PL228365B1 - Grawitacyjny układ wentylacyjny z nawiewnikiem powietrza - Google Patents

Description

(12)OPIS PATENTOWY ₍i₉₎PL ₍n)228365 (13) B1 (21) Numer zgłoszenia: 412470 (®1) IntCI.

F24F 7/04 (2006.01) F24F12/00 (2006.01) E04F17/04 (2006.01) (22) Data zgłoszenia: 25.05.2015 (54)

Grawitacyjny układ wentylacyjny z nawiewnikiem powietrza

(43) Zgłoszenie ogłoszono: 05.12.2016 BUP 25/16	(73) Uprawniony z patentu: ERGOEDEN SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ, Jurowce, PL BIELSKI JANUSZ, Ełk, PL
(45) O udzieleniu patentu ogłoszono: 30.03.2018 WUP 03/18	(72) Twórca(y) wynalazku: JANUSZ BIELSKI, Ełk, PL
	(74) Pełnomocnik: rzecz, pat. Henryk Kukliński

m co co co

CM

CM

Q_

PL 228 365 B1

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest grawitacyjny układ wentylacyjny z nawiewnikiem powietrza, przeznaczony do uzupełniania przestrzeni wentylowanych świeżym powietrzem atmosferycznym, ogrzanym ciepłem powietrza wydalanego, znajdujący zastosowanie w układach wentylacyjnych pomieszczeń i innych ograniczonych przestrzeni, zwłaszcza w budynkach mieszkalnych pozbawionych mechanicznych, centralnych instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych.

Znane powszechnie grawitacyjne układy wentylacyjne budynków mieszkalnych składają się z pionowych, kominowych kanałów wentylacyjnych. Każdy z kanałów wentylacyjnych jest podłączony do wywiewnej kratki wentylacyjnej, zainstalowanej w górnej strefie przestrzeni wentylowanej, która obejmuje, co najmniej jedno pomieszczenie budynku, natomiast wylot kanału wentylacyjnego znajduje się na jego końcu, usytuowanym poza budynkiem, najczęściej nad jego dachem. Wentylacja grawitacyjna polega na wydalaniu zużytego powietrza z przestrzeni wentylowanej przez kanał wentylacyjny do otoczenia atmosferycznego. Proces ten jest oparty na wykorzystaniu zjawiska wzrostu ciśnienia i unoszenia się do góry powietrza wraz ze wzrostem jego temperatury. Ubytki powietrza wydalonego z pomieszczenia wskutek wentylacji grawitacyjnej, są kompensowane nawiewem świeżego powietrza atmosferycznego przez okna otwarte lub celowo rozszczelnione albo przez stosowane w nich napowietrzniki. Sprawność wentylacji grawitacyjnej jest uzależniona od wpływu zewnętrznych czynników atmosferycznych, głównie od temperatury powietrza oraz od siły i kierunku wiatru.

Niekorzystnymi skutkami znanych grawitacyjnych układów wentylacyjnych, zwłaszcza w okresie mrozów' są duże straty ciepła wydalanego wraz z powietrzem i szybkie wychłodzenie oraz nadmierne wysuszenie pomieszczenia wentylowanego, a warunkach silnego wiatru mroźne powietrze nadmuchiwane przez kanał wentylacyjny jeszcze powiększa te niekorzystne skutki. W okresie, natomiast, wysokich temperatur powietrza atmosferycznego i słabych wiatrów, sprawność wentylacji ma tendencję do zanikania, co powoduje zaleganie zanieczyszczonego powietrza w pomieszczeniu wentylowanym i jego zawilgocenie.

Znane są także grawitacyjne układy wentylacyjne, w których otwór przelotowy, między pomieszczeniem wentylowanym, a kanałem wentylacyjnym, jest wyposażony w autoaktywną kratkę wentylacyjną, znaną z opisu polskiego wzoru przemysłowego, zarejestrowanego pod nr 19283. Autoaktywna kratka wentylacyjna posiada przelotowe otwory o zmiennym przekroju poprzecznym od największego na wlotowej powierzchni czołowej do najmniejszego na powierzchni tylnej. Otwory takie jak wentyl regulują ciśnienie powietrza w pomieszczeniu, nie dopuszczając do nadmiernej penetracji zimnego powietrza do jego wnętrza, a jednocześnie zwiększają energię kinetyczną zużytego powietrza wydalanego do kanału wentylacyjnego.

