PL212006B1 - Implanto-dystraktor stomatologiczny - Google Patents

Description

Przedmiotem wynalazku jest implanto-dystraktor stomatologiczny znajdujący zastosowanie w mocowaniu sztucznego uzębienia, zwłaszcza w powiązaniu z nadbudową tkanki kości szczękowej pacjenta.

Znana jest z polskiego opisu patentowego nr 182766 proteza zębowa zawierająca wszczep stomatologiczny z płaszczem umieszczonym w otworze wykonanym w kości szczękowej pacjenta i element wsporczy wychodzą cy z otworu na zewnątrz, przy czym element wsporczy zawiera co najmniej jedną płaską powierzchnię zwróconą promieniowo na zewnątrz, a płaszcz jest promieniowo ruchomy wewnątrz otworu od pierwszego położenia skurczonego do drugiego położenia rozszerzonego i zawiera wewnętrzne odsadzenie. Na wewnętrznym odsadzeniu opiera się łeb ciągnącej śruby z gwintowanym trzonem przebiegającym do końca płaszcza połączonego z rozszerzającą nakrętką o kształcie ściętego stożka, sprzęgającą się z bocznymi ścianami płaszcza, przy czym trzon ciągnącej śruby jest połączony z wewnętrzną gwintowaną wnęką rozszerzającej się nakrętki, zaś filarowy kołnierz ma na swej wewnętrznej powierzchni co najmniej jedną płaską powierzchnię, zwróconą promieniowo do wnętrza, która styka się ze zwróconymi promieniowo powierzchniami elementu wsporczego zabezpieczając filarowy kołnierz przed obrotem względem wszczepu stomatologicznego.

Implanto-dystraktor stomatologiczny według wynalazku charakteryzuje się tym, że w przelotowym otworze korpusu usytuowana jest rozporowa śruba, której jeden koniec ma przyporządkowaną oporową stopkę, zaś drugi zakończony jest łącznikiem dla części protetycznej, przy czym oporowa stopka ma postać śruby z zewnętrznym gwintem, którego linia śrubowa stanowi korzystnie przedłużenie linii śrubowej korpusu, ponadto oporowa stopka jest połączona nieobrotowo z korpusem, i dalej oporowa stopka posiada sześciokątne gniazdo dopasowane do sześciokątnego czopa korpusu oraz posiada wewnętrzny gwint dla ściągającej śruby, ponadto długość gwintowanego trzonu rozporowej śruby jest większa niż długość korpusu, zaś korpus i oporowa stopka na zewnętrznej nagwintowanej powierzchni ma co najmniej jeden podłużny rowek usytuowany równolegle do podłużnej osi korpusu i oporowej stopki, a także oporowa stopka i korpus są połączone nieobrotowo poprzez pryzmatyczne ukształtowanie ich czołowych powierzchni.

W odniesieniu do znanego stanu techniki, implanto-dystraktor stomatologiczny wedł ug wynalazku, zawierający w przelotowym otworze korpusu rozporową śrubę, której jeden koniec ma przyporządkowaną oporową stopkę, ma ten korzystny skutek, że umożliwia przemieszczenie tkanki kości szczękowej na pożądaną wysokość i jednocześnie zabezpiecza implanto-dystraktor przed obrotem.

Przedmiot wynalazku pokazano w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia implanto-dystraktor stomatologiczny w przekroju osiowym, przed wkręceniem w otwór kości szczękowej, fig. 2 - po przeprowadzeniu dystrakcji, fig. 3 - w przekroju A-A, fig. 4 - pryzmatyczne ukształtowanie korpusu i stopki.

