PL226557B1 - Sposób wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych i zespół konstrukcyjny do wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych, którą to podłogę wykonuje się poprzez wylewanie na budowie betonowej płyty kompresyjnej na konstrukcji nośnej. Wynalazek dotyczy również zespołu konstrukcyjnego pozwalającego na zastosowanie tego sposobu.

Tradycyjnie do wytwarzania fundamentów zwanych punktowymi, które nazywane są również izolowanymi lub sektorowymi w przeciwieństwie do fundamentów ciągłych lub liniowych, usuwa się glebę i wybiera punktowo grunt, aby wlać tam betonowe bloki fundamentowe, uważając, by były one na jednym poziomie, przy czym te bloki fundamentowe są na ogół wzmacniane betonowym zbrojeniem. Deskowanie umieszcza się w celu połączenia ze sobą bloków fundamentowych, aby wylać na nie betonowe belki nośne, na ogół wzmacniane metalowym zbrojeniem, które pozwalają na mechaniczne połączenie belek z blokami fundamentowymi. Następnie, wznosi się konstrukcję podłogi, na przykład z belek i wypełnień, przed wylaniem płyty kompresyjnej. Ten długotrwały i męczący sposób ulepszono poprzez zastosowanie bloków fundamentowych i betonowych prefabrykowanych zbrojonych podwalin. Części fundamentowe występują w postaci bloków, z których każdy znajduje się na płycie fundamentowej przeznaczonej do spoczywania na wylanym chudym betonie na dnie wykopów, w celu uzyskania poziomu części fundamentowych. Te prefabrykowane części fundamentowe z jednej monoblokowej części są ciężkie (ponad 2T) i trudno nimi manipulować i zrównać je ze sobą po wyłożeniu. Są one następnie mocowane indywidualnie do gruntu za pomocą lanego betonu na ich środku, przed ułożeniem prefabrykowanych podwalin w celu połączenia dwóch kolejnych części fundamentowych. Podwaliny łączy się z częściami fundamentowymi za pomocą lanego betonu w strefach połączenia klinowego ograniczonych przez deskowanie ułożone prostopadle do części fundamentowych, przy czym to deskowanie może tworzyć kąt lub linię prostą. Po zakończeniu tych operacji, można wykładać konstrukcję podłogi, w celu wylania na nią płyty kompresyjnej. Ten sposób również nie jest satysfakcjonujący, biorąc pod uwagę liczbę ważnych działań niezbędnych do indywidualnego połączenia lub zaklinowania części fundamentowych a następnie podwalin, zanim będzie można wyłożyć konstrukcję podłogi.

Z polskiego opisu zgłoszeniowego P. 378894 jest znany zespół konstrukcyjny do wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych, zawierający części fundamentowe i podwaliny połączone z tymi częściami fundamentowymi i umieszczone pomiędzy nimi, przy czym w obszarach klinowania pomiędzy tymi podwalinami znajdują się zewnętrzne i wewnętrzne elementy deskowania, przebiegające pod kątem prostym do części fundamentowych, przy czym części fundamentowe stanowią prefabrykowane elementy konstrukcyjne w postaci dwóch części, z których jedną stanowi płyta fundamentowa.

Rozwiązanie to również ma wady wskazane powyżej.

Niniejszy wynalazek ma na celu zaradzenie tym niedogodnościom poprzez zaproponowanie prostszego i szybszego sposobu wytwarzania, co skraca czas na placu budowy, ułatwiając pracę robotnikom i poprawiając izolację cieplną podłogi.

