PL198866B1

PL198866B1 - Maska krtaniowa

Info

Publication number: PL198866B1
Application number: PL369068A
Authority: PL
Inventors: Archibald Ian Jeremy Brain
Original assignee: Laryngeal Mask Co Ltd
Priority date: 2001-08-23
Filing date: 2002-08-21
Publication date: 2008-07-31
Also published as: IL160467A0; CA2458444C; RU2299746C2; IL160467A; PL369068A1; DE60224407D1; CA2683899A1; DK1420843T3; US20110203594A1; ES2433370T3; MXPA04001648A; EP1420843A1; ATE382388T1; CN100376298C; HK1062540A1; AU2008202940B2; ES2299594T3; CZ2004267A3; HUP0600111A2; CA2458444A1

Abstract

Maska krtaniowa z drog a oddechow a (4900) posiada rur e oddechow a (4810) przy laczon a do gard lowej strony toroidalnego nadmuchiwanego ko lnierza (4960) dla zwi ekszenia g leboko sci wewn etrznego otworu maski i dla zwi ekszenia szczelno sci z anatomi a pacjenta. PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest maska krtaniowa.

Maska krtaniowa jest dobrze znanym urządzeniem, które przydatne jest do wentylowania nieprzytomnego pacjenta. Urządzenia tego rodzaju są w użytku od około dwunastu lat i stanowią alternatywę dla starszej, jeszcze lepiej znanej rurki dotchawicznej. Przez przynajmniej siedemdziesiąt lat do wentylowania nieprzytomnych pacjentów wykorzystywane były rurki dotchawiczne zawierające długą cienką rurkę z nadmuchiwanym balonem znajdującym się na dalszym końcu rurki. W trakcie użytkowania dalszy koniec rurki dotchawicznej wkładany jest poprzez usta pacjenta poza wlot krtani (lub otwór głośni) do wnętrza tchawicy pacjenta. Po włożeniu, nadmuchiwany jest balon tworzący uszczelnienie z wewnętrznym nabłonkiem tchawicy. Po utworzeniu tego uszczelnienia, do bliższego końca rurki przyłożone może zostać dodatnie ciśnienie służące do dokonania wentylacji płuc pacjenta.

Uszczelnienie pomiędzy balonem, a wewnętrznym nabłonkiem tchawicy chroni także płuca przed zasysaniem (na przykład przed zasysaniem do płuc pacjenta materiału zwracanego z żołądka).

Pomimo nadzwyczajnego sukcesu, jaki odniosły, rurki dotchawiczne mają kilka poważnych wad. Główna wada rurki dotchawicznej związana jest z trudnością prawidłowego włożenia rurki. Umieszczenie rurki dotchawicznej w organizmie pacjenta stanowi zabieg wymagający dużych umiejętności. Tymczasem nawet dla wykwalifikowanego personelu włożenie rurki dotchawicznej jest czasami trudne lub wręcz niemożliwe do wykonania. W wielu sytuacjach trudności z umieszczeniem rurek dotchawicznych w sposób tragiczny prowadziły do śmierci pacjenta, gdyż nie było możliwe dostatecznie szybkie utworzenie drogi oddechowej w organizmie pacjenta.

Ponadto poza tą główną niedogodnością istnieją także inne wady związane z rurkami dotchawicznymi. Przykładowo intubacja z wykorzystaniem rurki dotchawicznej powoduje często, iż pacjenci cierpią na poważne bóle gardła. Ból gardła powodowany jest głównie przez tarcie pomiędzy rurką a szczeliną znajdującą się pomiędzy chrząstkami nalewkowatymi. Inną wadą jest to, że pacjent nie ma możliwości skutecznego kasłania w stanie intubacji z wykorzystaniem rurki dotchawicznej. Jeszcze inny problem związany z rurkami dotchawicznymi dotyczy sposobu, w jaki są one wkładane. Włożenie rurki dotchawicznej wymaga zazwyczaj wykonania ruchów głową i szyją pacjenta i wymaga ponadto wymuszonego szerokiego otwarcia szczęki pacjenta. Te niezbędne czynności utrudniają lub czynią niepożądanym umieszczenie rurki dotchawicznej u pacjenta cierpiącego na schorzenia szyi. Jeszcze inną wadą jest to, że rurka dotchawiczna tworzy kanał powietrzny, który jest stosunkowo mały lub wąski. Kanał powietrzny musi być wystarczająco wąski, gdyż dalszy koniec rurki musi być wystarczająco mały ażeby wszedł do tchawicy.

W przeciwieństwie do rurki dotchawicznej stosunkowo łatwe jest włożenie do organizmu pacjenta maski krtaniowej, a dzięki temu utworzenie kanału powietrznego. Maska krtaniowa jest także urządzeniem „wybaczającym” nawet wtedy, gdy włożona zostanie nieprawidłowo, w dalszym ciągu, bowiem ma tendencję tworzenia kanału powietrznego. Zgodnie z tym, co powiedziano, maska krtaniowa uważana jest często za urządzenie „ratujące życie”. Maska krtaniowa może być także zakładana przy wykonaniu tylko niewielkich manipulacji głową, szyją i szczęką pacjenta. Ponadto maska krtaniowa umożliwia wentylację płuc pacjenta bez konieczności kontaktu z wrażliwym wewnętrznym nabłonkiem krtani, zaś wielkość tworzonego kanału powietrznego jest zwykle znacznie większa niż wielkość kanału powietrznego powstającego z wykorzystaniem rurki dotchawicznej. Maska krtaniowa nie przeszkadza także w kasłaniu w takim samym stopniu co rurki dotchawiczne. W dużej mierze dzięki tym zaletom maska krtaniowa cieszy się na przestrzeni ostatnich dwunastu lat rosnącą popularnością.

W opisie patentowym USA nr 5 303 697 opisano przykład innego typu urządzenia, które można określić jako „intubacyjna maska krtaniowa”. Urządzenie intubacyjne jest przydatne do ułatwienia wkładania rurki dotchawicznej. Po umieszczeniu intubacyjnej maski krtaniowej w konfiguracji całkowitego włożenia, urządzenie to może działać, jako prowadnica dla wkładanej następnie rurki dotchawicznej. Zastosowanie tej maski krtaniowej w taki sposób ułatwia wykonanie czynności znanej powszechnie, jako włożenie rurki dotchawicznej na ślepo. Tylko niewielkie ruchy głową, szyją i szczęką pacjenta są wymagane do włożenia maski krtaniowej, zaś po wprowadzeniu jej do konfiguracji całkowitego włożenia, rurka dotchawiczna może zostać wprowadzona faktycznie bez konieczności wykonywania dodatkowych ruchów pacjenta. Stanowi to przeciwieństwo stosunkowo dużych ruchów głową, szyją i szczęką pacjenta, które byłyby wymagane, gdyby rurka dotchawiczna wkładana była bez zastosowania intubacyjnej maski krtaniowej.

PL 198 866 B1

W opisie patentowym USA nr 5 632 271 opisano przykład jeszcze innego rodzaju maski krtaniowej. Poza rurką służącą do wentylacji płuc pacjenta, urządzenie to zawiera także drugą rurkę, drenującą rurkę, wykorzystywaną do drenowania lub usuwania zwracanego materiału. Dalszy koniec drenującej rurki znajduje się w pobliżu zazwyczaj zamkniętego wejścia do przełyku pacjenta. Poza utworzeniem kanału powietrznego, drenująca rurka może być także stosowana, jako prowadnica dla rurki żołądkowej.

Z europejskiego zgłoszenia patentowego WO 00/61213 jest znana maska krtaniowa, zawierająca nadmuchiwany mankiet o generalnie toroidalnym kształcie i tworzący w stanie nadmuchanym centralny otwór, a także rurkę powietrzną rozciągającą się od bliższego końca poprzez zakrzywioną część centralną do dalszego końca i tworzącą wewnętrzny kanał, przy czym rurka powietrzna jest połączona na swoim dalszym końcu z nadmuchiwanym mankietem, zaś wewnętrzny kanał rurki powietrznej jest połączony z centralnym otworem nadmuchiwanego mankietu.

W ogólności maski krtaniowe znane w stanie techniki wytwarzane są poprzez formowanie materiału elastomerowego, takiego jak na przykład silikon, do uzyskania pożądanych kształtów. Jedną z zalet tych materiałów jest to, że są one wystarczająco trwałe, aby umożliwić sterylizację urządzeń w autoklawie oraz ich ponowne użycie. Przykładowo maski krtaniowe sprzedawane przez firmę LMA International SA z Henley w Anglii mają zagwarantowane wytrzymanie czterdziestu sterylizacji zanim ulegną zbytniemu zużyciu uniemożliwiającemu ich ponowne wykorzystanie. Jednakże wadą tych materiałów jest ich stosunkowo wysoki koszt. W związku z tym, co powiedziano, korzystne byłoby opracowanie maski krtaniowej o niższym koszcie wytworzenia.

Podjęto dotychczas kilka prób opracowania mniej kosztownych masek krtaniowych. Przykładowo w patencie US 6 012 452 ujawniono maskę krtaniową, w której część maskowa formowana jest poprzez przyklejenie materiału piankowego do obydwu stron tylnej płyty. Pianka tworzy nadmuchiwany mankiet, który przymocowany jest do obydwu stron płyty. W patencie USA nr 5 983 897 ujawniono inną maskę krtaniową, w której część maskowa jest tworzona poprzez przymocowanie mankietów do wierzchu i spodu tylnej płyty. Mankiety mogą być wykonane z elastycznych, sprężystych tworzyw sztucznych, takich jak na przykład PCV. Jedną z wad urządzeń ujawnionych w patentach „897” i „452” jest to, że montaż ujawnionych części maskowych wymaga koniecznie przeprowadzenia dwóch etapów: pierwszego etapu wykonania tylnej płyty, a następnie drugiego etapu przyklejenia mankietu do wierzchu i spodu tej płyty. Dlatego też byłoby korzystne opracowanie procesu jednoczesnego formowania wszystkich elementów części maskowej maski krtaniowej.

Poza kosztem, inna wada masek krtaniowych ze stanu techniki związana jest z jakością uszczelnienia tworzonego pomiędzy organizmem pacjenta a maskami krtaniowymi. Znana maska krtaniowa przedstawiona na fig. 1 zachowuje szczelność do ciśnienia o wartości około 20 cm H2O. Oznacza to, że kiedy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, szczelność pomiędzy maską a pacjentem zachowywana będzie dopóty, dopóki ciśnienie przykładane do bliższego końca rurki kanału powietrznego będzie mniejsze niż w przybliżeniu 20 cm słupa H2O. Jeżeli jednak do bliższego końca rurki kanału powietrznego przykładane będą większe ciśnienia istnieje mankietu przy użyciu jednego z palców. Niestety procedura ta wymaga włożenia palca osoby wkładającej do ust pacjenta i wprowadzenie urządzenia przez gardło pacjenta. Ze względu na to, iż wielu profesjonalistów woli uniknąć wkładania swych palców do ust pacjenta, opracowano kilka narzędzi służących do ułatwienia wkładania różnych masek krtaniowych. Jednakże korzystne byłoby opracowanie maski krtaniowej, która mogłaby być wkładana bez stosowania narzędzia wkładającego a także bez konieczności wkładania palca do ust pacjenta.

Celem wynalazku jest opracowanie maski krtaniowej, mającej udoskonaloną konfigurację geometryczną, możliwej do wytworzenia niższym kosztem niż dotychczas stosowane maski, likwidującej liczne opisane powyżej problemy związane ze stosowaniem masek.

Maska krtaniowa, zawierająca nadmuchiwany mankiet o generalnie toroidalnym kształcie i tworzący w stanie nadmuchanym centralny otwór, a także rurkę powietrzną rozciągającą się od bliższego końca poprzez zakrzywioną część centralną do dalszego końca i tworzącą wewnętrzny kanał, przy czym rurka powietrzna jest połączona na swoim dalszym końcu z nadmuchiwanym mankietem, zaś wewnętrzny kanał rurki powietrznej jest połączony z centralnym otworem nadmuchiwanego mankietu, według wynalazku charakteryzuje się tym, że zakrzywiona część centralna rurki powietrznej zawiera podłużne wgłębienie biegnące wzdłuż wewnętrznej powierzchni wypukłej zewnętrznej strony rurki.

Wgłębienie ma przekrój łukowaty.

Wgłębienie rozciąga się wzdłuż długości zakrzywionej części centralnej rurki powietrznej.

PL 198 866 B1

Bliski koniec rurki powietrznej ma dwa średnicowo przeciwległe wgłębienia biegnące wzdłuż jej wewnętrznej powierzchni.

Do bliskiego końca rurki powietrznej jest przyłączony łącznik do podłączania rurki powietrznej do osprzętu wentylacyjnego lub anestezjologicznego, zaś kanał powietrzny przechodzący przez odległy koniec łącznika ma wzdłuż swej długości dwa średnicowo przeciwległe wgłębienia.

Mankiet ma w stanie nadmuchanym kołowy przekrój poprzeczny.

Rurka powietrzna jest połączona na swoim dalszym końcu z gardłową stroną nadmuchiwanego mankietu.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia widok perspektywiczny maski krtaniowej według stanu techniki, fig. 2 maskę krtaniową według stanu techniki umieszczoną w organizmie pacjenta w konfiguracji całkowitego włożenia, fig. 3 - przekrój innej maski krtaniowej według stanu techniki, fig. 4a - widok z boku maski krtaniowej zbudowanej według niniejszego wynalazku, przy czym część maskowa znajduje się w stanie nadmuchanym, fig. 4b i 4c dwa widoki perspektywiczne maski krtaniowej przedstawionej na fig. 4a, fig. 5a - widok z boku nadmuchanej części maskowej maski krtaniowej z fig. 4a, 4b i 4c, fig. 5b i 5c - dwa widoki perspektywiczne przedniej części maskowej z fig. 5a, fig. 5d - widok perspektywiczny tylnej części maskowej przedstawionej na fig. 5a, fig. 5e - widok z tyłu części maskowej przedstawionej na fig. 5a, fig. 6 - przekrój części maskowej w kierunku linii 6 - 6, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 5a, fig. 7a - widok z boku części maskowej z fig. 5a, gdy część maskowa jest opróżniona z powietrza, fig. 7B - widok z przodu opróżnionej z powietrza części maskowej przedstawionej na fig. 7a, fig. 8a - widok z góry formy, jaka może zostać zastosowana do wykonania części maskowej przedstawionej na fig. 5-7, fig. 8b - przekrój formy wzdłuż linii 8b - 8b, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 8a, fig. 8c i 8d widoki perspektywiczne formy przedstawionej na fig. 8a, fig. 8a - widok z boku rurki powietrznej maski krtaniowej przedstawionej na fig. 4a, 4b i 4c, fig. 9b - widok perspektywiczny bliższej części rurki powietrznej przedstawionej na fig. 9a, fig. 9c i 9d - widoki bliższej części patrząc wzdłuż linii odpowiednio 9c - 9c oraz 9d - 9d, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 9b, fig. 9e -widok z boku zintegrowanej rurki i tylnej płyty rurki powietrznej przedstawionej na fig. 9a, fig. 9f i 9g dwa widoki perspektywiczne zintegrowanej rurki i tylnej płyty przedstawionych na fig. 9e, fig. 10a - przekrój bliższej części włożonej do wnętrza zintegrowanej rurki i tylnej płyty wzdłuż linii 10a - 10a, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 9a, fig. 10b - przekrój zakrzywionej części zintegrowanej rurki i tylnej płyty wzdłuż linii 10b - 10b, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 9a, fig. 10c - przekrój tego samego elementu zilustrowanego na fig. 10b, gdy element ten poddany jest działaniu zewnętrznych sił ściskających, fig. 10d widok z boku przykładu wykonania intubacyjnej maski krtaniowej według wynalazku, a także rurki dotchawicznej biegnącej poprzez to urządzenie, fig. 10e - przekrój intubacyjnej maski krtaniowej wzdłuż linii 10e 10e, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 10d, fig. 10f - widok z boku innego przykładu wykonania maski krtaniowej według wynalazku, fig. 10g - widok perspektywiczny przykładu wykonania przedstawionego na fig. 10f, fig. 11 - widok perspektywiczny rurki, która utworzyła przewężenie w odpowiedzi na zagięcie rurki, fig. 12 - widok perspektywiczny maski krtaniowej według wynalazku, w którym do rurki powietrznej dołączona została rurka nadmuchująca, przy czym rurka nadmuchująca rozciąga się do wnętrza jednego z rowków obecnych w rurce powietrznej, fig. 13 - sposób, w jaki rurka powietrzna przedstawiona na fig. 9a odchyla się od swego pierwotnie uformowanego kształtu, gdy urządzenie znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, fig. 14 - widok perspektywiczny części maskowej maski krtaniowej oraz ilustruje obszary części maskowej, które tworzą uszczelnienie z różnymi częściami ciała człowieka, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, fig. 15a przekrój znanej maski krtaniowej, która umieszczona została w konfiguracji całkowitego włożenia, fig. 15b - przekrój maski krtaniowej według wynalazku, która została umieszczona w konfiguracji całkowitego włożenia, fig. 16a - widok z boku maski krtaniowej przedstawionej na fig. 4a, gdy część maskowa jest opróżniona z powietrza, fig. 16b i 16c - widoki perspektywiczne maski krtaniowej z opróżnioną z powietrza częścią maskową przedstawioną na fig. 16a, fig. 17 - maskę krtaniową według wynalazku, która jest częściowo umieszczona w organizmie pacjenta, fig. 18a - widok z boku innej maski krtaniowej według wynalazku, fig. 18b i 18c widoki perspektywiczne maski krtaniowej przedstawionej na fig. 18a, fig. 18d - przekrój rurki powietrznej wzdłuż linii 18d - 18d, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 18a, fig. 19a - w jaki sposób rurka powietrzna maski krtaniowej przedstawionej na fig. 18a - 18d może zostać wykorzystana do prowadzenia wkładanej następnie rurki dotchawicznej, fig. 19b - alternatywny przykład wykonania maski krtaniowej z fig. 18a 18c, według wynalazku, w której bliższy koniec płyty nie jest przymocowany do bliższego końca tylnej płyty rurki powietrznej, fig. 20 - alternatywny przykład wykonania części maskowej według wynalazku, fig. 21 - uproszczony widok perspektywiczny innej maski krtaniowej według wynalazku, patrząc w perspektywie trzyczwarte

PL 198 866 B1 i widząc tylną stronę maski, w stanie nadmuchanym na dalszym końcu rurki powietrznej, fig. 22 - podobny widok struktury z fig. 21, patrząc od przedniej strony (skierowanej ku tchawicy) maski krtaniowej z fig. 21, ale opróżnionej, w którym to stanie cienki foliowy materiał jest zapadnięty i złożony na szkieletowej podstawie maski krtaniowej, fig. 23 - podobny do fig. 21 widok maski krtaniowej posiadającej żołądkowy element drenujący, fig. 24 - widok podobny do fig. 22, dla maski krtaniowej z fig. 23, fig. 25 - przekrój w podłużnej płaszczyźnie od środka maski krtaniowej z fig. 23, przy czym dla większej przejrzystości pominięto niektóre elementy, fig. 26 - widok z góry tylnej strony maski krtaniowej z fig. 23, przy czym dla większej przejrzystości pominięto niektóre elementy, fig. 27 - widok z góry taki sam jak na fig. 26, ale z dodanym widokiem w celu włączenia struktury pominiętej na fig. 26, fig. 28 - przekrój wzdłuż linii 28 - 28 z fig. 27, fig. 29 - podobny przekrój, ale wzdłuż 28 - 29 z fig. 27, fig. 30 - przekrój podłużny taki jak na fig. 25 dla zmodyfikowanego przykładu wykonania maski według wynalazku, fig. 31 - inny i podobny przekrój podłużny ukazujący tylko uformowany integralnie element maski według wynalazku, stanowiący większy element przykładu wykonania z fig. 30, fig. 31a - widok podobny do fig. 31 służący do pokazania modyfikacji, fig. 32 - widok z góry przedniej strony elementu z fig. 31, fig. 33 - widok nieco zmodyfikowanej wersji elementu z fig. 31, fig. 34a - widok z boku innej maski krtaniowej według wynalazku, fig. 34b i 34c - widoki perspektywiczne maski krtaniowej z fig. 34a, fig. 34d - widok z boku maski krtaniowej przedstawionej na fig. 34a w trakcie budowy urządzenia, fig. 35a - widok z boku nadmuchanej części maskowej maski krtaniowej przedstawionej na fig. 34a, fig. 35b - widok przedniej strony części maskowej przedstawionej na fig. 35a w kierunku linii 35b - 35b, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 35a, fig. 35c - widok perspektywiczny przedniej strony części maskowej przedstawionej na fig. 35a, fig. 35d - widok tylnej strony części maskowej przedstawionej na fig. 35a w kierunku linii 35d-35d, zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 35a, fig. 35e - przekrój części maskowej przedstawionej na fig. 35a w kierunku linii 35e-35e, zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 35a, fig. 36 - przekrój formy, która może być stosowana do formowania części maskowej przedstawionej na fig. 35a - 35e, fig. 37a - widok z boku zintegrowanej rurki i tylnej płyty rurki powietrznej maski krtaniowej przedstawionej na fig. 34a - 34c, fig. 37b - widok wewnętrznej strony zintegrowanej rurki i tylnej płyty przedstawionych na fig. 37a, fig. 37c - widok bliższego końca zintegrowanej rurki i tylnej płyty przedstawionych na fig. 37a w kierunku linii 37c - 37c, zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 37a, fig. 37d - przekrój zintegrowanej rurki i tylnej płyty przedstawionych na fig. 37a wzdłuż linii 37d - 37d przedstawionych na fig. 37a, fig. 38a - widok perspektywiczny łącznika rurki powietrznej maski krtaniowej przedstawionej na fig. 34a - 34c, fig. 38b, 38c i 38d - widoki łącznika przedstawionego na fig. 38a w kierunku linii 38b - 38b, 38c - 38c oraz 38d - 38d, zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 38a, fig. 39a - widok perspektywiczny rurki dotchawicznej wkładanej za pośrednictwem maski krtaniowej przedstawionej na fig. 34a - 34c, fig., 39b - widok z przodu maski krtaniowej przedstawionej na fig. 39a, gdy rurka dotchawiczna rozciąga się poprzez centralny otwór utworzony w oparciu części maskowej, fig. 40a - widok z przodu innego przykładu wykonania części maskowej zbudowanej według niniejszego wynalazku, w której oparcie tworzy okno służące do ułatwienia włożenia rurki dotchawicznej, fig. 40b - widok z boku rurki dotchawicznej wkładanej poprzez część maskową przedstawioną na fig. 40a, fig. 41a - widok z góry innego oparcia według wynalazku, fig. 41b - widok z boku oparcia przedstawionego na fig. 41a w kierunku linii 41b - 41 b, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 4la, fig. 42 i 43 - widoki z góry innych oparć masek według wynalazku, fig. 44 - widok z przodu części maskowej o rodzaju, jaki został przedstawiony na fig. 35a - 35e, zgniecionej pomiędzy dwoma palcami w celu zilustrowania odpowiedzi tejże części maskowej na nacisk wywierany wtedy, gdy część maskowa znajduje się wewnątrz organizmu pacjenta, fig. 45a - przekrój innej części maskowej według wynalazku, fig. 45b widok rozebrany oparcia przedstawionego na fig. 44a, fig. 45c - widok z tyłu części maskowej przedstawionej na fig. 45a, fig. 46 - widok z przodu części maskowej o rodzaju jaki przedstawiony został na fig. 45a - 45c, która zgniatana jest pomiędzy dwoma palcami w celu zilustrowania odpowiedzi tejże części maskowej na nacisk wywierany wtedy, gdy część maskowa umieszczona jest wewnątrz organizmu pacjenta, fig. 47a - widok z boku innego przykładu wykonania zintegrowanej rurki i tylnej płyty rurki powietrznej maski krtaniowej zbudowanej według niniejszego wynalazku, fig. 47b - widok wewnętrznej strony zintegrowanej rurki i tylnej płyty przedstawionych na fig. 47a, fig. 47c - widok pręta wzdłuż linii 47c - 47c przedstawionej na fig. 47a, fig. 47d - rurkę dotchawiczną wkładaną poprzez maskę krtaniową według wynalazku, zawierającą pręt o typie, jaki przedstawiono na fig. 47a - 47c, fig. 48a - widok perspektywiczny jeszcze innego przykładu wykonania zintegrowanej rurki i tylnej płyty rurki powietrznej maski według wynalazku, fig. 48b - widok z boku zintegrowanej rurki i tylnej płyty przedstawionej na fig. 48a, fig. 48c - widok z przodu maski krtaniowej według wynalazku z wykorzystaniem rurki powietrznej przedstawionej na fig. 48a i 48b, fig. 48d - widok z boku maski krtaniowej przedstawionej na fig. 48c, fig. 49a - widok

PL 198 866 B1 perspektywiczny z przodu innej maski krtaniowej według wynalazku, fig. 49b - widok z boku maski krtaniowej przedstawionej na fig. 49a, fig. 49c i 49d - widok z boku oraz widok z przodu mankietu przedstawionego na fig. 49a i 49b, fig. 49e - przekrój mankietu przedstawionego na fig. 49c w kierunku strzałki 49e-49e, fig. 49f - przekrój maski krtaniowej przedstawionej na fig. 49b w kierunku strzałki 49f-49f, a fig. 49g - przekrój maski krtaniowej, w której tylna płyta jest przymocowana na równiku mankietu.

