PL212614B1 - Zespól redlicy siewnika - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest zespół redlicy siewnika, z tarczą, która może obracać się wokół osi i jest przystosowana do otwierania bruzdy w gruncie, pierwszym stykają cym się z gruntem koł em i drugim stykającym się z gruntem kołem, które wspó łpracują ze sobą w celu zamykania bruzdy.

Tego rodzaju zespół redlicy siewnika do układania nasion lub nawozu w bruździe, jaki jest przedstawiony w amerykańskim opisie patentowym nr US 4 760 806 A, zawiera odchyloną pod kątem tarczę z kołem do regulacji głębokości roboczej w pobliżu wyprzedzającej strony tarczy i zespołem lemiesza siewnika łącznie z przewodem nasiennym przy następczej stronie tarczy. Koło do regulacji głębokości roboczej umożliwia nastawianie głębokości, czyści wyprzedzającą stronę tarczy i ogranicza w pobliż u tarczy podnoszenie i odrzucanie kawałków gleby. Za tarczą znajduje się kilka kół zamykają cych lub dociskowych, mających na celu przemieszczanie ziemi i zamykanie bruzdy nad materiałem położonym przez przewód nasienny. Tego typu redlice siewnika ograniczają oddziaływanie na podłoże lub jego uszkadzanie, jednak często część przewodu nasiennego lub stopy porusza ziemię poza bruzdą, co zwiększa oddziaływanie na podłoże, zapotrzebowanie mocy, zużycie i nieregularności przy umieszczaniu nasion. Wyprzedzająca strona osi koła do regulacji głębokości roboczej znajduje się blisko piasty tarczy, tak że koło do regulacji głębokości roboczej działa znajdując się przed powierzchnią, w obrębie której tarcza opuszcza podłoże, tak że podnoszenie ziemi w punkcie wychodzenia może stanowić problem, zwłaszcza gdy głębokość robocza tarczy zostaje zwiększona. Jeśli lemiesz opuszcza bruzdę, to ulegają również zwiększeniu problemy z poruszaniem wzdłuż zadanego toru.

Zespół redlicy siewnika z lemieszem, który znajduje się w zasadzie w cieniu tarczy, jeśli patrzy się z kierunku do przodu, jest przedstawiony w amerykańskim opisie patentowym nr US 5 595 130 A.

W najczęściej spotykanych układach z jedną tarczą część lemiesza siewnika jest jednak, patrząc z boku redlicy, umieszczona poza obwodem tarczy i narażona na uszkodzenia, gdy napotykane są w glebie przedmioty, na przykład kamienie.

W niektórych zespoł ach redlic siewnika zaklinowują się czę sto resztki pomię dzy sąsiednimi redlicami, pomiędzy lemieszem i piastą tarczy lub tarczą, lub pomiędzy tarczą i jednym z kół nadążnych. Koło nadążne zwiększa długość całkowitą zespołu redlicy siewnika i nie podąża dobrze śladem, gdy urządzenie zostanie odkręcone z kierunku do przodu. Układ zwrotny kół wymaga dłuższego i cięższego układu ramienia nośnego, który z większym trudem nadąża za zmianami konturów podłoża.

Inny problem powstaje, gdy próbuje się zmniejszyć wielkość lemiesza, tak aby lemiesz znajdował się w obrębie cienia tarczy. Rezultatem tego jest zwężony dolny odcinek przewodu siewnego (przewodu nasiennego), zwłaszcza gdy kąt tarczy wynosi w przybliżeniu 5° lub mniej. Utrzymanie dużego wydatku materiału jest szczególnie konieczne przy dużych prędkościach roboczych, lecz zwężony dolny odcinek przewodu nasiennego zmniejsza natężenie, z jakim materiał może być wkładany do bruzdy. Poza tym na równomierność wysiewania materiału, jak i na natężenie niekorzystny wpływ ma stosowanie przewodów nasiennych, jakie zostały pokazane we wspomnianym opisie nr US 4 760 806 A, które mają inne niż w zasadzie pionowe części składowe. Problem zmniejszonej prędkości wysiewania wzrasta, gdy przewód nasienny jest zakrzywiony.

