanie - wskazać można obuwie ze wzrostem regulowanym „ręcznie” przez użytkownika, na przykład w wyniku przekręcenia, czy też odkręcenia śruby lub zmiany pozycji zaczepów, czy też „rzepów”, względnie użycie czynnika fizycznego (np. promieniowania elektromagnetycznego, temperatury), czynnika mechanicznego (np. rozciągania) lub czynnika chemicznego (np. nasączania rozpuszczalnikiem). W grupie tego typu obuwia wyróżnić można także obuwie „rosnące automatycznie”, którego wzrost zależny jest wyłącznie od upływu czasu lub zależny jest on od działania czynników pobudzających wzrost (np. od nacisku). Należy podkreślić, że niektóre z przedstawionych rozwiązań nie doczekały się jeszcze swoich praktycznych realizacji.

Inną jeszcze grupę obuwia zmieniającego wielkość stanowi obuwie, które cechuje możliwość zmiany i dostosowania funkcji do aktualnych potrzeb użytkownika. W grupie tej wyróżnić można, np.:

- obuwie „rosnące” w miarę wzrostu stopy, przeznaczone głównie dla dzieci i młodzieży, wykazujące zasadniczo możliwość jednokierunkowej zmiany parametrów oraz

- obuwie dopasowujące się do zmiany wielkości stopy, np. w ciągu dnia.

Mimo tego, iż w literaturze przedmiotu opisano wiele rozwiązań umożliwiających powiększanie obuwia - w praktyce brak jest na rynku obuwia „rosnącego”. Wynika to z kilku przyczyn: zbyt wysokiej ceny proponowanych rozwiązań, nadmiernej komplikacji związanej z ich stosowaniem oraz ich ograniczonej funkcjonalności, a także z faktu, iż nie zaspakajają one potrzeb użytkownika, względnie estetyka tego obuwia jest obniżona poprzez wprowadzenie elementów umożliwiających jego wzrost. Niemniej jednak znany jest cały szereg rozwiązań obuwia, które może być powiększane.

I tak na przykład, z niemieckiego opisu patentowego (nr publikacji DE2535982) znane jest rozwiązanie pt. „Regulowany but” („Verstellbarer Schuh”, „Stretchable shoe for growing children - separates front and rear at plantar arch portion of shoe”, „But o zmieniającym się rozmiarze dla rosnących dzieci - oddzielnej przedniej i tylnej części łukowej podeszwy”). W rozwiązaniu tym opisano regulowany but, którego cechą znamienną jest to, że przednia i tylna część podeszwy podzielona jest płaskim, łukowato ukształtowanym rozcięciem odstępem, stanowiącym linię rozdzielającą. Przy czym przednia część podeszwy buta składa się z wzmacniającej sekcji skóry, tj. podeszwy wzmacniającej na wierzchołku buta, spodniej płyty środkowej i spodniej płyty, które połączone są w taki sposób, że pomiędzy spodnią płytą środkową a spodnią płytą tworzy się przestrzeń pośrednia. Przy czym podeszwa wzmacniająca, spodnia płyta środkowa i spodnia płyta są wyposażone w otwory usytuowane w miejscach

PL 233 266 B1 wzajemnie odpowiadających sobie w przedniej części oraz jego tylnej części. Natomiast tylna buta część składa się z podeszwy i przerwy (odstępu), przy czym przerwa (odstęp) uformowana jest w kształt podkowy z ramionami i jest ona otoczona obcasem i odstępem pomiędzy ramą i obcasem. Jeśli spodnia płyta ma być wysunięta do tyłu, następuje to przez popychanie zacisków śrubowych przez otwory przedniej części i w jeden z otworów tylnej części, dzięki czemu uzyskuje się dostosowanie rozmiaru złączy. Można powiedzieć, że zgodnie z rozwiązaniem buty zawierają przednią i tylną część, których odległość jest regulowana. Części te są połączone ze sobą śrubą, która przechodzi przez jeden otwór przedniego elementu w jeden z kilku otworów tylnego elementu. Przedni element składa się z górnej, wewnętrznej wkładki, płyty środkowej i płyty dolnej, a tylna część składa się z podeszwy, wierzchu i obcasa. Mechanizm umieszczony jest w obcasie. Opisany tu rozszerzalny but jest przede wszystkim przeznaczony dla rosnącego dziecka.

