PL195683B1 - Sposób konwersji danych o strukturze drzewiastej - Google Patents

Abstract

Przedmiotem wynalazku jest sposób konwersji danych o strukturze drzewiastej generowanych przez pierwsze urządzenie przetwarzania danych dowolnego źródłowego modelu obiektowego na dane czytelne dla drugiego urządzenia przetwarzania danych dowolnie definiowanego docelowego modelu obiektowego przez niezależny układ reguł, przy czym drzewo źródłowe i drzewo docelowe składa się z obiektów jednej lub wielu klas obiektów, z których każda zawiera jeden lub wiele atrybutów. W tym etapie i innych etapach generowany jest przede wszystkim korzeń drzewa docelowego, a korzenienie drzewa źródłowego charakteryzowane są jako egzemplarz generujący dla korzeni drzewa docelowego. Ponadto wyznacza się reguły wyszukiwania egzemplarzy wyliczeniowych drzewa źródłowego i wyliczania atrybutów drzewa źródłowego i docelowego.

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób konwersji danych o strukturze drzewiastej, generowanych w postaci drzewa źródłowego przez pierwsze urządzenie przetwarzania danych na dane czytelne dla drugiego urządzenia przetwarzania danych w postaci drzewa docelowego.

W technice przetwarzania danych często konieczne jest przygotowanie danych generowanych i administrowanych przez jeden system dla drugiego systemu w celu dalszego przetwarzania. Odbywa się to przez wymianę danych w określonym formacie danych, na przykład w postaci danych ASCII. Jednak dane ASCII podlegają częstym zmianom, które dotyczą w mniejszym stopniu ogólnej struktury syntaktycznej danych niż ich zawartości. Dochodzą lub ubywają klasy obiektów albo poszczególne atrybuty, zmieniają się zakresy wartości dla atrybutów lub atrybuty odnajdują się w innych klasach obiektów. Obecnie dane są poddawane, za pomocą stosunkowo sztywnych rozwiązań programowych, konwersji do wymaganego formatu docelowego. Wszystkie zmiany formatu danych wejściowych są doprowadzane do stanu wyjściowego, a następnie odbywa się generowanie nowej wersji.

W artykule Y. Schmidta i in. pod tytułem „Erfahrungen mit VDM bei der ϋbersetzungskonstruk ion” (Doświadczenia zVDM przy konstruowaniu kompilatora), Informationstechnik IT, tom 29, nr4, styczeń 1987, strony 211-216, XP002063424, są przedstawione dane ostrukturze drzewa wjęzyku zwanym językiem wspólnego drzewa abstrakcyjnego, który służy za język pośredni przy transformacji zjednego języka programowania na inny.

Znany jestzopisu Stanów Zjednoczonych Ameryki nr5 600 826 sposób dokonywania konwersji między danymi sekwencyjnymiidanymi drzewiastymi, gdzie struktury drzewiaste są tworzone przy identyfikacji węzłów iobiektów. Sekwencje wejściowe zawierają informacje o pozycji, atrybuty iidentyfikatory danych do budowy struktury drzewiastej.

Znany jest zopisu europejskiego nr0 803 806 sposób dokonywania konwersji danych między typami danych różnych narzędzi programowych, gdzie dane definicyjne struktur danych nie znajdują sięwstrukturze drzewiastej.

Sposób według wynalazku charakteryzuje się tym, że tworzy się korzeń Rz drzewa docelowego ioznacza się korzeń drzewa źródłowego jako egzemplarz generujący dla korzenia drzewa docelowego, oznacza się korzeń drzewa docelowego jako nowy, określa się wszystkie reguły środowiskowe do wyszukiwania egzemplarzy obliczeniowych drzewa źródłowego, które stosuje się do wyliczania atrybutów nowego węzła drzewa docelowego, ustala się egzemplarze obliczeniowe przez zastosowanie reguł środowiskowych na egzemplarz generujący węzła drzewa źródłowego, określa się wszystkie reguły wyliczania atrybutów, należące do nowoutworzonych węzłów drzewa docelowego, dla wyliczania atrybutów tego węzła, określa się wartości atrybutów nowego węzła drzewa docelowego przez zastosowanie reguł wyliczania atrybutów do egzemplarzy obliczeniowych iegzemplarza generującego, określa się wszystkie reguły generowania następników węzła drzewa docelowego, tworzy się następniki przez zastosowanie reguł generowania na egzemplarz generujący węzła drzewa źródłowego, przy czym oznacza się węzły drzewa źródłowego jako egzemplarze generujące dla węzłów następników, znakuje się nowy węzeł drzewa docelowego jako stary, a wszystkie jego następniki jako nowe, wybiera się nowy węzeł drzewa docelowego i powtarza się sposób od etapu, wktórym określa się wszystkie reguły środowiskowe do wyszukiwania egzemplarzy obliczeniowych drzewa źródłowego aż do chwili,wktórej nie tworzy się żadnych nowych węzłów.

