PL238180B1 - Zespół tulei dystansowych do prac w zakresie implantów stomatologicznych - Google Patents

Abstract

W zespole tulei dystansowych (9) do prac w zakresie implantów stomatologicznych każda tuleja dystansowa ma wewnętrzny otwór przelotowy o średnicy C większej niż średnica wiertła stomatologicznego (1) oraz ma średnicę zewnętrzną E większą niż średnica wewnętrzna tulei prowadzącej (5) szablonu (4) do nawiercania otworu pod implant w kości szczękowej. W skład zespołu tulei dystansowych (9) wchodzi co najmniej jeden zestaw tulei. W zestawie tuleje dystansowe (9) mają tę samą wysokość (A) kołnierza oraz tę samą średnicę zewnętrzną E części cylindrycznej pod kołnierzem, oraz tę samą średnicę D kołnierza oraz mają różną wysokość B części cylindrycznej tulei pod kołnierzem. W skład zespołu wchodzą trzy zestawy tulei (9), gdzie w każdym zestawie każda tuleja (9) ma inną wysokość B części cylindrycznej pod kołnierzem. Każda tuleja (9) w zestawie ma tę samą średnicę wewnętrzną C. W każdym zestawie tulei (9) poszczególne tuleje (9) zawierają własne oznaczenia.

Description

Przedmiotem wynalazku jest zespół tulei dystansowych do prac w zakresie implantów stomatologicznych. Stomatologiczne wszczepy śródkostne zwane też implantami stosowane są w celu odbudowy utraconego uzębienia. Zwykle implanty tego rodzaju wykonane są z tytanu stanowiącego materiał nie szkodzący zdrowiu i zasadniczo obojętny dla organizmu, oraz uważanego za biokompatybilny. Implanty stomatologiczne mają różne kształty, mają różną powierzchnię i barwę a także różne wielkości, zależnie od tego który ząb mają zastąpić i jakie są warunki anatomiczne w danej okolicy. Rozwiązania w zakresie techniki implantów mogą zastąpić niektóre rozwiązania z zakresu protetyki stomatologicznej.

Zwykle zabieg wszczepienia implantu, prowadzi się w znieczuleniu miejscowym. Nacina się błonę śluzową wyrostka do kości i odwarstwia się płat śluzówkowo - okostnowy, a następnie nawierca się kość odpowiednią sekwencją wierteł. Dalej wprowadza się implant i zszywa się odwarstwioną śluzówkę. W pierwszym etapie wiercenia stosuje się frez który umożliwia przejście przez zbitą warstwę kości. W drugim etapie przy użyciu kolejnych wierteł formuje się łoże dla implantu, ściśle określone co do średnicy oraz co do głębokości. W szczęce górnej podczas zabiegu implantacji ściśle określona głębokość jest przede wszystkim istotna z uwagi na zagrożenie uszkodzenia zatoki szczękowej lewej lub prawej.

Podczas nawiercania kości bez użycia szablonów chirurgicznych, głębokość nawiercenia określana jest zwykle na podstawie oznaczeń laserowych lub grawerowanych na wiertle. W przypadku użycia uprzednio przygotowanych szablonów chirurgicznych, na wiertło nakłada się tuleję prowadzącą, która następnie wprowadzana jest do tulei w szablonie, dzięki czemu podczas nawiercania wiertło jest prowadzone pod odpowiednim kątem i na właściwą, wcześniej zaplanowaną głębokość. Znany ogranicznik na wiertle jest stosowany dla zapobiegania zbyt głębokiemu nawierceniu łoża implantu. Kolejne wiertła przygotowują ostateczne łoże dla implantu, tak aby uzyskać jego tak zwaną stabilizację pierwotną bezpośrednio po wprowadzeniu.

W wykonanym otworze umieszczony zostaje sztuczny implant, do którego w kolejnym kroku zamocowana zostanie korona po okresie wygajania, czyli osteointegracji implantu.

