PL171348B1

PL171348B1 - Sposób zasilania energia radiowa komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej i uklad do zasilania energia radiowa komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej PL

Info

Publication number: PL171348B1
Application number: PL92304035A
Authority: PL
Inventors: Werner A K E Schmidt; Hans-Joachim Stahl
Original assignee: Detecon Deutsche Telepost Consulting Gmbh; Detecon Gmbh
Priority date: 1991-12-16
Filing date: 1992-11-28
Publication date: 1997-04-30
Also published as: ATE125086T1; DE4141398C2; DE59202886D1; HU214421B; HUT66925A; DE4319521A1; AU2940692A; EP0617861B1; DE4319521C2; EP0617861B2; DK0617861T3; ES2077440T3; DE4294298D2; EP0617861A1; HK54696A; ES2077440T5; WO1993012586A1; US6085092A; HU9401787D0; TW271522B

Abstract

1. Sposób zasilania energia radiowa komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej, w którym laczy sie pewna liczbe sasiednich i przylegajacych komórek w klaster, umieszcza sie w obszarze brzego- wym kazdej komórki co najmniej jeden nadajnik w stacji bazowej, z co najmniej jedna antena sektoro- wa, i przeszukuje sie przez antene sektorowa przynaj- mniej obszar tej komórki przy uzyciu czestotliwosci radiowych grupy kanalów, znam ienny tym , ze ste- ruje sie nadajnikami w drugiej i trzeciej stacji bazowej sasiednich komórek bezposrednio przylegajacych do pierwszej komórki i nadaje sie do pierwszej komór- ki przez te sama grupe kanalów cc nadajnik w pier- wszej stacji bazowejSposób zasilania energia radiowa komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej i uklad do zasilania energia radiowa komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób zasilania energią radiową komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej i układ do zasilania energią radiową komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej.

Znane są komórkowe systemy radiokomunikacji ruchomej, w których zasilane obszary są podzielone na pewną liczbę komórek, a każda homórkaJest wyposażona w stację bazową. Każdej komórce jest przyporządkowana grupa kanałów składająca się z wielu kanałów. Pod pojęciem kanałów rozumie się tutaj kanały rozmowne, również kanały ruchu telefonicznego, poprzez które następują połączenia telefoniczne lub przekazywanie danych do stacji ruchomych. Znajdują tu zastosowanie dupleksowe kanały radiowe dla obu kierunków transmisji. Te kanały i grupy kanałów można podzielić pod względem następujących kryteriów: częstotliwość, czas, postać sygnałów (np. kodowana) albo kombinacje tych kryteriów.

Poniżej przyjęto, że jedna grupa kanałów ma jedną lub więcej częstotliwości (na przykład dupleks), podczas gdy pojedyncze kanały o ustalonej częstotliwości pracują ze zwielokrotnianiem czasowym. Przez stację ruchomą rozumie się również aparaty przenośne i podręczne.

W celu osiągnięcia dużej pojemności systemu odnośnie przyłączania abonentów, grupy kanałów powinny być wielokrotnie wykorzystywane możliwie jak najczęściej dla różnych połączeń, a więc powtarzane w komórkach przylegających do siebie w przestrzeni, stosując powtarzanie częstotliwości względnie powtarzanie kanałów. Przy tym z drugiej strony należy zapewnić, żeby nie doszło do interferencji kanałów, a przez to do wzajemnych zakłóceń w rozmowach telefonicznych. Stosowana w opisie nazwa klaster oznacza układ komórek, wewnątrz których grupy kanałów przyporządkowane komórkom różnią się wszystkie pomiędzy sobą oraz które można powtarzać, z tym samym przyporządkowaniem grup kanałów komórkom, bez przerw na danym obszarze.

