PL177015B1

PL177015B1 - Sposób rozdzielania energii cieplnej i układ do rozdzielania energii cieplnej

Info

Publication number: PL177015B1
Application number: PL95315526A
Authority: PL
Inventors: Seppo Leskinen; Ingmar Rolin
Original assignee: Abb Installaatiot Oy
Priority date: 1994-01-24
Filing date: 1995-01-23
Publication date: 1999-09-30
Also published as: CN1139477A; NO963068L; EP0740761A1; EE9600083A; NO963068D0; EP0740761B1; CZ216196A3; ES2149963T3; SK96096A3; FI940342A; PL315526A1; BG100741A; DE69518738D1; JPH09507706A; AU1419595A; DE69518738T2; DK0740761T3; CA2181452A1; FI940342A0; KR970700847A

Abstract

4. Uklad do rozdzielania energii cieplnej, w sklad którego wchodza urzadzenia cieplne i chlodzace umieszczone w budynkach pola- czone ze soba i z zakladem energetycznym za pomoca rur grzewczych i chlodzacych, zna- mienny tym, ze zawiera co najmniej jedna wspólna rure powrotna (20) laczaca urzadze- nia grzewcze (16) i urzadzenia chlodzace (15) z zakladem energetycznym. FIG. 2 PL PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób rozdzielania energii cieplnej i układ do rozdzielania energii cieplnej.

W wielu krajach budynki są na ogół ogrzewane ciepłem miejskim wytwarzanym w dużych skoncentrowanych ciepłowniach, co jest tańsze i mniej szkodliwe dla środowiska niż kocioł w każdym domu. W dużych ciepłowniach tego rodzaju, np. zanieczyszczenia zawarte w gazach spalinowych mogą być skutecznie usuwane przy sensownym koszcie. W dużych ciepłowniach wydajność produkcji ciepła jest zasadniczo wyższa niż w przypadku zakładów o mniejszej skali, zaś konserwacja i koszty bieżące dużych zakładów energetycznych są także mniejsze niż koszty zakładów małych.

Wytwarzanie ciepła jest szczególnie mało kosztowne, gdy produkcja elektryczności i ciepła odbywa się łącznie, gdy ciepło jest uzyskiwane jako ciepło skraplania turbin parowych a zatem, w pewnym sensie, bez ponoszenia kosztów. W siłowniach kondensacyjnych wytwarzających wyłącznie elektryczność, para wylotowa z turbiny jest skraplana przy pomocy wody

177 015 uzyskiwanej ze zbiorników wodnych lub specjalnych chłodni wieżowych. Przy łącznej produkcji elektryczności i ciepła, może być ona skondensowana przy użyciu wody powrotnej miejskiego systemu ogrzewania, która w stanie nagrzanym jest stosowana do ogrzewania budynków.

Przy obecnym stanie techniki budynki otrzymują nie tylko energię ogrzewania, ale także energię chłodzenia przy użyciu sieci rurociągowych. Wodajest chłodzona w zakładach sprężarek amoniakowych za pomocą pomp cieplnych, chłodni wodnych itp. Zimna wodajest pompowana przez rurę zasilającą do budynków, gdzie chłodzi ona powietrze wentylacji i chłodnie radiacyjne lub tp., i powraca, jako nagrzana, do centralnej stacji chłodzenia. Jednym z podstawowych powodów tak^iego postępowania jest cel eliminacji stosowania środków chłodzących, które powodują ubożenie warstwy ozonowej.