Korzystnie dane wejściowe zanalizatora składni przetwarza się wstępnie i doprowadza się do stałego formatu zbioru danych.

Korzystnie dane poddaje się konwersji do stałego formatu zbioru danych przed dalszą obróbką.

Korzystnie jako korzeń drzewa docelowego ijako korzeń drzewa źródłowego wyróżnia się te klasy obiektów, które znajdują się whierarchii klas bliżej korzenia hierarchii klas niż wszystkie pozostałe klasy obiektów.

Korzystnie dla konstrukcji nowego drzewa cząstkowego poniżej rozpatrywanego węzła drzewa docelowego rozpatruje się tylko drzewo cząstkowe egzemplarza generującego przyporządkowanego do tego węzła drzewa docelowego.

Korzystnie dla każdej klasy obiektów drzewa docelowego określa się dokładnie regułę generowania.

Korzystnie na podstawie reguły generowania drzewa źródłowego wśrodowisku egzemplarza generującego przeprowadza się jej przeszukiwanie zgodnie zegzemplarzami ustalonej klasy obiektów, które powinny spełniać specjalne wymagania, ipo skutecznym wyszukaniu dołącza się nowy

PL 195 683 B1 węzeł w drzewie docelowym i egzemplarz drzewa źródłowego dołącza się do przyporządkowanego egzemplarza generującego węzła drzewa docelowego.

Korzystnie węzeł drzewa docelowego dołącza się tylko wtedy, gdy za pomocą przyporządkowanej reguły generacji umożliwia się wyznaczenie dla niego w drzewie źródłowym egzemplarza generującego.

Korzystnie jako reguły wyliczania atrybutów stosuje się funkcje, na podstawie których z atrybutów różnych obiektów drzewa źródłowego wylicza się atrybuty nowego węzła drzewa docelowego.

Korzystnie dopuszczalne klasy obiektów, dopuszczalne następniki poszczególnych klas obiektów i atrybuty należące do każdej klasy obiektów zestawia się w zespole reguł.

Zaletą wynalazku jest umożliwienie szybkiej i elastycznej reakcji na zmiany struktury danych drzewa wyjściowego, dzięki opracowaniu sterowanego regułami sposobu konwersji danych o strukturze drzewiastej, w którym zmiany formatów źródłowego lub docelowego są wychwytywane w możliwie największym stopniu przez proste zmiany reguł. Wynalazek zapewnia szybkie i elastyczne reagowanie na zmianę formatu danych wejściowych, ponieważ stosuje się nie program stały, lecz dopasowywany zespół reguł.

Przedmiot wynalazku jest pokazany w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig.1 przedstawia umieszczenie konwertera w całym systemie, fig. 2 - strukturę konwertera, fig. 3 - wygenerowany egzemplarz węzła drzewa docelowego, fig. 4 - dołączenie następnika węzła drzewa docelowego, fig. 5 - ograniczenie do drzew częściowych, fig. 6 - wprowadzanie nowej klasy obiektów jako korzenia, fig. 7 - przedstawienie zawartości za pomocą reguł drzewa zawierającego, fig. 8 - punkty wejścia do wyszukiwania egzemplarzy, fig. 9 - określenie zakresów wyszukiwania, fig. 10 - realizację jednego lub wielu następników, fig. 11 - reguły generacji egzemplarzy w zespole reguł, fig. 12 - reguły wyliczania atrybutów w zespole reguł, fig. 13 - przyłączanie korzenia drzewa docelowego, fig. 14 - wyliczanie atrybutów nowego egzemplarza, fig. 15 - dołączanie następnika nowego egzemplarza ifig.16 - oznakowanie nowego egzemplarza jako starego.

Figura 1 pokazuje przykład wykonania, w którym wychodzi się od konwersji danych, jak w nowoczesnych cyfrowych sieciach ruchomych radiokomunikacji, na przykład dla wykorzystania na platformie telekomunikacyjnej sieci zarządzania TWN danych występujących w ośrodku operacyjno-zarządzającym OMC.

W trakcie wprowadzania platformy TMN 2 przez operatorów sieci ruchomej radiokomunikacji występuje zadanie przygotowania danych konfiguracji stacji bazowych dla wewnątrzplatformowej bazy informacji zarządzania MIB 3. Z powodu braku innych możliwości stosuje się w tym celu dane ASCII, które otrzymuje się za pomocą metod systemowych na wszystkich stacjach bazowych za pomocą narzędzi komputerów OMC 4. Na fig.1 jest przedstawione umieszczenie konwertera 1 w takim systemie.

