PL240144B1 - Biotechnologiczny opatrunek do leczenia ran oparzeniowych, sposób wykonania opatrunku biotechnologicznego do leczenia ran oparzeniowych i sposób zastosowania opatrunku biotechnologicznego do leczenia ran oparzeniowych - Google Patents

Abstract

Opatrunek biotechnologoiczny do leczenia ran oparzeniowych, zawiera skórę świni transgenicznej (1), od góry zaopatrzoną w opatrunek zewnętrzny (2), zaś od spodu ma nałożoną błonę hydrożelową (3) z chitosanu, na którą nałożona jest błona hydrożelowa (4) z alginianu, przy czym błona hydrożelową (4), ma błonę klejącą (5) z rozcieńczonego roztworu poli-L-lizyny, z podłożem dla hodowlanych nabłonkowych komórek (6) w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów. Opatrunku biotechnologiczny do ran oparzeniowych wykonuje się w ten sposób, że oczyszczoną ze szczeciny skórę świni transgenicznej od strony wewnętrznej oczyszcza się z resztek tłuszczu, a następnie z jednej strony na skórę świni transgenicznej nanosi się warstwę chitosanu, a następnie na warstwę chitosanu nanosi się warstwę alginianu i pozostawia na około 2 godziny, po czym tak przygotowany opatrunek umieszcza się w konserwującym roztworze mieszaniny antybiotyków, antyfungicidów i glicerolu w szczelnie zamkniętym opakowaniu i zamraża, w parach ciekłego azotu do temperatury - 180°. Opatrunek biotechnologiczny stosuje się w ten sposób, że zakonserwowany i zamrożony opatrunek biodegradacyjny ogrzewa się w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała, po czym na warstwę chitosanu i alginianu nakłada się błonę klejącą z kole rozcieńczonego roztworu poli-L lizyny. Z kolei nanosi się hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów, a następnie przykłada się opatrunek biodegradacyjny do rany i mocuje opatrunkiem zewnętrznym.

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest biotechnologiczny opatrunek do leczenia ran oparzeniowych, sposób wykonania opatrunku biotechnologicznego do leczenia ran oparzeniowych i sposób zastosowania opatrunku biotechnologicznego do leczenia ran oparzeniowych, stosowany w tak zwanej klinice leczenia oparzeń, zwłaszcza głębokich i na znacznym obszarze ciała oparzonego człowieka, a także miejsc po pobraniu przeszczepów dermatomowych skóry oraz ran przewlekle gojących się.

Rozległe oparzenia są obrażeniami, które eliminują złożoną rolę skóry i narażają człowieka na zaburzenia zagrażające życiu. Skóra jest największym organem w ciele człowieka. Powierzchnia jej obejmuje około 2 m², a masa wynosi ok. 1/10 wagi ciała. Skóra spełnia dwie funkcje: ochronną i metaboliczną.

Leczenie rany oparzeniowej wymaga usunięcia martwych tkanek, walki z zakażeniem miejscowym i ogólnym organizmu oraz zamknięcia rany wolnymi przeszczepami skóry. Tylko autogenne komórki skóry ludzkiej dają szansę na trwałe zamknięcie rany. Czas hodowli autogennych komórek skóry ludzkiej w liczbie wystarczającej do zamknięcia rany trwa jednak około od 1 do 4 tygodni.

W większości przypadków mniejszych i średnich oparzeń termicznych skóry pełnej grubości rany mogą być stosunkowo szybko zamykane autoprzeszczepami. Wczesne wycinanie martwych tkanek oraz postęp w technikach ratujących życie spowodowały, że większość chorych przeżywa okres wstrząsu oparzeniowego, a lekarze stają przed następnym problemem, jakim jest zamknięcie rozległych ran oparzeniowych.