Zapotrzebowanie na nagrzewanie lub chłodzenie zmienia się w zależności od budynku, podobnie jak zapotrzebowanie na energię elektryczną w sieci elektrycznej. Urządzenie do wytwarzania i przesyłania energii muszą oczywiście być zaprojektowane na maksymalne zapotrzebowanie, co jest naturalnie nieekonomiczne. Inne konsekwencje to nieekonomiczna produkcja, wydajność wytwarzania energii niższa niż maksymalna, pogorszenie proporcji wytwarzania pomiędzy elektrycznością a ciepłem, itd. Szczególnie szkodliwe są różne krótkoterminowe szczyty obciążenia. W reakcji na zapotrzebowanie na chłodzenie, np. szczyty osiągane w ciągu kilku letnich popołudni, i, w zakresie zapotrzebowania na ciepło, tzw. poranne szczyty poniedziałkowe, które występują w okresach grzewczych, gdy temperatura pomieszczeń obniżona na weekend musi być podniesiona do normalnej w pomieszczeniach biurowych itp. Celem zmniejszenia tych szczytów poboru elektryczności, nadwyżka ciepła powinna zostać skondensowana w wodzie chłodzącej np. w siłowni z turbinami gazowymi - nawet gdy dotyczy to siłowni przeciwprężnych - podczas szczytów obciążenia.

Powyższe wady są wyeliminowane przez zastosowanie różnych akumulatorów termicznych, tzw. akumulatorów ciepła i zbiorników chłodzenia, zwykle umieszczonych łącznie z siłowniami. Na przykład obciążenie chłodzenia jest obniżane przez zbiorniki lodu lub akumulatory z zimną wodą, a szczyty poboru ogrzewania przez akumulatory ciepła o objętości wielu tysięcy metrów sześciennych lub tp. Szczyty poboru energii elektrycznej mogą być obniżone w ten sposób przez magazynowanie nadwyżkowego ciepła generowanego podczas szczytu.

Ponieważ akumulatory wymagają oczywiście wielkich inwestycji, ich wpływ na obniżenie poziomu szczytów jest ograniczony. Ekonomia akumulatorów umieszczonych w siłowni jest zmniejszana dalej przez fakt, że cieć przesyłu energii w każdym przypadku musi być projektowana na obciążenie szczytowe. Akumulatory instalowane w zakładach energetycznych nie są zatem szeroko stosowane.

Inne podejście umożliwiają akumulatory umieszczone w budynkach. Najlepiej znanymi akumulatorami tego rodzaju są bojlery do gorącej wody wodociągowej i tzw. akumulatory domowe, które magazynują ciepło wytwarzane przez elektryczność w nocy. Takie akumulatory nie są szeroko stosowane, ponieważ - co jest całkiem naturalne - budowlani mają trudności ze zrozumieniem swego ogólnego wpływu na skomplikowany proces produkcji i dystrybucji energii i, poza wszystkim, z uzasadnieniem wpływu, który mają na producentów i dystrybutorów energii. Ponadto, inwestycje wymagane na jednostkę ciepła są znaczne.

Łączne wytwarzanie ciepła i zimna jest ograniczone tym, że w budynkach przyłączonych do sieci, energia ogrzewania i energia chłodzenia są wymagane jednocześnie, za względu na lokalizacje, obciążenia cieplne, wykorzystanie, itd. budynku lub lokalu w porównaniu z innym budynkiem. W układach tych wymagane są rury zasilające i powrotne w celu ogrzewania oraz w celu chłodzenia, tj. w ogólności cztery rury. Znane jest w technice kilka innych układów mających na celu obniżenie kosztów.

Przykładem takich układów jest układ przesyłania ciepła dla budynków ujawniony w fińskim zgłoszeniu patentowym nr 921,034. W przypadku tego układu temperatura wody powrotnej w miejskim systemie ogrzewania może być obniżona w znacznym stopniu, do około 20°C, jeśli konieczne. Podstawową ideą układu jest to, aby nośnik ciepła emitował ciepło do ogrzewania budynku i następnie do nagrzewania powietrza wentylacji.

Celem wynalazku jest sposób rozdzielania energii cieplnej.

Celem wynalazku jest układ do rozdzielania energii cieplnej.

