PL172406B1 - Sposób stabilizacji 3-izotiazolonu PL - Google Patents

Abstract

1 Sposób stabilizacji 3-izotiazolonu, znamienny tym, ze do 3- izotiazolonu o wzorze przedstawionym na rysunku, w którym Y oz- nacza (C1 -C 1 8)alkil lub (C3-C1 2)cyldoalkil, przy czym kazda z tych grup moze byc ewentualnie podstawionajedna lub wiecej grupami hydroksylowymi, atomami chlorowców, grupami cyjanowymi, alki loaminowymi, dialkiloaminowymi, aryloammowymi, karboksylowy- mi, karboalkoksylowymi, alkoksylowymi, aryloksylowymi, alkilotio, arylotio, chlorowcoalkoksylowymi, cykloalkiloamino wymi, karba- moksylowymi lub izotiazolonylowymi, niepodstawiony lub podsta- wiony chlorowcem (C2-Cs)aJkenyl lub alkmyl, (C7-C1 0 )aryloalkil ewentualnie podstawiony jednym lub wiecej chlorowcem, (C1-C4)- alkilem lub (C1 -C4)alkoksylem, albo aryl ewentualnie podstawiony jednym lub wiecej chlorowcem, grupami nitrowymi, (C1 -C4)alkilo wymi, (C1 -C4)alkiloacyloammowymi, karbo(C1 -C4)alkoksylowy mi lub sulfamylowymi a R1 1 R oznaczaja niezaleznie atomy wodoru, chlorowca, (C1 -C4)alkil lub (C4-C8)cykloalkil albo sa pola czone razem tworzac pierscien fenylowy, dodaje sie zwiazek stabili zujacy zawierajacy siarke wybrany ze zwiazków zdolnych do wy- tworzenia odwracalnego adduktu z izotiazolonem, które obejmuja merkaptobenzotiazol, sól sodowa N-tlenku 2-merkaptopirydyny, 2- merkaptopirydyne, 4-merkaptopirydyne, benzotiazol, 2-tiohydan tome, L-cystyne, metylenobistiocyjaman, 2-metylotiobenzotiazol, 4-metylo-4H-1,2,4-tnazolo-3-tiol, kwas 4R-(tiazolidynotiono)-4- karbonowy lub 2-merkaptopirymidyne, przy czym stosunek molo- wy zwiazku tworzacego odwracalny addukt z izotiazolonem do iz o tiazolonu wynosi co najmniej 0,1 1, korzystnie co najmniej 0,5 l , pod warunkiem, ze w przypadku stosowania soli sodowej N-tlenku 2-merkaptopirydyny izotiazolon jest inny niz 5-chloro-2-metylo izotiazolon W ZÓR PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób stabilizacji 3-izotiazolonu, zwlaszcza w koncentratach plynów chłodząco-smarujących na drodze wprowadzania do nich pewnych związków siarki.

Izotiazolony znalazly zastosowanie jako mikrobiocydy zapobiegające niszczeniu pewnych produktów zawierających lub nie zawierających wody przez drobnoustroje. Są one bardzo skutecznymi mikrobiocydami, przy czym pod pojęciem mikrobiocydy należy rozumieć środki o dzialaniu bakteriobójczym, grzybobójczym i glonobójczym, a dzialanie mikrobiocydowe obejmuje niszczenie albo hamowanie lub zapobieganie wzrostowi takich drobnoustrojów jak bakterie, grzyby i glony. Dobierając odpowiednie grupy funkcyjne w izotiazolonach osiągnąć można szeroki zakres ich dzialania.

Jednym z ważnych zastosowań izotiazolonów jako mikrobiocydów sąplyny chlodząco-smarujące. Plyny chlodząco-smarujące stanowią mieszanki firmowe różnych chemikaliów i mogą zawierać między innymi skladniki takie jak alkanoloaminy, środki powierzchniowo czyn172 406 ne typu sulfonowanych produktów naftowych, oleje naftenowe, parafinowe itp., chlorowane parafiny i estry tłuszczowe, siarkowane związki tłuszczowe, estry kwasu fosforowego, kwasy tłuszczowe i ich sole z aminami, glikole, poliglikole, estry kwasu borowego oraz amidy. Stosowane są one podczas walcowania, obróbki mechanicznej, wiercenia oraz w innych procesach technologicznych obróbki metali i mają za zadanie smarowanie, chłodzenie, zapobieganie korozji powierzchni itp. W sprzedaży występują w postaci koncentratów płynów chłodząco-smarujących do metali (MWF), które przed użyciem rozcieńcza się wodą do uzyskania stężenia składnika czynnego 1-10%.

