PL206433B1 - Zastosowanie wielowarstwowej, orientowanej dwuosiowo folii poliolefinowej, laminat i zastosowanie laminatu - Google Patents

Description

Rzeczypospolitej Polskiej (21) Numer zgłoszenia: 362765 (22) Data zgłoszenia: 05.04.2001 (86) Data i numer zgłoszenia międzynarodowego:

05.04.2001, PCT/EP01/003858 (87) Data i numer publikacji zgłoszenia międzynarodowego:

25.10.2001, WO01/78979 (11) 206433 (13) B1 (51) Int.Cl.

B32B 27/18 (2006.01) B32B 27/32 (2006.01) B65D 65/40 (2006.01)

Zastosowanie wielowarstwowej, orientowanej dwuosiowo folii poliolefinowej, laminat i zastosowanie laminatu

	(73) Uprawniony z patentu:
(30) Pierwszeństwo:	TRESPAPHAN GMBH, Neunkirchen, DE
13.04.2000, DE, 10018442.1	(72) Twórca(y) wynalazku:
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 02.11.2004 BUP 22/04	GERHARD WIENERS, Frankfurt, DE SUSANNE HOLZER, Ottweiler, DE JϋRGEN SCHISCHKO, Neunkirchen-Furpach, DE
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono:
31.08.2010 WUP 08/10	(74) Pełnomocnik:
	rzecz. pat. Teresa Sztandke

PL 206 433 B1

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy zastosowania wielowarstwowej, orientowanej dwuosiowo folii poliolefinowej jako folii rozdzielającej w laminacie foliowym, laminatu zawierającego poliolefinową folię bazową zlaminowaną z poliolefinową folią rozdzielającą i zastosowania laminatu do wytwarzania opakowań. Wynalazek dotyczy zastosowania folii poliolefinowych o zmniejszonej skłonności do wzajemnego sklejania się z klejami łączonymi (zgrzewanymi) na zimno.

Żywność i inne pakowane produkty często zamykane są w foliach opakowaniowych, w przypadku których, aby wytworzyć szczelny zgrzew, konieczne jest zastosowanie podwyższonych temperatur, generalnie powyżej 100°C. Różne pakowane towary, takie jak, na przykład, czekolada, zmieniają się pod wpływem temperatury. W przypadku zastosowań tego typu, stosuje się obecnie tak zwane masy zgrzewane /łączone/ na zimno, które nakłada się w cienkiej warstwie, często nie na całej powierzchni, lecz tylko w obszarze uszczelnianego zgrzewu. Masy zgrzewane /łączone/ na zimno są nastawiane w taki sposób, że mogą być one zgrzewane nawet w temperaturze pokojowej lub tylko nieco podwyższonej, rzeczywiście tylko przez zastosowanie ciśnienia. Te masy zgrzewane na zimno nakłada się korzystnie bezpośrednio przed lub po zadrukowaniu folii. Folie lub kompozyty foliowe laminaty foliowe, zadrukowane i powleczone klejem zgrzewanym na zimno składuje się następnie w postaci zrolowanej, aż do momentu wykorzystania. Należ y przy tym unikać przyklejania się lub wzajemnego sklejania się zewnętrznej strony kompozytu z klejem zgrzewanym na zimno z wewnętrznej strony kompozytu foliowego (działanie rozdzielające). Dodatkowo, wymagany jest dodatni wpływ na wygląd zewnętrzny przez zachowanie odpowiedniego połysku.

Pożądane działanie rozdzielające można uzyskać w różny sposób. Po pierwsze, nakłada się tak zwane powłoki przeciwprzyczepne/rozdzielające, zapobiegające sklejaniu, przy czym, w celu uzyskania odpowiedniego połysku, konieczne jest nakładanie stosunkowo dużych ilości powłoki, dla skompensowania nierówności spowodowanych różną grubością tuszu tworzącego zadrukowany rysunek. Zastosowanie powłok rozdzielających wymaga nałożenia odpowiedniego roztworu lub dyspersji powlekającej, którą należy wysuszyć, dostarczając energię z zewnątrz. Dodatkowo, konieczna jest uważna kontrola warunków procesu, dla zapewnienia możliwości uzyskania wysokiej jakości optycznej nakładanej powłoki.

Ponadto, w przypadku przezroczystych folii o wysokim połysku, możliwe jest ich zlaminowanie z folią bazową, która, dzięki swemu składowi i/lub budowie powierzchni, wykazuje tylko niewielką skłonność do wzajemnego sklejania się z klejem zgrzewanym na zimno (folia rozdzielająca). W tym przypadku, wygląd kompozytu jest uwarunkowany połyskiem nałożonej folii. Ponadto nalaminowana folia wierzchnia może przyczyniać się do sztywności folii kompozytowej.

Dla różnych zastosowań opracowano różne kleje zgrzewane na zimno (do sklejania na zimno), które w pewnych wypadkach znacznie się od siebie różnią składem i własnościami. Stosownie do tego różnią się także wymagania dla powłok rozdzielających i folii. Zależnie od zastosowania, pomimo zastosowania powłoki lub folii rozdzielającej, dla rozwinięcia rolki folii lub folii kompozytowej z powłoką zgrzewaną na zimno może być konieczne przyłożenie znacznej siły. W niektórych wypadkach zachodzi delaminacja powłoki rozdzielającej, czasami ewentualnie włącznie z zawartym tuszem drukarskim. Powoduje to wadliwe działanie kleju zgrzewanego na zimno, spowodowane częściowym przykryciem kleju przez naniesiony tusz i warstwy powłokowe i odpowiednie zniekształcenia zadrukowanego rysunku. Warunki składowania (temperatura, wilgotność atmosferyczna) mogą wpływać na podatność i stopie ń wzajemnego sklejania.

W znanym stanie techniki nie ma dotychczas żadnego sposobu, który zapobiegałby skł onnoś ci dowolnej potrzebnej kombinacji masy do zgrzewania na zimno i powłoki lub folii rozdzielającej do wzajemnego sklejania się. Konieczne jest więc wykonanie serii skomplikowanych badań doświadczalnych dla znalezienia powłok lub folii rozdzielających, nadających się dla danego kleju zgrzewanego na zimno.

Znane są odpowiednie folie rozdzielające, zapobiegające sklejaniu (release film). Do tego celu stosuje się korzystnie folie polipropylenowe orientowane dwuosiowo (folie BOPP), których warstwa górna składa się z homopolimerów PP i zawiera niewielki udział polisiloksanów.

Celem niniejszego wynalazku jest więc dostarczenie przezroczystej folii poliolefinowej o dobrym wyglądzie zewnętrznym, która wykazuje dobre własności oddzielania się od powłok zgrzewanych na zimno i dla której własności oddzielania się występują dla szerokiego asortymentu klejów zgrzewanych na zimno. Dodatkowo, na przeciwnie położonej powierzchni, folia powinna wykazywać dobrą przyczepność dla tuszu do drukowania lub klejów do laminowania, żeby folia rozdzielająca, zapobiePL 206 433 B1 gająca sklejaniu (release film) mogła być w sposób pewny laminowana na swojej drugiej powierzchni z drukowaną lub niezadrukowaną folią bazową BOPP. Musi być możliwe, żeby rolka z folii kompozytowej z powłoką rozdzielającą dawała się rozwijać z małymi siłami i bez przemieszczania się/przenoszenia tuszu.

Cel ten został uzyskany przez zastosowanie wielowarstwowej, dwuosiowo orientowanej folii poliolefinowej, zawierającej warstwę bazową i przynajmniej jedną warstwę przykrywającą, jako folii rozdzielającej, zapobiegającej sklejaniu (release film) w laminacie foliowym.

Przedmiotem wynalazku jest zastosowanie wielowarstwowej, orientowanej dwuosiowo folii poliolefinowej ze stroną wewnętrzną i stroną zewnętrzną jako folii rozdzielającej w laminacie foliowym, obejmującej warstwę bazową i przynajmniej jedną zewnętrzną warstwę pokryciową, i ewentualnie jedną zewnętrzną międzywarstwę, charakteryzujący się tym, że folia rozdzielająca w warstwie bazowej i/lub w zewnętrznej warstwie pokryciowej i/lub w zewnętrznej międzywarstwie zawiera wosk, przy czym warstwa wewnętrzna przeznaczona do laminowania zasadniczo nie zawiera wosku i folia rozdzielająca po stronie wewnętrznej obrobiona jest wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową, a jej strona zewnętrzna nie jest obrobiona wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową.

Korzystne jest, gdy folią rozdzielającą jest folia trójwarstwowa i wykazuje drugą wewnętrzną warstwę pokryciową, a wosk zawarty jest w warstwie bazowej.

Korzystnie folia rozdzielająca zawiera zewnętrzną międzywarstwę a wosk zawarty jest w zewnętrznej międzywarstwie.

Korzystnie wosk zawarty jest w zewnętrznej warstwie pokryciowej folii rozdzielającej.

W korzystnym wykonaniu woskiem jest wosk polietylenowy lub makrokrystaliczna parafina zwłaszcza wosk parafinowy lub mikrokrystaliczna parafina, zwłaszcza mikrowosk o ciężarze cząsteczkowym Mn od 200 do 5000.

Szczególnie korzystnie woskiem jest wosk polietylenowy o Mw/Mn w zakresie od 1 do 2.

W szczególnie korzystnym wykonaniu folią poliolefinową jest folia polipropylenowa.

Korzystnie zewnętrzna warstwa pokryciowa składa się z homopolimeru propylenu.

W korzystnym wykonaniu wosk zawarty jest w warstwie zawierają cej wosk z folii rozdzielają cej w stężeniu od 0,2 do 20% wagowych, w stosunku do masy warstwy.

