PL176973B1 - Układ telekomunikacyjny - Google Patents

Abstract

1. Uklad telekomunikacyjny zbudowany z zespolu stacji bazowych polaczonych z lokalna centrala telefoniczna i zespolu radiowych stacji koncowych, które lacza sie z droga radiowa z co najmniej jedna ze stacji bazowych do dostarczenia uslug telefonicznych do aparatu telefonicznego przylaczonego przy pomocy linii abonenta do ra- diowych stacji koncowych, znam ienny tym, ze radiowe stacje koncowe (WTS) sa blokowane lub uruchamiane przez urzadzenia sterujace (EDS) w zaleznosci od tego, czy telefon bezprzewodowy (WT) jest stosowany, i które alternatywnie do radiowych stacji koncowych (WTS), laczy tez bez- posrednio ze stacjami bazowymi (BS). FIG. 2 FIG . 4 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest układ telekomunikacyjny dający dostęp do publicznej sieci komutowanej, przy pomocy którego konwencjonalny stacjonarny aparat telefoniczny uzyskuje dostęp do komutowanej sieci publicznej za pomocą stacji końcowej, która jest połączona drogą radiową z zespołem stacji bazowych radiowych układu telekomunikacyjnego.

Jednym z głównych problemów, jakie napotykają operatorzy telekomunikacyjni jest potrzeba instalowania infrastruktur zapewniających usługi w pewnych obszarach o niskiej gęstości abonentów, gdzie zwrot nakładów jest bardzo ograniczony ze względu na rozproszenie abonentów. Odnosi się to zwłaszcza do części dołączeniowej sieci w środowiskach o pewnym popycie, gdzie instalowanie i dostarczanie tych usług musi być ponadto realizowane szybko.

Dla rozwiązania tych problemów w ostatnich latach zastosowano to, co się określa zwykle jako dostęp radiowy, w którym zespół stacji bazowych telekomunikacji radiowej (komórkowej, punkt do wielu punktów itd.) daje pokrycie radiowe dla pewnej strefy, w której zainstalowano wiele specjalnych końcówek radiowych, które są końcówkami radio176973 wymi typu stosowanego normalnie w takich układach telekomunikacyjnych, ale do których włączono układ interfejsu linii, podczas gdy interfejsy osobiste (mikrofon, głośnik, klawiatura, wyśwetlacz) zostały wyeliminowane. Ten interfejs linii wykonuje funkcje konwersji wymagane dla obu kierunków transmisji, tak że jest możliwe z konwencjonalnego aparatu telefonicznego połączonego z tą końcówką zaoferowanie tego samego rodzaju usług, jak w przypadku telefonu stacjonarnego połączonego bezpośrednio z publiczną siecią komutowaną. Wśród tych funkcji są takie jak konwersja czterech przewodów na dwa, wytwarzanie tonu sygnałowego użytkownika, konwersja sygnału wybierania itd.

W ten sposób jest możliwe uzyskanie zespołu telefonów stacjonarnych posiadających dostęp do sieci publicznej za pomocą sieci łączności radiowej. Ruchomość, która może być oferowana przez tę sieć łączności zanika, tak że konieczny byłby nowy układ telekomunikacyjny, a zatem w konsekwencji również podwojenie sprzętu i ewentualnym nasycenie widma częstotliwości radiowych, gdyby także abonenci życzyli sobie mieć telefony bezprzewodowe dla uzyskania pożądanej ruchomości w obszarze podobnym do obszaru pokrytego przez sieć radiową.

Istotą układu telekomunikacyjnego według wynalazku zbudowanego z zespołu stacji bazowych połączonych z lokalną centralą telefoniczną i zespołu radiowych stacji końcowych, które łączą się drogą radiową z co najmniej jedną ze stacji bazowych do dostarczenia usług telefonicznych do aparatu 'telefonicznego przyłączonego przy pomocy linii abonenta do radiowych stacji końcowych, jest to, że radiowe stacje końcowe są blokowane lub uruchamiane przez urządzenia sterujące w zależności od tego, czy telefon bezprzewodowy jest stosowany, i które alternatywnie do radiowych stacji końcowych, łączy też bezpośrednio ze stacjami bazowymi.

