PL192484B1

PL192484B1 - Sposób wytwarzania miękkich elastycznych, poliuretanowych, tworzyw piankowych

Info

Publication number: PL192484B1
Application number: PL326779A
Authority: PL
Inventors: Hans Hettel; Peter Haas
Original assignee: Bayer Ag
Priority date: 1997-06-13
Filing date: 1998-06-10
Publication date: 2006-10-31
Also published as: EP0884338B1; NO982683L; DE59805758D1; NO318665B1; US5977198A; CA2240225A1; PL326779A1; ATE225376T1; EP0884338A1; CA2240225C; PT884338E; DE19725020A1; DE19725020C2; SI0884338T1; ES2184170T3; NO982683D0; DK0884338T3

Abstract

1. Sposób wytwarzania mi ekkich, elastycznych, poliuretanowych tworzyw piankowych, pole- gaj acy na tym, ze prowadzi sie reakcj e A) poliizocyjanianów lub prepolimerów poliizocyjanianowych, B) zwi azków o ciezarze cz asteczkowym od 500 do 18000 zawieraj acych co najmniej dwa reaktyw- ne w stosunku do grupy izocyjanianowej atomy wodoru, C) ewentualnie innych zwi azków o ciezarze cz asteczkowym od 32 do 499 zawieraj acych co naj- mniej dwa reaktywne w stosunku do grupy izocyjanianowej atomy wodoru, D) wody, E) ewentualnie srodków porotwórczych, F) aktywatorów, stabilizatorów oraz innych znanych jako takie dodatków, znamienny tym, ze stosuje si e sk ladnik B) zawieraj acy i) co najmniej jeden polieteropoliol o funkcyjno sci 4,8; oraz ii) co najmniej jeden poliol, zawieraj acy nape lniacz z grupy obejmuj acej dyspersje polimocznika otrzymane w wyniku reakcji diaminy z diizocyjanianem w obecno sci sk ladnika poliolowego (typu PHD), dyspersje otrzymane w wyniku szczepienia odpowiedniego monomeru, takiego jak styren i/lub akrylonitryl na sk ladniku poliolowym (typu SAN) i dyspersje zawieraj ace grupy uretanowe, otrzymane w wyniku reakcji alkanoloaminy z diizocyjanianem w sk ladniku poliolowym (typu PIPA) o funkcyjno sci 2,5-4, oraz ze prowadzi si e reakcj e razem z G) alkanoloaminowymi srodkami sieciuj acymi, stanowi acymi diizopropanoloamin e albo mieszanin e diizopropanoloaminy i trietanoloaminy. PL PL PL PL PL PL PL PL

Description

Opis wynalazku

Wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania elastycznych, poliuretanowych, miękkich tworzyw piankowych.

W charakterze mię kkich, elastycznych materiał ów amortyzacyjnych o strukturze komórkowej techniczne zastosowanie znajdują w zasadzie dwie duże grupy produktów. Są to po pierwsze miękkie, elastyczne poliuretany, po drugie zaś lateksowe tworzywa piankowe. Pomiędzy tymi dwiema grupami produktów występują różnice dotyczące substancji wyjściowych, sposobu wytwarzania oraz właściwości mechanicznych i kierunków zastosowania. Tak więc, lateksowe tworzywa piankowe charakteryzują się nieco innym przebiegiem krzywej obrazującej twardość w funkcji naprężenia zgniatającego według normy DIN 53577 lub ISO 3386, części 1 i 2. Lateksowe tworzywa piankowe, w przeciwieństwie do poliuretanowych tworzyw piankowych, nie wykazują tu wyraźnego poziomego odcinka na krzywej twardości w warunkach zgniatania, natomiast często odznaczają się szybkim liniowym wzrostem twardości w określonym przedziale naprężenia zgniatającego. W niektórych dziedzinach użytkowania właściwość ta jest pożądana i nawet silnie podkreślana. Średnia gęstość lateksowych tworzyw piankowych wynosi co najmniej 60 kg/m³, przeważnie zaś więcej i ich twardość w warunkach zgniatania mieści się w zakresie od 3 do 4,5 kPa. Tego rodzaju tworzywa piankowe są korzystnie używane do wytwarzania materaców o doskonałych właściwościach. Poliuretanowe tworzywa piankowe o takim zakresie gęstości charakteryzują się zwykle większą twardością w warunkach zgniatania, a także innym przebiegiem twardości w funkcji naprężenia zgniatającego. Pożądana byłaby taka zmiana charakteru przebiegu zależności twardości od naprężenia zgniatającego, która spowodowałaby przebieg podobny lub wręcz identyczny jak w przypadku pianek lateksowych z jednoczesnym zachowaniem dużej elastyczności. Ponadto, takie tworzywa piankowe powinny wykazywać małą wartość trwałego odkształcenia, również po starzeniu w atmosferze wilgoci. Jest to szczególnie ważne kryterium.