Gdy zespół redlicy siewnika składa materiał siewny w bruździe, ważne jest, ze względu na równomierność kiełkowania i optymalny wzrost roślin, aby układanie nasion odbywało się na stałej głębokości. Zespoły redlic siewnika mają często koła zamykające lub dociskowe, które podążają za lemieszem w znacznym oddaleniu. Faktyczne zamknięcie bruzdy odbywa się w pewnym czasie po tym, jak wysiany materiał osiągnął dno bruzdy i często materiał ma czas w warunkach ruchu względnego wyskoczyć w górę z bruzdy, tak że w rezultacie tego materiał jest wysiany bardziej płasko niż przewidywano. Niekiedy materiał siewny może całkowicie wyskakiwać z bruzdy, tak że leży on na powierzchni ziemi i nie kiełkuje. Tendencja do siania i nawożenia przy wyższych prędkościach dla zwiększenia wydajności powiększa problem wyskakiwania materiału i sypania na ziemię. Poza tym stopa lemiesza siewnika w niektórych obecnie będących do dyspozycji zespołach redlic siewnika (patrz O w przykładach stanu techniki na fig. 11 i 12) może tworzyć na boku bruzdy (F) lekko wystającą krawędź lub występ krawędziowy (R), zwłaszcza gdy pracuje się stosunkowo głęboko, i materiał wysiewany może pozostawać na występie krawędziowym, zamiast na dnie bruzdy. Dalszy problem powstaje, gdy ziemia podlegająca niepożądanemu procesowi tworzenia krawędzi lub występu krawędziowego spada na dno bruzdy i wywiera ujemny wpływ na wysiew materiału siewnego.

Można stosować różne taśmy utrzymujące materiał siewny lub dodatki dociskające materiał siewny, jakie opisane zostały w amerykańskich opisach patentowych nr nr US 5 092 255 A, US 5 673

PL 212 614 B1

638 A i US 5 918 557 A, w celu ograniczenia wyskakiwania w górę materiału siewnego lub dociskania materiału w bruździe, lecz ich konsekwencją były dodatkowe elementy składowe, podrożenie i konserwacja, a mimo to nieraz zawodzą one w kompletnym rozwiązywaniu problemu powodowanego przez wyskakiwanie do góry i tworzenie występu krawędziowego. Niektóre konstrukcje kół mogą zmniejszać usuwanie zanieczyszczeń i stanowić źródło blokad, zwłaszcza na polach z dużym udziałem zanieczyszczeń.

Celem wynalazku jest dostarczenie udoskonalonego zespołu redlicy siewnika, który rozwiąże większość lub wszystkie wyżej wymienione problemy.

Zespół redlicy siewnika, z tarczą, która może obracać się wokół osi i jest przystosowana do otwierania bruzdy w gruncie, pierwszym stykającym się z gruntem kołem i drugim stykającym się z gruntem koł em, które współ pracują ze sobą w celu zamykania bruzdy, przy czym pierwsze koł o i drugie koło mają najniższe odcinki, które stykają się z glebą w pobliżu krawędzi następczej tarczy, pierwsze koło jest umieszczone po pierwszej stronie tarczy, a drugie koło jest umieszczone po drugiej stronie tarczy, i znajdujące się w kierunku do przodu najdalej z przodu części pierwszego koła są umieszczone w kierunku do przodu za osią tarczy i w kierunku do przodu przed następczą krawędzią tarczy, według wynalazku charakteryzuje się tym, że znajdujące się w kierunku do przodu najdalej z przodu części drugiego koła są umieszczone w kierunku do przodu za osią tarczy i w kierunku do przodu przed następczą krawędzią tarczy, i że pierwsze koło stanowi koło do nastawiania głębokości roboczej i zamykania bruzdy.

Korzystnie, oś pierwszego koła przebiega równolegle do osi tarczy, która przebiega pod kątem wynoszącym 5 stopni lub mniej względem kierunku przebiegającego poprzecznie do kierunku do przodu.

Korzystnie, zespół zawiera urządzenie do umieszczania materiału w bruździe, które jest umieszczone po jednej stronie tarczy.

Korzystnie, urządzenie do umieszczania materiału w bruździe ma sąsiadującą z przednią stroną kół, znajdującą się w kierunku do przodu najbardziej z tyłu powierzchnię wylotową.

Korzystnie, urządzenie do umieszczania materiału w bruździe jest w łożysku obrotowym ułożyskowane wokół poziomej osi, przy czym nad osią jest umieszczona sprężyna.

Korzystnie, tarcza ma piastę.

Korzystnie, odcinki kół znajdujące się w styku z glebą znajdują się w kierunku do przodu w zasadzie w jednakowej odległości od urządzenia do umieszczania materiału w bruździe.

Korzystnie, zespół redlicy siewnika zawiera rurowy przewód doprowadzający materiał, przy czym przewód doprowadzający materiał w górnym obszarze ma przekrój kołowy, a w kierunku ku wylotowi przechodzi w przekrój eliptyczny.

Korzystnie, drugie koło jest zamocowane na ramieniu wspornika koła, które to ramię na swym przednim końcu jest wstępnie naprężone i jest ułożyskowane przechylnie wokół osi, zaś na tylnym końcu ramienia wspornika koła jest obrotowo ułożyskowane drugie koło, przy czym oś jest odchylona pod kątem względem kierunku przebiegającego poprzecznie do kierunku do przodu.