Figura 2 przedstawia budowę konwertera 1, w którym dane wejściowe OMP 5 zostają poddane obróbce wstępnej i w stałym formacie są dostępne w zbiorze danych 6 w części czołowej. Zadanie to wykonuje wtym przypadku algorytm analityczny analizatora składni 7, skonstruowany za pomocą znanych narzędzi. Część czołowa jest zastępowana w przypadku innych wymagań przez inny moduł. Konwerter 1 wytwarza z kolei zbiór danych 8 w ustalonym formacie, który jest udostępniany do dalszej obróbki w części wyjściowej. Tutaj następuje wyznaczenie różnicy w stosunku do danych generowanych poprzedniego dnia w generatorze delta 9 i odchylenia są wysyłane jako komunikaty CMIS w formacie wspólnych informacji zarządzania na platformę TMN 2, gdzie są włączane do bazy danych MIB. Możliwa jest również wymiana w innych celach części wyjściowej.

Figura 3 wyjaśnia działanie konwertera 1. Decyzja o tym, czy konieczne jest dołączanie egzemplarzy węzłów 11 do drzewa docelowego 10, zależy od oceny stosunkowo ograniczonego obszaru drzewa źródłowego 12. Przy tym można zawsze określić egzemplarz 13 drzewa źródłowego 12, poniżej oznaczany jako egzemplarz generujący El, którego istnienie jest warunkiem podstawowym dołączenia nowego egzemplarza węzła K.

Figura 4 pokazuje, jak ustala się ogólne reguły, które są szacowane w otoczeniu egzemplarza generującego EI 13 węzła i niezależnie od konkretnego położenia w drzewie źródłowym 12 wcelu dołączenia następnika A 14 jednego lub więcej węzłów K 11. W przykładzie oznacza to: wytwórz węzełA14, gdy w drzewie źródłowym 12 węzły B 15iC 16 są następnikami El 13.

Figura 5 pokazuje, że dla skonstruowania nowego drzewa podrzędnego 17 poniżej węzła 11 w drzewie docelowym 10 wystarczy rozpatrzenie drzewa podrzędnego 18 egzemplarza generującego 13

PL 195 683 B1 tego węzła 11 w drzewie źródłowym 12. Konieczne jest przygotowanie, dla ewentualnie występujących przypadków specjalnych, funkcji, które mogą łamać te zasady i umożliwiać nawigację oraz analizę warunków w całym drzewie źródłowym 12.

Konwerter 1 nie powinien zawierać sztywno kodowanej inteligencji do generacji drzewa docelowego 10, lecz powinien wyznaczać i stosować zasady przetwarzania dostosowane do bieżącej sytuacji.

Zespół reguł w przykładzie wykonania jest umieszczany i interpretowany w pliku ASCII. Możliwe są również inne wykonania, na przykład umieszczanie reguł w banku danych.

Dla zestawiania drzewa docelowego 10 danego drzewa źródłowego 12 konieczne są reguły konwertera, z których otrzymuje on następujące informacje: który następnik może mieć egzemplarz drzewa docelowego, jakie warunki muszą być spełnione, aby w drzewie docelowym nowy egzemplarz dołączyć jako następnik istniejącego i jak będą obliczane atrybuty nowego egzemplarza drzewa docelowego.

Dodatkowo okazuje się celowe sprawdzenie poprawności reguł generacji egzemplarza i reguł wyliczania atrybutu. Konieczne są do tego następujące informacje, które również można dołączyć do zespołu reguł: który następnik może mieć egzemplarz drzewa źródłowego, które atrybuty zawiera każdy egzemplarz drzewa źródłowego i drzewa docelowego oraz które zakresy wartości są ważne dla wartości atrybutów.

Poniżej opisano dokładniej budowę zespołu reguł i objaśniono, które reguły otrzymuje się z danego rodzaju reguł. Informacje te następnie zostają wykorzystane przez opisany algorytm sposobu konwersji.

Ważne dla realizacji sposobu i do tego, aby reguły zespołu reguł mogły być w ogóle stosowane, jest ukształtowanie struktury danych, za pomocą których dane wejściowe są reprezentowane w postaci drzewa docelowego. Dlatego poniższy opis rozpoczyna się od wymagań struktur danych.

Dane źródłowe i docelowe są przedstawiane w postaci tak zwanych drzew, a do tego wykorzystuje się struktury danych w technice EDV.

Aby do tych struktur danych było możliwe stosowanie reguł z zespołu reguł i wyprowadzenie podstawowego algorytmu do budowy drzewa docelowego, struktury danych są tak przewidziane, aby było możliwe wyznaczenie określonych informacji w dowolnym momencie i możliwie skutecznie.

Informacjami takimi są:

- poprzednik każdego z węzłów drzewa, jeżeli istnieje,

- następnik każdego z węzłów drzewa, jeżeli istnieje,

- klasa obiektów, do której należy każdy węzeł,

- konkretny egzemplarz, który reprezentuje każdy węzeł,

- konkretne wartości wszystkich atrybutów każdego węzła,

- ścieżka od korzenia do każdego węzła,

- drzewo podrzędne poniżej każdego węzła,

- przynależność obserwowanego węzła do drzewa źródłowego lub drzewa docelowego,

- egzemplarz generujący dla każdego węzła drzewa docelowego.

