PL196640B1 - Zespół do szczelnego przeprowadzania przez przepust przewodu, zwłaszcza kabla - Google Patents

Abstract

1. Zespó l do szczelnego przeprowadzania przez przepust przewodu, zw laszcza kabla, znamienny tym, ze zawiera sciank e (3, 3', 3") przyjmuj aca, przy braku przewodu (62, 120, 121), po lo zenie spoczynkowe, w którym jest ona ca lkowicie p laska, i ma stref e wpro- wadzania (70, 70', 70"), która ma z góry okre slon a srednic e (D1, D1', D1"), pier scieniowe zgrubienie (71, 171, 71") otaczaj ace stref e wprowadzania (70, 70', 70"), oraz cz esc z abkowan a (72, 72', 72") otaczaj ac a pier- scieniowe zgrubienie (71, 171, 71"), która ma po stro- nie pierwszej przestrzeni (60) z abki (77, 77', 77") roz- dzielone karbami (76, 76', 76") zorientowanymi pro- mieniowo wzgl edem strefy wprowadzania (70, 70', 70") i ograniczonymi na jednym ko ncu powierzchni a (80) zgrubienia (71, 171, 71"), przy czym scianka (3, 3', 3") jest w ezsza na poziomie karbów (76, 76', 76") a z do poziomu z abków (77, 77', 77") i zgrubienia (71, 171, 71''), a ponadto scianka (3, 3', 3'') jest odkszta lcaln a spr ezy- scie od po lo zenia spoczynkowego do po lo zenia robo- czego, w którym cz esc z abkowana (72, 72', 72") ma kszta lt sto zka sci etego, gdy przewód (120) jest wpro- wadzony poprzez sciank e (3, 3', 3") przez stref e wpro- wadzania (70, 70', 70"). PL PL PL

Description

(13) B1 (51) Int.Cl.

H02G 3/08 (2006.01) H02G 15/013 (2006.01)

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (22) Data zgłoszenia: 28.09.2000 (54) Zespół do szczelnego przeprowadzania przez przepust przewodu, zwłaszcza kabla

(30) Pierwszeństwo: 28.09.1999,FR,9912062	(73) Uprawniony z patentu: LEGRAND FRANCE,Limoges,FR LEGRAND SNC,Limoges,FR
(43) Zgłoszenie ogłoszono: 09.04.2001 BUP 08/01	(72) Twórca(y) wynalazku: Gerard Dunouhaud,Saint Paul,FR
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 31.01.2008 WUP 01/08	(74) Pełnomocnik: Kuczyńska Teresa, POLSERVICE, Kancelaria Rzeczników Patentowych Sp.z o.o.

⁽⁵⁷⁾ 1. Zespół do szczelnego przeprowadzania przez przepust przewodu, zwłaszcza kabla, znamienny tym, że zawiera ściankę (3, 3', 3) przyjmującą, przy braku przewodu (62, 120, 121), położenie spoczynkowe, w którym jest ona całkowicie płaska, i ma strefę wprowadzania (70, 70', 70), która ma z góry określoną średnicę (D1, D1', D1), pierścieniowe zgrubienie (71, 171, 71) otaczające strefę wprowadzania (70, 70', 70), oraz część ząbkowaną (72, 72', 72) otaczającą pierścieniowe zgrubienie (71, 171, 71), która ma po stronie pierwszej przestrzeni (60) ząbki (77, 77', 77) rozdzielone karbami (76, 76', 76) zorientowanymi promieniowo względem strefy wprowadzania (70, 70', 70) i ograniczonymi na jednym końcu powierzchnią (80) zgrubienia (71, 171, 71), przy czym ścianka (3, 3', 3) jest węższa na poziomie karbów (76, 76', 76) aż do poziomu ząbków (77, 77', 77) i zgrubienia (71, 171, 71''), a ponadto ścianka (3, 3', 3'') jest odkształcalną sprężyście od położenia spoczynkowego do położenia roboczego, w którym część ząbkowana (72, 72', 72) ma kształt stożka ściętego, gdy przewód (120) jest wprowadzony poprzez ściankę (3, 3', 3) przez strefę wprowadzania (70, 70', 70).

PL 196 640 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem niniejszego wynalazku jest zespół do szczelnego przeprowadzania przez przepust przewodu, zwłaszcza kabla.

W przypadkach, w których wymagane jest przeprowadzenie przewodu pomiędzy wnę trzem skrzynki do osprzętu elektrycznego, a zewnętrzem tej skrzynki, możliwe jest zastosowanie przepustu dzięki końcówce z tworzywa sztucznego wsuniętej w otwór poprowadzony w ściance skrzynki.

Z francuskiego opisu patentowego nr 2 150 580 jest znana koń cówka zawierają ca pierś cieniową podstawę ustalającą na pokrywce otworu poprowadzonego w przegrodzie skrzynki i ściankę zamykającą wymienionej podstawy. Ta ścianka zamykająca ma szereg współosiowych pierścieni o zmniejszających się średnicach, przy czym każdy pierścień sterczy i wystaje względem pierścienia, który go otacza. Wolny koniec każdego pierścienia (koniec nie związany z pierścieniem sąsiadującym) jest przesunięty poprzecznie w kierunku osi końcówki, przy czym przesunięcie wolnego końca pierścienia wynika z tego, że pierścień ma kształt stożka ściętego. Przesunięcie stanowi wewnętrzne zwężenie, które powinno być przebite przez kabel zaciśnięty w końcówce, przy czym to zwężenie zapewnia poszukiwaną szczelność. Każdy z tych pierścieni jest dobierany przez montera w zależności od średnicy kabla montowanego w końcówce, przy czym monter ucina za pomocą odpowiedniego narzędzia część końcówki łączącej wybrany pierścień i pierścień, który go otacza, usuwając w ten sposób pierścienie i część odpowiedniej ścianki, znajdujące się we wnętrzu wybranego pierścienia.

Wynalazek ma na celu umożliwienie przeprowadzania elementu z jednej przestrzeni do drugiej z porównywalnymi wynikami, zwłaszcza przy zastosowaniu materiału uszczelniającego, lecz w sposób prostszy i dogodniejszy dla użytkownika.

Zespół do szczelnego przeprowadzania, przez przepust przewodu, zwłaszcza kabla według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera ściankę:

- przyjmującą przy braku przewodu położenie spoczynkowe, w którym jest ona całkowicie płaska i w którym ma ona:

- strefę wprowadzania, która ma z góry określoną ś rednicę,

- pierś cieniowe zgrubienie otaczają ce strefę wprowadzania oraz

- część ząbkowaną otaczają cą pierś cieniowe zgrubienie, która ma po stronie pierwszej przestrzeni ząbki rozdzielone karbami zorientowanymi promieniowo względem strefy wprowadzania i ograniczone na jednym końcu powierzchnią zgrubienia, przy czym ścianka jest cieńsza na poziomie karbów niż na poziomie ząbków i zgrubienia, oraz

- przystosowaną do odkształcania sprężystego z położenia spoczynkowego do położenia roboczego, w którym ząbkowaną część ma kształt stożka ściętego, gdy wymieniony element wprowadza się poprzez ściankę przez strefę wprowadzania.