Znany jest, z opisu międzynarodowego zgłoszenia patentowego nr WO, A, 91/ó7ó43, system mikrokomórkowy dla komórkowych systemów telefonicznych, w którym każda komórka radiowa zawiera kilka zespołów zawierających anteny. Każdy zespół anten zasila część obszaru komórki. Zasilanie komórki jest ograniczone do obszaru, w którym jest umieszczony ruchomy telefon i w którym odbiera on największy sygnał. Zastosowany jest przełącznik

171 348 obszarów, który przełącza zespoły anten tak, że tylko jeden zespół anten komunikuje się w danym czasie z ruchomym telefonem. W tym rozwiązaniu zespoły anten nie nadają równocześnie i zespoły anten sąsiednich komórek nie zasilają ruchomego telefonu przy pomocy tej samej grupy kanałów, jak zespoły anten danej komórki.

Znany jesfz opisu patentowego francuskiego nr FR, A, 2 438 389 system do transmisji radiowej, w którym oprócz komórki środkowej, dowolna komórka jest zasilana przez jedną stację bazową z obszaru brzegowego komórki. Komórka środkowa jest zasilana przez trzy anteny sektorowe. Każda antena sektorowa nadaje przy pomocy innej grupy kanałów.

Znane są z opisu patentowego brytyjskiego nr GB, A. 2 242 805 techniki przekazywania w radiowym systemie komórkowym, który zawiera wiele komórek. Każda komórka wykorzystuje poszczególny kanał do celów redukcji interferencji. Każdy sektor komórkowy jest zasilany przez jedną antenę kierunkową. Komórki nie są zasilane przez wiele nadajników przy użyciu tej samej grupy kanałów.

W sposobie, według wynalazku, steruje się nadajnikami w drugiej i trzeciej stacji bazowej sąsiednich komórek bezpośrednio przylegających do pierwszej komórki i nadaje się do pierwszej komórki przez tę samą grupę kanałów co nadajnik w pierwszej stacji bazowej.

Nadajniki w stacjach bazowych synchronizuje się ze sobą.

Każdą stację ruchomą, umieszczoną w jednej z komórek, zasila się równocześnie przez co najwyżej trzy różne stacje bazowe.

Korzystnie nadaje się każdym kanałem w każdej stacji bazowej przez indywidualne, regulowane wyjście, na którym reguluje się poszczególne sygnały wyjściowe stacji bazowej w tym kanale proporcjonalnie do podziału wyjścia nadawczego tej stacji bazowej na wejściu odbiorczym stacji ruchomej.

Korzystnie nadaje się każdym kanałem w każdej stacji bazowej przez regulowane wyjście, na którym reguluje się poszczególne sygnały wyjściowe stacji bazowej w tym kanale proporcjonalnie do odbieranego wyjścia ze stacji ruchomej na wejściu odbiorczym tej stacji bazowej.

Reguluje się wyjścia nadawcze stacji bazowych i otrzymuje się ich całkowity sygnał wyjściowy na wejściu odbiorczym stacji ruchomej w tolerowanym zakresie interferencji sygnału.

Korzystnie odbiera się sygnały nadawania stacji ruchomej przez stację bazową pierwszej komórki, w której jest umieszczona stacja ruchoma, i przez stacje bazowe przylegających komórek drugiej i trzeciej oraz pomiędzy tymi stacjami bazowymi utrzymuje się równoważenie wyjść nadawczych, przy czym nadaje się przez stacje bazowe najbliższe stacji ruchomej przez część ich sygnałów wyjściowych, podczas gdy przez stacje bazowe znajdujące się w pewnej odległości od stacji ruchomej nadaje się przez mniejszą część ich sygnałów wyjściowych lub wyłącza się je całkowicie.

Korzystnie odbiera się sygnały nadawania stacji ruchomej przez stację bazową pierwszej komórki, w której jest umieszczona stacja ruchoma, i przez stacje bazowe przylegających komórek, a te odbierane sygnały poddaje się łączeniu.