W drzewach źródłowych i docelowych, za pomocą algorytmów wyszukujących, wyznacza się zbiory wartości, z których wylicza się szereg funkcji podstawowych konwertera.

Zbiorami wartości są:

KQ - zbiór wszystkich węzłów drzewa źródłowego czyli wprowadzanie informacji,

KZ - zbiór wszystkich węzłów drzewa docelowego do wyjścia generacyjnego i

K = K_Q u K_Z - zbiór wszystkich węzłów drzewa.

W przypadku zbioru M należy oznaczyć jako Pot(M) odpowiadający mu zbiór potęgowy.

Z powyższego wylicza się następujące funkcje podstawowe.

Każdy węzeł drzewa należy do określonej klasy obiektów, którą określa funkcja Obj: K ® KL.

Dla każdego węzła drzewa funkcja Sub: K ® Pot(K) określa znajdujące się poniżej drzewo podrzędne.

Dla każdego węzła drzewa funkcja Path: K ® Pot(K) określa ścieżkę od korzenia do tego węzła.

Dla każdego węzła drzewa docelowego funkcja Ei: KZ ® KQ określa generujący egzemplarz w drzewie źródłowym.

Powyższe funkcje podstawowe są realizowane przez proste przeszukiwanie drzew. W tym celu struktury danych muszą spełniać sformułowane ściśle wymagania.

PL 195 683 B1

Dla zdefiniowania wyraźnego początku analizy reguł podczas konwersji i samego algorytmu konwersji, konieczne jest wyróżnienie klas obiektów jako korzenia drzewa źródłowego i docelowego. Wszystkie pozostałe klasy obiektów muszą być osiągalne na ścieżce od korzenia, a algorytm zaczyna się od analizy reguł dla klasy korzenia drzewa docelowego.

Figura 6 przedstawia, że wymagana struktura jest realizowana przez wprowadzenie całkowicie nowych klas obiektów, mianowicie RZ, gdzie R oznacza korzeń, jako korzeń drzewa docelowego, a RQ jako korzeń 19 drzewa źródłowego. Następnie klasy obiektów, znajdujące się najwyżej w hierarchii klas, na przykład A i B drzewa źródłowego lub drzewa docelowego, są określane w zespole reguł jako następnik korzenia RQlub RZ.

To postępowanie ma działanie uboczne, polegające na tym, że jest możliwa równocześnie konwersja niezależnych drzew źródłowych, przy czym przez dołączenie do korzenia RQ 19 są łączone one w jedno drzewo źródłowe 12.

Figura 7 przedstawia, jak za pomocą reguł tej kategorii należy opisać drzewo zawierające 20 do opisu danych źródłowych i docelowych. Konieczne jest, aby było czytelne które klasy obiektów mogą/muszą zostać włączone dodatkowo.

Ten warunek jest realizowany za pośrednictwem listy, która zawiera dopuszczane klasy 21 obiektów, na przykład A, B,..., G. Przy tym klasy obiektów, które wymagają bezwarunkowo wprowadzenia, na przykład nowa klasa korzenia lub pierwotny korzeń drzewa, są oznakowane jako niezbędnie potrzebne.

Konieczne jest, aby było czytelne, które następniki, na przykład B, C, może/musi mieć każda klasa obiektów.

Dla każdej klasy 21 obiektów istnieje lista, z której odczytuje się jej dopuszczalne następniki, również w tym przypadku, których brak oznaczałby błędy obciążające, które są oznakowane jako niezbędnie potrzebne.

Konieczne jest, aby było czytelne, które atrybuty 22 może/musi zawierać klasa obiektów.

Dla każdej klasy 21 obiektów istnieje dodatkowa lista, w której są wykazane należące do niej atrybuty 22. Również w tym przypadku przewiduje się możliwość oznakowania ważnych atrybutów jako niezbędnie potrzebnych.

Z reguł na fig. 7, za pomocą algorytmów przeszukiwania wyprowadza się zbiory wartości, na podstawie których wylicza się szereg funkcji podstawowych konwertera 1.

Zbiorami wartości są:

KLQ -zbiór wszystkich klas 21 obiektów drzewa źródłowego 12,

KLZ -zbiór wszystkich klas 21 obiektów drzewa docelowego 10,

KL = KL_q u KL_z - zbiór wszystkich klas 21 obiektów zbioru reguł,

ATQ-zbiór wszystkich atrybutów 22 obiektów 20 drzewa źródłowego,

ATZ-zbiór wszystkich atrybutów 22 klas 21 obiektów drzewa źródłowego i

AT = ATQ u ATZ-zbiór wszystkich atrybutów 22 klas 21 obiektów zbioru reguł.