W celu umieszczenia elementu na swoim miejscu w urządzeniu wystarczy, że użytkownik wprowadzi element do strefy wprowadzania, przy czym ścianka przechodzi wtedy od swojego położenia spoczynkowego do swojego położenia roboczego.

Elastyczność pierścieniowego zgrubienia, które otacza strefę wprowadzania umożliwia mu ciasne obciśnięcie wymienionego elementu, a zatem szczelne stykanie się z nim.

Część ząbkowana, która otacza pierścieniowe zgrubienie, ma jednocześnie zdolność do odkształcania się, konieczną do przyjęcia rozszerzenia się jego końca wewnętrznego na skutek wprowadzenia elementu, oraz sztywność wymaganą dla uniknięcia owalizacji zgrubienia pod wpływem sił promieniowych, które element jest podatny wywierać, której należy unikać, ponieważ wytwarzałaby luki stykowe pomiędzy zgrubieniem i elementem, co prowadziłoby do braku szczelności.

Zdolność odkształcania się jest spowodowana przez mniejszą grubość ścianki na poziomie karbów, natomiast sztywność jest dana na poziomie ząbków, bardziej grubych, w taki sposób, że ścianka praktycznie nie może się wskutek tego odkształcać.

Ścianka urządzenia według wynalazku jest w ten sposób zdolna do przyjmowania, z zapewnieniem wymaganej szczelności, elementów, których średnica jest zawarta w stosunkowo szerokim przedziale, na przykład od 8 do 14 mm, bez wymagania operacji wyboru przez użytkownika, którego praca jest w konsekwencji łatwiejsza niż w przypadku wyżej wspomnianej końcówki.

Zgodnie z korzystnymi cechami charakterystycznymi wymienione zgrubienie jest ograniczone z boku, po stronie wewn ę trznej, przynajmniej na części swojej gruboś ci, przez cią g łą powierzchnię pierścieniową, która ma z góry określoną średnicę.

PL 196 640 B1

Ta ciągła powierzchnia pierścieniowa jest w efekcie korzystna dla jakości styku pomiędzy zgrubieniem i elementem.

Każdy ząbek jest ograniczony z boku, po stronie zewnętrznej, przynajmniej na części swojej grubości, przez zakrzywioną powierzchnię, współosiową ze strefą wprowadzania.

W poł oż eniu spoczynkowym powierzchnie znajdują ce się wzajemnie obok dwóch są siednich ząbków, które ograniczają z boku karb, są równoległe do tego samego kierunku promieniowego.

Karby są korzystnie węższe niż ząbki.

Korzystnie, urządzenie zawiera sześć karbów.

Korzystnie, powierzchnia wymienionego zgrubienia i powierzchnia każdego wymienionego ząbka, które są skierowane do pierwszej przestrzeni, przedłużają się wzajemnie.

Korzystnie wymienione zgrubienie zawiera, po stronie drugiej przestrzeni, pierścieniowe żeberko współosiowe ze strefą wprowadzania.

Zgodnie z innymi korzystnymi cechami charakterystycznymi, ścianka zawiera poza tym część przegubową otaczającą część ząbkowaną i otoczoną przez resztę zespołu.

Ścianka może w ten sposób współpracować w najlepszych warunkach z resztą urządzenia.

Korzystnie, powierzchnia części przegubowej, która jest skierowana do pierwszej przestrzeni, jest cofnięta względem powierzchni, którą zawiera każdy ząbek obok pierwszej przestrzeni.

Korzystnie, powierzchnia części przegubowej i powierzchnia każdego wymienionego karbu, które są skierowane do pierwszej przestrzeni, wzajemnie przedłużają się.

Korzystnie ścianka zawiera, po stronie drugiej przestrzeni, pierścieniowe żeberko usytuowane w połączeniu pomiędzy wymienioną częścią ząbkowaną i wymienioną częścią przegubową.

Zgodnie z innymi korzystnymi cechami charakterystycznymi wymieniona strefa wprowadzania zawiera dającą się przedziurawić pokrywkę.

Możliwe jest także umieszczenie strefy wprowadzania, która jest zamknięta, lecz którą użytkownik może łatwo otworzyć przedziurawiając pokrywkę, zwłaszcza bezpośrednio za pomocą elementu, który ma być umieszczony na swoim miejscu w strefie wprowadzania.

Zwraca się uwagę, że unika się w ten sposób konieczności stosowania przez użytkownika narzędzia do utworzenia otworu do wprowadzania elementu, w przeciwieństwie do wspomnianej poprzednio końcówki, która wymaga od użytkownika stosowania narzędzia tnącego.

Wymieniona pokrywka jest połączona korzystnie poprzez strefę łamliwą ze zgrubieniem, które zawiera wymieniona ścianka.

Pokrywka jest przedziurawiona przez przerwanie strefy łamliwej.

Gdy już raz dokonano tego przebicia, zgrubienie otacza otwór, poprzez który będzie mógł być wprowadzony element, przy czym zgrubienie zapewnia w danym przypadku szczelny styk z elementem.

Wymieniona pokrywka i wymienione zgrubienie, z którym jest ona połączona poprzez strefę łamliwą, ograniczają razem, po stronie drugiej przestrzeni, wgłębienie w kształcie niecki.

To wgłębienie ułatwia prowadzenie elementu i przerwanie strefy łamliwej w czasie wprowadzania elementu.

Zgodnie z korzystnymi cechami charakterystycznymi, ze względu na wygodę realizacji i jakość uzyskanych wyników, pokrywka wystaje względem zgrubienia po stronie pierwszej przestrzeni.

W pierwszym korzystnym rozwiązaniu wynalazku zgrubienie otaczające strefę wprowadzania, tak zwane; zgrubienie pierwsze, różni się od zgrubienia, z którym jest połączona pokrywka poprzez strefę łamliwą, zwanego drugim zgrubieniem, przy czym ścianka zawiera część pośrednią pomiędzy pierwszym i drugim zgrubieniem.

W tym rozwiązaniu wynalazku ścianka urządzenia według wynalazku umożliwia szczelne przepuszczenie elementu, którego średnica znajduje się w szczególnie szerokim zakresie, który obejmuje również średnice zawarte w granicach pomiędzy średnicą strefy wprowadzania i średnicą wewnętrzną drugiego zgrubienia.

Zgodnie z korzystnymi cechami charakterystycznymi tego pierwszego rozwiązania wynalazku drugie zgrubienie jest ograniczone z boku, po stronie wewnętrznej, przez ciągłą powierzchnię pierścieniową, która ma z góry określoną drugą średnicę, mniejszą niż pierwsza, z góry określona średnica strefy wprowadzania.

Obecność tej ciągłej powierzchni pierścieniowej jest korzystna dla jakości styku pomiędzy drugim zgrubieniem i elementem, który ono otacza.

PL 196 640 B1

W celu ułatwienia dobrego działania urządzenia powierzchnia części pośredniej, która jest skierowana do pierwszej przestrzeni, jest korzystnie całkowicie cofnięta względem powierzchni pierwszego zgrubienia i względem powierzchni drugiego zgrubienia, które są skierowane do pierwszej przestrzeni.