177 015

Sposób rozdzielania energii cieplnej, w którym energię cieplną, do ogrzewania i/lub chłodzenia budynków, związaną z nośnikiem ciepła wytwarza się w sposób skoncentrowany, przy czym za pomocą co najmniej jednej rury grzewczej doprowadza się nośnik ciepła do urządzeń grzewczych budynków, zaś za pomocą co najmniej jednej rury chłodzącej doprowadza się nośnik ciepła do urządzeń chłodzących budynków, według wynalazku charakteryzuje się tym, że do zakładu energetycznego prowadzi się za pomocą co najmniej jednej wspólnej rury powrotnej powracające z budynków z urządzeń grzewczych i chłodzących oba nośniki ciepła mające tę samą temperaturę.

Korzystnie nośnik ciepła o różnych temperaturach doprowadza się do urządzeń chłodzących za pomocą zestawu rur chłodzących, przy czym nośnikiem ciepła o niższej temperaturze chłodzi się jedno urządzenie chłodzące wymagające niższej temperatury, a następnie przesyła się do następnego urządzenia chłodzącego wymagającego wyższej temperatury.

Korzystnie nośnik ciepła doprowadza się do urządzenia cieplnego za pomocą rury chłodzącej po otwarciu zaworu zwrotnego.

Układ do rozdzielania energii cieplnej, w skład którego wchodzą urządzenia cieplne i chłodzące umieszczone w budynkach połączone ze sobą i z zakładem energetycznym za pomocą rur grzewczych i chłodzących według wynalazku charakteryzuje się tym, że zawiera co najmniej jedną wspólną rurę powrotną łączącą urządzenia grzewcze i urządzenia chłodzące z zakładem energetycznym.

Korzystnie urządzenie chłodzące jest połączone za pomocą rury chłodzącej, korzystnie zestawu rur chłodzących z zakładem energetycznym.

Korzystnie rura chłodząca zawierająca wodę o wyższej temperaturze stanowi rurę powrotną dla rury chłodzącej zawierającej wodę o niższej temperaturze.

Korzystnie rura chłodzącajest połączona za pomocą dwupolożeniowego zaworu obejściowego z grzewczą rurą, zaś za pomocą dwupolożeniowego zaworu obejściowego z rurą odgałęźną połączoną z urządzeniem grzewczym.

Główną zaletą wynalazku jest to, że jedna z czterech rur stosowanych wcześniej może być wyeliminowana, w wyniku czego potrzebne są zasadniczo mniejsze inwestycje niż w przypadku techniki według dotychczasowego stanu. Eliminacja jednej rury nie zmniejsza zasadniczo charakterystyk lub sprawności układu w porównaniu z układami znanymi z dotychczasowego stanu techniki. Inną zaletą wynalazku jest to, że w niektórych zastosowaniach, -stają się dostępne akumulatory ciepła wyraźnie duże - dosłownie bez jakichkolwiek kosztów - -zwłaszcza w celu obniżenia szczytów poboru ciepła. Następnie, przy pewnej inwestycji możliwe - staje się wykonanie rur o zasadniczo mniejszej średnicy, przez to uzyskanie rurociągu wymaganego do dystrybucji energii chłodzenia prawie bez kosztów. Podstawowa idea wynalazku może być zastosowana przy konstruowaniu układu rurociągów zawierającego urządzenie -rurowe o różnych poziomach energii. Ciecz powrotna z jednego układu może dlatego być stosowana jako ciecz robocza w innym układzie. Biorąc to wszystko pod uwagę, zastosowanie wynalazku znacznie obniża koszty układów kombinowanych i czyni bardziej efektywnym wykorzystanie energii.

Przedmiot wynalazku jest przedstawiony w przykładzie wykonanianarysunku, naktórym: fig. 1 przedstawia krzywe przebiegów temperatury trzech różnych miejsc w Finlandii; fig. 2 - układ w pierwszym przykładzie wykonania według wynalazku, w okresie chłodzenia; fig. 3 - przekrój wzdłuż linii ΓΠ-ΠΙ z fig. 2; fig. 4 - układ z fig. 2 w okresie grzewczym; fig. 5 - przekrój wzdłuż linii V-V z fig. 4; fig. 6 - układ według wynalazku, w drugim przykładzie wykonania; fig. 7 - przekrój wzdłuż linii VII-VII z fig. 6; fig. 8 - układ według wynalazku, w trzecim przykładzie wykonania; fig. 9 - przekrój wzdłuż linii IX-IX z fig. 8; fig. 10 - przekrój układu według wynalazku, w czwartym przykładzie wykonania, w przekroju poprzecznym.