Na fig. 1 przedstawiono widok perspektywiczny maski krtaniowej 100 według stanu techniki, zaś na fig. 2 przedstawiono maskę krtaniową 100, która została włożona do organizmu pacjenta. Urządzenia takie jak maska krtaniowa 100 opisane są na przykład w patencie USA numer 4 509 514. Maska krtaniowa 100 zawiera giętką cylindryczną rurkę 110 oraz część maskową 130. Rurka 110 biegnie od bliższego końca 112 do dalszego końca 114, zaś część maskowa 130 jest połączona z dalszym końcem 114. Część maskowa 130 zawiera bliższy koniec 132 oraz generalnie eliptyczny nadmuchiwany mankiet 134. Część maskowa 130 tworzy także centralny kanał rozciągający się od bliższego końca 132 do otwartego końca 136 mankietu 134. Dalszy koniec 114 rurki 110 jest teleskopowo wpasowywany do wnętrza bliższego końca 132 części maskowej 130, zaś maska krtaniowa 100 tworzy ciągły, szczelny kanał powietrzny biegnący od bliższego końca 112 rurki 110 do otwartego końca 136 mankietu 134. Maska krtaniowa 100 zawiera także rurkę do nadmuchiwania 13 8 służącą do selektywnego nadmuchiwania lub wypuszczania powietrza z mankietu 134.

W trakcie pracy mankiet 134 jest opróżniany, a następnie część maskowa wkładana jest przez usta pacjenta do jego gardła. Część maskowa jest korzystnie tak umieszczana, że dalszy koniec 140 mankietu 134 spoczywa na zamkniętym zazwyczaj przełyku pacjenta, a także otwarty koniec 136 mankietu 134 jest wyrównany z wejściem do tchawicy pacjenta (to jest otworem głośni pacjenta). Po umieszczeniu części maskowej, nadmuchiwany jest mankiet tworząc uszczelkę wokół otworu głośni pacjenta, co stwarza szczelny kanał powietrzny rozciągający się od bliższego końca 112 rurki 110 do tchawicy pacjenta.

Dla wygody opisu określenie „konfiguracja całkowitego włożenia” stosowane będzie w niniejszym opisie na oznaczenie maski krtaniowej, która włożona została do organizmu pacjenta i odznacza się następującymi właściwościami: 1) część maskowa znajduje się wokół otworu głośni pacjenta, 2) mankiet jest nadmuchiwany tworząc uszczelkę wokół otworu głośni pacjenta, a także 3) kanał powietrzny rozciąga się od bliższego końca położonego na zewnątrz ust pacjenta do dalszego końca, który jest połączony z częścią maskową, przy czym rurka rozciąga się poprzez usta pacjenta i naturalne górne drogi oddechowe, zaś urządzenie tworzy szczelny kanał powietrzny rozciągający się od bliższego końca rurki do płuc pacjenta. Na fig. 2 przedstawiono maskę krtaniową w konfiguracji całkowitego włożenia.

Gdy maska krtaniowa 100 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, korzystnie nie styka się ona z wewnętrznym nabłonkiem tchawicy. Uszczelnienie powstaje raczej dzięki styczności pomiędzy tkankami otaczającymi wlot krtani pacjenta a nadmuchiwanym mankietem 134. W przeciwieństwie do delikatnego wewnętrznego nabłonka tchawicy, tkanki znajdujące się na wlocie krtani przyzwyczajone są do kontaktu z obcą materią. Przykładowo w trakcie przełykania jedzenia, jedzenie to jest zwykle zgniatane na tych tkankach w trakcie swojej drogi ku przełykowi. Tkanki te są, więc odpowiednio mniej wrażliwe i raniej podatne na uszkodzenie w wyniku styczności z nadmuchiwanym mankietem.

Na fig. 3 przedstawiono przekrój części maskowej 230 innej maski krtaniowej ze stanu techniki. Zilustrowana część maskowa 230, która opisana jest bardziej wyczerpująco w patencie USA nr 5 355 879, zawiera nadmuchiwany mankiet 234 oraz tylną płytę 250. Tylna płyta 250 tworzy bliższy koniec 232 służący do przyjęcia lub połączenia z cylindryczną rurką kanału powietrznego (niepokazaną). Część maskowa 230 tworzy szczelny kanał powietrzny, który rozciąga się od bliższego końca 232 do otwartego końca 236 mankietu 234. Część maskowa 230 zawiera także nadmuchiwaną tylną poduszkę, która w stanie nadmuchania pęcznieje osiągając kształt zilustrowany przez zarys 252. Jak przedstawiono na fig. 3, przekroje poprzeczne mankietów ze stanu techniki są generalnie okrągłe. Grubość T1 materiału zastosowanego do wykonania mankietu (to jest grubość ściany mankietu) wynosi zwykle około 0,7 - 0,8 mm.

Na fig. 4a przedstawiono przykład wykonania maski krtaniowej 400 zbudowanej według jednej postaci niniejszego wynalazku. Na fig. 4b i 4c przedstawiono dwa widoki perspektywiczne urządzenia 400. Urządzenie 400 zbudowane jest korzystnie z dwóch odrębnych elementów, które zostały z sobą zgrzane lub sklejone. Pierwszym elementem jest rurka powietrzna 410, zaś drugim elementem jest część maskowa 430. Na fig. 4a, 4b i 4c przedstawiono część maskową 430 w stanie nadmuchanym. Jak zostanie to omówione bardziej szczegółowo poniżej, część maskowa 430 może być korzystnie

PL 198 866 B1 formowana w procesie zwanym formowaniem obrotowym. Rurka powietrzna 410 także może być wytwarzana w procesie formowania obrotowego lub też alternatywnie może być wytwarzana z wykorzystaniem techniki wtryskiwania lub innych rodzajów formowania.

Na fig. 5a przedstawiono widok z boku części maskowej 430 w stanie nadmuchanym. Na fig. 5b oraz 5c przedstawiono dwa widoki perspektywiczne przedniej strony części maskowej 430 w stanie nadmuchanym. Na fig. 5d przedstawiono widok perspektywiczny tylnej strony części maskowej 430 w stanie nadmuchanym, zaś na fig. 5e przedstawiono widok tylnej strony części maskowej 430 w stanie nadmuchanym. Określenia „przedni” i „tylny” stosowane powyżej w nawiązaniu do fig. 5b - 5e odnoszą się do konfiguracji całkowitego włożenia. Oznacza to, że kiedy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, część części maskowej 430 przedstawiona na fig. 5b i 5c będzie usytuowana przed częścią przedstawioną na fig. 5d oraz 5e. Także wtedy, gdy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, część części maskowej 430 przedstawiona na fig. 5d oraz 5e usytuowana będzie bliżej ściany tchawicy pacjenta, za częściami przedstawionymi na fig. 5b oraz 5c. Na fig. 6 przedstawiono przekrój części maskowej 430 w kierunku linii 6-6 przedstawionej na fig. 5a. Na fig. 7 a i 7b przedstawiono odpowiednio widok z boku oraz widok z przodu części maskowej 430 w stanie opróżnionym z powietrza.

Część maskowa 430 zawiera płytę 440, nadmuchiwany mankiet 406, a także rurkę do nadmuchiwania 490. Część maskowa 430 tworzy także bliższy koniec 432 oraz dalszy koniec 434 (przedstawiony przykładowo na fig. 5d). Płyta 440 odznacza się generalnie eliptycznym kształtem i tworzy centralny otwór lub przelotowy otwór 442 (przedstawiony najlepiej na fig. 5e). Dla wygody opisu kształt płyty 440 można określić, jako eliptyczny pierścień. Klasyczny pierścień odznacza się symetrią kołową, jednakże eliptyczny pierścień płyty 442 zbliżony jest do eliptycznego profilu zilustrowanego na fig. 5e. Płyta 440 posiada także gardłową stronę 444 oraz krtaniową stronę 446 (przedstawioną przykładowo na fig. 5a). Gardłowa strona 444 płyty 440 nosi taką nazwę, gdyż jak zostanie omówione poniżej wtedy, gdy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, gardłowa strona 444 położona jest bliżej ściany gardła pacjenta. Centralny otwór 442 płyty 440 rozciąga się poprzez całą płytę od gardłowej strony 444 do krtaniowej strony 446. Odległość pomiędzy gardłową stroną 444 a krtaniową stroną 446 płyty 440 lub też grubość płyty określana będzie jako T2, jak przedstawiono to na fig. 6. W niektórych przykładach wykonania płyta jest zasadniczo płaska, to znaczy grubość 12 jest zasadniczo jednorodna na całej płycie. Jedna z korzystnych wartości grubości T2 zasadniczo płaskiej płyty 440 wynosi około dwa milimetry plus minus jeden milimetr. Jeszcze korzystniej, grubość T2 zasadniczo płaskiej płyty 440 wynosi dwa milimetry plus minus 0,5 milimetra. Jeszcze korzystniej grubość T2 zasadniczo płaskiej płyty 440 jest zasadniczo równa dwa milimetry. W innych przykładach wykonania może być korzystne, ażeby płyta odznaczała się zwężającą się grubością, tak ażeby była grubsza na bliższym końcu niż na dalszym końcu. Przykładowo grubość płyty 12 może wynosić około dwa milimetry na bliższym końcu i może się płynnie zmniejszać do około półtora milimetra na dalszym końcu.

Nadmuchiwany mankiet 460 wykonany jest z bardzo cienkiego, elastycznego arkusza materiału, który przymocowany jest do krtaniowej strony 446 płyty 440. Jak pokazano to najlepiej na fig. 6, przekrój poprzeczny mankietu 460 w stanie nadmuchanym ma kształt generalnie litery U (lub też ma kształt odwróconej litery U). Generalnie eliptyczny wewnętrzny obwód 460i mankietu 460 jest zatopiony lub przymocowany do płyty 440 w pobliżu generalnie eliptycznego obwodu otworu 442, zaś generalnie eliptyczny zewnętrzny obwód 460-o mankietu 460 jest zatopiony lub przymocowany do płyty 440 w pobliżu generalnie eliptycznego zewnętrznego obwodu płyty 440. Grubość mankietu (to znaczy ściany mankietu), zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 6, określana będzie jako T3. Korzystna wartość grubości T3 leży w zakresie od 0,08 milimetrów do 0,20 milimetrów (lub 0,14 plus minus 0,06 milimetrów). Jeszcze bardziej korzystnie grubość T3 mankietu wynosi 0,14 plus minus 0,03 milimetrów.

Dla wygody opisu kształt nadmuchanego mankietu 460 będzie określany, jako „generalnie toroidalny”. Kształt mankietu nie tworzy dokładnego torusa z kilku powodów. Przykładowo przekrój poprzeczny mankietu ma raczej kształt litery U aniżeli kształt okrągły (jako przedstawiono na fig. 6). Klasyczny torus ma także kształt pierścienia lub pączka (i wytwarzany jest przez obrót koła wokół osi leżącej w płaszczyźnie koła, która nie przecina tego koła), zaś mankiet 460 ma generalnie eliptyczny kształt płyty 440. Także grubość nadmuchanego mankietu nie jest stała od bliższego końca do dalszego końca (jak przedstawiono przykładowo na fig. 5a za pomocą kąta alfa). Jednakże pomimo tych różnic w odniesieniu do klasycznego torusa, można powiedzieć, iż nadmuchany mankiet odznacza się generalnie kształtem toroidalnym (gdyż jest on zasadniczo uformowany poprzez rozciągnięcie prze8

PL 198 866 B1 kroju poprzecznego o kształcie litery U nadmuchanego mankietu wzdłuż eliptycznego konturu tworzonego przez płytę 440).

Płyta 440 i mankiet 460 części maskowej 430 współdziałają z sobą tworząc generalnie toroidalną wewnętrzną objętość. Od gardłowej strony 444 płyty 440 poprzez płytę i do wnętrza wewnętrznej objętości rozciąga się inflacyjna rurka do nadmuchiwania 490 umożliwiająca selektywne nadmuchiwanie i opróżnianie mankietu 460.

Podobnie jak płyta 440, część maskowa 430 posiada gardłową stronę oraz krtaniową stronę. Gardłowa strona części maskowej 430 jest zgodna z gardłową stroną 444 płyty 440. Krtaniowa strona 448 części maskowej 430 tworzona jest przez nadmuchiwany mankiet 460. Jak pokazano to najwyraźniej na fig. 5a i 6, gdy mankiet 460 jest nadmuchany, krtaniowa strona 448 części maskowej 430 tworzona jest przez zewnętrzną powierzchnię mankietu 460 na części mankietu 460, która znajduje się naprzeciwko płyty 440 lub też najdalej od płyty 440. Gdy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, krtaniowa strona 448 części maskowej 430 znajduje się w fizycznej styczności z tkankami otaczającymi wlot krtani pacjenta. Jak przedstawiono to najwyraźniej na fig. 5d i 5e, gdy mankiet 460 jest nadmuchany, otwór 442 rozciąga się całkowicie poprzez część maskową, tak iż część maskowa 430 tworzy kanał 442, który biegnie od krtaniowej strony do gardłowej strony.

Dla wygody opisu określono trzy kierunki względem części maskowej 430. Strzałka PtD przedstawiona na fig. 5a rozciąga się w kierunku od części bliższej do dalszej. Część maskowa 430 rozciąga się w kierunku od części bliższej do dalszej od bliższego końca 432 do dalszego końca 434. Należy zauważyć, iż kierunek od części dalszej do bliższej biegnie przeciwnie do kierunku od części bliższej do dalszej lub inaczej mówiąc jest względem niego obrócony o 180°. Strzałka LtP przedstawiona na fig. 5a biegnie w kierunku od krtani do gardła. Część maskowa 430 rozciąga się w kierunku od krtani do gardła od krtaniowej strony 448 do gardłowej strony 444. Należy zauważyć, że kierunek od gardła do krtani biegnie przeciwnie lub jest obrócony pod kątem 180° względem kierunku od krtani do gardła. (Kierunek od krtani do gardła może być także określony, jako kierunek „przednio-tylny”). Strzałka LtR przedstawiona na fig. 5e rozciąga się w kierunku od lewej do prawej. Należy zauważyć, iż kierunek od prawej do lewej biegnie przeciwnie do lub jest obrócony o 180° względem kierunku od lewej do prawej. Kierunki te zostały tak właśnie nazwane, gdyż wtedy, gdy maska krtaniowa 400 umieszczona jest w organizmie pacjenta, rozciąga się ona od strony lewej do prawej. Wymienione kierunki od prawej do lewej oraz od lewej do prawej można także określić, jako kierunki „poprzeczne”. Kierunki od części bliższej do dalszej, od krtani do gardła, a także od lewej do prawej są wzajemnie prostopadłe i tworzą wygodny system współrzędnych, będący systemem odniesienia dla opisu maski krtaniowej.

Jak przedstawiono na fig. 5a, grubość nadmuchanej części maskowej na dalszym końcu 434 (to znaczy odległość pomiędzy gardłową stroną 444 a krtaniową stroną 448 części maskowej 430, mierzona w kierunku od krtani do gardła) określana będzie jako T4, zaś grubość nadmuchanej części maskowej na bliższym końcu 432 mierzona w kierunku od krtani do gardła określana będzie jako T5. Korzystne wartości grubości T4 i T5 rozmiarów przeznaczonych dla dorosłych kobiet wynoszą odpowiednio około 12,7 mm oraz 25,4 mm. (Należy zauważyć, że zewnętrzne rozmiary, takie jak T4 oraz T5 wynosić będą o około trzynaście procent więcej niż dla maski krtaniowej przeznaczonej dla dorosłych mężczyzn. O ile nie powiedziano inaczej, omawiane tutaj rozmiary przeznaczone będą dla dorosłych kobiet). Profil mankietu 460 jest korzystnie płynnie zwężający, jak przedstawiono na fig. 5a, tak iż grubość części maskowej 430 płynnie maleje od bliższego końca 432 do dalszego końca 434. Zwężenie to można opisać w zależności od kąta alfa pomiędzy gardłową stroną 444 a krtaniową stroną 448 części maskowej 430, zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 5a. Jedna z korzystnych wartości kąta alfa wynosi około dziesięciu stopni plus minus jeden stopień. Korzystniej kąt alfa wynosi dziesięć stopni plus minus pół stopnia. Najkorzystniej kąt alfa jest zasadniczo równy dziesięciu stopniom. Jak zostanie to omówione poniżej kąt alfa jest tak dobierany, ażeby pasował do budowy organizmu człowieka w celu umożliwienia zetknięcia się wszystkim częściom nadmuchanego mankietu z tkankami otaczającymi wlot krtani tworząc dzięki temu lepsze uszczelnienie.

Płyta 440 przedstawiona na fig. 5a odznacza się zasadniczo stałą grubością. Oznacza to, iż grubość T2 (jak przedstawiono na fig. 6) płyty 440 jest zasadniczo stała od bliższego końca części maskowej do dalszego końca części maskowej, zaś zmiana grubości części maskowej jest w całości realizowana przez mankiet 460. Jak jednak wspomniano powyżej, w niektórych przykładach wykonania może być korzystne, ażeby płyta 440 miała zmniejszającą się grubość, tak iż dalszy koniec płyty jest cieńszy niż bliższy koniec.

PL 198 866 B1

Jak przedstawiono na fig. 5e, długość płyty 440 lub też odległość pomiędzy bliższym końcem 432 a dalszym końcem 434 mierzona w kierunku od części bliższej do dalszej, określana będzie, jako L1, zaś długość otworu 442 mierzona w kierunku od części bliższej do dalszej określana będzie, jako L2. Szerokość płyty 440 mierzona w kierunku od lewej do prawej określana będzie jako W1, zaś szerokość otworu 442 mierzona w kierunku od lewej do prawej określana będzie jako W2. W dorosłych rozmiarach maski krtaniowej 400 korzystnymi wartościami L1, L2, W1 oraz W2 są odpowiednio 90, 59, 47 oraz 26 milimetrów.

Jak stwierdzono powyżej, część maskowa 430 może być wykonana w procesie zwanym formowaniem obrotowym. Ma fig. 8a przedstawiono widok z góry formy 800, która może być wykorzystywana do produkcji części maskowej 430 w procesie formowania obrotowego. Na fig. 8b przedstawiono przekrój formy 800 wzdłuż linii 8b - 8b zaznaczonej na fig. 8a. Na fig. 8c oraz 8d przedstawiono widoki perspektywiczne formy 800. Jak przedstawiono na fig. 8a, forma 800 jest symetryczna wokół osi 802. Jak przedstawiono to najwyraźniej na fig. 8c oraz 8d, forma 800 zawiera górny element 810 oraz dolny element 812. Gdy górny element 810 oraz dolny element 812 są z sobą skręcone lub ściśnięte, tworzą wspólnie wydrążoną wewnętrzną objętość 820, jak przedstawiono na fig. 8b. Wewnętrzne ściany 830 formy 800 tworzą granice wydrążonej wewnętrznej objętości 820.

Jedna część 822 tej wewnętrznej objętości 820 ma generalnie toroidalny kształt odpowiadający generalnie toroidalnemu kształtowi nadmuchanego mankietu 460. Inna część 824 wewnętrznej objętości 820 ma generalnie kształt eliptyczny odpowiadający kształtowi płyty 440. Oznacza to, iż część 824 tworzy wydrążoną objętość, które kształt jest zasadniczo identyczny z kształtem płaskiej, eliptycznej płyty 440. Podobnie część 822 tworzy wydrążoną objętość, której kształt jest zasadniczo identyczny z kształtem nadmuchanego mankietu 460.

Część maskowa 430 może być formowana poprzez dodanie lub wtryskiwanie ciekłego tworzywa sztucznego (na przykład polichlorku winylu PCW) do wnętrza wewnętrznej objętości 820 formy 800, a następnie obracanie lub poruszanie formy 800 w inny sposób, tak ażeby pokryć wewnętrzne ściany 830 ciekłym tworzywem sztucznym. Korzystnie forma 800 jest jednocześnie obracana wokół dwóch osi, które położone są dziewięćdziesiąt stopni względem siebie (na przykład oś 802 oraz inna oś, która jest prostopadła do osi 802). Gdy forma 800 obraca się, siła odśrodkowa powoduje pokrycie przez ciekłe tworzywo sztuczne wszystkich części wewnętrznych ścian 830 formy 800. Po pokryciu wszystkich części wewnętrznych ścian 830, forma jest korzystnie unieruchamiana w położeniu zilustrowanym na fig. 8b. Oznacza to, iż forma 800 jest korzystnie tak zorientowana, że część 824 wydrążonej wewnętrznej objętości 820 znajduje się na dnie formy (to znaczy część 824 jest równoległa do oparcia i znajduje się bliżej oparcia lub niżej niż każda inna część wydrążonej wewnętrznej objętości 820), gdy forma 800 przytrzymywana jest nieruchomo. Gdy forma 800 przytrzymywana jest w położeniu nieruchomym, większość ciekłego tworzywa sztucznego spływa w dół po wewnętrznych ścianach 830 do części 824. Jednakże do części 824 nie spływa cała ilość ciekłego tworzywa sztucznego. Napięcie powierzchniowe lub inne siły powodują pozostawienie na wewnętrznych ścianach 830, które tworzą część 822, cienkiej powłoki ciekłego tworzywa sztucznego. Forma 800 jest korzystnie trzymana nieruchomo wystarczająco długo, ażeby tworzywo sztuczne uległo utwardzeniu i zestaleniu zanim forma zostanie otwarta w wyniku oddzielenia górnego elementu 810 i dolnego elementu 812.

Materiał, który wypełnił część 824 tworzy płytę 440 części maskowej 430. Cienka powłoka tworzywa sztucznego, która wyścieliła wewnętrzne ściany 830 części 822 tworzy mankiet 460, który jest zintegrowany z płytą 440. Powietrze uwięzione we wnętrzu wewnętrznej objętości 820 w trakcie formowania części maskowej 430 zostaje uwięzione wewnątrz mankietu 460. Tak więc wtedy, gdy część maskowa 430 jest wyjmowana z formy 800, mankiet 460 jest częściowo nadmuchany. Mankiet 460 jest tylko częściowo nadmuchany (nie jest nadmuchany w pełni), gdy część maskowa 430 jest wyjmowana z formy 800, gdyż wtedy, gdy forma ulega schłodzeniu, uwięzione powietrze kurczy się zmniejszając swoją objętość i zgodnie z tym tylko częściowo wypełnia wewnętrzną objętość tworzoną przez mankiet 460.

Należy zauważyć, iż różne materiały mogą być wprowadzone do formy 800 i zastosowane do wykonania części maskowej 430. Określenie ciekłe tworzywo sztuczne stosowane w niniejszym opisie odnosi się do dowolnego materiału, który ma zdolność utwardzania się od stanu ciekłego lub płynnego do stanu stałego, giętkiego lub plastycznego. Dzięki swojej elastyczności, odporności na rozciąganie oraz zdolności do przyjmowania skomplikowanych kształtów takich jak na przykład nadmuchiwany mankiet 460, korzystnym materiałem jest polichlorek winylu stosowany w charakterze ciekłego two10

PL 198 866 B1 rzywa sztucznego, z którego wykonana jest część maskowa 430. Jednakże należy zauważyć, iż zastosowane mogą być również inne materiały.

Po otwarciu formy 800 i wyjęciu płyty oraz mankietu z zestalonego tworzywa sztucznego, produkcja części maskowej 430 może zostać zakończona poprzez dodanie rurki do nadmuchiwania 490. Należy zauważyć, że dodanie rurki do nadmuchiwania 490 jest stosunkowo prostym zabiegiem i wykonywane jest poprzez utworzenie otworu w płycie 440, który rozciąga się od gardłowej strony 444 poprzez płytę i do wnętrza objętości tworzonej przez mankiet 460, a następnie przymocowanie do tego otworu rurki do nadmuchiwania 490.

Ewentualnie jak zostanie to omówione poniżej, może być czasami korzystne utworzenie części maskowej 430, która nie zawiera rurki powietrznej. W tych wypadkach wykonanie części maskowej jest ukończone, gdy tylko utwardzone i zintegrowane z sobą płyta 440 oraz mankiet 460 zostaną wyjęte z formy 800.

Utwardzona część maskowa jest korzystnie miękka i elastyczna. W jednym przykładzie wykonania twardość zestalonej części maskowej 430 wynosi pięćdziesiąt pięć plus minus dziesięć na skali twardości Shore A. Bardziej korzystnie twardość części maskowej 430 wynosi pięćdziesiąt pięć plus minus pięć na skali twardości Shore A. Najkorzystniej twardość części maskowej 430 wynosi zasadniczo pięćdziesiąt pięć na skali twardości Shore A.

Na fig. 9a przedstawiono widok z boku rurki powietrznej 410, która zawiera łącznik 411 oraz zintegrowaną sekcję 416 rurki i tylnej płyty. Na fig. 9b przedstawiono widok perspektywiczny łącznika 411. Na fig. 9c i 9d przedstawiono widoki łącznika 411 w kierunku wskazywanym odpowiednio przez linie 9c - 9c oraz 9d-^Ad, jak przedstawiono na fig. 9b. Na fig. 9e przedstawiono widok z boku zintegrowanej sekcji 416 rury i tylnej płyty. Na fig. 9f i 9g przedstawiono dwa widoki perspektywiczne zintegrowanej sekcji 416 rurki i tylnej płyty.