Szczególnie trudnym jest zadanie trwałego zamknięcia ubytków pełnej grubości skóry. W leczeniu najczęściej stosowane są współczesne substytuty skóry na przykład Integra, Apligraf) oraz hodowle komórek skóry ludzkiej, czyli autogenne keratynocyty i fibroblasty na podłożu chondroityno-siarczanowym, kolagenowym lub siatce z kwasu poliglikolowego.

Metody te są bardzo pracochłonne, wymagają wyspecjalizowanych i dobrze wyposażonych pracowni, a w przypadku komercyjnych substytutów skóry - dużych nakładów finansowych. Mimo znacznego postępu technologicznego autoprzeszczepy skóry pozostają ciągle najlepszym, bo trwałym sposobem zaopatrywania rozległych ran. Zastosowanie opatrunków biologicznych pozwala na doraźne zaopatrzenie ran oparzeniowych po nekretomii, to jest wycięciu martwicy, oraz ran, które powstają po pobraniu przeszczepów. Współczesne opatrunki komercyjne wybiórczo zastępowały ochronną funkcję skóry. Jednakże ten sposób leczenia można było traktować jedynie jak protezę, zamiast aktywny narząd.

Postęp w inżynierii genetycznej i biotechnologii dał możliwość stworzenia czasowego substytutu skóry, który od chwili przyłożenia na ranę spełniałby podstawową, to jest ochronną funkcję skóry, a następnie w procesach biodegradacji i przebudowy stworzył możliwości regeneracji skóry własnej chorego.

Światowe Towarzystwo Leczenia Ran określiło właściwości idealnego opatrunku oparzeniowego. Właściwościami tymi są: brak antygenowości i toksyczności, zapewniona możliwość parowania wody zatrzymania ciepła podobnie jak w skórze, zaporą dla mikroorganizmów, zmniejszenie lub znoszenie bólu, przyczepność przy zachowaniu elastyczności i możliwości dopasowania do kształtu podłoża, odporność na urazy i zabezpieczenie przed urazami tkanki leżące poniżej, zachowanie przez długi czas właściwości fizyko-chemiczne w prostych warunkach magazynowania oraz niski koszt pozyskiwania i stosowania.

Podejmowane wysiłki nie dały do tej pory zadawalających rezultatów, w postaci opracowania standardowego komercyjnego opatrunku, który łącznie spełniałby wszystkie oczekiwania.

Skóra świńska konserwowana przy użyciu glicerolu używana jest z różnym skutkiem w leczeniu oparzeń od 1955 roku.

Pierwsze zastosowanie skóry świńskiej jako opatrunku biologicznego u oparzonych chorych zostało opisane przez Kohlaina w 1964 roku. Kohlein opisał pozytywne wyniki zastosowania świeżych ksenoprzeszczepów skóry świńskiej u 7 chorych z oparzeniami ponad 50% powierzchni ciała.

W 1983 r. - Ersek w Austin (TX, USA) - stosował z dobrym efektem ksenogeniczne przeszczepy skóry świńskiej do leczenia oparzeń. W 1995 r. organizacja NEXTRAN z Princeton (NJ, USA) wykorzystała do tego celu pierwsze transgeniczne świnie, u których zmieniono ich genotyp tak, aby wytwarzały białka regulacyjne DAF i CD59.

W 2002 r. Matouskova z Pragi opublikowała pracę o zastosowaniu acellularnej to jest bezkomórkowej i wyjałowionej radiacyjnie skóry z tradycyjnie rozmnażanych świń w leczeniu rany oparzeniowej.

PL 240 144 B1

Nowością było to, że do matrycy z pozbawionej komórek świńskich i odkażonej promieniami jonizującymi były z jednej strony dołączone hodowane w pracowni inżynierii komórkowej ludzkie keratynocyty, to jest komórki nabłonkowe. Preparat został opatentowany pod nazwą BIO-SKIN-KER. Zaletą opatrunku było zastępowanie ludzkiej skóry w oparzeniach II stopnia do czasu wygojenia rany, a tym samym odcięcia dowozu substancji odżywczych do opatrunku biologicznego BIO-SKIN-KER i następowemu wysychaniu i złuszczaniu.

