PL212416B1 - Zastosowanie bromaminy tauryny - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie bromaminy tauryny jako leku oraz w leczeniu chorób skóry, a także do wytwarzania kompozycji leczniczej, do podawania przezskórnego w leczeniu chorób skóry, wywołanych między innymi bakteriami z rodzaju Propionibacterium, zwłaszcza w leczeniu trądziku pospolitego (acne vulgaris).

Powszechnie wiadomo, iż trądzik pospolity (acne vulgaris) należy do jednej z najczęściej spotykanych chorób skóry wieku młodzieńczego. Schorzenie to dotyczy zmian przywłosowych mieszków łojowych i mieszków łojowo-włosowych oraz związanych z nimi gruczołów łojowych, wraz z wyścielonym keratynocytami przewodem wydzielniczym. Pomimo postępów w diagnostyce oraz w leczeniu, trądzik nadal stanowi otwarty problem nie tylko dla pacjenta, lecz również dla lekarzy, zajmujących się tym zagadnieniem. Przyjmuje się, że u 85% populacji ludzkiej w wieku dojrzewania występują mniej lub bardziej nasilone zmiany. Zaostrzone zmiany trądzikowe występują głównie między 14 a 19 rokiem życia i dotyczą 10% populacji. Obie płcie są w równym stopniu predysponowane do wystąpienia trądziku, przy czym cięższe postacie występują częściej u mężczyzn. Wynika to z uwarunkowań genetycznych i hormonalnych.

Etiologia zmian trądzikowych ma różne podłoże, wymienia się między innymi czynniki hormonalne, genetyczne, immunologiczne i bakteryjne. Trądzik młodzieńczy powstaje w wyniku zwiększonej produkcji łoju w gruczołach skórnych, co ma związek ze wzmożoną produkcją hormonów androgennych, występującą w okresie pokwitania. W rozwoju choroby główną rolę odgrywają cztery czynniki: zwiększona produkcja łoju, nadmierne rogowacenie i zaczopowanie ujść aparatu mieszkowo-łojowego, kolonizacja gruczołów łojowych przez bakterie beztlenowe (o pełnej łacińskiej nazwie Propionibacterium acnes) oraz rozwój stanu zapalnego wokół gruczołów łojowych, czego wynikiem jest tworzenie się zaskórników, grudek zapalnych, powierzchownych cyst, torbieli i krost. Wspomniane androgeny stymulują 35 sekrecję łoju przez gruczoły łojowe. Łój jest substancją tłuszczową, która utrzymuje właściwą wilgotność skóry oraz keratyny, będącej głównym składnikiem włosa. Drugą istotną przyczyną powstawania trądziku jest niedrożność przewodów odprowadzających łój na powierzchnię skóry. Utrudnione wydalanie łoju prowadzi do poszerzenia przewodów gruczołów łojowych i powstawania początkowo zaskórniaków zamkniętych, a następnie otwartych. Zatkane ujście powoduje, że nadmierna ilość powstającego łoju nie ma się gdzie ewakuować. Na twarzy powstają zmiany z czarnymi punktami lub z białymi czubami. Są to zmiany o charakterze niezapalnym. Jeśli ściana przepełnionego mieszka pęka, łojowa wydzielina przedostaje się do okolicznych tkanek, co prowadzi do powstania trądziku zapalnego. Infekcja przechodzi w głąb skóry, powstają cysty, które później pękają i pozostawiają przejściowe lub trwał e blizny. Zmiany takie mogą ulec nadkaż eniu. Bakterie P. acnes, produkując czynniki chemotaktyczne, powodują napływ leukocytów wielojądrzastych do gruczołów łojowych. W następstwie fagocytozy bakterii, spowodowanej przez te leukocyty, uwolnione zostają enzymy hydrolityczne, które prowadzą do zniszczenia ścian gruczołów łojowych, wydostania się ich zawartości do skóry właściwej i rozwoju stanu zapalnego. Pojawiają się wykwity grudkowo - krostkowe. W cięższych postaciach trądziku tworzą się głębokie nacieki ropne i przetoki, które pozostawiają po sobie szpecące blizny. W obrębie zaczopowanych gruczołów łojowych dochodzi do rozwoju bakterii beztlenowych, które wytwarzając enzymy rozkładające łój skórny do wolnych kwasów tłuszczowych, nasilają stan zapalny. P. acnes i P. granulosum występują głównie w regionach ciała ludzkiego bogatych w gruczoły łojowe, takich jak głowa, klatka piersiowa, plecy - głównie okolice międzyłopatkowe.