Odwołując się do fig. 9b, 9c oraz 9d, łącznik 411 zawiera bliższą część 412 oraz dalszą część 413. Bliższa część 412 jest korzystnie cylindryczna i tak zbudowana, iż pasuje do standardowych medycznych urządzeń wentylujących lub anestezjologicznych. Dalsza część 413 jest korzystnie podłużna, jak przedstawiono to najwyraźniej w widoku perspektywicznym na fig. 9b. Łącznik 411 zawiera ponadto płytę o kształcie tarczy lub kołnierz 414, który rozciąga się wokół złączenia bliższej części 412 i dalszej części 413. Łącznik 411 tworzy także szczelny wewnętrzny kanał powietrzny 415, który rozciąga się w całości poprzez bliższą część 412 oraz dalszą część 413. W bliższej części 412 przekrój poprzeczny kanału powietrznego 415 jest kołowy, zaś w dalszej części 413 przekrój poprzeczny kanału powietrznego 415 jest podłużny.

Odwołując się do fig. 9e, 9f oraz 9g, zintegrowana sekcja 416 rurki powietrznej i tylnej płyty zawiera bliższą część 417, centralną lub zakrzywioną część 418 oraz tylną płytę 419. Z bliższym końcem bliższej części 417 zintegrowana jest płyta lub kołnierz 420 o kształcie tarczy. Sekcja 416 tworzy wydrążony wewnętrzny kanał 421, który rozciąga się w całości poprzez bliższą część 417, zakrzywioną część 418 oraz tylną płytę 419.

Rurka powietrzna 410 montowana jest poprzez połączenie z sobą łącznika 411 oraz zintegrowanej sekcji 416 rurki i tylnej płyty. Jak przedstawiono na fig. 9a, gdy części są tak właśnie połączone, kołnierz 414 łącznika 411 opiera się o kołnierz 420 sekcji 416. Także dalsza część 413 łącznika 411 rozciąga się teleskopowo do wnętrza części wewnętrznego kanału 421, który tworzony jest przez bliższą część 417 sekcji 416. Także wewnętrzny kanał powietrzny 415 łącznika 411 łączy się z wewnętrznym kanałem 421 sekcji 416, tak iż rurka powietrzna 410 tworzy ciągły szczelny wewnętrzny kanał 424 (przedstawiony przykładowo na fig. 10a i 10b), który rozciąga się od bliższego końca rurki do dalszego końca rurki. Rurka powietrzna 410 tworzy także lewą stronę 410-l, prawą stronę 410-r (przedstawioną na przykład na fig. 9f), wewnętrzną stronę 410-i oraz zewnętrzną stronę 410-o (przedstawioną przykładowo na fig. 9e). Należy zauważyć, że lewa strona oraz prawa strona zdefiniowane są względem osoby (na przykład lekarza), która wkłada maskę krtaniową do organizmu pacjenta, zaś lewa strona 410-l rurki będzie się faktycznie znajdować po prawej stronie naturalnych dróg oddechowych pacjenta, gdy urządzenie znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia.

Tylna płyta 419 tworzy krtaniową stronę 422 oraz gardłową stronę 423. Gdy maska krtaniowa 400 jest składana, krtaniowa strona 422 tylnej płyty 419 łączona jest lub mocowana do gardłowej strony 444 części maskowej 430. Także wtedy, gdy zmontowana maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, gardłowa strona 423 tylnej płyty 419 łączy się ze ścianą krtani pacjenta. Gdy maska krtaniowa 400 jest zmontowana, wewnętrzny kanał 424 rurki powietrznej 410 łączy się z kanałem tworzonym przez część maskową 430 zaś maska krtaniowa 400 tworzy szczelnie

PL 198 866 B1 zamknięty kanał powietrzny, który rozciąga się od bliższego końca rurki 410 do centralnego otworu 442 części maskowej 430.

Rurka powietrzna 410 jest tak zwymiarowana, że kiedy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia bliższa część 417 rurki powietrznej będzie znajdować się pomiędzy górnymi a dolnymi zębami pacjenta. Na fig. 10a przedstawiono widok w przekroju poprzecznym bliższej części 417, do której włożony został łącznik 411 wzdłuż linii 10a - 10a przedstawionej na fig. 9a. Rurka powietrzna 410 jest także tak zwymiarowana, że kiedy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, centralna część 418 rozciąga się poprzez naturalne górne drogi oddechowe pacjenta pomiędzy wlotem do krtani a zębami pacjenta. Na fig. 10b przedstawiono przekrój poprzeczny centralnej części 418 wzdłuż linii 10b - 10b, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 9a. Jak przedstawiono na fig. 10b (podobnie jak na fig. 9a i 9e), rurka powietrzna 410 tworzy podłużne fałdy 425, które biegną wzdłuż lewej strony i prawej strony centralnej części 418 oraz tylnej płyty 419.

Łącznik 411 oraz zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty rurki powietrznej 410 są korzystnie wykonane z wykorzystaniem takich technik formowania jak na przykład wtryskiwanie lub formowanie obrotowe. W jednym przykładowym przykładzie wykonania łącznik 411 wykonany jest z poliwęglanu i materiał łącznika 411 odznacza się twardością o wartości 95 w skali Shore A. Zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty jest korzystnie wykonana z elastycznego tworzywa sztucznego (na przykład z polichlorku winylu) i odznacza się twardością o wartości 86 plus minus 15 lub 20 w skali Shore A. Korzystniej materiał, z którego wykonana jest zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty odznacza się twardością o wartości 86 plus minus 7 (lub plus minus dziesięć procent) w skali Shore A. Jeszcze korzystniej materiał, z którego wykonana jest zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty odznacza się twardością o wartości 86 plus minus 3,5 (lub plus minus 5 procent) w skali Shore A. Najkorzystniej zaś materiał, z którego wykonana jest zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty odznacza się twardością o wartości zasadniczo równej 86 w skali Shore A.

Łącznik 411 jest korzystnie stosunkowo twardy, dzięki czemu 1) łatwe jest niezawodne przymocowanie bliższej części 412 łącznika 411 do standardowej aparatury do oddychania a także 2) pacjent może gryźć dalszą część 413 bez powodowania zapadania się czy kurczenia wewnętrznego kanału powietrznego tworzonego przez łącznik 411. Należy zauważyć, że kiedy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, zęby pacjenta zetkną się z bliższą częścią 417 zintegrowanej sekcji rurki i tylnej płyty, aniżeli łącznika 411, gdyż dalsza część łącznika 411 rozciąga się do wnętrza bliższej części 417, zgodnie z tym, co przedstawiono na fig. 9a. Jednakże nacisk wywierany przez zęby pacjenta będzie przenoszony na łącznik 411, zaś łącznik 411 jest korzystnie wystarczająco twardy, ażeby wytrzymał ten nacisk nie pozwalając na zapadnięcie się wewnętrznego kanału 415.

Sekcja 416 jest korzystnie bardziej miękka niż łącznik 411 w celu ułatwienia zagięcia sekcji 416 koniecznego do włożenia maski krtaniowej do wnętrza organizmu pacjenta oraz umożliwienia niezakłóconego wyginania i rozciągania szyi pacjenta, gdy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia. Jednakże jak zostanie to omówione poniżej, sekcja 416 jest korzystnie wystarczająco sztywna, przynajmniej w temperaturze pokojowej, tak iż maska krtaniowa zbudowana według niniejszego wynalazku może być wkładana poprzez wywarcie nacisku na sekcję 416 bez konieczności wkładania palca do ust pacjenta.

Wracając do fig. 4a - 4c można zauważyć, iż maska krtaniowa 400 może być wykonana poprzez przymocowanie lub połączenie rurki powietrznej 410 do części maskowej 430. W szczególności krtaniowa strona tylnej płyty rurki powietrznej przymocowana jest do gardłowej strony części maskowej, tak iż zewnętrzny obwód krtaniowej strony 422 tylnej płyty otacza centralny otwór 442 płyty 440. Rurka powietrzna 410 może być połączona z częścią maskową 430 za pośrednictwem zgrzewania cieplnego, klejenia lub innego rodzaju łączenia lub mocowania z sobą dwóch elementów.

Jak przedstawiono na przykład na fig. 9f, tylna płyta 419 tworzy wewnętrzną objętość o kształcie „kopuły” lub „misy”. Gdy tylna płyta 419 jest przymocowana do części maskowej 430, tylna płyta 419 oraz część maskowa 430 tworzą razem wydrążoną wewnętrzną objętość o kształcie misy, jak przedstawiono na przykład na fig. 4c. Jak zostanie to omówione poniżej, części tchawicy rozciągają się do wnętrza tej objętości o kształcie misy, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia.

Jedną z zalet maski krtaniowej 400 jest to, że ma ona stosunkowo prostą budowę, zaś jej wytworzenie jest niezbyt kosztowne. Jak omówiono to już powyżej, zarówno część maskowa 430 jak i rurka powietrzna 410 mogą być wykonane z wykorzystaniem procesu formowania obrotowego. Rurka powietrzna 410 może być ewentualnie wytworzona z zastosowaniem formowania wtryskowego.

PL 198 866 B1

Każdy z tych etapów (to znaczy wytworzenie części maskowej 430 oraz wytworzenie rurki powietrznej 410) jest stosunkowo prosty do wykonania i niedrogi. Wytworzenie maski krtaniowej 400 może zostać ukończone poprzez dodanie rurki do nadmuchiwania do części maskowej 430 (w przykładach wykonania, które wykorzystują rurki do nadmuchiwania) oraz przyłączenie rurki powietrznej 410 do części maskowej 430. Zgodnie z tym, co powiedziano powyżej, maski krtaniowe 400 mogą być wytwarzane przy bardzo niskich kosztach. Tak niski koszt wytwarzania umożliwia stosowanie masek krtaniowych zbudowanych według niniejszego wynalazku, jako urządzeń jednorazowego użytku. Znaczy to, iż oszczędności uzyskane przy produkcji masek krtaniowych według niniejszego wynalazku, takich jak maska krtaniowa 400, pozwalają na ich jednokrotne zastosowanie, a następnie wyrzucenie.

Omówionych zostanie teraz kilka zalet konstrukcyjnych maski krtaniowej według niniejszego wynalazku. Jak przedstawiono na przykład na fig. 4a - 4c a także 9a, tylna płyta 419 tworzy zasadniczo tylną płytę maski krtaniowej 400. W większości masek krtaniowych znanych ze stanu techniki (na przykład w masce krtaniowej przedstawionej na fig. 3), część maskowa zawiera tylną płytę i tworzy cylindryczny otwór służący do przyjęcia lub połączenia z cylindryczną rurką powietrzną. Utworzenie części maskowej z dodaną tylną płytą niekorzystnie zwiększa 1) złożoność budowy pod względem mechanicznym części maskowej, a także 2) koszt wykonania części maskowej. Także połączenie, które występuje w maskach krtaniowych ze stanu techniki, czyli połączenie cylindrycznej rurki powietrznej i cylindrycznego otworu w tylnej płycie, ma skłonność do tworzenia stosunkowo sztywnej konstrukcji. Przykładowo w urządzeniu zilustrowanym na fig. 3 relatywnie trudne jest ściśnięcie połączenia cylindrycznej rurki powietrznej i tylnej płyty w kierunku wskazywanym przez strzałki 260. Zgodne z tym, co powiedziano, część konstrukcji masek krtaniowych ze stanu techniki niekorzystnie tworzy stosunkowo sztywną, niemożliwą do ściśnięcia strukturę, która przy wkładaniu maski krtaniowej musi zostać wepchnięta pomiędzy górne a dolne zęby pacjenta i dalej przez gardło pacjenta. W przeciwieństwie do tych rozwiązań znanych ze stanu techniki, części maskowe masek krtaniowych zbudowanych według niniejszego wynalazku uformowane są bez tylnych płyt (na przykład jak przedstawiono w części maskowej 430 na fig. 5a - 5d), zaś tylna płyta maski krtaniowej tworzona jest przez rurkę powietrzną. Mniej skomplikowane i mniej kosztowne jest umieszczenie tylnej płyty w charakterze części rurki powietrznej. Także wyeliminowanie teleskopowego połączenia dwóch cylindrycznych elementów, które było charakterystyczne dla masek krtaniowych znanych ze stanu techniki sprawia, iż maska krtaniowa zbudowana według niniejszego wynalazku jest w większym stopniu możliwa do ściśnięcia i łatwiejsza do umieszczenia w organizmie pacjenta. Przykładowo odwołując się do fig. 4a, tylna płyta maski krtaniowej 400 ulega ściśnięciu w kierunku wskazywanym przez strzałki 260 łatwiej niż maski krtaniowe ze stanu techniki. Ułatwia to wepchnięcie masek krtaniowych zbudowanych według niniejszego wynalazku pomiędzy górnymi a dolnymi zębami pacjenta oraz przez jego gardło.

Poza tylną płytą, także ogólny kształt rurki powietrznej 410 odróżnia maskę krtaniową 400 od masek krtaniowych ze stanu techniki. W większości masek krtaniowych ze stanu techniki (na przykład przedstawionych na fig. 1 i 3), rurka powietrzna jest cylindryczna. O ile cylindryczne rurki powietrzne funkcjonowały dobrze przez wiele lat w wielu różnych modelach masek krtaniowych, cylindryczny kształt ma pewne wady. Jedną z krytycznych właściwości rurki powietrznej każdej maski krtaniowej jest rozmiar wewnętrznego kanału powietrznego. Kanał ten musi być wystarczająco duży, ażeby umożliwiał prawidłową wentylację płuc pacjenta. Oznacza to, iż umiarkowane różnice ciśnienia (na przykład spadek ciśnienia o wartości od jednego do dwóch cm H₂O) pomiędzy bliższym końcem a dalszym końcem rurki powietrznej powinny być wystarczające do przemieszczenia poprzez rurkę takiej objętości powietrza, która jest wystarczająco duża do prawidłowego wentylowania płuc pacjenta. W przypadku cylindrycznej rurki powietrznej łatwe jest obliczenie objętości powietrza, która może zostać przemieszczona przez rurkę dla danej różnicy ciśnienia i objętość ta może być regulowana po prostu poprzez zmianę (to znaczy zwiększenie lub zmniejszenie) promienia wewnętrznego kanału powietrznego.

Jednakże jednym z ograniczeń, jakie muszą być brane pod uwagę przy konstrukcji rurki powietrznej, jest to, iż rurki te biegną przez jamę ustną pacjenta, pomiędzy górnymi a dolnym zębami pacjenta tak długo jak maska krtaniowa pozostaje w konfiguracji całkowitego włożenia. Tak więc wtedy, gdy maska krtaniowa jest włożona do organizmu pacjenta, jego usta muszą zostać otwarte wystarczająco szeroko, ażeby utworzyć szczelinę między zębami (to jest przestrzeń pomiędzy górnymi a dolnymi zębami), która jest wystarczająco duża, ażeby zmieścić rurkę powietrzną. Utrzymywanie otwartych ust przez dłuższy okres czasu i to w taki sposób, ażeby utworzyć dużą przestrzeń między zębami, może stwarzać dla pacjenta dyskomfort. Co najważniejsze jednak, niektórzy pacjenci nie są

PL 198 866 B1 w stanie otworzyć swych ust wystarczająco szeroko, ażeby umożliwić łatwe włożenie odpowiednio zwymiarowanych cylindrycznych rurek. Zgodnie z tym, co powiedziano, jedną z wad cylindrycznej rurki powietrznej jest to, iż wymaga ona większej przestrzeni między zębami niż wymagałaby rurka o bardziej płaskim lub podłużnym przekroju poprzecznym.

Innym ograniczeniem, które powinno być brane pod uwagę przy budowie rurek powietrznych jest to, iż rurki te będą rozciągać się poprzez naturalne drogi oddechowe pacjenta tak długo jak maska krtaniowa pozostawać będzie w konfiguracji całkowitego włożenia. Naturalne lub anatomiczne górne drogi oddechowe, które same tworzone są przez kilka struktur anatomicznych włączając w to ścianę gardła, podniebienie twarde i miękkie, a także język, nie są cylindryczne. Zgodnie z tym, co powiedziano, cylindryczna rurka powietrzna „nie pasuje dobrze” do anatomicznych górnych dróg oddechowych. Przykładowo, gdy cylindryczna rurka powietrzna biegnie przez anatomiczne górne drogi oddechowe, ma ona skłonność do wchodzenia w styczność tylko z izolowanymi częściami anatomicznych struktur, które tworzą anatomiczne górne drogi oddechowe. Zgodnie z tym, co powiedziano, na struktury te wywierany jest większy nacisk i ulegają one większemu urazowi, niż miałoby to miejsce, gdyby kształt rurki lepiej pasował do kształtu anatomicznych górnych dróg oddechowych.

Jak przedstawiono na fig. 9a, 9e, 9f oraz 9g bliższa część 417 i centralna część 418 rurki powietrznej 410 są raczej podłużne lub spłaszczone, aniżeli okrągłe. Jak zostanie to omówione bardziej szczegółowo poniżej, rozwiązanie takie korzystnie 1) maksymalizuje wielkość wewnętrznego kanału powietrznego rurki, 2) minimalizuje wielkość międzyzębowej szczeliny wymaganej do umieszczenia rurki powietrznej, a także 3) umożliwia lepsze dopasowanie rurki do naturalnych dróg oddechowych pacjenta.

Jak już stwierdzono powyżej, rurka powietrzna 410 jest tak zwymiarowana, iż bliższa część 417 znajdować się będzie pomiędzy górnymi i dolnymi zębami pacjenta w stanie konfiguracji całkowitego włożenia maski krtaniowej. Jak przedstawiono to na fig. 10a, międzyzębowa szczelina G, wymagana do umieszczenia bliższej części 417, jest węższa niż byłoby to konieczne, gdyby bliższa część 417 była cylindryczna. Przekrój poprzeczny wewnętrznego kanału powietrznego 424 jest raczej podłużny aniżeli kołowy. W jednym z przykładów wykonania grubość G bliższej części 417 wynosi około 13,0 milimetrów. Pole powierzchni przekroju poprzecznego wewnętrznego kanału tworzonego przez rurkę powietrzną 410 ma korzystnie przynajmniej taką wartość, jak pole powierzchni cylindrycznej rurki o średnicy wewnętrznego kanału wynoszącej dziewięć milimetrów. Jak przedstawiono to na fig. 10a, szerokość wewnętrznego kanału 424 można oznaczyć jako W3, zaś grubość wewnętrznego kanału 424 można oznaczyć jako T6. W jednym z przykładów wykonania wartości W3 i T6 wynoszą odpowiednio 20,0 milimetrów oraz 6,7 milimetrów.

Jak już stwierdzono powyżej, rurka powietrzna 410 jest tak zwymiarowana, iż centralna część 418 będzie się rozciągać przez anatomiczne górne drogi oddechowe pacjenta, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia.

Jak przedstawiono to na fig. 10b, przekrój poprzeczny centralnej części 418 jest raczej podłużny aniżeli cylindryczny. Zgodnie z tym, co powiedziano, centralna część 418 tworzy „lepsze dopasowanie” do anatomicznych dróg oddechowych aniżeli cylindryczne rurki. Jak przedstawiono to na fig. 10b, szerokość centralnej części rurki powietrznej może zostać oznaczona jako W4, zaś grubość centralnej części rurki powietrznej można oznaczyć jako T7. Jedną z korzystnych wartości W4 jest 23,7 milimetra plus minus 10 procent (lub plus minus 2,37 milimetra), zaś jedną z korzystnych wartości grubości T7 jest 10,3 milimetra plus minus 10 procent (lub plus minus 1,03 milimetra). Korzystniej wartości W4 i T7 wynoszą odpowiednio 23,7 milimetrów plus minus 5 procent oraz 10,3 milimetra plus minus 5 procent. Jeszcze korzystniej wartości W4 i T7 są zasadniczo równe odpowiednio 23,7 milimetra oraz 10,3 milimetra. Także szerokość W4 centralnej części rurki powietrznej jest korzystnie równa grubości T7 pomnożonej przez współczynnik dwa plus minus dziesięć procent (to znaczy W4 = (2 ± 0,2) · T7). Korzystniej szerokość W4 równa jest grubości T7 pomnożonej przez współczynnik dwa plus minus pięć procent (to znaczy W4 = (2 ± 0,1) · T7).

Jak przedstawiono to na fig. 2, rurka powietrzna każdej maski krtaniowej musi mieć kształt zakrzywiony opisany na krzywej (wokół osi rozciągającej się w kierunku od lewej do prawej) od punktu, w którym łączy się ona z częścią maskową do punktu, w którym zęby pacjenta stykają się z rurką. Krzywizna ta umożliwia przejście rurki przez naturalne górne drogi oddechowe pacjenta od zębów do wlotu krtani.

Jednym z istotnych zagadnień konstrukcyjnych w przypadku rurki powietrznej oraz maski krtaniowej jest to, iż rurka powietrzna nie powinna tworzyć „załamań” wtedy, gdy jest wyginana lub zakrzywiana, co jest konieczne do umieszczenia maski krtaniowej wewnątrz organizmu pacjenta.

PL 198 866 B1

Na fig. 11 przedstawiono rurkę, która utworzyła załamanie 1102 w wyniku nadmiernego zgięcia rurki. Jak dobrze wiadomo, wielkość wewnętrznego kanału tworzonego przez jakakolwiek rurkę ulega dramatycznemu zmniejszeniu w miejscach takich załamań 1102. Wpływ załamań jest często spotykany w wężach ogrodniczych. Przykładowo powstanie jednego załamania w wężu ogrodniczym może dramatycznie zmniejszyć ilość wody, jaka ma możliwość przejścia przez wąż i jaka może zostać rozpryskana przez zraszacz. Wpływ załamań jest podobny w maskach krtaniowych. Jakiekolwiek załamanie powstałe rurce powietrznej maski krtaniowej zasadniczo zamyka kanał powietrzny rurki i dramatycznie zmniejsza objętość powietrza, jaka może przejść przez rurkę. Zgodnie z tym, co powiedziano, bardzo ważne jest takie skonstruowanie rurki powietrznej, ażeby wtedy, gdy rurka ta znajduje się wewnątrz organizmu pacjenta, nie tworzyła załamań.

Jedną z zalet cylindrycznych rurek powietrznych w stosunku do rurek powietrznych o bardziej płaskich lub podłużnych przekrojach poprzecznych jest to, iż dla danego wygięcia rurka cylindryczna jest mniej podatna na powstawanie załamania. W celu zredukowania ryzyka powstawania załamań w rurce powietrznej 410, rurka ta jest korzystnie zaopatrzona w dwie podłużne fałdy 425, które rozciągają się wzdłuż lewej strony i prawej strony centralnej części 418 rurki oraz tylnej płyty 419. Jak przedstawiono to na fig. 10b, przekrój poprzeczny podłużnej fałdy 425, która rozciąga się wzdłuż lewej strony rurki powietrznej, tworzy wgłębienie lub rowek 425-g, który rozciąga się od lewej zewnętrznej krawędzi rurki powietrznej w kierunku środka rurki w kierunku od lewej do prawej. Podobnie, przekrój poprzeczny fałdy 425, który rozciąga się wzdłuż prawej strony rurki powietrznej tworzy wgłębienie, które rozciąga się od prawej zewnętrznej krawędzi rurki powietrznej w kierunku środka rurki w kierunku od prawej do lewej. Każde z tych wgłębień tworzy górną zewnętrzną powierzchnię 425-u oraz dolną zewnętrzną powierzchnię 425-1. Grubość podłużnych fałd 425 (to znaczy grubość mierzona w kierunku rozciągającym się od wewnętrznej strony 410-i do zewnętrznej strony 410-o rurki powietrznej) można oznaczyć jako T12, zaś grubość podłużnych fałd 425 mierzoną w kierunku od lewej do prawej można oznaczyć jako T13. W jednym z przykładów wykonania grubości T12 oraz T13 wynoszą odpowiednio około trzech milimetrów oraz 2,7 milimetra.

Jak zaznaczono na fig. 10b, wygięcie rurki 410 (wokół osi rozciągającej się w kierunku od lewej do prawej), spowodowane przez włożenie maski krtaniowej przez anatomiczne drogi oddechowe pacjenta, powoduje powstanie sił ściskających w kierunkach wskazywanych przez strzałki 260. Podłużne fałdy 425 mają skłonność do zapobiegania zlokalizowanym zapadnięciom się wewnętrznego kanału 424 w wyniku wygięcia rurki. Jeżeli rurka 410 poddawana jest działaniu ściskających sił w kierunku strzałek 260, wystarczająco dużych do odkształcenia rurki, rurka ta może ulec odkształceniu do kształtu zilustrowanego na fig. 10c. Zgodnie z tym, co pokazano, odkształcenie rurki w obszarze podłużnych fałd 425 może być skojarzone z ruchem akordeonu lub harmonijki. Wielkość wewnętrznego kanału 424 ulega zmniejszeniu w miarę ściskania rurki od profilu przedstawionego na fig. 10b do profilu przedstawionego na fig. 10c. Jednakże po osiągnięciu przez rurkę powietrzną kształtu przedstawionego na fig. 10c, podłużne fałdy 425 zapobiegają dalszemu zmniejszaniu się wielkości kanału 424, nawet w odpowiedzi na dalsze ściskanie rurki. Tak więc rurka powietrzna 410 korzystnie 1) zmniejsza wielkość międzyzębowej szczeliny koniecznej do umieszczenia rurki, 2) stwarza duże kanał powietrzny, 3) zmniejsza prawdopodobieństwo powstawania załamań, gdy maska krtaniowa jest wkładana do wnętrza organizmu pacjenta, 4) zmniejsza prawdopodobieństwo powstawania załamań w odpowiedzi na wygięcie szyi pacjenta w zakresie prawdopodobnego ruchu głową, a także 5) dobrze pasuje doi anatomicznych dróg oddechowych pacjenta.

