NL9301863A

NL9301863A - Contactlens met een optische zone met tenminste een focus.

Info

Publication number: NL9301863A
Application number: NL9301863A
Authority: NL
Original assignee: Meurs Optiek B V Van
Priority date: 1993-10-28
Filing date: 1993-10-28
Publication date: 1995-05-16
Also published as: ES2138032T3; DE69420354D1; DE69420354T2; EP0651276A1; EP0651276B1; ATE184114T1; DK0651276T3; US5606378A

Description

Contactlens met een optische zóne met tenminste een focus.

De uitvinding heeft betrekking op een contactlens met een centraal gelegen optische zone, die is onderverdeeld in tenminste één afstanddeel met een eerste focus en tenminste één leesdeel met een tweede focus.

Een dergelijke contactlens is algemeen bekend.

Een bekende, op kleine schaal verkrijgbare bifocale contactlens heeft een gebogen vorm die zoveel mogelijk overeenkomt met de vorm van het oog van de drager. In vooraanzicht is deze contactlens cirkelvormig en is voorzien van een concentrische optische zöne, die is onderverdeeld in concentrische cirkelvormige schillen. Deze concentrische schillen hebben bij een bifocale lens beurtelings een eerste en tweede focus. In deze contactlenzen wordt het zogenaamde diffractieve of simultane systeem toegepast, waarbij gelijktijdig door de schillen met de eerste focus een eerste beeld, bijvoorbeeld een afstandbeeld en de schillen met een tweede focus een tweede beeld, bijvoorbeeld het leesbeeld wordt gevormd. Genoemd principe is gebaseerd op het idee dat mensen het vermogen hebben om in de hersenen deze beelden te scheiden en zich te concentreren op één beeld van de twee. Wanneer de contactlensdrager een op afstand gelegen voorwerp wil waarnemen, concentreert hij zich op het beeld daarvan. Het beeld dat deze persoon door de schillen met de tweede focus waarneemt is niet scherp en wazig, hetgeen een bijdrage zou kunnen leveren aan het zich concentreren op het eerste beeld. Het overeenkomstige zou moeten kunnen gelden voor een leesbeeld.

De bekende bifocale contactlens heeft echter het nadeel, dat contrastverliezen optreden, o.a. als gevolg van de dubbele beelden. Bovendien is gebleken, dat slechts weinig personen het hierboven genoemde vermogen van beeldscheiding bezitten, zodat de acceptatie van de bekende bifocale lens in de praktijk sterk tegenviel.

De uitvinding heeft ten doel te voorzien in een contactlens van de in de aanhef genoemde soort, waarbij de bovengenoemde nadelen en problemen worden vermeden. Voorts heeft de uitvinding als doel een zo goed mogelijk contrast en een zo hoog mogelijke positieve acceptatie door de lensdragers.

De genoemde doelstellingen worden volgens de uitvinding bereikt, doordat het afstanddeel zich uitsluitend in het bovenste gedeelte en het leesdeel zich uitsluitend in het onderste gedeelte van de optische zóne bevinden en doordat de bovenrand van de contactlens een sterkere kromming heeft dan de zijranden daarvan.

Deze contactlens werkt volgens het zogenaamde alternerende principe. De toepassing van dit principe is mogelijk door de min of meer ovale vorm van de contactlens, waardoor de rotatie tijdens het dragen van de contactlens wordt tegengegaan. Zelfs een contactlens met een multifocus is nu mogelijk.

Bij voorkeur heeft ook de onderrand van de contactlens een minder sterke kromming dan de bovenrand daarvan. Hierdoor wordt de rotatie nog beter tegengegaan en indien de kromming van de onderrand van de contactlens in overeenstemming met de kromming van het onderooglid van de drager wordt gekozen, wordt de positie van de contactlens nog nauwkeurige gedefiniëerd door het onderooglid van de drager.

Bij een verdere uitwerking van de uitvinding neemt de dikte van de lens van boven naar beneden duidelijk toe, zodat een nog betere plaatsbepaling van de lens wordt bereikt. Voorts is gevonden, dat in sommige gevallen de onderrand van de contactlens moet worden voorzien van een extra verdikking.

De uitvinding heeft verder betrekking op een pascontactlens, die deel uit kan maken van een set en die de kenmerken heeft van de hierboven beschreven contactlens volgens de uitvinding, welke pascontactlens het verdere kenmerk heeft dat op vaste afstand boven de onderrand van de contactlens aan beide zijranden daarvan markeerpunten zijn aangebracht. Door middel van deze markeerpunten is het mogelijk om voor het vervaardigen van de contactlens de juiste plaats van het leesdeel ten opzichte van de onderrand van de contactlens aan te geven.

De uitvinding zal hierna nader worden toegelicht aan de hand van de tekeningen. In de tekeningen tonen:

Fig. 1 een vooraanzicht van een bij voorkeur toe te passen uitvoeringsvorm van een bifocale contactlens volgens de uitvinding;

Fig. 2 een doorsnede volgens de lijn II-II van fig. 1;

Fig. 3 een overeenkomstige doorsnede van een gedeelte van een verdere uitvoeringsvorm van de contactlens volgens de uitvinding;

Fig. 4 een vooraanzicht van pascontactlenzen van een set volgens de uitvinding; en

Fig. 5. 6 en 7 doorsneden van de pascontactlenzen van de set volgens de uitvinding.