Z uwagi na to, że płyny chłodząco-smarujące do metali stosuje się w obiegach i magazynuje się, stanowią one korzystny ośrodek wzrostu mikroorganizmów. Stwierdzono, że izotiazolony skutecznie zapobiegają wzrostowi takich organizmów. Jednakże pewne składniki zawarte w płynach chłodząco-smarujących wykazują skłonność do rozkładania izotiazolonów, tak że niszczą ich ochronne działanie mikrobiocydowe. Stanowi to problem, zwłaszcza wtedy, gdy MWF są w postaci koncentratów. Stwierdzono, że nawet pewne inne mikrobiocydy występujące w kombinacji z izotiazolonami mogąje atakować. Przykładem takiego związku jest sól sodowa N-tlenku pirydyny (sól sodowa omadyny), która, jak to stwierdzono, usuwa 5-chloro-2-metyloizotiazolon z każdego układu, w którym znajdą się te dwie substancje razem.

Od dawna zresztą stwierdzono, że w czasie magazynowania przed dodaniem na podłoże, które ma być poddane obróbce lub po takim dodaniu, skuteczność izotiazolonów w wielu środowiskach może zmniejszyć się, gdyż nie są one trwałe w praktycznych warunkach długookresowego magazynowania. W związku z tym od pewnego czasu poszukuje się środków poprawiających trwałość izotiazolonów.

W opisach patentowych USA nr 3 870 795 inr 4 067 878 ujawniono sposób stabilizacji izotiazolonów przed rozkładem chemicznym polegający na dodaniu azotynu lub azotanu metalu, z tym, że stwierdzono równocześnie, że inne powszechnie znane sole, takie jak węglany, siarczany, chlorany, nadchlorany oraz chlorki nie działają jako stabilizatory izotiazolonów w roztworach, które zazwyczaj sąroztworami wodnymi lub w rozpuszczalniku hydroksylowym. W opisach patentowych USA nr 4 150 026 i nr 4 261 214 ujawniono, że przydatne są kompleksy soli metali z izotiazolonami, gdyż wykazująone zwiększoną stabilność cieplną, przy zachowaniu aktywności biologicznej.

Znane jest zastosowanie pewnych organicznych stabilizatorów izotiazolonów, zazwyczaj wtedy, gdy sole metali mogą stwarzać pewne problemy, np. powodować korozję, koagulację lateksów, nierozpuszczalność w środowisku niewodnym, oddziaływanie ze stabilizowanym substratem itp. Jako znane stabilizatory stosuje się formaldehyd (patrz opisy patentowe USA nr 4 165 318 oraz 4 129 448), a także pewne związki organiczne, takie jak ortoestry (zgłoszenie patentowe europejskie nr 315464), epoksydy (zgłoszenie patentowe europejskie nr 90312417.0).

Stwierdzono obecnie, że pewne związki zapewniają nieoczekiwaną znaczną stabilność izotiazolonów zapobiegając ich rozkładowi, zwłaszcza w koncentratach MWF. Wynalazek dotyczy sposobu ochrony przed degradacją chemiczną izotiazolonów o wzorze przedstawionym na rysunku, w którym Y oznacza (C_rC₁₈)alkil lub (C₃-Ci₂)cykloalkil, przy czym każda z tych grup może być ewentualnie podstawionajednąlub więcej grupami hydroksylowymi, atomami chlorowców, grupami cyjanowymi, alkiloaminowymi, dialkiloaminowymi, aryloaminowymi, karboksylowymi, karboalkoksylowymi, alkoksylowymi, aryloksylowymi, alkilotio, arylotio, chlorowcoalkoksylowymi, cykloalkiloaminowymi, karbamoksylowymi lub izotiazolonylowymi; niepodstawiony lub podstawiony chlorowcem (C₂-C₈)alkenyl lub alkinyl; (C7-C₁₀)aryloalkil ewentualnie podstawiony jednym lub więcej chlorowcem, (CpC^alkilem lub (Cj-CJalkoksylem albo aryl ewentualnie podstawionyjednym lub więcej chlorowcem, grupami nitrowymi (C_rC4>alkilowymi, (C_rC4)alkiloacyloaminowymi, karbo(C_rC4)alkoksylowymi lub sulfamylowymi; aR i R oznaczają niezależnie atomy wodoru, chlorowca, (C_rC₄)alkil lub (C4-C8)cykloalkil, albo są połączone razem tworząc pierścień fenylowy; polegającego na tym, że do izotiazolonu dodaje się związek stabilizujący zawierający siarkę wybrany ze związków zdolnych do wytworzenia odwracalnego adduktu z izotiazolonem, które obejmująmerkaptobenzotiazol, sól sodową N-tlenku