Inną zaletą obecności podłużnych fałd 425 jest to, iż tworzą one rowek 425-g wygodny do umieszczenia rurki do nadmuchiwania 490. Na fig. 12 przedstawiono widok perspektywiczny maski krtaniowej 400 zbudowanej według niniejszego wynalazku, w której rurka do nadmuchiwania 490 została przyklejona w rowku 425-g, który rozciąga się wzdłuż prawej strony rurki powietrznej.

Inną ważna właściwością rurki powietrznej 410 jest krzywizna, przez jaką rozciąga się centralna część 418. Jak omówiono to w patencie USA nr 6 079 409 (zatytułowanym „Intubacyjna maska krtaniowa”), istnieje optymalna krzywizna rurki powietrznej maski krtaniowej, która pozwala pacjentowi pozostawać w „neutralnej pozycji”, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia. Neutralna pozycja jest pozycją, w której pacjent leży na plecach i w której głowa pacjenta jest tak usytuowana, na przykład z wykorzystaniem poduszki, iż geometryczne położenie głowy względem reszty ciała jest takie samo, jak wtedy, gdy pacjent stoi wyprostowany i patrzy do przodu. Urządzenie ujawnione w patencie „409” wykorzystywało sztywną rurkę powietrzną i jak omówiono to w tamtym dokumencie, dla sztywnej rurki powietrznej optymalny kąt krzywizny ma wartość pomiędzy 125 a 135

PL 198 866 B1 stopni. Krzywizna taka pozwala pacjentowi na pozostawanie w neutralnej pozycji, gdy maska krtaniowa jest wkładana, a także po całkowitym włożeniu maski krtaniowej.

Dla wygody opisu kształt przyjmowany przez rurkę powietrzną 410 wtedy, gdy rurka ta nie jest poddawana działaniu żadnych zewnętrznych sił, określany będzie, jako „konfiguracja wstępna”. Jak zostanie to omówione bardziej szczegółowo poniżej, ze względu na to, że rurka powietrzna 410 jest nieco elastyczna, może ona ulegać odchyleniu od konfiguracji wstępnej wtedy, gdy maska krtaniowa jest użytkowana. Na fig. 9e przedstawiono zintegrowaną sekcję 416 rurki i tylnej płyty w jej konfiguracji wstępnej. Zgodnie z tym, co pokazano, rurka powietrzna 410 jest korzystnie tak wykonana, że kiedy nie jest poddawana działaniu żadnych zewnętrznych sił, centralna część 418 przyjmuje kształt kołowej krzywizny wokół osi C (osi C rozciągającej się w kierunku od lewej do prawej i prostopadłej do płaszczyzny kartki na fig. 9e) od bliższej granicy 426 krzywizny do dalszej granicy 427 krzywizny. W jednym z przykładów wykonania kąt theta pomiędzy dwoma promieniami biegnącymi od osi C do bliższej granicy 426 i dalszej granicy 427 dla konfiguracji wstępnej, wynosi 105 stopni plus minus dziesięć stopni. Korzystniej kąt theta dla konfiguracji wstępnej wynosi 105 stopni plus minus pięć stopni. Jeszcze korzystniej kąt theta jest zasadniczo równy 105 stopni. W jednym z przykładów wykonania dorosłego rozmiaru kobiecego odległość lub inaczej promień Ri pomiędzy osią C a wewnętrzną powierzchnią 410-i rurki powietrznej 410 dla konfiguracji wstępnej jest zasadniczo równa czterdzieści milimetrów plus minus około trzy milimetry, zaś odległość lub inaczej promień R2 pomiędzy osią C a zewnętrzną powierzchnią 410-o rurki powietrznej 410 dla konfiguracji wstępnej jest zasadniczo równy pięćdziesiąt milimetrów plus minus około trzy milimetry.

Korzystne zakrzywienie konfiguracji wstępnej maski krtaniowej 400 jest odmienne niż zakrzywienie dla maski krtaniowej ze sztywną rurką, ujawnionej w przywołanym powyżej patencie „409”. Ta różnica w krzywiźnie ułatwia włożenie maski krtaniowej 400. Gdy maska krtaniowa jest wkładana do organizmu pacjenta, procedura prawidłowego włożenia rozpoczyna się poprzez umieszczenie części maskowej do ust pacjenta, tak ażeby gardłowa strona maski znajdowała się w styczności z podniebieniem twardym pacjenta. W związku z tym w maskach krtaniowych zbudowanych według patentu „409”, krzywizna sztywnej rurki powietrznej wymusza popchnięcie bliższego końca rurki powietrznej od klatkę piersiową pacjenta. Umieszczenie końca rurki na klatce piersiowej pacjenta utrudnia nieco włożenie maski krtaniowej w porównaniu do sytuacji, gdy bliższy koniec mógłby być umieszczony w miejscu, które byłoby oddalone od ciała pacjenta. Jednakże wymaganie sztywnej rurki powietrznej, (które ułatwia później włożenie rurki dotchawicznej) i pozwolenie pacjentowi na pozostawanie w pozycji neutralnej przed, w trakcie oraz po włożeniu maski krtaniowej, zmusza do umieszczenia bliższego końca rurki powietrznej na klatce piersiowej pacjenta na początku procedury wkładania.

Podobnie jak maska krtaniowa według patentu „409”, maska krtaniowa 400 pozwala pacjentowi na pozostawanie w pozycji neutralnej przed, w trakcie oraz po włożeniu. Jednakże w przeciwieństwie do maski krtaniowej z patentu „409”, bliższy koniec rurki powietrznej maski krtaniowej 400 nigdy w trakcie procedury wkładania nie musi być umieszczany na ciele pacjenta. Gdyby rurka powietrzna 410 maski krtaniowej 400 była sztywna i uformowana w omówionej wyżej konfiguracji wstępnej, wtedy pacjent nie mógłby pozostawać w neutralnej pozycji, gdy maska krtaniowa byłaby całkowicie włożona. Głowa pacjenta musiałaby raczej odchylić się do tyłu w celu umożliwienia dopasowania rurki powietrznej do anatomicznych dróg oddechowych pacjenta. Jednakże ze względu na to, że rurka powietrzna 410 nie jest sztywna, rurka może się zginać lub wyginać nieco od konfiguracji wstępnej, gdy jest ona wkładana, pozwalając dzięki temu na wpasowanie rurki do anatomicznych dróg oddechowych pacjenta, to znaczy w neutralnej pozycji. Zakrzywienie konfiguracji wstępnej centralnej części 418 rurki powietrznej korzystnie nie odbiega daleko od krzywizny anatomicznej o wartości od 125 do 135 stopni, dzięki czemu rurka nie zgina się znacznie w celu dopasowania do anatomicznych dróg oddechowych. Jednakże krzywizna konfiguracji wstępnej centralnej części 418 korzystnie odbiega nieco od anatomicznej krzywizny o wartości 125 do 135 stopni w celu wyeliminowania potrzeby przyciskania bliższego końca rurki do klatki piersiowej pacjenta w trakcie wkładania maski krtaniowej.

Na fig. 13 przedstawiono ciągłymi liniami widok z boku zintegrowanej sekcji 416 rurki i tylnej płyty w konfiguracji wstępnej. Na fig. 13 przedstawiono także liniami kropkowanymi kształt, jaki przyjmuje zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty po całkowitym włożeniu maski krtaniowej 400 wewnątrz organizmu pacjenta, który spoczywa w neutralnej pozycji. Zgodnie z tym, co pokazano, rurka powietrzna 410 wygina się wokół osi biegnącej w kierunku od lewej do prawej, gdy maska krtaniowa wkładana jest do wnętrza organizmu pacjenta. Gdy maska krtaniowa wkładana jest do organizmu pacjenta, środek krzywizny lub oś, wokół której wygina się rurka, przesuwa się z punktu C do punktu C', zaś kąt, o jaki

PL 198 866 B1 wygina się rurka, zmienia się ze 105 stopni (plus minus pięć lub dziesięć stopni) konfiguracji wstępnej do wartości od 125 do 135 stopni, wymaganej do pasowania do wnętrza anatomicznych dróg oddechowych pacjenta leżącego w pozycji neutralnej.

Jak omówiono to wyżej, w jednym z przykładów wykonania zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty wykonana jest z polichlorku winylu. Materiał ten jest stosunkowo sztywny w temperaturze pokojowej, ale staje się znacznie bardziej giętki w temperaturze ciała. Tak więc rurka powietrzna jest stosunkowo sztywna wtedy, gdy maska krtaniowa 400 wkładana jest do organizmu pacjenta. Jednakże po całkowitym włożeniu maski krtaniowej 400, po chwili (na przykład po upływie od trzech do pięciu minut), rurka powietrzna mięknie i staje się bardziej giętka, dzięki czemu jej kształt łatwo przyjmuje kształt anatomicznych dróg oddechowych pacjenta bez wywierania nadmiernego nacisku na struktury anatomiczne, które tworzą anatomiczne drogi oddechowe. Także dzięki temu, że materiał ten jest stosunkowo sztywny w temperaturze pokojowej, rurka powietrzna jest w ogólności wystarczająco sztywna, ażeby mogła pełnić funkcję narzędzia do wkładania. Oznacza to, iż maska krtaniowa 400 może być w całości kontrolowana w trakcie wkładania poprzez proste manipulowanie częściami rurki powietrznej 410, które wystają poza jamę ustną pacjenta. Eliminuje to potrzebę wkładania palca do jamy ustnej pacjenta w trakcie wkładania maski krtaniowej, a ponadto eliminuje potrzebę stosowania dodatkowych narzędzi do wkładania.

Inna ważna zaleta maski krtaniowej 400 związana jest, z jakością uszczelnienia tworzonego z wlotem krtani. Jak przedstawiono to na fig. 4a istnieje stosunkowo duża pusta przestrzeń S znajdująca się za częścią maskową 430. Pusta przestrzeń za częścią maskową 430 jest zasadniczo większa niż przestrzeń tworzona przez maski krtaniowe ze stanu techniki, a także, jak zostanie to omówione bardziej szczegółowo poniżej, korzystnie pozwala masce krtaniowej na utworzenie lepszego uszczelnienia.

Jak przedstawiono to na fig. 4a, przestrzeń S tworzona jest przez odległość T9 pomiędzy krtaniową stroną bliższego końca nadmuchanego mankietu a rurką powietrzną 410, mierzoną w kierunku od krtani do gardła. Korzystna wartość odległości T9, gdy rurka powietrzna znajduje się w konfiguracji wstępnej, wynosi 32 milimetry plus minus 3 milimetry. Korzystniej odległość T9, gdy rurka powietrzna znajduje się w konfiguracji wstępnej, wynosi 32 milimetry plus minus 2 milimetry. Jeszcze korzystniej odległość T9, gdy rurka powietrzna znajduje się w konfiguracji wstępnej, wynosi zasadniczo 32 milimetry.

Gdy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, tylna część języka pacjenta spoczywa w przestrzeni S. Jak zostanie to omówione bardziej szczegółowo poniżej, zwiększenie przestrzeni S, w której spoczywa język, poprawia jakość uszczelnienia pomiędzy bliższym końcem nadmuchanego mankietu a wlotem krtani pacjenta.

Na fig. 14 przedstawiono widok nadmuchanego mankietu maski krtaniowej, zaś zilustrowany mankiet podzielony został na trzy różne obszary. Gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, każdy obszar mankietu styka się z inną częścią organizmu pacjenta. Obszar 1, znajdujący się na bliższym końcu mankietu, pasuje do wnętrza fałd językowo-nagłośniowych pacjenta (to znaczy przestrzeni za tylną częścią języka). Obszar 2, który znajduje się pomiędzy bliższym końcem a dalszym końcem mankietu, styka się z zachyłkami gruszkowatymi (pyriform fossae) pacjenta, które są symetrycznie rozmieszczone po każdej stronie otworu głośniowego pacjenta. Obszar 3, który znajduje się na dalszym końcu mankietu, kontaktuje się z chrząstką pierścieniowatą pacjenta. Zgodnie z tym, co powiedziano, gdy maska krtaniowa jest umieszczona w organizmie pacjenta, uszczelnienie, które rozciąga się nieprzerwanie wokół otworu głośni pacjenta, tworzone jest przez styczność pomiędzy nadmuchanym mankietem a dołkami nagłośniowymi, zachyłkami gruszkowatymi (pyriform fossae) oraz chrząstką pierścieniowatą pacjenta.

Na fig. 15a przedstawiono maskę krtaniową 1500 według stanu techniki, która została umieszczona w konfiguracji całkowitego włożenia. Zgodnie z tym, co pokazano, nadmuchany mankiet 1502 utworzył uszczelnienie wokół otworu głośni pacjenta, łącząc tym samym kanał rurki powietrznej 1504 z tchawicą 1506 pacjenta. Krtaniowa strona bliższej części mankietu pasuje do wnętrza dołków nagłośniowych 1508 pacjenta, zaś krtaniowa strona dalszej części mankietu styka się z chrząstką pierścieniowatą 1510 pacjenta. Język 1512 pacjenta znajduje się generalnie wzdłuż wewnętrznej lub zewnętrznej strony rurki powietrznej pomiędzy zębami pacjenta a bliższym końcem nadmuchanego mankietu. Tylna część 1514 języka 1512 pacjenta znajduje się w przestrzeni S (pomiędzy bliższym końcem nadmuchanego mankietu a wewnętrzną lub przednią stroną rurki powietrznej). Przerywana linia 1516 ilustruje kontur obszaru, jaki zajmowałby język 1512, gdyby maska krtaniowa 1500 nie była włożona do wnętrza organizmu pacjenta. Zgodnie z tym, co pokazano, włożenie maski krtaniowej powoduje przemieszczenie języka 1512 w kierunku od gardła do krtani z naturalnego położenia wskaPL 198 866 B1 zywanego przez przerywaną linię 1516. Popchnięcie języka w tym kierunku powoduje także popchnięcie części krtani w kierunku od gardła do krtani i dzięki temu chroni mankiet przed ciasnym dopasowaniem wokół krtani. Osłabia to uszczelnienie tworzone przez maskę krtaniową poprzez obniżenie ciśnienia pomiędzy mankietem a strukturami anatomicznymi, takimi jak na przykład zachyłki gruszkowate (pyriform fossae).

Na fig. 15b przedstawiono maskę krtaniową 400 w konfiguracji całkowitego włożenia. Linia przerywana oznacza kontur obszaru, jaki zajmuje język, gdy maska krtaniowa 1500 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia. Zgodnie z tym, co pokazano, powiększona przestrzeń S tworzona przez maskę krtaniową 400 pozwala na przyjęcie przez język bardziej naturalnego położenia niż miało to miejsce w przypadku maski krtaniowej 1500 ze stanu techniki. W szczególności powiększona pusta przestrzeń S maski krtaniowej 400 pozwala na przemieszczenie języka w kierunku od krtani do gardła, gdzie znajdowałby się język, gdyby maska krtaniowa 1500 znajdowała się w konfiguracji całkowitego włożenia. Umożliwienie przyjęcia przez język bardziej naturalnego położenia pozwala także innym strukturom anatomicznym na przyjęcie bardziej naturalnego położenia (to znaczy przemieszczenie ich w kierunku od krtani do gardła, gdzie znajdowałyby się, gdyby maska krtaniowa 1500 znajdowała się w konfiguracji całkowitego włożenia) i dzięki temu poprawia szczelność jaką stwarza maska krtaniowa 400.

Jak dobrze wiadomo, części krtani (na przykład fałdy językowo-nagłośniowe) mogą rozciągać się do wnętrza misowatej przestrzeni ograniczonej przez nadmuchany mankiet, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia. Na fig. 15b zasugerowano to poprzez pokazanie struktur 1530 rozciągających się do wnętrza misowatej objętości tworzonej przez mankiet oraz tylną płytę maski krtaniowej 400. Powiększenie przestrzeni S ma także korzystny wpływ polegający na zwiększeniu wielkości misowatej objętości tworzonej przez maskę krtaniową 400 (to znaczy zwiększenie pustej przestrzeni, która jest ograniczona przez tylną płytę oraz nadmuchany mankiet maski krtaniowej 400). Poprawia to także, jakość uszczelnienia tworzonego przez maskę krtaniową 400 dzięki pozwoleniu, ażeby krtań mogła rozciągać się dalej do wnętrza misowatej objętości niż było to możliwe w przypadku masek krtaniowych ze stanu techniki. Pozwolenie na wejście krtani głębiej do tej przestrzeni umożliwia przyjęcie przez krtań bardziej naturalnej pozycji (to znaczy pozycji podobnej do położenia krtani, jaką zajmowałaby, gdyby maska krtaniowa nie została włożona) i poprawia uszczelnienie tworzone przez maskę krtaniową.

W celu utworzenia większej przestrzeni S współdziała z sobą kilka elementów maski krtaniowej 400. Po pierwsze, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 5a, grubość T5 bliższej części maskowej jest znacznie większa niż grubość T4 dalszej części części maskowej. Inną właściwością, która bierze udział w utworzeniu powiększonej przestrzeni S, jest kąt pomiędzy centralną częścią 418 a tylną płytą 419 rurki powietrznej. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 4a, na złączu centralnej części 418 i tylnej płyty 419, centralna część 418 rozciąga się pod kątem alfa względem płyty 440. W jednym z przykładów wykonania kąt alfa ma wartość dziesięć stopni plus minus dwa stopnie. Korzystniej kąt alfa ma zasadniczo wartość dziesięć stopni plus minus jeden stopień. Jeszcze korzystniej kąt alfa ma zasadniczo wartość równą dziesięć stopni. Kąt ten stwarza dodatkowy prześwit pomiędzy bliższym końcem płyty a wewnętrzną stroną rurki powietrznej, mierząc w kierunku od krtani do gardła. Jeszcze inną właściwością, która przyczynia się do utworzenia pustej przestrzeni, jest nieobecność w tej przestrzeni rurki do nadmuchiwania. W większości masek krtaniowych znanych ze stanu techniki, zgodnie z tym, co pokazano na przykład na fig. 3, rurka do nadmuchiwania rozciąga się od bliższego końca mankietu w kierunku od części dalszej do bliższej do wnętrza tej przestrzeni. Jednakże w masce krtaniowej 400, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 12, rurka do nadmuchiwania nie rozciąga się od bliższego końca mankietu, a zamiast tego rozciąga się od gardłowej strony płyty do jednego z nacięć 425, nie wchodząc do przestrzeni S.

Jak omówiono to wyżej i zilustrowano na fig. 5a - 5c oraz 15b, jedną z właściwości, która pomaga w utworzeniu powiększonej pustej przestrzeni S, jest zwiększona grubość bliższego końca nadmuchiwanego mankietu. Gdy maska krtaniowa 400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, nadmuchiwany mankiet może zostać korzystnie nadmuchany do ciśnienia o wartości wynoszącej około 60 cm H₂O.

Ciśnienie w silikonowych mankietach ma skłonność do narastania w trakcie zabiegów chirurgicznych, gdyż powszechnie stosowane gazy anestezjologiczne (na przykład tlenek azotu) mają skłonność do dyfundowania przez półprzepuszczalną ściankę mankietu. Jedną z zalet wykonania

PL 198 866 B1 części maskowej 430 z PCW jest to, że gazy anestezjologiczne nie mają skłonności do dyfundowania do wnętrza mankietu i zmiany ciśnienia wewnątrz mankietu w trakcie zabiegu chirurgicznego.

Jeszcze inna zaleta maski krtaniowej 400 związana jest z łatwością, z jaką może być ona wkładana do organizmu pacjenta. Na fig. 16a przedstawiono widok z boku maski krtaniowej 400 w stanie, w którym mankiet 460 jest opróżniony z powietrza. Na fig. 16b i 16c przedstawiono widoki perspektywiczne maski krtaniowej 400 w stanie, w którym mankiet 460 jest opróżniony z powietrza. Grubość T3 (zgodnie z tym, co pokazano na fig. 6) mankietu jest wystarczająco mała, ażeby wtedy, gdy mankiet 460 jest opróżniony z powietrza, profil dalszej części maski krtaniowej był prawie całkowicie określany przez płytę 440 części maskowej oraz tylnej płyty 419 rurki powietrznej. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 16a, grubość T10 dalszego końca, mierzona w kierunku od krtani do gardła, jest faktycznie całkowicie determinowana przez grubość płyty 440. Grubość opróżnionej z powietrza maski krtaniowej, mierzona w kierunku od krtani do gardła, stopniowo wzrasta w kierunku od części dalszej do bliższej, aż osiągnięty zostanie najgrubszy punkt, znajdujący się na bliższym końcu części maskowej, który to punkt ma grubość T11, mierząc w kierunku od krtani do gardła. Szybkość wzrostu grubości określona jest przez kąt theta pomiędzy płytą 440 a gardłową stroną tylnej płyty 418. W przykładach wykonania wartość kąta theta wynosi około jedenaście stopni zaś grubość T10 wynosi około dwóch milimetrów (to znaczy opróżniony mankiet nie przyczynia się faktycznie do wzrostu grubości poza grubość płyty T2). Grubość T11 wynosi korzystnie około siedemnaście milimetrów plus minus dwa milimetry. Korzystniej grubość T11 wynosi około siedemnaście milimetrów plus minus jeden milimetr. Jeszcze korzystniej grubość T11 ma zasadniczo wartość równą siedemnaście milimetrów. Grubość T11, która stanowi najgrubszą część opróżnionej z powietrza maski krtaniowej 400, mierząc w kierunku od krtani do gardła, jest stosunkowo cienka w porównaniu do masek krtaniowych ze stanu techniki, które mają zwykle grubość o wartości wynoszącej około dwadzieścia sześć milimetrów dla porównywalnych rozmiarów.

Na fig. 16c zilustrowano rozmiar opróżnionej z powietrza maski krtaniowej 400, mierząc w kierunku od lewej do prawej. Szerokość dalszej końcówki maski krtaniowej jest stosunkowo mała, przy czym szerokość maski krtaniowej stopniowo wzrasta w kierunku od części dalszej do bliższej. Szerokość W1 najszerszej części opróżnionej z powietrza maski krtaniowej, mierzona w kierunku od lewej do prawej, równa jest szerokości najszerszej części płyty (zgodnie z tym, co pokazano na fig. 5e).

Ogólny profil opróżnionej maski krtaniowej 400, mierząc w kierunku krtaniowo-gardłowym, jak również w kierunku od lewej do prawej, jest niewielki w porównaniu do masek krtaniowych ze stanu techniki. Tak mały profil znacznie zwiększa łatwość, z jaką opróżniona maska krtaniowa 400 może zostać włożona do organizmu pacjenta. W szczególności cienki profil, mierząc w kierunku krtaniowogardłowym, sprawia, iż bardzo łatwe jest wepchnięcie opróżnionej części maskowej i tylnej płyty pomiędzy górne i dolne zęby pacjenta i dalej przez gardło pacjenta. Cienki profil zwiększa także prawdopodobieństwo tego, że opróżniona część maskowa będzie dobrze pasować pomiędzy ścianą gardła a nagłośnią, nie przeszkadzając czy w inny sposób napierając na nagłośnię, gdy dalszy koniec części maskowej jest wpychany poza nagłośnię w kierunku zwieracza przełyku.

Na fig. 17 przedstawiono opróżnioną z powietrza maskę krtaniową 400, która została częściowo włożona do organizmu pacjenta, który spoczywa w pozycji neutralnej. Zgodnie z tym, co pokazano, dalszy koniec 434 opróżnionej z powietrza maski krtaniowej wszedł pomiędzy ścianę gardła 1078 pacjenta a nagłośnię 1710. Gdy nieprzytomny pacjent leży na plecach, rozluźnienie mięśni ma skłonność do pozwolenia na to, ażeby tył języka oraz nagłośnia opadły w kierunku ściany gardła, powodując zmniejszenie lub zminimalizowanie przestrzeni pomiędzy nagłośnią a ścianą gardła. Zgodnie z tym, co powiedziano, im cieńsza jest opróżniona z powietrza maska krtaniowa, tym bardziej prawdopodobne jest, iż maska krtaniowa będzie pasować do wnętrza przestrzeni pomiędzy ścianą gardła a nagłośnią bez konieczności popychania lub w inny sposób przemieszczania nagłośni. Smukły profil opróżnionej z powietrza maski krtaniowej 400 ułatwia, więc prawidłowe włożenie maski krtaniowej.

Jednym z problemów, jakie występują w przypadku masek krtaniowych ze stanu techniki jest to, iż są one często wkładane nieprawidłowo. Jak omówiono to powyżej, maska krtaniowa jest urządzeniem „wybaczającym” i ma skłonność do tworzenia kanału powietrznego nawet wtedy, gdy została włożona nieprawidłowo. Maska krtaniowa powinna być jednak, w idealnym przypadku, wkładana prawidłowo, nienaruszając nagłośni i tak, ażeby dalszy koniec urządzenia znajdował się w sąsiedztwie zwieracza przełyku. Jeden z czynników, który przyczynia się do trudności z prawidłowym wkładaniem masek krtaniowych ze stanu techniki, związany jest z profilem opróżnionego z powietrza mankietu. W maskach krtaniowych ze stanu techniki opróżniony z powietrza mankiet tworzy „element strukturalny” urządzenia, gdyż 1) znaczna część profilu opróżnionej z powietrza maski krtaniowej determinowaPL 198 866 B1 na jest przez mankiet, a także 2) kształt opróżnionego z powietrza mankietu znacznie wpływa na ścieżkę po jakiej przemieszcza się maska krtaniowa w organizmie, gdy jest ona wkładana do organizmu pacjenta.