In fig. 1 is met de stippellijn 1 de cirkelvormige rand van een bekende contactlens aangegeven. De in fig. 1 getoonde contactlens 2 heeft een bovenrand 3 die in deze uitvoeringsvorm evenals de bekende contactlenzen cirkelvormig is. De Contactlens is voorzien van een optische zóne die aan de buitenzijde wordt begrensd door de cirkel 4. De optische zóne kan uiteraard elke gewenste vorm aannemen, afhankelijk van het oog waarop de contactlens moet worden aangebracht.

De uitvinding is gebaseerd op het inzicht dat een beter beeldcontrast kan worden bereikt, doordat bij zowel het lezen als het verzien slechts één beeld op het netvlies van het oog wordt geprojecteerd. Dit is het zogenaamde alternerende principe.

Uit fig. 1 blijkt dat daarom de optische zóne die door de cirkel 4 wordt begrensd, bestaat uit een afstanddeel 5. dat zich aan de bovenzijde van de contactlens bevindt en een eerste focus bezit en een leesdeel 6 dat zich aan de onderzijde van de contactlens is gelegen en een tweede focus heeft. Het alternerende principe kan echter niet zonder meer worden toegepast, aangezien de positie en hoekoriëntatie van de contactlens tijdens het dragen daarvan niet goed is gedefiniëerd.

Gevonden is dat door aanpassing van de vorm van de bifocale contactlens de plaats van de contactlens op het oog goed kan worden vastgelegd.

In de in de figuren 1 en 2 getoonde bij voorkeur toe te passen uitvoeringsvorm van de uitvinding zijn een aantal maatregelen toegepast, die elk uiteraard niet altijd in combinatie behoeven te worden gebruikt.

Bij de in fig. 1 getoonde uitvoeringsvorm is de contactlens denkbeeldig verdeeld in een bovenrand 3. twee zijranden 7 en 8 en een onderrand 9. De bovenrand 3 heeft een sterkere kromming dan de zijranden 7 en 8, waardoor als het ware de contactlens een ovale vorm krijgt. Deze ovale vorm gaat het verdraaien van de contactlens in het oog tegen. Een nog verder tegengaan van de verdraaiing wordt bereikt doordat de onderrand 9 een nog minder sterkere kromming heeft dan de bovenrand 3 en zelfs dan de zijranden 7 en 8. De contactlens heeft dus aan de onderzijde een truncatie.

Als extra maatregel voor het verhinderen van een rotatie van de contactlens in het oog is duidelijker in de doorsnede van fig. 2 te zien.

De bovenrand en de onderrand van de contactlens zijn aangeduid met de verwijzingsnummers 3 resp. 9· Onder de bovenrand 3 is het begin van de optische zóne met het verwijzingsnummer 4 aangegeven en het einde van de optische zóne vlak boven de rand 9 met het verwijzingsnummer 4 aangeduid. De scheiding tussen het afstanddeel 5 aan de bovenzijde van de lens en het leesdeel 6 aan de onderzijde van de lens is in fig. 2 met het verwijzingsnummer 10 aangegeven. Het afstanddeel 5 heeft een focus om de ametropie van de contactlensdrager te corrigeren, terwijl het leesdeel 6 een tweede focus heeft, die nodig is voor de correctie bij het lezen. Het achtervlak 11 van de contactlens 2 heeft een zodanige gebogen vorm, dat deze zoveel mogelijk overeenkomt met de topometrie van het oog van de drager. De achterrandcurve wordt basiscurve genoemd, die afhankelijk van de vorm van het oog kan bestaan uit een aantal segmenten met diverse krommingsstralen. In de konstruktie van een contactlens wordt meestal uitgegaan van een normale sferische geometrie, waarbij de mogelijkheden in de diverse passingen onbeperkt zullen zijn. Ook asferische konstrukties behoren tot de mogelijkheid.

Aan de onderzijde van de lens is gebruik gemaakt van een truncatie (afgeplatte zijde) die slechts een lichte curve maakt en daarom door het onderooglid van de contactlensdrager wordt gesteund. Immers verloopt het onderooglid enigszins licht gebogen en de steun op het onderooglid wordt optimaal verdeeld, wanneer de truncatiecurve overeenkomt met de licht gebogen vorm van het onderooglid.

De contactlens 2 heeft een voorvlak 12, waarvan de curve afhankelijk is van de basiscurve en de gewenste focus voor het afstanddeel 5 en die van het leesdeel 6. Bij een bekende unifocale contactlens zal de basiscurve voor het voorvlak 12 verder verlopen volgens de in fig. 2 getoonde stippellijn 13. De in fig. 2 getoonde uitvoeringsvorm heeft echter een dikte die ten opzichte van de basisdikte tussen de twee basiscurven van het achtervlak 11 en het voorvlak 12 geleidelijk toeneemt vanaf de bovenzijde naar de benedenzijde van de contactlens. Hierdoor wordt een nog nauwkeuriger positiebepaling bereikt. Om zorg te dragen voor de juiste positionering van de contactlens is hierbij dus gebruik gemaakt van een zogenaamde prismabal-last, die de funktie heeft dat de lens op het oog in de gewenste stand blijft staan, terwijl de truncatie 9 tezamen met de extra verdikking 14 er voor zorgt dat de lens bij verplaatsing van de ogen naar de leespositie niet onder het onderooglid zal verdwijnen. De extra randverdikking 14 is duidelijker in fig. 3 getoond.