Stosowane powyżej i poniżej określenie jako strona wewnętrzna lub powierzchnia wewnętrzna lub warstwa wewnętrzna przyjmuje się dalej, jako oznaczające stronę lub powierzchnię lub warstwę folii rozdzielającej, która jest laminowana z folią bazową. Do zastosowań w opakowalnictwie strona ta zwrócona jest do wyrobu pakowanego i jest więc znana jako wewnętrzna strona. Strona zewnętrzna lub powierzchnia zewnętrzna, lub warstwa zewnętrzna jest odpowiednio przeciwną stroną lub przeciwną warstwą pokryciową folii rozdzielającej, która to powierzchnia styka się z klejem zgrzewanym na zimno po zwinięciu laminatu.

Wynalazek dotyczy dalej laminatu, zawierającego poliolefinową folię bazową, zlaminowaną z folią rozdzielającą za pomocą kleju do laminowania lub metodą laminowania przez wytłaczanie, przy czym folię rozdzielającą stanowi wielowarstwowa, orientowana dwuosiowo folia poliolefinowa ze stroną wewnętrzną i stroną zewnętrzną, obejmująca warstwę bazową i przynajmniej jedną zewnętrzną warstwę pokryciową, i ewentualnie jedną zewnętrzną międzywarstwę, charakteryzującego się tym, że folia bazowa zawiera klej zgrzewany na zimno na swej powierzchni zewnętrznej, a folia rozdzielająca swoją stroną wewnętrzną jest laminowana wobec folii bazowej i folia rozdzielająca zawiera wosk w swej warstwie bazowej i/lub w ewentualnej zewnętrznej międzywarstwie i/lub w zewnętrznej warstwie pokryciowej, a jej warstwa wewnętrzna przeznaczona do laminowania zasadniczo nie zawiera wosku i strona zewnętrzna folii rozdzielającej nie jest poddana obróbce wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową, a strona wewnętrzna folii rozdzielającej jest obrobiona wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową.

Korzystnie folią bazową jest wielowarstwowa folia polipropylenowa orientowana dwuosiowo, folia z poli(tereftalanu etylenu), folia odlewana lub folia metalizowana.

Korzystnie folia bazowa jest zadrukowana na swej powierzchni wewnętrznej.

Korzystne jest, gdy folia rozdzielająca jest wyposażona w nadruk odwrotny na swej stronie wewnętrznej.

Kolejnym przedmiotem wynalazku jest zastosowanie laminatu określonego powyżej do wytwarzania opakowań, w którym folia rozdzielająca tworzy powierzchnię zewnętrzną opakowania.

PL 206 433 B1

W rozumieniu niniejszego wynalazku, wynaleziono, że woski w folii poliolefinowej wykazują bardzo dobre własności rozdzielające w stosunku do klejów zgrzewalnych na zimno. Laminat, zawierający folię bazową i folię rozdzielającą zawierającą wosk może być łatwo rozwijany po składowaniu w postaci rolki bez uszkodzeń występujących w warstwie zgrzewalnej na zimno nakładanej poprzednio. Folia rozdzielająca stosowana według wynalazku musi być sporządzona z zawartością wosku w pewnych warstwach, w celu zagwarantowania pożądanego działania rozdzielającego w stosunku do warstwy kleju zgrzewanego na zimno. Konkretne postaci wykonania wynalazku w zakresie zastosowania folii o określonej budowie warstwowej i wprowadzania do warstw zawartości wosku zostaną opisane niżej.

W jednej z postaci wykonania folia rozdzielająca do zastosowania według wynalazku wykazuje budowę dwu- lub trójwarstwową, obejmującą warstwę bazową i przynajmniej jedną warstwę pokrywającą i zawiera wosk w warstwie bazowej. Ilość wosku w warstwie bazowej wynosi generalnie w zakresie od 0,01 do 15% wagowych w stosunku do masy warstwy bazowej. W tej postaci wykonania jest ona obrobiona na powierzchni wewnętrznej wyładowaniami koronowymi, obróbką płomieniową lub obróbką plazmową. Znane jest ze stanu techniki, że woski i inne konwencjonalne dodatki mogą migrować w obrębie polimerów, z których utworzona jest folia. Znane jest także, że migrują one korzystnie w kierunku powierzchni folii obrabianej wyładowaniami koronowymi, obrabianej płomieniowo lub obrabianej plazmą a ponadto, że dodatki zdolne do migracji wzajemnie wpływają na siebie pod kątem swych własności migracji. Było więc oczywiste założenie, że woski będą raczej migrować w niepożądany sposób na zewnątrz warstwy bazowej w kierunku obrabianej powierzchni wewnętrznej, gdzie będą one pogarszać adhezję kleju do laminowania lub tuszu drukarskiego.

Niespodziewanie stwierdzono obecnie, że wpływ wosków nie przeszkadza w przeróbce folii rozdzielającej w laminat lub kompozyt. Po zwinięciu kompozytu pokrytego klejem zgrzewanym na zimno, rolka może być składowana a następnie rozwijana bez problemów. Obserwuje się to nawet wtedy, jeśli w folii zawarte są dalsze dodatki zdolne do migracji i powierzchnia wewnętrzna folii jest obrobiona wyładowaniami koronowymi, obróbką płomieniową lub plazmową.

W korzystnej postaci wykonania, folia rozdzielają ca stanowi trójwarstwową folię , która zawiera wosk, generalnie w ilości od 0,01 do 15% wagowych w swej warstwie bazowej i ma warstwy pokryciowe po obu stronach. Jedna z dwóch warstw pokryciowych jest obrabiana plazmowo, płomieniowo lub wyładowaniami koronowymi i powoływana jest poniżej jako wewnętrzna warstwa pokryciowa strona wewnętrzna. Ta obrabiana powierzchnia wewnętrzna zaopatrzona jest ewentualnie w odwrotny nadruk/druk przenoszony przed laminowaniem z folią bazową. Wynaleziono, że wosk w warstwie bazowej nie pogarsza adhezji tuszu drukarskiego. W korzystnej postaci wykonania obrabiana powierzchnia wewnętrzna folii rozdzielającej pozostaje niezadrukowana. W każdym wypadku, folia bazowa jest laminowana z tą wewnętrzną warstwą pokryciową folii rozdzielającej za pomocą odpowiednich klejów do laminowania. Wynaleziono, że adhezja kleju do laminowania i adhezja między warstwami laminatu może być znacznie polepszona poprzez obróbkę powierzchni wewnętrznej warstwy pokryciowej. Działanie obróbki powierzchniowej polepszające adhezję jest znane samo przez się w znanym stanie techniki. Jednak, dla folii modyfikowanej woskiem nie moż na był o przewidzieć , czy obróbka powierzchni wewnętrznej warstwy pokryciowej będzie przyspieszać równocześnie migrację wosku do tej powierzchni. Działanie przyspieszające migrację tego typu objawiałoby się nagromadzaniem wosku na tej powierzchni wewnętrznej i wpływałoby ujemnie zarówno na adhezję tuszy do drukowania jak i adhezję kleju do laminowania. Dodatkowo, pożądane działanie rozdzielające na przeciwnej stronie zewnętrznej powinno ulec pogorszeniu, ponieważ do tej ostatniej powierzchni mogłaby dotrzeć tylko stosunkowo niewielka ilość wosku. Niespodziewanie, folia rozdzielająca, zawierająca wosk, wykazuje dobre działanie rozdzielające od strony zewnętrznej kompozytu a równocześnie, dzięki obróbce powierzchni, uzyskuje się działanie polepszające adhezję tuszy drukarskich i klejów do laminowania na stronie wewnętrznej. Trójwarstwowa folia rozdzielająca nadaje się więc doskonale do laminowania z folią bazową z klejem zgrzewanym na zimno. Gotowy kompozyt może być łatwo przerabiany w postaci rolki. Nie jest konieczne stosowanie nadmiernych sił podczas rozwijania, przez co unika się rozciągania i ujemnego wpływu na zadrukowany rysunek. Warstwa kleju zgrzewanego na zimno pozostaje obecna bez zniekształceń po rozwijaniu kompozytu. Kompozyt można przerabiać bez problemów w opakowania zawijane.

Podczas dalszych badań stwierdzono, że korzystnie jest nie poddawać dodatkowo powierzchni zewnętrznej trójwarstwowej folii rozdzielającej obróbce, w celu zwiększenia napięcia powierzchniowego, na przykład przez obróbkę płomieniową, wyładowaniami koronowymi lub obróbkę plazmową. Wytworzono wariant folii rozdzielającej tego typu, w celu zapewnienia jednorodnej migracji na zewnątrz

PL 206 433 B1 i do wewną trz folii. Stwierdzono jednak, że chociaż folia rozdzielająca obrabiana z obu stron wykazuje pożądaną dobrą adhezję wewnątrz, to niestety folia równocześnie wykazuje bardzo silną skłonność do wzajemnego sklejania się. Po przeróbce w kompozyt, adhezja między powierzchnią zewnętrzną folii rozdzielającej i warstwą kleju zgrzewanego na zimno z folii bazowej była bardzo wysoka. Przeszkadzało to dalszej przeróbce z rolki. W pewnych przypadkach zachodziło rozciąganie podczas odwijania i zniekształ canie powł oki klejowej.