Zgodnie z tym, co powiedziano, prawidłowe włożenie maski krtaniowej ze stanu techniki wymaga w ogólności prawidłowego uformowania lub ukształtowania mankietu, gdy jest on opróżniony z powietrza. W patencie USA nr 5 711 293 ujawniono przykład narzędzia służącego do formowania maski krtaniowej do kształtu idealnie nadającego się do wkładania w sytuacji, gdy mankiet jest całkowicie opróżniony z powietrza.

W masce krtaniowej 400 opróżniony z powietrza mankiet przyczynia się tylko nieznacznie do nadania profilu opróżnionej z powietrza maski krtaniowej. Profil opróżnionej z powietrza maski krtaniowej jest raczej określany prawie całkowicie przez płytę 440 części maskowej 430 oraz tylną płytę 419 rurki powietrznej 410. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 16a - c, elementy te tworzą smukły profil, który ułatwia prawidłowe włożenie maski krtaniowej.

Inna zaleta maski krtaniowej 400 związana jest z profilem maski krtaniowej w stanie opróżnienia z powietrza w porównaniu do profilu maski krtaniowej wtedy, gdy jest ona nadmuchana. Jak omówiono to już powyżej, gdy maska krtaniowa 400 jest opróżniona z powietrza, ma ona smukły, cienki lub niewielki profil w porównaniu do masek krtaniowych ze stanu techniki. Jednakże wtedy, gdy maska krtaniowa 400 jest nadmuchana, mankiet ulega znacznemu rozszerzeniu, co jak już stwierdzono powyżej pozwala na utworzenie lepszego uszczelnienia z tkankami otaczającymi otwór głośni pacjenta. Ta stosunkowo duża różnica pomiędzy grubością (mierząc w kierunku krtaniowo-gardłowym) opróżnionej z powietrza maski krtaniowej w porównaniu do grubości nadmuchanej maski krtaniowej, odróżnia maskę krtaniową 400 od masek krtaniowych znanych ze stanu techniki. Jak już stwierdzono powyżej, najgrubsza część opróżnionej z powietrza maski krtaniowej 400, ma grubość T11 o wartości wynoszącej około siedemnaście milimetrów. Najgrubsza część nadmuchanej maski krtaniowej 400 ma grubość T5 o wartości wynoszącej około 25,4 milimetrów. Zgodnie z tym, co powiedziano, najgrubsza część nadmuchanej maski krtaniowej 400 jest w przybliżeniu 1,5 raza większa niż najgrubsza część opróżnionej z powietrza maski krtaniowej 400. Pomimo, iż 1,5 jest współczynnikiem korzystnym dla odróżnienia najgrubszych części masek krtaniowych w stanie nadmuchanym i maski krtaniowej opróżnionej z powietrza, może być korzystne, ażeby najgrubsza część maski krtaniowej nadmuchanej była 1,5 plus minus 0,15 razy większa niż najgrubsza część maski krtaniowej opróżnionej z powietrza (to znaczy T5 = (1,5 ± 0,15) · T11).

Jak pokazano na fig. 17, każda maska krtaniowa będzie się wyginać lub zaginać w trakcie wkładania do organizmu pacjenta. W szczególności, gdy dalszy koniec maski krtaniowej dotyka łuku podniebienia pacjenta, koniec ten zagina się w dół w kierunku krtani (lub zagina się wokół osi, która rozciąga się w kierunku od lewej do prawej). Gdy maska krtaniowa wkładana jest dalej do organizmu pacjenta, część maski krtaniowej, która jest bliższa łuku podniebienia zagina się wokół tego łuku, zaś części maski krtaniowej, które przeszły już przez łuk podniebienia ulegają wyprostowaniu., Dzięki temu punkt zagięcia lub wygięcia rozpoczyna się na dalszym końcu maski krtaniowej i przesuwa się w kierunku od części dalszej do bliższej w miarę jak maska krtaniowa jest wkładana do organizmu pacjenta.

Zgodnie z tym, co pokazano na przykład na fig. 16b, tylna płyta 419 maski krtaniowej 400 ma kształt „ostrza” lub inaczej mówiąc jest tak zaostrzona, iż jej szerokość maleje w kierunku od części bliższej do dalszej. Ta bardzo mała szerokość dalszego końca tylnej płyty sprawia, iż dalszy koniec maski krtaniowej jest stosunkowo giętki, dzięki czemu łatwo zagina się on lub odgina w dół w kierunku krtani w miarę wkładania maski krtaniowej do wnętrza organizmu pacjenta. Gdy maska krtaniowa 400 jest wkładana w dalszym ciągu, opór wyginania maski krtaniowej narasta liniowo w wyniku stopniowego rozszerzania się „zaostrzonej” tylnej płyty. To liniowe narastanie oporu na zginanie wokół osi, która rozciąga się w kierunku od lewej do prawej, stanowi korzystną właściwość maski krtaniowej 400. Gdyby wzrost oporu nie był liniowy tylko raptowny i nagły (nieliniowy) w jednym lub większej liczbie punktów w miarę wkładania maski krtaniowej, maska krtaniowa miałaby tendencję do załamywania się lub tworzenia lokalnych fałd zamiast płynnego wyginania się wokół łuku podniebienia. Tego rodzaju odkształcenie w większym stopniu drażniłoby pacjenta i zwiększało prawdopodobieństwo nieprawidłowego położenia i/lub urazu w trakcie wkładania. Niektóre z masek krtaniowych znanych ze stanu techniki oferują zasadniczo liniowy wzrost oporu na zginanie w miarę wkładania maski krtaniowej do organizmu pacjenta, o ile tylko mankiet został prawidłowo opróżniony z powietrza i prawidłowo ukształtowany. Jednakże ze względu na to, iż mankiety tego rodzaju masek krtaniowych stanowią

PL 198 866 B1 elementy strukturalne, nie dają one liniowego oporu na zginanie i mają przy tym skłonność do tworzenia załamań w trakcie wkładania, gdy mankiet jest opróżniony z powietrza bez uprzedniego użycia narzędzia formującego. Jedną z zalet maski krtaniowej 400 jest to, że maska krtaniowa daje pożądany zasadniczo liniowy opór na zginanie niezależnie od sposobu, w jaki mankiet został opróżniony z powietrza. Wynika to z tego, że opróżniony z powietrza mankiet nie przyczynia się znacznie do struktury geometrycznej maski krtaniowej, zaś jej opór na zginanie jest faktycznie całkowicie określony przez geometrię tylnej płyty 419.

Jeszcze inna zaleta maski krtaniowej 400 związana jest z rozmiarem nadmuchanego mankietu. Jak pokazano na fig. 5a i 15a, grubość T5, mierzona w kierunku gardłowo-krtaniowym, bliższego końca nadmuchanego mankietu jest stosunkowo duża w porównaniu do masek krtaniowych znanych ze stanu techniki. Ta stosunkowo duża grubość T5 bliższego końca nadmuchanego mankietu korzystnie zwiększa odległość pomiędzy nagłośnią a otworem 442 płyty 440 a dzięki temu zmniejsza prawdopodobieństwo tego, iż nagłośnia zablokuje kanał powietrzny tworzony przez maskę krtaniową 400. Maski krtaniowe znane ze stanu techniki często zawierały „pręty” lub „szczeliny” umieszczone w części maskowej w celu uniemożliwienia zablokowania kanału powietrznego maski krtaniowej przez nagłośnię. Tego rodzaju pręty ujawniono na przykład w patencie USA nr 5 297 547 (patrz fig. 8 patentu „547”). Pomimo, iż maski krtaniowe zbudowane według niniejszego wynalazku mogły zawierać tego rodzaju „pręty”, maska krtaniowa 400 korzystnie eliminuje potrzebę obecności tego rodzaju prętów, dzięki czemu może być wytwarzana mniej kosztownie.

Wracając do fig. 17, dalszy koniec maski krtaniowej 400 przeszedł przez szczelinę pomiędzy nagłośnią a ścianą gardła. Czasami dalszy koniec maski krtaniowej ulegnie zaczepieniu o nagłośnię w trakcie wkładania maski krtaniowej i wepchnie nagłośnię w położenie „zagięte w dół”. W tym położeniu „zagiętym w dół” nagłośnia może zablokować tchawicę lub kanał powietrzny tworzony przez maskę krtaniową. Inną zaletą maski krtaniowej 400 jest to, że mankiet 460 ma zdolność uniesienia zagiętej w dół lub leżącej do tyłu nagłośni w kierunku do przodu, utrzymując dzięki temu drożny kanał powietrzny. Na fig. 7b zilustrowano korzystną zagiętą konfigurację opróżnionego z powietrza mankietu. Zgodnie z tym, co pokazano, gdy mankiet 460 jest opróżniony z powietrza, nadmiarowy lub luźny materiał mankietu może zostać zawinięty w kierunku środka części maskowej, tak iż opróżniony z powietrza mankiet zakrywa cały lub prawie cały centralny otwór 442 płyty 440. Jeśli mankiet jest zwinięty do takiego położenia, to znaczy lub prawie cały centralny otwór 442, mankiet 460 będzie korzystnie unosił nagłośnię do przodu i dzięki temu otwierał kanał powietrzny wtedy, gdy mankiet będzie nadmuchiwany.

Jedną z wad masek krtaniowych wielokrotnego użycia znanych ze stanu techniki jest to, iż po każdej sterylizacji mankiet musi być opróżniany z powietrza a maska krtaniowa musi być konfigurowana w celu włożenia do wnętrza organizmu pacjenta. Niestety większości lekarzy, którzy korzystają z masek krtaniowych, brakuje umiejętności lub zaangażowania wymaganego do zapakowania maski krtaniowej do jej optymalnej konfiguracji ułatwiającej wkładanie. Inną zaletą maski krtaniowej 400 jest to, że kiedy jest ona stosowana w charakterze urządzenia jednorazowego użytku, maska krtaniowa może być zapakowana i sprzedawana w konfiguracji, która jest optymalna pod kątem ułatwienia włożenia jej do organizmu pacjenta. Jak omówiono to powyżej, maska krtaniowa 400 jest korzystna, gdyż

1) opróżniony z powietrza mankiet przydaje tylko niewielką część grubości części maskowej, a także

2) opróżniony z powietrza mankiet może być tak skonfigurowany, ażeby unosił zagiętą w dół lub leżącą w kierunku tylnym nagłośnię. Korzystnie maska krtaniowa 400 układana jest w optymalnej konfiguracji (to znaczy z mankietem opróżnionym z powietrza i zawiniętym zgodnie z tym, co powiedziano powyżej w nawiązaniu do fig. 7a i 7b) przed sprzedażą, a następnie zapakowany w sterylną torebkę lub opakowanie (na przykład sterylną torebkę z tworzywa sztucznego). Gdy więc lekarz ma zamiar włożyć maskę krtaniowa do wnętrza organizmu pacjenta, musi on tylko wyjąć maskę krtaniową z jej sterylnego opakowania i włożyć ją do wnętrza organizmu pacjenta bez konieczności opróżniania najpierw mankietu czy też jego przekładania.

Jak już stwierdzono powyżej, w niektórych przykładach wykonania maski krtaniowej 400 nie musi być obecna rurka do nadmuchiwania 490. Tak więc w przykładach wykonania, które nie zawierają rurek do nadmuchiwania wytworzenie maski krtaniowej jest kończone poprzez przymocowanie rurki powietrznej do częściowo nadmuchanej części maskowej po wyjęciu części maskowej z formy. Jeśli część maskowa 430 formowana jest w procesie formowania obrotowego w momencie wyjmowania części maskowej z formy, mankiet jest częściowo nadmuchany. Ilość powietrza, które uwięzione jest w mankiecie w trakcie procesu wytwarzania jest podobna do ilości powietrza, jak jest normalnie wtryPL 198 866 B1 skiwana do wnętrza mankietu za pośrednictwem rurki do nadmuchiwania po umieszczeniu części maskowej w organizmie pacjenta w celu uzyskania pożądanego ciśnienia wewnątrz mankietu wynoszącego 60 cm H₂O. Zgodnie z tym, co powiedziano, częściowo nadmuchany mankiet ma zdolność do utworzenia skutecznego uszczelnienia wokół wlotu krtani pacjenta.

Maski te mają jedną główną wadę w porównaniu do przykładów wykonania maski krtaniowej 400, które zawierają rurkę do nadmuchiwania. Profil częściowo nadmuchanego mankietu jest grubszy, mierząc w kierunku od części bliższej do dalszej, niż w masce krtaniowej 400, w której mankiet jest całkowicie opróżniony z powietrza za pośrednictwem rurki do nadmuchiwania i może to utrudniać włożenie maski krtaniowej. Jednakże maski krtaniowe, które nie zawierają rurki do nadmuchiwania mają jedną główną zaletę. Mianowicie mogą być one łatwiej i szybciej zastosowane w nagłych sytuacjach, gdyż osoba wykonująca nie musi zaprzątać sobie głowy opróżnianiem czy nadmuchiwaniem mankietu, zaś kanał powietrzny powstaje natychmiast po włożeniu maski krtaniowej do gardła pacjenta. Grubszy profil może komplikować wkładanie takiej maski krtaniowej. Jednakże dwa czynniki czynią procedurę wkładania łatwiejszą. Po pierwsze u nieprzytomnych pacjentów mięśnie ciała stają się bardzo rozluźnione, co ułatwia przepchnięcie grubego profilu pomiędzy górnymi i dolnymi zębami a następnie w dół przez gardło. Po drugie ze względu na to, że mankiet jest tylko częściowo nadmuchany i jest on bardzo cienki i giętki, bardzo małe ciśnienie przyłożone do jednej części mankietu spowoduje zgniecenie lub skurczenie tej części i zmusi powietrze uwięzione w mankiecie do przepłynięcia do innych części mankietu, nadmuchując lub rozszerzając te części. Przykładowo bliższy koniec mankietu ulegnie rozszerzeniu, jeżeli dalszy koniec zostanie płasko zgnieciony, a tylko bardzo mały nacisk jest potrzebny do zgniecenia dalszego końca na płasko. Gdy maska krtaniowa 400 z częściowo nadmuchanym mankietem wkładana jest do wnętrza organizmu pacjenta, pewne części mankietu mogą ulec rozszerzeniu, gdy inne części są zgniatane przez struktury anatomiczne. Jednakże zdolność do kurczenia się w niektórych miejscach przy rozszerzeniu innych sprawia, iż stosunkowo łatwe staje się wepchnięcie częściowo nadmuchanego mankietu do gardła pacjenta.

Zgodnie z tym, co powiedziano, jednym ze sposobów wytworzenia maski krtaniowej według niniejszego wynalazku jest 1) wytworzenie części maskowej 430 z zastosowaniem procesu formowania obrotowego opisanego powyżej w odniesieniu do fig. 8a - 8d, 2) wyjęcie części maskowej 430 z formy 800, a także 3) dołączenie rurki powietrznej do części maskowej. Proces formowania obrotowego daje w rezultacie częściowo nadmuchaną część maskową, która jest nadmuchana w odpowiednim stopniu. Po połączeniu rurki powietrznej z częścią maskową, produkcja maski krtaniowej zostaje zakończona. Nie musi być dodawana rurka do nadmuchiwania. Ukończona maska krtaniowa może zostać zapakowana w sterylną torebkę w celu sprzedaży. Tego rodzaju maski krtaniowe mogą być bardzo przydatne w nagłych sytuacjach, na przykład do zastosowania przez pracowników pogotowia w karetkach lub oddziałach intensywnej terapii.

Na fig. 18a przedstawiono widok z boku innego przykładu wykonania maski krtaniowej 1800 zbudowanej według niniejszego wynalazku. Na fig. 28b i 18c przedstawiono dwa widoki perspektywiczne maski krtaniowej 1800. Zgodnie z tym, co pokazano, maska krtaniowa 1800 jest bardzo podobna do maski krtaniowej 400. Obydwie maski krtaniowe zawierają identyczne części maskowe 430. Także tylne płyty obydwu masek krtaniowych są bardzo podobne. Główna różnica pomiędzy obydwiema maskami krtaniowymi leży w rurce powietrznej.

Rurka powietrzna 1810 maski krtaniowej 1800 jest rurką dwutulejową. Na fig. 18d przedstawiono przekrój rurki powietrznej 1810 w kierunku wskazywanym przez linię 18d-18d, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 18a. Rurka powietrzna 1810 zawiera lewą rurkę 1812 oraz prawą rurkę 1814. Rurki te są przymocowane, sklejone lub wytłoczone razem na centralnym złączu 1816, które rozciąga się od bliższych końców do dalszych końców obydwu rurek. Rurka powietrzna 1810 tworzy także wewnętrzną stronę 1810-i oraz zewnętrzną stronę 1810-o.

Podobnie jak miało to miejsce w przypadku rurki powietrznej 410, rurka powietrzna 1810 ma ogólnie podłużny lub spłaszczony przekrój poprzeczny. Zgodnie z tym, co powiedziano, rurka powietrzna 1810 (podobnie jak rurka powietrzna 410) jest stosunkowo dobrze dopasowana do anatomicznych dróg oddechowych pacjenta i minimalizuje wielkość międzyzębowej szczeliny wymaganej do umieszczenia rurki. Także podobnie, jak w przypadku rurki 410, rurka powietrzna 1810 zawiera bliższą część 1820, centralną część 1822 a także tylną płytę 1824. Tylna płyta 1824 jest prawie identyczna z tylną płytą 419. Jedyną główną różnicą pomiędzy tymi dwiema tylnymi płytami jest to, w jaki sposób łączą się one ze swymi odpowiednimi centralnymi częściami rurki powietrznej.

PL 198 866 B1

Jak pokazano na fig. 18d, połączenie obydwu cylindrycznych rurek powietrznych 1812 i 1814 na złączu 1816 tworzy dwa rowki lub wgłębienia 1830, 1832 w rurce powietrznej. Rowek 1830 rozciąga się wzdłuż wewnętrznej strony 1810-i rurki powietrznej zaś rowek 1832 rozciąga się wzdłuż zewnętrznej strony 1810-o tej rurki. Jedną z zalet rurki powietrznej 1810 jest to, że rowek 1830 może służyć, jako prowadnica służąca do prowadzenie wkładanych następnie rurek, takich jak na przykład rurki dotchawiczne. To znaczy, po umieszczeniu maski krtaniowej 1800 w konfiguracji całkowitego włożenia, rowek 1830 może zostać wykorzystany do prowadzenia wkładanego w dalszej kolejności urządzenia. Na fig. 19a przedstawiono widok perspektywiczny rurki dotchawicznej prowadzonej przez rowek 1830, gdy rurka dotchawiczna jest wkładana do wnętrza organizmu pacjenta (niepokazanego).

Przykłady wykonania maski krtaniowej 1800, które wykorzystywane są do prowadzenia wkładanej w dalszej kolejności rurki dotchawicznej (lub innego rodzaju rurki), tworzą korzystnie „szczelinę” lub otwór pomiędzy częścią maskową a tylną płytą na bliższym końcu części maskowej. Gdy dalszy koniec rurki dotchawicznej osiąga bliższy koniec części maskowej, nieprzerwane wkładanie rurki dotchawicznej spowoduje przepchnięcie dalszego końca rurki dotchawicznej przez szczelinę pomiędzy częścią maskową a tylną płytą maski krtaniowej oraz umożliwi przejście dalszego końca rurki dotchawicznej przez otwór 442 części maskowej do wnętrza tchawicy pacjenta.

Na fig. 19b przedstawiono przykład wykonania maski krtaniowej 1800, która tworzy tego rodzaju szczelinę 1910. Obydwie maski krtaniowe 400 oraz 1800 są zbudowane poprzez połączenie lub zgrzanie zewnętrznego obwodu krtaniowej strony tylnej płyty rurki powietrznej do gardłowej strony płyty 440 części maskowej 430. W przypadku maski krtaniowej 400 cały zewnętrzny obwód tylnej płyty jest tak właśnie przymocowany do płyty 440. Jednakże w przypadku maski krtaniowej 1800, jedna część zewnętrznego obwodu tylnej płyty (na bliższym końcu tylnej płyty) nie jest związana z płytą 440, zaś reszta zewnętrznego obwodu tylnej płyty jest związana z płytą 440. Ze względu na to, że bliższe końce tylnej płyty oraz płyty 440 nie są z sobą związane, nacisk wywierany na płytę 440 może odepchnąć płytę 440 części maskowej od tylnej płyty i utworzyć szczelinę 1910. Przy nieobecności skierowanego w dół nacisku na płytę 440, części tylnej płyty oraz płyty 440, które są z sobą związane mają skłonność do utrzymywania razem także niezwiązanych części. Skutkiem jest utworzenie maski krtaniowej, zawierającej „zawór klapkowy”. W warunkach normalnych płyta 440 oraz tylna płyta maski krtaniowej 1800 pozostają w styczności, podobnie jak w przypadku maski krtaniowej 400. Także wtedy, gdy maska krtaniowa 1800 jest całkowicie włożona, nacisk wywierany przez ścianki gardła i krtani pacjenta ma skłonność do popychania płyty 440 i tylnej płyty wzajemnie ku sobie. Jednakże w masce krtaniowej 1800 nacisk wywierany na bliższy koniec części maskowej (wytworzony na przykład następujące w dalszej kolejności włożenie rurki dotchawicznej, która jest prowadzona przez rowek 1830) może odepchnąć płytę 440 od tylnej płyty w celu utworzenia szczeliny 1910. Wkładane w dalszej kolejności rurki dotchawiczne mogą biec poprzez szczelinę 1910, a następnie przez otwór 442 i do wnętrza tchawicy pacjenta.

Na fig. 20 przedstawiono widok perspektywiczny alternatywnego przykładu wykonania części maskowej 430', która może zostać wykorzystana w maskach krtaniowych zbudowanych według niniejszego wynalazku. Część maskowa 430' jest podobna do części maskowej 430, jednakże gardłowa strona płyty 440' części maskowej 430' nie jest płaska, ale tworzy stopień lub wgłębienie 2010, które rozciąga się wokół eliptycznego centralnego otworu części maskowej, Należy zauważyć, że wgłębienie 2010 może zostać wykorzystane do prawidłowego ułożenia tylnej płyty rurki powietrznej wtedy, gdy tylna płyta jest przymocowana do części maskowej. Korzystnie krtaniowa strona tylnej płyty jest związana lub przymocowana do spodu wgłębienia 2010. Gdy tylna płyta jest przymocowana do spodu wgłębienia 2010, niewielka część 2012 na dalszym końcu płyty 440' oddziela dalszy koniec tylnej płyty od dalszego końca maski krtaniowej. Może to być korzystne, gdyż rurka powietrzna jest w ogólności twardsza i sztywniejsza niż część maskowa.

Tak więc wtedy, gdy maska krtaniowa jest wkładana do wnętrza organizmu pacjenta, a dalszy koniec maski krtaniowej dotyka struktur anatomicznych wewnątrz naturalnych dróg oddechowych pacjenta, styczność następuje raczej pomiędzy ciałem pacjenta a stosunkowo miękką częścią maskową, aniżeli pacjentem a twardszą tylną płytą. Dzięki temu część maskowa 430' stanowi korzystnie prosty mechanizm służący do prawidłowego ulokowania tylnej płyty wtedy, gdy maska krtaniowa jest montowana i chroni także pacjenta przed potencjalnie urazowym kontaktem ze stosunkowo twardym dalszym końcem tylnej płyty w trakcie wkładania maski krtaniowej. Należy zauważyć, że część maskowa 430' może być wykorzystywana zamiast części maskowej 430 w masce krtaniowej 400, masce krtaniowej 1800 lub w dowolnej innej masce krtaniowej zbudowanej według niniejszego wynalazku.

PL 198 866 B1

Zgodnie z tym, co powiedziano powyżej w nawiązaniu do fig. 10b i 10c, podłużne fałdy w rurce powietrznej pozwalają na lekkie ściśnięcie rurki powietrznej w sposób podobny do harmonijki lub akordeonu. Inną zaletą podłużnych fałd jest to, że mogą one umożliwić rozszerzenie się rurki powietrznej w odpowiedzi na siły działające na wnętrze rurki. Rozszerzenie to korzystnie umożliwia zmieszczenie wkładanej w dalszej kolejności rurki dotchawicznej i dzięki temu pozwala na funkcjonowanie maski krtaniowej 400 w charakterze intubacyjnej maski krtaniowej. Na fig. 10d przedstawiono widok z boku maski krtaniowej 400, do wnętrza której włożono rurkę dotchawiczną 1010. W celu osiągnięcia konfiguracji zilustrowanej na fig. 10d dalszy koniec 1012 rurki dotchawicznej 1010 włożony został do wnętrza bliższego końca zintegrowanej sekcji 416 rurki i tylnej płyty i przepchnięty poprzez sekcję 416, aż do wyłonienia się dalszego końca 1012 przez otwór w części maskowej 430, zgodnie z tym, co pokazano. Gdy rurka dotchawiczna 1010 przemieszcza się przez zintegrowaną sekcję 416, podłużne fałdy w sekcji 416 pozwalają na jej rozszerzenie i zmieszczenie dzięki temu rurki dotchawicznej.