Zespół redlicy siewnika według niniejszego wynalazku zawiera co najmniej jedną tarczę do otwierania bruzdy, która z reguły jest zamocowana na cięgle i odchylona pod kątem około 5 stopni względem kierunku do przodu, w celu wyznaczenia powierzchni cieniowej z tyłu krawędzi następczej tarczy i otwarcia bruzdy w ziemi. W celu zamykania bruzdy bezpośrednio po złożeniu materiału na dnie bruzdy, jest - korzystnie po przeciwległej stronie tarczy - każdorazowo umieszczone pierwsze koło i drugie koło, tak aby ziemia po wysianiu materiału była popychana do dołu. Ścianki bruzdy opadają z góry na dół i przygotowują falisty grunt przed kołami. Ruch ziemi, wywoływany przez znajdujące się w bliskiej odległości koła, powoduje przesuwanie materiału na dno bruzdy i daje w rezultacie bardzo stałą głębokość materiału. Natychmiastowe przemieszczanie ziemi zapobiega także odbijaniu się od dna bruzdy i wyskakiwaniu z powrotem do góry materiału, wskutek ruchu do przodu i prędkości spadania, i daje w rezultacie znacznie lepszą kontrolę nad umieszczaniem materiału niż jest to możliwe w co najmniej większości zespołów redlic, które mają następcze koła zamykające, podążające za tarczą redlicy i dlatego zapewniają opóźnione działanie zamykające. Bliskie umieszczenie koła po następczej stronie tarczy zmniejsza długość zespołu, zapewnia lepsze podążanie śladem i zmniejsza ciężar ramienia wspornika koła, tak że znajdujące się z tyłu koło może być w regulowany sposób, głównie poprzez działanie sprężyny, naprężane wstępnie względem gruntu, tak aby szybciej mogło śledzić zarys podłoża. Gdy odwodorniony amoniak (NH3) lub podobny materiał jest umieszczany

PL 212 614 B1 w glebie za pomocą zespołu redlicy według wynalazku, to korzystne działanie zamykające powoduje zamykanie bruzdy bezpośrednio po wprowadzeniu, w celu unikania strat gazu.

W ten sposób uzyskuje się redlicę siewnika, która nadaje się do prac związanych z wysiewem i/lub nawożeniem, które mogą być prowadzone z dużą szybkością. Ma ona zwartą budowę i ma wąski kształt przekroju poprzecznego oraz nie trzeba obawiać się przy niej wyskakiwania do góry materiału w bruź dzie.

Korzystnie, najdalej wysunięte do przodu części pierwszego koła i drugiego koła znajdują się za osią tarczy i przed następczą osią tarczy, tak aby móc zamykać bruzdę bezpośrednio za tarczą.

Oś pierwszego koła może w zasadzie przebiegać równolegle do osi tarczy, która w znany jako taki sposób przebiega pod kątem co najmniej 85 stopni względem kierunku do przodu.

Pierwsze koło może służyć nie tylko do zamykania bruzdy, lecz także równocześnie być kołem do regulacji głębokości roboczej, które po wyprzedzającej stronie tarczy opiera się na ziemi obok bruzdy. Może ono w celu zamykania bruzdy naciskać materiał ziemny za następczą krawędzią tarczy, tak aby zgnieść ściankę bruzdy bezpośrednio po złożeniu w niej materiału, i/lub zapewnić działanie zgarniające przy tarczy, w celu zapobieżenia unoszeniu gleby z bruzdy, gdy tarcza wychodzi z gleby, zwłaszcza przy wilgotnych, lepkich warunkach glebowych. To koło do regulacji głębokości roboczej może być zawieszone za osią tarczy na zespole ramienia, które zapewnia wygodną regulację głębokości roboczej od wyprzedzającego końca cięgła. Dzięki temu, że koło to jest przestawione do tyłu względem typowej pozycji (patrz opis patentowy US 4 760 806 A), może być stosowana mniejsza tarcza, aby głębiej wniknąć w glebę, przy zagwarantowaniu dobrego oporu przeciw podnoszeniu gleby w obszarze, w którym tarcza opuszcza grunt. Pierwsze koł o i drugie koł o, zamykają ce są korzystnie odchylone pod kątem w tym samym kierunku, aby umożliwiać lepsze odprowadzanie zanieczyszczeń pomiędzy kołami i unikać zapychania. Lepszy, patrząc na całą maszynę, przepływ zanieczyszczeń, zwłaszcza w warunkach z dużą ilością zanieczyszczeń, stanowi dalszą korzyść uzyskaną przez umieszczenie kół pod takim samym kątem. Dzięki zastosowaniu kół odchylonych o taki sam kąt i wzajemnemu przestawieniu odległości zespołów redlic siewnika zapobiega się trafianiu zanieczyszczeń z jednej redlicy na są siednią redlicę .

Korzystnie, redlica siewnika jest wyposażona w urządzenie do umieszczania materiału w glebie (lemiesz siewnika). Koła zamykają bruzdę bezpośrednio za tym urządzeniem i są umieszczone z reguły w obrębie (patrząc z boku i/lub w kierunku do przodu) powierzchni cieniowej tarczy, tak aby chroniona była przed zanieczyszczeniami i uszkodzeniami przez odrzucane kamienie lub podobne elementy. Urządzenie do umieszczania materiału utrzymuje bruzdę w stanie otwartym.