Sposób wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych, którą to podłogę wykonuje się poprzez wylanie na placu budowy betonowej płyty kompresyjnej na konstrukcji nośnej, w którym układa się części fundamentowe w punktowych wykopach wykonanych w gruncie, a między te części fundamentowe wkłada się podwaliny, zaś w obszarach klinowania między tymi podwalinami prostopadle do części fundamentowych układa się zewnętrzne i wewnętrzne elementy deskowania, po czym na częściach fundamentowych, podwalinach i wewnętrznych elementach deskowania układa się konstrukcję nośną, na którą wylewa się beton tworząc płytę kompresyjną podłogi i równocześnie łącząc te części fundamentowe z gruntem jak również z podwalinami ze sobą nawzajem i z częściami fundamentowymi podczas pojedynczej operacji wylewania betonu, w którym jako części fundamentowe stosuje się prefabrykowane elementy konstrukcyjne w postaci dwóch części, z których jedną stanowi płyta fundamentowa przeznaczona do umieszczenia na dnie punktowego wykopu, według wynalazku charakteryzuje się tym, że jako drugą część stosuje się wydrążony blok, który umieszcza się na płycie fundamentowej z zachowaniem obwodowego odstępu J.

Do układania części fundamentowych stosuje się wzornik układania, który zawiera znaczniki wyrównania i tymczasowe środki mocujące dla mocowania do gruntu.

PL 226 557 B1

Co najmniej na wewnętrzne elementy deskowania, które zostają tracone po wylaniu płyty kompresyjnej, stosuje się prefabrykowane elementy deskowania wykonane z tworzywa termicznie izolującego, przeznaczone do zmontowania z częściami fundamentowymi.

Do zmontowania z częściami fundamentowymi i dla utrzymania zewnętrznych elementów deskowania na podwalinach stosuje się naroża mocujące.

Przed umieszczeniem podwalin, układa się dodatkowe elementy deskowania na całej lub części wysokości części fundamentowych w zależności od wysokości wykonywanej przestrzeni podpodłogowej, przy czym te dodatkowe elementy deskowania są utrzymywane w bocznych rowkach usytuowanych na częściach fundamentowych.

Zespół konstrukcyjny do wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych, zawierający części fundamentowe i podwaliny połączone z tymi częściami fundamentowymi i umieszczone pomiędzy nimi, przy czym w obszarach klinowania pomiędzy tymi podwalinami znajdują się zewnętrzne i wewnętrzne elementy deskowania, przebiegające pod kątem prostym do części fundamentowych, przy czym części fundamentowe stanowią prefabrykowane elementy konstrukcyjne w postaci dwóch części, z których jedną stanowi płyta fundamentowa, według wynalazku charakteryzuje się tym, że drugą z tych części stanowi wydrążony w środku blok nałożony na płytę fundamentową z zachowaniem obwodowego odstępu J.

Płyta fundamentowa ma kształt zasadniczo kwadratowy, a wydrążony blok ma kształt zasadniczo sześcianu.

Wydrążony blok zawiera, co najmniej w swojej ścianie górnej otwory przyjmujące, zaś w swoich ścianach bocznych ma rowki boczne.

Wydrążony blok zawiera dwustronne naroża mocujące, zawierające płaskie skrzydło do utrzymywania zrównanych zewnętrznych elementów deskowania i drugie boczne skrzydło usytuowane pod kątem prostym, do utrzymywania zewnętrznych elementów deskowania pod kątem.

Dwustronne naroża mocujące zawierają co najmniej jeden pręt mocujący równoległy i znajdujący się naprzeciw skrzydeł, przeznaczony do wejścia w jeden z otworów przyjmujących wydrążonego bloku.

W otworach przyjmujących wydrążonego bloku znajdują się pręty mocujące, przeznaczone do montowania do części fundamentowych prefabrykowanych wewnętrznych elementów deskowania, wykonanych z tworzywa termicznie izolującego.

Część fundamentowa jest wyposażona we wzornik układania), który zawiera znaczniki wyrównania i otwory na tymczasowe człony mocujące dla mocowania do gruntu.