Należy zauważyć, że kiedy maska krtaniowa 400 wykorzystywana jest w charakterze intubacyjnej maski krtaniowej, może być pożądane zastosowanie alternatywnych przykładów wykonania rurki powietrznej 410 lub też zintegrowanej sekcji 416 rurki i tylnej płyty. Przykładowo zintegrowana sekcja 416 rurki i tylnej płyty przedstawiona na fig. 10d zawiera dwie podłużne fałdy, które biegną w dół po lewej i po prawej stronie rurki, w przeciwieństwie do jednej fałdy obecnej w sekcji 416 zilustrowanej na fig. 10b i 10c. Na fig. 10e przedstawiono przekrój poprzeczny sekcji 416 w kierunku linii 10e - 10e, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 10d. Na fig. 10e przedstawiono dwie podłużne fałdy, które biegną w dół po lewej i po prawej stronie zintegrowanej sekcji rurki i tylnej płyty. Na fig. 10e przedstawiono zintegrowaną sekcję rurki i tylnej płyty w stanie rozszerzonym. Znaczy to, iż podłużne fałdy uległy rozszerzeniu podobnie do harmonijki w celu zmieszczenia wkładanej w dalszej kolejności rurki dotchawicznej. Należy zauważyć, że rurki powietrzne zbudowane według niniejszego wynalazku mogą być zaopatrzone w jedną, dwie lub większą liczbę podłużnych fałd, które biegną w dół po lewej i po prawej stronie rurki.

Poza obecnością dodatkowych podłużnych fałd należy zauważyć, że korzystne może być, ażeby rurka powietrzna lub zintegrowana sekcja rurki i tylnej płyty intubacyjnej maski krtaniowej zbudowanej według niniejszego wynalazku, miała zmodyfikowany bliższy koniec, który byłby cylindryczny lub inaczej poszerzony w celu ułatwienia włożenia rurki dotchawicznej, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 10d.

Na fig. 10f przedstawiono widok z boku innego przykładu wykonania maski krtaniowej 400 zbudowanej według niniejszego wynalazku, zaś na fig. 10g przedstawiono widok z przodu przykładu wykonania przedstawionego na fig. 10f. W zilustrowanym przykładzie wykonania rurka powietrzna zawiera grzbiet 1020. Grzbiet 1020 rozciąga się w kierunku od części bliższej do dalszej od punktu znajdującego się w pobliżu środka tylnej płyty 419 do punktu znajdującego się w zakrzywionej części 418, który jest bliższy względem złącza tylnej płyty 419 i zakrzywionej części 418. Grzbiet 1020 rozciąga się także od zewnętrznej strony rurki powietrznej 410-o do wnętrza kanału tworzonego przez rurkę. W tym przykładzie wykonania ścianki rurki w pobliżu połączenia zakrzywionej części 418 i tylnej płyty 419 są także korzystnie słabsze niż ściany innych części rurki. Przykładowo ścianka rurki może być cieńsza w tym obszarze w celu osłabienia tej części rurki.

Przykład wykonania zilustrowany na fig. 10f i 10g ułatwia obracanie głowy pacjenta, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia. Przykładowo maska krtaniowa może zostać umieszczona w konfiguracji całkowitego włożenia, gdy pacjent spoczywa w pozycji neutralnej (to znaczy pacjent leży na plecach, zaś nos pacjenta stanowi tą część głowy pacjenta, która znajduje się najdalej od oparcia). Po ułożeniu w ten sposób maski krtaniowej, może być pożądane obrócenie głowy pacjenta. Przykładowo, jeżeli operowane jest ucho pacjenta, może być pożądane obrócenie głowy pacjenta o około dziewięćdziesiąt stopni, tak ażeby to ucho stanowiło teraz część głowy pacjenta najbardziej oddaloną od oparcia. Należy zauważyć, że powoduje to odsłonięcie ucha i ułatwia dokonanie zabiegu ucha. W sytuacji idealnej obracanie głowy pacjenta, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia 1) nie narusza uszczelnienia pomiędzy nadmuchanym mankietem a tkankami otaczającymi otwór głośniowy pacjenta, a także 2) nie powoduje zapadnięcia się wewnętrznego kanału tworzonego przez rurkę powietrzną. Osłabienie ścian rurki powietrznej w pobliżu połączenia tylnej płyty 419 i zakrzywionej części 418 pozwala na obrót dalszej części maski krtaniowej (to znaczy części maskowej i tylnej płyty) względem pozostałej części maski krtaniowej bez wywierania niepożądanego nacisku na nadmuchany mankiet, a ten z kolei ma skłonność do zachowania szczelności pomiędzy mankietem a tkankami otaczającymi otwór głośniowy w trakcie obracania głowy pacjenta.

PL 198 866 B1

Grzbiet 1020 chroni wewnętrzny kanał tworzony przez rurkę powietrzną przed zapadnięciem się, gdy głowa pacjenta jest obracana w ten sposób, a rurka powietrzna ulega w wyniku tego skręcaniu.

Na fig. 21 i 22 przedstawiono inny przykład wykonania maski krtaniowej zbudowanej według niniejszego wynalazku. W tym przykładzie wykonania wlotowa rurka 10 doprowadza powietrze (lub inny gaz) do płuc pacjenta za pośrednictwem maski 11 i tchawicy pacjenta. Jak widać to najwyraźniej na fig. 22, podstawowa struktura maski 11 zawiera stosunkowo sztywną szkieletową podstawę 12 o generalnie eliptycznym kształcie, przy czym część tej podstawy widoczna jest bezpośrednio przez załamanie poprzez zapadniętą nadmuchiwaną powłokę 13 z cienkiej folii, która będzie nadmuchiwana przez zewnętrzne źródło za pośrednictwem elastycznej linii 15 służącej do nadmuchiwania. Linia 15 zawiera konwencjonalny dwudrożny zawór zwrotny (niepokazany) służący do utrzymania stanu nadmuchania powłoki 13 (podobnie jak na fig. 21) lub też do utrzymania stanu opróżnienia powłoki (jak na fig. 22). Powłoka 13 stanowi tyko nadmuchiwaną część jednoelementowego, zintegrowanego zamknięcia obsługiwanego przez linię 15 służącą do nadmuchiwania i/lub opróżniania z powietrza, wyprodukowaną w procesie formowania obrotowego, w którym jedno tworzywo sztuczne w stanie ciekłym stopniowo tworzy cienką warstwę lub folię zestalonego tworzywa sztucznego na i poprzez wewnętrzną powierzchnię danej pierścieniowej wnęki formy, przy czym grawitacyjnie odsączona pozostałą ilość ciekłego tworzywa sztucznego tężeje na miejscu w charakterze stosunkowo sztywnego szkieletowego elementu pierścieniowego maski krtaniowej na dnie formy. Utwardzony produkt tego rodzaju formowania nie tylko spełnia wymieniona funkcję szkieletowej podstawy, ale pełni także, pomiędzy wewnętrznym obwodem a zewnętrznym obwodem dodatkową funkcję zakończenia o postaci szkieletowego pierścienia nadmuchiwanego i uginającego się na obwodzie zamknięcia powłoki tworzonej przez uformowaną folię. W przypadku opisanego zintegrowanego elementu (12/13), gdy uformowany jest z odpowiedniego tworzywa sztucznego takiego jak polichlorek winylu, cienka folia powłoki 13 ma zwykle grubość rzędu od 0,1 do 0,3 mm, zaś szkieletowa podstawa 12 może mieć zwykle grubość od 10 do 20 razy większą niż grubość folii powłoki 13. Tego rodzaju folia będzie ulegać przypadkowemu zapadnięciu lub spłaszczeniu w odpowiedzi na opróżnienie z powietrza za pośrednictwem linii 15. Należy rozumieć, że o ile możliwe jest utworzenie tak płaskiej i o stosunkowo jednorodnej grubości szkieletowej podstawy 12, możliwe jest także wykorzystanie opisanego procesu formowania do uzyskania grubości szkieletowej podstawy, która zmienia się w kierunku podłużnym, na przykład od stosunkowo grubej w bliższej części (na przykład o grubości 2-3 mm) do znacznie mniejszej grubości na dalszym końcu (na przykład 1 mm), tym samym uzyskując pożądaną giętkość dalszego końca, która może zostać wykorzystana w procesie instalowania maski krtaniowej w organizmie pacjenta. Tego rodzaju zmianę grubości w kierunku od części bliższej do dalszej zaznaczono później na fig. 25 (w miejscu 12') jako właściwość maski krtaniowej z fig. 23 i 24.

W celu zakończenia opisu maski krtaniowej z fig. 21 i 22, przedstawiono rurkę powietrzną 10, która opiera się na oraz i na zakładkę z tylną powierzchnią bliższego obszaru szkieletowej podstawy 12, przy czym dalszy otwarty koniec 16 rurki powietrznej jest korzystnie ścięty pod kątem z otwartą konfiguracją wewnątrz generalnie eliptycznego prześwitu 17 szkieletowej podstawy 12. Ostatecznie, zamknięcie tylnej strony struktury maski realizowane jest przez zadaszenie 13 o postaci namiotu wykonane z elastycznego tworzywa sztucznego, przy czym zachodząca dalsza część rurki powietrznej jest analogiem masztu poprzecznego, tak iż pokrycie namiotowego zadaszenia odchyla się od swego podłużnie środkowego oparcia tworzonego przez dalszy koniec rurki powietrznej, do swego szczelnego połączenia z obrzeżem szkieletowej podstawy, jak widać to na fig. 21, przy czym należy rozumieć, iż zadaszenie 18 jest także odpowiednio przykryte i uszczelnione na swym zamknięciu bliższego końca wokół rurki powietrznej 10.

Figury 23 i 24 przypominają figury 21 i 22 za wyjątkiem obecności dodatkowej drenującej rurki 20 ułożonej obok rurki powietrznej 21, która pod każdym względem może być taka sama jako opisano dla rurki powietrznej 10 z fig. 21 i 22 za wyjątkiem tego, że rurki powietrzne 20/21 są symetrycznie i przeciwnie przesunięte od podłużnej płaszczyzny generalnie eliptycznego kształtu maski 22. Symetrią ta biegnie, aż dalszy otwarty koniec 23 rurki powietrznej 21 przejdzie przez prześwit 24 generalnie eliptycznej pierścieniowej szkieletowej podstawy 25 struktury maski. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku maski krtaniowej z fig. 21 i 22, szkieletowy element podstawy 25 może być produktem procesu formowania obrotowego, w którym integralnie z nim formowana jest cienka pierścieniowa powłoka 26 służąca do nadmuchiwania i/lub opróżniania, za pośrednictwem elastycznej linii 15, podobnie jak na fig. 21 i 22.

PL 198 866 B1

Dla potrzeb drenażu żołądkowego, jak widać to lepiej na fig. od 25 do 29, drenująca rurka 20, przedstawiona na fig. 26, przechodzi nieznacznie zygzakowato od lekko przesuniętego sąsiedztwa z rurką powietrzną 21 do wyrównania jej dalszego końca w symetrii względem płaszczyzny strzałkowej maski. W obrębie dalszej połowy szkieletowej podstawy 25 przez podstawę 25 przechodzi dalszy koniec drenującej rurki 20 i wystaje jej ścięty pod kątem otwarty koniec 27, nieco poza dalszy koniec podstawy 25.

Jak już stwierdzono powyżej, następujące w kierunku podłużnym zmniejszanie się grubości szkieletowej podstawy 25 w kierunku dalszym, umożliwia bardziej giętkie oddziaływanie na dalszy koniec maski. Na fig. 25 zilustrowano także, iż przekrój nadmuchanej cienkiej powłoki 26 jest podobnie i stopniowo zmniejszane w kierunku dalszym, tak iż rurki 20, 21 mogą być zorientowane w pobliżu wylotu maski pod kątem alfa korzystnie o wartości leżącej w zakresie od 20° do 30°, po rozpoczęciu ich drogi nad językiem, dla powietrza (gazu) oraz połączeń obsługujących żołądek (niepokazanych), koniecznie poza jamą ustną pacjenta.

Podobnie jak w przypadku maski krtaniowej z fig. 21 i 22, struktura z fig. 23 i 24 może być zakończona podobnym do namiotu zamknięciem 28 tylnej strony maski. Ponownie tego rodzaju zamknięcie wykonane jest z giętkiego arkuszowego materiału, który na fig. 28 opiera się na rurce 20 jak na „maszcie poziomym”, na środku dalszej połowy szkieletowej podstawy 25. Na fig. 29 przedstawiono przekrój namiotowego zamknięcia 28 opartego na sąsiednich rurkach 20, 21 przy przejściu nad prześwitem 24 maski, przy czym fartuch pokrycia namiotu także jest dostosowany i przyklejony do obydwu rurek 20, 21 w celu zakończenia zamknięcia tylnej strony maski.

Na fig. 28 należy rozumieć, iż pozorny zarys 30 wypukłego profilu na przedniej stronie maski reprezentuje nadmuchanie powłoki z dala od przedniej powierzchni szkieletowej podstawy 25, zaś inny nadmuchany profil 31 w pozornym zarysie na tylnej powierzchni maski sugeruje nadmuchiwany mankiet 31 nad obwodem podstawy 25 tworzy poduszkowe oparcie maski na tylnej ścianie gardła pacjenta. Zgodnie z tym, co pokazano, materiał tylnej poduszki łączy się z namiotem zamknięcia 28 wzdłuż płaszczyzny strzałkowej przeciętej z namiotem zamknięcia 28. Dla ułatwienia zainstalowania maski w organizmie pacjenta pożądane jest, ażeby stan opróżnienia z powietrza odznaczał się minimalną grubością. Będzie to zrozumiałe na podstawie fig. 28 i 29, gdzie odpowiednie minimalne wymiary grubości D1, D2 porównywane są z maksymalnymi dostępnymi wymiarami grubości D3, D4 bez tylnej poduszki 31, zaś wymiary grubości D5, D6 z tylną poduszką 31.

W przykładzie wykonania z fig. od 30 do 32 najprostszą różnicą, jaką można zauważyć jest to, że szkieletowa podstawa 40 jest płaska, zaś jej zintegrowana cienka nadmuchiwana powłoka 41, jest poza tym taka sama jak opisano dla nadmuchiwanej powłoki 25 z fig. 25. Także dalsza część 42 drenującej rurki 43 jest lokalnie wygięta w celu uzyskania prostoliniowego, ale nachylonego kanału przez podobnie wygięty otwór 44 znajdujący się w obszarze dalszego końca podstawy 40. W pozostałej części zakładki z obszarem bliższego końca podstawy 40 drenująca rurka 43 jest przesunięta w bok w takim stopniu, iż tworzy symetryczną parę z rurką powietrzną 44, zaś obydwie rurki 43, 44 mogą być zgrzane do nośnej płaskiej tylnej powierzchni podstawy 40. Tworzący strukturę podobną do namiotu arkuszowy materiał, opisany dla zamknięcia tylnej strony maski, może być taki sam jak opisano dla fig. od 25 do 29, przy czym należy zauważyć, że na przekroju a-a z fig. 30 lokalny przekrój ma prawie taki sam wygląd, co przedstawiony na fig. 28 dla maski z fig. 27.

Według jednej z technik wytwarzania jednolitej podstawy 40 ze zintegrowaną cienką powłoką 41, ten pojedynczy element przedstawiony został w przekroju podłużnym z fig. 21 a także w widoku z góry z fig. 22, przy czym należy rozumieć, że takie kanały jak kanał 43' (dla kanału 43' drenującej rurki, dla orientacji drenującej rurki), kanał 45 (dla dostępu nadmuchującego powietrza), a także kanał 46 (tworzący prześwit) są produktem znanych struktur form typu rdzeń-trzpień oraz innych struktur tworzących formy, jako całości. Wstępne ułożenie rurek 43, 44 w sąsiedztwie obok siebie, razem z wygiętym wstępnie oraz ściętym otwartym dalszym końcem drenującej rurki 43 jest później składane w celu adhezyjnego lub innego rodzaju uszczelnienia kanału dalszego końca drenującej rurki 43 oraz dla przebitego i obwodowe szczelnego kanału ściętego dalszego końca rurki 43 do postaci związku przedstawionego na fig. 30.

W alternatywnym trybie montażu, przedstawionym na fig. 31a, uformowany wstępnie i dogodnie wygięty łącznik 5p dalszego końca, służący do późniejszego przymocowania do pozostałej części drenującej rurki (niepokazanej), stanowi wkładkę, która w procesie formowania obrotowego staje się częścią z fig. 31a przeznaczoną do późniejszego przymocowania do części maski, które stają się maskami krtaniowymi z funkcją drenażu żołądkowego. W związku z tym należy rozumieć, iż wstępnie

PL 198 866 B1 złożone drenująca rurka 43 oraz rurka powietrzna 44 kończą się nad prześwitem 46, as wystający dalej koniec drenującej rurki 43 tego wstępnego zespołu rurek (43, 44) mogą być dogodnie wpasowane w otwarty bliższy koniec łącznika 50 w celu utworzenia ciągłości całej drenującej rurki. Ciągłość taka może zostać uzyskana dzięki zastosowaniu dowolnych znanych technik łączenia teleskopowego, aż do zakresu zaznaczonego kropkowaną linią 51 na fig. 31a lub też z wykorzystaniem krótkiej tulei z termokurczliwego tworzywa sztucznego (nieprzedstawionej), która zachodzi na opierające się końce o równych średnicach, a mianowicie od bliższego końca łącznika 50 do dalszego końca dwururkowego zespołu wstępnego (43, 44).

Widok z góry szkieletowej podstawy 40' z fig. 33 jest identyczny z widokiem z fig. 32 za wyjątkiem tego, że dwa oddalone podłużne równoległe pręty 55, 56 przekraczają symetrycznie podłużną płaszczyznę strzałkową maski (nieprzedstawioną), z którą element ten może być zintegrowany. Zadaniem prętów 55, 56 jest utworzenie oparcia dla drenującej rurki 43, gdy przechodzi ona nad prześwitem i gdy zmienia ona kierunek dla symetrycznej orientacji dalszego końca względem płaszczyzny strzałkowej.

Na fig. 34a przedstawiono widok z boku innego przykładu wykonania maski krtaniowej 3400 zbudowanej według niniejszego wynalazku. Na fig. 34b i 34c przedstawiono widoki perspektywiczne maski krtaniowej 3400. Maska krtaniowa 3400 jest podobna do omówionej powyżej maski krtaniowej 400 (przedstawionej na przykład na fig. 4a - 4c). Maska krtaniowa 3400 zawiera rurkę powietrzną 3410, część maskową 3430 oraz rurkę do nadmuchiwania 3490. Do oznaczenia elementów maski krtaniowej 3400 wybrano generalnie takie symbole referencyjne, które odpowiadają symbolom zastosowanym powyżej do opisu maski krtaniowej 400 (na przykład część maskowa maski krtaniowej 3400 oznaczona została numerem 3430, zaś część maskowa maski krtaniowej 400, przedstawiona przykładowo na fig. 4a, oznaczona została numerem 430).

Na fig. 35a przedstawiono widok z boku części maskowej 3430 w stanie, w którym mankiet jest nadmuchany. Na fig. 35b przedstawiono widok przedniej strony części maskowej 3430 w kierunku linii 35b-35b, jak pokazano na fig. 35a. Na fig. 35c przedstawiono widok perspektywiczny przedniej strony części maskowej 3430. Na fig. 35d przedstawiono widok tylnej strony części maskowej 3430 w kierunku linii 35d-35d, jak pokazano na fig. 35a. Na fig. 35e przedstawiono przekrój części maskowej 3430 w kierunku linii 35e - 35e, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35a.

Podobnie jak miało to miejsce w przypadku części maskowej 430 (przedstawionej przykładowo na fig. 5a), część maskowa 3430 zawiera płytę 3440, nadmuchiwany mankiet 3460, a także rurkę do nadmuchiwania 3490. Jak jednak przedstawiono najwyraźniej na fig. 35a, 35d oraz 35e, część maskowa 3430 zawiera także oparcie 3470. Jak zostanie to omówione bardziej szczegółowo poniżej, oparcie 3470 korzystnie 1) zwiększa zwartość budowy części maskowej 3430 bez niekorzystnego wpływu na łatwość wkładania maski krtaniowej 3400, a także 2) zapobiega przed zablokowaniem przez nagłośnię kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową 3400.

Omówiony zostanie teraz jeden ze sposobów takiego formowania części maskowej 3430, ażeby zawierała ona oparcie 3470. Jak już stwierdzono powyżej, część maskowa 430 (przedstawiona na przykład na fig. 5d) jest korzystnie wykonana z wykorzystaniem techniki formowania obrotowego, przy czym część maskowa 430 jest tak uformowana, że płyta 440 tworzy centralny otwór 442. Część maskowa 3430 jest także korzystnie uformowana z wykorzystaniem takiej samej techniki formowania obrotowego opisanej powyżej w odniesieniu do części maskowej 430, jednakże obrotowe formy mogą być zmienione, tak ażeby płyta 3440 była lita i nie tworzyła centralnego otworu. W odniesieniu do fig. 35d, po utwardzeniu części maskowej 3430 i wyjęciu jej z obrotowej formy, oparcie 3470 może zostać wykonane poprzez wycięcie w płycie 3440 nacięcia 3472 o kształcie podkowy. W oparciu 3470 znajdują się także otwory 3478. Na swym dalszym końcu oparcie 3470 przylega do płyty 3440 i stanowi z nią zintegrowany element. Jednakże nacięcie 3472 o kształcie podkowy pozwala bliższemu końcowi 3476 oparcia 3470 jak również częściom oparcia 3470, które są oddzielone od płyty przez nacięcie 3472, na obracanie się w górę i w dół względem pozostałej części płyty 3440. Po wycięciu w płycie 3440 nacięcia 3472 o kształcie podkowy, korzystnie nadmuchiwany jest mankiet 3460, po czym bliższy koniec 3476 oparcia 3470 jest wpychany do wnętrza otworu o kształcie misy, tworzonego przez nadmuchany mankiet 3460. Po umieszczeniu oparcia 3470 wewnątrz otworu tworzonego przez nadmuchany mankiet, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35a i 35e, zewnętrzny obwód 3480 oparcia 3470 jest korzystnie zgrzewany (na przykład w procesie zgrzewania ultradźwiękowego lub z wykorzystaniem spoiw) do wewnętrznego obwodu lub do wewnętrznej ściany 3462 mankietu 3460.

PL 198 866 B1

Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35e, można uważać, iż nadmuchany mankiet 3460 tworzy wewnętrzną ścianę 3462 oraz zewnętrzną ścianę 3464. Wewnętrzna ściana 3462 oraz zewnętrzna ściana 3464 są rozdzielone przez eliptyczny cylinder zaznaczony na fig. 35e przerywanymi liniami 3468. Ten eliptyczny cylinder jest także zaznaczony przez przerywaną linię 3468 na fig. 35b. Należy zauważyć, że o ile cylindry odznaczają się okrągłym przekrojem poprzecznym, to eliptyczny cylinder oznaczony przerywanymi liniami 3468 odznacza się generalnie eliptycznym lub podłużnym przekrojem poprzecznym. Wracając do fig. 35e, należy zauważyć, że centralny otwór tworzony przez generalnie toroidalny nadmuchiwany mankiet 3460 jest ograniczony przez wewnętrzną ścianę 3462 mankietu 3460. Oparcie 3470 jest korzystnie ograniczone do mankietu 3460 w pewnych punktach leżących wzdłuż wewnętrznej ściany mankietu 3462.

Ze względu na to, że oparcie 3470 jest związane z mankietem 3460, opróżnienie mankietu 3460 spowoduje pociągnięcie oparcia 3470 w kierunku krtaniowo-gardłowym, w wyniku czego oparcie 3470 będzie prawie równoległe do płyty 3440. W praktyce wtedy, gdy mankiet 3460 jest całkowicie opróżniony z powietrza, oparcie 3470 ma skłonność do lekkiego przesunięcia w kierunku gardłowokrtaniowym od płyty 3440 (lub nad płytą 3440, gdy część maskowa 3430 znajduje się w położeniu przedstawionym na fig. 35a). Przeciwnie, nadmuchanie mankietu 3460 powoduje, iż mankiet 3460 ciągnie oparcie 3470 w kierunku gardłowo-krtaniowym, w wyniku czego oparcie 3470 zostaje pochylone względem płyty 3440, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35a.

Gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, reakcja mięśni w obszarze krtani może spowodować powstanie sił działających w kierunku strzałek F, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35b. Siły te odchylają nadmuchany mankiet w kierunku linii środkowej 3431 części maskowej. Jeśli siły te staną się wystarczająco duże, ruch nadmuchanego mankietu w kierunku linii środkowej 3431 może zredukować wielkości lub zablokować kanał powietrzny utworzony przez maskę krtaniową. W masce krtaniowej 3400 oparcie 3470 korzystnie przeciwdziała ruchowi nadmuchanego mankietu w kierunku strzałek F i dzięki temu działa jako przeciwwaga dla tych sił.

Innym sposobem uzyskania przeciwdziałania części maskowej siłom w kierunku strzałek F, który nie wiąże się z zastosowaniem oparcia 3470, jest po prostu wykonanie części maskowej ze sztywniejszego materiału. Jednakże pomimo tego, że usztywnienie części maskowej będzie miało korzystny wpływ na przeciwdziałanie tym siłom, spowoduje to także, że część maskowa będzie mniej giętka, co niekorzystnie spowoduje, iż część maskowa będzie trudniejsza do włożenia do dróg oddechowych pacjenta. Jak już stwierdzono powyżej w nawiązaniu do fig. 17, część maskowa maski krtaniowej ma korzystnie zdolność do zginania wokół osi rozciągającej się w kierunku od lewej do prawej w celu ułatwienia włożenia do wnętrza organizmu pacjenta bez uszkodzenia struktur, które tworzą anatomiczne drogi oddechowe pacjenta. Obecność oparcia 3470 nie powoduje znacznego zwiększenia siły wymaganej do wygięcia części maskowej 3430 wokół osi rozciągającej się w kierunku od lewej do prawej (zgodnie z tym, co pokazano na fig. 17). Tak więc obecność oparcia 3470 powoduje zwiększenie strukturalnej integralności części maskowej 3430 (poprzez zwiększenie odporności części maskowej na siły przykładane w kierunku strzałek F, przedstawione na fig. 35b) nie powodując utrudnienia wkładania maski krtaniowej 3400 do wnętrza organizmu pacjenta.