Implanto-dystraktor stomatologiczny według wynalazku, przed wkręceniem w otwór kości szczękowej, posiada w przelotowym otworze 1 korpusu 2 ściągającą śrubę 3, której jeden koniec wkręcony jest w oporową stopkę 4, zaś drugi zakończony jest sześciokątnym łbem 3a dla klucza. Po wkręceniu implanto-dystraktora w otwór kości szczękowej, w przelotowym otworze 1 korpusu 2 usytuowana jest rozporowa śruba 5, której jeden koniec ma przyporządkowaną oporową stopkę 4 zaś drugi zakończony jest łącznikiem 5a dla części protetycznej. Oporowa stopka 4 posiada sześciokątne gniazdo 4a dopasowane wymiarowo do sześciokątnego czopa 2a korpusu 2 oraz otwór z wewnętrznym gwintem 4b dla ściągającej śruby 3. Długość gwintowanego trzonu 5b rozporowej śruby 5 jest większa niż długość korpusu 2. W celu zakleszczenia implanto-dystraktora w otworze kości szczękowej, korpus 2 i oporowa stopka 4 na zewnętrznej powierzchni mają wykonany co najmniej jeden podłużny rowek 2b i 4c usytuowany równolegle do podłużnej osi korpusu 2 i stopki 4. W nieco uproszczonej technologicznie wersji implanto-dystraktora, oporowa stopka 40 i korpus 20 są połączone nieobrotowo poprzez pryzmatyczne ukształtowanie ich czołowych powierzchni.

Implanto-dystraktor stomatologiczny stosuje się do mocowania sztucznego uzębienia oraz do nadbudowy tkanki kości szczękowej pacjenta. W tym celu w kości szczękowej wykonuje się otwór o głębokości nie większej niż długość korpusu 2, a następnie wkręca się do oporu pierwszy zespół implanto-dystraktora pokazany na fig. 1. Następnie wykręca się ściągającą śrubę 3, a w jej miejsce wkręca się rozporową śrubę 5, która wraz z korpusem 2 i oporową stopką 4 tworzy drugi zespół imPL 212 006 B1 planto-dystraktora. Dystrakcję kości przeprowadza się po uprzednim osłabieniu kości szczękowej przez jej perforację. Z chwilą, gdy rozporowa śruba 5 oprze się o oporową stopkę 4, dalszy jej obrót powoduje unoszenie korpusu 2 a wraz z nim tkanki kostnej. Wysokość uniesienia tkanki kostnej jest różnicą długości trzonu 5b rozporowej śruby 5 i korpusu 2.

Claims (6)

1. Implanto-dystraktor stomatologiczny, zawierający przelotowy korpus z zewnętrznym i wewnętrznym gwintem, znamienny tym, że w przelotowym otworze (1) korpusu (2, 20) usytuowana jest rozporowa śruba (5), której jeden koniec ma przyporządkowaną oporową stopkę (4, 40), zaś drugi zakończony jest łącznikiem (5a) dla części protetycznej, przy czym oporowa stopka (4, 40) ma postać śruby z zewnętrznym gwintem, którego linia śrubowa stanowi korzystnie przedłużenie linii śrubowej korpusu (2, 20).

2. Implanto-dystraktor według zastrz. 1, znamienny tym, że oporowa stopka (4, 40) jest połączona nieobrotowo z korpusem (2, 20).

3. Implanto-dystraktor według zastrz. 2, znamienny tym, że oporowa stopka (4) posiada sześciokątne gniazdo (4a) dopasowane do sześciokątnego czopa (2a) korpusu (2) oraz posiada wewnętrzny gwint (4b) dla ściągającej śruby (3).

4. Implanto-dystraktor według zastrz. 1, znamienny tym, że długość gwintowanego trzonu (5b) rozporowej śruby (5) jest większa niż długość korpusu (2).

5. Implanto-dystraktor według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że korpus (2, 20) oraz oporowa stopka (4, 40) na zewnętrznej, nagwintowanej powierzchni, ma co najmniej jeden podłużny rowek (2b, 4c) usytuowany równolegle do podłużnej osi korpusu (2, 20) i oporowej stopki (4, 40).

6. Implanto-dystraktor według zastrz. 1 albo 2, znamienny tym, że oporowa stopka (40) i korpus (20) są połączone nieobrotowo poprzez pryzmatyczne ukształtowanie ich czołowych powierzchni.