W dalszej korzystnej postaci wykonania folia rozdzielająca do zastosowania według wynalazku zawiera dodatkową międzywarstwę między warstwą bazową i warstwą pokrywającą, tzn., te postaci wykonania folii rozdzielającej mają budowę przynajmniej trójwarstwową, korzystnie czterowarstwową, a jeśli to potrzebne, także pięciowarstwową. Iloś ci wosku w międzywarstwie wynoszą generalnie w zakresie od 0,01 do 10% wagowych w stosunku do masy mię dzywarstwy. Warstwa bazowa w tych postaciach wykonania nie zawiera zasadniczo wosku. Zamiast tego wosk jest wprowadzony do jednej lub dwóch międzywarstw. Stwierdzono tu, że ilość wosku w międzywarstwie zawierającej wosk musi być tylko niewiele zwiększona, lub w ogóle nie zwiększona, w stosunku do zawartości w przypadku wprowadzania go do warstwy bazowej. Ta postać wykonania wykazuje dodatkowe korzyści polegające na tym, że możliwa jest znaczna oszczędność wosku, w stosunku do całkowitej masy folii, z zachowaniem w dalszym ciągu doskonałego działania rozdzielającego.

Ta folia rozdzielająca z międzywarstwą przerabiana jest do postaci laminatu w taki sposób, że warstwa pokrywająca, która przykrywa międzywarstwę zawierającą wosk, tworzy zewnętrzną powierzchnię laminatu. Warstwy te są następnie powoływane poniżej jako zewnętrzna warstwa pokrywająca lub zewnętrzna międzywarstwa. Odpowiednio, jeśli występują warstwy przeciwne, to stanowią one warstwę pokrywającą wewnętrzną lub wewnętrzną międzywarstwę. Ta postać wykonania wynalazku jest także obrabiana powierzchniowo na stronie wewnętrznej, to znaczy na powierzchni wewnętrznej warstwy pokryciowej, metodą obróbki plazmowej, wyładowaniami koronowymi lub obróbką płomieniową, przy czym równocześnie zewnętrzną warstwę pokryciową nie poddaje się takiej obróbce. W tym wypadku wynikają odpowiednio takie same skutki, jak dla folii trójwarstwowej, opisane wyżej. Obróbka powierzchniowa wewnętrznej warstwy pokryciowej polepsza adhezję tuszy drukarskich i/lub klejów do laminowania, podczas gdy odpowiednia obróbka przeciwległej powierzchni zewnętrznej przynosi ujemne skutki, w szczególności powoduje powstanie nadmiernej adhezji z klejem zgrzewalnym na zimno, tzn. pogarsza działanie rozdzielające, ograniczając przetwórstwo laminatu.

W przypadku mię dzywarstw z obu stron, korzystne jest dodawanie wosku tylko do zewnę trznej międzywarstwy, bez dodawania wosku do przeciwległej międzywarstwy wewnętrznej.

Podczas przeróbki folii rozdzielającej z międzywarstwą do laminatu według wynalazku, folia bazowa laminowana jest z wnętrzem folii rozdzielającej za pomocą kleju do laminowania, zaś na pozostałą powierzchnię folii bazowej nanoszony jest klej zgrzewany na zimno i laminat zwijany jest do postaci rolki.

W dalszej postaci wykonania folia rozdzielająca do zastosowania według wynalazku alternatywnie lub dodatkowo zawiera wosk w swej zewnętrznej warstwie pokrywającej. Ilość wosku w warstwie pokrywającej wynosi generalnie w zakresie od 0,01 do 5% wagowych, w stosunku do masy warstwy pokrywającej. Tę postać zastosowania można realizować w postaci struktur dwu-, trój-, czteroi pię ciowarstwowych. Warstwy dodatkowe korzystnie nie zawierają wosku, lecz istnieją ca mię dzywarstwa zewnętrzna może, jeśli to potrzebne, zawierać dodatkowo wosk, przy czym zawartość wosku w międzywarstwie w tym wypadku będzie wynosić od 0,01 do 10% wagowych w stosunku do masy międzywarstwy. Ilości wymaganego wosku (ilość bezwzględna, w stosunku do masy folii) w tych postaciach wykonania są znacznie mniejsze niż w wypadku, gdy wosk stosuje się w warstwie bazowej. Obróbki powierzchniowe za pomocą płomienia, plazmy lub wyładowań koronowych są, jak to opisano wyżej, korzystne dla wewnętrznej warstwy pokryciowej lub powierzchni nie zawierającej wosku. Laminowanie folii bazowej z wewnętrzną warstwą pokryciową, korzystnie obrabianą, prowadzi się analogicznie. Te postaci wykonania z woskiem w warstwie pokryciowej wykazują dodatkową korzyść, że działanie rozdzielające objawia się już w krótkim czasie po wytworzeniu folii rozdzielającej.

Odpowiednimi woskami dla zastosowania według niniejszego wynalazku są korzystnie woski polietylenowe lub parafiny.

Woski polietylenowe są polimerami o małym ciężarze cząsteczkowym, zbudowanymi zasadniczo z jednostek etylenowych i są częściowo lub wysoce krystaliczne. Woski polietylenowe mogą mieć łańcuchy proste lub rozgałęzione z przewagą stosunkowo krótkich łańcuchów bocznych. Generalnie, woski polietylenowe wytwarzane są przez bezpośrednią polimeryzację etylenu, jeśli to potrzebne z zastosowaniem regulatorów, lub przez depolimeryzację polietylenów o stosunkowo dużym ciężarze

PL 206 433 B1 cząsteczkowym. Zgodnie z wynalazkiem, woski polietylenowe mają średni ciężar cząsteczkowy Mn (średni liczbowy) od 200 do 5000 korzystnie od 300 do 3500, szczególnie korzystnie od 400 do 25000 i korzystnie wykazują rozrzut ciężaru cząsteczkowego (polidyspersyjność) Mw/Mn mniejszą niż 3, korzystnie od 1 do 2. Temperatura topnienia wynosi generalnie w zakresie od 70 do 150°C, korzystnie od 80 do 100°C.

Parafiny obejmują parafiny makrokrystaliczne (woski parafinowe) i parafiny mikrokrystaliczne (mikrowoski). Parafiny makrokrystaliczne otrzymuje się z frakcji destylowanych pod próżnią po ich konwersji w oleje smarne. Parafiny mikrokrystaliczne pochodzą z pozostałości po destylacji próżniowej i sedymentacji surowych olejów parafinowych (parafiny osadzane). Parafiny makrokrystaliczne skł adają się głównie z n-parafin, które zawierają dodatkowo izoparafiny, nafteny i związki alkiloaromatyczne, zależnie od stopnia rafinacji. Parafiny mikrokrystaliczne składają się głównie z mieszaniny węglowodorów, które są głównie substancjami stałymi w temperaturze pokojowej. W odróżnieniu od parafin makrokrystalicznych, przeważają izoparafiny i parafiny naftenowe. Mikrokrystaliczne parafiny odróżniają się obecnością wysoce rozgałęzionych izoparafin i naftenów, hamujących krystalizację. Dla celów niniejszego wynalazku szczególnie odpowiednie są parafiny o temperaturze topnienia od 60 do 100°C, korzystnie od 60 do 85°C.

Woski wprowadza się korzystnie do folii lub do odpowiednich warstw za pomocą koncentratu zawierającego poliolefinę i wosk, tak zwanych mieszanek lub przedmieszek. Stężenie wosku w przedmieszce lub mieszance wynosi od 5 do 40% wagowych w stosunku do masy przedmieszki.

Warstwa bazowa z różnych postaci wykonania folii rozdzielającej opisana wyżej wytworzona jest generalnie z poliolefiny, korzystnie z polimerów propylenu. Warstwa bazowa generalnie zawiera przynajmniej 70% wagowych, korzystnie od 70 do < 100% wagowych, w szczególności od 80 do 99,4% wagowych polimeru propylenu, w każdym wypadku w stosunku do masy warstwy bazowej.

Generalnie polimer propylenu zawiera przynajmniej 90% wagowych, korzystnie od 94 do 100% wagowych, w szczególności od 98 do 100% wagowych propylenu. Odpowiednia zawartość komonomeru, jeśli on występuje, wynosząca co najwyżej 10% wagowych, lub od 0 do 6% wagowych, albo od 0 do 2% wagowych, składa się generalnie z etylenu. Dane dotyczące % wagowych w każdym przypadku odnoszą się do polimeru propylenu. Zaleca się izotaktyczne homopolimery propylenu o temperaturze topnienia od 140 do 170°C, korzystnie od 155 do 165°C i wskaź niku szybkoś ci pł ynię cia (mierzonym według DIN 53 735 pod obciążeniem 21,6 N w temperaturze 230°C) wynoszącym od 1,0 do 10 g/10 minut, korzystnie od 1,5 do 6,5 g/10 min. Zawartość frakcji rozpuszczalnej w n-heptanie w polimerze wynosi generalnie od 1 do 10% wagowych, korzystnie 2-5% wagowych w stosunku do polimeru wyjściowego.

Rozrzut ciężaru cząsteczkowego/polidyspersyjność polimeru propylenu może zmieniać się w szerokich granicach, zależnie od dziedziny zastosowania. Stosunek mię dzy średnim wagowo ciężarem cząsteczkowym Mw a średnim liczbowo ciężarem cząsteczkowym Mn wynosi generalnie między 1 a 15, korzystnie od 2 do 6. Tak wą ski rozrzut ciężaru czą steczkowego uzyskuje się , na przykł ad, przez jego degradację okresową lub przez wytwarzanie polipropylenu z pomocą odpowiednich katalizatorów metalocenowych.

Warstwa bazowa może zawierać dodatkowo konwencjonalne dodatki, takie jak środki neutralizujące, stabilizatory, środki przeciwstatyczne i/lub smary, w każdym przypadku w skutecznej ilości.

