PL230556B1

PL230556B1 - Sposob montazu plyt okladzinowych do podloza i regulowany stabilizator odleglosci do montazu plyt do podloza

Info

Publication number: PL230556B1
Application number: PL397132A
Authority: PL
Inventors: Zbigniew MICHNO; Zbigniew Michno
Original assignee: Zbigniew Michno
Priority date: 2011-11-25
Filing date: 2011-11-25
Publication date: 2018-11-30
Also published as: RU2014124947A; PL397132A1; EP2828445A2; WO2013077753A2; AU2012341148A1; WO2013077753A3

Abstract

Regulowany stabilizator odległości, przedstawiony na rysunku, służy do niwelowania nierówności np. ścian poprzez dokręcanie lub wykręcanie śruby metrycznej z kołka rozporowego zamontowanego w ścianie. Talerzyk w kształcie koła daje zawsze taką samą pozycję przy ustawieniu oraz pozwala na wkręcanie stabilizatora w bliskich odległościach od sufitu, podłogi ściany sąsiedniej, a także powoduje to łatwy sposób jego lokalizacji. Do ustawionego stabilizatora dokręcamy płyty.

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób montażu płyt okładzinowych do podłoża oraz regulowany stabilizator odległości do montażu płyt do podłoża.

Ze stanu techniki znane są różne sposoby mocowania płyt kartonowo-gipsowych, płyt OSB, wiórowych oraz innych rodzajów płyt do podłoża, takiego jak podłogi, ściany, sufity lub elewacja budynku.

W budownictwie znane są różne sposoby mocowania płyt do podłoża. Znane jest klejenie płyt na klej gipsowy, poliuretanowy oraz montaż na stelażu. Znane techniki posiadają jednak pewne niedogodności.

Przykładowo montaż płyt na klej gipsowy wymaga specjalnego przygotowania podłoża, poprzez wyczyszczenie oraz - w wielu przypadkach - zagruntowanie odpowiednim preparatem. W przypadku ścian chropowatych lub nasiąkliwych, aby poprawić przyczepność kleju należy powierzchnię zwilżyć i odczekać chwilę przed jego nałożeniem. Również sam klej musi zostać odpowiednio wcześniej przygotowany (zmieszany z wodą). Co więcej, nie można przygotować zbyt dużo kleju na raz, bo zastygnie przed zakończeniem nakładania. Czas schnięcia kleju gipsowego to co najmniej 30 minut, a zatem montaż płyt tym sposobem jest bardzo pracochłonny i czasochłonny.

Niedogodnością kleju poliuretanowego natomiast jest między innymi to, iż jest to klej szybko wiążący, co nie pozwala na korektę ułożenia płyt na podłożu już chwilę po ich zamocowaniu. Ponadto kleje poliuretanowe są sztywne, a więc w sytuacji gdy pracujące podłoże przekazuje na klej naprężenia, powoduje to wybrzuszenie lub pękanie płyt.

Powyższe metody mocowania płyt do podłoża na klej pozwalają na zniwelowanie jedynie niewielkich nierówności podłoża. Nie pozwalają one na montaż płyt do sufitów, ani na skorygowanie odległości płyt od podłoża po stwardnieniu kleju. Co więcej, kleje starzeją się i kruszą w miarę upływu czasu, a także nie są odporne na wilgoć.

Montaż płyt na stelażu stosowany jest w przypadku potrzeby wyrównania dużych nierówności ścian. Stelaż jednakże powoduje dość duże zmniejszenie powierzchni pomieszczenia po zamocowaniu na nim płyt. Sposób ten jest ponadto pracochłonny i wymaga od osoby wykonującej montaż pewnych umiejętności w tym zakresie. Korekta odległości płyt od podłoża jest wprawdzie możliwa w każdym momencie po montażu, jednak wymaga to dużego wkładu pracy, gdyż konieczne jest wypoziomowanie całego stelaża.

Znany jest ze zgłoszenia wynalazku brytyjskiego GB1550202 regulowany stabilizator odległości w postaci elementu mocującego, przeznaczony do montażu płyt okładzinowych do podłoża. Element mocujący składa się ze śruby z nakrętką kontrującą. Jeden koniec śruby mocuje się np. w ścianie w taki sposób, że najpierw wierci się otwór w podłożu/ścianie, potem w otworze umieszcza się kołek rozporowy, a następnie wkręca się śrubę. Na drugim końcu śruby umieszcza się płytę okładzinową. Za pomocą śrub reguluje się odległość płyty od podłoża.

Rozwiązanie to ujawnia zatem regulowany stabilizator oparty na mocowaniu kotwowym. Mocowanie kotwowe charakteryzuje się tym, że część umieszczana w otworze w murze w trakcie mocowania nie ulega przemieszczaniu, a śruba regulacyjna wykonuje jedynie obrót w miejscu. Naprężanie kotwy przez obracanie śrubą powoduje rozprężanie tulei przez cofającą się na śrubie głowicę montażową. Brak jest więc w takim rozwiązaniu możliwości regulacji wystawania śruby poza obręb muru. Rozwiązanie to sprawdza się wyłącznie przy idealnie płaskiej powierzchni mocowania płyt okładzinowych przy dodatkowym warunku - wierceniu otworów na ściśle określoną i powtarzalną głębokość. Rozwiązanie z kotwami przy nierównych powierzchniach nie przyniesie zatem oczekiwanego rezultatu.