Dla ustalenia głębokości prac, jak powiedziano wyżej, w szeregu przypadkach stosuje się znane kołnierze oporowe nakładane na wiertło na odpowiedniej, ustalonej wcześniej wysokości. Kołnierz nie pozwala przejść powierzchni roboczej wiertła poza ściśle określoną głębokość.

Znane rozwiązanie tego rodzaju wiertła z tuleją prowadzącą przedstawiono w opisie patentowym wynalazku nr EP 1478298. Wynalazek dotyczy sposobu i urządzenia do umieszczania implantów za pomocą wcześniej przygotowanego chirurgicznego szablonu zamocowanego do kości szczękowej pacjenta. Zgodnie z tym rozwiązaniem, wiertła krokowe i wiertła kalibrujące o pojedynczej średnicy standardowej dla każdego rodzaju implantu są prowadzone przez tuleje, które są wstawiane w otwory w szablonie w celu wykonania dowolnej sekwencji wiercenia odpowiadającej planowi implantacji. Głębokość penetracji wierteł jest kontrolowana przez wysokość tulei w otworach w szablonie lub przez pierścienie dystansowe. Wyżej wymienione otwory w szablonie stanowią wskazówkę dla dokładnego umieszczenia implantów dzięki dostosowanym wspornikom implantu. Ponadto przewidziano podkładki, które są zamontowane wokół wsporników implantu, ograniczające nacisk na implant. Zaproponowane rozwiązanie służy do ograniczenia wymaganej liczby wierteł i podpór implantu tylko do najdłuższych modeli. Sposób i urządzenie według wynalazku są szczególnie odpowiednie do komputerowych systemów implantologicznych.

Urządzenie do wszczepiania implantów dentystycznych, zawiera szablon wiertniczy zawierający otwory mające określone z góry osie symetrii oraz położenia. Otwory są zaopatrzone w co najmniej jedną tuleję prowadzącą o ustalonym z góry wymiarze oraz co najmniej jeden wspornik implantu składający się z trzpienia ułożonego wzdłuż jego osi, z elementu komplementarnego do uchwytu narzędziowego, kołnierza przystosowanego do tego, aby przylegał do bryły w górnej części wspomnianego cylindra prowadzącego, gładkiej tulei mającej jedną standardową, ustaloną z góry średnicę zewnętrzną odpowiadającą standardowej wewnętrznej średnicy wspomnianych tulei prowadzących. Urządzenie według wynalazku zawiera formę komplementarną do standardowej głowicy wspomnianych implantów, oraz z drugiej strony, śrubę przystosowaną do przechodzenia przez wspomniany trzpień i do wkręcenia we wspomnianą głowicę. Urządzenie do wstawiania implantów dentystycznych według wynalazku zawiera ponadto zestaw podkładek mających wewnętrzną średnicę odpowiadającą średnicy wspornika implantu. Wspomniane podkładki są przeznaczone do wkładania wokół gładkiego rękawa każdego

PL 238 180 B1 z wymienionych wsporników implantu w celu kontrolowania głębokości wiercenia. Wspornik implantu według tego znanego rozwiązania może mieć określoną wcześniej standardową długość, bez względu na wysokość wstawianych implantów, tworząc tym samym urządzenie które obsługuje uniwersalny implant. Urządzenie do wszczepiania implantów dentystycznych według tego znanego rozwiązania może także zawierać:

- zespół skanowania przeznaczony do umieszczenia w jamie ustnej pacjenta,

- pierwszy zespół do pozyskiwania na komputerze danych skanera wspomnianego prze- wodnika oraz żuchwy lub szczęki wspomnianego pacjenta,

- drugi zespół do symulacji na komputerze wspomnianej żuchwy lub szczęki na podstawie tych danych,

- trzeci zespół generowania przez komputer parametrów do wszczepiania planowania na podstawie wspomnianej symulacji,

- czwarty zespół formowania wspomnianego szablonu, przy czym ten czwarty zespół może być sterowany komputerowo,