Korzystne jest, gdy w układzie według wynalazku, układ sterujący aktywizuje lub blokuje odpowiednią bezprzewodową stację końcową, gdy telefon bezprzewodowy jest lub nie jest zamontowany na detektorze stanu spoczynku.

Z kolei istotą odmiany układu telekomunikacyjnego według wynalazku jest to, że radiowe stacje końcowe zawierają radiowy nadajnik-odbiomik o niskiej mocy, który działa jak wzmacniak i który jest uruchamiany przez układ sterujący, gdy stosowany jest telefon bezprzewodowy, celem skomunikowania się, alternatywnie, ze stacjami bazowymi za pomocą radiowej stacji końcowej i radiowego nadajnika-odbiornika.

Korzystne jest, gdy w odmianie układu według wynalazku, układ sterujący aktywizuje lub blokuje odpowiedni radiowy nadajnik-odbiornik, podczas gdy telefon bezprzewodowy jest lub nie jest zamontowany na detektorze stanu spoczynku. Następnie antena radiowych stacji końcowych jest typu kierunkowego ijest skierowana w kierunku antenyjednej ze stacji bazowych celem uzyskania większego zasięgu niż zasięg równoważnego telefonu bezprzewodowego, który posiada antenę typu bezkierunkowego, podczas gdy antena radiowego nadajnika-odbiornika jest typu bezkierunkowego celem pokrycia mniejszego obszaru w bezpośrednim otoczeniu.

Rozwiązanie według wynalazku umożliwia nadanie funkcji ruchomości w obrębie zamkniętego obszaru określonego przez ten sam zespół stacji bazowych, które są stosowane do realizacji części dołączeniowej stacjonarnych końcówek do sieci.

Przedmiot wynalazku przedstawiono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia schemat infrastruktury publicznej sieci komutowanej dostarczającej usługi telefoniczne do wielu stacji końcowych, fig. 2 - część dołączeniową sieci, w której stosowany jest dostęp radiowy, gdzie stacja końcowa z odpowiednim interfejsem tworzy linię abonenta, do której przyłączonyjest konwencjonalny telefon, fig. 3 - część dołączeniową sieci podobnej do poprzedniej, ale w której połączenie jest tworzone bezpośrednio przy pomocy telefonu bezprzewodowego, fig. 4 - radiową stację końcową typu stosowanego przy dostępie radiowym do sieci, która zawiera radiowy nadajnik-odbiornik umożliwiający oferowanie usług charakteryzujących się lokalną ruchomością dla telefonu bezprzewodowego, zaś fig. 5 - schemat blokowy radiowego nadajnika-odbiornika stosowanego jako wzmacniak łącznie ze stacją łączności radiowej.

17(6973

Na figurze 1 przedstawiono infrastrukturę komutowanej sieci telekomunikacyjnej dostarczającej usługi do stacjonarnych aparatów telefonicznych. Aby to uzyskać, stacjonarne telefony T są połączone przez odpowiednie linie abonenta LS z siecią dołączeniową AN. Połączenie to jest wykonywane za pomocą interfejsów linii, które, przede wszystkim, realizują adaptację odebranej sygnalizacji i dostarczają odpowiednich poziomów prądu stałego oraz podają sygnały głosu. Sieć dołączeniową AN komunikuje się z lokalną centralą LE przez sieć transportową TN, tak, że wszyscy abonenci są połączeni z centralą lokalną LE, co umożliwia wykonanie i odebranie wywołania telefonicznego do i od innego abonenta połączonego z siecią telekomunikacyjną.

Jeśli abonenci są rozproszeni na względnie dużym obszarze, koszty instalacji sieci dołączeniowej AN są bardzo wysokie. Celem ich zredukowania, w ostatnich latach stało się praktyką wykorzystanie dostępu radiowego, jak pokazano na figurze 2, w którym wiele stacji bazowych BS, pokrywających pewien obszar, jest połączonych z lokalną centralą LE za pomocą sterownika stacji bazowej BSC, który zarządza ich pracą.