W roku 2004 Fujita i wspólnicy opublikowali pracę o zastosowaniu u oparzonych małp Maccacus Rhesus tak zwanej żywej skóry uzyskanej od świń modyfikowanych genetycznie. Piętrowa modyfikacja genetyczna zwierząt na poziomie cytokin N-acetyloglucosaminyltransferazy III (GnT-III) i DAF (CD55) pozwoliła na utrzymaniu przeszczepu na ranie oparzeniowej biorcy przez 30 dni. Dotychczas nie jest znane zastosowanie transgenicznej skóry świńskiej u człowieka.

Dotychczas, ze względu na stosunkowo niski koszt pozyskania materiału biologicznego od świń transgenicznych, możliwa jest wielokrotna wymiana przechowywanej i odkażanej w glicerolu skóry jako opatrunku biologicznego, na przykład średnio co 5 dni, aż do momentu uzyskania optymalnych warunków dla autoprzeszczepów.

Pomimo obiecujących wyników prób stosowania skóry pobranej od świń modyfikowanych genetycznie (GnT-III, CD 55), które zastosowano u małp naczelnych, nie podjęto prób zastosowania świeżej, to jest z żywymi komórkami, skóry świń transgenicznych u człowieka.

Główną obawą jest ryzyko przeniesienia na człowieka chorób odzwierzęcych (PERV) oraz zakażenia rany bakteriami i grzybami chorobotwórczymi.

W związku z tym istniała potrzeba opracowania opatrunku biotechnologicznego dostępnego w każdej chwili, zbliżonego swoimi właściwościami do skóry ludzkiej, to jest takiego opatrunku, który zabezpieczyłby oparzonego przed zakażeniem i mikrourazami pochodzenia zewnętrznego, a jednocześnie chroniłby organizm przed utratą ciepła oraz osocza i elektrolitów na zewnątrz. Opatrunek ma być złożony z warstwy zewnętrznej, to jest izolującej i warstwy włóknistej, która ma być elementem wytrzymałościowym dla dwóch delikatnych i kruchych warstw złożonych z błon hydrożelowych, to jest chitosanowej i alginianowej, które z kolei mają być rusztowaniem dla namnażających się autogennych, allogennych i ewentualnie ksenogennych komórek tkanki łącznej, czyli fibroblastów, oraz komórek nabłonkowych, czyli keratynocytów.

Dlatego też przygotowano opatrunek na bazie skóry świń transgenicznych dla a1,2-fukozylotransferazy wyhodowanych w sposób opisany w książce „Biotechnologiczne i medyczne podstawy ksenotransplantacji”, pod redakcją: Zdzisław Smorąg-Ryszard Słomki-Lech Cierpka - Wydanie II uaktualnione i rozszerzone - Ośrodek Wydawnictw Naukowych - Poznań 2013 - strony 129-136.

Tak uzyskane transgeniczne świnie poddano ubojowi w Instytucie Zootechniki PIB. Skórę pobrano z części grzbietowej i boków świni, z uwagi na odpowiednią grubość. Kolejność czynności po oskórowaniu była następująca:

- usunięto szczecinę oraz tkankę tłuszczową w celu uzyskania równej oczyszczonej powierzchni;

- pocięto skórę na paski szerokości o około 7 cm i 20 cm długości;

- umieszczono w 5% roztworze Betadine, przy czym etap ten ma miejsce tylko wówczas, kiedy zachodzi konieczność przetransportowania pozyskanej skóry, w celu poddania dalszym zabiegom;

- za pomocą urządzenia dermatom turbinowy nadano właściwą grubość, czyli 0,2-0,3 mm;

- uzyskane w ten sposób płaty skóry rozłożono na równej powierzchni i pokryto chitosanem i alginianem, przy czym chitosan nanoszony był szpatułką, zaś alginian natryskiwany;

- preparaty pozostawiano na około 2 godziny w celu związania i utwardzenia, dzięki czemu powstawała elastyczna powłoka.