Korzystnie przeprowadza się procedurę przekazywania stacji ruchomej w stanie połączenia z jednego sektora komórki do sąsiedniego sektora tej komórki przez adaptacyjne przyporządkowanie wyjścia stacji bazowej pokrywającej komórkę.

Korzystnie przeprowadza się procedurę przekazywania stacji ruchomej w stanie połączenia z jednej komórki do sąsiedniej komórki przez zmianę kanału, przy czym wykorzystuje się co najmniej jedną ze stacji bazowych w połączeniu zarówno przed jak i po procedurze przekazywania.

W układzie, według wynalazku, pierwsza stacja bazowa, druga stacja bazowa, trzecia stacja bazowa i każda kolejna stacja bazowa zawiera kilka anten sektorowych przydzielonych sektorowi danej komórki i umieszczonych z przynajmniej częściowym pokrywaniem się wzajemnie w ich obszarze nadawania ograniczonym przez sektory i przeszukiwania przynajmniej w zakresie 360°. Każda antena sektorowa stacji bazowej jest przyporządkowana jej własnej grupie kanałów, a skierowane do siebie sektory sąsiednich stacji bazowych mają tę samą grupę kanałów i są zsynchronizowane ze sobą.

171 348

Korzystnie pierwszej stacji bazowej, drugiej stacji bazowej, trzeciej stacji bazowej i każdej kolejnej stacji bazowej jest przyporządkowanych sześć anten sektorowych z kątami sektorowymi równymi 120° i zakresami nadawania pokrywającymi się wzajemnie na kącie 60°.

Korzystnie pierwszej stacji bazowej, drugiej stacji bazowej, trzeciej stacji bazowej i każdej kolejnej stacji bazowej jest przyporządkowanych osiem anten sektorowych z kątami sektorowymi równymi 90° i zakresami nadawania pokrywającymi się wzajemnie na kącie 45°.

Korzystnie pierwszej stacji bazowej, drugiej stacji bazowej, trzeciej stacji bazowej i każdej kolejnej stacji bazowej jest przyporządkowanych dwanaście anten z kątami sektorowymi równymi 60° i zakresami nadawania pokrywającymi się wzajemnie na kącie 30°.

Zaletą wynalazku jest poprawa zasilania dzięki wielokrotnemu pokrywaniu się komórek, zmniejszenie mocy nadawczej stacji bazowych i stacji ruchomych poprzez zespół nadawczo-odbiorczy po stronie nieruchomej, poprawa stosunku sygnału użytecznego do sygnału zakłóceń w sieci, pewna niekrytyczna w czasie i miejscu procedura przekazywania bez ryzyka utraty istniejących połączeń oraz lepsze obciążenie kanałów poprzez zmniejszenie liczby grup kanałów (to znaczy więcej kanałów w jednej grupie kanałów), a także poprzez zasilanie redundancyjne. Te cechy prowadzą do znacznego wzrostu wydajności, a więc ilości obsłużonych abonentów w określonym paśmie częstotliwości oraz do poprawy usług oferowanych abonentom, poprzez poprawę zasilania i pewniejsze przebiegi procesów przekazywania, bez zwiększania liczby stacji bazowych.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. A przedstawia znany typowy układ komórek, fig. B - znany układ komórek sektorowych z sektorami o kącie 120°, fig. C - znany układ komórek trójkątnych z sektorami o kącie 60°, fig. 1 heksagonalny układ komórek z zasilaniem brzegowym, według wynalazku, fig. 2 - środkową komórkę z fig. 1 w powiększeniu z przedstawieniem szczegółów, fig. 3 - układ, według wynalazku, z antenami sektorowymi o kącie 120° i komórkami heksagonalnymi z zasilaniem brzegowym i wielokrotnym pokrywaniem się, fig. 4 - układ zasilania z wymianą kanałów w obszarze pokrywania się dwóch komórek, według wynalazku, oraz fig. 5 - rozmieszczenie anten z sześcioma grupami kanałów w układzie, według wynalazku.