Wynalazek jest oparty na obserwacjach, że szczyty zapotrzebowania na grzanie lub chłodzenie nie przebiegają równocześnie.

Figura 1 pokazuje krzywe przebiegów temperatury trzech różnych miejsc w Finlandii wykreślonych na podstawie obserwacji pogody wykonywanych w latach 1961 do 1980. Krzywa 1 jest oparta na pomiarach wykonywanych przez Instytut Meteorologiczny w porcie lotniczym Helsinki-Ventaa. Krzywa 2 jest oparta na podobnych pomiarach wykonanych w porcie lotniczym

177 015

Jyvaskyla. Krzywa 3, z kolei, jest oparta na pomiarach wykonanych w porcie lotniczym Rovaniemi.

Temperatury stosowane przy projektowaniu urządzeń cieplnych i cieplnych sieci przesyłowych wynoszą -26°C w Helsinkach, -32°C w Jyvaskyla i -38°C w Rovaniemi. Jeżeli, dla przykładu, zakłada się, że zapotrzebowanie na ciepło budynku jest wprost proporcjonalne do różnicy pomiędzy temperaturą zewnętrzną a temperaturą wewnętrzną wynoszącą 22°C, jest rzeczą prostą określenie, kiedy zapotrzebowanie na ciepło budynku zostało zredukowane do połowy zapotrzebowania projektowego na ciepło. Te wartości temperatury zewnętrznej na fig.

wynoszą: -2°C w Helsinkach, punkt 1a; -5 °C w Jyvaskyla, punkt 2a; i -8°C w Rovaniemi, punkt 3a. W rzeczywistości, sytuacja nie jest prosta, ponieważ gorąca woda wodociągowa jest zawsze potrzebna dla budynku i stosunek zużycia wody gorącej do całkowitego zużycia energii zmienia się w zależności od typu budynku. Jednak również na podstawie powyższego prostego przedstawienia, jest możliwe stwierdzenie, że przeciętnie, zużycie energii budynku zostaje ostatecznie zmniejszone do mniej niż połowa w czasie, gdy temperatura na zewnątrz osiąga +10°C.

Zapotrzebowanie na chłodzenie budynku zewnętrzną energią zmienia się znacznie. W domach mieszkalnych, chłodzenie jest rzadko konieczne. W starych lokalach biurowych, chłodzenie może stać się konieczne przy temperaturze +18°C do 20°C, i w nowych budynkach ze znacznie większą liczbą ludzi i dużą ilością tzw. nowoczesnej technologii, chłodzenie może stać się konieczne, gdy temperatura na zewnątrz wynosi +12°C do +16°C. Niektóre z tych budynków, np. o charakterze szkolnym, nie są używane w ogóle, albo są używane poniżej możliwości w okresie maksymalnego zapotrzebowania ze względu na wakacje letnie. Przeciętnie, chłodzenie może stać się konieczne przy około 16°C - linia A i punkty 1b, 2b i 3b na fig. 1, oszacowane w ten sposób, nie osiąga poziomu 50% aż do temperatury około 22°C.

Ogółem wziąwszy, różnica pomiędzy temperaturami zewnętrznymi, przy których zapotrzebowanie na ogrzewanie lub chłodzenie przekracza 50%, jest tak duża - wyraźnie powyżej 10°C - że rura powrotna sieci rozdzielczej nie może być przeciążona z powodu jednoczesnego jej użytkowania. Gdy sieć jest rozważana jako całość, różnica jest tak wielka, że nawet indywidualne budynki, gdzie energia ogrzewania i chłodzenia nie jest wyłącznie potrzebna dla budynku, nie mogą zmienić sytuacji ogólnej.