W ten sposób stacja końcowa WTS jest zasadniczo telefonem bezprzewodowym typu stosowanego w tego rodzaju sieci, ale zasilanym ze źródła zasilania elektrycznego przez odpowiednią jednostkę zasilania i zespół akumulatorów umożliwiających pracę w przypadku zaniku zasilania. Ponadto, normalną praktyką jest stosowanie anten kierunkowych, w odróżnieniu do standardowych telefonów bezprzewodowych, gdzie stosuje się anteny bezkierunkowe, w celu uzyskania obszaru pokrycia większego niż pokrycie komórki, a także zminimalizowanie wszelkich zakłóceń, które mogłyby być wytwarzane lub odbierane z innych sieci radiowych. Jest to możliwe do wykonania, ponieważ radiowa stacja końcowa WTS posiada zawsze stałe położenie i nie musi być ruchoma.

W celu dostarczenia abonentowi linii LS typowych możliwości łączeniowych, takich jak łączność dwuliniowa, napięcie stałe, tony sygnalizacyjne użytkownika, wybieranie itd., radiowa stacja końcowa WTS jest wyposażona w interfejs IF, który wykonuje funkcje wspomniane powyżej: konwersja czterech przewodów na dwa, połączenie linii z wyjściem 48V zasilania, interpretacja informacji sygnalizacji otrzymanej ze stacji bazowych BS celem aktywowania generatora tonowego i wysyłanie tonu o odpowiedniej częstotliwości akustycznej konwencjonalnego abonenta, translacja impulsów wybierania na format wymagany przy transmisji w sieci radiowej, itd.

Radiowa stacja końcowa WTS posiada układ sterujący EDC, przy pomocy którego może być ona aktywizowana i blokowana w zależności od stanu detektora, przy czym najważniejszy w hierarhii ważności powinien pozostawać telefon radiowy WT. Jeśli telefon bezprzewodowy jest podnoszony z widełek, np. w celu wykonania wywołania, nie naciskają one detektora i układ sterujący EDC blokuje radiową stację końcową WTC w celu umożliwienia nawiązania łączności bezpośrednio przez bezprzewodowy telefon WT. Logicznie jest to możliwe, gdy telefon bezprzewodowy WT znajduje się w obszarze pokryciajednej ze stacji bazowych Bs systemu radiowego. Sytuacja ta jest pokazana na figurze 3.

Gdy abonent znajduje się na zewnątrz obszaru pokrycia wszystkich stacji bazowych BS, jego końcowa stacja radiowa WTS musi koniecznie być wyposażona w antenę kierunkową jak stwierdzono powyżej. W tych sytuacjach telefon bezprzewodowy WT nie może kontaktować się z jakąkolwiek stacją bazową BS, i w efekcie łączność nie byłaby możliwa. Aby rozwiązać ten kłopot, i dostarczyć usługę identyczną z punktu widzenia użytkownika, radiowa stacja końcowa WTS zawiera także radiowy nadajnik-odbiomik RT, pokazany na figurze 4. W ten sposób zespół działa jako dwukierunkowy wzmacniak dla łączności pomiędzy stacją bazową BS a telefonem bezprzewodowym WT. Jeżeli sprzężenie pola elektromagnetycznego pomiędzy dwoma antenami, kierunkowej w przypadku radiowej stacji końcowej WTS i bezkierunkowej w przypadku radiowego nadąjnika-odbiornika RT jest dostatecznie niskie, ten radiowy nadajnik-odbiomik działa po prostu jako wzmacniak dwukierunkowy. Jest to pokazane na figurze 5, na której sygnał przychodzący z anteny ART radiowego nadajnika-odbiomika RT, mający źródło w telefonie bezprzewodowym WT, jest filtrowany w filtrze szerokopasmowym BPF, wzmacniany we wzmacniaczu odbiorczym RA i podawany do nadajnika radiowej stacji końcowej WTS. Sygnał ten, także o częstotliwości

176 973 radiowej, przychodzący ze wzmacniacza wejściowego radiowej stacji końcowej WTS, jest wzmacniany we wzmacniaczu mocy TA i podawany do anteny ART radiowego nadajnika-odbiornika RT.