Figura A przedstawia znany 7- komórkowy układ klastera 10 złożony z komórek sześciokątnych, w którym w środku każdej kolejnej komórki jest umieszczony nadajnik radiowy o charakterystyce kołowej w pierwszej stacji bazowej 1a, drugiej stacji bazowej 2a itd.

Przy zmianie stacji ruchomej podczas połączenia, z jednej komórki na sąsiednią komórkę, system musi przeprowadzić procedurę przekazywania. W znanym systemie z fig. A taka procedura przekazywaniA wymaga równocześnie zarówno przełączenia jednej stacji bazowej na drugą, jak zmiany jednego kanału radiowego w dotychczasowej komórce na kanał następnej komórki. Przy tym dochodzi często do niepożądanych, wielokrotnych przełączeń na granicach komórek, stwarzających niebezpieczeństwo utraty połączenia.

Figury B i C przedstawiają przykłady znanych klasterów z komórkami sektorowymi i z antenami sektorowymi umożliwiającymi osiągnięcie poprawy stosunku sygnału użytkowego do sygnału zakłóceń przy zachowaniu tej samej wielkości klastera, albo zmniejszenie wielkości klastera przy zachowaniu tego samego stosunku sygnału użytkowego do sygnału zakłóceń.

Figura C przedstawia układ z komórkami sektorowymi o kącie 60°, w których są umieszczone pierwsza stacja bazowa 1c, druga stacja bazowa 2c itd. Każda sześciokątna komórka z fig. A jest podzielona na fig. C przez anteny kierunkowe o kącie 60° na 6 sektorów w postaci trójkątów, które spełniają funkcję samodzielnych komórek, i którym są przyporządkowane każdorazowo własne grupy kanałów. W lak przedstawionym klasterze heksagonalnym występuje 18 różnych grup kanałów. Zaletą w porównaniu z fig. A jest tutaj lepsza powtarzalność kanałów dzięki zmniejszeniu liczby komórek w klasterze do 3 zamiast 7, przy zachowaniu prawie takiego samego stosunku sygnału użytecznego do sygnału zakłóceń. Ta zaleta jest jednak częściowo zniwelowana w wyniku zwiększenia liczby grup kanałów do 18 zamiast 7. Zasilanie redundancyjne nie ma tu miejsca, to znaczy każdy punkt powierzchni jest zasilany jednoznacznie tylko przez jedną grupę kanałów.

171 348

Figura B przedstawia heksagonalny, potrójny układ klastera 13 z dziewięcioma oznaczonymi kolejno komórkami sektorowymi 20, 21, 22, 23, 20a w postaci rombów, z antenami kierunkowymi o kącie 120° i z pierwszą stacją bazową 1b, drugą stacją bazową 2b itd. Każdej komórce sektorowej jest przyporządkowana własna grupa kanałów, tak jak na fig. C. i w tym potrójnym klasterze potrzebnych jest 9 grup kanałów. Jednak uzyskany stosunek sygnału użytkowego do sygnału zakłóceń jest gorszy niż w układzie z fig. C, ponieważ główne kierunki promieniowania komórek tego samego kanału leżą w jednej linii, podczas gdy na fig. C są one rozmieszczone naprzeciwko siebie. Również w tej sieci nie ma zasilania redundancyjnego.

Tego rodzaju układy klasterów 10.13 mają wadę polegającą na tym, że jest do dyspozycji tylko niewielka liczba grup kanałów, co ogranicza możliwość wysterowania wielu stacji ruchomych znajdujących się w komórkach sektorowych. Dalszą wadą klastera z komórkami sektorowymi i antenami sektorowymi umieszczonymi w obszarze brzegowym komórek sektorowych jest to, że niewystarczające jest zasilanie każdej komórki sektorowej przez stację bazową umieszczoną w obszarze brzegowym. Im bardziej oddala się stacja ruchoma od stacji bazowej, tym gorszajestjakość odbioru, a poza tym jest onaczuła na interferencje pochodzące od komórek sąsiednich względem stacji bazowych.