172 406

2-merkaptopirydyny, 2-merkaptopirydynę, 4-merkaptopirydynę, benzotiazol, 2-tiohydantoinę, L-cystynę, metylenobistiocyjanian, 2-metylotiobenzotiazol, 4-metylo-4H-1,2,4-triazolo-3-tiol, kwas 4R-(tiazolidynotiono)-4-karbonowy lub 2-merkaptopirymidynę, przy czym stosunek molowy związku tworzącego odwracalny addukt z izotiazolonem do izotiazolonu wynosi co najmniej 0,1:1, korzystnie co najmniej 0,5:1, pod warunkiem, że w przypadku stosowania soli sodowej N-tlenku 2-merkaptopirydyny izotiazolonjest inny niż 5-chloro-2-metylo-izotiazolon.

Ochronę izotiazolonu kończy się powodując rozkład adduktu izotiazolonu w celu uwolnienia izotiazolonu, korzystnie w wyniku hydrolizy adduktu.

Korzystnie, izotiazolon jest chroniony w koncentracie płynu chłodząco-smarującego, a zostaje uwolniony w wyniku hydrolizy adduktu przy rozcieńczaniu koncentratu.

Wynalazek zapewnia szczególnie korzystną formę ochrony lub stabilizacji. Stabilizatory takie mogąbyć stosowane w celu “zakotwiczenia” izotiazolonu w postaci trwałego adduktu odpornego na degradację chemiczną, z którego w razie potrzeby może zostać “uwolniony” izotiazolon w wyniku reakcji odwrotnej do tworzenia adduktu, zazwyczaj w wyniku prostego rozcieńczenia produktu.

Odkryte działanie stabilizujące jest szczególnie zaskakujące w świetle znanej dotychczas niezgodności 5-chloro-2-metyloizotiazolonu oraz soli sodowej N-tlenku 2-merkaptopirydyny (soli sodowej omadyny). W świetle rozwiązania według wynalazku należy sądzić, że powodem zaniku izotiazolonu w takim przypadku jest to, że sól sodowa omadyny tworzy addukt z izotiazolonem. Jednym w tym przypadku addukt tworzy się w sposób nieodwracalny, tak że izotiazolon nie może zostać odzyskany. Wynalazek obejmuje swym zakresem jedynie dodawanie takich stabilizatorów, które tworzą odwracalne addukty.

Wynalazek ma szczególne znaczenie w dziedzinie płynów chłodząco-smarujących, które powszechnie przechowuje się w postaci koncentratów. Pewne składniki MWF są wyjątkowo agresywne w stosunku do izotiazolonów w postaci koncentratów, ale znacznie mniej szkodliwe po rozcieńczeniu do stężenia roboczego. Wynalazek można realizować dodając stabilizator w celu ochrony izotiazolonów w koncentratach, przy czym uwalnianie izotiazolonu następuje automatycznie przy rozcieńczaniu, w wyniku hydrolizy adduktu izotiazolonu ze stabilizatorem.

Do izotiazolonów, które można stabilizować, należą związki ujawnione w opisach patentowych USAnr3 523 121 oraznr3 761 488 o wzorze przedstawionym na rysunku, określonym powyżej.

Korzystnym podstawnikiem Y jest podstawiony lub niepodstawiony (C₁-C_lg)alkil albo (C3-C_I2)cykloalkil; R oznacza korzystnie atom wodoru lub metyl; a R1 oznacza korzystnie atom wodoru. Do przykładowych korzystnych grup Y należy metyl, etyl, propyl, izopropyl, butyl, heksyl, oktyl, cykloheksyl, benzyl, 3,4-dichlorobenzyl, 4-metoksybenzyl, 4-chlorobenzyl, 3,4-dichlorofenyl, 4-metoksyfenyl, hydroksymetyl, chlorometyl, chloropropyl, atom wodoru itp.

Do szczególnie korzystnych izotiazolonów należy 2-metylo-3-izotiazolon oraz 2-n-oktylo-3-izotiazolon.

