PL180429B1

PL180429B1 - Koronka wiertnicza PL

Info

Publication number: PL180429B1
Application number: PL96326764A
Authority: PL
Inventors: Josef Mocivnik
Original assignee: Techmo Entw & Vertriebs Gmbh; Techmo Entwicklungs Und Vertriebs Gmbh
Priority date: 1995-11-23
Filing date: 1996-11-22
Publication date: 2001-02-28
Also published as: PL326764A1; ATE188535T1; GR3033073T3; EP0862678A1; ES2143244T3; AT1513U1; CZ290060B6; CZ155998A3; DE59604134D1; EP0862678B1; PT862678E; WO1997019247A1; AU7684996A

Abstract

1. Koronka wiertnicza, w szczególno- sci koronka udarowa albo udarowo-obroto- wa, której glowica na swojej powierzchni czolowej ma ostrza do odspajania i/albo roz- drabniania urabianego materialu, przy czym przynajmniej jedno ostrze jest zakrzywione wzgledem promieniowego kierunku powie- rzchni czolowej glowicy wiertniczej i przy- najmniej jedno nastepne ostrze prostoliniowe jest umieszczone po stronie wypuklosci krzywizny ostrza zakrzywionego, znamien- na tym, ze zakrzywione ostrze (4, 11, 13) przebiega przez srodek (5) koronki (1), ko- rzystnie wychodzac od srodka (5) koronki wiertniczej (1). FIG .1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest koronka wiertnicza, w szczególności koronka udarowa albo udarowo-obrotowa, której głowica na swojej powierzchni czołowej ma ostrza do odspajania i/albo rozdrabniania urabianego materiału, przy czym przynajmniej jedno ostrze jest zakrzywione względem promieniowego kierunku powierzchni czołowej głowicy wiertniczej i przynaj180 429 mniej jedno następne prostoliniowe ostrze jest umieszczone po stronie wypukłości krzywizny ostrza zakrzywionego.

Znane są w różnych wykonaniach koronki wiertnicze, w szczególności do wiercenia udarowego albo udarowo-obrotowego. Tak więc w DE-A 28 41 679, DE-A 29 52 295, DE-A 30 25 890, DE-A 38 20 695 albo US-A 3 062 306 opisane są skalne koronki wiertnicze do wiercenia udarowo-obrotowego, przy czym na powierzchni czołowej głowicy wiertniczej znajduje się wiele ostrzy przebiegających w kierunku promieniowym powierzchni czołowej, które rozciągają się częściowo tylko na pewnym odcinku promieniowym powierzchni czołowej. Przy wierceniu udarowo-obrotowym zwykle po każdym uderzeniu koronki wiertniczej przekręca się ona o pewien kąt i jest znów poddana działaniu bijaka, przy czym wskutek naprzemiennego przekręcania i uderzania następuje systematyczne rozdrabnianie i odłamywanie powierzchni materiału urabianego przez koronkę podczas ruchu obrotowego. Wykorzystywane w znanych wykonaniach ostrza są w zasadzie trapezowe albo trójkątne i powodują pod obciążeniem udarowym powstawanie żłobków albo rowków wskutek wnikania ostrzy w urabiany materiał, przy czym w przypadku promieniowego przebiegu ostrzy rozdzielają one sektorowo materiał podczas uderzeń. Jeżeli podczas przekręcania między poszczególnymi udarami wybierze się zbyt duży odstęp kątowy, to ostrza wytwarzają tylko żłobki w materiale i między poszczególnymi żłobkami pozostają dość duże sektory materiału, które nie dają się łatwo odłamać.

Tak więc celem zapewnienia dobrego urabiania materiału trzeba wybrać dostatecznie mały kąt obrotu między udarami, aby poprzez ponowne przekręcenie i wniknięcie ostrzy można było rozbić możliwie całkowicie sektorowe, żebrowe wzgórki materiału. Wynika stąd jednoznacznie, że ten odstęp kątowy jest wyznaczany w zasadzie przez odległość promieniowych ostrzy na obrzeżu koronki wiertniczej, jednocześnie ku środkowi ostrza są niepotrzebnie zagęszczone. Ponadto zwłaszcza w przypadku twardych skał należy obawiać się, że gdy przy przekręcaniu nie ulegająłatwo likwidacji sektorowe wzgórki między miejscami zagłębień ostrzy, to po zakończeniu pełnego obrotu koronki wiertniczej, albo przy odpowiednio małym odstępie kątowym, gdy ostrza sąrozmieszczone symetrycznie, trafiająone albo zsuwająsię w już istniejące karby lub rowki i nie dochodzi do rozdrobnienia materiału między poszczególnymi, przebiegającymi promieniowo rowkami.