Wzornik układania zawiera co najmniej jeden kształtownik wyznaczający kąt prosty odpowiadający dwóm sąsiednim bokom płyty fundamentowej części fundamentowej, przy czym ten wzornik układania jest wyposażony w co najmniej jeden uchwyt do transportowania i otwory na człony mocujące.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony na załączonym rysunku, na którym:

- fig. 1 przedstawia część fundamentową według wynalazku rozłożoną na części,

- fig. 2 - przekrój osiowy części fundamentowej z fig. 1,

- fig. 3 - widok w trakcie układania części fundamentowej z fig. 1 z wzornikiem układania według wynalazku,

- fig. 4 - perspektywiczny widok dwustronnego naroża mocującego według wynalazku,

- fig. 5A, 5B i 5C - część kątową fundamentów podczas wytwarzania, odpowiednio w widoku z zewnątrz, w widoku z wewnątrz i w widoku z góry, a

- fig. 6A i 6B - część liniową fundamentów podczas wytwarzania, odpowiednio w widoku z wewnątrz i w częściowym widoku z góry.

W odniesieniu do figur, elementy konstrukcyjne pozwalające na zastosowanie sposobu wytwarzania podłogi dla budynku na fundamentach punktowych według wynalazku obejmują co najmniej:

- prefabrykowane części fundamentowe 10 (fig. 1 i 2),

- podwaliny 20 (fig. 5A-C),

- dwustronne naroża mocujące 30 (fig. 4),

- elementy deskowania 40 (fig. 5 i 6), i

- wzorniki układania 50 (fig. 3).

Prefabrykowane części fundamentowe 10 z betonu lub zbliżone wykonuje się z dwóch nakładanych na siebie części, to jest z płyty fundamentowej 11, która stanowi granicę między gruntem a budynkiem, i bloku 12, który nakłada się na płytę fundamentową 11 i który pozwala na ułożenie podwalin 20.

PL 226 557 B1

Płyta fundamentowa 11 jest korzystnie pełną formowaną częścią, zawierającą substancję izolującą lub nie, wyposażoną na środku w wystające stalowe zbrojenie 13. Ma ona kształt zasadniczo kwadratowy, którego ściany boczne tworzą kąt przyłożenia i zawierają znaczniki wyrównania 18' w postaci nacięć. Dolna strona płyty fundamentowej 11 jest płaska, aby można ją było układać na chudym betonie 1. Ten chudy beton 1 wylewa się na dno wykopów punktowo wykonanych w gruncie, w celu osiągnięcia poziomu części fundamentowych 10. Płyta fundamentowa 11 zawiera na swojej górnej płaskiej stronie centralny występ 14 pozostawiający obwodowy odstęp J między blokiem 12. Blok 12 jest pustą w środku formowaną częścią do przyjmowania betonu do połączenia klinowego lub zamocowania jak wyjaśniono w dalszej części. Ma on kształt zasadniczo sześcienny, którego boczne ściany tworzą kąt przyłożenia i którego górna strona jest płaska, aby można ją było ułożyć na górnej stronie płyty fundamentowej 11. Jego dolny otwór 15 jest nieco większy od średnicy występu 14, aby umożliwić jego względne przemieszczanie we wszystkich kierunkach w stosunku do płyty fundamentowej 11 w granicach luzu obwodowego J. Po środku przyjmuje on stalowe zbrojenie 16, aby wraz z wystającym zbrojeniem 13 płyty fundamentowej 11 utworzyć pionowe ankrowanie do przejmowania obciążeń. Zawiera on ponadto na swojej górnej stronie otwory przyjmujące 17, na przykład cztery, umieszczone w narożnikach, rowki boczne 18 znajdujące się po środku ścian bocznych, i znaczniki pozycjonujące 19 na swojej stronie górnej. Funkcja tych cech zostanie wyjaśniona w dalszej części. Płyta fundamentowa 11 i blok 12 są każde wyposażone w jeden lub kilka haków do podnoszenia (nieprzedstawionych) lub zbliżonych, pozwalających na ich transportowanie za pomocą silnika podnoszącego, takiego jak ciężarówka z żurawiem, przy czym każda część waży około ½ tony.