Do korzystnych stabilizatorów należą związki zawierające atom siarki przyłączony do pierścienia aromatycznego zawierającego atom azotu, w szczególności zawiera azot heterocykliczne tiole. Do szczególnie korzystnych należą: 4-merkaptopirydyna, sól sodowa 2-merkaptopirydyny, 2-merkaptobenzotiazol oraz 4-metylo-4-H-1,2,4-triazolo-3-tiol. Do innych korzystnych związków należy 2-metylotiobenzotiazol, 2-tiohydantoina, metylenobistiocyjanian, L-cystyna oraz kwas 4Rtiazohdynotio-4-karbonowy.

Aby ochrona izotiazolonu była skuteczna, stosunek molowy stabilizatora do izotiazolonu powinien wynosić co najmniej 0,1:1, a najkorzystniej co najmniej 0,5:1. Minimalny stosunek zależy zazwyczaj od agresywności układu, w którym znajduje się izotiazolon. Typowy korzystny zakres wynosi od 0,5:1 do 1,5:1. Jednak pewne związki działające jako stabilizatory mogą znaleźć inne zastosowania w układach, do których dodano izotiazolony, np. także jako mikrobiocydy. W takich przypadkach stosunek molowy stabilizatora do izotiazolonu może przewyższać 10:1.

W pewnych przypadkach powstające trwałe addukty izotiazolonu i określonego powyżej związku siarki mogąbyć w postaci wytrąconego osadu. Można tego zasadniczo uniknąć wyko172 406 rzystując znane sposoby zwiększania rozpuszczalności produktu w ukladzie, takie jak dodawanie emulgatorów lub rozcieńczanie ukladu. Specjaliści nie będą mieli trudności w ustaleniu warunków zapobiegających tworzeniu się osadu, jeśli w jakimś konkretnym przypadku problem taki pojawi się.

Stabilizowane izotiazolony można stosować w dowolnym miejscu narażonym na zaatakowanie przez bakterie, grzyby, drożdże lub glony. Do typowych takich miejsc należą uklady wodne, takie jak chlodzenie wodne, woda pralnicza, uklady olejowe, takie jak chlodziwa, plyny wiertnicze itp., w których występuje konieczność niszczenia drobnoustrojów lub, w których należy zwalczać ich wzrost. Można je jednak wykorzystać we wszelkich zastosowaniach, w których przydatne są znane środki.

Izotiazolony stabilizowane sposobem wedlug wynalazku stosuje się do ochrony farb do drewna, klejów syntetycznych i naturalnych, papieru, tkanin, skóry, tworzyw sztucznych, tektury, smarów, kosmetyków, żywności, szczeliw, paszy oraz przemyslowej wody chlodzącej, przed mikroorganizmami.

Poniżej zamieszczono przyklady ilustrujące wynalazek. Wszystkie procenty są wagowe, o ile nie zaznaczono tego inaczej. Metody ilościowego oznaczania izotiazolonów w plynach chlodząco-smarujących, stosowane w przykladach, zostaly szczególowo opisane w pracy “Kathon^R 886 Microbiocide and Kathon^R 893 MW Fungicide: Analysis in Metalworking Fluids by High-Performance Luquid Chromatography”, 1988, Rohm and Haas Company.

Przyklad I. W przykladzie tym opisano ochronę izotiazolonów zapewnianą przez stabilizatory wedlug wynalazku.

Wiadomo, że monoetanoloamina degraduje izotiazolony, jeśli kontaktuje się z nimi w koncentratach. Stanowi ona skladnik plynów chlodząco-smarujących i w związku z tym stanowi poważny problem w przypadku, gdy wraz z izotiazolonem wchodzi w skład koncentratów MWF.

W przykladzie tym zastosowano w badaniach uklad zawierający jako rozpuszczalnik mieszaninę 1:1 woda/glikol propylenowy, 10% monoetanoloaminy, 900 ppm 2-n-oktylo-3-izotiazolonu oraz stabilizator wedlug wynalazku. Uklad przechowywano w 25°C i oznaczono stężenie pozostalego izotiazolonu po 1,2,4, 8 i 12 tygodniach. Stężenie izotiazolonu oznaczano pobierając z ukladu próbkę w odpowiednim czasie, rozcieńczając ją 50-krotnie roztworem 1: 1 woda/glikol propylenowy, a następnie analizując na izotiazolon metodą wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC).