Ponadto podobne ukształtowania koronki wiertniczej albo dłuta wiertniczego znane są z EP-A-0 017 518, gdzie specjalnie ukształtowane i umieszczone częściowo rozłącznie w odpowiednich wcięciach głowicy wiertniczej ostrza przebiegają również w zasadzie w kierunku promieniowym, z czym wiążą się znów wspomniane wyżej problemy.

Poza tym na przykład z DE-C 918 741 znane jest jedno- albo wieloostrzowe wiertło skalne, przy czym przewidziane jest przynajmniej jedno ostrze łukowe, żeby wyrównać zużycie ostrzy na ich całej długości. Ponadto proponuje się dodatkowe proste ostrze w zakolu łukowego ostrza, żeby uniknąć powstawania powierzchni nie pokrytych przez ostrza. Według tego stanu techniki trzeba jednak przewidzieć dodatkowe opancerzenie celem uniknięcia nadmiernego zużycia krawędzi koronki wiertniczej, przy czym takie nadmierne zużycie wynika w szczególności z nierównomiernego rozłożenia obciążenia spowodowanego łukowym ukształtowaniem ostrzy oraz z niewyważenia całej koronki wiertniczej i z wynikających stąd problemów z uzyskaniem prostoliniowego otworu wiertniczego.

Koronka wiertnicza, w szczególności koronka udarowa albo udarowo-obrotowa określonego wyżej rodzaju jest znana na przykład z GB-A 189 021, przy czym prostoliniowe ostrze na powierzchni czołowej przebiega w kierunku promieniowym przez środek koronki wiertniczej i z zakończeniem tego prostoliniowego ostrza, przebiegającej po normalnej, łączy się zakrzywione ostrze po stronie wypukłości jego krzywizny. Również w tym znanym ukształtowaniu może wystąpić niewyważenie z powodu nierównomiernego rozkładu obciążeń.

Celem niniejszego wynalazku jest takie rozwinięcie ukształtowania koronki wiertniczej określonego wyżej rodzaju, żeby można było uzyskać sprzyjający szybkiemu urabianiu obraz uderzeń ostrzy poprzez odpowiednio zmienione usytuowanie ostrzy na powierzchni czołowej głowicy wiertniczej. W szczególności chodzi o to, żeby nawet po wybraniu stosunkowo dużego

180 429 odstępu kątowego między poszczególnymi uderzeniami wiertła udarowo-obrotowego cała urabiana powierzchnia była pokryta w zasadzie równomiernie ostrzami a sektory materiału pozostającego między poszczególnymi wcięciami ostrzy mogły być niezawodnie urabiane lub odłamywane przy przejściu następnego ostrza.

Celem rozwiązania tego zadania koronka wiertnicza według wynalazku jest znamienna w zasadzie tym, że zakrzywione ostrze wychodzi od środka koronki wiertniczej albo przechodzi przez jej środek. Takie ukształtowanie według wynalazku zapewnia to, również sektory materiału pozostającego na obrzeżu koronki wiertniczej między poszczególnymi liniami uderzeń są małe, co pozwala na całkowite odłamanie materiału, dzięki czemu zwłaszcza w części środkowej i jednocześnie na obrzeżach możliwa jest obróbka całego przekroju materiału.

Zgodnie z wynalazkiem po stronie wypukłości zakrzywionego ostrza jest umieszczone następne prostoliniowe ostrze, co - w przeciwieństwie do zastosowania ostrzy umieszczonych jedynie w kierunku promieniowym, które dają obraz uderzeń z sektorowymi wzgórkami między poszczególnymi miejscami wnikania ostrzy - pozwala stworzyć mniej jednolity i mniej regularny obraz uderzeń, przy czym te miejsca wnikania albo linie na obrazie uderzeń ostrzy krzyżująsię pod najróżniejszymi kątami. W efekcie dzięki przejściu przez sektor urabianego materiał podczas przekręcania koronki wiertniczej powstaje obraz uderzeń, na którym pozostają przynajmniej częściowo uformowane nieregularnie wzgórki między poszczególnymi liniami uderzeń ostrzy, które mogąbyć łatwo odłamane dzięki ich nieregularnemu kształtowi. Dzięki umieszczeniu prostoliniowego ostrza po stronie wypukłości ostrza zakrzywionego uzyskuje się ponadto równomierny rozkład obciążenia na całym przekroju koronki wiertniczej, tak ze w efekcie można łatwo uniknąć niewyważenia koronki, utrudniającego uzyskanie prostoliniowego otworu wiertniczego, oraz nierównomiernego zużycia. W związku z tym proponuje się ponadto szczególnie korzystnie, aby wspólny środek ciężkości ostrzy leżał na osi wzdłużnej koronki wiertniczej.