Podwaliny 20 są formowanymi z betonu lub podobnymi częściami, z lub bez stalowego zbrojenia i o przekroju w kształcie L wyznaczającym płaską zewnętrzną ścianę 21 służącą za deskowanie i wewnętrzne obrzeże 22 służące za oparcie dla zakończeń beleczek (nieprzedstawionych), które umieszcza się od góry na fundamentach w celu utworzenia konstrukcji stropu w połączeniu z wypełnieniami stropu.

Naroża mocujące 30, których przykład przedstawiono na fig. 4, są mechanicznie spawanymi częściami wykonanymi ze stali lub podobnymi, w kształcie U, których równoległe ramiona wyznaczają płaskie skrzydło 31 i skrzydło 32 pod kątem prostym, przeznaczone do utrzymywania elementów deskowania 40 odpowiednio zrównanych i pod kątem. Zawierają one u podstawy U co najmniej jeden pręt mocujący 33 równoległy i znajdujący się naprzeciw skrzydeł 31 i 32. Ten pręt mocujący 33 przewidziano do wchodzenia w jeden z otworów przyjmujących 17 wykonanych w bloku 12 części fundamentowych 10. Naroża mocujące 30 są usztywniane prętem wzmacniającym 34 lub zbliżonym, rozciągającym się między skrzydłami 31 i 32. W ten sposób te naroża mocujące 30 są dwustronne, jak wyjaśniono w dalszej części.

Elementy deskowania 40 obejmują jednocześnie odzyskiwane elementy deskowania 41, ponieważ są one umieszczone na zewnątrz, i tracone elementy deskowania 42, 43, które znajdują się wewnątrz fundamentów. Odzyskiwane elementy deskowania 41 są wykonane na przykład z desek lub zbliżonych elementów, podczas gdy tracone elementy deskowania 42, 43 są wykonane z klocków tworzywa, korzystnie termicznie izolującego, takiego jak polistyren ekspandowany lub zbliżonego, o dużej gęstości, aby służyły one za przerywnik termiczny i element oparcia konstrukcji nośnej stropu. W narożnikach fundamentu według fig. od 5A do 5C, wykorzystuje się na zewnątrz fundamentu dwie deski 41 opierane na ścianie zewnętrznej 21 podwalin 20 za pomocą trzech naroży mocujących 30 umieszczonych w otworach przyjmujących 17 części fundamentowej 10, przy czym dwa naroża mają swoje płaskie skrzydło 31, a naroże kątowe ma swoje skrzydło 32 o kącie prostym. Również w narożnikach fundamentu, w celu zakończenia deskowania, wykorzystuje się od wewnątrz fundamentu sześcienny klocek z polistyrenu, utrzymywany na części fundamentowej 10 za pomocą pręta mocującego 44 przechodzącego przez klocek i umieszczonego w pozostałym otworze przyjmującym 17. Na podłużnych stronach fundamentu, według fig. 6A i 6B, wykorzystuje się na zewnątrz fundamentu deskę 41 opieraną na ścianie zewnętrznej 21 podwalin 20 za pomocą dwóch naroży mocujących 30, umieszczonych w otworach przyjmujących 17 części fundamentowej 10, i posiadających swoje płaskie skrzydło 31. Również w podłużnych ścianach fundamentu, w celu zakończenia deskowania, wykorzystuje się od wewnątrz fundamentu równoległościenny klocek polistyrenowy, utrzymywany na części fundamentowej 10 za pomocą dwóch prętów mocujących 44, przechodzących przez klocek i umieszczonych w pozostałych wolnych otworach przyjmujących 17.