Korzystnymi środkami przeciwstatycznymi są alkanosulfoniany metali alkalicznych, polisiloksany diorganiczne modyfikowane polieterami, tzn. etoksylowane i/lub propoksylowane (polidialkilosiloksany, polialkilofenylosiloksany i podobne) i/lub nasycone alifatyczne aminy trzeciorzędowe zasadniczo o prostym łańcuchu, zawierające rodnik alifatyczny o 10 do 20 atomach węgla, podstawione grupami (O-hydroksy(Ci-C₄)-alkilowymi, przy czym szczególnie korzystne są N,N-bis(2-hydroksyetylo)alkiloaminy o 10 do 20 atomach węgla, korzystnie zawierające 12 do 18 atomów węgla w rodniku alkilowym. Skuteczna ilość środka przeciwstatycznego wynosi w zakresie od 0,05 do 0,5% wagowych.

Smary stanowią amidy wyższych kwasów tłuszczowych, estry wyższych kwasów tłuszczowych, w szczególności estry monoglicerynowe i mydła metaliczne oraz polidimetylosiloksany. Skuteczna ilość środka smarnego wynosi w zakresie od 0,0i do 3% wagowych, korzystnie od 0,02 do i% wagowego. Szczególnie korzystne jest dodawanie amidów wyższych kwasów tłuszczowych, w szczególności amidu kwasu erukowego i amidu kwasu stearynowego, w ilości w zakresie od 0,0i do 0,25% wagowych w stosunku do masy warstwy bazowej. Polidimetylosiloksany, w szczególności polidimetylosiloksany o lepkości od 5000 do i 000 000 mm²/s dodaje się korzystnie w ilości w zakresie od 0,02 do 3,0% wagowych.

PL 206 433 B1

Stabilizatory, które można stosować są konwencjonalnymi związkami, które wykazują działanie stabilizujące dla polimerów etylenu, propylenu i innych α-olefin. Dodawana ilość wynosi między 0,05 a 2% wagowych. Szczególnie odpowiednie są stabilizatory fenolowe i fosforanowe. Zalecane są stabilizatory fenolowe o ciężarze cząsteczkowym większym niż 500 g/mol, w szczególności tetrakis-3-(3,5-di-t.-butylo-4-hydroksyfenylo)propionian pentaerytrytu lub 1,3,5-trimetylo-2,4,6-tris(3,5-di-t.-butylo-4-hydroksybenzylo)benzen. Odpowiednimi stabilizatorami fosforanowymi są Ultranox 626, Irgafos 168 i Weston 619, korzystnie Irgafos 168. Stabilizatory fenolowe są stosowane pojedynczo w ilości od 0,1 do 0,6% wagowych, w szczególności od 0,1 do 0,3% wagowych a stabilizatory fenolowe i fosforanowe są stosowane w proporcji od 1:4 do 2:1 i w całkowitej ilości od 0,1 do 0,4, w szczególności od 0,1 do 0,25.

Środkami zobojętniającymi są korzystnie dihydrotalcyt, stearynian wapnia i/lub węglan wapnia o średnich wymiarach cząstek co najwyżej 0,7 μm i maksymalnych wymiarach cząstek mniejszych niż 10 nm oraz polu powierzchni właściwej przynajmniej 40 m²/g.

Powyższe dane odnośnie procentów odnoszą się w każdym wypadku do masy warstwy bazowej.

Warstwa pokrywająca lub warstwy pokrywające folii rozdzielającej do zastosowania według wynalazku jest, lub są zbudowane z polimerów olefinowych i generalnie zawiera(ją) od 70 do 100% wagowych polimerów olefinowych, korzystnie od 85 do <100% wagowych.

Przykładami odpowiednich polimerów olefinowych są:

homopolimer propylenu, kopolimer:

etylenu i propylenu lub etylenu i 1-butylenu, lub propylenu i 1-butylenu lub terpolimer:

etylenu propylenu i 1-butylenu lub mieszanina lub blenda dwu lub więcej wspomnianych homopolimerów, kopolimerów i terpolimerów, przy czym korzystne są:

statystyczne kopolimery etylen-propylen o zawartości etylenu od 1 do 10% wagowych, korzystnie od 2,5 do 8% wagowych lub statystyczne kopolimery propylen-1-butylen o zawartości butylenu od 2 do 25% wagowych, korzystnie od 4 do 20% wagowych, w każdym przypadku w stosunku do całkowitej masy kopolimeru lub statystyczne terpolimery etylen-propylen-1-butylen o zawartości etylenu od 1 do 10% wagowych, korzystnie od 2 do 6% wagowych i zawartości 1-butylenu od 2 do 20% wagowych, korzystnie od 4 do 20% wagowych, w każdym przypadku w stosunku do całkowitej masy kopolimeru lub mieszanina terpolimeru etylen-propylen-1-butylen i kopolimeru propylen-1-butylen o zawartości etylenu od 0,1 do 7% wagowych, o zawartości propylenu od 50 do 90% wagowych i zawartości 1-butylenu od 10 do 40% wagowych, w każdym przypadku w stosunku do całkowitej masy mieszaniny polimerów.

Wyżej opisane kopolimery i/lub terpolimery stosowane w warstwie(ach) pokrywającej(ych) wykazują generalnie wskaźnik szybkości płynięcia od 1,5 do 30 g/10 minut, korzystnie od 3 do 15 g/10 minut. Temperatura topnienia wynosi w zakresie od 120 do 140°C. Wyżej opisana mieszanina kopolimerów i terpolimerów wykazuje generalnie wskaźnik szybkości płynięcia od 5 do 9 g/10 minut i temperaturę topnienia w zakresie od 120 do 150°C. Wszystkie wyżej wspomniane wskaźniki szybkości płynięcia mierzy się w 230°C i pod obciążeniem 21,6 N (DIN 53 735).

Homopolimer propylenu stosowany w warstwie(ach) pokryciowej(ych) wykazuje generalnie wskaźnik szybkości płynięcia od 1,5 do 15 g/10 minut, korzystnie od 3 do 10 g/10 minut. Temperatura topnienia wynosi w zakresie od 140 do 170°C. Zalecane są izotaktyczne homopolimery propylenu. Wszystkie wyżej wspomniane wskaźniki szybkości płynięcia mierzy się w 230°C i pod obciążeniem 21,6 N (DIN 53 735).

Jeśli to potrzebne, dodatki opisane powyżej dla warstwy bazowej, takie jak substancje przeciwstatyczne, środki neutralizujące, smary i/lub stabilizatory i, jeśli to potrzebne, dodatkowe środki zapobiegające wzajemnemu sklejaniu się, można dodawać do warstw(y) pokryciowej(ych). Dane w procentach wagowych odnoszą się odpowiednio w tym przypadku do masy warstwy pokryciowej.

PL 206 433 B1

Odpowiednimi środkami przeciwprzyczepnymi są dodatki nieorganiczne, takie jak dwutlenek krzemu, węglan wapnia, krzemian magnezu, krzemian glinu, fosforan wapnia i podobne i/lub nie mieszające się polimery organiczne, takie jak poliamidy, poliestry, poliwęglany i podobne, przy czym zalecane są polimery benzoguanamino-formaldehydowe, dwutlenek krzemu i węglan wapnia. Skuteczna ilość środka przeciwprzyczepnego wynosi w zakresie od 0,1 do 2% wagowych, korzystnie od 0,1 do

0,8% wagowych. Przeciętny wymiar cząstek wynosi między 1 a 6 μm, w szczególności między 2 a 5 μm, przy czym szczególnie odpowiednie są cząsteczki mające kształt kulisty, jak to opisano w opisach EP-A-0 236 945 i DE-A-38 01 535.

W postaciach wykonania mających warstwę pokrywającą z obu stron, warstwa pokrywająca może być utworzona z tego samego lub różnych polimerów, jakie opisano wyżej.

Na zewnętrzną warstwę pokrywającą (strona rozdzielająca) korzystne są homopolimery propylenu, podczas gdy na wewnętrzną warstwę pokrywającą (strona do laminowania) korzystnie stosuje się kopolimery propylenu i/lub terpolimery propylenu opisane wyżej.

W korzystnej postaci wykonania, zewnętrzna warstwa pokrywająca (strona rozdzielająca) składa się z homopolimeru propylenu o wskaźniku szybkości płynięcia od 4 do 10 g/10 minut i zawiera wosk polietylenowy o ciężarze cząsteczkowym od 400 do 2500 i polidyspersyjności Mw/Mn od 1 do 2 i temperaturze topnienia od 80 do 100°C. Do tej warstwy pokrywającej, zawierającej wosk, dodaje się od 0,05 do 0,2% odpowiednich antyutleniaczy i 0,03% dihydrotalcytu DHT4A. W szczególności ta warstwa pokrywająca zawiera dodatkowo od 0,1 do 1,0% wagowych środka przeciwprzyczepnego, korzystnie opartego na zasadniczo kulistych cząsteczkach dwutlenku krzemu o przeciętnych wymiarach cząstek między 2 a 10 μm, korzystnie od 3 do 6 Hm.

Folia rozdzielająca do zastosowania według wynalazku zawiera warstwy opisane wyżej. Do celów niniejszego wynalazku przyjmuje się, że warstwa bazowa oznacza warstwę o największej grubości warstwy i generalnie wynosi ona przynajmniej 40% całkowitej grubości. Warstwy pokrywające oznaczają warstwy zewnętrzne, których grubość wynosi generalnie więcej niż 0,1 μm. Grubość warstw pokrywających wynosi generalnie od 0,3 do 3 μm, w szczególności od 0,4 do 1,5 μm, przy czym jest możliwe, aby warstwy pokrywające z obu stron miały takie same lub różne grubości. Między warstwą bazową a warstwą pokrywającą nakłada się ewentualnie międzywarstwę (y). Międzywarstwa (y) mają generalnie grubość między 0,5 a 15 μm, korzystnie od 1,0 do 10 μm.