Znany jest z japońskiego zgłoszenia wynalazku JPH102090 element mocujący, który posiada na jednym końcu talerzyk montażowy, do którego za pomocą wkrętów mocuje się płyty okładzinowe. Talerzyk montażowy w tym rozwiązaniu zawiera nierozłącznie zamocowaną śrubę, która wkręcana jest w tuleję gwintową. Natomiast nierozprężająca się pod wpływem wkręcania doń śruby talerzyka tuleja jest dopiero mocowana do muru, konstrukcji sztywnej, za pomocą odpowiednich mocowań. W rozwiązaniu tym zastosowano dość skomplikowane połączenia, najprawdopodobniej z uwagi na przeznaczenie do montażu płyt okładzinowych nie do muru, lecz do metalowych konstrukcji kratownicowych.

Sposób montażu płyt okładzinowych do podłoża oraz regulowany stabilizator odległości do montażu płyt do podłoża według wynalazku eliminują wady rozwiązań znanych ze stanu techniki. Pozwalają one na prosty i nieskomplikowany montaż płyt do podłoża przez osobę niewykwalifikowaną. Co więcej, można sposób i stabilizator zastosować do bardzo nierównego podłoża, w łatwy sposób niwelując jego nierówności, a jednocześnie nie zmniejszając zanadto powierzchni pomieszczenia. Rozwiązanie we

PL 230 556 B1 dług niniejszego wynalazku jest odporne na starzenie i wilgoć, pozwala na stabilne i pewne zamontowanie płyt. Nie wymaga specjalnego przygotowania podłoża ani komponentów do montażu. Korekty odległości płyt od podłoża można w prosty sposób dokonać w dowolnym momencie po zamontowaniu płyt. Co więcej, stabilizator według wynalazku może być wytworzony z materiałów wtórnych, co zmniejsza zanieczyszczenie środowiska oraz zmniejsza koszt produkcji.

Sposób montażu płyt okładzinowych do podłoża według wynalazku, charakteryzuje się tym, że: wierci się w podłożu otwory, w otworach umieszcza się kołki rozporowe, w kołki rozporowe wkręca się regulowane stabilizatory odległości zawierające talerzyk montażowy i śrubę, ustawia się odległość talerzyka montażowego od podłoża za pomocą śruby, po czym montuje się płyty do stabilizatorów za pomocą wkrętów.

Korzystnie, po ustawieniu odległości talerzyków montażowych od podłoża dokręca się nakrętki stabilizatorów.

Korzystnie, otwory, w których umieszcza się kołki rozporowe wywiercone są w podłożu co 40 cm. Korzystnie, odległość talerzyków montażowych względem podłoża reguluje się w zakresie do 4 cm. Korzystnie, wymienia się śrubę na śrubę o innej długości.

Korzystnie, podłożem jest ściana, podłoga, sufit pomieszczenia lub elewacja budynku. Korzystnie, płytą okładzinową jest płyta kartonowo-gipsowa, płyta OSB lub płyta wiórowa. Regulowany stabilizator odległości do montażu płyt do podłoża, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera talerzyk montażowy oraz śrubę z nakrętką kontrującą, przy czym talerzyk montażowy jest zamontowany na końcu śruby.

Korzystnie, talerzyk montażowy jest zamontowany na końcu śruby za pomocą podkładki stabilizującej i nakrętki kontrującej.

Korzystnie, po stronie łba śruby znajduje się podkładka.

Korzystnie, w talerzyku montażowym jest zagłębienie, w które wchodzi łeb śruby.

Korzystnie, na końcu śruby wkręconym w kołek rozporowy, przy ujściu kołka rozporowego umieszczona jest druga podkładka i nakrętka.

Korzystnie, talerzyk montażowy jest okrągły, kwadratowy, sześciokątny.

Korzystnie, śruba jest wymienna na śruby o innych długościach.

Korzystnie, talerzyk montażowy jest wykonany z drewna, tworzywa drewnopodobnego, tworzywa sztucznego lub blachy.

Korzystnie, śruba jest wykonana z metalu lub tworzywa sztucznego.

Przedmiot wynalazku uwidoczniony jest na rysunku, na których fig. 1 przedstawia regulowany stabilizator odległości według wynalazku w widoku od góry, zaś fig. 2 przedstawia regulowany stabilizator odległości według wynalazku w widoku z boku, fig. 3 i 4 przedstawiają schematycznie sposób montażu płyt do podłoża odpowiednio w widoku ogólnym oraz w przekroju poprzecznym.