PL 226 557 B1

Wzornik układania 50 nie jest niezbędny, lecz jest przydatny do ułatwiania pracy robotników zwłaszcza w obszarach, w których znakowanie gruntu jest kłopotliwe. W przykładzie przedstawionym na fig. 3, wzornik układania 50 zawiera dwa kształtowniki 51 o przekroju w kształcie L, każdy wyznaczający kąt prosty, przy czym należy sprecyzować, że pół-wzornik, to jest pojedynczy kształtownik będzie wystarczający, co zostanie wyjaśnione w dalszej części. Te kształtowniki zawierają na swoich zakończeniach środki do szybkiego przyłączania, na przykład poprzez wkładanie czopu 52 do otworu 53, lub za pomocą dowolnego innego równoważnego systemu, w celu utworzenia kwadratu o wymiarach odpowiadających wymiarom płyty fundamentowej 11. Każdy kształtownik 51 zawiera jeden lub korzystnie dwa uchwyty 54 do transportowania i liczne otwory kotwiące 55, okrągłe i/lub podłużne, do umożliwiania wkładania w nie członów mocujących, takich jak pręty kotwiące lub zbliżonych, pozwalających na tymczasowe zakotwienie wzornika w gruncie. Zawiera on również znaczniki zrównania 56 w postaci nacięć lub zbliżonych elementów, ułatwiające ustawianie wzornika w stosunku do dwóch prostopadłych osi X-Y, wcześniej wyznaczonych lub oznaczonych na placu budowy przez robotników.

Poniżej przedstawiono szczegółowo sposób wytwarzania podłogi na fundamentach punktowych według wynalazku. Pozwala on na wykonanie podłogi na przestrzeni podpodłogowej lub przestrzeni technicznej, poprzez wylewanie na placu budowy betonowej płyty kompresyjnej na konstrukcji nośnej. W przewidywanym zastosowaniu, konstrukcja nośna jest zbudowana z równoległych belek połączonych wypełnieniami stropowymi (nieprzedstawionymi), lecz może być ona inna i na przykład zbudowana z prefabrykowanej płyty dolnej lub zbliżonej.

Podobnie, jak według znanych sposobów, usuwa się glebę do pewnej głębokości, wykonuje się w gruncie punktowe wykopy w regularnych odstępach, w celu pokrycia powierzchni przyszłego budynku siatką X-Y, i na dno wykopów wylewa się beton, co pozwala na zrównanie fundamentów. Następnie przystępuje się do wyznaczenia w gruncie osi X-Y. Część fundamentową 10 układa się w każdym punktowym wykopie. Najpierw można umieścić pół-wzornik 50 (fig. 5A-C) lub pełny wzornik, który można łatwo wyrównać na osiach X-Y, ponieważ jest lekki i obsługiwany ręcznie, i kotwi się go w gruncie za pomocą prętów kotwiących przechodzących przez otwory kotwiące 55. Części fundamentowe 10 umieszcza się za pomocą silnika podnoszącego, który chwyta zespół płyty fundamentowej 11 i bloku 12 i układa każdą część fundamentową 10 na wcześniej wyrównanym wzorniku 50, co znacznie upraszcza wyrównywanie części fundamentowych 10. Takie wyrównanie można dostosować poprzez przemieszczenie za pomocą silnika podnoszącego wyłącznie bloku 12 w stosunku do umieszczonej płyty fundamentowej 11, dzięki obwodowemu odstępowi J zapewnionemu między centralnym występem 14 płyty a dolnym otworem 15 bloku. Podwaliny 20 układa się między częściami fundamentowymi 10. Taka praca jest również ułatwiona przez znaczniki układania 19 przewidziane na górnej stronie bloków 12, które odpowiadają na rysunku zakończeniom podwalin 20. Następnie układa się zewnętrzne 41 i wewnętrzne 42, 43 elementy deskowania w celu zamknięcia przestrzeni między podwalinami 20 prostopadłymi do części fundamentowych 10, zarówno w narożnikach jak i w podwalinach, przy czym ta przestrzeń zwana jest strefami klinowania. Dla zewnętrznego deskowania 41, deski układa się na ścianie zewnętrznej 21 podwalin 20 poprzez zastosowanie naroży mocujących 30, które są zamocowane na częściach fundamentowych 10 dzięki swoim prętom mocującym 33 włożonym w otwory przyjmujące 17 w blokach 12. W podwalinach wykorzystuje się płaskie skrzydło 31, a w narożnikach wykorzystuje się skrzydło 32 z kątem prostym tych samych naroży. Dla wewnętrznego deskowania 42, 43, mocuje się sześcienne klocki w narożnikach, a w podłużnych bokach części fundamentowych 10 równoległościenne klocki za pomocą prętów mocujących 44 włożonych w otwory przyjmujące 17 w blokach 12. Po wykonaniu deskowania, układa się konstrukcję nośną na zespole fundamentowym zawierającym części fundamentowe 10, podwaliny 20 i elementy wewnętrzne deskowania 42, 43, następnie w celu wzmocnienia podłogi układa się stalowe kraty, po czym na konstrukcję podłogi wylewa się beton w celu utworzenia płyty kompresyjnej. Podczas tej pojedynczej operacji wylewania, beton wpływa jednocześnie w deskowanie i części fundamentowe, co w konsekwencji zaklinowuje lub łączy części fundamentowe 10 z gruntem, jak również łączy podwaliny 20 ze sobą nawzajem i z częściami fundamentowymi 10.