Powyżej przedstawiono omówienie przebiegów temperatury w Finlandii. To samo stosuje się do wszystkich stref klimatycznych, gdzie budynki muszą być zarówno ogrzewane jak i chłodzone. Przerywana linia na fig. 1 jest krzywą dotyczącą Danii. Jak widać, ogólny charakter wykresu nie zmienia się. W większości miej sc w Europie decydującym czynnikiem określającym średnicę rury powrotnej jest zapotrzebowanie na ciepło, ale np. na północy Włoch, czynnikiem tym jest zapotrzebowanie na chłodzenie.

Prostą podstawową ideą wynalazku jest to, że wartości temperatury na powrocie wody ogrzewania i chłodzenia są zaprojektowane jako identyczne, i że woda ogrzewania -i chłodzenia są zawracane przez wspólną rurę powrotną. Jednej rury powrotnej można się więc pozbyć.

Na figurze 1 do 4 pokazano układ, gdzie przepływy wody dla energii ogrzewania i chłodzenia są równe. Na fig. 2 i 3 pokazano układy sieci cieplnych w.okresie chłodzenia. Rurą 10 przepływa woda grzejna stosowana do wytwarzania gorącej wody wodociągowej, zaś wiosną i jesienią- do ogrzewania budynków 14. Rurą 30 przepływa woda chłodząca. Rura 20 jest zwykłą rurą powrotną i powinna być tak zaprojektowana, aby mogła wytrzymać przepływ¹ wody przy maksymalnym zapotrzebowaniu na ogrzewanie z jednej strony i przepływ wody przy maksymalnym zapotrzebowaniu na chłodzenie z drugiej strony, oraz przepływ wody do wytwarzania gorącej wody wodociągowej. Urządzenia chłodzące 15 i urządzenia grzejne 16 pokazano na fig. 3,4,5. Woda grzejnajest podawana do urządzeń grzejnych 16 rurą odgałęźną 10a, a woda chłodzącajest podawana do urządzeń chłodzących 15 rurą odgałęźną 30a. W oda grzejna powraca do rury powrotnej 20 powrotną rurą odgałęźną 20b.

Jeżeli zakłada się, że rura z wodą gorącą i rura z wodą zimną posiadają równe średnice, np. 300 mm, to przepływ wody w obu wynosi około 305 m³/godz, jeżeli dopuszczalna prędkość wody wynosi 1.2 m/sek. Jeżeli temperatura gorącej wody zasilania wynosi 105°C, a temperatura zimnej wody zasilania wynosi 25°C, maksymalna moc grzania wynosi 28.4 MW, a maksymalna moc chłodzenia - 5.7 mW. Wydaje się to zgodne z fińską strukturą miejską i klimatem, ponieważ

177 015 w Finlandii większość budynków nie posiada systemu chłodzenia, jako że okres potrzebny do chłodzenia budynku jest tak krótki, a zima rzeczywiście mroźna. Na południu chłodzenie może stać się czynnikiem decydującym.

Podczas projektowania rury powrotnej 20, należy wziąć pod uwagę zapotrzebowanie na gorącą wodę wodociągową, w wyniku czego decydująca jest sytuacja chłodzenia z opisanymi wyżej założeniami. Jeżeli zakłada się, że gorąca woda wodociągowa odpowiada przeciętnie 20% dziennej energii nagrzewania, to przepływ wody w rurze powrotnej wynosi 366 m³/godz i średnica rury powrotnej wynosi 330 mm. Jeżeli, z drugiej strony, istnieje wymóg, aby średnica wszystkich rur była identyczna, to temperatura wody chłodzącej powinna wynosić 3,5°C, czyli maksymalna moc chłodzenia około 4,8 MW. W każdym przypadku wymagana jest tylko jedna dodatkowa rura dla czynnika chłodzącego.