Tak przygotowane i wypreparowane opatrunki ułożono w metalowej puszce, zalano roztworem przygotowanym z antybiotyków, a po zalaniu umieszczono w plastikowej kopercie, którą zgrzano i umieszczono w parach ciekłego azotu.

Opatrunek biologiczny powstał dzięki współpracy Instytutu Zootechniki PIB w Krakowie, Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, Instytut Genetyki Człowieka PAN w Poznaniu, Śląskiego Uniwersytetu Medycznego w Katowicach, Collegium Medium Uniwersytetu Jagiellońskiego i Centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich. Wszystkie te jednostki badawcze posiadają odpowiednie certyfikaty i spełniają normy Unii Europejskiej. Procedury hodowlane są bardzo rygorystycznie przestrzegane, a skóry otrzymane z tych jednostek badawczych są jałowe i gruntownie przebadane w kierunku bakteryjnych i wirusowych chorób odzwierzęcych.

PL 240 144 B1

Badania kliniczne przeprowadzono w centrum Leczenia Oparzeń w Siemianowicach Śląskich.

Badaniem objęta była grupa dorosłych pacjentów, zarówno w miejscach dawczych wolnych przeszczepów skóry, a także w miejscach dawczych wolnych przeszczepów skóry, a także w miejscach ran ziarninujących zarówno z przyczyny przewlekle gojących się i zakażonych ran po oparzeniu termicznym skóry II/HI°, jak i ran pourazowych i owrzodzeń pozakrzepowych.

Po usunięciu tkanek martwych rana pokrywana była siatkowanymi autoprzeszczepami skóry, hodowanymi własnymi i allogennymi keratynocytami, skórą modyfikowaną genetycznie oraz autoprzeszczepami i skórą modyfikowaną genetycznie, to jest tak zwaną „Sandwich technique”.

Uzyskany materiał biologiczny poddawano odpowiednim technikom preparacyjnym, między innymi moczeniu w roztworach dezynfekcyjnych oraz roztworach standardowo dobranych antybiotyków z dodatkiem glicerolu, a następnie konserwowanych w parach azotu.

Każda seria skóry pochodząca od jednego zwierzęcia była badana w kierunku zakażenia bakteryjnego, grzybiczego i wirusowego. Do badania klinicznego włączana była skóra wolna od zakażeń. Tak więc stosowana skóra była materiałem bezpiecznym dla pacjenta. U każdego pacjenta pobierana była krew do badań w dniu przyjęcia na oddział, w dniu pierwszej zmiany opatrunku, w dniu drugiej zmiany opatrunku, trzeciej zmiany opatrunku, czwartej zmiany opatrunku i tak dalej, aż do uzyskania optymalnych warunków dla przeszczepu lub do czasu zagojenia rany (dzień 1, 5, 10, 15, 20 i tak dalej).

We krwi oznaczane były: morfologia z rozmazem, stężenia: albumin, białka, glukozy, mocznika i kreatyniny, sodu, potasu i chlorków. Prowadzony był bilans wodny. Oceniany był stan kliniczny pacjenta: RR, częstość pracy serca, temperatura ciała, diureza godzinowa, OCŻ, gazometria i waga. W dniach 1,2, 3, 4 i tak dalej, wykonywane były wymazy z rany, oraz w przypadku temperatury wyższej niż 38°C posiewy z krwi w kierunku bakterii i grzybów wraz z oceną patogenów i antybiogramem.

Antybiotyki były podawane zgodnie z antybiogramem. W trakcie wymiany opatrunków pobierane były także wycinki histopatologiczne z rany. W wycinkach z rany oceniana była progresja procesu gojenia (typ komórek oraz ich zachowanie), a także strefa martwicy, obrzęk, krwawienie czy angiogeneza. Analizowane były wszystkie leki podawane pacjentowi w trakcie leczenia.