Alternatywnie, z tych samych przyczyn, lecz w przypadku, gdy ryzyko owalizacji drugiego zgrubienia przez element, który ono otacza, jest większe, część pośrednia ma po stronie pierwszej przestrzeni ząbki rozdzielone karbami zorientowanymi promieniowo względem strefy wprowadzania i ograniczonymi na jednym koń cu przez powierzchnię drugiego zgrubienia, a na drugim ko ń cu przez powierzchnię pierwszego zgrubienia, przy czym część pośrednia jest cieńsza na poziomie swoich karbów, niż na poziomie swoich ząbków i drugiego zgrubienia.

Ze względu na wygodę wytwarzania i jakości uzyskanych wyników karby ząbkowanej części i karby części poś redniej są współ liniowe.

Zgodnie z innymi korzystnymi cechami charakterystycznymi część pośrednia zawiera po stronie drugiej przestrzeni pierścieniowe zgrubienie znajdujące się w połączeniu ze zgrubieniem pierwszym.

Wyraźna różnica grubości, która jest obecna w ściance na poziomie zgrubienia, ma zaletę polegającą na blokowaniu rozchodzenia się ewentualnego rozdarcia części pośredniej, skłonnego do wytwarzanie się, gdy element wprowadzony do drugiego zgrubienia ma średnicę przynajmniej równą elementowi o średnicy strefy wprowadzania, to jest średnicę znacznie większą niż średnica drugiego zgrubienia.

W drugim korzystnym rozwiązaniu zgrubienie otaczające strefę wprowadzania jest zgrubieniem, z którym poprzez strefę łamliwą jest połączona pokrywka.

Strefa wprowadzania jest w ten sposób całkowicie zatkana przez dającą się przedziurawiać pokrywkę, co wykorzystuje się korzystnie w przypadku, gdy średnica strefy wprowadzania jest stosunkowo mała.

Korzystnie, wymieniona ząbkowana część ma pierścieniowe zgrubienie po stronie drugiej przestrzeni.

Korzystnie, ząbkowana część ma pierścieniowe żeberko po stronie drugiej przestrzeni.

Zgodnie z innymi korzystnymi cechami charakterystycznymi wymienione urządzenie ma wokół ścianki płaski pierścień, do którego przyłącza się, po stronie pierwszej przestrzeni, osłonkę w postaci ściętego stożka, przy czym ścianka łączy się z pierścieniem poprzez obwodową strefę części przegubowej, która jest cieńsza niż wymieniony pierścień.

Dzięki tym cechom charakterystycznym urządzenie według wynalazku umożliwia również przechodzenie elementu, którego średnica odpowiada prawie średnicy ścianki, którą się następnie usuwa z urzą dzenia przez oderwanie na poziomie części przegubowej, przy czym osłonka wchodzi w szczelny styk z elementem.

W danym przypadku, gdy część przegubowa jest wystarczają co cienka, aby być ł amliwa, usunięcie ścianki można przeprowadzić bezpośrednio naciskając końcówkę elementu o ściankę.

Zgodnie z korzystnymi cechami charakterystycznymi, umożliwiającymi stosowanie części urządzenia znajdującej się wokół ścianki w sposób podobny do wyżej wspomnianej końcówki:

- wymieniony pierścień jest połączony z tuleją ustalającą, przystosowaną do zatrzaskiwania się poprzez otwór przegrody rozdzielającej pierwszą i drugą przestrzeń,

- urządzenie zawiera rowek usytuowany po stronie zewnętrznej, w połączeniu pomiędzy pierścieniem i tuleją,

- tuleja ma cylindryczną powierzchnię wewnętrzną wyposażoną w wystające zgrubienie pierścieniowe oraz ewentualnie

- tuleja zawiera po stronie zewnę trznej rowek przystosowany do przyjmowania części wymienionej przegrody usytuowanej wokół wymienionego otworu.

Wreszcie, zgodnie z innymi korzystnymi cechami charakterystycznymi, które są szczególnie korzystne w odniesieniu do wytwarzania, urządzenie jest wykonane z tworzywa sztucznego i uformowane z jednego elementu.

Korzystnie, zespół jest usytuowany w skrzynce, zawierającej przegrodę rozdzielającą pierwszą przestrzeń i drugą przestrzeń.

Przewód umieszcza się na miejscu wtłaczając drugą przestrzeń w kierunku przestrzeni pierwszej aż do przesunięcia o pożądaną długość poprzez ściankę, a następnie wyciągając w kierunku przeciwnym aż do odwrócenia stożkowatości ząbkowanej części.

PL 196 640 B1

Część ścianki, która otacza element wystaje w ten sposób po stronie drugiej przestrzeni i nie jest wklęsła.

Ma to tę zaletę, że w przypadku, w którym druga przestrzeń jest podatna na gromadzenie się w niej zanieczyszczeń albo wilgoci nawet z deszczu, unika się gromadzenia zanieczyszczeń albo wilgoci w zagłębieniu znajdującym się wokół elementu.

Przewodem może być kabel elektryczny.

Przedmiot wynalazku w przykładach wykonania uwidoczniono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w widoku perspektywicznym, ze strony odpowiadającej wnętrzu skrzynki, końcówkę do skrzynki do osprzętu elektrycznego według wynalazku, fig. 2 - końcówkę w widoku w przekroju poprzecznym wzdłuż linii II-II na fig. 1, fig. 3 - w widoku identycznym z widokiem z fig. 2 końcówkę, która jest zamontowana w otworze skrzynki do osprzętu elektrycznego, fig. 4 - w widoku w przekroju poprzecznym analogicznym do widoku na fig. 2 końcówkę przyjmującą w swoim pierścieniu przewód, czyli kabel elektryczny albo rurkę o stosunkowo dużej średnicy, z którą styka się osłonka, fig. 5 - w widoku w przekroju poprzecznym analogicznym do widoku na fig. 2, gdzie ś cianka końcówki przyjmuje w położeniu roboczym kabel elektryczny o mniejszej średnicy, fig. 6 - widok w przekroju poprzecznym analogiczny do widoku na fig. 5, gdzie jednak ścianka końcówki jest odwrócona, fig. 7 - widok w przekroju poprzecznym analogiczny do widoku na fig. 2, gdzie ścianka końcówki przyjmuje kabel elektryczny o ś rednicy jeszcze mniejszej, fig. 8 - widok w przekroju poprzecznym analogiczny do widoku na fig. 7, gdzie ścianka usytuowana wokół tego kabla elektrycznego jest odwrócona, fig. 9 i 10 - w widokach analogicznych do widoków na fig. 1 i 2 wariant rozwiązania końcówki, a fig. 11 i 12 - również w widokach podobnych do widoków na fig. 1 i 2 inny wariant rozwiązania.

Końcówka 1, pokazana zwłaszcza na fig. 1 i 2, zawiera podstawę obrotową 2 względem środkowej osi A i ściankę 3 poprzeczną względem tej osi.

Podstawa jest utworzona z rurkowej tulei 4 i płaskiego pierścienia 5.

