PL237806B1 - Sposób mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym - Google Patents

Abstract

Sposób mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym, dający sztywne połączenie rury z krętlikiem i narzędziem wiertniczym polega na tym, że w rurze (1) umieszcza się elementy montażowe krętlika (3), a następnie wprowadza się w rurę (1) krętlik (2) z podtoczeniem pod łącznik (4) i opiera się go wewnątrz rury (1) po obwodzie elementy montażowe krętlika (3), a następnie łączy się go z nimi rozłącznie łącznikiem (4,) po czym oplata się ten łącznik taśmą zaciskową (5) i spina złączką montażową.

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym. Wynalazek znajduje zastosowanie w kierunkowych przewiertach horyzontalnych, zwłaszcza kanalizacyjnych oraz w miejscach o ograniczonej operacyjnie przestrzeni.

W stosowanych sposobach mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym rurę łączy się z krętlikiem wahliwie bądź „na sztywno”. Rury z polipropylenu i polietylenu (PP i PE) występują w różnych długościach i średnicach. Przy horyzontalnych przewiertach kierunkowych długości wciąganych rur, po ich uprzednim połączeniu, są większe niż kilkaset metrów, natomiast w przewiertach kanalizacyjnych wykorzystywane są rury modułowe długości mniejszej niż ograniczona przestrzeń operacyjna. Niekiedy wykorzystuje się rury startowe przygotowane specjalnie pod dołączenie za krętlikiem. Przy łączeniu segmentów rur wykorzystuje się metodę nierozłączną zgrzewania kolejnych segmentów ze sobą, natomiast w przypadku rur modułowych jest to połączenie nierozłączne wciskowe, tzw. „na zamek”.

Typowy sposób mocowania rur z PP i PE za narzędziem wiertniczym przy przewiertach horyzontalnych z poziomu gruntu zwany „mocowaniem na stożek” polega na tym, że od czoła rury umieszcza się w niej zestaw rozporowy, który składa się ze ściętego stożka zaopatrzonego w przymocowane rozłącznie lub nierozłącznie do jego wierzchołka i współosiowe z nim złącze w postaci nagwintowanego pręta zakończonego rozłącznie elementem montażowym w kształcie torusa, a także z rozkładanego walca wytoczonego wewnątrz stożkowo wzdłuż osi na całej długości i złożonego z t rzech jednakowych, rozdzielnych wzdłuż powierzchni walcowej elementów, okrągłej płyty oporowej z centralnym otworem o średnicy wystarczającej na przejście złącza stożka oraz nakrętki na pręt złącza. Walec posiada na powierzchni walcowej (zewnętrznej) szereg jednakowych podtoczeń, które w przekroju wyglądają jak zęby piły. Średnicę walca dobiera się stosownie do średnicy wewnętrznej rury zaś średnica płyty oporowej musi być co najmniej równa średnicy zewnętrznej rury. Mocowanie rury rozpoczyna się od umieszczenia w niej kompletnego zestawu rozporowego (elementy walca z podtoczeniami /„zębami”/ są utrzymywane w złożeniu w cały walec przez o-ringi z tworzywa). Dokręcanie nakrętki powoduje ruch stożka w kierunku płyty oporowej i jednocześnie rozpieranie walca od wewnątrz i rozejście się jego części składowych w kierunku wewnętrznej powierzchni rury i ostatecznie „wgryzienie się” w nią powierzchnią „zębatą”. Potem łączy się tylko złącze stożka poprzez część w kształcie torusa z krętlikiem uzyskując połączenie wahliwe.

Innym sposobem łączenia rury z krętlikiem jest połączenie „na wcisk”. Takie połączenie wykonuje się przez nasunięcie rury z odpowiednim podtoczeniem wewnętrznym na krętlik z odpowiadającym mu nadtoczeniem zewnętrznym, a następnie, przy użyciu maszyny montażowej, wciska się z dużą siłą podtoczenie rury na nadtoczenie krętlika. Prowadzi to do „zatrzaśnięcia zamka” i uzyskania połączenia sztywnego.

Kolejny sposób mocowanie rury z krętlikiem polega na tym, że czoło rury zgrzewa się z tzw. deklem/denkiem, który(-e) następnie łączy się wahliwie z krętlikiem.

Podobny efekt osiąga się przez nałożenie na czoło rury mocowania w postaci wyposażonego w łącznik kapturka o przekroju C-owym i średnicy wewnętrznej odpowiadającej średnicy zewnętrznej rury - a następnie związanie go z rurą na obwodzie rozłącznie (śruby) lub nierozłącznie (nity). Rezultatem zastosowania sposobu jest wahliwe połączenie z krętlikiem.

Jeszcze inny sposób mocowania rury za narzędziem wiertniczym polega na tym, że nasuniętą na krętlik rurę łączy się z nim na obwodzie śrubami bezpośrednio wkręcanymi w krętlik, co prowadzi do połączenia sztywnego.

Z przedstawionymi sposobami wiążą się niekiedy ograniczenia i niedogodności w wykonywaniu przewiertu. Należą do nich: brak sztywności połączenia (koniecznej przy wykonywaniu przewiertów o wysoce dokładnej trajektorii), zbyt duża długość zestawu (co skutkuje zmniejszeniem długości rur modułowych używanych w ograniczonej przestrzeni operacyjnej), konieczność użycia elementów mało odpornych na wpływy środowiska w przewiercie (jak np. elementy gwintowane), trudności związane z demontażem. Należy się też liczyć z osłabieniem rury - co może prowadzić do jej zerwania.