Chorzy z oparzeniami lub ranami przewlekle gojącymi się w liczbie 20 dorosłych osób obu płci byli kwalifikowani do badań w charakterze eksperymentu klinicznego.

Wyniki przeprowadzonych badań na wyżej wskazanej grupie pacjentów przedstawia tabela na rycinie 1.

Pierwsze doświadczenia ze stosowania przeszczepów koriowych pozyskiwanych transgenicznych świń i posypywanych proszkiem alginianowym i chitosanowym (u trzech osób) powodowały obfite wydzielanie z rany treści surowiczo-mętnej, która powstawała na drodze różnic osmolarności rany i substancji sproszkowanych.

Na rycinie 2 przedstawiono przykład klinicznego zastosowania opatrunku biotechnologicznego w oparciu o skórę właściwą świni modyfikowanej genetycznie:

- A. Rana oczyszczona z martwiczych tkanek i wyziarninowana;

- B. Nanoszenie na ranę hodowanych ludzkich keratynocytów z banku tkanek;

- C. Zakładanie na ranę kompleksu opatrunkowego, to jest skóry od świni modyfikowanej genetycznie i dwóch warstw utwardzonych hydrożeli - chitosanowego i alginianowego;

- D. Nałożenie na ranę komercyjnej folii hydrożelowej w celu osłony przed patogenami z otoczenia.

Po korekcie polegającej na zastosowaniu uwodnionych postaci hydrożelu chitosanowego i alginianowego nie obserwowano gromadzenia się płynu. Stwierdzono natomiast znaczne przyspieszenie gojenia się rany w miejscu dawczym skóry, który zbliżał się do 1/2 czasu normalnego gojenia rany, to jest bez testowanego opatrunku biotechnologicznego, co było zgodne z pierwotnymi założeniami. Na uwagę zasługuje fakt, że zastosowanie opatrunku na rany chirurgicznie czyste, na przykład w miejscach dawczych do przeszczepów skóry na rany ziarninujące, na przykład pooparzeniowe lub pourazowe, powodowało, że opatrunek badany ściśle przylegał, co można określić jako „przyklejenie” się do podłoża, a następnie w miarę postępu w gojeniu przez naskórkowanie od dna rany stopniowo się złuszczał odsłaniając zagojoną powierzchnię.

Na rycinie 4 przedstawiono wygląd opatrunku biotechnologicznego po 7 dniach od zabiegu.

- A. W miejscach zagojonych opatrunek złuszcza się;

- B. Zbliżenie zagojonej rany i opatrunku w miejscu gojącym się;

- C. Całkowicie zagojona rana w miejscu dawczym skóry do przeszczepu;

- D. Zbliżenie rany gojącej się pod testowanym opatrunkiem.

PL 240 144 B1

Podobny obraz obserwowano przy nakładaniu opatrunku na powierzchnie oczyszczone z niedokrwionych i zakażonych tkanek.

Takie gojenie spełniało kryteria wstępne, to jest „przyłóż i zapomnij”, a jednocześnie było zgodne z zasadami tradycyjnego gojenia się rany pod tzw. „strupem”.

Obserwacje dotychczasowe upewniają, że testowany opatrunek biologiczny jest dobrze tolerowany na ranie czystej i skraca czas jej gojenia, a tym samym koszty związane ze stosowaniem innych komercyjnych opatrunków lub też stosowanie tradycyjnych w krótkich odstępach czasowych.

Omówienia wymaga fakt, że w trakcie eksperymentu odstąpiono od pokrywania od zewnątrz opatrunku folią perforowaną laserem ponieważ otwory po laserze nie mogły być standaryzowane, a ich wielkość często przekraczała średnicę komórek bakteryjnych co groziło zakażeniem pozostałych warstw opatrunku oparzeniowego.