Urządzenie do umieszczania materiału utrzymuje bruzdę w stanie otwartym, podczas gdy w zasadzie prosty przewód do doprowadzania materiału, umieszczony pionowo i za osią tarczy, układa materiał siewny lub inny materiał na dnie bruzdy, korzystnie blisko wyprzedzającej strony kół.

Urządzenie do umieszczania materiału w bruździe może także działać jako zgarniacz tarczy, gdy jest ono odchylne wokół dowolnej, korzystnie jednak w zasadzie poziomej osi, przy czym sprężyna dociska to urządzenie do tarczy.

Ponadto urządzenie to może mieć profil, a więc przekrój poprzeczny widziany w kierunku do przodu, który jest zgodny z profilem bruzdy lub jest do niej ograniczony. Gdy przekrój poprzeczny urządzenia do umieszczania materiału w bruździe jest ograniczany do profilu bruzdy, wówczas wielkość, w celu dobrego docisku gleby do ścianek bruzdy i dużej przepustowości, jest maksymalizowana, skutkiem czego ograniczeniu ulegają naruszanie gleby, zużywanie się urządzenia i zapotrzebowanie mocy.

Tarcza może być wyposażona w piastę, która jest otoczona wokół przez urządzenie do osłony przed zanieczyszczeniami w obrębie kąta większego od 180 stopni.

Korzystnie, koła stykające się z glebą mają tę samą odległość od urządzenia do umieszczania materiału w bruździe, tak że na przeciwległych jej bokach wpychają one jednocześnie ziemię do bruzdy.

Urządzenie do umieszczania materiału w bruździe może być zaopatrywane przez przewód doprowadzający materiał, który w górnej części ma kształt kołowy i w sposób ciągły przechodzi w przekrój eliptyczny. Umożliwia to większą przepustowość i dużą prędkość roboczą.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony poniżej w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia zespół redlicy siewnika w widoku z boku, fig. 2 - zespół redlicy siewnika według fig. 1, w widoku perspektywicznym od tył u, przy czym fragmenty są usunię te, fig. 3 - powię kszony widok perspektywiczny przegubu lemiesza i obszaru zespołu redlicy siewnika dźwigającego koło zamykające, fig. 4 - widok od tyłu obszaru z fig. 3 dźwigającego koło zamykające, fig. 5 - widok z góry konstrukPL 212 614 B1 cji koła zamykającego zespołu redlicy siewnika z fig. 1, fig. 6 - powiększony widok cząstkowy zespołu redlicy siewnika według fig. 1, na którym są pokazane lemiesz siewnika i przewód doprowadzający materiał w obrębie obwodu tarczy, fig. 7 - przewód doprowadzający materiał, stosowany z zespołem redlicy siewnika z fig. 1, w widoku z boku, fig. 8 - przewód doprowadzający materiał z fig. 7, w widoku od przodu, fig. 9 - przewód doprowadzający materiał z fig. 7, w widoku z góry, fig. 10 - przewód doprowadzający materiał z fig. 7, w widoku od dołu, fig. 11 - widok perspektywiczny znanej prawoskrętnej redlicy siewnika, na którym przedstawiony został problem tworzenia się występu krawędziowego i umieszczania w okreś lonym miejscu nasion, który jest typowy dla tego typu redlicy siewnika, fig. 12 przekrój bruzdy wykonanej znaną redlicą siewnika według fig. 11, przy czym przedstawiony jest wykonany w bruździe przez redlicę siewnika występ krawędziowy, zakłócający układanie materiału siewnego, i oddziaływanie na glebę na boku tarczy przeciwlegle do boku koła do regulacji głębokości roboczej, fig. 13 - widok ukazujący fragment lemiesza siewnika i tarczy według niniejszego wynalazku (lewoskrętna redlica siewnika), na którym lemiesz siewnika ma przekrój poprzeczny pasujący do przekroju poprzecznego bruzdy, oraz pokazany jest brak naruszania gleby z boku przeciwległego do boku koła do regulacji głębokości roboczej, fig. 14 - widok schematyczny urządzenia z większą liczbą zespołów redlic siewnika według fig. 1, rozmieszczonych w małych odstępach szeregowych, a fig. 15 widok perspektywiczny z tyłu zespołu redlicy siewnika, patrząc w kierunku na następczą stronę tarczy, z usunię tymi fragmentami w celu lepszego pokazania lemiesza siewnika i przewodu doprowadzają cego materiał.