Inne zadanie oparcia 3470 związane jest z blokowaniem kanału powietrznego przez nagłośnię. Jak wiadomo, jedną z potencjalnych wad masek krtaniowych jest to, że wtedy, gdy pacjent leży na plecach, nagłośnia czasami opada w dół do wnętrza otworu tworzonego przez nadmuchany mankiet i blokuje kanał powietrzny tworzony przez maskę krtaniową. Patent nr 5 297 547 jest przykładem patentu, w którym ujawniono zastosowanie arkusza z otworem do uniemożliwienia zablokowania kanału powietrznego maski krtaniowej przez nagłośnię. W masce krtaniowej, 3400 jeśli nagłośnia opadnie, to zamiast wpaść do wnętrza kanału powietrznego tworzonego przez rurkę powietrzną 3410 (przedstawioną przykładowo na fig. 34a) spocznie ona na oparciu 3470. Otwory 3478 są wystarczająco długie, ażeby pomimo tego, że nagłośnia może zablokować część otworów 3478, nie zakryje ona ani nie zablokuje wszystkich otworów 3478, zaś nie zakryte otwory 3478 skutecznie zapobiegną zablokowaniu przez nagłośnię kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową 3400.

W przeciwieństwie do oparć znanych ze stanu techniki, oparcie 3470 przymocowane jest do wewnętrznej ściany 3462 mankietu 3460. Dzięki temu przymocowaniu, mankiet wtedy, gdy jest nadmuchany, ma skłonność do utrzymywania oparcia 3470 w pożądanej pozycji. Jeżeli nagłośnia lub dowolna inna część organizmu spowoduje odchylenie oparcia 3470 w kierunku krtaniowo-gardłowym, mankiet ma skłonność do utrzymywania oparcia 3470 w miejscu i przeciwdziała ruchowi oparcia. Mankiet 3460 w efekcie stanowi poduszkowe oparcie dla oparcia 3470.

PL 198 866 B1

Jak omówiono to powyżej, jednym ze sposobów formowania części maskowej 3430 jest uformowanie płyty 3440 bez centralnego otworu, a następnie wykonanie oparcia 3470 poprzez wycięcie w płycie 3440 nacięcia 3472 o kształcie podkowy.

Wedle jednego z korzystnych sposobów wytwarzania część maskowa 3430 jest formowana poprzez obrotowe formowanie zaś oparcie 3470 jest formowane w trakcie formowania obrotowego równocześnie z pozostałą częścią części maskowej 3430. Na fig. 36 przedstawiono przekrój formy 800'', która może być wykorzystywana do uformowania części maskowej 3430. Forma 800' jest podobna do formy 800 (przedstawionej na fig. 8a - 8d) i zawiera górny element 810' oraz dolny element 812'. W przeciwieństwie do formy 800, w formie 800' dolny element 812' tworzy wgłębienie 814. Po przemieszczeniu formy 800' lub takim obróceniu, ażeby pokryć wszystkie wewnętrzne ściany ciekłym tworzywem sztucznym stosowanym do wykonania części maskowej, forma 800' przytrzymywana jest w położeniu przedstawionym na fig. 36, aż ciekłe tworzywo sztuczne ulegnie stwardnieniu. Obecność wgłębienia 814 pozwala na jednoczesne utworzenie płyty 3440 oraz oparcia 3470 przez ciekłe tworzywo sztuczne. Gdy część maskowa 3430 jest pierwszy raz wyjmowana z formy 800', oparcie 3470 jest w dalszym ciągu połączone z płytą 3440 za pośrednictwem cienkiej warstwy utwardzonego ciekłego tworzywa sztucznego. Ta cienka warstwa materiału łączącego płytę 3440 i oparcie 3470 rozciąga się generalnie wzdłuż zarysu nacięcia 3472 o kształcie podkowy, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35d. Oparcie 3470 może zostać z łatwością oddzielone od płyty 3440 poprzez proste pociągnięcie oparcia 3470, wystarczająco silnie do rozerwania tejże cienkiej warstwy utwardzonego materiału. Oderwanie to powoduje w efekcie utworzenia nacięcia 3472 o kształcie podkowy. Należy zauważyć, że tego rodzaju procedura jest prostsza i mniej kosztowna niż wycinanie nacięcia 3472 o kształcie podkowy z zasadniczo płaskiej płyty. Należy także zauważyć, że forma 800' korzystnie zawiera elementy, które tworzą otwory 3478 oparcia 3470. Po takim właśnie uformowaniu odległości 3470, jest ono korzystnie mocowane do wewnętrznej ściany 3642 nadmuchiwanego mankietu, zgodnie z tym, co już opisano powyżej.

Omówiona teraz zostanie rurka powietrzna 3410. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku rurki powietrznej 410 (przedstawionej na przykład na fig. 4a - 4c), rurka powietrzna 3410 korzystnie zawiera dwa elementy: łącznik 3411 oraz zintegrowaną sekcję 3416 rurki i tylnej płyty. Na fig. 37a przedstawiono widok z boku sekcji 3416 rurki i tylnej płyty. Na fig. 37b przedstawiono widok przedniej strony sekcji 3416 rurki i tylnej płyty. Na fig. 37c i 37d przedstawiono przekroje wzdłuż linii 37c - 37c oraz 37d - 37d, odpowiednio, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 37a. Na fig. 38a przedstawiono widok perspektywiczny łącznika 3411. Na fig. 38b i 38c przedstawiono przekroje łącznika 3411 wzdłuż kierunku linii odpowiednio 38b - 38b oraz 38c - 38c, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 38a. Na fig. 38d przedstawiono widok od czoła bliższego końca łącznika 3411 w kierunku wskazywanym przez linię 38d - 38d, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 38a.

Należy zauważyć, że łącznik 3411 jest podobny do łącznika 411 (przedstawiony na przykład na fig. 9b), a także zintegrowana sekcja 3416 rurki i tylnej płyty jest podobna do sekcji 416 (przedstawionej na przykład na fig. 9e). Omówione teraz zostaną niektóre właściwości łączników 3411, 411 oraz zintegrowanych sekcji 3416, 416 rurki i tylnej płyty. Odwołując się do fig. 38a - 38d łącznik 3411 zawiera bliższą część 3412 oraz dalszą część 3413. Bliższa część 3412 jest korzystnie cylindryczna i tak skonfigurowana, ażeby mogła być połączona ze standardowymi urządzeniami wentylacyjnymi lub anestezjologicznymi. Dalsza część 3413 jest korzystnie podłużna. Łącznik 3411 zawiera ponadto tarczowatą płytę lub kołnierz 3414. Łącznik 3411 tworzy uszczelniony wewnętrzny kanał powietrzny 3415, który rozciąga się w całości poprzez bliższą część 3412 i dalszą część 3413. W bliższej części 3412 przekrój poprzeczny kanału powietrznego 3415 jest kołowy, zaś w dalszej części 3413 przekrój poprzeczny kanału powietrznego 3415 jest podłużny.

Odwołując się do fig. 37a - 37d, zintegrowana sekcja 3416 rurki i tylnej płyty zawiera bliższą część 3417, centralną lub zakrzywioną część 3418 oraz tylną płytę 3419. Sekcja 3416 tworzy wydrążony wewnętrzny kanał 3421, który rozciąga się w całości poprzez bliższą część 3417, centralną część 3418 oraz tylną płytę 3419. Sekcja 3416 tworzy lewą stronę 3410-1, a także prawą stronę 3410-r (przedstawioną przykładowo zgodnie z tym, co pokazano na fig. 37b). Sekcja 3416 tworzy także wewnętrzną stronę 3410-i oraz zewnętrzną stronę 3410-o (przedstawioną przykładowo na fig. 37a). Zgodnie z tym, co pokazano na przykład na fig. 34a oraz 37d, centralna część 3418 zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty tworzy podłużne fałdy 3425, które rozciągają się wzdłuż lewej strony i prawej strony centralnej części 3418 oraz do wnętrza tylnej płyty 3419.

PL 198 866 B1

Rurka powietrzna 3410 montowana jest poprzez połączenie z sobą łącznika 3 411 oraz zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 34a, gdy elementy te są połączone, kołnierz 3414 łącznika opiera się o bliższy koniec 3420 zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty. Także dalsza część 3413 łącznika 3411 rozciąga się teleskopowo do wnętrza wewnętrznego kanału 3421 tworzonego przez bliższą część 3417 zintegrowanej sekcji rurki i tylnej płyty. Gdy łącznik 3411 oraz sekcja 3416 są zmontowane, wewnętrzny kanał 3415 łącznika 3411 łączy się z wewnętrznym kanałem 3421 zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty, w związku z czym rurka powietrzna 3410 tworzy nieprzerwany szczelny wewnętrzny kanał, który rozciąga się od bliższego końca rurki do dalszego końca rurki.

Gdy łącznik 3411 jest całkowicie włożony do wnętrza bliższej części 3417 w celu zmontowania rurki powietrznej 3410, dalszy koniec łącznika 3411 znajduje się w punkcie 3411-d, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 37a. Tak więc wtedy, gdy rurka powietrzna 3410 jest zmontowana, wewnętrzny kanał rurki powietrznej tworzony jest przez 1) kanał powietrzny 3415 łącznika 3411, który rozciąga się od bliższego końca rurki powietrznej 3410 do punktu 3411-d, a także przez 2) część wewnętrznego kanału 3421 zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty, która rozciąga się od punktu 3411-d do tylnej płyty 3419. Innymi słowy mówiąc, ze względu na to, że dalsza część 3413 łącznika 3411 jest teleskopowo włożona do wnętrza bliższej części 3417, część wewnętrznego kanału 3421 tworzona przez bliższą część 3417 rozciągającą się od bliższego końca 3420 sekcji 3416 do punktu 3411-d, nie tworzy wewnętrznego kanału powietrznego rurki powietrznej 3410, a zamiast tego tworzy kanał przewidziany do przyjęcia dalszej części 3413 łącznika 3411. W odniesieniu do fig. 34a, w jednym z przykładów wykonania maski krtaniowej 3400 w dorosłym rozmiarze kobiecym, grubość T30 centralnej części 3418, mierzona od wewnętrznej strony 3410-i do zewnętrznej strony 3410-o, równa jest zasadniczo 12,75 milimetra, zaś grubość T31 bloku zgryzu jest zasadniczo równa 13,91 milimetrów.

Tylna płyta 3419 tworzy krtaniową stronę 3422 oraz gardłową stronę 3423. Gdy maska krtaniowa 3400 jest zmontowana, krtaniowa strona 3422 tylnej płyty 3419 jest przymocowana do gardłowej strony 3444 części maskowej 3430. Także wtedy, gdy maska krtaniowa 3400 jest zmontowana, wewnętrzny kanał rurki powietrznej 3410 łączy się z otworami 3478 oparcia 3470, takiż maska krtaniowa 3400 tworzy szczelny kanał powietrzny, który rozciąga się od bliższego końca rurki 3410 do przedniej strony 3448 misowatego otworu tworzonego przez nadmuchany mankiet.

Jak stwierdzono powyżej, łącznik 3411 oraz zintegrowana sekcja 3416 rurki i tylnej płyty są podobne do łącznika 411 oraz sekcji 416 (omówionych powyżej na przykład w nawiązaniu do fig. 9a - 9g). Jednakże łącznik 3411 oraz sekcja 3416 zawierają dodatkowo elementy, które ułatwiają prowadzenie rurki dotchawicznej poprzez maskę krtaniową 3400 a przez to ułatwiają zastosowanie maski krtaniowej 3400 w charakterze intubacyjnej maski krtaniowej. Przykładowo zgodnie z tym, co pokazano na fig. 37d, w centralnej części 3418 zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty przekrój poprzeczny kanału powietrznego 3421 odznacza się obecnością nacięcia lub wgłębienia 3424, które rozciąga się wzdłuż wewnętrznej powierzchni wypukłej (lub zewnętrznej 0 strony 3410-o. Nacięcie 3424, którego przekrój poprzeczny ma kształt podobny do łuku okręgu, rozciąga się korzystnie wzdłuż centralnej części 3418. Należy zauważyć, że jeżeli rurka dotchawiczna wkładana jest poprzez rurkę powietrzną 3410, nacięcie 3424 korzystnie prowadzi rurkę dotchawiczną wzdłuż środka wewnętrznego kanału 3421. Utrzymanie rurki dotchawicznej w środku kanału powietrznego ułatwia wyrównanie dalszego końca rurki dotchawicznej w otworze głośni, a dzięki temu ułatwia intubację. Należy także zauważyć, że wewnętrzny kanał 3421 jest ta zwymiarowany, że kiedy do wnętrza rurki powietrznej 3410 wkładana jest cylindryczna rurka dotchawiczna, rurka dotchawiczna nie spowoduje całkowitego wypełnienia wewnętrznego kanału 3421 i dlatego nie zablokuje kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową 3400. Pomimo tego, że rurka dotchawiczna wypełni cylindryczną część kanału, tworzonego częściowo przez nacięcie 3424, to powietrze w dalszym ciągu będzie miało możliwość przejścia przez rurkę powietrzną 3410 wzdłuż lewej strony i prawej strony rurki dotchawicznej.

Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 38d, kanał powietrzny 3415 w dalszej części 3413 łącznika 3411 odznacza się obecnością górnych i dolnych nacięć 3426 służących do prowadzenia rurki dotchawicznej, przekrój poprzeczny wewnętrznego kanału tworzonego przez centralną część 3418 korzystnie łagodnie przechodzi od przekroju poprzecznego przedstawionego na fig. 37d do przekroju poprzecznego, który pasuje do przekroju poprzecznego wewnętrznego kanału tworzonego przez dalszą część 3413 przedstawioną na fig. 38d, dzięki czemu brak jest gwałtownej zmiany kształtu kanału powietrznego w punkcie 3411-d. Należy zauważyć, że w ogólności do prowadzenia cylindrycznej rurki dotchawicznej zastosować można rozmaite kształty nacięć lub wgłębień w rurce powietrznej 3410,

PL 198 866 B1 jednakże ogólne wskazania, co do projektowania nacięć są następujące. W stosunkowo prostoliniowym bliższym końcu rurce powietrznej 3410 korzystne jest wprowadzenie nacięć zarówno po wewnętrznej stronie 3410-i jak i po zewnętrznej stronie 3410-o rurki powietrznej w celu utrzymywania wprowadzonej rurki dotchawicznej w środku rurki powietrznej 3410 (zgodnie z tym, co pokazano na fig. 38d). Gdy wprowadzona rurka dotchawiczna rozciąga się do wnętrza centralnej części 3418 zintegrowanej sekcji 3416 rurki i tylnej płyty, krzywa tworzona przez centralną część 3418 zmusi rurkę dotchawiczną do ruchu w kierunku zewnętrznej strony 3410-o rurki powietrznej 3410. Zgodnie z tym, co powiedziano, w obszarze zakrzywionej centralnej części 3418 korzystne jest uwypuklenie nacięcia 3424, które rozciąga się wzdłuż wewnętrznej powierzchni zewnętrznej strony 3410-o rurki powietrznej 3410. Należy zauważyć, że nacięcia służące do prowadzenia rurki dotchawicznej mogą rozciągać się wzdłuż wewnętrznych powierzchni zarówno wewnętrznej strony 3410-i jak i zewnętrznej strony 3410-o centralnej części 3418.

Na fig. 39a przedstawiono rurkę dotchawiczną 3900, która została włożona do wnętrza maski krtaniowej 3400. Zgodnie z tym, co pokazano, dalszy koniec rurki dotchawicznej 3900 włożony został do wnętrza bliższego końca rurki powietrznej 3410 i przemieszczony przez rurkę powietrzną 3410 aż do wyjścia dalszego końca rurki dotchawicznej 3900 przez centralny otwór 3478 oparcia 3470. Z tego położenia dalszy ruch rurki dotchawicznej 3900 spowoduje wejście jej dalszego końca do otworu głośni pacjenta.

Na fig. 39 przedstawiono widok od przodu rurki dotchawicznej 3900 rozciągającej się poprzez maskę krtaniową 3400. Zgodnie z tym, co pokazano, dalszy koniec rurki dotchawicznej 3900 biegnie przez centralny otwór 3478 oparcia 3470, popychając tym samym pręty 4012, 4014, które tworzą po bokach otwory 3478 i zmniejszając rozmiar otworów 3478 znajdujących się po każdej stronie centralnego otworu.

Na fig. 40a przedstawiono inny przykład wykonania części maskowej 3430, w której oparcie 3470 tworzy okno lub wycięcie 4010, zaznaczone przerywaną linią. Oparcie 3470 tworzy w ogólności dwa pręty 4012 i 4014. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 40a, nad prętem 4012 znajduje się inny otwór 3478 oparcia, zaś jeszcze inny otwór 3478 znajduje się pod prętem 4014. Dodanie wycięcia 4010 do oparcia 3470 skutecznie oddziela dalsze końce prętów 4012, 4014 od oparcia 3470 i pozwala na zagięcie prętów w górę lub w dół względem pozostałej części oparcia 3470. Zazwyczaj pręty 4012, 4014 leżą generalnie współpłaszczyznowo z resztą oparcia 3470. Jednakże wtedy, gdy oparcie 3470 zawiera wycięcie 4010, posuwająca się naprzód rurka dotchawiczna może spowodować przemieszczenie się prętów 4012, 4014 w kierunku gardłowo-krtaniowym względem pozostałej części oparcia. Gdy pręty ulegną takiemu przemieszczeniu, można uważać, iż oparcie 3470 tworzyć będzie jeden powiększony otwór zamiast trzech odrębnych otworów 3478, zaś posuwająca się naprzód rurka dotchawiczna będzie mogła przejść przez ten powiększony otwór. Na fig. 40b zilustrowano rurkę dotchawiczną 3900 poruszającą się poprzez oparcie, w którym znajduje się wycięcie 4010. Zgodnie z tym, co pokazano, rurka dotchawiczna 3900 spowodowała przemieszczenie prętów 4012, 4014 w kierunku gardłowo-krtaniowym (to znaczy w dół, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 40b), przy czym rurka dotchawiczna 3900 przechodzi przez oparcie 3470 nie rozciągając prętów na boki, jak pokazano na fig. 39b. Należy zauważyć, że, iż forma wykorzystywana do wytworzenia części maskowej 3430 może także zawierać właściwości służące do utworzenia wycięcia 4010.

Jak stwierdzono powyżej, w celu ułatwienia włożenia maski krtaniowej do organizmu pacjenta, opróżniona z powietrza maska krtaniowa powinna być tak cienka jak tylko jest to możliwe. W odniesieniu do fig. 16a, najgrubsza część maski krtaniowej 400 w stanie opróżnionym z powietrza, oznaczona została symbolem T11 i znajduje się na wysokości bliższego końca części maskowej. W masce krtaniowej 3400 rurka powietrzna 3410 tworzy korzystnie właściwość, która pozwala na zmniejszenie tej grubości. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 9e, krtaniowa strona 422 tylnej płyty rurki powietrznej 410 jest zasadniczo płaska. Jednakże jak pokazano na fig. 37a, krtaniowa strona 3422 tylnej płyty rurki powietrznej 3410 nie jest płaska. W szczególności bliższy koniec krtaniowej strony 3422 zawiera wgłębioną część 3401, która jest nachylona pod kątem względem pozostałej części krtaniowej strony. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 34d, w trakcie montowania maski krtaniowej 3400, gdy część maskowa 3430 jest początkowo łączona z rurką powietrzną 3410, wgłębiona część krtaniowej strony 3422 tylnej płyty powoduje utworzenie szczeliny 3402 pomiędzy gardłową stroną części maskowej a krtaniową stroną tylnej płyty. Szczelina ta zostaje wyeliminowana wtedy, gdy proces wytwarzania maski krtaniowej 3400 ulega zakończeniu (jak pokazano na fig. 34a) poprzez połączenie bliższego końca gardłowej strony 3444 płyty 3440 części maskowej 3430 z wgłębioną częścią 3401 krtaniowej

PL 198 866 B1 strony tylnej płyty rurki powietrznej 3410. Należy zauważyć, że kiedy maska krtaniowa 3400 jest opróżniona z powietrza, obecność wgłębionej części 3401 pozwala na zmniejszenie grubości maski krtaniowej w porównaniu do maski krtaniowej 400 w punkcie zaznaczonym na fig. 16a symbolem T11.

Gdy maska krtaniowa 3400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, obecność wgłębionej części 3401 może zmniejszyć ciśnienie wywierane przez bliższy koniec części maskowej 3430 na narządy anatomiczne pacjenta. Jednakże takie zmniejszenie ciśnienia nie powoduje znacznego pogorszenia jakości uszczelnienia wokół otworu głośni, tworzonego przez maskę krtaniową 3400. Na jakość tego uszczelnienia w mniejszym stopniu wpływa ciśnienie panujące pomiędzy nadmuchanym mankietem a narządami anatomicznymi pacjenta niż pole powierzchni obszaru styczności pomiędzy nadmuchanym mankietem a narządami anatomicznymi pacjenta. Maska krtaniowa 3400 korzystnie zwiększa to pole powierzchni obszaru styczności (i dzięki temu poprawia jakość tego uszczelnienia), poprzez wykonanie mankietu 3460 z bardzo cienkiej warstwy bardzo miękkiego materiału. W przykładach wykonania materiał stosowany do wykonania części maskowej 3430 odznacza się twardością o wartości wynoszącej pięćdziesiąt pięć w skali Shore A, zaś grubość ścianki mankietu jest korzystnie zasadniczo równa 0,2 milimetra. Część maskowa 3430 może być wykonana z PCW. Gdy maska krtaniowa 3400 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, wewnątrz mankietowe ciśnienie ma korzystnie wartość pomiędzy dwadzieścia a osiemdziesiąt centymetrów wody. Zastosowanie takiego stosunkowo niskiego ciśnienia wewnątrz mankietu w połączeniu z bardzo cienkim i giętkim mankietem korzystnie zwiększa pole powierzchni obszaru styczności pomiędzy mankietem a narządami anatomicznymi pacjenta i dzięki temu daje uszczelnienie o wysokiej jakości wokół otworu głośni.

Kształt nadmuchanego mankietu, zaś w szczególności krtaniowej strony nadmuchanego mankietu może także zostać wybiórczo dostosowany, w celu zwiększenia lub zmniejszenia pola powierzchni obszaru styczności pomiędzy mankietem a narządami anatomicznymi pacjenta, w celu wpływania, na jakość uszczelnienia jak również pozostałe parametry. Przykładowo na fig. 14 i 34c zilustrowano dwa różne profile krtaniowej strony nadmuchanego mankietu. Mankiet skonfigurowany zgodnie z fig. 14 tworzy obszar styczności z narządami anatomicznymi pacjenta o mniejszym polu powierzchni niż mankiet przedstawiony na fig. 34c. W szczególności dalszy koniec mankietu przedstawionego na fig. 34c tworzy powiększony obszar styczności. Większy obszar styczności w przypadku mankietu przedstawionego na fig. 34c uzyskiwany jest poprzez „zaokrąglenie” lub „stępienie” stosunkowo ostrego wierzchołka dalszego końca centralnego otworu mankietu przedstawionego na fig. 14. Należy zauważyć, że profil krtaniowej strony mankietu przedstawiony na fig. 14, jest podobny do profilu dobrze znanego produktu sprzedawanego przez firmę LMA International SA of Henley, z Anglii, znanego jako „klasyczny”. Dalszy koniec mankietu przedstawiony na fig. 34c daje zwiększone pole powierzchni obszaru styczności z narządami anatomicznymi pacjenta i może dzięki temu zwiększyć jakość uszczelnienia tworzonego przez maskę krtaniową. Jednakże profil krtaniowej strony klasycznego mankietu (przedstawiony w ogólności na fig. 14), zaś w szczególności stosunkowo ostry wierzchołek na dalszym końcu centralnego otworu mankietu, może faktycznie być korzystny ze względu na inne czynniki. Doświadczenie kliniczne pokazało, iż maski krtaniowe z mankietami o klasycznym profilu mogą odznaczać się lepszymi właściwościami wentylacyjnymi. Zgodnie z tym, co powiedziano, profil krtaniowej strony klasycznego mankietu może być korzystnym profilem dla wszystkich ujawnionych w niniejszym opisie masek krtaniowych.

Jak omówiono to powyżej w nawiązaniu do fig. 20, może być korzystne, ażeby część maskowa zawierała wgłębienie 2010. Takie wgłębienie 2010 ułatwia umieszczenie tylnej płyty zintegrowanej sekcji rurki i tylnej płyty w pożądanym miejscu na części maskowej w trakcie montowania maski krtaniowej. Jak zaznaczono linią 3510 (przedstawioną na fig. 35d), część maskowa 3430 może także tworzyć wgłębienie służące do umieszczenia rurki powietrznej w trakcie montażu. Jak pokazano na fig. 34a, 34b oraz 35d, część maskowa 3430 może także zawierać występy ustalające 3520. Jak pokazano na fig. 37a oraz 37b, tylna płyta 3419 zintegrowanej sekcji 3426 rurki i tylnej płyty może także tworzyć wgłębienie 3530. W trakcie montowania maski krtaniowej 3400 występy ustalające 3520 pasują do wgłębień 3530 i dzięki temu ułatwiają umieszczenie rurki powietrznej 3410 w pożądanym położeniu względem części maskowej 3430.