Czynniki wymienione wyżej, w tym występowanie na skórze zwiększonych ilości drobnoustrojów, powodują przewlekły proces zapalny, obejmujący w bardzo zróżnicowanym stopniu przywłosowe mieszki łojowe i związane z nimi gruczoły łojowe. Pobudzone gruczoły łojowe prowadzą do nadmiernej produkcji łoju, zaś bogata w lipidy wydzielina staje się doskonałą pożywką do namnażania się bakterii. Zaobserwowano powiązanie pomiędzy nasileniem trądziku a intensywnością wydzielania łoju. Równolegle w obrę bie gruczoł u łojowego dochodzi do dyskeratynizacji, czyli nadmiernego, nieprawidł owego rozrostu keratynocytów przewodowych i odrywania się komórek gruczołu łojowego, co powoduje zaczopowanie ujścia gruczołu, a także stwarza dogodne warunki dla rozwoju bakterii beztlenowych.

Mając na uwadze tak zróżnicowaną etiologię zmian trądzikowych, nasilenie tych zmian i różnej lokalizacji wykwitów, powstało wiele, często odmiennych, koncepcji w leczeniu tego schorzenia. Głównym celem leczenia trądziku pospolitego jest powstrzymanie objawów łojotoku, zwężenie porów skóry, usunięcie zalegającej wydzieliny, zapobieganie tworzeniu się zaskórników, zmniejszenie wydzielania

PL 212 416 B1 łoju, złagodzenie stanów zapalnych, zmniejszenie nadwrażliwości skóry. W tym celu stosowane są różne terapie, takie jak terapia hormonalna (estrogeny, progesteron), terapia witaminowa (witaminy B2, A. C. E, PP) czy terapia antybiotykowa (tetracyklina, erytromycyna).

Tradycyjne leczenie polega na miejscowym stosowaniu preparatów wysuszających z dodatkiem kwasu salicylowego, mentolu, siarki, rezorcyny, naświetlaniu słońcem lub lampą kwarcową, ale obecnie nie jest właściwie praktykowane. Kwas salicylowy nie jest zalecany w terapii trądziku, ponieważ powoduje podrażnienia u wielu chorych. Dodatkowo, jako środek wspomagający leczenie, zalecane są duże ilości witamin, szczególnie z grupy witamin B. Do jednej z grup należą leki hormonalne obniżające aktywność androgenów. Najczęściej stosowanymi są leki zawierające progestageny. Ich szczególnie skuteczne działanie występuje w przypadku umiarkowanego trądziku. Działają one na zasadzie, iż zmniejszając stężenie androgenów, jednocześnie obniżają wydzielanie łoju i zmniejszają komponentę zapalną. Lekiem, który również obniża aktywność androgenów i jest popularny w leczeniu trądziku, jest spironolakton czyli syntetyczny steroid, bloker receptora aldosteronowego. Zostało dowiedzione, że również kortykosterydy, podawane ogólnie, hamują wydzielanie androgenów. Kortykosterydy są w szczególności używane w formie wstrzyknięć bezpośrednio do izolowanych, szpecących zmian trądzikowych o charakterze torbieli czy guzków, w celu przyspieszenia ich gojenia. Leki hormonalne nie są jednak najwłaściwsze i nie sprawdzają się w przypadku zaawansowanego schorzenia skóry. Ponadto w przypadku stosowania większych dawek wspomnianego spironolaktonu, można zaobserwować działania niepożądane, w postaci zaburzeń miesiączkowania u kobiet oraz ginekomastię i utratę libido u mężczyzn. Dodatkowo mogą wystąpić zawroty głowy i ogólne uczucie zmęczenia.