Autoaktywne kratki wentylacyjne poprawiają sprawność znanych grawitacyjnych układów wentylacyjnych, jednak nie eliminują całkowicie strat ciepła wydalanego wraz z powietrzem przez kanał wentylacyjny.

Celem wynalazku jest grawitacyjny układ z nawiewnikiem powietrza atmosferycznego do przestrzeni wentylowanej, ogrzanego ciepłem odzyskanym z powietrza wydalanego przez kanał wentylacyjny.

Grawitacyjny układ według wynalazku składa się z umieszczonego w kanale wentylacyjnym nawiewnika powietrza w postaci rury wykonanej z dobrego przewodnika ciepła, korzystnie cienkościennej i karbowanej, której jeden koniec jest wyprowadzony poza kanał wentylacyjny do kierunkowego, komorowego wiatrołapu, natomiast drugi koniec rury nawiewnika powietrza jest połączony z otworem nawiewowym do przestrzeni wentylowanej.

W otworze wlotowym powietrza atmosferycznego do komory wiatrołapu oraz w otworze nawiewowym do przestrzeni wentylowanej są osadzone autoaktywne kratki wentylacyjne.

Korzystnym skutkiem wynalazku jest poszerzenie znanej funkcji kanalii wentylacyjnego, polegającej na wydalaniu zużytego powietrza z przestrzeni wentylowanej, o dodatkowe funkcje nawiewu świeżego powietrza z jednoczesnym jego podgrzaniem ciepłem pozyskanym z powietrza wydalanego.

Przedmiot wynalazku jest dokładniej uwidoczniony w przykładzie wykonania na rysunku, na którym jest przedstawiony poglądowo grawitacyjny układ wentylacyjny pomieszczenia budynku w przekroju.

Grawitacyjny układ wentylacyjny składa się z pionowego, kominowego kanału wentylacyjnego 1, który jest podłączony do wywiewnej autoaktywnej kratki wentylacyjnej 2.1, zainstalowanej w otworze górnej strefy przestrzeni wentylowanej 2 pomieszczenia wewnątrz budynku. Otwory wylotowe z kanału

PL 228 365 B1 wentylacyjnego 1 do atmosfery, znajdujące się na bokach jego zaślepionego końca wyprowadzonego nad dach budynku, są wyposażone w zwykłe kratki wentylacyjne 1.1. Wzdłuż wnętrza kanału wentylacyjnego 1 jest zainstalowany nawiewnik powietrza w postaci cienkościennej, karbowanej, metalowej rury 3, której jeden koniec jest doprowadzony do komory kierunkowego wiatrołapu 4, natomiast drugi koniec jest połączony z otworem nawiewowym do dolnej strefy przestrzeni wentylowanej 2, wyposażonym w autoaktywną kratkę wentylacyjną 3.1, przed którą jest zainstalowany filtr powietrza 3.2. Wiatrołap 4, wyposażony w grzebień kierunkujący 4.2, jest umieszczony na wierzchołku kanału wentylacyjnego 1 i za pośrednictwem tulejowego łącznika 5 oraz łożyska 6 jest połączony obrotowo z końcem rury 3 nawiewnika powietrza. W ścianie bocznej komory wiatrołapu 4, jest wykonany otwór wlotowy powietrza atmosferycznego, umieszczony naprzeciw końca ramienia grzebienia kierunkującego 4.2, równolegle do jego płaszczyzny. W otworze wlotowym powietrza atmosferycznego do komory wiatrołapu 4 jest osadzona autoaktywna kratka wentylacyjna 4.1.