Poza tym w komórkach sektorowych z fig. B utrudniona jest procedura przekazywania, ponieważ mogą tam nastąpić silne wahania natężenia pól odbiorczych w stacjach ruchomych, zanim jeszcze zostaną one przekazane stacjom bazowym sąsiednich komórek sektorowych.

Nafigurze B widać, że pierwsza stacjabazowa 1b, druga stacja bazowa 2b itd. promieniują do komórek sektorowych tylko przez jedną antenę sektorową o kącie 120°, co powoduje, że im dalej stacja ruchoma oddala się w poszczególnych komórkach sektorowych od odpowiednich stacji bazowych, tym gorsza jest jakość odbioru.

Im bardziej stacja ruchoma przybliża się do innej stacji Bazowej w sąsiedniej komórce sektorowej, tym większe jest niebezpieczeństwo, że nastąpi interferencja między grupami kanałów w tej komórce sektorowej, na przykład między pierwszą komórką sektorową 20, a jednakowymi grupami kanałów w sąsiedniej komórce sektorowej klastera, na przykład w komórce sektorowej 20a.

Figura 1 przedstawia układ klastera 13], według wynalazku, z siedmioma oznaczonymi kolejno komórkami 201, 211, 221, 231, 24, 25i i 261, pierwszą stacją bazową 11, drugą stacją bazową 21, trzecią stacją bazową 3], oraz z sześcioma antenami pokrywającymi się nawzajem w kącie 60°.

Zgodnie z fig. 1, gdy stacja ruchoma znajduje się na przykład w obszarze pierwszej komórki 201, jest ona zasilana nie tylko przez pierwszą stację bazową 11, która jest tej komórce bezpośrednio przyporządkowana, ale jest również zasilana przez drugą stację Bazową 21 i przez trzecią stację bazową 31. W analogiczny sposób dotyczy to wszystkich pozostałych komórek.

Figury 2 i 3 wyjaśniają układ z fig. 1 na podstawie przykładu wykonania z antenami sektorowymi, które promieniują pod kątem 120°. Występuje tu 6 anten, z których każda obejmuje kąt sektorowy a-a, b-b. c-c. d-d. e-e lub f-f.

Pierwsza stacja bazowa 11, przyporządkowana pierwszej komórce 201, ma 6 anten, które są rozstawione równomiernie i nadają na obwodzie pełnego koła, w związku z tym nie tylko do pierwszej komórki 2O1, lecz również do sąsiednich komórek 251 i 261. Dodatkowo pierwsza stacja Bazowa 11, zasila jeszcze trzy następne komórki, których heksagonalna granica jest oznaczona liniami przerywanymi na fig. 3 i z których dwie pokrywają pierwszą komórkę 201, każda na jednej trzeciej obszaru.

To samo dotyczy drugiej stacji Bazowej 21, z antenami sektorowymi, które nadają również nie tylko do drugiej komórki 211, lecz także do pierwszej komórki 201 i do trzeciej komórki 221. Również druga stacja bazowa 21 zasila dodatkowo trzy następne pokrywające się komórki. W sposób analogiczny dotyczy to trzeciej stacji bazowej 31Wynika z tego, biorąc pod uwagę rozpatrywaną pierwszą komórkę 201, że pokazany na fig. 3 pojazd 34, znajdujący się w pierwszej komórce 201, jest zasilany energią nadawczą z trzech różnych stacji bazowych, pierwszej stacji bazowej 11, drugiej stacji bazowej 2| i trzeciej stacji bazowej 31.