Kolejną grupą leków są retinoidy, które są pochodnymi witaminy A. Ich głównym zadaniem jest zmniejszenie procesu keratynizacji. Preparaty te są stosowane zarówno miejscowo, jak i ogólnie. Podawana miejscowo tretynoina charakteryzuje się tym, iż normalizuje nieprawidłowe w trądziku rogowacenie mieszkowe, zwalnia proces złuszczania się komórek nabłonkowych oraz osłabia połączenia między nimi. Wśród retinoidów, stosowanych ogólnie, najskuteczniejsza okazała się izotretynoina, której działanie oparte jest na zmniejszaniu wydzielania łoju, równocześnie normalizuje ona proces keratynizacji w obrębie mieszka włosowego i chociaż nie ma bezpośredniego działania przeciwbakteryjnego, wymienione wyżej efekty działania prowadzą do zmniejszenia liczebności zmian trądzikowych, w obrębie mieszków włosowych. Do leczenia przewlekłych, zmienionych zapalnie cyst preferuje się doustne stosowanie izotretynoiny. Lek ten, jak już wcześniej zostało stwierdzone, charakteryzuje się bardzo wysoką skutecznością w leczeniu trądziku o ciężkim przebiegu, z obecnością zapalnie zmienionych cyst, jednak terapia taka powinna być bardzo uważnie monitorowana, gdyż lek ten nie jest całkowicie bezpieczny, szczególnie dla kobiet, które przed rozpoczęciem stosowania leku powinny wykonać test ciążowy, ponieważ leku tego nie wolno stosować w ciąży (potencjalne uszkodzenie płodu). Ponadto w czasie stosowania preparatu izotretynoiny kobiety powinny zażywać doustne środki antykoncepcyjne. Działanie retinoidów polega na normalizacji procesów złuszczania w obrębie przewodów wyprowadzających gruczołów łojowych, umożliwieniu ewakuacji wydzieliny gruczołów i w efekcie na znacznym ograniczeniu komedogenezy. Stąd głównym wskazaniem do ich stosowania jest acne comedonica. Objawy niepożądane pod postacią wysuszenia, złuszczania, zaczerwienienia skóry są najczęstsze w przypadku stosowania tretynoiny. Są to tak zwane działania teratogenne. Ponadto, jak już wcześniej wspomniano, leki z grupy retinoidów nie mają bezpośredniego działania bakteriobójczego, tak wymaganego w przypadku leczenia zmian skórnych. A poza tym terapia retinoidami pociąga za sobą ryzyko wielu działań niepożądanych. Oprócz działań teratogennych, na uwagę zasługuje wzrost transaminaz i bilirubiny oraz hipertrójglicerydemia. Dlatego też zaleca się, szczególnie u osób z grupy ryzyka: z rodzinną hipertrójglicerydemią i cukrzycą , wykonanie przed i po leczeniu, ewentualnie po 2 miesiącach, badań kontrolnych: podstawowych, wątrobowych oraz lipidowych. Częstym skutkiem ubocznym jest wysychanie śluzówek: warg, jamy nosowej, spojówek.