Dodatkowo można przez zadanie zakresów wartości dla atrybutu 22 ustanowić zbiór VAL wszystkich możliwych wartości atrybutów.

Z powyższego wylicza się funkcje podstawowe.

W przypadku każdej klasy 21 obiektów funkcja Nf: KL ® Pot(KLQ) u Pot(KLZ) wyznacza zbiór wszystkich możliwych klas następstwa.

W przypadku zbioru klas 21 obiektów funkcja Att: Pot(KL) ® Pot(AT) określa zbiór wszystkich zawartych w nim atrybutów 22:

Powyższe funkcje podstawowe są realizowane za pośrednictwem prostego przeszukiwania zbiorów reguł.

Zasadnicze zadanie przy zestawianiu drzewa docelowego 10 polega na rozpoznaniu, gdy egzemplarz 11 należy włączyć do klasy obiektów drzewa docelowego. Do rozwiązania tego problemu służą tak zwane reguły generowania, z których dokładnie jedna musi być przyłączona do każdej klasy21 obiektów drzewa docelowego 10. Dla każdej potencjalnej klasy następstwa węzła 11 drzewa docelowego zostaje przeanalizowana reguła generacji w otoczeniu egzemplarza generującego 13 węzła w drzewie źródłowym 12 i ewentualnie następnie ustanowienie nowych węzłów 11 drzewa docelowego jako następników.

Reguła generacji sama przeszukuje drzewo źródłowe 12 w otoczeniu egzemplarza generującego 13 pod względem obecności egzemplarzy określonej klasy 21 obiektów, które muszą spełnić specjalne wymagania. Jeżeli przeszukanie jest skuteczne, to nowy węzeł 11 zostaje przyłączony do

PL 195 683 B1 drzewa docelowego 10, a egzemplarz drzewa źródłowego 12 do egzemplarza generującego 13 węzła 11 drzewa docelowego.

W regule generacyjnej są niezbędne różne dane wejściowe:

1. Punkt wejścia 23 dla próbyz fig. 8

W charakterze punktu wejścia jest konieczne wyznaczenie jednego z następujących węzłów drzewa źródłowego: korzenia drzewa źródłowego, egzemplarza generującego 13 lub innego węzła na ścieżce od korzenia do egzemplarza generującego.

2. Rodzaj szukania czy zakresy szukania z fig.9

Konieczne jest ustalenie jednego z następujących zakresów szukania: przeszukiwane jest całe drzewo podrzędne 24 lub przeszukana zostaje określona płaszczyzna 25 poniżej punktu wejścia.

3. Wymagania dodatkowe

Tutaj należy włączyć kolejne warunki, które powinny spełniać węzły drzewa, jak na przykład określone wartości atrybutów lub dodatkowe egzemplarze drzewa docelowego.

4. Częstość stosowania z fig. 10

W przypadku częstości stosowania konieczne jest wybranie jednej z następujących możliwości alternatywnych: wygenerowanie jednego węzła drzewa docelowego dla każdego trafienia lub wygenerowanie tylko jednego węzła drzewa docelowego przy pierwszym trafieniu.

Węzeł 11 drzewa docelowego zostaje dołączony tylko wtedy, jeżeli przy pomocy reguły generacji w drzewie źródłowym można znaleźć dla niego egzemplarz generujący 13.

Figura 11 przedstawia poglądowo wpisy potrzebne do wniesienia reguł generacji egzemplarza do zespołu reguł.

Przy wprowadzaniu tych reguł otrzymuje się nowy zbiór wartości i funkcję podstawową.

Zespołem wartości jest ER - zbiór wszystkich reguł generacji w zespole reguł.

Na podstawie powyższego wylicza się funkcję podstawową.

Dla każdej klasy drzewa docelowego funkcja Gen: KLZ ® ER określa przyporządkowaną regułę generowania.

Również ta funkcja podstawowa jest realizowalna przez proste przeszukiwanie zespołów reguł. Zatem nie podaje się jej dokładniejszego opisu.

Reguły generowania rozumie się jako funkcje, które w przypadku określonej klasy obiektów drzewa docelowego badają zbiór węzłów drzewa źródłowego i ewentualnie zwracają, jako egzemplarz generujący, nowy egzemplarz rozpatrywanej klasy obiektów drzewa docelowego, to znaczy nowy węzeł drzewa docelowego. Jeżeli nie zostaje znaleziony egzemplarz generujący, to nie jest również zakładany węzeł drzewa docelowego er e ER czyli er: KL_Z x Pot(K_Q) ® K_Q.