Całkowita grubość folii rozdzielającej do zastosowania według wynalazku może zmieniać się w szerokich granicach i zależy od zamierzonego zastosowania. Wynosi ona korzystnie od 4 do 80 μm, w szczególności od 5 do 60 μm a jeszcze korzystniej 6 do 25 μm, przy czym warstwa bazowa stanowi korzystnie od 60 do 99% całkowitej grubości folii rozdzielającej zastosowanej według wynalazku.

Folię rozdzielającą do zastosowania według wynalazku można wytworzyć sposobem współwytłaczania, który jako taki jest znany.

Sposób ten realizuje się przez stopienie materiałów na poszczególne warstwy folii z pomocą dwu do czterech lub więcej wytłaczarek i współwytłaczanie wspólne odpowiednich stopów przez płaską dyszę szczelinową, z odbieraniem uzyskanej folii przez jedną lub więcej rolek, w celu zestalenia, następnego rozciągania dwuosiowego folii (orientowania), obróbkę cieplną folii orientowanej dwuosiowo i jeśli to potrzebne, poddanie obróbce wyładowaniami koronowymi, obróbce plazmowej lub obróbce płomieniowej warstwy powierzchniowej przeznaczonej do obróbki.

Rozciąganie dwuosiowe (orientacja) w kierunkach wzdłużnym i poprzecznym prowadzi się równocześnie lub następczo po sobie, przy czym w przypadku rozciągania dwuosiowego następującego po sobie, zaleca się rozciąganie prowadzić najpierw w kierunku wzdłużnym (w kierunku pracy maszyny) a następnie poprzecznym (prostopadle do kierunku pracy maszyny).

Jak to dzieje się zwykle w procesie współwytłaczania, polimer lub polimery na poszczególne warstwy w każdym przypadku najpierw spręża się i upłynnia w wytłaczarce, przy czym jest możliwe, żeby dowolny z dodatków już był zawarty w polimerze lub mieszaninie polimerów. Wosk wprowadza się korzystnie do odpowiedniej warstwy na drodze kompozycji ujednorodnianej w stopie lub przedmieszki. Stopy są następnie przetłaczane równocześnie w warstwy znajdujące się jedna nad drugą przez płaską dyszę szczelinową (szczelina do wytwarzania folii) a następnie wytłaczana wielowarstwowa folia odciągana jest przez jedną lub więcej rolek odciągających w temperaturze od 10 do 100°C, korzystnie od 20 do 50°C, podczas którego to okresu schładza się ona i zestala.

Wstępną folię otrzymaną w ten sposób rozciąga się następnie wzdłużnie i poprzecznie do kierunku wytłaczania, co powoduje orientację łańcuchów cząsteczek. Rozciąganie wzdłużne prowadzi się korzystnie za pomocą dwóch rolek obracających się z różną szybkością, odpowiednią do załoPL 206 433 B1 żonego stosunku rozciągania, przy czym rozciąganie prowadzi się w temperaturze od 80 do 150°C i stosunku rozciągania w zakresie od 4 do 8, korzystnie od 5 do 6. Rozcią ganie poprzeczne prowadzi się w temperaturze od 120 do 170°C z pomocą odpowiedniej ramy rozciągającej w kierunku poprzecznym, przy czym stosunki rozciągania w kierunku poprzecznym wynoszą w zakresie od 5 do 10, korzystnie od 7 do 9.

Za rozciąganiem dwuosiowym folii następuje jej stabilizacja termiczna (obróbka cieplna), podczas której folię utrzymuje się w temperaturze od 100 do 160°C przez około 0,1 do 10 sekund. Folię nawija się następnie w konwencjonalny sposób za pomocą jednostki nawijającej.

Po rozciąganiu dwuosiowym, wewnętrzną powierzchnię folii (tzn. powierzchnię przeznaczoną do laminowania) obrabia się korzystnie za pomocą wyładowań koronowych, przez obróbkę plazmą lub obróbkę płomieniową jedną ze znanych metod. Intensywność obróbki wynosi generalnie w zakresie od 35 do 50 mN/m, szczególnie korzystnie od 37 do 45 mN/m.

W przypadku obróbki wył adowaniami koronowymi, korzystna procedura obejmuje przepuszczanie folii między dwoma elementami przewodzącymi, służącymi jako elektrody pod tak wysokim napięciem, zwykle napięciem prądu zmiennego (od około 5 do 20 kV i od około 5 do 30 kHz), aby mogły zachodzić wyładowania koronowe lub rozproszone. Wyładowania rozproszone lub koronowe jonizują powietrze nad powierzchnią folii, które reaguje z cząsteczkami na powierzchni folii powodując tworzenie się polarnych inkluzji w zasadniczo niepolarnej matrycy polimeru.

Folię rozdzielającą przetwarza się następnie w laminat według wynalazku i w odpowiednie opakowania wytworzone z laminatu jednym ze sposobów opisanych poniżej.

W celu wytworzenia laminatu wybiera się folię bazową, która została wstępnie przygotowana do zadrukowania z jednej lub dwóch stron i korzystnie zadrukowana na jednej stronie lub na stronie przygotowanej wstępnie do zadrukowania, za pomocą jednego z tuszy drukarskich dostępnych w handlu. Folię rozdzielającą laminuje się następnie od jej strony wewnętrznej z tą zadrukowaną stroną za pomocą klejów do laminowania dostępnych w handlu. Na drugą powierzchnię folii bazowej nakłada się następnie klej zgrzewany na zimno. Zależnie od natury tego kleju zgrzewanego na zimno, ta druga powierzchnia folii bazowej może być także obrabiana wstępnie. Zależy to od procedur przetwórstwa kleju zgrzewanego na zimno. Zadrukowany laminat pokryty klejem zgrzewanym na zimno zwija się w rolkę a nastę pnie przerabia dalej na opakowanie.

Możliwy jest także w zasadzie sposób tak zwanego drukowania odwrotnego, w którym nie folię bazową lecz folię rozdzielającą zastosowany zgodnie z wynalazkiem zadrukowuje się od strony wewnętrznej sposobem tak zwanego drukowania odwrotnego. Tu poza tym postępuje się według procedury opisanej wyżej w odniesieniu do sposobu laminowania i nakładania kleju zgrzewalnego na zimno.

Jako folie bazowe, zależnie od zastosowania, nadają się różnorodne folie. Tak więc, odpowiednimi foliami bazowymi są przezroczyste, metalizowane, zabarwiane na biało lub nieprzezroczyste dwuosiowo orientowane folie polipropylenowe, jak też dwuosiowo orientowane folie z poli(tereftalanu etylenu), folie polietylenowe oraz także odlewane folie polipropylenowe, które, zależnie od kleju zgrzewanego na zimno, przeznaczonego do zastosowania, zostały poddane obróbce wstępnej do drukowania z obu stron lub tylko z jednej zewnętrznej strony przeznaczonej do drukowania. Zastosowanie folii rozdzielającej według wynalazku nie jest ograniczone do wspomnianych typów folii bazowej. Folia rozdzielająca stosowana zgodnie z wynalazkiem może być korzystnie stosowana wszędzie, gdzie od zewnętrznej strony przewidywana jest folia bazowa lub nośnikowa z warstwą kleju, który wykazuje nadmierną adhezję do powierzchni przeciwległej podczas zwijania. Korzystnymi postaciami wykonania folii bazowej są przezroczyste, metalizowane, zabarwione na biało lub nieprzezroczyste, dwuosiowo orientowane folie polipropylenowe, które są znane same przez się ze znanego stanu techniki.

Folia bazowa może być zadrukowana wieloma lub różnorodnymi układami tuszy, na wielce różnorodnych sposobów. Tak więc, nadają się zarówno układy jedno- jak i wieloskładnikowe. Jednoskładnikowe układy tuszy obejmują tusze oparte na poliwinylobutyralu, nitrocelulozie i octano-propionianie celulozy, podczas gdy dwuskładnikowe układy tuszy obejmują tusze bazujące na żywicach epoksydowych i żywicach poliuretanowych. Korzystne może być tutaj zastosowanie gruntów lub promotorów adhezji. Laminowanie folii bazowej z folią rozdzielającą stosowaną według wynalazku może być realizowane albo z wykorzystaniem klejów do laminowania zawierających rozpuszczalniki lub też klejów bezrozpuszczalnikowych.

Ponadto możliwe jest także tak zwane laminowanie przez wytłaczanie. W tym sposobie wiąże się ze sobą folię bazową i folię rozdzielającą po operacji drukowania przez wytłaczanie odpowiednie10

PL 206 433 B1 go termoplastu o niskiej temperaturze topnienia do postaci cienkiej warstwy między dwie folie przeznaczone do laminowania i sprasowuje silnie ze sobą obydwie folie ze stopem tworzywa sztucznego między nimi. Po zestaleniu termoplastycznego tworzywa sztucznego obydwie folie są silnie związane z tym tworzywem, a wię c i ze sobą . Sposób laminowania przez wytł aczanie jest znany jako taki ze stanu techniki. Stopem tworzywa sztucznego stosowanym do laminowania przez wytłaczanie jest korzystnie polietylen.

Wiele klejów zgrzewalnych na zimno dostępnych w handlu stanowi odpowiednie kleje zgrzewane na zimno. Kleje zgrzewane na zimno tego typu mogą być wytwarzane na bazie lateksów naturalnych i na bazie lateksów syntetycznych lub przez kombinację lateksów naturalnych i syntetycznych, różniąc się zastosowanym ośrodkiem dyspergującym, opisanymi wcześniej warunkami przetwórstwa, trwałością w czasie przechowywania, przyczepnością do folii nośnikowej i wytrzymałością zgrzewu oraz ciśnieniami i temperaturami potrzebnymi do wykonania zgrzewu. Między innymi odpowiednie są kleje zgrzewane na zimno z firmy Croda, Swale, Atofindley 1592, 1380 i podobne. Jednak zastosowanie i korzystne działanie rozdzielającej folii stosowanej zgodnie z wynalazkiem nie są ograniczone w ż aden sposób do wskazanych klejów zgrzewanych na zimno.