Do kolejnej grupy leków stosowanych w tym schorzeniu skóry należą antybiotyki, stosowane zarówno miejscowo, w postaci płynów do przemywania, żelu, maści, jak i podawane doustnie. Głównym zadaniem tej grupy leków jest działanie przeciwbakteryjne, obniżające poziom bakterii kolonizujących ujścia gruczołów łojowych. Antybiotyki, obniżając liczbę drobnoustrojów, pośrednio obniżają także stężenie wolnych kwasów tłuszczowych, czego następstwem jest obniżenie poziomu lipazy i proteazy w mieszkach włosowych. Dlatego działanie antybiotyku jest równocześ nie działaniem przeciwbakteryjnym i przeciwzapalnym. Główne grupy antybiotyków stosowane w leczeniu trądzika to tetracykliny, makrolidy, klindamycyna oraz kotrimoksazol. Wadą jednak zastosowania wyżej wymienionych anty4

PL 212 416 B1 biotyków jest niemożność stosowania ich jako terapii przez dłuższy czas, mianowicie mogą one być stosowane od 3 - 4 tygodni. Ponadto nadmierne, niekontrolowane i nieprzemyślane podawanie antybiotyków i sulfonamidów, jakie miało miejsce w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych - sprawiło, że obecnie kilkudniowe stosowanie wielu chemioterapeutyków, nawet na skórę, jest przyczyną indukowania na nie oporności bakterii i tym samym braku ich skuteczności. Dotyczy to, m.in. neomycyny i tetracyklin. Ponadto istnieje moż liwość wystąpienia reakcji alergicznych.

Oprócz antybiotyków w leczeniu łagodnych zmian trądzikowych stosowany jest szereg miejscowych środków o działaniu przeciwbakteryjnym, jak przykładowo nadtlenek benzoilu, kwas azelalnowy, preparaty siarki czy, wspomniany już wcześniej, kwas salicylowy.

Mniej znaną terapią jest wstrzykiwanie bezpośrednio w cystę triamcynolonu, rodzaju steroidu. Efektem ubocznym tego rodzaju działania może być czasowe ściemnienie skóry wokół miejsca iniekcji.

Ponadto stosowane są także terapie wspomagające, które powinny rozpocząć się od prawidłowej, szeroko pojętej edukacji pacjenta. Indywidualizacja schematów leczenia, stosowanie jednego, dwóch lub kilku leków równocześnie, połączone z prawidłowo wykonywanymi zabiegami higieniczno kosmetycznymi, ewentualnie krioterapia, laseroterapia czy leczenie ciekłym azotem może efektywnie złagodzić zmiany trądzikowe.

Znana jest również, testowana klinicznie, metoda terapii fotodynamicznej. Do obiecujących efektów procesu fotodynamicznego, obserwowanego po zewnętrznym zastosowaniu roztworu ALA oraz naświetlaniu skóry u pacjentów z trądzikiem, należą, przede wszystkim zmniejszenie ilości zmian zapalnych, fotocytotoksyczne uszkodzenia gruczołów łojowych, długotrwała supresja produkcji łoju oraz znaczne obniżenie ilości bakterii.

W niektórych przypadkach stosuje się szczepionki lub autoszczepionki. Niezależ nie od faktu, czy w terapii stosowana jest szczepionka czy autoszczepionka, reakcje immunologiczne zachodzą według identycznego schematu, bowiem wszystkie te preparaty zawierają szczepy P. acnes o silnym działaniu immunomodulującym. Praktyka jednak wskazuje, iż w przypadku pacjentów leczonych za pomocą szczepionek lub autoszczepionek, istnieje potrzeba równoczesnego podawania, wraz ze szczepionką, preparatów o działaniu przeciwbakteryjnym i przeciwzapalnym. Stwierdzono jednak, że leczenie szczepionkami, zawierającymi antygeny Propionibacterium acnes i Propionibacterium granulosum, okazało się mało skuteczne - jedynie u około 30% chorych uzyskano ograniczoną poprawę. U części chorych może nawet dochodzić do pogorszenia stanu klinicznego. Podawanie autoszczepionek, w świetle współczesnej wiedzy, nie ma więc żadnego uzasadnienia. Podobnie, zarzucono jako szkodliwe, metody leczenia bodźcowego, jak autohemo- i autoseroterapia.