Po otrzymaniu obiektu drzewa docelowego konieczne jest wyliczenie zwartych w nim atrybutów. W tym celu dla każdego atrybutu ustala się wzór matematyczny, który zawiera w charakterze operatorów znane operacje obliczeniowe, a w charakterze operandów wartości stałe, zmienne i wartości atrybutów drzewa źródłowego. Przy tym atrybuty egzemplarza generującego, w tym momencie już znane, przywołuje się po prostu przez nazwy. Atrybuty tego jednego obiektu nie zawsze wystarczają do wyliczenia nowej wartości. Należy zatem stworzyć możliwość przywoływania atrybutów dowolnych obiektów dodatkowych.

Przy tym następuje podanie do klasy drzewa docelowego informacji o tym, które dodatkowe egzemplarze drzewa źródłowego powinny przygotować swoje atrybuty do obliczenia wartości własnych atrybutów. Te egzemplarze drzewa źródłowego są nazywane poniżej egzemplarzami obliczeniowymi. Egzemplarze obliczeniowe znajduje sięw podobny sposób, jak egzemplarze generujące.

Reguła wyszukiwania w przypadku egzemplarza obliczeniowego obejmuje następujące informacje wejściowe:

1. Punkt wejścia dla poszukiwania - konieczne jest wyznaczenie, w charakterze punktu wejściowego, jednego z następujących węzłów drzewa źródłowego: korzenia drzewa źródłowego, egzemplarza generującego lub innego węzła na ścieżce od korzenia do egzemplarza generującego.

2. Rodzaj poszukiwania - konieczne jest wyznaczenie jednego z następujących zakresów poszukiwania: całego drzewa podrzędnego lub określonej płaszczyzny poniżej punktu wejścia.

3. Warunki dodatkowe - należy zadać warunki dodatkowe, które muszą spełnić węzły drzewa źródłowego, jak na przykład określone wartości atrybutów lub istnienie dodatkowych egzemplarzy drzewa docelowego.

Czwarty parametr otrzymuje się w wyniku poszukiwania egzemplarza generującego, który w tym przypadku zawiera częstość wykorzystywania.

PL 195 683 B1

Przy ustanawianiu reguł poszukiwania egzemplarzy obliczeniowych w przypadku klasy drzewa docelowego, każda reguła wyszukiwania zawiera nazwę jednoznaczną wewnątrz klasy drzewa docelowego. Jeżeli atrybuty różnych egzemplarzy obliczeniowych mają jednakowe nazwy, to wtedy dokonuje się jednoznacznego wybrania atrybutu za pomocą konstrukcji <Nazwa egzemplarza obliczeniowego> <Nazwa atrybutu>.

Figura 12 pokazuje jeszcze raz wprowadzanie wpisu potrzebnego do wstawiania reguł wyliczania atrybutów do zespołu reguł.

Przez wprowadzenie tych reguł otrzymuje się nowy zbiór wartości i jedną dodatkową funkcję podstawową. Zbiorem wartości jest zbiór wszystkich reguł do wyliczania atrybutu w zbiorze reguł.

Ponadto oblicza się następującą funkcję podstawową. Dla każdego atrybutu wewnątrz klasy obiektów funkcja Calc: ATZ x KLZ ® AR wyznacza przynależną do niej instrukcję obliczania. Podobnie, jak wszystkie poprzednie funkcje podstawowe, tyć jest ona realizowalna przez proste przeszukiwanie zbiorów reguł. Reguły wyliczania atrybutów rozumie się zatem jako funkcje atrybutów różnych obiektów drzewa źródłowego dla wyliczania nowej wartości ar e AR, gdzie ar: Pot(Kzx ATZ) ® VAL.

Poniżej są przedstawione jeszcze raz funkcje podstawowe, które wykorzystuje się przy opisie podstawowego sposobu postępowania przy budowie drzewa docelowego. Sposób działania został już objaśniony poprzednio.

Z danego, poprawnego zbioru reguł sprawdzanego za pomocą procedury testowej, za pomocą prostych funkcji uzyskuje się następujące wyniki:

M - zbiór,

Pot(M) - przyporządkowany do niego zbiór potęgowy,

ER - zbiór wszystkich reguł generacji w zespole reguł,

AR - zbiór wszystkich reguł wyliczania atrybutu w zespole reguł,

KLQ - zbiór wszystkich klas obiektów drzewa źródłowego,

KLZ - zbiór wszystkich klas obiektów drzewa docelowego,

KL - KLQ u KLZ - zbiór wszystkich klas zbioru reguł,

ATQ - zbiór wszystkich obiektów drzewa źródłowego,

ATZ - zbiór wszystkich obiektów drzewa docelowego,

AT = ATQ u ATZ - zbiór wszystkich atrybutów obiektów zbioru reguł,

VAL - zbiór wszystkich możliwych wartości atrybutu.

Dla każdej klasy obiektów funkcja Nf: KL ® Pot(KLQ) u Pot(KLZ) wyznacza zbiór wszystkich możliwych klas następstwa.