W niemieckim opisie patentowym (nr publikacji DE102007031225) przedstawiony został inny but z kategorii rozwiązań, których szczególną cechę stanowi ich budowa. But ten ma zacisk lub element przedłużający, który jest zintegrowany z elastyczną częścią podeszwy buta i umożliwia poszerzenie lub zwężanie podeszwy buta w kierunku poprzecznym do osi podeszwy. Element zaciskowy lub przedłużający zawiera rozszerzalną, zawierającą płyn komorę ciśnieniową o zmiennej objętości.

W amerykańskim opisie patentowym (nr publikacji US2009684A) przedstawiono otwarte obuwie damskie, (tj. bez wierzchu w obszarze śródstopia) na wysokim obcasie z mechanizmem, umożliwiającym wydłużenie butów. Szyna w miejscu stalki z zaczepami w części piętowej ma możliwość różnego zaczopowania w zależności od potrzeb użytkowniczki. Podpodeszwa wysuwa się odpowiednio spod wyściółki pod piętą.

W innym amerykańskim opisie patentowym (nr publikacji US2149139A) opisany został but dla małego dziecka, którego spód jest nieregulowany i początkowo rozmiar zbyt duży dla stopy dziecka. Natomiast wierzch jest bardzo szeroki w obszarze śródstopia, a jego regulacja następuje przy pomocy sznurowadeł.

W kolejnym amerykańskim opisie patentowym (nr publikacji US2497175A) przedstawione zostało rozwiązanie, którego konstrukcja jest podobna do znanej z amerykańskiego rozwiązania nr US2009684A. Opisana tu metalowa listwa łączy część przednią buta z jego częścią tylną. Regulacja rozmiaru buta odbywa się za pomocą czopowania końca listwy w kształcie widelca w gnieździe zlokalizowanym w obszarze pięty. Przy czym przewidziano tu jednorazową regulację rozmiaru obuwia przed zmontowaniem tego obuwia (przed ćwiekowaniem i klejeniem wierzchu).

W amerykańskim opisie patentowym nr publikacji US3389481A przedstawiono rozwiązanie o mieszanej konstrukcji. Opisany tu but ma spód z mechanizmem regulowania długości oraz wysuwającym się spomiędzy przestrzeni między obcasem a podpodeszwą spodem (nijako „klinem”) czopowanym śrubami, a także wierzch ze wstawką elastyczną w miejscu rozszerzania się spodu.

W kolejnym, amerykańskim opisie patentowym (publ. US3997985) przedstawiono but, którego wierzch i spód są dwuczęściowe. Wierzch elementu tylnego nasuwa się na część przednią, natomiast spód elementu przedniego wsuwa się do części tylnej. Ustalenie długości tego obuwia dokonywane jest za pomocą śruby przechodzącej przez stalkę z dziurkami. But przeznaczony jest przede wszystkim dla dzieci, których stopy szybko rosną.

W amerykańskim opisie patentowym (publ. US4265032) przedstawiono but typu wsuwanego, półotwartego pantofla. Wierzch tzw. „przyszwa” o zmiennej tęgości wykonany jest w tym przypadku z materiału z równoległymi, licznymi, krótkimi nacięciami wykonanymi wzdłuż osi buta, rozszerzającymi się pod naciskiem stopy i tworzącymi ażurową strukturę. Spód buta jest niezmienny. Jego odmianę stanowi but z cholewką wykonaną z materiału z nacięciami wzdłuż cholewki. Cholewka połączona jest z przyszwą wykonaną z materiału z nacięciami równoległymi do osi buta. Nacięcia mogą mieć różne kształty i różną wielkość.

Z publikacji amerykańskiego opisu patentowego US5265349 znane jest rozwiązanie pt. „Regulowany spód obuwia domowego typu klapek”, którego spód jest wykonany z długiego pasa tworzywa zawiniętego do wnętrza buta, który przytrzymywany jest na swym końcu przez rzep lub wsuwany pod pasek tworzywa i zamocowany poprzecznie w obrębie śródstopia.