Na fig. 1 pokazany jest zespół 10 redlicy siewnika, który jest połączony z rozciągającą się poprzecznie rurą ramową lub narzędziową belką nośną 12 urządzenia, takiego jak siewnik rzędowy, tak aby zapewniony był kierunek obrotów do przodu (strzałka) nad gruntem, w celu wysiewania materiału, takiego jak nasiona i/lub nawóz, w bruździe F utworzonej przez zespół 10 redlicy siewnika. Klamra 16 jest połączona z belką nośną 12 i zawiera dolne łożysko przegubowe 18, na którym wspiera się przedni, górny koniec cięgła 20. W pobliżu dolnego końca cięgła 20 umieszczona jest podpora 24 sprężyny, a zespół 26 sprężyny naciskowej i złącza napinającego napina wstępnie tylny koniec ku dołowi i ogranicza ruch cięgła 20 wokół łożyska przegubowego 18 do dołu, gdy narzędziowa belka nośna 12 jest odchylana z pokazanego na fig. 1 położenia dla pracy polowej w położenie transportowe.

Tarcza 30 jest osadzona obrotowo wokół osi 32 na piaście 33 i zespole łożyskowym 34, który jest umieszczony na dolnym, tylnym końcu cięgła 20. Oś 32 jest lekko odchylona pod kątem od kierunku przebiegającego poprzecznie względem kierunku do przodu, korzystnie o kąt wynoszący około 5 stopni, tak że tarcza 30 jest lekko odchylona od kierunku do przodu, tak aby określona została strona wyprzedzająca 36 (fig. 2) i strona następcza 37. Dzięki temu jest zapewniona przez tarczę 30 ochronna powierzchnia cieniowa 38 w pobliżu strony następczej 37.

Określony jako urządzenie do umieszczania materiału w bruździe zespół 40 lemiesza siewnika jest za pomocą łożyska obrotowego 42, umieszczonego nad zespołem łożyskowym 34, połączony odchylnie z dolnym tylnym końcem cięgła 20 i rozciąga się w zasadzie w kierunku wzdłużnym (od przodu ku tyłowi). Górny odcinek 44 zespołu 40 lemiesza siewnika zwisa w dół z łożyska obrotowego 42 w pobliżu piasty 33 i zawiera łukową powierzchnię wklęsłą 46, która w zasadzie jest zgodna z piastą 33 i tę ostatnią częściowo otacza. Dolny odcinek 48 zespołu 40 lemiesza siewnika jest połączony z górnym odcinkiem 44. Powierzchnia wklęsła 46 otacza piastę 33 w zasadzie na obszarze kąta większego od 180 stopni i tworzy gładką, osłaniającą przed zanieczyszczeniami powierzchnię zewnętrzną wokół osi 32 tarczy 30, mającą na celu zapobieganie klinowaniu się materiału pomiędzy tarczą 30 i zespołem 40 lemiesza siewnika.

Mająca kształt litery U sprężyna 52 zawiera w zasadzie poziomo usytuowane ramiona boczne 54, z których jedno przylega do tworzącego wgłębienie, płaskiego elementu powierzchniowego 56 (fig. 3), który zamocowany jest na powierzchni przegubowej 58 górnego odcinka 44 zespołu 40 lemiesza siewnika. Sworzeń 60 przegubu łączy wychylnie powierzchnię przegubową 58 z cięgłem 20. Drugie ramię boczne 54 sprężyny 52 przylega do drugiego tworzącego wgłębienie, płaskiego elementu powierzchniowego 62, który jest unieruchomiony względem dolnego tylnego końca cięgła 20. Sprężyna 52 naciska zespół 40 lemiesza siewnika obracając go wokół osi łożyska obrotowego 42 w kierunku ruchu wskazówek zegara (gdy patrzy się na fig. 3), w kierunku do strony następczej 37 tarczy 30. Zamocowany na górnym odcinku 44 lemiesza element zderzakowy 66 uderza w wewnętrzny koniec elementu powierzchniowego 62 dla ograniczenia wychylania w kierunku ruchu wskazówek zegara. Układ do uzyskiwania napinania wstępnego jest wąski i w zasadzie zawiera się w cieniu cięgła 12, tak aby za6

PL 212 614 B1 pewniony był zwarty kształt przekroju w celu lepszego przepływu zanieczyszczeń i lepszego zabezpieczenia elementów składowych.