Dla każdej klasy drzewa docelowego funkcja Gen: KLZ ® ER wyznacza należącą do niego regułę generowania.

Dla zbioru klas obiektów funkcja Att: Pot(KL) ® Pot(AT) określa zbiór wszystkich zawartych w nim atrybutów.

Dla każdego atrybutu wewnątrz klasy obiektów funkcja Calc: ATZ x KLZ ® AR określa przyporządkowaną do niej procedurę wyliczania.

W poprawnie zbudowanym drzewie źródłowym lub drzewie docelowym otrzymuje się w wyniku:

KQ - zbiór wszystkich węzłów drzewa źródłowego czyli wprowadzanie informacji,

KZ - zbiór wszystkich węzłów drzewa docelowego do wyjścia generacyjnego,

K = KQ u KZ - zbiór wszystkich węzłów drzewa.

Każdy węzeł drzewa należy do określonej klasy obiektów, którą określa funkcja Obj: K ® KL.

Dla każdego węzła drzewa funkcja Sub: K ® Pot(K) określa drzewo podrzędne.

Dla każdego węzła drzewa funkcja Path: K ® Pot(K) określa ścieżkę od korzenia do tego węzła.

Reguła generowania przeszukuje zbiór węzłów drzewa źródłowego według zasady, która spełnia wszystkie warunki, a zatem jest egzemplarzem generującym dla nowego egzemplarza klasy obiektów drzewa docelowego. Jeżeli nie następuje znalezienie pasującego węzła, nie następuje przyłączenie żadnego egzemplarza, przy czym er e ER; er: KLZx Pot(KQ) ® KQ.

Dla każdego węzła drzewa docelowego funkcja Ei: KZ ® KQ określa w drzewie źródłowym egzemplarz generujący.

Procedura wyliczania dla atrybutów z konkretnych wartości atrybutów wyznacza w węźle drzewa nową wartość ar e AR; ar: Pot(K x AT) ® VAL.

Za pomocą wymienionych funkcji określa się algorytm, który buduje płaszczyznowo drzewo docelowe 10 rozpoczynając od korzenia, od góry ku dołowi.

PL 195 683 B1

Niech będzie:

RZ-korzeń 26 drzewa docelowego 10,

RQ-korzeń 19 drzewa źródłowego 12:

1. Utwórz korzeń RZ 26 jako pierwszy nowy egzemplarz drzewadocelowego 10 i wyznacz korzeń 26 jako egzemplarz generujący korzeń 19 drzewa źródłowego 12:

Ei(RZ):= RQ; por. fig. 13,

2. Dla każdego nowego egzemplarza węzła IZ11drzewa docelowego 10.

I. wylicz wartości wszystkich atrybutówzwęzła IZ11, por.fig. 14.

Za pomocą Att(I_Z) z węzła I_Z 11 wyznacz atrybuty, dla wszystkich a e Att(IZ) za pomocą Calc(a,IZ) wyznacz procedurę wyliczania ar i zastosuj do atrybutów Path(Ei(IZ)) ścieżki prowadzącej do egzemplarza generującego13wdrzewie źródłowym 12, jak również do wyliczonych atrybutów Path(IZ), w drzewie docelowym 10 za pomocą funkcji specjalnych można znaleźćiwłączyć dowolne atrybuty osadzone w drzewie źródłowym 12.

II. Utwórz wszystkie następniki 14 egzemplarza węzła Iz11, por. fig. 15.

Wyznacz za pomocą Nf(Obj(IZ)) wszystkie możliwe klasy następników egzemplarza węzła Iz11 dla wszystkich n e Nf(Obj(IZ)), wyznacz za pomocą Gen(n)izastosuj regułę generowania er, a w przypadku powodzenia:

wyznacz egzemplarz generujący Ei(n):= er (n, Path (Ei(IZ)) u Sub(Ei(IZ))), za pomocą funkcji specjalnych można w tym przypadku również wyznaczyć egzemplarze generujące, które są dowolnie rozmieszczone w drzewie źródłowym, gdzie n zostaje nowym egzemplarzem.

Węzeł IZ11 zostaje starym egzemplarzem,fig.16.

Algorytm zostaje zakończony, gdy wszystkie węzły 11, 14 itd. są węzłami starymi. Oznacza to, że nie można generować żadnych nowych węzłów jako następników już wygenerowanych egzemplarzy drzewa docelowego i wylicza się wszystkie atrybuty.

Zestawieniem drzewa docelowego 10 kończy się główne zadanie konwertera 1. Zestawione drzewo docelowe 10 jest jeszcze w określony sposób przygotowywane dla części wyjściowej konwerterawcelu dalszego przetwarzania. Wtym wykonaniu polega to na kodowaniu deltazdanymi poprzednimi i transmisji różnicy na platformie TMN w postaci poszczególnych komunikatów.