W amerykańskim opisie patentowym nr US6279251 przedstawione zostało obuwie z wyściółką umieszczoną w pewnej odległości od wierzchu i cholewki. Rosnąca stopa rozciąga materiał wyściółki aż do jej zetknięcia się z wierzchem (w szczególności w obrębie palców i pięty). W rozwiązaniu tym materiał wyściółki jest porowaty, rozciągliwy, może zostać wykonany z nylonu itp. i jest on złączony ze

PL 233 266 B1 spodem (międzypodeszwą) przy pomocy małych kołeczków wystających ze spodu zaczopowanych w materiale wyściółki.

Amerykańskie rozwiązanie przedstawione w opisie nr US6584707B1, charakteryzuje zarówno jego budowa, mechanizm jego działania, jak też możliwość zmiany i dostosowania funkcji do aktualnych potrzeb użytkownika. Opisane tu obuwie sportowe z konstrukcją w obszarze pięty tzw. „zapiętka” pozwala zmieniać rozmiary przestrzeni dostępnej dla stopy. Wyposażone jest ono także w mechanizm w postaci dwuczęściowego, elastycznego wypełnienia o kształtach dopasowanych do zapiętka i do pięty.

W kolejnym amerykańskim rozwiązaniu nr pub. US6817116B2 przedstawiono obuwie, którego spód składa się z dwóch części połączonych ze sobą na zakładkę przy pomocy długiej śruby z regulacją w obrębie pięty. Wierzch w obszarze śródstopia wykonany jest tu z karbowanego tworzywa (harmonijka).

Amerykański wynalazek znany z publikacji US7287294B2 przedstawia rozwiązanie podobne do US6817116B2. Opisano w nim obuwie, którego spód składa się z dwóch części połączonych na zakładkę ze sobą przy pomocy listwy z regulacją w obrębie obcasa. Wierzch w obszarze śródstopia wykonany jest tu z karbowanego tworzywa (harmonijka), regulowanego sznurowaniem lub rzepami. Przycisk zwalniający mechanizm regulacji długości spodu znajduje się z boku obcasa.

Inny wynalazek przedstawiono w amerykańskim opisie US7293370B2 i jest on koncepcyjnie zbliżony do rozwiązania przedstawionego w amerykańskim opisie nr US6584707B1. Rozwiązanie to opisuje obuwie dla dzieci z wyjmowalnym wkładem przy zapiętku. Dodatkowo, jego wierzch w obszarze palców zaopatrzony jest w wizjer umożliwiający ocenę pozycji palców.

W wynalazku znanym z amerykańskiego opisu nr US8468723B2 przedstawiony został rosnący but dla dzieci z konstrukcją opartą na regulacji fałdowanego wierzchu w obrębie przodostopia. Jego regulacja dokonywana jest za pomocą paska z rzepem i regulacji wielkości zapiętka (a zatem i długości buta) za pomocą paska z rzepem. Zapiętek nie jest połączony ze spodem (jak w niektórych sandałach).

Z amerykańskiego wynalazku nr US8938890B2 znane są natomiast buty ze wstawkami w wierzchu z rozciągliwego materiału. Wstawki są zlokalizowane w przyszwie i w zapiętku. Ich spód regulowany jest poprzez ruchomy element w obrębie obcasa, który - w miarę potrzeby - jest odsuwany do tyłu (wówczas wstawka z elastycznego materiału w obrębie zapiętka naciąga się). Ruchomy obcas zazębia się ze spodem a ich pozycja ustalana jest śrubą dociskową.

But z konstrukcją umożliwiającą zmianę tęgości za pomocą cięgien napinanych na zewnętrznej stronie wierzchu w obrębie przyszwy i zapiętka opisany został w amerykańskim wynalazku US20040181972A1. Sposób napięcia cięgien wpływa na położenie oczek, przez które poprowadzone są sznurowadła. Cięgna i sznurowadła zasłonięte zewnętrzną pokrywą (dodatkową przyszwą). Cięgna poprowadzone są przez kanały między spodem a międzypodeszwą. Spód buta nie jest nieregulowany.

W innym amerykańskim rozwiązaniu - US20060162191A1 - przedstawiono spód o regulowanej szerokości. Dwie równoległe śruby w spodzie, które ustawione zostały poprzecznie do osi buta - rozszerzają komorę w przedniej części spodu.