Tuleja 4 ma wewnętrzną powierzchnię boczną, cylindryczną i gładką, z wystającym pierścieniowym zgrubieniem 11 poprowadzonym na tej powierzchni 10, zewnętrzną powierzchnię boczną 15 z wklęsłościami i wypukłościami, oraz dwie odpowiednie czołowe powierzchnie końcowe 16 i 17, płaskie i zorientowane poprzecznie do środkowej osi końcówki 1.

Na złączu powierzchni czołowej 16 i powierzchni czołowej 15 tuleja 4 zawiera skos 20, w którego przedłużeniu znajduje się cylindryczna powierzchnia 21, równoległa do powierzchni 10, od której jest odległa o grubość E1. Powierzchnia 21 dochodzi do rowka 25, który zawiera pochyloną powierzchnię boczną 26, denko 27 i powierzchnię boczną 28 o przeciwnym pochyleniu. Denko 27 ma występ 29, który ma powierzchnię nachyloną do wnętrza i do powierzchni 26, z którą się on łączy, oraz prostą powierzchnię usytuowaną prawie naprzeciwko wierzchołka pierścieniowego występu 11, przy czym reszta powierzchni denka 27, która odchodzi od prostej powierzchni do powierzchni 28, jest cylindryczna i gładka i znajduje się w pewnej odległości od powierzchni 10 o grubość E2, przy czym powierzchnia 28 łączy się po przeciwnej stronie denka 27 z powierzchnią cylindryczną 30, równoległą do powierzchni 10, i rozciąga się aż do łukowego przejścia 31 połączenia z końcową powierzchnią 17.

Płaski pierścień 5 zawiera czołową powierzchnię wewnętrzną 35 i czołową powierzchnię zewnętrzną 36, przy czym powierzchnia czołowa 35 zawiera cylindryczną powierzchnię 37 stanowiącą przedłużenie powierzchni 10 oraz powierzchnię denka 38 poprzeczną względem osi A, a powierzchnia 38 łączy się po przeciwnej stronie powierzchni 37 z zewnętrzną powierzchnią 40 osłonki 41 w postaci stoż ka ś cię tego, pochylonej wzglę dem tulei 4.

Osłonka 41 jest odchylona poprzecznie względem osi A, to jest nachylona w kierunku powierzchni czołowej 16 i w kierunku osi A, przy czym wolny koniec 42 osłonki 41 jest nachylony w kierunku wewnętrznej powierzchni 43 tej osłonki, natomiast sama powierzchnia 43 jest nachylona przeciwnie.

Czołowa powierzchnia zewnętrzna 36 pierścienia 5 ma cylindryczną powierzchnię zewnętrzną, łączącą się poprzecznie z powierzchnią końcową 17 tulei 4, przy czym powierzchnia 45 znajduje się w pewnej odległ o ś ci od powierzchni 37 o grubość E3. Powierzchnia 45 łączy się po przeciwnej stronie powierzchni 17 z powierzchnią 46 nachyloną w kierunku zewnętrza i w kierunku przeciwnym do powierzchni 17. Powierzchnia 46 łączy się po przeciwnej stronie powierzchni 45 z powierzchnią 47 nachyloną w kierunku wnętrza i w kierunku przeciwnym do powierzchni 17, przy czym dokładniej powierzchnie 46 i 47 łączą się poprzez przejście łukowe. Powierzchnia 47 łączy się po przeciwnej stronie powierzchni 46 z powierzchnią czołową 48 równoległą do powierzchni denka 38, od której znajduje się w odległ oś ci gruboś ci E4. Powierzchnia 48 łączy się po przeciwnej stronie powierzchni 47 z po6

PL 196 640 B1 wierzchnią 49 równoległą do powierzchni 37. Połączenie pomiędzy ścianką 3 i pierścieniem 5 tworzy się pomiędzy powierzchnią 49 i końcem 50 powierzchni 43, jak widać z góry na fig. 2, przy czym powierzchnia 49 i koniec 50 mają prawie tę samą średnicę.

Należy mieć na uwadze, że powierzchnie 17, 45 i 46 wyznaczają rowek 51 o przekroju prawie trapezowym, który służy jako prowadnica narzędzia tnącego służącego, jak będzie wyjaśnione później, do podzielenia materiału, z którego jest wykonane połączenie pomiędzy tuleją 4 i pierścieniem 5.

Końcówka 1 jest przewidziana do zainstalowania w skrzynce do osprzętu elektrycznego, która zawiera, jak widać na fig. 3, otwór 55 poprowadzony w przegrodzie 56, przestrzeni 60, którą widać pod przegrodą 56 na fig. 3, która jest dolną przestrzenią dla skrzynki do osprzętu elektrycznego, podczas gdy przestrzeń 61, którą widać nad przegrodą 56, jest przestrzenią zewnętrzną dla tej skrzynki.

W celu umieszczenia końcówki 1 na swoim miejscu umieszcza się ją w przestrzeni 61 swoją powierzchnią 16 obok przegrody 56, współosiowo z otworem 55. Następnie naciska się końcówkę 1 o przegrodę 56, z którą styka się skos 20. Koń cówka 1, która jest wykonana z tworzywa sztucznego stosunkowo elastycznego, odkształca się wtedy umożliwiając zagłębianie się do czasu, gdy powierzchnia 28 oprze się o przegrodę 56, przy czym odkształceniu sprzyja fakt, że grubość E2 jest w przedstawionym przykładzie rzędu połowy grubości E1. Część końcówki 1, która została ściśnięta w celu przejś cia przez otwór 55, odpręża się po przebiciu przegrody 56, tak ż e powierzchnia 26 znajduje się również naprzeciw przegrody 56, po przeciwnej stronie powierzchni 28. Część przegrody 56, otaczająca otwór 55, wchodzi wtedy w rowek 25 występem 29, który przylega mocno do pokrywki otworu 55 i powierzchni 26 i 28, które są przyłożone do przeciwnych powierzchni przegrody 56, tak że końcówka 1 i przegroda 56 stykają się szczelnie ze sobą.

Końcówkę 1 przewiduje się również do przyjmowania kabla elektrycznego albo rurki do takiego kabla, to jest kabla albo rurki, których końcowa część powinna znajdować się we wnętrzu skrzynki do osprzętu elektrycznego, ze stykiem pomiędzy tą rurką albo kablem i końcówką, który jest także stykiem szczelnym, w celu zapewnienia całkowitej szczelności skrzynki do osprzętu elektrycznego względem zewnętrza na poziomie końcówki 1.

Gdy rurka albo kabel, który ma przyjmować końcówkę 1 ma średnicę stosunkowo dużą, to jest trochę większą niż wewnętrzna średnica zgrubienia 11 (w tym przypadku rurka albo kabel rzędu 20 mm), to z końcówki 1 zachowuje się tylko tuleję 4, oddzielając tę ostatnią od reszty końcówki przez odcięcie, jakie praktykuje się na poziomie rowka 51, który służy do prowadzenia narzędzia tnącego, przy czym rurka albo kabel sczepiają się po operacji cięcia w środku tulei 4, a zgrubienie 11, które styka się ściśle z rurką albo kablem, zapewnia poszukiwaną szczelność.