- piąty zespół sterowania komputerowego oparty na wspomnianych parametrach wspomnianego czwartego zespołu,

- tuleje prowadzące współosiowo umieszczone w górnej części wspomnianych tulei prowadzących,

- wiertła o średnicach odpowiadających średnicom wewnętrznym wspomnianych prowadzących tulei, przy czym wspomniane tuleje wszystkie mają jedną ustaloną standardową średnicę wewnętrzną,

- wspomniane wiertła w pierwszym zestawie stopniowanych wierteł,

- drugi zestaw wierteł kalibracyjnych, których standardowa średnica maksymalna i standardowa nominalna średnica odpowiadają wewnętrznej średnicy wspomnianych tulei.

Każde ze stopniowanych wierteł zawiera sukcesywnie, wzdłuż swojej osi, od ostrego końca do drugiego końca pierwszy odcinek wiercenia o jednolitej ustalonej średnicy w zależności od rodzaju wspomnianych implantów, drugi odcinek wiercenia, przylegający do wspomnianego pierwszego odcinka wiercenia, o jednolitej ustalonej standardowej średnicy, większej niż średnica wspomnianego pierwszego odcinka wiercenia, trzeci odcinek o jednolitej, ustalonej znormalizowanej średnicy, odpowiadającej standardowej wewnętrznej średnicy wspomnianych tulei prowadzących, kołnierz oraz standardowe urządzenie blokujące dla kątnicy.

Każde z wierteł kalibracyjnych w tym znanym rozwiązaniu może zawierać sukcesywnie wzdłuż swojej osi, od ostrego końca do drugiego końca pierwszy odcinek skrawania zawierającą jednolitej średnicy, odpowiadającą standardowej wewnętrznej średnicy wspomnianych tulei prowadzących, drugi odcinek skrawania o średnicy znacznie mniejszej niż średnica wspomnianej pierwszego odcinka skrawania, gładki odcinek o pojedynczej ustalonej standardowej średnicy odpowiadającej pojedynczej wewnętrznej średnicy wspomnianych tulei prowadzących, kołnierz i standardowe urządzenie blokujące rękojeść uchwyt. Otwory w szablonie mają różne wysokości w celu ograniczenia, bez żadnych dalszych środków, głębokości penetracji wierteł w żuchwie lub w szczęce.

Urządzenie według tego znanego rozwiązania zawiera ponadto zestaw pierścieni o średnicy wewnętrznej odpowiadającej średnicy wierteł. Wspomniane pierścienie są przeznaczone do umieszczenia wokół gładkiej części lub gładkiej powierzchni każdego z wierteł w celu kontrolowania głębokości penetracji.

Użycie znanych pierścieni w wymaganej liczbie na wiertle w czasie nawiercania otworu pod implant jest kłopotliwe i czasochłonne, co przy wykonywaniu zabiegu na otwartym zębodole, stanowi problem zarówno dla pacjenta jak i dla lekarza stomatologa wykonującego te procedury. Przy operacji na ludzkim organizmie czas jest wyjątkowo cenny. Niezależnie od tego, stomatolog, przy ogólnym zmęczeniu, zwłaszcza pod koniec dnia pracy, może zachować zmniejszoną uwagę, co może sprzyjać ewentualnym błędom w zakresie szacowania ilości i precyzji ułożenia podkładek dystansowych. Z kolei okazało się, że w pewnych zakresach całkowity pakiet podkładek niekoniecznie musi być przygotowany z dokładnością do dziesiątych części milimetra. Z praktyki w tym zakresie wynika, że wystarczą elementy dystansowe o długościach zmieniających się co milimetr. Operowanie kilkoma pierścieniami, dla uzyskania pierścienia o sumarycznej wysokości 3, 4 czy 5 mm, stwarza określone problemy. Stąd zadaniem niniejszego wynalazku jest rozwiązanie opisanego problemu skrócenia czasu zakładania na

PL 238 180 B1 wiertło pierścienia dystansowego, poprzez opracowanie zestawów tulei dystansowych, o zróżnicowanej wysokości.