W niemieckim opisie patentowym nr 1 95 08 079 przedstawiono sposób wytwarzania elastycznego tworzywa piankowego o małej twardości, które w dolnym zakresie gęstości ma bardzo dobre właściwości mechaniczne. W zakresie większej gęstości i wymaganej charakterystyki pod względem twardości występują jednak trudności z przeniesieniem wymaganego zespołu właściwości.

W opisach patentowych EP 0 350 868, EP 0 731 120 i EP 0 778 301 przedstawiono polimerowe kompozycje do wytwarzania elastycznych, poliuretanowych tworzyw piankowych. Jednakże charakterystyka tych tworzyw nie była w pełni zadowalająca.

Celem niniejszego wynalazku było więc opracowanie sposobu wytwarzania wysoce elastycznych, poliuretanowych tworzyw piankowych o zachowaniu podobnym lub wręcz identycznym jak w przypadku pianek lateksowych oraz o dobrej charakterystyce w warunkach starzenia, zwł aszcza starzenia w atmosferze wilgoci, który to sposób pozwala na niezawodną produkcję tworzyw piankowych o takim zespole właściwości i o gęstości w zakresie od około 30 do 65 kg/m³.

Przedmiot niniejszego zgłoszenia stanowi więc sposób wytwarzania miękkich, elastycznych, poliuretanowych tworzyw piankowych polegający na prowadzeniu reakcji

A) poliizocyjanianów lub prepolimerów poliizocyjanianowych,

B) związków o ciężarze cząsteczkowym od 500 do 18000 zawierających co najmniej dwa reaktywne w stosunku do grupy izocyjanianowej atomy wodoru,

C) ewentualnie innych związków o ciężarze cząsteczkowym od 32 do 499 zawierających co najmniej dwa reaktywne w stosunku do grupy izocyjanianowej atomy wodoru,

D) wody,

E) ewentualnie środków porotwórczych,

F) aktywatorów, stabilizatorów oraz innych znanych jako takie dodatków, charakteryzującej się tym, że stosuje się składnik B) zawierający

i) co najmniej jeden polieteropoliol o funkcyjności 4-8; oraz ii) co najmniej jeden poliol, zawierający napełniacz z grupy obejmującej dyspersje polimocznika otrzymane w wyniku reakcji diaminy z diizocyjanianem w obecności składnika poliolowego (typu PHD), dyspersje otrzymane w wyniku szczepienia odpowiedniego monomeru, takiego jak styren i/lub akrylonitryl na składniku poliolowym (typu SAN) i dyspersje zawierające grupy uretanowe, otrzymane w wyniku reakcji alkanoloaminy z diizocyjanianem w składniku poliolowym (typu PIPA) o funkcyjności 2,5-4, oraz że prowadzi się reakcję razem z

G) alkanoloaminowymi środkami sieciującymi, stanowiącymi diizopropanoloaminę albo mieszaninę diizopropanoloaminy i trietanoloaminy.

PL 192 484 B1

Można ewentualnie zastosować wszystkie typowe środki porotwórcze, takie jak fluorowodoroalkany albo alkeny, na przykład pentan, izopentan lub cyklopentan, jak również dwutlenek węgla.

Było trudne do przewidzenia, że w wyniku połączenia składników poliolowych a) oraz b) z alkanoloaminowym środkiem sieciującym G), które jako takie tworzą segment sztywny, można będzie zmniejszyć twardość w warunkach zgniatania. Stabilność przebiegu procesu wytwarzania nie pogarsza się również w obszarze mniejszych ilości środka sieciującego, nawet gdy towarzyszy temu zwiększenie twardości.

Dzięki zastosowaniu zgodnie z wynalazkiem mieszaniny polioli a) oraz b), jak również składnika sieciującego G) można łącznie osiągnąć następujące korzystne cele:

- liniowy wzrost twardości w funkcji naprężenia zgniatającego,

- gęstość oraz zmienność twardości w funkcji naprężenia zgniatającego typowe dla pianek lateksowych,

- małe odkształcenie pod wpływem nacisku,

- mały wpływ starzenia w atmosferze wilgoci.