Celem wyrównania obciążenia koronki wiertniczej, a w szczególności jej powierzchni czołowej i umieszczonych tam ostrzy, proponuje się zgodnie z następną korzystną odmianą wynalazku, żeby zawarte każdorazowo między sąsiednimi ostrzami powierzchnie na stronie czołowej koronki miały w zasadzie jednakową wielkość, dzięki czemu poprawia się też sam obraz uderzeń przy większych odstępach kątowych między uderzeniami, a także można uzyskać w efekcie większą wydajność drążenia.

Aby konstrukcja koronki sprzyjała jej wytwarzaniu, proponuje się ponadto ukształtowanie zakrzywionego ostrza w postaci łuku koła, elipsy albo paraboli, co odpowiada następnej korzystnej odmianie realizacji wynalazku.

Krzywizna przynajmniej jednego ostrza zakrzywionego względem promieniowego kierunku powierzchni czołowej może mieć, jak zaznaczono wyżej, kształt łuku koła albo ogólnie krzywej stożkowej, co umożliwia stosunkowo proste wytwarzania ostrza. Można przy tym dobierać krzywiznę w szerokich granicach stosownie do warunków użytkowania, przy czym możliwe są też bardzo spłaszczone krzywizny, to znaczy krzywizny o dużych promieniach, które dają ostrza odbiegające tylko nieznacznie od ostrzy prostoliniowych. Oczywiście można też zastosować ostrza, których krzywizna ma przynajmniej jeden punkt zwrotny. Ilość ostrzy umieszczonych na głowicy wiertniczej zależy także w zasadzie od jej przeznaczenia, to znaczy od urabianego materiału oraz od wielkości głowicy wiertniczej. Przy stosunkowo małej średnicy głowicy wiertniczej o stosunkowo małej ilości ostrzy, którą można uznać za wystarczającą, to znaczy na przykład z dwoma do czterema ostrzami, z których przynajmniej jedno ma krzywiznę względem promieniowego kierunku powierzchni czołowej głowicy wiertniczej i następne przebiega po stronie wypukłości krzywizny, ilość ostrzy na głowicach wiertniczych o większej średnicy, która wynosi przykładowo do 80 lub 100 cm, stanowi wielokrotność podanej wyżej liczby ostrzy, na przykład do 40 lub 50 ostrzy. Według szczególnie korzystnej odmiany wykonania koronka wiertnicza według wynalazku ma tak rozwinięte ukształtowanie, że ostrze prostoliniowe tworzy kąt z promieniowym kierunkiem powierzchni czołowej. Dzięki takiemu ustawieniu kątowemu ostrza prostoliniowego w powiązaniu z krzywiznowym albo łukowym ostrzem zapewnia

180 429 się w każdym przypadku pożądany, niejednolity obraz uderzeń w zasadzie niezależnie od pozycji ostrza prostoliniowego.

Według następnej korzystnej odmiany wykonania przewiduje się zgodnie z wynalazkiem, że ostrze prostoliniowe jest ukształtowane jako ostrze przebiegające w kierunku promieniowym, które rozciąga się od środka koronki wiertniczej do krawędzi powierzchni czołowej tej koronki. Przewidując takie ostrze przebiegające w kierunku promieniowym przez cały promień powierzchni czołowej zapewnia się wraz z przynajmniej jednym ostrzem krzywiznowym powstanie w zasadzie rombowych wzgórków między sąsiednimi liniami uderzeń, przy czym najpóźniej przy powtórnym obrocie ostrze trafia w zasadzie w środek tego rombowego przekroju usuwając niezawodnie i całkowicie ten pozostający sektor materiału.

Celem lepszego pokrycia sektorów na obrzeżu preferuje się wykonanie, w którym usytuowany na obrzeżu koronki wiertniczej koniec ostrza tworzącego kąt z kierunkiem promieniowym i/albo ostrza krzywiznowego tworzy z kierunkiem promieniowym powierzchni czołowej kąt między 10 i 40°, w szczególności 15 do 30°.