Powyżej wykazano, że wszystkie stosowane w leczeniu trądziku środki wywołują szereg działań niepożądanych, wykazując jednocześnie ograniczoną skuteczność leczniczą.

W wyniku szeregu badań klinicznych zaobserwowano, iż wykorzystanie kompozycji z udziałem bromaminy tauryny przynosi doskonałe efekty w leczeniu stanów zapalnych skóry w tym w leczeniu trądziku.

Istotą wynalazku jest zastosowanie bromaminy tauryny do wytwarzania kompozycji leczniczej do podawania przezskórnego do leczenia przewlekłych zmian zapalnych skóry, szczególnie trądziku. Ilość zastosowanej bromaminy tauryny zawiera się w granicach od 10 do 100% wagowych. Korzystnie bromamina tauryny jest roztworem w żelu etylocelulozowym o pH 5 do pH 7.4 lub roztworem w kremie cetomakrogolowym o pH 5 do pH 7.4

Podczas badań nieoczekiwanie stwierdzono, że bromamina tauryny, która jak się okazało ma dużo silniejsze działanie bakteriobójcze niż chloramina tauryny, działa bakteriobójczo na bakterie z rodzaju Propionibacterium (Propionibacterium anes i Propionibacterium granulo-sum), które są jednym z czynników etiologicznych trądziku pospolitego (acne vulgaris). Ponadto jak się okazało bromamina tauryny nie niszczy całej flory bakteryjnej lecz działa wybiórczo w określonych warunkach. Przechodząc przez błony komórkowe działa selektywnie na szczepy bakteryjne.

Działanie przeciwbakteryjne uzyskane z zastosowania bromaminy tauryny jest odpowiednie do leczenia trądzikowych stanów zapalnych skóry o różnej genezie i etiologii.

Ze stanu techniki są znane różne metody otrzymywania bromaminy tauryny. Bromaminę tauryny, dla potrzeb wykazania własności bakteriobójczych bromaminy tauryny według wynalazku, przygotowywano w dniu eksperymentu. W tym celu mieszano roztwór 180 mM NaOCI (Aldrich, Niemcy) w buforze fosforanowym (POCH, Gliwice, Polska), tak aby uzyskać roztwór NaCI o stężeniu 60 mM. 60 mM roztwór NaCI mieszano w równych proporcjach z roztworem 100 mM NaBr (POCH, Gliwice, Polska). Uzyskany w ten sposób NaOBr rozcieńczano w buforze fosforanowym (POCH, Gliwice, PolPL 212 416 B1 ska) uzyskując końcowe stężenie NaOBr nie przekraczające 10 mM. W celu otrzymania bromaminy tauryny roztwór NaOBr wkraplano (bardzo wolno mieszając) do roztworu tauryny (Sigma, St. Louis, MO) o stężeniu około 100 mM, tym samym stężenie roztworu tauryny było 8-12 razy wyższe od stężenia roztworu NaOBr, mimo że można stosować taurynę w nadmiarze nawet do 100 razy wyższego. Korzystnie przy wytwarzaniu bromaminy tauryny, stężenie roztworu tauryny było około 10 razy wyższe od stężenia roztworu NaOBr. W końcowym efekcie otrzymywano roztwór bromaminy tauryny o stężeniu nie przekraczającym 10 mM. Molowość otrzymanej bromaminy tauryny określano dokonując pomiaru ekstynkcji przy długości fali λ_παχ= 286 nm, przy której molowość bromaminy tauryny jest równa wartości ekstynkcji w piku /430^-1.