Gdy rurka albo kabel mają średnicę trochę mniejszą, wynoszącą na ogół od średnicy końca 50 powierzchni 43 do średnicy drugiego końca tej powierzchni (w tym przypadku od 16 do 14 mm), to z końcówki 1 zachowuje się tylko podstawę 2 utworzoną przez tuleję 4 i przez pierś cień 5, przy czym usuwa się ściankę 3.

Na fig. 4 przedstawiono końcówkę 1, w której na swoim miejscu umieszcza się taką rurkę, czyli przewód 62, umieszczoną we wnętrzu osłonki 41, która przylega ściśle do przewodu i zapewnia wymaganą szczelność.

Gdy rurka albo kabel, które ma przyjmować końcówka 1, ma mniejszą średnicę, to przechodzi on przez ściankę 3, która będzie teraz opisana szczegółowo.

Ta ścianka ma powierzchnię czołową 65 obok przestrzeni 60 i powierzchnię czołową 66 obok przestrzeni 61, przy czym powierzchnia czołowa 65 łączy się obrzeżem na końcu 50 powierzchni 43 osłonki 41, podczas gdy powierzchnia 66 łączy się obrzeżem z powierzchnią cylindryczną 49 pierścienia 5.

Ścianka 3 zawiera na ogół w swoim środku strefę wprowadzania 70 o średnicy D1 (w tym przypadku 8 mm), zgrubienie 71, które otacza strefę 70, część ząbkowana 72 o średnicy zewnętrznej D2, która otacza zgrubienie 71, oraz część przegubową 73, która otacza część 72, przy czym ścianka 3 łączy się z podstawą 2 poprzez część 73.

Ścianka 3 zawiera po stronie przestrzeni 60 płaską powierzchnię 75, która znajduje się częściowo w części przegubowej 73 i częściowo w części ząbkowanej 72, przy czym ta ostatnia zawiera karby 76 rozdzielone ząbkami 77, karby 76 są zorientowane promieniowo względem osi A i są węższe niż ząbki 77, a liczba karbów 76 i ząbków 77 wynosi tu sześć.

Denko karbów 76 jest utworzone przez powierzchnię 75, która jest płaska w całej swojej rozciągłości, jak widać zwłaszcza na fig. 4, przy czym ograniczenie boczne karbów 76 jest utworzone przez powierzchnie 78, które są płaskie, a co się tyczy ząbków, to są one ograniczone od strony zewnętrzPL 196 640 B1 nej powierzchnią 79 w postaci łuku koła o średnicy D2, a ząbki i karby są ograniczone od strony wewnętrznej zgrubieniem 71, które ma w przypadku karbu 76 powierzchnię 80, która tworzy wewnętrzny koniec tego karbu, przy czym zgrubienie 71 i ząbki 77 są ograniczone względem przestrzeni 60 powierzchnią płaską 81, a zgrubienie 71 jest ograniczone od strony wewnętrznej przez cylindryczną powierzchnię 86 o średnicy D1.

Teraz będą opisane powierzchnie, które ograniczają zgrubienie 71, część ząbkowaną 72 i część przegubową 73 po stronie przestrzeni 61, jak również powierzchnie ścianki 3, które znajdują się po stronie przestrzeni 61, pomiędzy zgrubieniem 71 i środkiem ścianki 3.

Po tej stronie ścianka 3 zawiera, wychodząc z jej obrzeża, które łączy się z powierzchnią 49, powierzchnię 90 poprzeczną względem osi A. Ta powierzchnia 90 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 49, z cylindryczną powierzchnią 91 równoległą do osi A. Powierzchnia 91 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 90, z powierzchnią 92 o orientacji ogólnej poprzecznej do osi A i dotyka lekko powierzchni 48. Powierzchnia 92 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 91, z powierzchnią w postaci stożka ściętego 93, nachyloną w kierunku przeciwnym do powierzchni 92 i w kierunku osi A. Powierzchnia 93 łączy się , po przeciwnej stronie powierzchni 92, z powierzchnią 94 zorientowaną poprzecznie względem osi A, przy czym powierzchnie 90 i 94 są współliniowe. Powierzchnia 94 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 93, z cylindryczną powierzchnią 95 równoległą do osi A. Powierzchnia 95 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 94, z powierzchnią 96 o orientacji ogólnej poprzecznej względem osi A. Powierzchnia 96 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 95, z powierzchnią stożkową 97 zorientowaną w kierunku przeciwnym do powierzchni 96 i w kierunku osi A. Powierzchnia 97 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 96, z powierzchnią 98 poprzeczną względem osi A. Powierzchnia 98 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 97, z powierzchnią cylindryczną 100 równoległą do osi A. Powierzchnia 100 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 98, z poprzeczną powierzchnią 101, która łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 100, z powierzchnią cylindryczną 102 o średnicy D3, równoległą do osi A, przy czym powierzchnia 102 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 101, z powierzchnią 103 zorientowaną poprzecznie do osi A, usytuowanej w środku końcówki 1.

Powierzchnia 86 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 81, z powierzchnią 105 zorientowaną poprzecznie względem osi A. Powierzchnia 105 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 86, z powierzchnią cylindryczną 106, która łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 105, z powierzchnią 107 poprzeczną względem osi A. Powierzchnia 107 łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 106, z powierzchnią cylindryczną 111, która łączy się, po przeciwnej stronie powierzchni 107, z powierzchnią 112 poprzeczną względem osi A, usytuowanej w środku końcówki 1.

Należy mieć na uwadze, że powierzchnie 90, 94 i 101 są współpłaszczyznowe, że powierzchnie 91 do 93 ograniczają zgrubienie 117, które wystaje po stronie przestrzeni 61 nie przekraczając powierzchni 48. Zgrubienie 117 jest z drugiej strony wypośrodkowane, mniej więcej na powierzchni 79, która znajduje się przy połączeniu pomiędzy częścią ząbkowaną 72 i częścią przegubową 73.

Tak samo należy mieć na uwadze, że powierzchnie 95, 96 i 97 ograniczają część 71A zgrubienia 71, które wystaje po stronie przestrzeni 61. Powierzchnie 80 i 95 są całkowicie współpłaszczyznowe, natomiast każda z powierzchni 86 i 97 ma swój spodek, który znajduje się mniej więcej w tej samej odległości od osi A.

Powierzchnie 98 i 100 tworzą zgrubienie pierścieniowe 118 (fig. 2) przylegające do zgrubienia 71 po stronie osi A i przestrzeni 61.

Powierzchnie 101, 102, 106 i 107 ograniczają zgrubienie 110, które łączy się z jednej strony z pośrednią częścią 119 usytuowaną pomiędzy zgrubieniem 71 i zgrubieniem 110, natomiast z drugiej strony łączy się z pokrywką 116 za pośrednictwem strefy łamliwej, przy czym część pośrednia 119 jest usytuowana pomiędzy powierzchniami 101 i 105, pokrywka jest usytuowana pomiędzy powierzchniami 103 i 112, natomiast strefa łamliwa 115 jest usytuowana pomiędzy powierzchniami 102 i 111.