Różne etapy przetwórstwa podczas wytwarzania laminatu według wynalazku mogą być zasadniczo przeprowadzone w oddzielnej operacji. Tak więc, na przykład, wytwarzanie kompozytu może być realizowane niezależnie od drukowania i niezależnie od nakładania kleju zgrzewanego na zimno. Jednak zaleca się procedury, w których możliwie większość lub wszystkie ze wspomnianych etapów mogą być wykonywane w jednej operacji. Potrzebne jest tylko w każdym wypadku nakładanie kleju zgrzewanego na zimno po zlaminowaniu do postaci kompozytu, w celu zapobieżenia sklejaniu wzajemnemu zadrukowanej i powlekanej folii bazowej.

Następujące metody pomiaru stosowano do scharakteryzowania surowców i folii.

Wskaźnik szybkości płynięcia

Wskaźnik szybkości płynięcia mierzono według DN 53 735 pod obciążeniem 21,6 N w temperaturze 230°C.

Temperatura topnienia

Mierzono metodą DSC (skaningowej kalorymetrii różnicowej), maksimum krzywej topnienia, szybkość ogrzewania 20°C/minutę.

Napięcie powierzchniowe

Napięcie powierzchniowe mierzono tak zwaną metodą tuszową (DIN 53 364).

Zdolność do zadrukowywania

Folie obrabiane wyładowaniami koronowymi drukowano w 14 dni po wytworzeniu (oznaczenie krótkoterminowe) lub sześć miesięcy po wytworzeniu (oznaczenie długoterminowe). Oznaczano adhezje tuszu za pomocą testu z taśmą przylepcową. Jeśli można było usunąć trochę tuszu za pomocą taśmy przylepcowej, adhezję kleju określano jako umiarkowaną a jeśli można było usunąć dużą ilość tuszu, adhezje określano jako złą.

Pomiar skłonności do wzajemnego sklejania się folii

Jedną lub więcej próbek folii przeznaczonych do badania pod kątem ich własności rozdzielania się składano naprzemiennie z próbką folii, która została pokryta klejem zgrzewanym na zimno na jej powierzchni w taki sposób, że strona zewnętrzna (strona rozdzielająca) próbki folii przeznaczonej do badania znajdowała się w kontakcie z klejem zgrzewanym na zimno. W celu umożliwienia uchwycenia kawałków folii, które mogłyby się wzajemnie sklejać ze sobą w maszynie do badań wytrzymałościowych, pasek o szerokości kilku centymetrów, w każdym przypadku pokrywano, na przykład papierem. Jeśli sama próbka folii lub wytworzony z niej kompozyt zawierał klej zgrzewany na zimno, co drugą powierzchnię styku pokrywano całkowicie, w celu umożliwienia rozdzielenia próbek folii do wykonania pomiarów.

₂

Zestaw próbek prasowano przez 24 godziny w temperaturze pokojowej pod ciśnieniem 100 N/cm² za pomocą prasy pochylno-dźwigniowej. Próbki folii następnie rozdzielano, cięto na paski o szerokości 30 mm i mocowano w uchwytach maszyny do badań wytrzymałościowych (na przykład Zwick), w taki sposób, że folia rozdzielająca i folia bazowa, pokryta na powierzchni klejem zgrzewalnym na zimno oddzielały się od siebie pod kątem podwójnych 90°. Mierzono siłę potrzebną do rozdzielenia folii. Do oznaczeń stosowano średnią z trzech pomiarów i oznaczano wielkość przenoszenia kleju zgrzewanego na zimno na folię rozdzielającą.

PL 206 433 B1

Pomiar przyczepności kleju zgrzewalnego na zimno

Próbkę folii rozdzielającej zadrukowywano na stronie wewnętrznej i/lub laminowano do zadrukowanej folii bazowej, wewnętrzną zadrukowaną stronę lub folię bazową kompozytu powlekano następnie klejem zgrzewanym na zimno zgodnie z instrukcjami przetwórstwa i, jeśli to potrzebne, suszono i pozostawiano do kondycjonowania przez składowanie. Klej zgrzewany na zimno doprowadzano następnie do styku pod jednorodnym ciśnieniem z taśmą przylepcową (na przykład Tesa lub litograficzną o szerokości 25 mm) i taśmę przylepcową oraz próbkę folii przeznaczoną do badania pod kątem jej zdolności do rozdzielania się mocowano w uchwycie maszyny do badań wytrzymałościowych (na przykład Zwick, przyrząd do badań materiałów model 1120,25) w taki sposób, że oddzielały się one od siebie pod kątem podwójnych 90°. Mierzono siłę potrzebną do rozdzielenia folii. Do oceny stosowano średnią z trzech pomiarów i oznaczano wielkość przenoszenia kleju zgrzewanego na zimno na folię rozdzielającą.

Pomiar wytrzymałości zgrzewu kleju zgrzewanego na zimno

Próbkę folii rozdzielającej zadrukowywano na stronie wewnętrznej i/lub laminowano do zadrukowanej folii bazowej, wewnętrzną zadrukowaną stronę lub folię bazową kompozytu powlekano następnie klejem zgrzewanym na zimno zgodnie z instrukcjami przetwórstwa i, jeśli to potrzebne, suszono i pozostawiano do kondycjonowania przez składowanie. Powierzchnie folii pokryte klejem zgrzewanym na zimno, za wyjątkiem paska o szerokości kilku centymetrów doprowadzano do styku ze sobą i zgrzana w odpowiednich temperaturach i pod odpowiednim ciśnieniem w N/cm² ze względu na cel zastosowania i warunki przetwórstwa podane przez producenta i następnie cięto na paski o szerokości 15 mm. Paski cięto na paski o szerokości 15 mm. Paski te mocowano nie zgrzanymi końcami w maszynie do badań wytrzymałościowych (na przykład Zwick, przyrząd do badań materiałów model 1120,25) w taki sposób, że oddzielały się one od siebie pod kątem podwójnych 90°. Mierzono siłę potrzebną do rozdzielenia dwóch warstw kompozytu. Do oceny stosowano średnią z trzech pomiarów.

Określanie ciężaru cząsteczkowego

Oznaczano średnie ciężary cząsteczkowe Mw i Mn i średni rozrzut ciężaru cząsteczkowego Mw/Mn zgodnie z DIN 55 672 część 1 metoda permeacyjnej chromatografii żelowej. Jako ciecz wymywającą stosowano orto-dichlorobenzen, zamiast THF. Ponieważ polimery olefinowe do badania są nierozpuszczalne w temperaturze pokojowej, cały pomiar prowadzono w temperaturze podwyższonej (= 135°C).

P r z y k ł a d 1

99,75% wagowych

Przezroczystą trójwarstwową folię, składającą się z warstwy bazowej B i warstw pokryciowych A i C o grubości całkowitej 20 μm wytwarza się przez współwytłaczanie i następną stopniową orientację w kierunkach wzdłużnym i poprzecznym. Każda z warstw pokryciowych A i C miała grubość 0,6 μm.

Warstwa bazowa B: 99,75% wagowych

0,15% wagowych 0,12% wagowych Zewnętrzna warstwa 98,67% wagowych

1,0% wagowych 0,33% wagowych hompolimeru propylenu o temperaturze topnienia 165°C, wskaźniku szybkości płynięcia 3,4 g/10 min, zawartości części nierozpuszczalnych w n-heptanie 94% i stabilizowanego 0,07% Irganox'u 1010 i Irgafos'u 168 oraz 0,03% DHT amidu kwasu erukowego N,N-bisetoksyalkiloaminy (środek antystatyczny) pokryciowa:

hompolimeru propylenu o temperaturze topnienia 165°C, wskaźniku szybkości płynięcia 7,6 g/10 min, zawartości części nierozpuszczalnych w n-heptanie 94% i stabilizowanego 0,07% Irganox'u 1010 i Irgafos'u 168 oraz 0,03% DHT wosku polietylenowego o średnim ciężarze cząsteczkowym Mn 2000 i polidyspersyjności Mw/Mn 1,08

SiO2, jako środka zapobiegającego wzajemnemu sklejaniu się o średniej wielkości cząstek 2 nm

PL 206 433 B1

Wewnętrzna warstwa pokryciowa

99,8% wagowych

0,1% wagowych

0,1% wagowych niej wielkości cząstek 3 μm.

statystycznego terpolimeru etylen-propylen-butylen o zawartości etylenu 3% wagowych i zawartości butylenu 7% wagowych (pozostałość propylen), o wskaźniku szybkości płynięcia 7,3 g/10 min, i stabilizowanego 0,07% Irganox'u 1010 i Irgafos'u 168 oraz 0,03% DHT amidu kwasu erukowego

SiO2, jako środka zapobiegającego wzajemnemu sklejaniu się, o średWarunki wytwarzania w poszczególnych etapach są następujące:

wytłaczanie:	temperatury warstwa bazowa warstwy wierzchnie temperatura odciągania na rolce	250°C 250°C 20°C
rozciąganie wzdłuż	temperatura	110°C
	współczynnik rozciągania wzdłuż	5,5
rozciąganie w poprzek	temperatura	170°C
	współczynnik rozciągania w poprzek	9
zestalanie	temperatura	150°C
	zbieżność	10%

Współczynnik rozciągania wzdłuż λ_τ = 9 jest wielkością skuteczną. Tę wielkość skuteczną oblicza się z końcowej szerokości folii B1, zmniejszonej o dwukrotną szerokość brzegu b, podzielonej przez szerokość folii rozciągniętej wzdłuż C, podobnie zmniejszonej o dwukrotną szerokość brzegu b.