Na figurach 4 i 5 pokazano jak powyższe wykonanie funkcjonuje zimą. Woda o temperaturze 100° do 115°C jest podawana rurą 10 z wodą gorącą do ogrzewania budynków 14 i do wytwarzania gorącej wody wodociągowej. Woda powraca rurą powrotną 20. Ponieważ chłodzenie nie jest wymagane, nie wykorzystuje się rury wody zimnej 30.

Jeżeli rura zimnej wody 30 jest połączona przez zawór obejściowy 17 z rurą zasilającą wody gorącej 10 z ciepłowni w sposób pokazany fig. 6, i następnie według fig. 6, fig. 7 przez inny zawór 18 z rurą zasilającą 10 z wodą gorącą w budynku 14, wtedy rura zimnej wody 30 może być stosowana także zimą. Rura wody zimnej może być wypełniona wodą gorącą, gdy jest mały pobór, np. w nocy lub podczas weekendu. Woda ta może więc być stosowana do obniżania obciążenia szczytowego.

Jeżeli, według powyższego, średnica rury zimnej wody 30 wynosi 300 mm i długość rury wynosi np. 3000 mm, wtedy rura może przenieść 212 m3 wody. Jest to wystarczające do zmniejszenia przeciążenia o 20% na 3.5 godz., jeżeli moc projektowana sieci wody gorącej wynosi 28.5 MW i różnica temperatur wynosi 80°C. Stąd też powstaje wyraźnie duży akumulator ciepła dostępny praktycznie za darmo. Jedyne koszty powodują dwupołożeniowe zawory obejściowe 17, 18. Wymieniona wyżej rura powrotna 20 o średnicy 330 mm jest wystarczająca dla całkowitej ilości wody.

Na figurze 8 i 9 pokazano jeszcze inne wykonanie układu według wynalazku. W tym wykonaniu, rura wody gorącej 10 jest zaprojektowana w aspekcie wyłącznie mocy istniejącej, gdy chłodzenie staje się konieczne, jak również mocy potrzebnej do gorącej wody wodociągowej, tj. w ogólności, mocy która wynosi 30 - 35% mocy projektowej. Rura wody chłodzenia 30 jest zaprojektowana w aspekcie zapotrzebowania na energię chłodzenia, jeżeli przepływ wody wymagany przez nią wynosi przynajmniej 65 - 70% przepływu wody wymaganego przez projektowaną energię nagrzewania. Jeżeli jest on mniejszy, rura 30 zostaje zaprojektowana na podstawie energii ogrzewania. W tym przypadku, chłodzenie nie wymaga w rzeczywistości żadnej pojemności systemu rurociągowego, ponieważ rura wody gorącej jest po prostu podzielona na dwie, i jedna z części jest zarezerwowana na potrzeby chłodzenia wody latem. Dodatkowe inwestycje w sieć wymagane przy chłodzeniu są bardzo małe. Różnica w cenie pomiędzy rurą o dużej średnicy i dwoma małymi o przekroju tym samym, co przekrój dużej, jest bardzo niewielka. Koszty wynoszą 10 do 20% kosztów znanych systemów.

W przykładzie wykonania z fig. 10, doprowadza się dwa rodzaje energii chłodzenia. Przykład ten przypomina wykonanie z fig. 8 i fig. 9. W rurze 30 przepływa woda o temperaturze np. +7°C wymagana do chłodzenia budynków, podczas gdy w rurze 19 przepływ woda chłodniejsza, (np. +2°C) np. do chłodzenia witrynowych szaf chłodniczych w sklepach spożywczych. Rura 30 może teraz pracować jako rura powrotna dla rury 19, ponieważ woda powrotna z szaf chłodniczych o temperaturze 5°C - 7°C nadaje się dobrze do chłodzenia budynków. W tego względu, rura 30 może być zaprojektowana jako mniejsza. Oczywiście, dla rury 19 nie wymagana jest żadna rura powrotna. Wpływ na koszty jest podobny jak w przypadku wykonania z fig. 8 tj. można dostarczać dwa rodzaje energii chłodzenia przy bardzo małych kosztach dodatkowych. Następnie, wykonanie z fig. 10 czyni możliwe dostarczanie energii chłodzenia także zimą.