W przedstawionym przykładzie grubość E1 wynosi 2,3 mm, grubość E2 - 1 mm, grubość E3 - 1,2 mm, grubość E4 - 1,15 mm, grubość E5, która jest grubością oddzielającą powierzchnię 75 od powierzchni 90 i 94 albo powierzchnię 105 od powierzchni 101, wynosi 0,5 mm, grubość E6, która jest grubością oddzielającą powierzchnie 107 i 101, wynosi 1,05 mm, natomiast grubość E7, która jest grubością pokrywki 116, wynosi 0,6 mm. Końcówka 1 jest uformowana z jednego kawałka z tworzywa sztucznego stosunkowo giętkiego i elastycznego, w tym przypadku z elastomeru SBS (styren-butylen-styren).

PL 196 640 B1

Należy mieć na uwadze, że grubość ścianki pomiędzy powierzchnią 75 i 90 na poziomie części przegubowej 73 jest przynajmniej tak duża jak grubość ścianki 3 znajdującej się pomiędzy powierzchniami 75 i 92 oraz jak grubość pierścienia 5 znajdującego się wokół części przegubowej 73.

Część ścianki zawarta pomiędzy powierzchniami 75 i 90 wyznacza zatem strefę osłabiania końcówki 1 z połączeniem ścianki 3 i pierścienia 5, tak że w celu przeniknięcia elementu, takiego jak rurka, czyli przewód 62, przez końcówkę wystarczy bardzo mocno go nacisnąć w celu oderwania ścianki 3 od pierścienia 5.

Teraz będzie wyjaśnione w jaki sposób przystępuje się do umieszczenia na swoim miejscu kabla elektrycznego albo rurki, których średnica zewnętrzna jest zawarta pomiędzy D1 i małą średnicą osłonki 41, w tym przypadku kabla albo rurki, których średnica zewnętrzna wynosi od 8 do 14 mm.

W celu umieszczenia na swoim miejscu takiego kabla albo rurki umieszcza się je w przestrzeni 61 współosiowo z końcówką 1, a zatem poprzecznie względem ścianki 3, na którą naciska się końcówkę kabla albo rurki z siłą wystarczającą do spowodowania przerwania łamliwej strefy 115, a zatem oderwania pokrywki 116, co wytwarza w ściance 3 centralny otwór, w którym będzie mogła sczepić się rurka albo kabel, które przechodzą wtedy przez ściankę 3 i które mogą przesuwać się względem niego w takim stopniu aż pożądana długość znajdzie się w przestrzeni 60. Na fig. 5 przedstawiono taką rurkę albo kabel, czyli przewód 120 w swoim położeniu w końcówce, przy czym ścianka 3 ma kształt stożka ściętego.

W przykł adzie przedstawionym na tej figurze zgrubienie 110 silnie rozszerzył o się , lecz bez rozerwania, tak że obciska ono mocno rurkę albo kabel, czyli przewód 120, przy czym co się tyczy zgrubienia 71, to rozszerzyło się ono słabiej, lecz na skutek swoich cech geometrycznych obciska także bardzo mocno rurkę albo kabel, czyli przewód 120, co zapewnia poszukiwaną szczelność.

Należy nadmienić, że strefa ząbkowana 72, w celu przyjęcia konfiguracji stożka ściętego pokazanej na fig. 5, w zasadzie rozszerzyła się tam, gdzie jest najcieńsza, to jest na poziomie karbów 76, które przyjmują wtedy postać trapezu, którego wielki bok jest utworzony przez powierzchnię 80, przy czym ząbki 77 praktycznie nie odkształcają się na skutek tego, że są o wiele grubsze.

Jak wyjaśniono poprzednio, część ząbkowana, chociaż mogła się odkształcać do przyjęcia rurki albo kabla, czyli przewodu 120, to stawia pewien opór owalizacji zgrubienia 71, co umożliwia uniknięcie istnienia luk stykowych, które zmniejszyłoby szczelność.

Należy nadmienić, że w niektórych okolicznościach zasięg ekspansji wywartej na zgrubienie 110 może powodować jego rozdarcie, przy czym rozdzieranie rozchodzi się wtedy w strefie pośredniej aż do zgrubienia pierścieniowego 118, które stanowi pierwszy naddatek materiału, który napotyka rozdarcie w czasie swojego wytwarzania się, przy czym ten naddatek zatrzymuje to zjawisko, i to tym bardziej, im zgrubienie pierścieniowe 118 stanowi naddatek szczególnie wyraźny.

Należy nadmienić, że obecność takiego rozdarcia pozostaje bez wpływu na szczelność zapewnioną przez ściankę 3, przy czym szczelność jest zapewniona przez styk pomiędzy zgrubieniem 71 i kablem albo rurką, czyli przewodem 120.

Z drugiej strony należ y nadmienić , ż e przejście ś cianki 3 od swojej konfiguracji spoczynkowej, w której jest ona stosunkowo płaska, do konfiguracji roboczej, w której ma ona postać stożka ściętego, jest ułatwione przez obecność części przegubowej 73, która umożliwia łatwe składanie się ścianki 3 względem reszty końcówki 1.

Gdy kierunek przechodzenia rurki albo kabla, czyli przewodu 120 przez ściankę 3 był kierunkiem od przestrzeni zewnętrznej 61 do przestrzeni wewnętrznej 60, to ścianka 3 ma swoją stożkowatość zorientowaną oczywiście również w tym kierunku, z czego wynika, że pomiędzy ścianką 3 i rurką albo kablem, czyli przewodem 120, po stronie przestrzeni 61, tworzy się niecka, w której mogą gromadzić się pyły, a nawet woda, zwłaszcza wtedy, gdy przestrzeń 61 znajduje się powyżej powierzchni 66 (w takim przypadku, zwłaszcza gdy skrzynka do osprzętu elektrycznego znajduje się na zewnątrz, przy każdym deszczu będzie mieć miejsce gromadzenie się wody, z czego będzie wynikać zwiększenie ryzyka wnikania wody do wnętrza skrzynki do osprzętu elektrycznego).

W celu uniknięcia takiego zwiększonego ryzyka wystarczy lekko cofnąć rurkę albo kabel, czyli przewód 120, to jest wyciągnąć je od przestrzeni 60 w kierunku przestrzeni 61, aż do odwrócenia ścianki 3, jak przedstawiono na fig. 6.

W zwią zku z tym należ y nadmienić , ż e konformacja nadana zgrubieniu 71 i, w pewnym stopniu, konformacja strefy pośredniej 119 i zgrubienia 110 umożliwiają stosunkowo łatwo realizację odwrócenia ścianki 3 względem rurki albo kabla, czyli przewodu 120.

PL 196 640 B1

Teraz nastąpi wyjaśnienie, w jaki sposób umieszcza się na swoim miejscu w ściance 3 rurkę albo kabel o średnicy zawartej pomiędzy średnicami D3 i D1, to jest w przedstawionym przykładzie od 3 do 8 mm.