Według wynalazku zespół tulei dystansowych do prac w zakresie implantów stomatologicznych, zawiera tuleje, gdzie każda tuleja dystansowa ma wewnętrzny otwór przelotowy o średnicy C większej niż średnica wiertła stomatologicznego. Każda z tulei ma średnicę zewnętrzną większą niż średnica wewnętrzna tulei prowadzącej szablonu do nawiercania otworu pod implant w kości szczękowej.

Według wynalazku, zespół tulei dystansowych charakteryzuje się tym, że w skład zespołu tulei dystansowych wchodzi co najmniej jeden zestaw tulei, gdzie w zestawie tuleje dystansowe mają tę samą wysokość kołnierza oraz tę samą średnicę zewnętrzną części cylindrycznej pod kołnierzem oraz tę samą średnicę kołnierza oraz mają różną wysokość części cylindrycznej pod kołnierzem.

Według wynalazku, w skład zespołu tulei wchodzą korzystnie trzy zestawy tulei, gdzie w zestawie każda tuleja dystansowa ma inną wysokość części cylindrycznej pod kołnierzem, natomiast ma tę samą średnicę wewnętrzną.

W korzystnym rozwiązaniu według wynalazku, w każdym zestawie tulei poszczególne tuleje zawierają własne oznaczenia.

W rozwiązaniu według wynalazku zaproponowano do prac w dziedzinie implantologii stomatologicznej zestaw tulei nakładanych na wiertło i zabezpieczających wiertło przed nadmiernym pogrążeniem w kości, co zwłaszcza przy umieszczaniu implantów w górnej szczęce, wiąże się z ryzykiem przebicia membrany Schneidera wyściełającej ściany zatoki. Po określeniu radiologicznym położenia membrany Schneidera możliwe staje się określenie głębokości nawiercenia, z użyciem wiertła stomatologicznego oraz jednej z tulei dystansowych według wynalazku. Użyta tuleja, dobrana z zestawu na podstawie badania radiologicznego oraz analizy komputerowej, z wykorzystaniem wcześniej przygotowanego szablonu, nie pozwala na zagłębienie się wiertła na głębokość zagrażającą penetracją wymienionej membrany. Po podniesieniu zatoki, możliwe jest już bezpieczne wykonanie właściwych otworów pod implant. Na tym etapie także nakłada się na wiertło, określoną uprzednio co do wielkości, tuleję z zestawu. Operacje nakładania i wymiany tulei dystansowych według wynalazku przebiegają przy wykorzystaniu rozwiązania według wynalazku znacznie sprawniej, szybciej i bardziej precyzyjnie niż przy użyciu pierścieni znanych ze stanu techniki. Oznacza to szybsze i dokładniejsze wykonanie czynności osadzenia implantu niż było to możliwe z użyciem rozwiązań znanych ze stanu techniki.

Przedmiot wynalazku pokazany został w przykładzie wykonania na załączonych rysunkach, na których poszczególne figury rysunku obrazują:

Fig. 1 - pracę wiertła prowadzonego poprzez tuleję prowadzącą szablonu.

Fig. 2 - pracę wiertła z wykorzystaniem tulei dystansowej.

Fig. 3 - widok z boku tulei dystansowej.

Fig. 4 - przekrój osiowy tulei według fig. 3.

Fig. 5 - widok z góry na tuleję dystansową według fig. 1 oraz fig. 2.

Fig. 6 - tuleja dystansowa pierwsza w zestawie.

Fig. 7 - tuleja dystansowa druga w zestawie.

Fig. 8 - tuleja dystansowa trzecia w zestawie.

Fig. 9 - tuleja dystansowa czwarta w zestawie.

Fig. 10 - tuleja dystansowa piąta w zestawie.