Z tabeli 1 wynika, że wyjściowe stężenie izotiazolonu w każdym przypadku wynosilo 900 ppm. Kolejne wielkości stanowią procenty w stosunku do tej ilości i podane są z dokladnością +5%.

Tabela 1

Stabilizator	Stężenie stabilizatora (ppm)	% izotiazolonu (+5%) pozostającego po uplywie tygodni
		1	2	4	8	12
1	2	3	4	5	6	7
brak (kontrolna)	0	72	0
Tiofenol (porównawcza)	1000	0
Kwas 2-nerkaptosulfonowy (porównawcza)	1000	0
Merkaptobenzotiazol	1000	91	89	90	91	93
	500	98	91	0

172 406

1	2	3	4	5	6	7
Sól sodowa N-tlenku 2-mer-	2000	100	100	100	94	97
kaptopirydyny	800 400	96 78	98 0	89	81	NB
2-merkaptopirydyna	1000	88	85	81	76	69
4-merkaptopirydyna	1000	91	91	92	84	81
Benzotiazol	1000	95	87	78	69	NB
2-tiohydantoina	1000	99	96	94	95	95
L-cystyna	1000	100	99	100	100	100
Metyleno-bistiocyjaman	1000	100	100	98	100	100
2-metylotiobenzotiazol	100	99	99	98	NB	93
4-mety-lo-4H-1,2,4-tnazolo-3-tiol	1000	100	100	96	98	100
Kwas 4-R-tiazoli-dynotio-4karbonowy	1000	100	99	94	98	54
2-merkaptopirymidyna	1000	96	97	88	64	44

NB nie badano

Z tabeli 1 wynika, że bez żadnego stabilizatora izotiazolon ulega szybkiemu rozkładowi przez monoetanoloaminę całkowicie zanikając w ciągu 2 tygodni. W przypadku dwóch środków porównawczych sądzi się, że z dodanymi substancjami tworzenie adduktu przebiega w sposób nieodwracalny. W związku z tym przy 50-krotnym rozcieńczeniu nie następuje uwalnianie izotiazolonu w wyniku hydrolizy, tak że pozostaje on w postaci adduktu i z tego względujest niewykrywalny i nie wykazuje działania mikrobiocydowego.

Wynalazek ogranicza się do tych związków zawierających siarkę, które tworzą odwracalne addukty z izotiazolonem. Jak widać z pozostałych wyników przedstawionych w tabeli 1, inne związki zapewniają doskonałą ochronę izotiazolonu. Z reguły uważa się, że uzyskuje się stabilizację, gdy około 80% izotiazolonu pozostanie po upływie 4 tygodni, choć jeśli weźmie się pod uwagę całkowitą utratę izotiazolonu bez zastosowania stabilizatora, to nawet zachowanie 60% izotiazolonu po upływie 4 tygodni można uważać za stabilizację skuteczną.

Przykład II. Przeprowadzano badania na próbkach dwóch “syntetycznych” koncentratów płynów chłodząco-smarujących, dwóch “półsyntetycznych” koncentratów MWF oraz jednego “emulsyjnego” koncentratu MWF. We wszystkich 5 przypadkach stabilność 2-n-oktylo-3izotiazolonu w obecności soli sodowej omadyny (soli sodowej N-tlenku 2-merkaptopirydyny) porównywano z przypadkiem bez stabilizatora.

Koncentraty MWF, A i B, były koncentratami “syntetycznymi”, zawierającymi oprócz oleju i wody aminy, syntetyczne estry, środki zwiększające rozpuszczalność, środki sprzęgające, środki przeciwkorozyjne oraz środki hipoidalne. Koncentraty MWF, C i D, były “półsyntetycznymi” koncentratami podobnymi w składzie do syntetycznych olejów, ale nie zawierały syntetycznych estrów, a dodatkowo zawierały oleje smarowe i emulgatory. Koncentrat E był typu “emulsyjnego”.

Analizę zawartości izotiazolonu w każdym przypadku wykonywano jak w przykładzie I, z błędem +5%. We wszystkich przypadkach zawartość izotiazolonu wynosiła 1000 ppm. Ilości soli sodowej omadyny podano w tabeli.