Zgodnie ze sposobem według wynalazku należy stosować poliole a) o funkcyjności 4-8 oraz poliole b) o typowej funkcyjności 2,5-4 z napełniaczem o budowie

α) dyspersji polimocznika otrzymanych w wyniku reakcji diaminy z diizocyjanianem w obecności składnika poliolowego b) (dyspersje PHD);

β) dyspersji otrzymanych w wyniku szczepienia odpowiedniego monomeru, takiego jak styren i/lub akrylonitryl na składniku poliolowym b) (poliole SAN); albo

γ) dyspersji zawierających grupy uretanowe otrzymanych w wyniku reakcji alkanoloaminy z diizocyjanianem w składniku poliolowym b) (poliole PIPA).

Zawartość napełniacza w przeliczeniu na składnik poliolowy B) złożony z a) oraz b) wynosi 2-30, korzystnie 3-15, zwłaszcza korzystnie 3-10% napełniacza typu PHD, SAN lub PIPA. Ponieważ układy b) z dyspersją napełniacza z reguły zawierają 10-40% napełniacza, należy to odpowiednio uwzględnić. Często spotykana typowa zawartość napełniacza wynosi 20%; tak wiec np., gdy stosuje się 25 części wagowych b) oraz 75 części wagowych a), to uzyskuje się zawartość napełniacza wynoszącą 5% wagowych w przeliczeniu na składnik poliolowy B).

Poliolami a) są poliole otrzymywane w wyniku addycji tlenków alkilenowych, takich jak tlenek etylenu i tlenek propylenu do starterów o większej funkcyjności, takich jak sorbit, mannit lub sacharoza indywidualnie, bądź też w mieszaninie ze starterami, takimi jak glikol etylenowy, glikol propylenowy, gliceryna, trimetylolopropan albo pentaerytryt, dzięki czemu można dobrać funkcyjność w zakresie 4-8.

Starterami w syntezie napełnionych polioli b) są: gliceryna, trimetylolopropan, pentaerytryt, glikol propylenowy i glikol etylenowy.

Trudno było oczekiwać, że wprowadzona poprzez b) do składnika poliolowego B) stosunkowo niewielka ilość napełniacza w połączeniu z małą ilością środka sieciującego G) i składnikiem poliolowym a) o większej funkcyjności prowadzi do stabilnych tworzyw piankowych o dużej twardości w warunkach zgniatania i nacisku, co dotychczas moż na był o osią gnąć jedynie dzię ki znacznie wię kszej zawartości napełniacza.

Jako izocyjaniany A) stosuje się alifatyczne, cykloalifatyczne, aryloalifatyczne, aromatyczne i heterocykliczne poliizocyjaniany, takie jakie zostały opisane np. przez W. Siefkena w Justus Liebigs Annalen der Chemie, 562, strony 75-136, na przykład związki o wzorze

Q(NCO)n w którym n oznacza liczbę od 2 do 4, korzystnie 2, oraz Q oznacza alifatyczną resztę węglowodorową o 2-18, korzystnie 6-10 atomach węgla, cykloalifatyczną resztę węglowodorow ą o 4-15, korzystnie 5-10 atomach węgla, aromatyczną resztę węglowodorową o 6-15, korzystnie 6-13 atomach węgla lub aryloalifatyczną resztę węglowodorową o 8-15, korzystnie 8-13 atomach węgla, np. poliizocyjaniany przedstawione w niemieckim opisie wyłożeniowym nr 2 832 253, strony 10-11.

Szczególnie korzystne są z reguły poliizocyjaniany łatwe do otrzymania w skali przemysłowej i niemodyfikowane, np. 2,4-i 2,6-diizocyjanian toluilenu lub dowolne mieszaniny tych izomerów („TDI”), poliizocyjaniany polifenylopolimetylenu wytwarzane w wyniku kondensacji aniliny z formaldehydem i następnego fosgenowania („surowy MDI”), bądź też poliizocyjaniany zawierają ce grupy karbodiimidowe, grupy uretanowe, grupy allofanianowe, grupy izocyjanuranowe, grupy mocznikowe albo grupy biuretowe („modyfikowane poliizocyjaniany”), a w szczególności modyfikowane poliizocyjaniany na

PL 192 484 B1 podstawie 2,4- i/lub 2,6-diizocyjanianu toluilenu, bądź też na podstawie 4,4'- i/lub 2,4'-diizocyjanianu difenylometanu. Ich obecność nie jest jednak specyficzna dla sposobu według wynalazku.