Na rysunku fig. 1 przedstawiono schematycznie nawiercanie otworu w górnej szczęce pod nie pokazany na tym rysunku implant. Wiertłem 1 wykonuje się w kości 2 górnej szczęki otwór. Uprzednio odsłonięto tkankę miękką 3 i przygotowano w znany sposób szablon 4, na drodze radiologicznej i formowania w drukarce 3D. W szablonie 4 osadzono znaną tuleję prowadzącą 5. Z tuleją prowadzącą 5 szablonu 4 współpracuje tuleja prowadząca 6 wiertła 1. W tym przykładzie wykonania wierci się otwór w kości na głębokość 11 mm.

Na rysunku fig. 2 pokazano fragment szczęki w odcinku bocznym z fragmentem zatoki z membraną Schneidera 7. W okolicy tego fragmentu szczęki górnej znajdują się zatoki, niejednokrotnie obszerne, mocno powietrzne. W takim przypadku konieczne jest podniesienie membrany zatoki. Aby wykonać tę operację precyzyjnie, dla zachowania całości membrany 7 w tym przykładzie wykonania, na

PL 238 180 B1 wiertło 1, pomiędzy tuleję prowadzącą 6 wiertła 1, a kołnierz 8 wiertła, została wstawiona tuleja dystansowa 9 według wynalazku, pokazana dodatkowo na rysunkach fig. 3, fig. 4, fig. 5 oraz fig. 10. Dobranie odpowiedniej, określonej uprzednio na drodze radiologicznej i komputerowej tulei dystansowej 9 według wynalazku, zabezpiecza przed zbyt głębokim nawierceniem i przed uszkodzeniem wymienionej membrany Schneidera. W tym przykładzie wykonania zastosowano tuleję dystansową 9 o wysokości 5 mm i wykonano otwór o głębokości 6 mm. Po wykonaniu otworu, w odległości 1 mm przed membraną 7 zatoki szczękowej, membranę zatoki podnosi się znanym sposobem przy pomocy osteotomów i przy zastosowaniu znanej biomaterii, poprzez szablon 1 lub bez użycia tego szablonu. Po podniesieniu zatoki łoże implantu może być nawiercone wiertłem 1 i implant może być bezpiecznie wprowadzony w znany sposób.

Na rysunku fig. 3 pokazano tuleję dystansową 9 w przykładzie wykonania w widoku z boku. Tuleja 9 zawiera kołnierz 10 o wysokości A oraz część cylindryczną 11 o wysokości B. Wewnątrz tulei 9 znajduje się przelotowy otwór 12 o średnicy większej niż średnica wiertła 1.

Na rysunku fig. 4 pokazano tuleję dystansową według fig. 3 w przekroju zgodnym z osią symetrii wzdłużnej. Na tym rysunku oznaczono średnicę zewnętrzną kołnierza 10 oznaczeniem D oraz średnicę zewnętrzną części cylindrycznej 11 oznaczeniem E. Oznaczeniem C oznaczono średnicę wewnętrzną przelotowego otworu 12 w tulei 9.

Rysunek fig. 5 pokazuje tuleję dystansową 9 w widoku z góry, na kołnierz 10 i na przelotowy otwór 12. Na tym rysunku pokazano przykładowe oznaczenie tej tulei 9, jako jednego z elementów zestawu. Na górnej części kołnierza znajdują się naniesione promieniście oznaczenia 13 w postaci czterech ciemnych kresek. W tym przykładzie wykonania cztery oznaczenia 13 oznaczają, że ta tuleja dystansowa 9 ma wysokość części cylindrycznej 3 mm, a wraz z kołnierzem 10 ma wysokość 4 mm. Pokazana ona została na rysunku fig. 10. W innych przykładach wykonania rozwiązania według wynalazku nie wyklucza się innych systemów rozróżniania oznaczeniami poszczególnych tulei.