Dolny odcinek 48 zespołu 40 lemiesza siewnika jest korzystnie wykonany jako odporny na zużycie element odlewany, mający krawędź 70, która od wyprzedzającej powierzchni wierzchołkowej, która znajduje się przed i pod osią 32 tarczy 30, przebiega zakrzywiony do dołu i ku tyłowi aż do dolnego, znajdującego się najdalej z tyłu odcinka 74, który znajduje się za osią 32 w pobliżu obwodu tarczy 30 (fig. 1, fig. 2 i fig. 6). Patrząc w kierunku do przodu zespół 40 lemiesza siewnika jest umieszczony w obrębie chroniącej powierzchni cieniowej 38 tarczy 30, i patrząc z tej strony (fig. 1, fig. 2 i fig. 15) zespół 40 lemiesza siewnika jest również umieszczony w obrębie obwodu tarczy 30 w celu zapewnienia wysokiego stopnia ochrony. Dolny odcinek 48 zespołu 40 lemiesza siewnika jest tak ukształtowany, że jest dopasowany do ścianki bruzdy, niezależnie od tego, jaka została dobrana głębokość robocza dla zespołu 40 lemiesza siewnika. Dopasowanie kształtu zespołu 40 lemiesza siewnika w znacznym stopniu zmniejsza lub eliminuje naruszanie gleby, ponieważ zespół 40 lemiesza siewnika przemieszcza się w bruździe utworzonej przez wyprzedzającą krawędź tarczy 30. W rezultacie tego może być mocowany, będąc chroniony, za zespołem 40 lemiesza siewnika znacznie szerszy przewód nasienny, niż przy lemieszach siewnika, które nie są dopasowane do ścianki bruzdy. Dzięki temu, że lemiesz siewnika jest zgodny z bruzdą, unika się wpadania luźnej gleby do bruzdy zanim zostanie do niej wprowadzony materiał. Chociaż maszyna 14 obraca się w kierunku, który normalnie daje w wyniku węższą bruzdę, lemiesz siewnika utrzymuje bruzdę otwartą, tak że materiał dalej może być wysiewany w najgłębszą część bruzdy.

Przewód doprowadzający 80 nasiona lub materiał jest połączony za pomocą śrub 81 z tylną stroną zespołu 40 lemiesza siewnika i ma kształt przekroju poprzecznego, który, patrząc w kierunku do przodu, w zasadzie znajduje się w obrębie cienia 38 tarczy 30. Przewód doprowadzający 80 nasiona ma najniższą powierzchnię wylotową 82 bezpośrednio za dolnym odcinkiem 48 zespołu 40 lemiesza siewnika w cieniu 38. Patrząc na widoki z boku na fig. 1 i fig. 6 można zobaczyć, że przewód doprowadzający 80 materiał znajduje się także w obrębie obwodu tarczy 30 w celu ochrony przed kamieniami lub podobnymi przedmiotami. W celu utrzymania dużej przepustowości materiału, tak aby możliwa była praca z dużą prędkością, przy zachowaniu wąskiego, chronionego przez tarczę 30 kształtu przekroju poprzecznego, przewód doprowadzający 80 materiał ulega zwężaniu od górnego, okrągłego odcinka 86 (fig. 7 do fig. 10), który przymocowany jest do (nie pokazanego) przewodu dla zapasu materiału i przez niego zaopatrywany, do dolnej części 88 o eliptycznym przekroju, która w sposób zabezpieczający jest wpasowana za dolnym odcinkiem 48 zespołu 40 lemiesza siewnika. Tylny odcinek 88a dolnej części 88 przycięty pod kątem około 30 stopni względem płaszczyzny poziomej, tak że wylot jest otwarty ku tyłowi, a dolna część 88 znajduje się w obrębie obwodu tarczy 30. Dolna część 88 ma przekrój poprzeczny tylko nieznacznie mniejszy od przekroju górnego, okrągłego odcinka 86. Przewód doprowadzający 80 materiał jest skierowany prosto i pionowo z małym kątem względem tarczy 30 i bardzo nieznacznie zwęża się na swojej całej długości, tak aby uniknąć wyskakiwania do góry materiału siewnego i aby umożliwić duży wydatek wysiewania przy bardzo dużych prędkościach urządzenia. W przykładzie wykonania długość przejścia dla przewodu doprowadzającego materiał o długości 356 mm (14 cali) wynosi około 305 mm (12 cali), a górny, okrągły odcinek 86 ma średnicę wynoszącą około 35 mm (1,4 cala), która zwęża się do szerokości dolnej części 88 wynoszącej około 18 mm (0,7 cala) i rozszerza się w kierunku rozciągającym się od przodu ku tyłowi (fig. 9 i fig. 10). Zapewnienie długiego przejścia zmniejsza wyskakiwanie do góry materiału siewnego i zapewnia dużą zdolność do lepszego wysiewu materiału do bruzdy przy dużych prędkościach. Przewód doprowadzający 80 materiał może także nadawać się do wypuszczania odwodornionego amoniaku (lub jakiegoś innego materiału wytwarzającego gaz), być usytuowany w cieniu cięgła 12 i zespołu 40 lemiesza siewnika i mieć średnicę wynoszącą około 13 mm (0,5 cala), tak aby materiał wytwarzający gaz układany był na dnie bruzdy uformowanej przez tarczę 30 lub aby móc dostarczać płynny nawóz lub podobną substancję.