171 348

Przy zastosowaniu sześciu grup kanałów zostały zbudowane dwa pokrywające się potrójne klastery, które są przesunięte względem siebie, co pokazano na fig. 3. System według wynalazku ma taką samą liczbę stacji bazowych, jak znane układy z fig. A, B i C. Daną liczbę możliwych częstotliwości uzyskuje się w wyniku opisanego powyżej pokrywania się anten, z których każda nadaje w obszarze kąta sektorowego 27, 28, 29, 30, 31; 32, który jest w przykładzie wykonania równy 120°. W innym przykładzie wykonania kąt sektorowy może wynosić 90° - przy wzajemnym pokrywaniu się kątów 45°, albo 60° - przy wzajemnym pokrywaniu się kątów 30°.

Rozważając pierwszą stację bazową 11 na fig. 2, obszar nadawania pierwszej anteny pokrywa się z obszarem nadawania drugiej anteny w pierwszym obszarze pokrycia 38. Podobnie obszar nadawania pierwszej anteny pokrywa się z obszarem nadawania innej anteny w drugim obszarze pokrycia 37.

Te same zasady obowiązują także dla innych anten sektorowych w drugiej stacji bazowej 2\ i trzeciej stacji bazowej 3i. To znaczy, biorąc pod uwagę drugą stację bazową 2\ względem pierwszej komórki 20i, działanie pozostałych anten pokrywa się tak, że za każdym razem nadają te anteny w tych samych grupach kanałów, jak anteny opisane na przykładzie pierwszej stacji bazowej 11, aby zasilać pojazd 34 znajdujący się w obszarze pierwszej komórki 201, równomiernie z każdorazowo wytwarzanymi częstotliwościami nadawczymi. To samo dotyczy anten sektorowych trzeciej stacji bazowej 31.

Figura 4 wyjaśnia procedurę przekazywania podczas przechodzenia z pierwszej komórki 201, do sąsiedniej, pokrywającej się z nią komórki. Przyjęto, że pojazd 34 znajduje się mniej więcej pośrodku między pierwszą stacją bazową 11 i drugą stacją bazową 21 i jest najbardziej oddalony od trzeciej stacji bazowej 31. W tym układzie jest określone, jak pierwsza stacja bazowa 11, druga stacja bazowa 2| i trzecia stacja bazowa 3i komunikują się ze stacją ruchomą, którą stanowi pojazd 34. Pojazd 34 odbiera najsilniej pierwsze promieniowanie nadawcze 18 z pierwszej stacji bazowej 11 i drugie promieniowanie nadawcze 19 z drugiej stacji bazowej 2\, a słabo trzecie promieniowanie nadawcze 36 z trzeciej stacji bazowej 3}. Trzecia stacja bazowa 31, będzie wyłączona, podczas gdy obie stacje bazowe 11, 2\ nadają z mocą około 1/3 ich mocy maksymalnej, to jest mocy, która wystarczyłaby do zasilania, przy pomocy jedynej stacji bazowej, całkowitego obszaru pierwszej komórki 201 umieszczonej mniej więcej pośrodku, jak na fig. A. Przekazywanie połączenia z jednej stacji bazowej do drugiej na drodze radiowej występuje tu bez konieczności zmiany kanału radiowego.

Jeżeli stacja ruchoma czyli pojazd 34 porusza się z jednej komórki do sąsiedniej, pokrywającej się z nią komórki, będzie przebiegał proces przekazywania ze zmianą kanałów. Przedstawiona na fig. 4 pierwsza komórka 201 zasilana przez pierwszą stację bazową 11, drugą stację bazową 2\ i trzecią stację bazową 31, jest ograniczona z jednej strony przez krawędzie 16 i 17 jej obszaru, podczas gdy sąsiednia, pokrywająca się z nią komórka, która jest zasilana przez pierwszą stację bazową 11, drugą stację bazową 21 i czwartą stację bazową 4\, wnika do pierwszej komórki 201 krawędziami 14 i 15 jej obszaru,

W obszarze pokrywania się tych dwóch komórek powstaje w ten sposób strefa przekazywania 33, która w wyniku pierwszego promieniowania nadawczego 18 pierwszej stacji bazowej 11 i drugiego promieniowania nadawczego 19 drugiej stacji bazowej 2\ przyjmuje kształt bliski elipsie. Pojazd 34 porusza się tutaj zgodnie ze strzałką 35 z pierwszej komórki 201 w kierunku czwartej stacji bazowej 41.