Jak pokazano w amerykańskim rozwiązaniu US20070039208A1 - spód rozszerzającego się buta może być także dwuwarstwowy. Wyższa warstwa ma zawinięte „zapasy”, które mogą być rozciągnięte. Przewidziano tu zastosowanie wierzchu ze wstawkami (w różnych miejscach przyszwy i zapiętka) z materiału elastycznego. Regulacja szerokości, względnie długości spodu następuje na etapie produkcji butów i użytkownik już nie reguluje długości, ani też szerokości ich spodu.

Natomiast w amerykańskim rozwiązaniu US20130333244A1 przedstawiony został but o zmiennej tęgości, regulowanej poprzez popuszczanie wierzchu zaczepionego do elementu o zmiennej geometrii, który umieszczony jest między podeszwą a podpodeszwą.

Kolejny przykład buta, którego rozmiar może być zmieniany, przedstawiono w amerykańskim wynalazku nr US20170188655A1. Pokazany tu został but o zmiennej szerokości spodu. Jego regulacja następuje przez regulację śruby przesuwającej elementy w przedniej części spodu względem siebie, co powoduje zmianę odległości między rowkami w międzypodeszwie i jednocześnie poszerzenie spodu. Rozwiązanie to jest podobne do rozwiązania przedstawionego w wynalazku US20060162191A1, przy czym w jego opisie nie omówiono rozwiązania wierzchu tego buta.

But o zmiennej tęgości i poszerzającym się spodzie, w którym wykorzystany został mechanizm mimośrodowy ze śrubą - przedstawiony został w wynalazku WO 001275A1. Pewne jego elementy przypominają rozwiązanie US20170188655A1. Tęgość buta regulowana jest tu poprzez poszerzanie spodu i wysuwanie przyszwy spod wkładki.

PL 233 266 B1

W niemieckim wynalazku DE102010037191 opisano but z elementem umożliwiającym regulację szerokości buta, w którym stopka ma trzpień ślizgowy z co najmniej jednym środkowym i/lub co najmniej jednym bocznym otworem i podeszwą. Każdy z jego otworów zawiera: co najmniej jedną pokrywę podtrzymującą, elastyczny element regulowany za pomocą nasadki podpierającej, który jest umieszczony na części nakrętki podpierającej skierowanej ku stopie, i który może być przymocowany na krawędzi otworu w wale stopki w celu zamknięcia otworu (element ten ma większą elastyczność, niż wałek), element kotwiący, który jest mocno zintegrowany z podeszwą buta i ma co najmniej jeden wywiercony kanał, rozciągający się w kierunku nakrywki, podpierającej oraz co najmniej jeden element nastawczy, który łączy nasadę podtrzymującą z elementem kotwiącym i który jest prowadzony przemieszczalnie wzdłuż kanału, przy czym wspornik może przesuwać się względem elementu prowadzącego za pomocą środków regulujących element kotwiący poprzecznie do buta.

W niemieckim patencie nr DE202011000939 przedstawiony został but o zmiennej szerokości, zawierający co najmniej jeden dolny element sprzęgający, na przykład w postaci rolek lub bieżników, z podstawą, na której jest zamocowana część podeszwy do umieszczania stopy, poniżej której jest zamontowany element sprzęgający z gruntem oraz mechanizmem regulującym szerokość w przedniej. Rozwiązanie to znamienne jest tym, że mechanizm regulacyjny służy wyłącznie do regulacji szerokości.

Celem niniejszego wynalazku jest opracowanie sposobu hydrotermicznej obróbki skóry, dzięki któremu możliwe będzie wywarzanie skóry przeznaczonej do wykonywania z niej różnych elementów garderoby - w tym zwłaszcza wytwarzanie z niej wierzchów buta - podlegających w czasie ich użytkowania jednokierunkowej zmianie kształtu, prowadzącej do zwiększenia wielkości danego elementu, na przykład także finalnie do zwiększenia rozmiaru buta.