Powietrze w przestrzeni wentylowanej 2, w okresie chłodów celowo ogrzewane, ma temperaturę znacznie wyższą od temperatury powietrza atmosferycznego. Wskutek powstałej różnicy ciśnień, powietrze ogrzane unosi się do góry i poprzez wywiewną autoaktywną kratkę wentylacyjną 2.1 jest wywiewane do kanału wentylacyjnego 1, z którego przez otwory zabezpieczone kratkami wentylacyjnymi 1.1, jest wydalane do atmosfery otoczenia. W okresach niewielkich różnic temperatur i ciśnienia powietrza między przestrzenią wentylowaną 2, a ciśnieniem powietrza atmosferycznego, wywiewana autoaktywna kratka wentylacyjna 2.1 wspomaga wywiewanie powietrza przez kanał wentylacyjny 1. Ubytki powietrza wydalanego z przestrzeni wentylowanej 2 są uzupełniane świeżym powietrzem atmosferycznym nawiewanym do wiatrołapu 4. Wiatrołap 4 jest siłą wiatru obracany przez grzebień kierunkujący 4.2 i ustawiany otworem wlotowym powietrza atmosferycznego w kierunku na wiatr. Wiatr wtłacza powietrze atmosferyczne, przez autoaktywną kratkę wentylacyjną 4.1 i komorę wiatrołapu 4, do rury 3 nawiewnika powietrza, z której przez autoaktywną kratką wentylacyjną 3.1 w otworze nawiewowym, jest wtłaczane do przestrzeni wentylowanej 2. Powietrze nawiewane, przelatujące przez rurę 3 nawiewnika powietrza, jest ogrzewane ciepłem odzyskanym z powietrza wywiewanego z przestrzeni wentylowanej 2, przelatującego przez kanał wentylacyjny 1. Osadzone w otworze wlotowym powietrza atmosferycznego do wiatrołapu 4 i w otworze nawiewowym do przestrzeni wentylowanej 2, autoaktywne kratki wentylacyjne 4.1 i 3.1 wzmacniają energię kinetyczną powietrza nawiewanego, co ma istotne znaczenie szczególnie w warunkach niskiego ciśnienia powietrza atmosferycznego i niewielkiej prędkości strumienia powietrza atmosferycznego przechwytywanego przez wiatrołap 4. Umieszczony przed autoaktywną kratką wentylacyjną 3.1 filtr powietrza 3.2 oczyszcza powietrze nawiewane do przestrzeni wentylowanej 2.

Claims (4)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Grawitacyjny układ wentylacyjny z nawiewnikiem powietrza, składający się z przestrzeni wentylowanej połączonej z otoczeniem atmosferycznym, poprzez otwór z wywiewną autoaktywną kratką wentylacyjną i kanał wentylacyjny, znamienny tym, że nawiewnik powietrza składa się z rury (3) wykonanej z dobrego przewodnika ciepła, korzystnie cienkościennej i karbowanej, umieszczonej wewnątrz kanału wentylacyjnego (1), której jeden koniec jest wyprowadzony poza kanał wentylacyjny (1), korzystnie poprzez tulejowy łącznik (5), do komory wiatrołapu (4) z otworem wlotowym powietrza atmosferycznego, natomiast drugi koniec rury (3) nawiewnika powietrza jest połączony z otworem nawiewowym do przestrzeni wentylowanej (2).
2. 2. Grawitacyjny układ według zastrz. 1, znamienny tym, że wiatrołap (4) posiada grzebień kierunkujący (4.2) i jest osadzony obrotowo na tulejowwm łączniku (5), natomiast otwór wlotowy powietrza atmosferycznego jest wykonany w ścianie bocznej komory wiatrołapu (4) i jest umieszczony naprzeciw końca ramienia grzebienia kierunkującego (4.2), równolegle do jego płaszczyzny.
3. 3. Grawitacyjny układ według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że otwór wlotowy powietrza atmosferycznego do komory wiatrołapu (4) jest wyposażony w autoaktywną kratkę wentylacyjną (4.1).

   PL 228 365 Β1
4. 4. Grawitacyjny układ według zastrz. 1, znamienny tym, że otwór nawiewowy do przestrzeni wentylowanej (2) jest wyposażony w autoaktywną kratkę wentylacyjną (3.1) i korzystnie w filtr powietrza (3.2).