Claims (10)

1. Sposób konwersji danych ostrukturze drzewiastej, wktórym dane generowane wpostaci drzewa źródłowego przez pierwsze urządzenie przetwarzania danych poddaje się konwersji przez urządzenie do konwersji danych do postaci drzewa docelowego, czytelnych dla drugiego urządzenia przetwarzania danych i niezależnego od niego układu reguł, przy czym drzewa źródłowe i docelowe tworzy sięzobiektów jednej lub wielu klas obiektów,zktórych każdy zawiera jeden lub więcej atrybutów,aukład reguł obejmuje reguły środowiskowe, reguły wyliczania atrybutów i reguły generowania, znamienny tym, że tworzy się korzeń RZ (26) drzewa docelowego (10) i oznacza się korzeń (19) drzewa źródłowego (12) jako egzemplarz generujący (13) dla korzenia(26) drzewa docelowego (10), oznacza się korzeń (26) drzewa docelowego (10) jako nowy, określa się wszystkie reguły środowiskowe do wyszukiwania egzemplarzy obliczeniowych drzewa źródłowego (12), które stosuje się do wyliczania atrybutów (22) nowego węzła (14) drzewa docelowego, ustala się egzemplarze obliczeniowe przez zastosowanie reguł środowiskowych na egzemplarz generujący (13) węzła (15, 16) drzewa źródłowego, określa się wszystkie reguły wyliczania atrybutów (22), należące do nowoutworzonych węzłów (14) drzewa docelowego, dla wyliczania atrybutów (22) tego węzła(14), określa się wartości atrybutów nowego węzła (14) drzewa docelowego przez zastosowanie reguł wyliczania atrybutów do egzemplarzy obliczeniowych i egzemplarza generującego (13), określa się wszystkie reguły generowania następników węzła (14) drzewa docelowego, tworzy się następniki przez zastosowanie reguł generowania na egzemplarz generujący (13) węzła (15, 16) drzewa źródłowego, przy czym oznacza się węzły (15, 16) drzewa źródłowego jako egzemplarze generujące (13) dla węzłów następników, znakuje się nowy węzeł (14) drzewa docelowego jako stary, a wszystkie jego następniki jako nowe, wybiera się nowy węzeł (14) drzewa docelowego i powtarza się sposób od etapu,wktórym określa się

PL 195 683 B1 wszystkie reguły środowiskowe do wyszukiwania egzemplarzy obliczeniowych drzewa źródłowego (12) aż do chwili, w której nie tworzy się żadnych nowych węzłów.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że dane wejściowe (5) z analizatora składni (7) przetwarza się wstępnie i doprowadza się do stałego formatu zbioru danych (6).

3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że dane poddaje się konwersji do stałego formatu zbioru danych (8) przed dalszą obróbką.

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako korzeń (26) drzewa docelowego (10) ijako korzeń (19) drzewa źródłowego (12) wyróżnia się te klasy (21) obiektów, które znajdują się w hierarchii klas bliżej korzenia hierarchii klas niż wszystkie pozostałe klasy obiektów.

5. Sposób według zastrz. 4, znamienny tym, że dla konstrukcji nowego drzewa cząstkowego (17) poniżej rozpatrywanego węzła (14) drzewa docelowego rozpatruje się tylko drzewo cząstkowe egzemplarza generującego (13) przyporządkowanego do tego węzła drzewa docelowego.

6. Sposób według zastrz. 1 albo 4, znamienny tym, że dla każdej klasy (21) obiektów drzewa docelowego (10) określa się dokładnie regułę generowania.

7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że na podstawie reguły generowania drzewa źródłowego (12) w środowisku egzemplarza generującego (13) przeprowadza się jej przeszukiwanie zgodnie z egzemplarzami ustalonej klasy (21) obiektów, które powinny spełniać specjalne wymagania, ipo skutecznym wyszukaniu dołącza się nowy węzeł (14) w drzewie docelowym (10) i egzemplarz drzewa źródłowego dołącza się do przyporządkowanego egzemplarza generującego (13) węzła (14) drzewa docelowego.

8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że węzeł (14) drzewa docelowego dołącza się tylko wtedy, gdy za pomocą przyporządkowanej reguły generacji umożliwia się wyznaczenie dla niego w drzewie źródłowym (12) egzemplarza generującego (13).

9. Sposób według zastrz. 7 albo 8, znamienny tym, że jako reguły wyliczania atrybutów (22) stosuje się funkcje, na podstawie których z atrybutów różnych obiektów drzewa źródłowego (12) wylicza się atrybuty nowego węzła (14) drzewa docelowego.

10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że dopuszczalne klasy (21) obiektów, dopuszczalne następniki poszczególnych klas obiektów i atrybuty (22) należące do każdej klasy obiektów zestawia się w zespole reguł.