Wyżej opisane wyniki badań klinicznych pozwalają na sformułowanie tezy, że cel wynalazku został osiągnięty, a jego istota przedstawiona jest poniżej.

Opatrunek biotechnologiczny do leczenia ran oparzeniowych, zawiera skórę świni transgenicznej, opatrunek zewnętrzny, błonę hydrożelową z chitosanu z nałożoną nań błonę hydrożelową z alginianu.

Opatrunek biotechnologiczny zawiera też na błonie hydrożelowej z alginianu błonę klejącą z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny, z podłożem dla hodowlanych nabłonkowych komórek w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów.

Warstwa skóry świni transgenicznej ma grubość 0,2 do 0,3 mm, opatrunek zewnętrznego ma grubość 0,1-4 mm, błona hydrożelowa z chitonu ma grubość 0,3-1,0 mm, błona hydrożelowa z alginianu ma grubość 0,1-0,4 mm.

Błona klejąca z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny ma grubość 0,005-0,01 mm, zaś podłoże z hodowlanych komórek, w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów ma grubość od 0,005 do 0,01 mm. Podłoże z hodowlanych komórek w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów ma co najmniej dwie warstwy.

Wyżej wskazany opatrunek wykonuje się w ten sposób, że oczyszczoną ze szczeciny skórę świni transgenicznej od strony wewnętrznej oczyszcza się z resztek tłuszczu. Następnie z jednej strony na skórę świni transgenicznej nanosi się szpatułką warstwę chitosanu, na którą nanosi się natryskowo warstwę alginianu i pozostawia na około 2 godziny.

Tak przygotowany opatrunek umieszcza się w konserwującym roztworze mieszaniny antybiotyków, antyfungicidów i glicerolu w szczelnie zamkniętym opakowaniu i zamraża w parach ciekłego azotu do temperatury -180°C.

Roztwór konserwujący na 1000 ml zawiera 6 mln j.m. penicyliny krystalicznej, 20 g neomycyny, 2 mln j.m. colistyny, 4 g piperacylliny, 2 g streptomycyny, 0,2 g fluconazolum, 171,2 g 86% glicerolu.

Wykonany oraz zakonserwowany i zamrożony powyższym sposobem biotechnologiczny opatrunek do leczenia ran oparzeniowych stosuje się w ten sposób, że ogrzewa się go w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała, po czym przykłada się opatrunek biodegradacyjny do rany i mocuje opatrunkiem zewnętrznym.

W przypadku wskazań medycznych dla konkretnego pacjenta zakonserwowany i zamrożony opatrunek biodegradacyjny ogrzewa się w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała, po czym na warstwę chitosanu i alginianu nakłada się na błonę klejącą rozcieńczonego roztworu PoliL-lysiny, a następnie nanosi się hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów, a następnie przykłada się opatrunek biodegradacyjny do rany i mocuje opatrunkiem zewnętrznym.

Błonę klejącą z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny nakłada się szpatułką.

Hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów są napylane.

Hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów nanosi się jałowym pędzlem.

Jako opatrunek zewnętrzny stosuje się opatrunki hydrożelowe albo sterylną gazę, nasączoną maścią antyseptyczną.

Przedmiot wynalazku przedstawiony jest w przykładach wykonania i zastosowania, zaś ryc. 4 przedstawia schematycznie konstrukcję opatrunku.

Opatrunek biotechnologiczny do leczenia oparzeniowych, wykonany na bazie zawiera skórę świni transgenicznej 1 o grubości 0,25 mm. Od góry ma opatrunek zewnętrzny 2 o grubości 2,5 mm.

PL 240 144 B1

Od spodu ma nałożoną błonę hydrożelową 3 z chitosanu o grubości 0,5 mm, na którą nałożona jest błona hydrożelowa 4 z alginianu o grubości 0,2 mm.