P r z y k ł a d 2

Folię wytworzoną jak w przykładzie 1 przetwarza się następnie, jako folię rozdzielającą, do folii kompozytowej z białą nieprzezroczystą folią bazową. Stosowaną folią bazową był Trespaphan SHD. Jest to czterowarstwowa nieprzezroczysta folia BOPP, zabarwiona na biało, zawierająca CaCO3 i TiO2 w warstwie bazowej i wyposażona w połyskową międzywarstwę z homopolimeru propylenu. Bazową folię SHD obrabia się wstępnie do zadrukowywania z obu stron i zadrukowuje na całej powierzchni jej strony z połyskiem (zewnętrzna) za pomocą tuszu opartego na nitrocelulozie (MX57) i po nałożeniu bezrozpuszczalnikowego dwuskładnikowego kleju PU na tusz do druku, laminuje się z wewnętrzną stroną, obrabianą wstępnie do druku folii rozdzielającej, jak to opisano w przykładzie 1. Wytworzony w ten sposób kompozyt folii powleka się na całej powierzchni wewnętrznej różnymi klejami zgrzewanymi na zimno jak to pokazano w tabeli poniżej. Powlekane folie kompozytowe zwija się i składuje aż do badań. Wyniki zostały zestawione w tabeli 1.

P r z y k ł a d y 3 do 9

Wytwarza się folie rozdzielające w warunkach wskazanych w przykładzie 1, z zastosowaniem różnych wosków w różnych proporcjach jak to pokazano w tabeli 1 w zewnętrznej warstwie, pokryciowej. Udział homopolimeru propylenu o wskaźniku szybkości płynięcia 7,6 g/10 min wybiera się w taki sposób, żeby całkowity udział różnych wosków i homopolimeru propylenu wynosił w każdym przypadku 99,67% wagowych.

Próbki folii przetwarza się w kompozyt folii z Trespaphan SHD w warunkach opisanych w przykładzie 2, a kompozyt wytworzony w ten sposób pokrywa się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno w każdym przypadku jak to pokazano w tabeli 1.

P r z y k ł a d 10

Przezroczystą czterowarstwową folię, składającą się z warstwy bazowej B, warstw pokryciowych A i C i międzywarstwy D miedzy warstwą bazową i warstwą pokryciową A o grubości całkowitej 20 μm wytwarza się przez współwytłaczanie i następną stopniową orientację w kierunkach wzdłużnym i poprzecznym. Każda z warstw wierzchnich A i C miała grubość 0,6 μm a międzywarstwa D miała grubość 3 μm.

Warstwa bazowa B:

99,75% wagowych hompolimeru propylenu o temperaturze topnienia 165°C, wskaźniku szybkości płynięcia 3,4 g/10 min, zawartości części nierozpuszczalnych w n-heptanie 94% i stabilizowanego 0,07% Irganox'u 1010 i Irgafos'u 168 oraz 0,03% DHT

0,15% wagowych amidu kwasu erukowego

0,12% wagowych N,N-bisetoksyalkiloaminy (środek antystatyczny)

PL 206 433 B1

Zewnętrzna warstwa pokryciowa A

99,67% wagowych

0,33% wagowych hompolimeru propylenu o temperaturze topnienia i65°C, wskaźniku szybkości płynięcia 7,6 g/i0 min, zawartości części nie rozpuszczalnych w n-heptanie 94% i stabilizowanego 0,07% Irganox'u i0i0 i Irgafos'u i68 oraz 0,03% DHT

SiO2, jako środka zapobiegającego wzajemnemu sklejaniu się, o średniej wielkości cząstek 2 μm

Międzywarstwa D: 85% wagowych i5% wagowych hompolimeru propylenu o temperaturze topnienia i65°C, wskaźniku szybkości płynięcia 7,6 g/i0 min, zawartości części nierozpuszczalnych w n-heptanie 94% i stabilizowanego 0,07% Irganox'u i0i0 i Irgafos'u i68 oraz 0,03% DHT wosku Chevron Wax i43

Wewnętrzna warstwa pokryciowa C:

85% wagowych statystycznego terpolimeru etylen-propylen-butylen o zawartości etylenu 3% wagowych i zawartości butylenu 7% wagowych (pozostałość propylen), o wskaźniku szybkości płynięcia 7,3 g/i0 min i stabilizowanego 0,07% Irganox'u i0i0 i Irgafos'u i68 oraz 0,03% DHT amidu kwasu erukowego

SiO2, jako środka zapobiegającego wzajemnemu sklejaniu się o średniej wielkości cząstek 3 μm.

Warunki wytwarzania w poszczególnych etapach są następujące: wytłaczanie: temperatury warstwa bazowa 250°C międzywarstwa 250°C warstwy wierzchnie 250°C

0,i% wagowych 0,i% wagowych

Wszystkie dalsze warunki odpowiadają warunkom wskazanym w przykładzie i.

Folię rozdzielającą wytworzoną w ten sposób przetwarza się do folii kompozytowej z Trespaphan SHD w warunkach opisanych w przykładzie 2 i kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku jak to pokazano w tabeli i.

P r z y k ł a d ii

W warunkach wskazanych w przykładzie 7 wytwarza się próbkę folii, zastępując homopolimer w zewnętrznej warstwie pokryciowej kopolimerem propylen-etylen zawierającym 6% wagowych etylenu. Próbkę folii przetwarza się w folię kompozytową, w warunkach opisanych w przykładzie 2, a kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli i.

P r z y k ł a d i2

W warunkach wskazanych w przykładzie 7 wytwarza się próbkę folii, zastępując homopolimer w zewnętrznej warstwie pokryciowej kopolimerem propylen-etylen-butylen zawierającym 2% wagowych etylenu i 6% wagowych butylenu. Próbkę folii przetwarza się w folię kompozytową, w warunkach opisanych w przykładzie 2, a kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli i.

P r z y k ł a d i3

W warunkach wskazanych w przykładzie 7 wytwarza się próbkę folii, zastępując homopolimer mieszaniną 98,8% wagowych homopolimeru propylenu i i,2% wagowych, polidimetylosiloksanu (lepkość 30000 centystoksów = 3-10^-2 m²/s. Próbkę folii przetwarza się w folię kompozytową, w warunkach opisanych w przykładzie 2, a kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli 1.

P r z y k ł a d y 14 do 16

W warunkach wskazanych w przykładzie 7 wytwarza się próbki folii, zastępując Polywax 655 woskiem Polywax 1000. Próbki folii przetwarza się w folię kompozytową, w warunkach opisanych w przykładzie 2, stosując podczas laminowania, w celu wytworzenia kompozytu, różne kleje do laminowania jak to pokazano w tabeli 2. Folie kompozytowe wytworzone w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli 2.

PL 206 433 B1

P r z y k ł a d 17

Próbkę folii wytwarza się w warunkach wskazanych w przykładzie 7. Próbkę folii przetwarza się w kompozyt folii, jako folię rozdzielającą, metodą laminowania przez wytłaczanie, z wykorzystaniem metalizowanej, dwuosiowo orientowanej folii polipropylenowej (Trespaphan SCM), jako folii bazowej. W tym celu folię rozdzielającą zadrukowuje się sposobem druku odwrotnego, zdejmowalnym rysunkiem z różną grubością nakładanego tuszu z pomocą tuszu PVB i laminuje do strony pokrytej metalem metalizowanej folii za pomocą polietylenu małej gęstości o temperaturze topnienia 220°C, zasilając w ilości 4 g/m². Kompozyt wytworzony w ten sposób obrabia się płomieniowo od strony wewnętrznej gazem naturalnym o temperaturze płomienia 780°C. Kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli 2.

Porównawczy przykład 18

W warunkach wskazanych w przykładzie 1 wytwarza się próbkę folii, z mieszaniny 99,67% wagowych homopolimeru propylenu opisanego w niniejszym opisie i 0,33% wagowych SiO2, jak środka zapobiegającego wzajemnemu sklejaniu się w zewnętrznej warstwie pokryciowej. Próbkę folii przetwarza się w folię kompozytową, w warunkach opisanych w przykładzie 2 a kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli 2.

Porównawczy przykład 19

W warunkach wskazanych w porównawczym przykładzie 18 wytwarza się próbkę folii, zastępując homopolimer mieszaniną 98,8% wagowych homopolimeru propylenu i 1,2% wagowych polidimetylosiloksanu (lepkość 30000 centystoksów = 3-10^-2 m²/s, w stosunku do zawartości homopolimeru. Próbkę folii przetwarza się w folię kompozytową, w warunkach opisanych w przykładzie 2 a kompozyt wytworzony w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli 2.

P r z y k ł a d 20

W warunkach wskazanych w przykładzie 7 wytwarza się próbkę folii, lecz wydajność wytłaczarki, która dostarcza stop do wytwarzania warstwy bazowej ustawia się w ten sposób, żeby całkowita grubość folii wynosiła 35 μm. Próbkę folii zadrukowuje się metodą druku odwrotnego zdejmowalnym wzorem z różną grubością nałożenia tuszu, za pomocą tuszu FVB i przetwarza w jednolitą folię opakowaniową bez laminowania i dzieli. Monofolię opakowaniową wytworzoną w ten sposób powleka się różnymi klejami zgrzewanymi na zimno, w każdym przypadku, jak to pokazano w tabeli 2.

P r z y k ł a d y 21 do 22

Wytwarza się próbki folii zgodnie z warunkami wskazanymi w przykładach 14 do 16.