W tym rozległym obszarze w kształcie elipsy jest możliwe przeprowadzenie procedury przekazywania z wymianą kanałów radiowych. Zachodzi ona zawsze w obszarach, które z reguły są zasilane przez dwie stacje bazowe, równie dobrze w starym jak i w nowym kanale, i jeżeli nie przypadają one na granice sektorów lub na przyjęte granice komórek. Procedura przekazywania, według wynalazku, w przeciwieństwie do dotychczasowych systemów, jest pewna, nie jest krytyczna w czasie i nie jest związana z dokładnym miejscem. W ten sposób można zapobiec niepożądanym wielokrotnym przełączeniom. Opisany powyżej proces dotyczy w podobny sposób dowolnego kierunku ruchu stacji ruchomej oraz jej przechodzenia do dowolnej sąsiedniej, pokrywającej się z nią komórki.

171 348

Oprócz pewności procesu, następną zaletą jest to, że granice, wewnątrz których grupy kanałów jednej komórki są wykorzystywane, są zredukowane odcinkowo do zewnętrznych granic przekazywania w kształcie bliskim elipsy, między każdymi dwiema stacjami bazowymi, jak to przedstawiono na fig. 4 między pierwszą stacją bazową 11 i drugą stacją bazową 21. Dzięki temu zostaje poprawiony stosunek sygnału użytecznego do sygnału zakłóceń w sieci.

Figura 5 przedstawia przyporządkowanie sześciu grup kanałów I, II, III, IV, V, VI, potrzebnych potrójnemu klasterowi, antenom sektorowym o kącie 120° dla stacji bazowych FS1, FS2 i FS3 i dalej w rozszerzonym potrójnym klasterze dla stacji bazowych FS1’, FS2’ i FS3’.

171 348

FIG.B

171 348

FIG. 4

171 348

FIG. 5

171 348

Departament Wydawnictw UP RP Nakład 90 egz.