Z powyższego opisu jasno wynika, że wynalazek pozwala na spełnienie przedstawionych celów, to jest na uproszczenie stanu surowego dla wykonania fundamentów punktowych i na znaczne skrócenie czasu działań na placu budowy, skupiając się na jednej i tej samej operacji, mianowicie na wylewaniu betonu płyty kompresyjnej i wylewaniu betonu w celu zaklinowania fundamentów, dzięki czemu osiąga się niespotykaną dotąd szybkość wykonania.

PL 226 557 B1

Ponadto, sposób ten pozwala na dostosowanie się do wysokości przestrzeni podpodłogowej lub przestrzeni technicznej poprzez umieszczenie dodatkowych desek deskowania 45 lub zbliżonych w bocznych rowkach 18 części fundamentowych 10, jak przedstawiono na fig. 6A.

Niniejszy wynalazek nie ogranicza się do opisanego przykładu realizacji, ale obejmuje wszelkie modyfikacje i warianty oczywiste dla fachowca, pozostając równocześnie w zakresie, ochrony określonej w załączonych zastrzeżeniach.

Claims (13)

1. Sposób wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych, którą to podłogę wykonuje się poprzez wylanie na placu budowy betonowej płyty kompresyjnej na konstrukcji nośnej, w którym układa się części fundamentowe (10) w punktowych wykopach wykonanych w gruncie, a między te części fundamentowe (10) wkłada się podwaliny (20), zaś w obszarach klinowania między tymi podwalinami (20) prostopadle do części fundamentowych (10) układa się zewnętrzne (41) i wewnętrzne (42, 43) elementy deskowania, po czym na częściach fundamentowych (10) , podwalinach (20) i wewnętrznych elementach deskowania (42, 43) układa się konstrukcję nośna, na którą wylewa się beton tworząc płytę kompresyjną podłogi i równocześnie łącząc te części fundamentowe (10) z gruntem jak również z podwalinami (20) ze sobą nawzajem i z częściami fundamentowymi (10) podczas pojedynczej operacji wylewania betonu, w którym jako części fundamentowe (10) stosuje się prefabrykowane elementy konstrukcyjne w postaci dwóch części, z których jedną stanowi płyta fundamentowa (11) przeznaczona do umieszczenia na dnie punktowego wykopu, znamienny tym, że jako drugą część stosuje się wydrążony blok (12), który umieszcza się na płycie fundamentowej (11) z zachowaniem obwodowego odstępu (J).