Powyższe wykonania nie powinny w żaden sposób ograniczać wynalazku, ale wynalazek może być zmodyfikowany całkiem swobodnie w obrębie zastrzeżeń. Należy zatem rozumieć,

177 015 że układ według wynalazku lub jego szczegóły nie muszą być identyczne z przedstawionymi na rysunkach, ale możliwe są także inne rozwiązania. Na przykład, agregat absorpcyjny lub kilka innych źródeł zimna nie muszą być umieszczone w siłowni, ale mogą być umieszczone gdziekolwiek w sieci rurowej jako tzw. subcentra, albo także obsługiwać wielkie indywidualne budynki, jak np. kompleksy szpitalne. Energiajest następnie dostarczana do agregatu absorpcyjnego w postaci ciepła normalnym systemem 2-rurowym, i przesyłana następnie przez system 3 lub więcej rur według wynalazku. Wadą podobnego systemu jest wysoka temperatura wody zasilania w miejskim systemie ogrzewania centralnego, jak również konserwacja, obsługa itd.

177 015 θ³⁰-20

FIG. 3

1Ο

FIG.6

177 015

FIG. 9

(ΪΓ

FIG. 10

177 015

U e

to

El

W

Λ g

W

E

FIG.1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 2,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób rozdzielania energii cieplnej, w którym energię cieplną, do ogrzewania i/lub chłodzenia budynków, związaną z nośnikiem ciepła wytwarza się w sposób skoncentrowany, przy czym za pomocą co najmniej jednej rury grzewczej doprowadza się nośnik ciepła do urządzeń grzewczych budynków, zaś za pomocą co najmniej jednej rury chłodzącej doprowadza się nośnik ciepła do urządzeń chłodzących budynków, znamienny tym, że do zakładu energetycznego prowadzi się za pomocą co najmniej jednej wspólnej rury powrotnej powracające z budynków z urządzeń grzewczych i chłodzących oba nośniki ciepła mające tę samą temperaturę.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik ciepła o różnych temperaturach doprowadza się do urządzeń chłodzących za pomocą zestawu rur chłodzących, przy czym nośnikiem ciepła o niższej temperaturze chłodzi się jedno urządzenie chłodzące wymagające niższej temperatury, a następnie przesyła się do następnego urządzenia chłodzącego wymagającego wyższej temperatury.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że nośnik ciepła doprowadza się do urządzenia cieplnego za pomocą rury chłodzącej po otwarciu zaworu zwrotnego.
4. Układ do rozdzielania energii cieplnej, w skład którego wchodzą urządzenia cieplne i chłodzące umieszczone w budynkach połączone ze sobą i z zakładem energetycznym za pomocą rur grzewczych i chłodzących, znamienny tym, że zawiera co najmniej jedną wspólną rurę powrotną (20) łączącą urządzenia grzewcze (16) i urządzenia chłodzące (15) z zakładem energetycznym.
5. Układ według zastrz. 4, znamienny tym, że urządzenie chłodzące (15) jest połączone za pomocą rury chłodzącej (30), korzystnie zestawu rur chłodzących (30, 19) z zakładem energetycznym.
6. Układ według zastrz. 5, znamienny tym, że rura chłodząca (30) zawierająca wodę o wyższej temperaturze stanowi rurę powrotną dla rury chłodzącej (19) zawierającej wodę o niższej temperaturze.
7. Układ według zastrz. 5, znamienny tym, że rura chłodząca (30) jest połączona za pomocą dwupolożeniowego zaworu obejściowego (17) z grzewczą rurą (10), zaś za pomocą dwupołożeniowego zaworu obejściowego (18) z rurą odgałęźną (10a) połączoną z urządzeniem grzewczym (16).