Jak pokazano na fig. 1 i 2, regulowany stabilizator odległości do montażu płyt do podłoża zawiera talerzyk montażowy 1 oraz śrubę 2 z nakrętką kontrującą 4, przy czym talerzyk montażowy 1 jest zamontowany na końcu śruby 2. Na fig. 2 widać, iż talerzyk montażowy 1 jest zamontowany na końcu śruby 2 za pomocą podkładki stabilizującej 3 i nakrętki kontrującej 4. Po stronie łba 5 śruby 2 znajduje się podkładka 6. W talerzyku montażowym 1 jest zagłębienie 7, w które wchodzi łeb 5 śruby 2. Na końcu śruby 2 wkręconym w kołek rozporowy 8, przy ujściu kołka rozporowego 8 umieszczona jest druga podkładka 9 i nakrętka 10. W przykładzie wykonania przedstawionym na fig. 1 i fig. 2 talerzyk montażowy 1 jest okrągły. Może on jednak być również kwadratowy lub sześciokątny. Śruba 2 jest wymienna na śruby o innych długościach, jak pokazano na fig. 3. Talerzyk montażowy 1 może być wykonany z drewna, tworzywa drewnopodobnego, tworzywa sztucznego, blachy, zaś śruba 2 może być wykonana z metalu albo tworzywa sztucznego.

Na fig. 3 i 4 pokazano, iż płyty 12 okładzinowe, np. płyty kartonowo-gipsowe, płyty OSB lub płyty wiórowe, montuje się według wynalazku do podłoża 11, którym może być ściana, podłoga, sufit pomieszczenia lub elewacja budynku w taki sposób, iż wierci się w podłożu 11 otwory, w otworach umieszcza się kołki rozporowe 8, w kołki rozporowe 8 wkręca się regulowane stabilizatory odległości 1a zawierające talerzyk montażowy 1 i śrubę 2, ustawia się odległość talerzyka montażowego 1 od podłoża 11 za pomocą śruby 2, po czym montuje się płyty 12 do stabilizatorów 1 a za pomocą wkrętów 13. Po ustawieniu odległości talerzyków montażowych 1 od podłoża 11 dokręca się nakrętki 10 stabilizatorów 1 a. Otwory, w których umieszcza się kołki rozporowe 8 korzystnie są wywiercone w podłożu 11 co 40 cm. Odległość talerzyków montażowych 1 względem podłoża 11 można regulować w zakresie do 4 cm. W razie potrzeby, śrubę 2 można wymienić na śrubę o innej długości.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób montażu płyt okładzinowych do podłoża, znamienny tym, że: wierci się w podłożu (11) otwory, w otworach umieszcza się kołki rozporowe (8), w kołki rozporowe (8) wkręca się regulowane stabilizatory odległości (1a) zawierające talerzyk montażowy (1) i śrubę (2), ustawia odległość talerzyka montażowego (1) od podłoża (11) za pomocą śruby (2), po czym montuje się płyty (12) do stabilizatorów (1a) za pomocą wkrętów (13).
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że po ustawieniu odległości talerzyków montażowych (1) od podłoża (11) dokręca się nakrętki (10) stabilizatorów (1a).
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że otwory, w których umieszcza się kołki rozporowe (8) wywiercone są w podłożu (11) co 40 cm.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że odległość talerzyków montażowych (1) względem podłoża (11) reguluje się w zakresie do 4 cm.
5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że wymienia się śrubę (2) na śrubę o innej długości.
6. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że podłożem (11) jest ściana, podłoga, sufit pomieszczenia lub elewacja budynku.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że płytą okładzinową (12) jest płyta kartonowo-gipsowa, płyta OSB lub płyta wiórowa.
8. Regulowany stabilizator odległości do montażu płyt do podłoża, znamienny tym, że zawiera talerzyk montażowy (1) oraz śrubę (2) z nakrętką kontrującą (4), przy czym talerzyk montażowy (1) jest zamontowany na końcu śruby (2).
9. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że talerzyk montażowy (1) jest zamontowany na końcu śruby (2) za pomocą podkładki stabilizującej (3) i nakrętki kontrującej (4).
10. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że po stronie łba (5) śruby (2) znajduje się podkładka (6).
11. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że w talerzyku montażowym (1) jest zagłębienie (7), w które wchodzi łeb (5) śruby (2).
12. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że na końcu śruby (2) wkręconym w kołek rozporowy (8), przy ujściu kołka rozporowego (8) umieszczona jest druga podkładka (9) i nakrętka (10).
13. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że talerzyk montażowy (1) jest okrągły, kwadratowy lub sześciokątny.
14. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że śruba (2) jest wymienna na śruby o innych długościach.
15. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że talerzyk montażowy (1) jest wykonany z drewna, tworzywa drewnopodobnego, tworzywa sztucznego lub blachy.
16. Regulowany stabilizator według zastrz. 8, znamienny tym, że śruba (2) jest wykonana z metalu lub tworzywa sztucznego.