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do układania części fundamentowych (10) stosuje się wzornik układania (50), który zawiera znaczniki wyrównania (56) i tymczasowe środki mocujące (55) dla mocowania do gruntu.

3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że co najmniej na wewnętrzne elementy deskowania (42, 43), które zostają tracone po wylaniu płyty kompresyjnej, stosuje się prefabrykowane elementy deskowania wykonane z tworzywa termicznie izolującego, przeznaczone do zmontowania z częściami fundamentowymi (10).

4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że do zmontowania z częściami fundamentowymi (10) i dla utrzymania zewnętrznych elementów deskowania (41) na podwalinach (20) stosuje się naroża mocujące (30).

5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że przed umieszczeniem podwalin (20), układa się dodatkowe elementy deskowania (45) na całej lub części wysokości części fundamentowych (10) w zależności od wysokości wykonywanej przestrzeni podpodłogowej, przy czym te dodatkowe elementy deskowania (45) są utrzymywane w bocznych rowkach (18) usytuowanych na częściach fundamentowych (10).

6. Zespół konstrukcyjny do wytwarzania podłogi budynku na fundamentach punktowych, zawierający części fundamentowe (10) i podwaliny (20) połączone z tymi częściami fundamentowymi i umieszczone pomiędzy nimi, przy czym w obszarach klinowania pomiędzy tymi podwalinami (20) znajdują się zewnętrzne (41) i wewnętrzne (42, 43) elementy deskowania, przebiegające pod kątem prostym do części fundamentowych (10), przy czym części fundamentowe (10) stanowią prefabrykowane elementy konstrukcyjne w postaci dwóch części, z których jedną stanowi płyta fundamentowa (11), znamienny tym, że drugą z tych części stanowi wydrążony w środku blok (12) nałożony na płytę fundamentową (11) z zachowaniem obwodowego odstępu (J).

7. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 6, znamienny tym, że płyta fundamentowa (11) ma kształt zasadniczo kwadratowy, a wydrążony blok (12) ma kształt zasadniczo sześcianu.

8. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 6, znamienny tym, że wydrążony blok (12) zawiera, co najmniej w swojej ścianie górnej otwory przyjmujące (17), zaś w swoich ścianach bocznych ma rowki boczne (18).

9. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 6, znamienny tym, że wydrążony blok (12) zawiera dwustronne naroża mocujące (30) zawierające płaskie skrzydło (31) do utrzymywania zrówPL 226 557 B1 nanych zewnętrznych elementów deskowania (41) i drugie boczne skrzydło (32) usytuowane pod kątem prostym, do utrzymywania zewnętrznych elementów deskowania (41) pod kątem.

10. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 9, znamienny tym, że dwustronne naroża mocujące (30) zawierają co najmniej jeden pręt mocujący (33) równoległy i znajdujący się naprzeciw skrzydeł (31, 32), przeznaczony do wejścia w jeden z otworów przyjmujących (17) wydrążonego bloku (12).

11. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 8, znamienny tym, że w otworach przyjmujących (17) wydrążonego bloku (12) znajdują się pręty mocujące (44), przeznaczone do montowania do części fundamentowych (10) prefabrykowanych wewnętrznych elementów deskowania (42, 43), wykonanych z tworzywa termicznie izolującego.

12. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 6, znamienny tym, że część fundamentowa (10) jest wyposażona we wzornik układania (50), który zawiera znaczniki wyrównania (56) i otwory (55) na tymczasowe człony mocujące dla mocowania do gruntu.

13. Zespół konstrukcyjny według zastrz. 12, znamienny tym, że wzornik układania (50) zawiera co najmniej jeden kształtownik (51) wyznaczający kąt prosty odpowiadający dwóm sąsiednim bokom płyty fundamentowej (11) części fundamentowej (10), przy czym ten wzornik układania (50) jest wyposażony w co najmniej jeden uchwyt (54) do transportowania i otwory (55) na człony mocujące.