Pierwszy zespół 91 koła jest w sposób dający się regulować podparty w pobliżu strony wyprzedzającej 36 tarczy 30, a drugi zespół 92 koła jest w sposób dający się regulować podparty w pobliżu strony następczej 37 tarczy 30. Pierwszy zespół 91 koła zawiera element ramieniowy 94, mający odcinek pośredni 95, który za pomocą łożyska obrotowego 96 przed osią 32 tarczy 30 jest połączony przegubowo wokół osi 97 z cięgłem 20. Element ramieniowy 94 rozciąga się w kierunku ku tyłowi nad piastą 33 i potem ku dołowi do połączenia z elementem osiowym 98, który podpiera obrotowo pierwsze koło 101 wokół pierwszej osi 102 koła, która przebiega w zasadzie równolegle do osi 32 tarczy 30

PL 212 614 B1 i umieszczona jest w kierunku rozciągającym się od przodu ku tyłowi, w pobliżu tylnej krawędzi tarczy 30. Pierwsze koło 101 jest ułożyskowane obrotowo, tak aby obracało się na pierwszej stronie 36 tarczy 30, dla czyszczenia tarczy 30, zapewnienia sterowania głębokością roboczą i zapewnienia funkcji zamykania jednego boku bruzdy F. Koło 101 zapobiega poza tym wyskakiwaniu do góry cząstek gruntu z tyłu tarczy 30 w pobliżu powierzchni, gdzie tył ten opuszcza grunt.

Pierwszy zespół 91 koła zawiera układ konstrukcyjny 104 do nastawiania głębokości roboczej, który w celu wygodnego dostępu przez osobę obsługującą jest umieszczony w pobliżu przedniej strony zespołu 10 redlicy siewnika. Układ konstrukcyjny 104 do nastawiania głębokości roboczej zawiera uchwyt ręczny 106, który jest połączony z otwartym, przednim odcinkiem 108 elementu ramieniowego 94. Rząd trzpieni 110 wystaje z klamry 112 zamocowanej na przednim odcinku cięgła 20. Przedni odcinek 108 elementu ramieniowego 94 jest korzystnie wykonany ze sprężystej blachy metalowej, tak że osoba obsługująca może chwycić uchwyt ręczny 106 i ściągnąć odcinek 108 z trzpieni 110 na zewnątrz, w celu odchylenia elementu ramieniowego 94 w wymagane pionowe położenie koła 101 względem tarczy 30. Skoro tylko koło 101 zostanie ustawione odpowiednio do żądanego zagłębienia roboczego tarczy, wówczas osoba obsługująca puszcza swobodnie uchwyt ręczny, który pod wpływem siły sprężystości powraca na dół na cięgło 20, tak że trzpienie 110 wpadają w otwory w odcinku 108, dla utrzymywania pierwszego zespołu 91 koła w żądanym położeniu.

Drugi zespół 92 koła zawiera ramię nośne 120 koła, mające przedni koniec zamocowany przechylnie na tylnym końcu cięgła 20, tak że jest on przechylny wokół osi 122 położonej nad osią 32 tarczy 30. Czop łożyskowy 124 jest zamocowany na wsporniku 126, który z kolei jest połączony z podporą 24 sprężyny. Naciskająca w dół sprężyna 128 zawiera zwoje, które otaczają czop łożyskowy 124, oraz odchylone ramię 130, które podpiera się ku dołowi na górnej krawędzi ramienia 120 wspornika koła. Uchwyt ręczny 132 do ustawiania daje się przemieszczać pomiędzy różnymi parami trzpieni 134, które wystają ze wspornika 126, dla nastawienia skierowanego w dół nacisku ramienia 120 wspornika koła. Ramię 120 wspornika koła rozciąga się ku tyłowi i do dołu do miejsca 135 przegięcia i potem do połączenia z elementem osiowym 138, który podpiera drugie lub zamykające koło 142 obrotowo wokół osi 143, która jest odchylona pod kątem w tym samym ogólnie biorąc kierunku, jak pierwsza oś 102 koła. Oś 143 koła jest lekko odchylona pod kątem w kierunku na zewnątrz do dołu, tak aby koło 142 dla lepszego działania zamykającego bruzdy odchylić względem kierunku pionowego. Kąt osi 143 względem kierunku poprzecznego jest również większy niż kąt osi 102 koła.

Oś 122 obrotu ramienia 120 wspornika zamykającego koła 142 jest umieszczona pod kątem (około 5 stopni, jak pokazano na fig. 5) względem linii poziomej, w celu zwiększenia bocznego odstępu od koła 101, służącego do nastawiania głębokości roboczej, gdy zamykające koło 142 przejeżdża po kupie odpadów. Koło 142 przemieszcza się od tarczy 30 na zewnątrz, gdy ramię 120 wspornika koła przechyla się do góry, dla wspomagania usuwania zanieczyszczeń, które w przeciwnym razie powodowałyby blokowanie. Bliskie umieszczenie koła 142 przy osi 32 na następczej stronie 37 tarczy 30 zmniejsza całkowitą długość, umożliwia lepsze podążanie śladem i zmniejsza ciężar ramienia 120 wspornika koła, w porównaniu z innymi zespołami redlic siewnika, w których koło zamykające podąża za tarczą. Koło 142 jest przede wszystkim naprężane wstępnie przez sprężynę 128 dla zapewniania styku z podłożem, a nie tylko przez ciężar, w celu umożliwiania szybszego reagowania na ukształtowanie podłoża.