Przełącznik SW, pokazany schematycznie na fig. 5, odbiera sygnał sterowania nadawanie/odbiór ze stacji radiowej końcowej WTS celem wybrania odpowiedniego kanału dla nadawania w jednym przypadku i odbioru w drugim.

Gdy sprzężenie pomiędzy dwoma antenami, jedną należącą do radiowej stacji końcowej WTS i drugą należącą do radiowego nadajnika-odbiornika RT, nie jest dostatecznie małe, jak w cyfrowym systemie radiowym typu DECT, byłoby konieczne wykonanie bardziej złożonej funkcji konwersji, niż jest to wymagane w systemach analogowych, ponieważ częstotliwości i kanały, na których odbywa się łączność radiowa pomiędzy stacją bazową a końcową nie są ustalone, ale są wskazywane w rzeczywistych informacjach przesyłanych pomiędzy nimi.

176 973

FIG. 3

176 973

FIG. 4

FIG. 5

176 973

FIG. 1

FIG. 2

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 70 egz. Cena 2,00 zł.

Claims (5)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Układ telekomunikacyjny zbudowany z zespołu stacji bazowych połączonych z lokalną centralą telefoniczną i zespołu radiowych stacji końcowych, które łączą się z drogą radiową z co najmniej jedną ze stacji bazowych do dostarczenia usług telefonicznych do aparatu telefonicznego przyłączonego przy pomocy linii abonenta do radiowych stacji końcowych, znamienny tym, że radiowe stacje końcowe (WTS) są blokowane lub uruchamiane przez urządzenia sterujące (EDS) w zależności od tego, czy telefon bezprzewodowy (WT) jest stosowany, i które alternatywnie do radiowych stacji końcowych (WTS), łączy też bezpośrednio ze stacjami bazowymi (BS).
2. 2. Układ telekomunikacyjny według zastrz. 1, znamienny tym, że układ sterujący (EDC) aktywizuje lub blokuje odpowiednią bezprzewodową stację końcową (WTS), gdy telefon bezprzewodowy (WT) jest lub niejest zamontowany na detektorze stanu spoczynku.
3. 3. Układ telekomunikacyjny zbudowany z zespołu stacji bazowych połączonych z lokalną centralą telefoniczną i zespołu radiowych stacji końcowych, które łączą się drogą radiową z co najmniej jedną ze stacji bazowych do dostarczenia usług telefonicznych do aparatu telefonicznego przyłączonego przy pomocy linii abonenta do radiowych stacji końcowych, znamienny tym, że radiowe stacje końcowe (WTS) zawierają radiowy nadajnik-odbiomik (RT) o niskiej mocy, który działa jak wzmacniak i który jest uruchamiany przez układ sterujący (EDC), gdy stosowany jest telefon bezprzewodowy, celem skomunikowania się, alternatywnie, ze stacjami bazowymi (BS) za pomocą radiowej stacji końcowej (WTS) i radiowego nadajnika-odbiomika (RT).
4. 4. Układ telekomunikacyjny według zastrz. 3, znamienny tym, że układ sterujący (EDC) aktywizuje lub blokuje odpowiedni radiowy nadajnik-odbiomik (RT), podczas gdy telefon bezprzewodowy (WT) jest lub nie jest zamontowany na detektorze stanu spoczynku.
5. 5. Układ telekomunikacyjny według zastrz. 3, znamienny tym, że antena (A) radiowych stacji końcowych (WTS) jest typu kierunkowego i jest skierowana w kierunku anteny jednej ze stacji bazowych (BS) celem uzyskania większego zasięgu niż zasięg równoważnego telefonu bezprzewodowego (WT), który posiada antenę typu bezkierunkowego, podczas gdy antena (ART) radiowego nadajnika-odbiomika (RT) jest typu bezkierunkowego celem pokrycia mniejszego obszaru w bezpośrednim otoczeniu.