Celem ułatwienia wnikania ostrzy w materiał oraz odspajania i odłamywania materiału pozostającego między żłobkami wytworzonymi przez ostrza proponuje się dalej korzystne ukształtowanie, w którym ostrza mająw zasadzie przekrój trójkątny i na wierzchołkach mająkrawędzie tnące utworzone przykładowo z wkładek materiału twardego.

Aby ułatwić odprowadzanie materiału w przypadku odłamania większych kawałków dokonano korzystnie takiego ukształtowania, w którym głowica wiertnicza na swoim obwodzie zewnętrznym ma ostrzy odsądzone i/lub spłaszczone obrzeża, które są ewentualnie zaopatrzone w dodatkowe ostrza w kierunku obrotu koronki wiertniczej. Ponadto dzięki takim dodatkowym ostrzom rozmieszczonym w kierunku koronki wiertniczej zapewnia się możliwość uzyskania odpowiedniego równomiernego konturu zewnętrznego wierconego otworu.

Celem ułatwienia wprowadzania płuczki albo cieczy chłodzącej w strefę powierzchni czołowej koronki wiertniczej i/lub też ułatwienia odprowadzania urobku, w szczególności wypłukiwania, przewiduje się korzystnie w następnej odmianie wykonania, że koronka wiertnicza jest ukształtowana z przynajmniej jednym kanałem do wprowadzania płuczki lub cieczy chłodzącej i/albo do wyprowadzania urobku. Celem równomiernego rozłożenia na całej powierzchni czołowej koronki wiertniczej przewiduje się przy tym korzystnie, że kanał ten uchodzi do wielu otworów wylotowych, które mająujście na powierzchni czołowej głowicy wiertniczej rozmieszczone symetrycznie między ostrzami.

Do obróbki szczególnie twardych albo opornych materiałów można ponadto przewidzieć, że na powierzchni czołowej koronki wiertniczej są osadzone dodatkowo trzpieniowe albo kulkowe wkładki z materiału twardego, żeby usunąć możliwie całkowicie większe sektory materiałowe w szczególności na obrzeżach. Dzięki temu uzyskuje się również równomierny rozkład obciążenia koronki wiertniczej celem otrzymania prostoliniowego otworu.

Wynalazek objaśnia się niżej na przykładzie realizacji przedstawionym w załączonym rysunku, na którym:

figura 1 przedstawia koronkę wiertniczą według wynalazku pokazaną schematycznie z boku, częściowo w przekroju;

figura 2 - widok z góry na powierzchnię czołową głowicy koronki wiertniczej według strzałki II na fig. 1;

figura 3 - obraz uderzeń, który powstaje w przedstawionym na fig. 2 układzie ostrzy; i figury 4 i 5 - podobne do fig. 2 widoki następnych, przekształconych odmian układu ostrzy na głowicy koronki wiertniczej według wynalazku, pokazane schematycznie w pomniejszeniu.

Na fig. 1 oznaczono ogólnie przez 1 koronkę wiertniczą, na której powierzchni czołowej 2 znajduje się wiele ostrzy 3 i 4, jak to lepiej widać z góry na fig. 2. W przedstawionej odmianie wykonania ostrze 3 przebiega prostoliniowo w kierunku promieniowym powierzchni czołowej 2 głowicy wiertniczej, natomiast inne ostrze 4 jest zakrzywione łukowo względem kierunku promieniowego. Oba ostrza 3 i 4 w tej odmianie wykonania wychodzą od środka 5 koronki wiertniczej 1, przy czym oba te ostrza ciągną się aż do skraju powierzchni czołowej 2 głowicy

180 429 wiertniczej. Położone na obrzeżu końce ostrza 4 tworzą przy tym kąt ostrzy a z kierunkiem promieniowym. Jak to widać w szczególności na fig. 1, we wnętrzu koronki wiertniczej jest przewidziany kanał 6, który uchodzi do kilku otworów wylotowych 7 na powierzchni czołowej 2, przy czym przez te otwory 7 można doprowadzić płuczkę albo ciecz chłodzącą. Ponadto między ostrzami 3 i 4 przewidziano wiele uskokowych lub odsądzonych stref 8, które ułatwiają odprowadzanie materiału w ewentualnie większych kawałkach. Ponadto w tych strefach 8 można przewidzieć dodatkowo w kierunku obrotu ostrza 9, które można też wykorzystać do odpowiedniego gładkiego ukształtowania konturów zewnętrznych wykonywanego odwiertu. W razie potrzeby na powierzchni czołowej 2 koronki wiertniczej można ponadto przewidzieć kulowe albo trzpieniowe, dodatkowe narzędzia urabiające, które oznaczone są schematycznie przez 10 na fig. 2.