Koła 101 i 142 stykają się z glebą, jak to jest pokazane na fig. 1, po przeciwległych stronach bruzdy zaraz za wylotem 82 przewodu doprowadzającego 80 materiał w bezpośredniej bliskości powierzchni, gdzie tarcza 30 opuszcza glebę. Powierzchnie styku kół 101, 142 są usytuowane w zasadzie bok przy boku, tak aby przeciwległe boki bruzdy zapadały się nad wysianym materiałem, bezpośrednio po osiągnięciu przez niego najniższego obszaru bruzdy, w celu unikania wyskakiwania do góry i zapewniania równomiernej głębokości. Znajdujące się w bliskiej odległości koła 101 i 142 wytwarzają nierówność podłoża, która prowadzi koła i wspomaga działanie zamykające bruzdę. Gdy przewód doprowadzający 80 materiał stanowi rura dla odwodornionego amoniaku, korzystny ruch gleby, zapewniany przez opisany powyżej układ, zamyka glebę prawie natychmiast i znacznie zmniejsza ubytki materiału z gleby. Pokazany na fig. 14 układ zespołów 10 redlic siewnika stanowi przykład korzystnego układu z przesunięciem odstępu, w którym zastosowane są jednakowo odchylone pod kątem koła 101, 142 i tarcze 30 zespołów 10 redlic siewnika, w celu zapobiegania dostawania się zanieczyszczeń z jednego zespołu 10 redlicy siewnika bezpośrednio na sąsiedni zespół 10 redlicy siewnika, i który pozwala zmniejszyć odległość rzędów.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zespół redlicy siewnika, z tarczą, która może obracać się wokół osi i jest przystosowana do otwierania bruzdy w gruncie, pierwszym stykającym się z gruntem kołem i drugim stykającym się z gruntem koł em, które współ pracują ze sobą w celu zamykania bruzdy, przy czym pierwsze koł o i drugie koło mają najniższe odcinki, które stykają się z glebą w pobliżu krawędzi następczej tarczy, pierwsze koło jest umieszczone po pierwszej stronie tarczy, a drugie koło jest umieszczone po drugiej stronie tarczy, i znajdujące się w kierunku do przodu najdalej z przodu części pierwszego koła są umieszczone w kierunku do przodu za osią tarczy i w kierunku do przodu przed następczą krawędzią tarczy, znamienny tym, że znajdujące się w kierunku do przodu najdalej z przodu części drugiego koła (142) są umieszczone w kierunku do przodu za osią (32) tarczy (30) i w kierunku do przodu przed następczą krawędzią tarczy (30), i że pierwsze koło (101) stanowi koło do nastawiania głębokości roboczej i zamykania bruzdy.
2. 2. Zespół redlicy według zastrz. 1, znamienny tym, że oś (102) pierwszego koła (101) przebiega równolegle do osi (32) tarczy (30), która przebiega pod kątem wynoszącym 5 stopni lub mniej względem kierunku przebiegającego poprzecznie do kierunku do przodu.
3. 3. Zespół redlicy według zastrz. 1, znamienny tym, że zawiera urządzenie do umieszczania materiału w bruździe, które jest umieszczone po jednej stronie tarczy (30).
4. 4. Zespół redlicy według zastrz. 3, znamienny tym, że urządzenie do umieszczania materiału w bruździe ma sąsiadującą z przednią stroną kół (101, 142), znajdującą się w kierunku do przodu najbardziej z tyłu powierzchnię wylotową (82).
5. 5. Zespół redlicy według zastrz. 3 albo 4, znamienny tym, że urządzenie do umieszczania materiału w bruździe jest w łożysku obrotowym (42) ułożyskowane wokół poziomej osi, przy czym nad osią jest umieszczona sprężyna (52).
6. 6. Zespół redlicy według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że tarcza (30) ma piastę (33).
7. 7. Zespół redlicy według zastrz. 1 albo 3, znamienny tym, że odcinki kół (101, 142) znajdujące się w styku z glebą znajdują się w kierunku do przodu w zasadzie w jednakowej odległości od urządzenia do umieszczania materiału w bruździe.
8. 8. Zespół redlicy według zastrz. 3, znamienny tym, że zawiera rurowy przewód doprowadzający (80) materiał, przy czym przewód doprowadzający (80) materiał w górnym obszarze ma przekrój kołowy, a w kierunku ku wylotowi przechodzi w przekrój eliptyczny.
9. 9. Zespół redlicy według zastrz. 1, znamienny tym, że drugie koło (142) jest zamocowane na ramieniu (120) wspornika koła, które to ramię na swym przednim końcu jest wstępnie naprężone i jest ułożyskowane przechylnie wokół osi (122), zaś na tylnym końcu ramienia (120) wspornika koła jest obrotowo ułożyskowane drugie koło (142), przy czym oś (122) jest odchylona pod kątem względem kierunku przebiegającego poprzecznie do kierunku do przodu.