Istota sposobu hydrotermicznej obróbki skóry bydlęcej, według wynalazku polega na tym, że skórę zamocowaną zazwyczaj na ramie umieszcza się w podgrzanej wstępnie kąpieli, tj. w wo dzie lub w rozcieńczonym roztworze soli obojętnej, korzystnie 5% roztworze soli kuchennej. Następnie kąpiel tę ogrzewa się do temperatury 50-70°C, korzystnie 50-63°C w czasie 1 -60 minut, korzystnie 20-60 minut, przy czym temperatura kąpieli nie przekracza temperatury skurczu nieodwracalnego danej skóry. Podczas podgrzewania kąpieli - skórę poddaje się siłom rozciągającym, działającym w prostopadłych kierunkach, których wartość i stosunek wartości działających sił w prostopadłych kierunkach nie przekracza proporcji 1 do 100, korzystnie mieści się w przedziale 1 do 10. Natomiast minimalna siła rozciągająca działająca w danym kierunku ma wartość od 0,1 do 10 kN/m. Po wyjęciu z kąpieli ramy ze skórą, skórę tę płucze się w roztworze buforowym, korzystnie cytrynianowym i suszy się, optymalnie w temperaturze 18-23°C.

Korzystnie, roztwór buforowy, w którym skórę płucze się po wyjęciu z kąpieli ma pH w zakresie 3-4,5 najlepiej 3,7.

Korzystnie, proces kurczenia prowadzi się ogrzewając kąpiel z prędkością 0,5-3,0°C na minutę, zwykle 0,5-1,0°C intensywnie mieszając.

Korzystnie, skórę przed poddaniem jej obróbce hydrotermalnej natłuszcza się środkami natłuszczającymi w ilości 3-25%, korzystnie 7-15% w stosunku do masy skóry.

Korzystnie, skórę przed poddaniem jej obróbce hydrotermalnej na wstępie garbuje się roślinnie lub chromowo.

Korzystnie, kąpiel, w której umieszcza się skórę poddawaną obróbce hydrotermalnej podgrzana jest wstępnie do temperatury do 40-45°C.

Opracowane rozwiązanie umożliwia wytwarzanie skóry przeznaczonej do wytwarzania elementów odzieży (np. elementów obuwia, pasków i itp.), które będą podlegały powiększaniu się, niejako „rośnięciu” w trakcie ich użytkowania. Ta szczególna właściwość jest szczególnie cenna w przypadku obuwia, zwłaszcza w przypadku butów przeznaczonych dla dzieci, ponieważ czas ich użytkowania znacznie wydłuży się. Obuwie wykonane ze skóry według wynalazku będzie mogło mieć zasadniczo klasyczny wygląd. Jego zaletę stanowić będzie to, że dzięki użyciu materiału według wynalazku do wykonania wierzchu i ewentualnie niektórych innych elementów obuwia (na przykład wyściółki) powiększających się w trakcie użytkowania buta - żywotność obuwia samoczynnie wydłuży się bez konieczności podejmowania dodatkowych zabiegów. Powiększanie rozmiarów elementów obuwia wykonanego ze skóry wytworzonej wg opracowanego sposobu następować będzie samoczynnie pod wpływem nacisku stopy użytkowania. Przy czym przewidywane stopniowe powiększenie buta wyniesie ostatecznie około dwóch rozmiarów (w numeracji europejskiej), ponieważ skóra otrzymywana opracowanym sposobem wykazuje zdolność do wydłużania się pod wpływem czynników mechanicznych aż o ok. 5% i zwiększenia swej

PL 233 266 B1 powierzchni aż ok. 10%. Umożliwia to wykonywanie z niej różnych elementów odzieży, których powiększanie się byłoby oczekiwane przez użytkownika. Wytwarzany opracowanym sposobem materiał jest przy tym w pełni przyjazny dla ludzkiej stopy.