Cena 4,00 zł

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób zasilania energią radiową komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej, w którym łączy się pewną liczbę sąsiednich i przylegających komórek w klaster, umieszcza się w obszarze brzegowym każdej komórki co najmniej jeden nadajnik w stacji bazowej, z co najmniej jedną anteną sektorową, i przeszukuje się przez antenę sektorową przynajmniej obszar tej komórki przy użyciu częstotliwości radiowych grupy kanałów, znamienny tym, że steruje się nadajnikami w drugiej i trzeciej stacji bazowej sąsiednich komórek bezpośrednio przylegających do pierwszej komórki i nadaje się do pierwszej komórki przez tę samą grupę kanałów co nadajnik w pierwszej stacji bazowej.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że nadajniki w stacjach bazowych synchronizuje się ze sobą.
3. Sposób według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że każdą stację ruchomą, umieszczoną w jednej z komórek, zasila się równocześnie przez co najwyżej trzy różne stacje bazowe.
4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że nadaje się każdym kanałem w każdej stacji bazowej przez indywidualne, regulowane wyjście, na którym reguluje się poszczególne sygnały wyjściowe stacji bazowej w tym kanale proporcjonalnie do podziału wyjścia nadawczego tej stacji bazowej na wejściu odbiorczym stacji ruchomej.
5. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że nadaje się każdym kanałem w każdej stacji bazowej przez poszczególne, regulowane wyjście, na którym reguluje się poszczególne sygnały wyjściowe stacji bazowej w tym kanale proporcjonalnie do odbieranego wyjścia ze stacji ruchomej na wejściu odbiorczym tej stacji bazowej.
6. Sposób według zastrz. 4 albo 5, znamienny tym, ze reguluje się wyjście nadawcze stacji bazowych i otrzymuje się ich całkowity sygnał wyjściowy na wejściu odbiorczym stacji ruchomej w tolerowanym zakresie interferencji sygnału.
7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że odbiera się sygnały nadawania stacji ruchomej przez stację bazową pierwszej komórki, w której jest umieszczona stacja ruchoma, i przez stacje bazowe przylegających komórek drugiej i trzeciej oraz pomiędzy tymi stacjami bazowymi utrzymuje się równoważenie wyjść nadawczych, przy czym nadaje się przez stacje bazowe najbliższe stacji ruchomej przez część ich sygnałów wyjściowych, podczas gdy nadaje się przez stacje bazowe w pewnej odległości od stacji ruchomej przez mniejszą część ich sygnałów wyjściowych lub wyłącza się je całkowicie.
8. Sposób według zastrz. 7, znamienny tym, że odbiera się sygnały nadawania stacji ruchomej przez stację bazową pierwszej komórki, w której jest umieszczona stacja ruchoma, i przez stacje bazowe przylegających komórek i te odbierane sygnały poddaje się łączeniu.
9. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że przeprowadza się procedurę przekazywania stacji ruchomej w stanie połączenia z jednego sektora komórki do sąsiedniego sektora tej komórki przez adaptacyjne przyporządkowanie wyjścia stacji bazowej pokrywającej komórkę.
10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że przeprowadza się procedurę przekazywania stacji ruchomej w stanie połączenia z jednej komórki do sąsiedniej komórki przez zmianę kanału, przy czym wykorzystuje się co najmniej jedną ze stacji bazowych w połączeniu zarówno przed jak i po procedurze przekazywania.
11. Układ do zasilania energią radiową komórek w komórkowym systemie radiokomunikacji ruchomej, składającym się z jednej lub więcej komórek tworzących w każdym przypadku klaster, przy czym każda komórka zawiera co najmniej jedną stację bazową umieszczoną w obszarze

171 348 brzegowym komórki i zawierającą co_ najmniej jedną antenę sektorową do przeszukiwania przynajmniej obszaru danej komórki przy użyciu grupy kanałów, znamienny tym, _ że pierwsza stancja bazowa (11), druga stacja bazowa (2i), trzecia stacja bazowa (3i) i każda kolejna stacja zawiera kilka aeten sektorowych przydzielonych sektorowi danej komórki (20i) !

umieszczonych z przynajmniej częściowym pokrywaniem się wzajemnie w ich zakresie nadawania ograniczonym przez sektory i przeszukiwania przynajmniej w zakresie 36ó°, każda antena sektorowa stacji bazowej jest przyporządkowana jej własnej grupie kanałów i skierowane do siebie sektory sąsiednich stacji bazowych mają tę samą grupę kanałów i są zsynchronizowane ze sobą.
12. Układ według zastrz. 11, znamienny tym, że pierwszej stacji bazowej (11), drugiej stacji bazowej (2|), trzeciej stacji bazowej (31 i każdej kolejnej stacji bazowej jest przyporządkowanych sześć anten sektorowych z kątami sektorowymi (27,28,29,3ó, 31,32) równymi 120° i zakresami nadawania pokrywającymi się wzajemnie na kącie 6ó°.
13. Układ według zastrz. 11, znamienny tym, że pierwszej stacji bazowej (1|), drugiej stacji bazowej (21, trzeciej stacji bazowej (31 i każdej kolejnej stacji bazowej jest przyporządkowanych osiem anten sektorowych z kątami sektorowymi równymi 9ó° i zakresami nadawania pokrywającymi się wzajemnie na kącie 45°.
14. Układ według zastrz. 11, znamienny tym, że pierwszej stacji bazowej (11), drugiej stacji bazowej (2i), trzeciej stacji bazowej (3| i każdej kolejnej stacji bazowej jest przyporządkowanych dwanaście anten z kątami sektorowymi równymi 6ó° i zakresami nadawania pokrywającymi się wzajemnie na kącie 3ó°.