Rysunki od fig. 6 do fig. 10 pokazują przykład jednego kompletnego zestawu tulei dystansowych 9. Fig. 6 ilustruje tuleję 9 w postaci kołnierza 10 bez części cylindrycznej 11, o wysokości A 1 mm. Na rysunku fig. 7 pokazano tę samą tuleję 9 z częścią cylindryczną 11 o wysokości 1 mm czyli o wysokości A+B sumarycznej 2 mm. Na rysunku fig. 8 część cylindryczna tulei 9 ma 2 mm wysokości i w tym przykładowym, wykonaniu wysokość A+B sumaryczna wynosi 3 mm. Na rysunku fig. 9 ta część cylindryczna tulei 9 ma 3 mm i wysokość A+B sumaryczna wynosi 4 mm wysokości, zaś na rysunku fig. 10 ta część cylindryczna ma 4 mm wysokości i wysokość A+B sumaryczna wynosi 5 mm.

W poniższej tabeli 1 przedstawiono trzy przykładowe zestawy tulei dystansowych według wynalazku: zestaw I, zestaw II oraz zestaw III. Podano tu przykładowe wymiary A, B, C, D, kolejnych tulei w zestawach. Zestawy I, II i III różnią się głównie wewnętrznymi średnicami wewnętrznymi C tulei w tych trzech zestawach, dostosowanymi do trzech typowych średnic wierteł stomatologicznych. Łącznie w zestawach I, II, III znajduje się więc w tym przykładzie wykonania 15 tulei dystansowych dla trzech typowych średnic wierteł. W każdym zestawie tuleje 9 charakteryzują się tymi samymi wymiarami A, C, D lecz różnymi wysokościami oznaczonymi tu jako B1, B2, B3, B4, B5. Dlatego w Tabeli 1 oddzielono dane wymiarów A, C, D w każdym z trzech zestawów I, II, III od danych wymiarów B1, B2, B3, B4, B5.

PL238 180 Β1

Tabela 1

Wymiar	Zestaw 1	Zestaw 11	Zestaw 11!
A	Imm	Imm	Imm
C	2,5mm	3,5mm	5mm
D	4.5mm	5,5mm	7mm
—	—	—	—
BI	Omni	Omm	Omm
B2	Imm	Imm	Imm
B3	2mm	2mm	2mm
B4	3mm	3 mm	3mm
B5	4mm	4mm	4mm

Podane w tabeli 1 zależności wymiarowe trzech zestawów tulei dystansowych wchodzących w skład zespołu tulei według wynalazku, należy traktować przykładowo i w innych przykładach wykonania mogą one być zaprojektowane w każdym zestawie według innych założeń wymiarowych.

Claims (3)

1. Zespół tulei dystansowych do prac w zakresie implantów stomatologicznych, gdzie każda tuleja dystansowa ma wewnętrzny otwór przelotowy o średnicy C większej niż średnica wiertła stomatologicznego oraz ma średnicę zewnętrzną większą niż średnica wewnętrzna tulei prowadzącej szablonu do nawiercania otworu pod implant w kości szczękowej, znamienny tym, że w skład zespołu tulei dystansowych (9) wchodzi co najmniej jeden zestaw tulei (9), gdzie w zestawie tuleje dystansowe (9) mają tę samą wysokość (A) kołnierza (10) oraz tę samą średnicę zewnętrzną (E) części cylindrycznej (11) pod kołnierzem (10) oraz tę samą średnicę (D) kołnierza (10) oraz mają różną wysokość (B) części cylindrycznej (11) tulei pod kołnierzem (10).

2. Zespół tulei według zastrz. 1, znamienny tym, że w skład zespołu tulei wchodzą trzy zestawy tulei (9), gdzie w każdym zestawie każda tuleja (9) ma inną wysokość (B) części cylindrycznej (11) pod kołnierzem (10), przy czym każda tuleja (9) w zestawie ma tę samą średnicę wewnętrzną (C).

3. Zespół tulei według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że w każdym zestawie tulei (9) poszczególne tuleje (9) zawierają własne oznaczenia (13).