Rurka albo kabel, których średnica jest zawarta pomiędzy tymi wartościami, jest przedstawiona, tak samo jak rurka albo kabel widziany poprzednio w odniesieniu do ścianki 3, współosiowo albo prawie przy niej, po stronie przestrzeni 61, przy czym oparcie rurki albo kabla o ściankę 3 nadaje jej kształt wypukły aż do wytworzenia się przerwania strefy łamliwej 115, które odrywa pokrywkę 116, a rurka albo kabel wchodzą wtedy w tak utworzony otwór. Ponieważ jednak jego ś rednica jest mniejsza niż średnica D1, to w zasadzie odkształca się zgrubienie 110 i strefa pośrednia 119, jak pokazano na fig. 7.

W takim przypadku szczelność jest zabezpieczona przez zgrubienie 110, które obciska mocno kabel albo rurkę, czyli przewód 121 na fig. 7.

Tak samo jak w przypadku rurki albo kabla, czyli przewodu 120, w celu uniknięcia gromadzenia się pyłu i ewentualnie wody, podatnych na gromadzenie się wokół rurki albo kabla, czyli przewodu 121 na skutek stożkowej geometrii ścianki 3, dokonuje się lekkiego cofnięcia rurki albo kabla, czyli przewodu 121 w celu odwrócenia stożkowatości części ścianki 3, która ma postać stożka ściętego, jak pokazano na fig. 8, na której strefa pośrednia 119 ma prawie kształt stożka ściętego.

Należy nadmienić, że w przypadku rurki albo kabla, takiego jak przewód 120 albo 121, powierzchnia 97 w kształcie stożka ściętego wspomaga usytuowanie i centrowanie w czasie wchodzenia rurki albo kabla, czyli przewodu 120 albo 121 w styk ze ścianką 3.

Końcówka 1' przedstawiona na fig. 9 i 10 jest podobna do końcówki 1 i jeżeli tylko pokrywka środkowa 116' jest połączona poprzez strefę łamliwą 115' ze zgrubieniem 171 przylegającym do strefy ząbkowanej 72' (w końcówce 1' brak jest drugiego zgrubienia oddzielonego od zgrubienia przylegającego do strefy ząbkowanej poprzez strefę pośrednią).

Ścianka 3' końcówki 1' jest na ogół podobna pod względem innych cech charakterystycznych do ścianki 3 końcówki 1, przy czym jej reszta, to jest podstawa 2, jest identyczna z podstawą końcówki 1. W przypadku ścianki 3' końcówki 1' zastosowano takie same odnośniki liczbowe, jak w przypadku ścianki 3, lecz zaopatrzone wskaźnikiem '.

Końcówka 1'' pokazana na fig. 11 i 12 jest również podobna do końcówki 1, przy czym strefa pośrednia 119 pomiędzy zgrubieniami 71 i 110 jest także ząbkowana, karby 276 strefy pośredniej 119 są współliniowe z karbami 76 strefy ząbkowanej 72, a każdy karb 276 jest ograniczony na swoim wewnętrznym końcu powierzchnią 206 zgrubienia 110, a na swoim końcu zewnętrznym - powierzchnią 286 zgrubienia 71.

W przypadku ścianki 3 zastosowano na ogół takie same odnośniki liczbowe jak w przypadku ścianki 3, lecz zaopatrzone wskaźnikiem .

Reszta końcówki 1, to jest podstawa 2, jest identyczna z podstawą końcówek 1 i 1'.

Należy nadmienić, że końcówka 1' może być na ogół interesująca przy wykorzystywaniu w takim przypadku, gdy stosuje się materiał elastyczny, który ma stosunkowo małą skłonność do rozdzierania się, tak że można liczyć na stosunkowo duży stopień rozszerzania się zgrubienia 171, oraz że końcówka 1 jest interesująca pod kątem wykorzystania, gdy istnieją, nawet w przypadku rurek albo kabli, czyli przewodów takich jak 121, naprężenia promieniowe zdolne do owalizowania zgrubienia 110.

Możliwe są także liczne inne warianty w zależności od okoliczności i w związku z tym należy mieć na uwadze, że wynalazek nie ogranicza się do opisanych i przedstawionych przykładów.

Należy nadmienić, że w przypadku końcówki przedstawionej na fig. 11 i 12 powierzchnia 81 jest płaska na poziomie zgrubienia 71. W jednym z wariantów powierzchnia 81 mogłaby równie dobrze nie być płaska na poziomie zgrubienia 71, które wtedy wystawałoby po stronie przestrzeni 60. Mogłaby ona stanowić na przykład powierzchnię wypukłą w przedłużeniu powierzchni 80 wewnętrznego końca karbów 76 i w przedłużeniu powierzchni 286 wewnętrznego końca karbów 276.

Claims (32)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Zespół do szczelnego przeprowadzania przez przepust przewodu, zwłaszcza kabla, znamienny tym, że zawiera ściankę (3, 3', 3) przyjmującą, przy braku przewodu (62, 120, 121), położenie spoczynkowe, w którym jest ona całkowicie płaska, i ma strefę wprowadzania (70, 70', 70),