Próbki folii przetwarza się w folię kompozytową w warunkach opisanych w przykładzie 2, stosując klej do laminowania (PU) w celu wytworzenia kompozytu. Folie kompozytowe wytworzone w ten sposób powleka się w każdym wypadku bezpośrednio, bez międzyoperacyjnego składowania, za pomocą klejów zgrzewanych na zimno wskazanych w tabeli 1.

T a b e l a 1: W każdym przypadku laminowano z SHH, drukowano tuszem drukarskim MX57 i laminowano za pomocą kleju PU do laminowania

Przykład	Wosk	Udział w zewnętrznej warstwie pokryciowej	Croda 22-392	Croda 22-272	Swale IP 4180 2)	Atofindley CX-7117	Atofindley C-1381
1	2	3	4	5	6	7	8
E1, E2	Polywax 2000	1,0%	B=0,7	B=0,5	B=0,4	B=0,2	B=0,5
E3	Polywax 2000	5%	B=0,8	B=0,2	B=0,1	B=0,3	B=0,4
E4	Polywax 2000	20%	B=0,6	B=0,2	B=0,0	B=0,1	B=0,5
E5	Polywax 500	1,0%	B=0,7	B=0,6	B=0,0	B=0,5	B=0,3
E6	Polywax 500	0,5%	B=1,0	B=0,6	B=0,4	B=0,8	B=0,9

PL 206 433 B1 cd. tabeli 1

1	2	3	4	5	6	7	8
E7	Polywax 655	1,0%	B=0,7	B=0,5	B=0,4	B=0,2	B=0,5
E8	Multiwax 455	10%	B=0,8	B=0,7	B=0,9	B=0,3	B=0,2
E9	Polywax 1000	15% 3)	B=0,9	B=0,2	B=0,3	B=0,0	B=0,2
E10	Chevron Wax 143	15% 3)	B=0,9	B=0,8	B=0,6	B=0,6	B=0,9
E11	Polywax 655	1% 4)	B=0,9	B=0,6	B=0,6	B=0,5	B=0,9
E12	Polywax 655	1% 5)	B=0,5	B=0,6	B=0,3	B=0,3	B=0,7
E13	Polywax 655	1% 6)	B=0,5	B=0,5	B=0,2	B=0,1	B=0,3
E21	Polywax 1000	1,0%	B=0,8 A=3,1 S=1,9
E22	Polywax 1000	1,0%					B=1,0 A=3,5 S=2,2

1) „B” = siła wzajemnego sklejania; „A” = przyczepność; „S” = wytrzymałość szwu zgrzewanego;

2) na SHD/wnętrze folii bazowej nie było obrabiane wstępnie do drukowania; 3) w międzywarstwie: 4) dla kopolimeru C3/C2; 5) dla terpolimeru C3C2C4; 6) w homopolimerze z siloksanem:

E przykład; CE przykł ad porównawczy

T a b e l a 2: W każdym przypadku 1,0% Polywax 1000 w zewnętrznej warstwie pokryciowej laminowano z SHH

Przykład	Klej do laminowania		Croda 22-392	Croda 22-272	Swale IP 4180 *)	Atofindley CX-7117	Atofindley C-1381
1	2	3	4	5	6	7	8
			B=0,6	B=0,4	B=0,3	B=0,5	B=0,8
E14	PU		A=3,2	A=2,7	A=2,7	A=2,6	A=3,3
			S=2,2	S=1,9	S=2,1	S=0,1	S=2,4
			B=0,7	B=0,4	B=0,3	B=0,4	B=0,7
E15	Epoksydowy		A=3,3	A=2,6	A=2,7	A=2,7	A=3,5
			S=2,1	S=1,8	S=1,8	S=2,0	S=2,1
			B=0,8	B=0,5	B=0,2	B=0,1	B=0,6
E16	rozpuszczalnik		A=2,8	A=2,5	A=2,46	A=2,6	A=3,1
			S=2,3	S=1,9	S=2,0	S=1,9	S=1,8
			B=0,9	B=0,6	B=0,3 2)	B=0,3	B=0,7
E17	PE-LD typ 1)		A=3,1	A=2,8	A=2,9	A=2,8	A=3,1
			S=2,4	S=1,7	S=2,2	S=2,1	S=2,1
			B=1,1	B=1,3	B=0,4	B=0,5	B=2,8
CE18	PU		A=2,8	A=2,7	A=2,9	A=2,8	A=3,5
			S=2,1	S=1,8	S=1,9	S=1,9	S=2,3
			B=0,7/1,5	B=1,4/1,2	B=0,4/1,1	B=0,3/0,9	B=0,8/2,1
CE19	PU	6)	A=2,5/2,6	A=2,5	A=2,6/2,2	A=2,7	A=3,0/2,4
			S=1,9/1,8	S=2,1	S=1,7/1,8	S=1,9	S=1,5/2,0
			B=0,6	B=0,4	B=0,3	B=0,5	B=0,8
E20	brak		A=2,8	A=2,5	A=2,8	A=2,6	A=3,1
			S=2,1	S=1,7	S=2,3 7)	S=1,6	S=2,1 7)

*) na SHD: 1) na SCM; 2) kompozyt bez obróbki płomieniowej; 6) z siloksanem; 7) przyczepność częściowo utracona; E= przykład, CE = przykład porównawczy.

PL 206 433 B1

Claims (14)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zastosowanie wielowarstwowej, orientowanej dwuosiowo folii poliolefinowej ze stroną wewnętrzną i stroną zewnętrzną jako folii rozdzielającej w laminacie foliowym, obejmującej warstwę bazową i przynajmniej jedną zewnętrzną warstwę pokryciową, i ewentualnie jedną zewnętrzną międzywarstwę, znamienne tym, że folia rozdzielająca w warstwie bazowej i/lub w zewnętrznej warstwie pokryciowej i/lub w zewnętrznej międzywarstwie zawiera wosk, przy czym warstwa wewnętrzna przeznaczona do laminowania zasadniczo nie zawiera wosku i folia rozdzielająca po stronie wewnętrznej obrobiona jest wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową, a po stronie zewnętrznej nie jest obrobiona wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową.
2. 2. Zastosowanie według zastrz. 1, znamienne tym, że folią rozdzielającą jest folia trójwarstwowa i wykazuje drugą wewnętrzną warstwę pokryciową, a wosk zawarty jest w warstwie bazowej.
3. 3. Zastosowanie według zastrz. 1 albo 2, znamienne tym, że folia rozdzielająca zawiera zewnętrzną międzywarstwę a wosk zawarty jest w zewnętrznej międzywarstwie.
4. 4. Zastosowanie według zastrz. 1 do 3, znamienne tym, że wosk zawarty jest w zewnętrznej warstwie pokryciowej folii rozdzielającej.
5. 5. Zastosowanie według zastrz. 1 do 4, znamienne tym, że woskiem jest wosk polietylenowy lub makrokrystaliczna parafina, zwłaszcza wosk parafinowy lub mikrokrystaliczna parafina zwłaszcza mikrowosk o ciężarze cząsteczkowym Mn od 200 do 5000.
6. 6. Zastosowanie według zastrz. 5, znamienne tym, że woskiem jest wosk polietylenowy o Mw/Mn w zakresie od 1 do 2.
7. 7. Zastosowanie według zastrz. 1 do 6, znamienne tym, że folią poliolefinową jest folia polipropylenowa.
8. 8. Zastosowanie według zastrz. 1 do 7, znamienne tym, że zewnętrzna warstwa pokryciowa składa się z homopolimeru propylenu.
9. 9. Zastosowanie według zastrz. 1 do 8, znamienne tym, że wosk zawarty jest w warstwie zawierającej wosk z folii rozdzielającej w stężeniu od 0,2 do 20% wagowych, w stosunku do masy warstwy.
10. 10. Laminat zawierający poliolefinową folię bazową, zlaminowaną z folią rozdzielającą za pomocą kleju do laminowania lub metodą laminowania przez wytłaczanie, przy czym folię rozdzielającą stanowi wielowarstwowa, orientowana dwuosiowo folia poliolefinowa ze stroną wewnętrzną i stroną zewnętrzną, obejmująca warstwę bazową i przynajmniej jedną zewnętrzną warstwę pokryciową, i ewentualnie jedną zewnętrzną międzywarstwę, znamienny tym, że folia bazowa zawiera klej zgrzewany na zimno na swej powierzchni zewnętrznej, a folia rozdzielająca swoją stroną wewnętrzną jest laminowana wobec folii bazowej i folia rozdzielająca zawiera wosk w swej warstwie bazowej i/lub w ewentualnej zewnętrznej międzywarstwie i/lub w zewnętrznej warstwie pokryciowej, a jej warstwa wewnętrzna przeznaczona do laminowania zasadniczo nie zawiera wosku i strona zewnętrzna folii rozdzielającej nie jest poddana obróbce wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową, a strona wewnętrzna folii rozdzielającej jest obrobiona wyładowaniami koronowymi, obróbką plazmową lub obróbką płomieniową.
11. 11. Laminat według zastrz. 10, znamienny tym, że folią bazową jest wielowarstwowa folia polipropylenowa orientowana dwuosiowo, folia z poli(tereftalanu etylenu), folia odlewana lub folia metalizowana.
12. 12. Laminat według zastrz. 10 albo 11, znamienny tym, że folia bazowa jest zadrukowana na swej powierzchni wewnętrznej.
13. 13. Laminat według zastrz. 10 albo 11, znamienny tym, że folia rozdzielająca jest wyposażona w nadruk odwrotny na swej stronie wewnętrznej.
14. 14. Zastosowanie laminatu określonego w zastrz. 10 do 13 do wytwarzania opakowań, w którym folia rozdzielająca tworzy powierzchnię zewnętrzną opakowania.

    Departament Wydawnictw UP RP