Jak omówiono to powyżej, oparcie 3470 korzystnie 1) zwiększa integralność strukturalną części maskowej 3430 bez niekorzystnego wpływu na łatwość wkładania maski krtaniowej 3400, a także 2) zapobiega zablokowaniu przez nagłośnię kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową 3400. Omówiono powyżej kilka przykładów wykonania oparcia 3470. Należy zauważyć, że wynalazek obejmuje także inne przykłady wykonania oparć, które spełniają podobne funkcje. Na fig. 41a przed32

PL 198 866 B1 stawiono widok z góry innego oparcia 4170 zbudowanego według niniejszego wynalazku. Na fig. 41b przedstawiono widok z boku oparcia 4170 w kierunku wskazywanym przez strzałkę 41b - 41b z fig. 41a.

Zgodnie z tym, co pokazano, oparcie 4170 zawiera obrzeże 4172 o kształcie podkowy oraz centralny pręt 4174. Obrzeże 4172 rozciąga się od bliższego końca 4176 i rozciąga się wzdłuż linii środkowej 4180 wokół dwóch trzecich odległość w kierunku dalszych końców 4178.

Na fig. 35a przedstawiono generalnie widok z boku części maskowej 3430, w której zainstalowano oparcie 4170. Patrząc z boku, oparcie 4170 ma generalnie kształt wskazywany przez kropkowaną linię stosowaną na fig. 35a do oznaczenia położenia oparcia 3470. Oparcie 4170 przywiera korzystnie do wewnętrznej ściany 3462 mankietu, podobnie jak oparcie 3470.

Należy zauważyć, że podobnie jak oparcie 3470, oparcie 4170 także przeciwdziała ściskaniu części maskowej przez siły wywierane w kierunku strzałek F przedstawionych na fig. 35b. Oparcie 4170 nie zwiększa także znacznie siły wymaganej do wygięcia części maskowej wokół osi biegnącej w kierunku od lewej do prawej, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 17. Także centralny pręt 4174 pełni funkcję podnoszenia nagłośni lub zapobiegania zablokowaniu przez nagłośnię kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową. Tak więc oparcie 4170 pełni podobną funkcję, co opisany powyżej przykład wykonania oparcia 3470.

Na fig. 42 i 43 przedstawiono inne przykłady wykonania oparć 4270, 4370, zbudowanych według niniejszego wynalazku. Oparcie 4270 (fig. 42) jest podobne do oparcia 4170, z tym, że oparcie 4270 nie zawiera centralnego pręta. Oparcie 4370 (fig. 43) jest podobne do oparcia 4270 w tym, że nie tworzy ono centralnego pręta. Jednakże oparcie 4370 jest w ogólności raczej eliptyczne niż o kształcie podkowy, jak w przypadku oparć 4170 i 4120. Tak więc pomimo, iż oparcia 4270, 4370 mogą być wykorzystywane do zwiększenia strukturalnej spójności części maskowej oraz przeciwdziałania zapadaniu się części maskowej w obecności sił wywieranych w kierunku strzałek F, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35b, oparcia 4270, 4370 nie są pomocne przy zapobieganiu opadania nagłośni blokującej kanał powietrzny tworzony przez maskę krtaniową. Należy zauważyć, że oparcie 4370 może zostać tak zmodyfikowane, ażeby zawierało centralny pręt i dzięki temu pomagało także w ochronie przed blokowaniem kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową przez nagłośnię. Oparcia takie jak 4170 i 4270 mogą być przyklejone do wewnętrznej ściany 3462 mankietu części maskowej. Korzystnym materiałem stosowanym do wykonania oparć 4170, 4270, 4370 jest PCW. Korzystnie materiał stosowany do budowy tych oparć odznacza się twardością o wartości wynoszącej w przybliżeniu dziewięćdziesiąt w skali Shore A. Oparcia te mogą mieć około 0,7 milimetra grubości.

Zaletą stosowania oparć, takich jak na przykład 4170 i 4270, jest to, że mogą być one wykonane z materiału, który jest znacznie sztywniejszy lub twardszy niż materiał stosowany do wykonania części maskowej maski krtaniowej. Faktycznie z kolei potencjalną wadą oparcia 3470 (zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35a - e) jest to, że pomimo tego, iż jest ono wykonane generalnie z tego samego materiału, który stosowany jest wykonania pozostałej części maskowej, oparcie 3470 może być bardziej miękkie niż jest to wymagane dla uzyskania wystarczającego wzmocnienia części maskowej. Na fig. 44 zilustrowano część maskową 3430, która zawiera oparcie 3470 zgniatane pomiędzy dwoma palcami. Nacisk wywierany przez zilustrowane palce działa w kierunku strzałek F, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35b oraz ilustruje możliwą reakcję części maskowej na nacisk wywierany przez anatomiczne struktury organizmu pacjenta, występujący wtedy, gdy część maskowa jest włożona do wnętrza organizmu pacjenta. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 44, nacisk ten powoduje częściowe zgniecenie części maskowej. W szczególności w wyniku działania nacisku centralny otwór tworzony przez nadmuchany mankiet ulega zmniejszeniu i zmniejszeniu ulegają także otwory 3478 tworzone przez oparcie 3470. Takie zmniejszenie wielkości, które może pojawić się nawet wtedy, gdy oparcie 3470 jest grubsze niż płyta 3440 części maskowej, niekorzystnie zmniejsza wielkość kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową wykorzystującą część maskową 3430.

Jednym ze sposobów pokonania tych trudności jest wprowadzenie oparcia łączącego w sobie elementy podobnego do płyty oparcia 3470 (zgodnie z tym, co pokazano na przykład na fig. 35a - e) oraz pierścieniowego oparcia 4370 przedstawionego na fig. 43. Na fig. 45a przedstawiono przekrój części maskowej 4430 zawierającej tego rodzaju oparcie 4470. Fig. 45a stanowi przekrój części maskowej 4430 w tym samym kierunku, co fig. 35e (to znaczy w kierunku linii 35e - 35e, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35a). Na fig. 45b przedstawiono przekrój rozebranego oparcia 4470 widziany z takiej samej perspektywy co na fig. 45a. Na fig. 45c przedstawiono widok z tyłu części maskowej 4430. Oparcie 4470 zawiera płytowe oparcie 3470 oraz pierścieniowe oparcie 4370. odwołując się do

PL 198 866 B1 fig. 45c, przerywana linia 4410 o kształcie podkowy oznacza miejsca, w których płytowe oparcie 3470 jest odłączone od płyty 3440 części maskowej 4430, zaś położenie pierścieniowego oparcia 4370 zaznaczono, jako zakreskowany generalnie eliptyczny pierścień. Płytowe oparcie 3470 tworzy pierścieniowe wycięcie 4414, służące do przyjęcia pierścieniowego oparcia 4370. Pierścieniowe oparcie 4370 przywiera korzystnie do płytowego oparcia 3470, tak iż pierścieniowe oparcie 4370 pasuje do wnętrza nacięcia 4414.

W trakcie pracy masek krtaniowych zbudowanych według niniejszego wynalazku z wykorzystaniem części maskowej 4430 1) otwory 3478 płytowego oparcia 3470 zapobiegają przed blokowaniem przez nagłośnię kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową, a także 2) pierścieniowe oparcie 4370 ma skłonność do ochrony przed zamykaniem otworów 3478 nawet wtedy, gdy na część maskową 4430 wywierany jest nacisk w kierunku strzałek F. Na fig. 46 przedstawiono widok z przodu części maskowej 4430 ściskanej pomiędzy dwoma palcami. Zgodnie z tym, co pokazano, pomimo iż centralny otwór tworzony przez nadmuchiwany mankiet ulega zmniejszeniu z powodu nacisku wywieranego przez palce, pierścieniowe oparcie przeciwdziała ściskaniu płytowego oparcia i dzięki temu przeciwdziała ściskaniu otworów 3478.

Zgodnie z tym, co powiedziano powyżej, oparcie 3470 jest korzystnie formowane w procesie formowania obrotowego jednocześnie z pozostałą częścią części maskowej. Należy jednak zauważyć, że, iż oparcie 3470 może być także wykonane z odrębnego materiału i włączone do maski krtaniowej po uformowaniu części maskowej. Przykładowo część maskowa, taka jak na przykład przedstawiona na fig. 5a - 5e, może być wykonana w procesie formowania obrotowego zaś oparcie 3470 może zostać następnie dołączone do części maskowej. Tego rodzaju oparcie może być wykonane na przykład z tego samego materiału, co materiał zastosowany do wykonania rurki powietrznej maski krtaniowej.

Na fig. 47a - 47c zilustrowano inną modyfikację, jakiej można dokonać w odniesieniu do rurki powietrznej maski krtaniowej zbudowanej według niniejszego wynalazku, przydatnej do prowadzenia rurki dotchawicznej. Rurka powietrzna przedstawiona na fig. 47a i 47b została tak zmodyfikowana, ażeby zawierała pręt 4710. Pręt 4710 umieszczony jest w tylnej płycie rurki powietrznej. W szczególności pręt 4710 rozciąga się w kierunku od lewej do prawej wskroś wewnętrznej powierzchni zewnętrznej lub wypukłej strony 3410-o tylnej płyty rurki powietrznej. Na fig. 47c przedstawiono przekrój pręta 4710 w kierunku linii 47c-47c, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 47a. Jak pokazano na fig. 47c, pręt 4710 tworzy wycięcie 4720 o kształcie litery V. Wycięcie 4720 o kształcie litery V rozciąga się w kierunku od części bliższej do dalszej i służy do prowadzenia rurki dotchawicznej. W szczególności wycięcie 4720 o kształcie litery V pomaga utrzymać rurkę dotchawiczną w linii środkowej w trakcie wkładania i prowadzi także dalszy koniec rurki dotchawicznej w kierunku otworu głośni. Na fig. 47d przedstawiono widok z boku w przekroju rurki dotchawicznej 3900 wkładanej poprzez maskę krtaniową zbudowaną według niniejszego wynalazku, tak ażeby zawierała pręt 4710.

Na fig. 48a przedstawiono widok perspektywiczny z tyłu tylnej płyty 4819 innego przykładu wykonania rurki powietrznej 4810 zbudowanej według niniejszego wynalazku. Na fig. 48b przedstawiono widok z boku rurki powietrznej 4810 przedstawionej na fig. 48a. Rurka powietrzna 4810 jest podobna do rurek powietrznych omówionych powyżej (na przykład rurki powietrznej 3410 zgodnie z tym, co pokazano na fig. 34a) Jednakże rurka powietrzna 4810 zawiera dodatkowo dwa występy lub zgrubienia 4870 znajdujące się w tylnej płycie 4819 rurki powietrznej. Występy 4870 rozciągają się od krtaniowej strony 4822 w kierunku gardłowo-krtaniowym. Odwołując się do fig. 48b, w przykładzie wykonania o rozmiarze dorosłym kobiecym wysokość H występów 4870 (lub odległość na jaką występy te wystają poza krtaniową stronę 4822 w kierunku gardłowo-krtaniowym) jest zasadniczo równa 5,8 milimetra. Rurka powietrzna 4810 może także zawierać pręt lub poprzeczne wzmocnienie 4870a, które rozciąga się w kierunku od lewej do prawej pomiędzy dwoma występami 4870. Rurka powietrzna 4810 jest korzystnie wykonana poprzez uformowanie pojedynczego monolitycznego elementu zawierającego dwa występy 4870 oraz pręt 4870a.

Na fig. 48c przedstawiono widok tylnej strony maski krtaniowej 4800 zbudowanej według niniejszego wynalazku z zastosowaniem rurki powietrznej 4810 przedstawionej na fig. 48a oraz 48b. Na fig. 48d przedstawiono widok z boku maski krtaniowej 4800. Maska krtaniowa 4800 jest podobna do omówionej powyżej maski krtaniowej 400 (przedstawionej na przykład na fig. 4a - 4c) i wykonana jest poprzez dołączenie części maskowej 4830 do rurki powietrznej 4810. Zgodnie z tym, co pokazano na fig. 48c, występy 4870 są oddalone od wewnętrznej ściany 4862 nadmuchiwanego mankietu 4860, przy czym występy 4870 są w ogólności ulokowane wewnątrz wydrążonego otworu o kształcie misy, tworzonego przez nadmuchiwany mankiet. Występy 4870 mają w ogólności taki kształt, ażeby paso34

PL 198 866 B1 wały do negatywowego odbicia zachyłków gruszkowatych (pyriform fossae), dzięki czemu wtedy, gdy maska krtaniowa 4800 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia występy spoczywają wewnątrz przestrzeni tworzonych przez budowę anatomiczną pacjenta.

Jak omówiono to powyżej, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, reakcja mięśni w obszarze krtani może spowodować wytworzenie sił działających w kierunku strzałek F, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35b. Siły te odchylają nadmuchany mankiet w kierunku linii środkowej 3431 części maskowej. Jeśli siły te stają się wystarczająco duże, ruch nadmuchiwanego mankietu w kierunku linii środkowej 3431 może spowodować zmniejszenie wielkości lub zablokowanie kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową. W masce krtaniowej 4800 występy 4870 znajdujące się na rurce powietrznej 4810 korzystnie przeciwdziałają ruchowi nadmuchiwanego mankietu 4860 w kierunku strzałek F (fig. 35b) i dzięki temu działają, jako przeciwwaga dla tych sił. Także obecność występów 4870 korzystnie nie powoduje znacznego utrudnienia procedury wkładania maski krtaniowej 4810 do wnętrza organizmu pacjenta. Należy zauważyć, że występy 4870 stanowią rozwiązanie alternatywne dla oparć 3470, 4170, 4270, 4370, które zostały omówione powyżej, a także występy 4870 mogą zostać zastosowane samodzielnie lub w kombinacji z tego rodzaju oparciami. Także pomimo, iż przykład wykonania zawiera dwa występy 4870, na rurce powietrznej obecnych może być także więcej dodatkowych występów.

Ze względu na to, że rurka powietrzna jest w ogólności wykonana ze sztywniejszego materiału niż część maskowa, rurka powietrzna ma generalnie większą zdolność niż część maskowa do przeciwdziałania siłom ściskającym. Występy 4870, które stanowią część rurki powietrznej 4810, wykorzystują korzystnie naturalną sztywność rurki powietrznej do podpierania bardziej giętkiej części maskowej 4830 w celu utrzymania otwartego kanału powietrznego nawet w obecności ściskających sił wytwarzanych wewnątrz organizmu pacjenta. Także dzięki temu, że części występów 4870 mogą spoczywać w zachyłkach groszkowatych (pyriform fossae) pacjenta, budowa anatomiczna pacjenta może wspomagać utrzymywanie występów w miejscu i przeciwdziałanie naciskowi części maskowej w kierunku linii środkowej. Ostatecznie, pręt 4870a zwiększa sztywność rurki w kierunku od lewej do prawej, wspomagając tym samym rozdzielenie występów 4870.

Odległość, na jaką występy 4870 sięgają do wnętrza misowatego otworu tworzonego przez nadmuchiwany mankiet 4860, zależy od grubości płyty 4840 części maskowej 4830. W jednym z przykładów wykonania, w którym grubość płyty 4840 wynosi około 4 milimetry, występy 4870 rozciągają się do wnętrza misowatego otworu tworzonego przez nadmuchiwany mankiet 4860 tylko na odległość około 2 milimetrów. Pomimo, iż występy 4870 rozciągają się do wnętrza otworu tworzonego przez mankiet 4860 tylko na niewielką odległość, występy 4860 w dalszym ciągu korzystnie przeciwdziałają ściskającym siłom wytwarzanym wewnątrz organizmu pacjenta i mają skłonność do przeciwdziałania zatkaniu kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową. Może być jednak korzystne, ażeby płyta 4840 była jeszcze cieńsza, zaś występy 4870 rozciągały się dalej do wnętrza misowatego otworu tworzonego przez nadmuchiwany mankiet 4860. Wysokość nadmuchanej części maskowej 4830 w obszarze występów 4870, wskazywana przez strzałkę T na fig. 48d, może wpływać na zdolność występów 4870 do utrzymywania mankietu w położeniu otwartym. Wysokość nadmuchanej części maskowej 4830 może przykładowo być tak wybrana, ażeby odległość T, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 48d, wynosiła pomiędzy około 15 a 18 milimetrów, gdy mankiet nie jest włożony do organizmu pacjenta i gdy jest ona nadmuchana do wartości ciśnienia wynoszącego około 60 cm H₂O.

Jak omówiono to powyżej, gdy maska krtaniowa znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia i pacjent leży na plecach, nagłośnia opada czasami do wnętrza otworu tworzonego przez nadmuchany mankiet i blokuje kanał powietrzny tworzony przez maskę krtaniową. W masce krtaniowej 4800, w sytuacji opadnięcia nagłośni zostanie ona raczej podparta przez pręt 4805, nie opadając do wnętrza kanału tworzonego przez rurkę powietrzną 4810. Pręt 4805 jest korzystnie wykonany w postaci integralnego elementu części maskowej 4830 w trakcie procesu formowania obrotowego.

Na fig. 49a i 49b przedstawiono widoki perspektywiczne, odpowiednio od przodu i z boku, jeszcze innego przykładu wykonania maski krtaniowej 4900 zbudowanej według niniejszego wynalazku. Maska krtaniowa 4900 zawiera rurkę powietrzną 4810 takiego samego typu jak przedstawiono na fig. 48a i 48b, a także nadmuchiwany mankiet 4960. W tym przykładzie wykonania część maskową maski krtaniowej stanowi mankiet 4960. Na fig. 49c i 49d przedstawiono odpowiednio widok z boku oraz widok z przodu mankietu 4960. Na fig. 49e przedstawiono przekrój mankietu 4960 w kierunku strzałki 49e - 49e, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 49c. Ostatecznie na fig. 49f przedstawiono przekrój maski krtaniowej 4900 w kierunku strzałki 49f - 49f, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 49b.

PL 198 866 B1

Zgodnie z tym, co pokazano, mankiet 4960 odznacza się kształtem eliptycznego torusa. Kształt ten jest kształtem torusa lub inaczej jest toroidalny, gdyż przekrój poprzeczny mankietu 4960 w dowolnym punkcie jest generalnie okrągły (na przykład zgodnie z tym, co pokazano na fig. 49e). Kształt ten jest kształtem torusa eliptycznego, gdyż zamiast idealnego pierścienia lub paczka wiedeńskiego, mankiet jest wydłużony, tak iż długość mankietu mierzona w kierunku od części bliższej do dalszej (lub odległość pomiędzy bliższym końcem 4932 a dalszym końcem 4934 mankietu) jest większa niż szerokość mankietu mierzona w kierunku od lewej do prawej (na przykład jak oznaczono generalnie symbolem W1 na fig. 5e).

Mankiet 4960 zawiera zatyczkę 4901 znajdującą się generalnie na bliższym końcu 4932 mankietu, W trakcie użytkowania zatyczka 4901 jest połączona z linią nadmuchującą (niepokazaną) w celu kontroli procesu nadmuchiwania i opróżniania mankietu 4960.

W przeciwieństwie do większości omówionych powyżej mankietów i części maskowych, mankiet 4960 nie jest formowany w procesie formowania obrotowego. Mankiet 4960 jest raczej formowany zwykle w procesie formowania wtryskowego lub rozdmuchiwania tworzywa sztucznego takiego jak na przykład PCV do postaci pożądanego eliptycznego torusa. Grubość T ścianki mankietu, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 49e, wynosi korzystnie około 0,5 - 0,65 milimetra, zaś materiał zastosowany do wykonania mankietu odznacza się korzystnie twardością o wartości wynoszącej około 55 w skali Shore A. Należy zauważyć, że wiele spośród konwencjonalnych masek krtaniowych zawiera nadmuchiwany mankiet podobny do mankietu 4960. Należy także zauważyć, że korzystny profil krtaniowej strony mankietu 4960 może być inny od tego, co zilustrowano na fig. 49a i 49d. W szczególności, jak już stwierdzono powyżej, korzystny profil krtaniowej strony mankietu 4960 może być profilem „klasycznym”, zgodnie z tym co przedstawiono na fig. 14.

Generalnie konwencjonalne maski krtaniowe zawierające mankiet podobny do mankietu 4960 zawierają także cienką kopulastą powłokę z tworzywa sztucznego unoszącą się od wewnętrznego obwodu torusa. Powłoka ta jest zwykle perforowana w celu utworzenia trzech otworów rozdzielonych przez dwa pręty, zaś pręty te podpierają nagłośnię i chronią przed opadnięciem nagłośni i zablokowaniem przez nią kanału powietrznego tworzonego przez maskę krtaniową. Tego rodzaju maski krtaniowe zawierają zwykle także stosunkowo sztywną tylną płytę, która jest przymocowana do kopulastej powłoki. Maska krtaniowa 4900 nie zawiera ani powłoki ani też odrębnej tylnej płyty, wykorzystywanych zwykle w konwencjonalnych maskach krtaniowych. W masce krtaniowej 4900 sama rurka powietrzna tworzy tylną płytę dzięki swemu przedłużeniu sąsiadującemu z gardłową powierzchnią mankietu.

Jak pokazano to najwyraźniej na fig. 49f, w masce krtaniowej 4900 krtaniowa strona tylnej płyty rurki powietrznej 4810 jest przymocowana do mankietu 4960 na gardłowej stronie 4944 mankietu. Przymocowanie rurki powietrznej 4810 do gardłowej strony 4944 mankietu, nie zaś w położeniu równikowym (to znaczy w punkcie środkowym mankietu mierząc w kierunku gardłowo-krtaniowym) skutecznie zwiększa głębokość misowatego otworu 4942 (jak przedstawiono na fig. 49a), tworzonego przez mankiet. Strzałka A na fig. 49f ilustruje o ile płytszy jest misowaty otwór w konwencjonalnej masce krtaniowej, w której tylna płyta przymocowana jest do mankietu w lokalizacji równikowej. Zwiększenie głębokości misowatego otworu 4942 pozwala na głębsze wejście struktury anatomicznej krtani do wnętrza misy otworu 4942, gdy maska krtaniowa 4900 znajduje się w konfiguracji całkowitego włożenia, a dzięki temu poprawia szczelność maski krtaniowej.

Jedną potencjalną wadą przymocowania rurki powietrznej 4810 do gardłowej strony 4944 mankietu, nie zaś do równika jest to, że konstrukcyjne oparcie mankietu ulega zmniejszeniu i mankiet staje się bardziej podatny na załamanie w obecności sił wytwarzanych przez narządy pacjenta i działających w kierunku strzałek F, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35b. Jednakże ten potencjalny problem jest rozwiązywany przez zastosowanie występów 4870 w rurce powietrznej 4810. Podobnie jak w przypadku maski krtaniowej 4800 (jak pokazano na przykład na fig. 48c i 48d), w masce krtaniowej 4900 występy 4870 rozciągają się do wnętrza misowatego otworu tworzonego przez mankiet 4960 i chronią mankiet 4960 przez zapadnięciem w obecności sił działających w kierunku strzałek F, zgodnie z tym, co pokazano na fig. 35b. Podobnie także jak w przypadku maski krtaniowej 4800, rurka powietrzna 4810 może także zawierać wzmacnianą rozpórkę lub pręt 4870a, który rozciąga się pomiędzy i łączy dwa występy 4870 w celu dodatkowego zwiększenia odporności na zapadnięcie. Należy zauważyć, że maska krtaniowa 4900 jest stosunkowo prosta i niezbyt kosztowna do wytworzenia i stanowi inny przykład wykonania maski krtaniowej jednorazowego użytku.

Claims

1. Maska krtaniowa, zawierająca nadmuchiwany mankiet o generalnie toroidalnym kształcie i tworzący w stanie nadmuchanym centralny otwór, a także rurkę powietrzną rozciągającą się od bliższego końca poprzez zakrzywioną część centralną do dalszego końca i tworzącą wewnętrzny kanał, przy czym rurka powietrzna jest połączona na swoim dalszym końcu z nadmuchiwanym mankietem, zaś wewnętrzny kanał rurki powietrznej jest połączony z centralnym otworem nadmuchiwanego mankietu, znamienna tym, że zakrzywiona część centralna (3418) rurki powietrznej (3416) zawiera podłużne wgłębienie (3424) biegnące wzdłuż wewnętrznej powierzchni wypukłej zewnętrznej strony (3410-o) rurki.

2. Maska według zastrz. 1, znamienna tym, że wgłębienie (3424) ma przekrój łukowaty.

3. Maska według zastrz. 1 albo 2, znamienna tym, że wgłębienie (3424) rozciąga się wzdłuż długości zakrzywionej części centralnej (3418) rurki powietrznej (3416).

4. Maska według zastrz. 3, znamienna tym, że bliski koniec (3417) rurki powietrznej (3416) ma dwa średnicowo przeciwległe wgłębienia (3424 ) biegnące wzdłuż jej wewnętrznej powierzchni.

5. Maska według zastrz. 4, znamienna tym, że do bliskiego końca (3417) rurki powietrznej (3416) jest przyłączony łącznik (3411) do podłączania rurki powietrznej (3416) do osprzętu wentylacyjnego lub anestezjologicznego, zaś kanał powietrzny (3415) przechodzący przez odległy koniec (3413) łącznika (3411) ma wzdłuż swej długości dwa średnicowo przeciwległe wgłębienia (3436).

6. Maska według zastrz. 1, znamienna tym, że mankiet (3460) ma w stanie nadmuchanym kołowy przekrój poprzeczny.

7. Maska według zastrz. 1 , znamienna tym, że rurka powietrzna (3410) jest połączona na swoim dalszym końcu (3419) z gardłową stroną nadmuchiwanego mankietu (3460).