   PL 196 640 B1 która ma z góry określoną średnicę (D1, D1', D1), pierścieniowe zgrubienie (71, 171, 71) otaczające strefę wprowadzania (70, 70', 70), oraz część ząbkowaną (72, 72', 72) otaczającą pierścieniowe zgrubienie (71, 171, 71), która ma po stronie pierwszej przestrzeni (60) ząbki (77, 77', 77) rozdzielone karbami (76, 76', 76) zorientowanymi promieniowo względem strefy wprowadzania (70, 70', 70) i ograniczonymi na jednym końcu powierzchnią (80) zgrubienia (71, 171, 71), przy czym ścianka (3, 3', 3) jest węższa na poziomie karbów (76, 76', 76) aż do poziomu ząbków (77, 77', 77) i zgrubienia (71, 171, 71''), a ponadto ścianka (3, 3', 3'') jest odkształcalną sprężyście od położenia spoczynkowego do położenia roboczego, w którym część ząbkowana (72, 72', 72) ma kształt stożka ściętego, gdy przewód (120) jest wprowadzony poprzez ściankę (3, 3', 3) przez strefę wprowadzania (70, 70', 70).
2. 2. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że zgrubienie (71, 71') jest ograniczone z boku, po stronie wewnętrznej, przynajmniej na części swojej grubości przez ciągłą powierzchnię pierścieniową (86, 86'), która ma z góry określoną średnicę (D1, D1').
3. 3. Zespół wedł ug zastrz. 1, znamienny tym, ż e każ dy z zą bków (77, 77', 77) jest ograniczony z boku, po stronie zewnętrznej, przynajmniej na części swojej grubości zakrzywioną powierzchnią (79, 79', 79) współosiową ze strefą wprowadzania (70, 70', 70).
4. 4. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że w położeniu spoczynkowym powierzchnie (78, 78', 78) znajdujące się wzajemnie z boku dwóch sąsiednich ząbków (77, 77', 77), które wyznaczają z boku karb (76, 76', 76), s ą równoległe do tego samego kierunku promieniowego.
5. 5. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że karby (76, 76', 76) są węższe niż ząbki (77, 77', 77).
6. 6. Zespół wedł ug zastrz. 1, znamienny tym, ż e zawiera sześć karbów (76, 76', 76).
7. 7. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że powierzchnia (81, 107', 81'') zgrubienia (71, 171, 71) i powierzchnia (81, 81', 81) każdego ząbka (77, 77', 77''), które są skierowane do pierwszej przestrzeni (60), wzajemnie się przedłużają.
8. 8. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że zgrubienie (71, 71) zawiera po stronie drugiej przestrzeni (61) pierścieniowe żeberko (71A, 71A'') współosiowe ze strefą wprowadzania (70, 70').
9. 9. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że ścianka (3, 3', 3) zawiera poza tym część przegubową (73, 73', 73) otaczającą część ząbkowaną (72, 72', 72) i otoczoną przez resztę zespołu.
10. 10. Zespół według zastrz. 9, znamienny tym, że powierzchnia (75, 75', 75) części przegubowej (73, 73', 73), która jest skierowana do pierwszej przestrzeni (60), jest cofnięta względem powierzchni (81, 81', 81), którą zawiera każdy ząbek znajdujący się z boku pierwszej przestrzeni (60).
11. 11. Zespół według zastrz. 9 albo 10, znamienny tym, że powierzchnia (75, 75', 75) części przegubowej (73) i powierzchnia (75, 75', 75) każdego wymienionego karbu (76, 76', 76), które są skierowane do pierwszej przestrzeni, przedłużają się wzajemnie.
12. 12. Zespół według zastrz. 9, znamienny tym, że ścianka (3, 3', 3) zawiera po stronie drugiej przestrzeni (61) pierścieniowe żeberko (117, 117', 117) usytuowane w połączeniu pomiędzy częścią ząbkowaną (72, 72', 72) i częścią przegubową (73, 73', 73).
13. 13. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że strefa wprowadzania (70, 70', 70) zawiera dającą się przedziurawić pokrywkę (116, 116', 116).
14. 14. Zespół według zastrz. 13, znamienny tym, że pokrywka (116, 116', 116) jest połączona poprzez łamliwą strefę (115, 115', 115) ze zgrubieniem (110, 171, 110), które zawiera ścianka.
15. 15. Zespół według zastrz. 14, znamienny tym, że pokrywka (116, 116', 116) i zgrubienie (110, 171, 110), z którym jest ona połączona poprzez łamliwą strefę (115, 115', 115), wyznaczają razem po stronie drugiej przestrzeni (61) zagłębienie w postaci niecki.
16. 16. Zespół według zastrz. 15, znamienny tym, że pokrywka (116, 116', 116) wystaje względem zgrubienia (110, 171, 110) po stronie pierwszej przestrzeni (60).
17. 17. Zespół według zastrz. 1 albo 14, znamienny tym, że zgrubienie (71, 71) otaczające strefę wprowadzania (70, 70'), nazywane zgrubieniem pierwszym, różni się od zgrubienia (110, 110), z którym poprzez strefę łamliwą (115, 115) jest połączona pokrywka, zwanego zgrubieniem drugim, przy czym ścianka (3, 3) zawiera pomiędzy pierwszym i drugim zgrubieniem część pośrednią (119, 119').
18. 18. Zespół według zastrz. 17, znamienny tym, że drugie zgrubienie (110, 110) jest ograniczone z boku po stronie wewnętrznej przez ciągłą powierzchnię pierścieniową (102, 102'), która ma drugą, z góry określoną średnicę (D3, D3), mniejszą niż pierwsza, z góry określona średnica (D1, D1) strefy wprowadzania (70, 70).

    PL 196 640 B1
19. 19. Zespół według zastrz. 17 albo 18, znamienny tym, że powierzchnia (105, 105) wymienionej części pośredniej (119', 119), która jest skierowana do pierwszej przestrzeni (60), jest całkowicie cofnięta względem powierzchni (81, 81) pierwszego zgrubienia (71, 71) i względem powierzchni (107, 107) drugiego zgrubienia, które są skierowane do pierwszej przestrzeni (60).
20. 20. Zespół według zastrz. 17 albo 18, znamienny tym, że część pośrednia (119) ma po stronie pierwszej przestrzeni (60) ząbki rozdzielone karbami (276) zorientowanymi promieniowo względem strefy wprowadzania (70) i ograniczonymi na jednym końcu powierzchnią (206) drugiego zgrubienia (110), a na drugim końcu powierzchnią (286) pierwszego zgrubienia, przy czym część pośrednia (119) jest cieńsza na poziomie swoich karbów (276) niż na poziomie swoich ząbków i drugiego zgrubienia (110).
21. 21. Zespół według zastrz. 20, znamienny tym, że karby (76) części ząbkowanej i karby (276) części pośredniej (119) są współliniowe.
22. 22. Zespół według zastrz. 17, znamienny tym, że część pośrednia (119, 119) zawiera po stronie drugiej przestrzeni pierścieniowe zgrubienie (118, 118) usytuowane w połączeniu z pierwszym zgrubieniem (71, 71).
23. 23. Zespół według zastrz. 13 albo 14, znamienny tym, że zgrubienie otaczające strefę wprowadzania (70') jest zgrubieniem, z którym poprzez strefę łamliwą (115') jest połączona pokrywka (116').
24. 24. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że część ząbkowana (72) ma pierścieniowe zgrubienie (118) po stronie drugiej przestrzeni (61).
25. 25. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że część ząbkowana (72') ma po stronie drugiej przestrzeni (61) pierścieniowe żeberko (71A').
26. 26. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że wokół ścianki (3, 3', 3) zawiera płaski pierścień (5), z którym po stronie pierwszej przestrzeni jest połączona osłonka w kształcie stożka ściętego (41), przy czym ścianka (3, 3, 3) jest połączona z pierścieniem (5) poprzez obwodową strefę części przegubowej (73, 73', 73), która jest cieńsza niż pierścień (5).
27. 27. Zespół według zastrz. 26, znamienny tym, że pierścień (5) jest połączony z ustalającą tuleją (4) przystosowaną do zatrzaskiwania się poprzez otwór (5) przegrody (56) rozdzielającej pierwszą przestrzeń (60) i drugą przestrzeń (61).
28. 28. Zespół według zastrz. 27, znamienny tym, że zawiera rowek (51) usytuowany po zewnętrznej stronie, w połączeniu pomiędzy pierścieniem (5) i tuleją (4).
29. 29. Zespół według zastrz. 27, znamienny tym, że tuleja (4) ma wewnętrzną powierzchnię cylindryczną (10) wyposażoną w wystające zgrubienie pierścieniowe (11).
30. 30. Zespół według zastrz. 27, znamienny tym, że tuleja (4) zawiera po zewnętrznej stronie rowek (25) przystosowany do przyjmowania części przegrody (56) usytuowanej wokół otworu (55).
31. 31. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że jest wykonany z tworzywa sztucznego uformowanego z jednego elementu.
32. 32. Zespół według zastrz. 1, znamienny tym, że jest usytuowany w skrzynce, zawierającej przegrodę (56) rozdzielającą pierwszą przestrzeń (60) i drugą przestrzeń (61).