In het basisconcept zal in het algemeen worden uitgegaan van een licht gebogen scheidingslijn (type Ultex) tussen het afstand- en leesgedeelte, echter zal in feite ieder model hiervoor min of meer geschikt zijn, afhankelijk van het oog van de drager. Het belangrijkste is echter dat de leesdeelhoogte voor iedere drager op de noodzakelijke hoogte kan worden ingesteld. Hiertoe wordt de in de figuren 4-7 getoonde passet van bijvoorbeeld drie (fig. 5. 6 en 7) pascontactlenzen gebruikt. Fig. 4 toont het vooraanzicht van de pascontactlenzen, die in dit voorbeeld de vorm heeft van de contactlens volgens fig. 1. Een beschrijving met betrekking tot de vorm van dit vooraanzicht en de in de fig. 5. 6 en 7 getoonde doorsnede van de pascontactlenzen is dus niet meer nodig.

Uit fig. 4 blijkt, dat de pascontactlenzen zijn voorzien van twee markeerpunten Ml en M2, ook wel referentiepunten genoemd, door middel waarvan de leesdeelhoogte kan worden aangegeven. Deze referentiepunten staan in de passet op een vaste afstand ten opzichte van de truncatie 9 aan de onderzijde van de lens 15· Voor het vervaardigen en slijpen van de contactlens behoeft dus slechts de gewenste afwijking ten opzichte van de referentie te worden doorgegeven.

Het aantal mogelijkheden om de juiste passing te verkrijgen is eigenlijk onbeperkt en volledig op ieder oog afzonderlijk te bepalen.

Ook is de optische zóne van de lens waarin afstand- en leesdeel wordt ingeslepen, groter of kleiner te maken en vrijwel naar boven in te delen qua diameter van de diverse zónes.

In het algemeen behoeft de diameter van de contactlens niet standaard te zijn, wel wordt in de passet uitgegaan van één bepaalde diameteropbouw, die indien nodig groter of kleiner zal kunnen worden gemaakt.

Bij de in de fig. 4, 5. 6 en 7 getoonde passet is uitgegaan van drie pascontactlenzen met onderling verschillende prismaballasten en/of randdikten, echter kan elk aantal voor een passet worden gekozen.

De sterkte van de te maken of te leveren lens is eigenlijk onbeperkt. De sterkte van het leesdeel dat gelijk is aan de afstandssterkte + een additie, de zogenaamde leestoeslag kan op eenvoudige wijze worden ingeslepen.

Door toepassing van de hierboven beschreven maatregelen en mogelijkheden is dus een per persoon aangepaste (custom made) bifocale contactlens te vervaardigen om zodoende een optimale aanpassing te verkrijgen met betrekking tot de juiste afstand, leesdeelverhouding, waardoor het mogelijk wordt een optimale visus voor zowel afstand als nabij te verkrijgen, zonder allerlei storende ocupitale klachten die bij zogenaamde simultane bifocale konstrukties ontstaan.

Een zeer groot voordeel van de uitvinding is, dat door de nauwkeurige positionering van de contactlens zelfs een multifocale contactlens kan worden vervaardigd, waarmee scherpe beelden kunnen worden opgewekt en een goede acceptatie wordt bereikt.

Claims

1. Contactlens met een centraal gelegen optische zóne, die is onderverdeeld in tenminste één afstanddeel met een eerste focus en tenminste een leesdeel met een tweede focus, met het kenmerk, dat het afstanddeel zich uitsluitend in het bovenste gedeelte en het leesdeel zich uitsluitend in het onderste gedeelte van de optische zóne bevinden en dat de bovenrand van de contactlens een sterkere kromming heeft dan de zijranden daarvan.

2. Contactlens volgens conclusie 1, met het kenmerk, dat de onderrand van de contactlens een minder sterke kromming heeft dan de bovenrand daarvan.

3. Contactlens volgens conclusie 2, met het kenmerk, dat de kromming van de onderrand van de contactlens in hoofdzaak overeenkomt met de kromming van het onderooglid van de drager.

4. Contactlens volgens conclusie 1, 2 of 3. net het kenmerk, dat de dikte van de lens van boven naar beneden geleidelijk toeneemt.

5· Contactlens volgens conclusie 4, met het kenmerk, dat de onderrand van de contactlens is voorzien van een verdikking.

6. Pascontactlens met een vorm volgens één van de voorafgaande conclusies, met het kenmerk, dat op een vaste afstand boven de onderrand van de contactlens nabij de zijranden daarvan markeerpunten zijn aangebracht.