Opracowany proces hydrotermicznej obróbki skóry prowadzony jest na początkowym etapie wykańczania skóry. Sposób ten umożliwia uzyskanie anizotropowego skurczu skóry o cechach odwracalnych. Przy czym opracowany proces prowadzi się poniżej temperatury skurczu nieodwracalnego danej skóry. Materiał wyjściowy poddawany obróbce hydrotermicznej stanowi skóra garbowana pochodzenia zwierzęcego, przykładowo bydlęca (świńska, kozia, cielęca lub inna), która natłuszczona zostaje środkami natłuszczającymi w ilości 3-25%, korzystnie 7-15% w stosunku do masy skóry. Skórę umieszcza się w ogrzanej kąpieli i podgrzewa się w wodzie lub w rozcieńczonym roztworze soli obojętnej, korzystnie 5% roztworze soli kuchennej do temperatury 50-70°C, korzystnie 50-63°C. Skóra podczas procesu obróbki termicznej trwającej 1-60 minut, korzystnie 20-60 minut, jest zazwyczaj umocowana na sztywnej ramie i poddana siłom rozciągającym w dwóch prostopadłych kierunkach, przy czym stosunek tych sił nie przekracza proporcji 1 do 100, korzystnie mieści się w przedziale 1 do 10. Minimalna siła rozciągająca, działająca w danym kierunku ma wartość 0,1 do 10 kN/m. Natomiast proces kurczenia prowadzi się ogrzewając kąpiel z prędkością 0,5-3,0°C na minutę, korzystnie 0,5-1,0°C i intensywnie mieszając. Następnie skóra jest płukana w buforze cytrynianowym lub podobnym zazwyczaj o pH w zakresie 3-4,5 korzystnie 3,7. Na kolejnym etapie procesu hydrotermicznego ramy ze skórami suszy się w temperaturze 10-28°C, korzystnie w temperaturze 18-23°C.

Cały opisany proces prowadzi się w ściśle kontrolowanych warunkach temperatury i pH.

Dla zapewnienia odpowiednich właściwości skóry używa się ogólnie znanych wypełniaczy. Po zakończeniu procesu kurczenia, skórę ewentualnie dodatkowo natłuszcza się lub barwi lub pokrywa się powłoką polimerową, względnie poddaje się innym znanym wykończeniowym procesom garbarskim, np. nadaje się jej cechy hydrofobowe, podnosi odporność na temperaturę, nadaje własności antymikrobowe, czy też nadaje połysk, względnie powtórnie dodatkowo natłuszcza.

Otrzymany w wyniku hydrotermicznej obróbki skóry materiał, jeśli poddawany będzie siłom rozciągającym - jego naprężenia będą stopniowo zanikać, ponieważ następować będzie powiększanie rozmiarów liniowych tego materiału. Zakres tych zmian będzie na przykład wystarczający dla spełnienia warunków oczekiwanych dla zrealizowania cech „rosnącego” obuwia. Rodzaj i ilość napełniacza, środków natłuszczających i innych uzupełniająco stosowanych, znanych środków, oraz sposób napełniania, czy też natłuszczania otrzymanej w wyniku opracowanego procesu skóry - jest zależny od rodzaju tej skóry i zostaje tak dobrany, aby zapewnić jej odpowiednią elastyczność i rozciągliwość.

Sposób hydrotermicznej obróbki skóry według wynalazku został bliżej przestawiony w podanych niżej przykładach wykonania.

P R Z Y K Ł A D I:

Celem hydrotermicznej obróbki skóry jest uzyskanie jej anizotropowego skurczu o cechach odwracalnych. Aby osiągnąć zamierzony efekt garbowaną roślinnie skórę bydlęcą umieszcza się w ogrzanej do temp 40°C kąpieli, tj. w wodzie podgrzewanej do temperatury 55°C przez czas 30 minut. Skóra podczas procesu obróbki termicznej jest umocowana na sztywnej, prostokątnej ramie. Poddaje się ją tu działaniu sił rozciągających, działających w prostopadłych kierunkach, przy czym wartość działających sił i stosunek wartości działających sił w prostopadłych kierunkach wynosi 1:5, przy czym siła rozciągająca działająca w jednym kierunku ma wartość od 0,1 kN/m. Proces kurczenia prowadzi się ogrzewając kąpiel z prędkością około 0,5°C na minutę intensywnie mieszając.

Po wyjęciu z kąpieli ramy ze skórą, skórę tę płucze się w roztworze buforowym, cytrynianowym o 3 pH.

Na kolejnym etapie, procesu hydrotermicznego ramy ze skórami suszy się w temperaturze 20°C. Następnie skórę natłuszcza się dodatkowo środkami natłuszczającymi w ilości 10% w stosunku do masy skóry i poddaje się ją innym znanym zabiegom garbarskim, w tym przypadku nadaje się jej właściwości hydrofobowe.