Istota sposobu mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym według wynalazku polega na tym, że w rurze z co najmniej jednym podtoczeniem wewnętrznym, umieszcza się - w liczbie co najmniej dwóch - półokrągłe, przypominające wycinki rury, elementy montażowe krętlika z co najmniej jednym nadtoczeniem odpowiadającym podtoczeniu w rurze, a następnie wprowadza się w rurę krętlik z podtoczeniem pod łącznik i opiera się go wewnątrz rury po obwodzie o te

PL 237 806 B1 elementy montażowe, a następnie łączy się go z nimi rozłącznie wymienionym wyżej łącznikiem, złożonym z co najmniej dwóch części o przekroju C-owym, nie połączonych ze sobą albo połączonych, odpowiadających swoim podłużnym kształtem wycinkom obwodu krętlika, po czym, dla zabezpieczenia połączenia krętlika z rurą, oplata się ten łącznik taśmą zaciskową, którą naciąga się narzędziem do naciągania i spina złączką montażową.

Elementy montażowe krętlika, umieszczone w rurze nie pokrywają jej obwodu wewnętrznego w całości. Zwykle pokrycie to stanowi ok. 95%, ponieważ przekroczenie tej wartości uniemożliwiłoby umieszczenie ich w rurze.

Krętlik jest najczęściej uprzednio połączony rozłącznie z narzędziem wiertniczym, które po wykonaniu powyższych czynności - wkręca się w przewody wiertnicze. Dzięki temu maszyna wiertnicza jest połączona z narzędziem wiertniczym poprzez krętlik z rurą, co umożliwia jej wciąganie. Po wciągnięciu rury lub wszystkich rur modułowych demontaż urządzenia do mocowania rur odbywa się przez rozcięcie taśmy zaciskowej przy użyciu np. przecinaka i młotka. Dzięki temu prostemu zabiegowi demontaż łącznika i wyciągnięcia krętlika oraz jego elementów łączących nie są trudne. Opróżniona z nich rura stanowi integralny element kanalizacji.

Sposób mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym według wynalazku prowadzi do uzyskania sztywnego, nieobarczonego ryzykiem zerwania rury i charakteryzującego się łatwością montażu i demontażu połączenia rury z krętlikiem.

Sposób według wynalazku w przykładzie realizacji jest bliżej objaśniony w oparciu o rysunek, na którym Fig. 1 przedstawia widok boczny połączenia rury z narzędziem wiertniczym poprzez krętlik, Fig. 2 - przekrój wzdłużny tego połączenia według cięcia A-A z Fig. 1, a Fig. 3 jest przekrojem poprzecznym połączenia według cięcia B-B zaznaczonego na Fig. 2.

Sposób mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym według wynalazku polega na tym, że w rurze 1 z co najmniej jednym podtoczeniem wewnętrznym, umieszcza się - w liczbie co najmniej dwóch - półokrągłe, przypominające wycinki rury, elementy montażowe krętlika 3 z co najmniej jednym nadtoczeniem odpowiadającym podtoczeniu w rurze 1, a następnie wprowadza się w rurę 1 krętlik 2 z podtoczeniem pod łącznik 4 i opiera się go wewnątrz rury po obwodzie o elementy montażowe krętlika 3, a następnie łączy się go z nimi rozłącznie łącznikiem 4 złożonym z co najmniej dwóch części o przekroju C-owym, nie połączonych ze sobą albo połączonych, odpowiadających swoim podłużnym kształtem wycinkom obwodu krętlika 2, po czym, dla zabezpieczenia połączenia krętlika 2 z rurą 1, oplata się ten łącznik taśmą zaciskową 5, którą naciąga się narzędziem do naciągania i spina złączką montażową 6.

Narzędzie wiertnicze 7 jest uwidocznione na rysunku wyłącznie poglądowo, dla zobrazowania sztywności zespołu: rura - krętlik - narzędzie wiertnicze.

Claims (1)

1. Sposób mocowania rur z polipropylenu i polietylenu za narzędziem wiertniczym, według którego uzyskuje się sztywne połączenie zespołu złożonego z rury, krętlika i narzędzia wiertniczego, znamienny tym, że w rurze (1), z co najmniej jednym podtoczeniem wewnętrznym, umieszcza się - w liczbie co najmniej dwóch - półokrągłe, przypominające wycinki rury, elementy montażowe krętlika (3) z co najmniej jednym nadtoczeniem odpowiadającym podtoczeniu w rurze (1), a następnie wprowadza się w rurę (1) krętlik (2) z podtoczeniem pod łącznik (4) i krętlik (2) opiera się wewnątrz rury po obwodzie o elementy montażowe krętlika (3), a następnie łączy się go z nimi rozłącznie łącznikiem (4), złożonym z co najmniej dwóch części o przekroju C-owym, nie połączonych ze sobą albo połączonych, odpowiadających swoim podłużnym kształtem wycinkom obwodu krętlika (2), po czym oplata się łącznik (4) taśmą zaciskową (5), którą naciąga się i spina złączką montażową (6).