W celu przeprowadzenia badań aktywności przeciwbakteryjnej kompozycji, zawierającej bromaminę tauryny i przygotowanej sposobem wyżej opisanym, wybrano metodę odciskową z zastosowaniem płytek Rodac o powierzchni 25 cm². Do badań zastosowano podłoże Scheadler Agar Base firmy Dico nr katalogowy 212189 z dodatkiem 5% krwi baraniej. Podłoże to rozlewano 245 miarowo w warunkach aseptycznych na płytki typu Rodac, do momentu aż otrzymano menisk wypukły. Podłoże przed użyciem przechowywano w szczelnych opakowaniach w lodówce w temperaturze około +4°C i zużywano w czasie nie dłuższym niż 7 dni od daty przygotowania. Do badań zakwalifikowano kilku ochotników, którymi były kobiety w wieku od 23 do 27 lat, 250 u których nie zaobserwowano klinicznych zmian chorobowych na powierzchni skóry, i które w czasie trwania badań nie stosowały preparatów o działaniu przeciwbakteryjnym, zarówno na powierzchni skóry jak i wewnętrznie. Badanie aktywności przeciwbakteryjnej bromaminy tauryny przeprowadzono wykonując każdorazowo 5 odcisków z powierzchni skóry pleców każdej z badanych osób. Powierzchnia skóry, na której przeprowadzono badania, była z góry określona i oznaczona numerami od 1 do 5. Po oznakowaniu miejsca prowadzenia badań, na skórę nakładano jałowe gaziki o powierzchni 4 cm² wysycone różnymi substancjami. W miejscu oznaczonym „1” na skórę nałożono gazik wysycony 0.9% inj. roztworem NaCI (Polfa Lublin), który był substancją kontrolną nie wykazującą działania przeciwbakteryjnego. W miejscu oznaczonym „2” na skórę nałożono gazik wysycony 4-7 mM roztworem bromaminy tauryny w buforze o pH 5 do pH 6.4. W miejscu oznaczonym „3” na skórę nałożono gazik wysycony 4 - 7 mM roztworem bromaminy tauryny w buforze o pH 6.4 do pH 7.4. W miejscu oznaczonym „4” na skórę nałożono gazik wysycony 1% roztworem kwasu salicylowego w buforze o pH 5 i w miejscu oznaczonym „5” na skórę nałożono gazik wysycony 1% roztworem kwasu salicylowego w buforze o pH 7.1% roztwór kwasu salicylowego w buforze o pH 5 i pH 7 są substancjami rutynowo stosowanymi w leczeniu zmian trądzikowych. We wszystkich miejscach gaziki mocowano na powierzchni skóry pleców na trzydzieści minut, po czym gaziki zdejmowano. Po pięciu minutach od zdjęcia gazika, gdy już skóra wyschła, dociskano płytki typu Rodac tak, aby miejsce poddane działaniu kompozycji badanej było odciśnięte centralnie na płytce. Następnie płytki umieszczano w warunkach beztlenowych z wykorzystaniem systemu Gas Pack Firmy bioMerieux i inkubowano 5 dni w temperaturze 37°C. Po zakończeniu inkubacji porównywano wyniki wzrostu bakterii na płytkach odciskowych każdej osoby badanej po zadziałaniu kompozycji z miejsc „2”, „3”, „4”, „5” w porównaniu z płytką kontrolną z miejsca „1”. W przypadkach, gdy było to możliwe dokonywano zliczenia wszystkich wyrosłych kolonii bakterii względnie tlenowych i bakterii beztlenowych podając ich liczbę na 1 cm² skóry. Badania przeprowadzono czterokrotnie u tych samych osób w odstępach tygodniowych, otrzymując podobne wyniki. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono wyraźny spadek ilości bakterii u wszystkich badanych osób na powierzchni skóry poddanej działaniu 4 - 7 mM roztworu bromaminy tauryny w buforze o pH 5 do pH 7.4, z tym, że największy spadek liczby bakterii z wartości niepoliczalnej wynoszącej około 10⁴ CFU/cm² do wartości 10¹ - 10² CFU/cm² odnotowano na powierzchni skóry poddanej działaniu 5 mM roztworu bromaminy tauryny w buforze o pH 7.