W przypadku wskazań medycznych, związanych z oparzeniami głębokimi, na błonie hydrożelowej 4 z alginianu opatrunek biotechnologiczny do leczenia oparzeniowych ma błonę klejącą 5 z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny o grubości 0,009 mm z podłożem dla hodowlanych nabłonkowych komórek 6 w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów o grubości 0,009 mm. Podłoże z hodowlanych komórek 6 w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów ma co najmniej dwie warstwy.

Wyżej wskazany opatrunek biotechnologiczny do leczenia oparzeniowych, wykonuje się w ten sposób.

Z poddanej ubojowi świni transgenicznej pobiera się skórę, korzystnie z części grzbietowej lub z boków.

Tak pozyskaną skórę czyści się ze szczeciny i od strony wewnętrznej oczyszcza się z resztek tłuszczu, po czym tnie się na paski o szerokości 7 cm i długości 20 cm, po czym przy pomocy dermatonu turbinowego uzyskuje się grubość 0,25 mm.

Na tak przygotowaną skórę przy pomocy szpatułki nanosi się błonę hydrożelową z chitosanu o grubości 0,5 mm, a następnie nakłada się natryskowo błonę hydrożelową z alginianu o grubości 0,2 mm i pozostawia na około 2 godziny.

Tak przygotowany opatrunek umieszcza się w konserwującym roztworze mieszaniny antybiotyków, antyfungicidów i glicerolu w szczelnie zamkniętym opakowaniu i zamraża w parach ciekłego azotu do temperatury -180°C.

Roztwór konserwujący na 1000 ml zawiera 6 mln j.m. penicyliny krystalicznej, 20 g neomycyny, 2 mln j.m. colistyny, 4 g piperacylliny, 2 g streptomycyny, 0,2 g fluconazolum, 171,2 g 86% glicerolu.

Opatrunek biotechnologiczny do leczenia ran oparzeniowych stosuje się w ten sposób, że zakonserwowany i zamrożony opatrunek ogrzewa się w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała, po czym przykłada się rany i mocuje hydrożelowym opatrunkiem zewnętrznym.

W przypadku wskazań medycznych dla konkretnego pacjenta zakonserwowany i zamrożony opatrunek biotechnologiczny ogrzewa się w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała, po czym na warstwę chitosanu i alginianu szpatułką nakłada się na błonę klejącą z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny.

Następnie napyla się lub nanosi się jałowym pędzlem hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów, a następnie przykład się opatrunek biodegradacyjny do rany i mocuje hydrożelowym opatrunkiem zewnętrznym.

Opatrunek do leczenia ran oparzeniowych według wynalazku jest biodegradowalny i po spełnieniu swojego zadania złuszcza się.

Opatrunek według wynalazku jest elastyczny i dopasowuje się do zagłębień o owalu ciała. Jest wytrzymały mechanicznie, przez co skóra właściwa zabezpiecza komórki przed urazami. Doskonale izoluje ranę i chorego od patogenów z otoczenia, bakterie nie przenikają warstwy zewnętrznej. Równocześnie umożliwia parowanie, a tym samym przepływ płynów odżywiających skórę właściwą i zachowuje swoje własności przez długi okres czasu.

Opatrunek jest składany z elementów na sali operacyjnej, w zależności od wskazań medycznych, dla konkretnego pacjenta, a jego uniwersalność pozwala na leczenie oparzeń powierzchniowych, głębokich oraz na rany po pobraniu skóry do przeszczepów.

Opatrunek według wynalazku jest tani w porównaniu z innymi opatrunkami o podobnym przeznaczeniu.

Claims (19)

1. Opatrunek biotechnologiczny do leczenia oparzeniowych, wykonany na bazie skóry transgenicznych świń, uzyskanych przy wykorzystaniu konstrukcji genowej a1,2-fukozylotransferazy, znamienny tym, że zawiera skórę (1) świni transgenicznej od góry zaopatrzoną w opatrunek zewnętrzny (2), zaś od spodu ma nałożoną błonę hydrożelową (3) z chitosanu, na którą nałożona jest błona hydrożelowa (4) z alginianu.