Przedstawiony na fig. 2 układ ostrzy 3 i 4 pozwala otrzymać na przykład pokazany na fig. 3 obraz uderzeń, przy czym grubymi liniami zaznaczone sąpozycje ostrzy 3 i 4, a odpowiednio cieńszymi liniami zaznaczono linie uderzeń lub wcięć ostrzy 3 i 4 otrzymywane każdorazowo po jednym obrocie. Dzięki temu, że ostrza 3 i 4 przebiegająróżnie w kierunku promieniowym na powierzchni czołowej 2, przy czym jedno z ostrzy 4 ma krzywiznę a prostoliniowe ostrze 3 znajduje się po stronie wypukłości łukowego ostrza 4, można uzyskać obraz uderzeń, na którym pozostają między poszczególnymi liniami w zasadzie rombowe sektory materiału. Poprzez odpowiedni wybór kąta w zależności od wzajemnego usytuowania ostrzy 3 i 4 i zależnie od krzywizny ostrza 4 można dobrać kąt między sąsiednimi udarami tak, że każdorazowo jedno z ostrzy 3 i 4 przy następnym obrocie trafia w zasadzie w środek pozostających sektorów materiału, co zapewnia odłamanie materiału na całej powierzchni. Widać, że dzięki zaproponowanemu rozmieszczeniu ostrzy przy następnym przestawieniu ostrzy 3 i 4 zapobiega się ich wchodzeniu lub zsuwaniu się w już istniejące żłobki albo karby z poprzednich uderzeń. Zapewnia się więc usuwanie materiału pozostającego między miejscami poprzednich wcięć ostrzy.

Na fig. 3 widać również, że dzięki proponowanemu, wzajemnemu rozmieszczeniu ostrzy 3 i 4 zarówno na środku urabianej powierzchni jak i na obrzeżu nie pozostają nadmiernie duże sektory materiału między poszczególnymi liniami wcięć i że można bez trudu usuwać nawet twardą skałę bez potrzeby nadmiernego stosowania małych odstępów kątowych między poszczególnymi udarami.

Ponadto celem uniknięcia nierównomiernych obciążeń oraz dla uzyskania prostego odwiertu zaproponowano, aby środek ciężkości ostrzy 3 i 4 znajdował się w zasadzie w oznaczonym przez 5 środku albo na osi wzdłużnej koronki wiertniczej 1. Rozkładowi obciążenia może też sprzyjać na przykład symetryczne rozmieszczenie kanałów 7 oraz odpowiednie ukształtowanie spłaszczonych stref 8 jak też potrzebne ewentualnie, dodatkowe wkładki twardego materiału 10. Celem uj ednolicenia i uzyskania korzystnego obrazu uderzeń przewiduje się ponadto, że zawarte między dwoma sąsiednimi ostrzami albo odcinkami ostrzy 3, 4 strefy powierzchni czołowej 2 głowicy wiertniczej 1 mają w zasadzie jednakową wielkość, co również poprawia sprawność urabiania materiału.

Na fig. 4 i 5 przedstawione są schematycznie w widoku z góry następne odmiany układu ostrzy na powierzchni czołowej 2 głowicy wiertniczej. Tak więc w odmianie pokazanej na fig. 4 ostrze 11 ma kształt paraboli, przy czym po stronie wypukłości krzywizny przewidziane jest prostoliniowe ostrze 12. Dobierając odpowiednio zarówno krzywiznę łukowego ostrza 11 jak też wzajemne usytuowanie ostrzy 11 i 12 uzyskuje się znów między sąsiednimi ostrzami odcinkami ostrzy 11 i 12 w zasadzie jednakowe sektory na powierzchni czołowej 2, a środek ciężkości jest wycentrowany w strefie środka albo osi wzdłużnej 5 koronki wiertniczej 1.

W następnej odmianie wykonania według fig. 5 łukowe ostrze 13 stanowi fragment elipsy, przy czym ponadto po stronie wypukłości krzywizny łukowego ostrza 13 umieszczone są dwa prostoliniowe ostrza 14 tworzące między sobą kąt, przy czym zwraca się uwagę na możliwie równomierne rozdzielenie powierzchni między sąsiednimi ostrzami albo odcinkami ostrzy 13 i 14 jak też na możliwie pełne wycentrowanie środka ciężkości.