Dalsze badania aktywności przeciwbakteryjnej bromaminy tauryny przeprowadzono z użyciem żelu, kremu i pudru. W tych badaniach użyto układy o konsystencji półstałej i właściwościach plastycznych, zwane dalej preparatami, a w szczególności roztwór bromaminy tauryny w żelu etylocelulozowym o pH 5 do pH 7.4, kremie cetomakrogolowym o pH 5 do pH 7.4 oraz zawiesinę pudru w roztworze bromaminy tauryny.

Zawiesinę pudru w roztworze bromaminy tauryny przygotowano na bazie pudru płynnego zmieniając wagowe proporcje składników. Zawiesina składała się z 14.0 do 60.0% wagowych 10 mM roztworu bromaminy tauryny, 10.0 do 24.0% wagowych talku, 14.0 do 40.0% wagowych glicerolu, 5.0 do 30.0% wagowych wody destylowanej i 0.5 do 2.0% wagowych mentolu. Składniki zawiesiny zostały dokładnie wymieszane do uzyskania jednolitego rozproszenia fazy stałej.

PL 212 416 B1

Roztwór bromaminy tauryny w żelu etylocelulozowym sporządzono na bazie roztworu metylocelulozy (Methocel 1500 cP) na jałowym buforze fosforanowym o pH 7.4 wsypując metylocelulozę do około jednej trzeciej przygotowanego roztworu buforowego o temperaturze około 90°C i wymieszano tak, aby cały proszek był zwilżony. Tak przygotowaną kompozycję schłodzono. Pozostałą ilość roztworu buforowego, łącznie z roztworem bromaminy tauryny dodano w formie oziębionej i dokładnie wymieszano i pozostawiono w lodówce do wyklarowania.

Natomiast do sporządzenia roztworu bromaminy tauryny w kremie, w skrócie preparatu na bazie kremu, wykorzystano krem cetomakrogolowy (Cetomacrogol Carem, Sorbolone Carem) według The Extra Phahmacopoeia, Wyd. 29, który zmodyfikowano wprowadzając bufor fosforanowy o pH 7.4 (o składzie KH2PO4 i Na2HPO4 x 12H2O) w różnych ilościach w miejsce wody oczyszczonej. Z kolei chlorokrezol w tym kremie zastąpiono mieszaniną środków konserwujących w różnych ilościach, która zawierała 1.0 do 3.0 g alkoholu benzylowego, 120 do 200 mg hydroksybenzoesanu metylu i 60 do 100 mg hydroksybenzoesanu propylu. Sporządzenie preparatu na bazie kremu rozpoczęto od stopienia składników fazy olejowej kremu cetomakrogolowego (wosk emulgujący, parafina płynna, wazelina biała) w łaźni wodnej. Następnie fazę wodną (jałowy roztwór fosforanowy, roztwór bromaminy tauryny, środki konserwujące wemulgowano na ciepło w temperaturze około 60 °C do fazy olejowej i mieszano do zastygnięcia.