P R Z Y K Ł A D II:

Celem hydrotermicznej obróbki skóry jest uzyskanie jej anizotropowego skurczu o cechach odwracalnych. Aby osiągnąć zamierzony efekt garbowaną chromowo skórę bydlęcą umieszcza się w ciepłej kąpieli (ogrzanej wstępnie do temperatury C do 45°C), tj. w rozcieńczonym, 5% roztworze soli kuchennej oraz ogrzewa się do temperatury 65°C przez czas 20 minut. Skóra podczas procesu obróbki termicznej jest umocowana na sztywnej, prostokątnej ramie. Poddaje się ją tu działaniu sił rozciągających, działających w prostopadłych kierunkach, przy czym wartość działających sił i stosunek wartości

PL 233 266 B1 działających sił w prostopadłych kierunkach wynosi 1:10, przy czym siła rozciągająca działająca w danym kierunku ma wartość od 10 kN/m. Proces kurczenia prowadzi się ogrzewając kąpiel z prędkością około 1°C na minutę intensywnie mieszając.

Po wyjęciu z kąpieli ramy ze skórą, skórę tę płucze się w roztworze buforowym, cytrynianowym o 4,5 pH.

Na kolejnym etapie, procesu hydrotermicznego ramy ze skórami suszy się w temperaturze 25°C. Następnie skórę natłuszcza się środkami natłuszczającymi w ilości 15% w stosunku do masy skóry oraz uzupełnia znanym napełniaczem i poddaje się ją innym znanym zabiegom garbarskim, w tym przypadku nadaje się jej właściwości antymikrobowe.

Claims (6)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób hydrotermicznej obróbki skóry, którą stanowi garbowana skóra bydlęca, znamienny tym, że skórę zamocowaną zazwyczaj na ramie umieszcza się w podgrzanej wstępnie kąpieli, tj. w wodzie lub rozcieńczonym w roztworze soli obojętnej, korzystnie 5% roztworze soli kuchennej oraz ogrzewa się do temperatury 50-70°C, korzystnie 50-63°C w czasie 1-60 minut, korzystnie 20-60 minut, przy czym temperatura tej kąpieli nie przekracza temperatury skurczu nieodwracalnego danej skóry, zaś podczas podgrzewania kąpieli skórę poddaje się siłom rozciągającym, działającym w prostopadłych kierunkach, których wartość i stosunek wartości działających sił w prostopadłych kierunkach nie przekracza proporcji 1 do 100, korzystnie mieści się w przedziale 1 do 10, a siła rozciągająca działająca w danym kierunku ma wartość od 0,1 do 10 kN/m, natomiast po wyjęciu z kąpieli ramy ze skórą, skórę tę płucze się w roztworze buforowym, korzystnie cytrynianowym i suszy się, korzystnie w temperaturze 18-23°C.
2. 2. Sposób hydrotermicznej obróbki skóry według zastrz. 1, znamienny tym, że roztwór buforowy, w którym skórę płucze się po wyjęciu z kąpieli ma pH w zakresie 3-4,5 najlepiej 3,7.
3. 3. Sposób hydrotermicznej obróbki skóry według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że proces kurczenia prowadzi się ogrzewając kąpiel z prędkością 0,5-3,0°C na minutę, korzystnie 0,5-1,0°C intensywnie mieszając.
4. 4. Sposób hydrotermicznej obróbki skóry według zastrz. 1 albo 2 albo 3, znamienny tym, że skórę przed poddaniem jej obróbce hydrotermalnej natłuszcza się środkami natłuszczającymi w ilości 3-25%, korzystnie 7-15% w stosunku do masy skóry.
5. 5. Sposób hydrotermicznej obróbki skóry według zastrz. 1 albo 2 albo 3 albo 4, znamienny tym, że skórę przed poddaniem jej obróbce hydrotermalnej na wstępie garbuje się roślinnie lub chromowo.
6. 6. Sposób hydrotermicznej obróbki skóry według zastrz. 1 albo 2 albo 3 albo 4 albo 6, znamienny tym, że kąpiel, w której umieszcza się skórę poddawaną obróbce hydrotermalnej podgrzana jest wstępnie do temperatury do 40-45°C.