172 406

Tabela 2

Koncentrat MWF	Sól sodowa omadyny (ppm)	% izotiazolonu (+5%) pozostającego po upływie t	Ggodni
		1	2	4	8	12
A	-	0
	1000	96	91	88	88	86
B		0
	1000	83	75	67	65	62
C	-	0
	1000	97	92	91	89	89
D		0
	1000	96	94	92	92	91
E		62	0
	1000	97	-	100	-	100
	500	97	-	99	100	97

Tabela ta wykazuje zdumiewające działanie stabilizatora na izotiazolon. W przypadku MWF typu E, jeśli składniki układu są mniej agresywne w stosunku do izotiazolonu, znacznie mniejsze ilości stabilizatora mogą zapewnić z powodzeniem doskonałą ochronę.

172 406

Λ₅,Ν-Υ

WZÓR

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 2,00 zł

Claims (6)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Sposób stabilizacji 3-izotiazolonu, znamienny tym, że do 3-izotiazolonu o wzorze przedstawionym na rysunku, w którym Y oznacza (C_rC₁₈)alkil lub (Cj-C^cykloalkil, przy czym każda z tych grup może być ewentualnie podstawiona jedną lub więcej grupami hydroksylowymi, atomami chlorowców, grupami cyjanowymi, alkiloaminowymi, dialkiloaminowymi, aryloaminowymi, karboksylowymi, karboalkoksylowymi, alkoksylowymi, aryloksylowymi, alkilotio, arylotio, chlorowcoalkoksylowymi, cykloalkiloaminowymi, karbamoksylowymi lub izotiazolonylowymi; niepodstawiony lub podstawiony chlorowcem (C₂-C_g)alkenyl lub alkinyl; (C₇-C₁₀)aryloalkil ewentualnie podstawiony jednym lub więcej chlorowcem, (C_rC,,)alkilem lub (Ci-C4)alkoksylem; albo aryl ewentualnie podstawiony jednym lub więcej chlorowcem, grupami nitrowymi, (C_rC4)alkilowymi, (C_rC4)alkiloacyIoarninowymi, karbo(C_rC4)alkoksylowymi lub sulfamylowymi: a R1 i R oznaczają niezależnie atomy wodoru, chlorowca, (C_rC4)alkil lub (C4-C₈)cykloalkil albo sąpolączone razem tworząc pierścień fenylowy, dodaje się związek stabilizujący zawierający siarkę wybrany ze związków zdolnych do wytworzenia odwracalnego adduktu z izotiazolonem, które obejmują merkaptobenzotiazol, sól sodową N-tlenku 2merkaptopirydyny, 2-merkaptopirydynę, 4-merkaptopirydynę, benzotiazol, 2-tiohydantoinę, Lcystynę, metylenobistiocyjanian, 2-metylotiobenzotiazol, 4-metylo-4H-1,2,4-triazolo-3-tiol, kwas 4R-(tiazolidynotiono)-4-karbonowy lub 2-merkaptopirymidynę, przy czym stosunek molowy związku tworzącego odwracalny addukt z izotiazolonem do izotiazolonu wynosi co najmniej 0,1:1, korzystnie co najmniej 0,5:1, pod warunkiem, że w przypadku stosowania soli sodowej N-tlenku 2-merkaptopirydyny izotiazolonjest inny niż 5-chloro-2-metylo-izotiazolon.
2. 2. Sposób wedlug zastrz. 1, znamienny tym, że stabilizację izotiazolonu kończy się powodując rozkład adduktu izotiazolonu i uwolnienie izotiazolonu, korzystnie w wyniku hydrolizy adduktu.
3. 3. Sposób wedlug zastrz. 1, znamienny tym, że izotiazolon jest stabilizowany w koncentracie płynu chlodząco-smarującego, a zostaje uwolniony w wyniku hydrolizy adduktu przy rozcieńczaniu koncentratu.
4. 4. Sposób wedlug zastrz. 1, znamienny tym, że stabilizacji poddaje się 3-izotiazolon o wzorze przedstawionym na rysunku, w którym Y oznacza (C_rC₁₈)alkil lub (C₃-C1₂)cykloalkil, R oznacza atom wodoru lub metyl, a R1 oznacza atom wodoru.
5. 5. Sposób wedlug zastrz. 4, znamienny tym, że izotiazolon stanowi 2-metylo-3-izotiazolon lub 2-n-oktylo-3-izotiazolon.
6. 6. Sposób wedlug zastrz. 1, znamienny tym, że stabilizacji poddaje się 3-izotiazolon o wzorze przedstawionym na rysunku, w którym każdy z R i R1 oznacza niezależnie atom wodoru, (C1 C4)alkil lub (C4-C8)cykloalkil albo też R i R1 sąpolączone ze sobą tworząc pierścień fenylowy.