Gotowe preparaty na bazie kremu i żelu oraz zawiesinę pudru nałożono na powierzchnię skóry osób badanych w miejscach oznaczonych cyframi od 1 do 5. Każdy z preparatów nałożono na powierzchnię około 4 cm² każdej osoby badanej w ten sposób, że w miejscu oznaczonym „1” nałożono 0.4 do 0.8 mM roztworu bromaminy tauryny w żelu etylocelulozowym o pH 5 do pH 7.4, w miejscu oznaczonym „2” nałożono zawiesinę 3.0 do 4.5 mM roztworu bromaminy tauryny w żelu etylocelulozowym o pH 5 do pH 7.4, w miejscu oznaczonym „3” nałożono preparat 0.4 do 0.7 mM roztworu bromaminy tauryny w kremie cetomakrogolowym o pH 7, w miejscu oznaczonym „4 nałożono preparat 3.0 do 4.5 mM roztworu bromaminy tauryny w kremie cetomakrogolowym o pH 5 do pH 7.4 i w miejscu oznaczonym „5” nałożono zawiesinę pudru. Preparaty pozostawiono na powierzchni skóry na 30 minut, po czym dociskano płytki tak, aby miejsce poddane działaniu kompozycji było odciśnięte centralnie na płytce. Następnie, podobnie jak w przypadku roztworów bromaminy tauryny, płytki umieszczano w warunkach beztlenowych z wykorzystaniem systemu Gas Pack Firmy bioMerieux i inkubowano 5 dni w temperaturze 37°C. Po zakończeniu inkubacji porównywano wyniki wzrostu bakterii na płytkach odciskowych każdej osoby badanej po zadziałaniu kompozycji badanych z miejsc „1”, „2”, „3”, „4” i „5”. W przypadkach gdy było to możliwe dokonywano zliczenia wszystkich wyrosłych kolonii bakterii względnie tlenowych i bakterii beztlenowych podając ich liczbę na 1 cm² skóry. Badania przeprowadzono czterokrotnie u tych samych osób w odstępach tygodniowych, otrzymując podobne wyniki. Na podstawie uzyskanych wyników stwierdzono najbardziej wyraźny spadek ilości bakterii u wszystkich badanych osób na powierzchni skóry poddanej działaniu zawiesiny 3.5 mM roztworu bromaminy tauryny w kremie cetomakrogolowym o pH 7.

Przykładowe roztwory bromaminy tauryny w kremie i żelu oraz przykładowe zawiesiny pudru w roztworze bromaminy tauryny przedstawiono poniżej. Proporcje składników wymienionych poniż ej kompozycji mogą być zmieniane w zależności od wrażliwości skóry. Jednak dla skóry normalnej nie jest wskazane, aby molowość tych kompozycji przekraczała 5 mM bromaminy tauryny, powyżej której niszczona jest cała flora bakteryjna.

P r z y k ł a d 1

100 ml kremu 3.5 mM po modyfikacji

Emulsja cetomakrogolowa 15.0

Parafina płynna 10.0

Wazelina 10.0

Alkohol benzylowy 1.5

Hydroksybenzoesan sodu 0.15

Hydroksybenzoesan propylu 0.08

Glikol propylenowy 5.0 mM bromamina tauryny 35.0

Woda ad 100.0

P r z y k ł a d 2

100 ml kremu 5 mM po modyfikacji

Emulsja cetomakrogolowa 15.0

PL 212 416 B1

Parafina płynna	10.0
Wazelina	10.0
Alkohol benzylowy	1.5
Hydroksybenzoesan sodu	0.15
Hydroksybenzoesan propylu	0.08
Glukoza propylu	5,0
10 mM bromamina tauryny	50.0
Woda ad	100.0
P r z y k ł a d 3
100 ml żelu 3.5 mM po modyfikacji
5% roztwór metylocelulozy	65.0
10 mM bromamina tauryny	35.0
P r z y k ł a d 4
100 ml żelu 5 mM po modyfikacji
6.7% roztwór metylocelulozy	50.0
10 mM bromamina tauryny	50.0
P r z y k ł a d 5
100 ml 3.5 mM płynnego pudru
10 mM bromamina tauryny	35.0
Talk	22.0
Glicerol	38.0
Mentol	1.0
Woda destylowana ad	100.0
P r z y k ł a d 6
100 ml 5 mM płynnego pudru
10 mM bromamina tauryny	50.0
Talk	18.0
Glicerol	30.0
Mentol	1.0
Woda destylowana ad	100.0

Zastrzeżenia patentowe

Claims (3)

1. Zastosowanie bromaminy tauryny w ilości od 10 do 100% wagowych do wytwarzania kompozycji leczniczej do podawania przezskórnego do leczenia przewlekłych zmian zapalnych skóry, szczególnie trądziku.

2. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że bromamina tauryny jest roztworem w żelu etylocelulozowym o pH 5 do pH 7.4

3. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że bromamina tauryny jest roztworem w kremie cetomakrogolowym o pH 5 do pH 7.4