Istotne dla wszystkich odmian wykonania jest to, że dzięki różnemu przebiegowi ostrzy w kierunku promieniowym na powierzchni czołowej 2, przy czym przynajmniej jedno z ostrzy 4,

180 429 lub 13 ma krzywiznę, można otrzymać obraz uderzeń, na którym między poszczególnymi liniami wcięć pozostają różne wzory albo sektory materiału. Ponadto poprzez odpowiedni dobór kąta obrotu koronki wiertniczej 1 między kolejnymi udarami zapewnia się, że każdorazowo przynajmniej jedno z ostrzy przy następnym obrocie trafia w zasadzie w środek sektorów pozostającego materiału, co pozwala odłamywać materiał na całej powierzchni. Ponadto przewidując zróżnicowane krzywizny albo ostrza prostoliniowe ustawione pod kątem do kierunku promieniowego zapewnia się zawsze, że przy nowym przedstawieniu ostrzy nie wchodzą one już albo nie zsuwają się w już istniejące zagłębienia lub wcięcia pozostających sektorów materiału.

FIG. 2

180 429

FIG. 3

180 429

na 5

180 429

FIG.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 60 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Koronka wiertnicza, w szczególności koronka udarowa albo udarowo-obrotowa, której głowica na swojej powierzchni czołowej ma ostrza do odspajania i/albo rozdrabniania urabianego materiału, przy czym przynajmniej jedno ostrze jest zakrzywione względem promieniowego kierunku powierzchni czołowej głowicy wiertniczej i przynajmniej jedno następne ostrze prostoliniowe jest umieszczone po stronie wypukłości krzywizny ostrza zakrzywionego, znamienna tym, że zakrzywione ostrze (4,11,13) przebiega przez środek (5) koronki (1), korzystnie wychodząc od środka (5) koronki wiertniczej (1).
2. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że wspólny środek ciężkości ostrzy (3,4,11,12,13,14) leży na osi wzdłużnej (5) koronki wiertniczej (1).
3. Koronka wiertnicza według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że zawarte każdorazowo między dwoma sąsiednimi ostrzami (3,4,11,12,13,14) strefy na powierzchni czołowej (20 koronki wiertniczej (1) mają jednakową wielkość.
4. Koronka wiertnicza według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że zakrzywione ostrze (4,11,13) jest utworzone przez łuk koła, elipsę albo parabolę.
5. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że prostoliniowe ostrze (14) tworzy kąt z promieniowym kierunkiem powierzchni czołowej (2).
6. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że prostoliniowe ostrze (3,12) jest ukształtowane jako przebiegające w kierunku promieniowym ostrze (3,12), które rozciąga się od środka (5) koronki (1) do krawędzi powierzchni czołowej (2) koronki (1).
7. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że leżący na obrzeżu koronki (1) koniec ostrza (3,4,11,12,13,14) tworzy z kierunkiem promieniowym powierzchni czołowej kąt (a) między 10 i 40°, w szczególności 15 do 30°.
8. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że ostrza (3,4,11,12,13,14) mają przekrój trójkątny a na swoich wierzchołkach są wyposażone w krawędzie tnące korzystnie w postaci wkładek materiału twardego.
9. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że głowica wiertnicza (1) na swoim obrzeżu ma oprócz ostrzy (3, 4) odsadzone korzystnie spłaszczone strefy (8), które zwłaszcza w kierunku obrotu koronki (1) są wyposażone w dodatkowe ostrza (9).
10. Koronka wiertnicza według zastrz. 1, znamienna tym, że koronka (1) jest ukształtowana z przynajmniej jednym kanałem (6) do wprowadzania cieczy.
11. Koronka wiertnicza według zastrz. 10, znamienna tym, że kanał (6) uchodzi do wielu otworów wylotowych (7), które na powierzchni czołowej (2) głowicy wiertniczej (1) są rozmieszczone symetrycznie między ostrzami (3, 4,11,12,13,14).
12. Koronka wiertnicza według zastrz. 1 albo 11, znamienna tym, że na powierzchni czołowej (2) koronki wiertniczej (1) sąustalone dodatkowo trzpieniowe wkładki materiału twardego (10).
13. Koronka wiertnicza według zastrz. 1 albo 11, znamienna tym, że na powierzchni czołowej (2) koronki wiertniczej (1) sąustalone dodatkowo kulkowe wkładki materiału twardego (10).