PL 240 144 B1

2. Opatrunek według zastrz. 1, znamienny tym, że błona hydrożelowa (4), ma błonę klejącą (5) z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny, z podłożem dla hodowlanych nabłonkowych komórek (6) w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów.

3. Opatrunek według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że skóra (1) świni transgenicznej ma grubość 0,2 do 0,3 mm.

4. Opatrunek według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że grubość opatrunku zewnętrznego (2) wynosi 0,1-4 mm.

5. Opatrunek według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że błona hydrożelowa (3) z chitonu ma grubość 0,3-1,0 mm.

6. Opatrunek według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że błona hydrożelowa (4) z alginianu ma grubość 0,1-0,4 mm.

7. Opatrunek według zastrz. 2, znamienny tym, że błona klejąca (5) z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny ma grubość 0,005-0,01 mm.

8. Opatrunek według zastrz. 2, znamienny tym, że podłoże z hodowlanych komórek (6), w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów ma grubość od 0,005 do 0,01 mm.

9. Opatrunek według zastrz. 2 albo 8, znamienny tym, że podłoże z hodowlanych komórek (6) w postaci pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów ma co najmniej dwie warstwy.

10. Sposób wykonania opatrunku biotechnologicznego do ran oparzeniowych, wykonany na bazie skóry świń transgenicznych dla a1,2-fukozylotransferazy, znamienny tym, że oczyszczoną ze szczeciny skórę (1) świni transgenicznej od strony wewnętrznej oczyszcza się z resztek tłuszczu, a następnie z jednej strony na skórę świni transgenicznej nanosi się warstwę chitosanu, a następnie na warstwę chitosanu nanosi się warstwę alginianu i pozostawia na około 2 godziny, po czym tak przygotowany opatrunek umieszcza się w konserwującym roztworze mieszaniny antybiotyków, antyfungicidów i glicerolu w szczelnie zamkniętym opakowaniu i zamraża w parach ciekłego azotu do temperatury -180°C.

11. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że warstwę chitosanu nakłada się szpatułką, zaś warstwę alginianu nakłada się natryskowo.

12. Sposób według zastrz. 10, znamienny tym, że konserwujący roztwór na 1000 ml zawiera 6 mln j.m. penicyliny krystalicznej, 20 g neomycyny, 2 mln j.m. colistyny, 4 g piperacylliny, 2 g streptomycyny, 0,2 g fluconazolum, 171,2 g 86% glicerolu.

13. Sposób zastosowania opatrunku biotechnologicznego do ran oparzeniowych, wykonanego na bazie skóry świń transgenicznych dla a1,2-fukozylotransferazy, znamienny tym, że zakonserwowany i zamrożony opatrunek biodegradacyjny ogrzewa się w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała, po czym na warstwę chitosanu i alginianu nakłada się na błonę klejącą z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny, a następnie nanosi się hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów.

14. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że zakonserwowany i zamrożony opatrunek biodegradacyjny ogrzewa się w łaźni do temperatury zbliżonej do temperatury ludzkiego ciała.

15. Sposób według zastrz. 13 albo 14, znamienny tym, że jako opatrunek zewnętrzny stosuje się opatrunki hydrożelowe.

16. Sposób według zastrz. 13 albo 14, znamienny tym, że jako opatrunek zewnętrzny stosuje się sterylną gazę, nasączoną maścią antyseptyczną.

17. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że ma błonę klejącą z rozcieńczonego roztworu Poli-L-lysiny nakłada się szpatułką.

18. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów są napylane.

19. Sposób według zastrz. 13, znamienny tym, że hodowlane komórki nabłonkowe w postaci zawiesiny pojedynczych komórek keratynocytów lub fibroblastów nanosi się jałowym pędzlem.