Punkt F) obejmuje scharakteryzowane poniżej dodatki. Jako stabilizatory F) bierze się przede wszystkim pod uwagę polieterosiloksany, korzystnie ich rozpuszczalne w wodzie przedstawicieli. Związki te są na ogół zbudowane w taki sposób, że kopolimer tlenku etylenu i tlenku propylenu o krótkim łańcuchu jest połączony z resztą polidimetylosiloksanową. Tego rodzaju stabilizatory piany zostały np. przedstawione w opisach patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr nr 2 834 748, 2 917 480 i 3 629 308, jak również 2 917 480.

Katalizatorami F) znanego jako taki rodzaju są np. aminy trzeciorzędowe, takie jak trietyloamina, tributyloamina, N-metylo-morfolina, N-etylo-morfolina, N,N,N',N'-tetrametylo-etylenodiamina, pentametylo-dietylenotriamina i wyższe homologi (niemieckie opisy patentowe nr 2 624 527 i 2 624 528), 1,4-diazabicyklo-(2,2,2)-oktan, N-metylo-N'-dimetyloaminoetylopiperazyna, bis(dimetyloaminoalkilo)-piperazyna, N,N-dimetylobenzyloamina, N,N-dimetylocykloheksyloamina, N,N-dietylobenzyloamina, adypinian bis-(N,N-dietyloaminoetylu), N,N,N',N'-tetrametylo-1,3-butanodiamina, N,N-dimetylo-e-fenyloetyloamina, 1,2-dimetyloimidazol, 2-metyloimidazol, monocykliczne i bicykliczne amidyny, jak również eter bis(dialkiloamino)-alkilowy, np. eter 2,2-bis-(dimetyloaminoetylowy).

Jako katalizatory F) można też stosować związki metaloorganiczne, zwłaszcza związki cynoorganiczne. Jako związki cynoorganiczne, oprócz związków zawierających siarkę, takich jak tiolan di-n-oktylocyny, korzystnie bierze się pod uwagę sole cyny (II) z kwasami karboksylowymi, takie jak octan cyny (II), oktanian cyny (II), etyloheksanian cyny (II) i laurynian cyny (II), jak również związki cyny (IV), np. tlenek dibutylocyny, dichlorek dibutylocyny, dioctan dibutylocyny, dilaurynian dibutylocyny, maleinian dibutylocyny lub dioctan dioktylocyny.

Dodatkowe przykłady współstosowanych ewentualnie zgodnie z wynalazkiem składników F), innych dodatków i stabilizatorów pianki, jak również regulatorów spieniania, środków hamujących reakcje, stabilizatorów, środków zmniejszających palność, zmiękczaczy, barwników i napełniaczy, jak również środków hamujących rozwój grzybów i środków hamujących rozwój bakterii oraz szczegółowe informacje dotyczące zastosowania i sposobu działania tych środków dodatkowych są przedstawione w książce Kunststoff-Handbuch, tom VII, wydanej przez Viewega i Hochtlena, Carl Hanser Verlag, Monachium 1993, 3. wydanie, np. na stronach 104-127.

Wytwarzanie tworzywa piankowego

Zgodnie z wynalazkiem reagenty poddaje się reakcji znaną jako taka metodą jednoetapową, metodą prepolimerową lub metodą semiprepolimerową, przy czym często stosuje się urządzenia maszynowe w rodzaju np. tych, które zostały przedstawione w opisie patentowym Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 2 764 565. Szczegółowe informacje dotyczące urządzeń przetwórczych, które również mogą być brane pod uwagę zgodnie z wynalazkiem są zawarte w książce Kunststoff-Handbuch, tom VII, wydanej przez Viewega i Hochtlena, Carl Hanser Verlag, Monachium 1966, np. na stronach 121-205. Reakcja przebiega z reguły w zakresie wskaźników 90-130.

W procesie wytwarzania tworzywa piankowego można też według wynalazku spienianie realizować w zamkniętych formach. Mieszaninę reakcyjną umieszcza się w tym celu w formie. Jako materiał formy bierze się pod uwagę metal, np. aluminium albo tworzywo sztuczne, np. żywicę epoksydową.

W formie zdolna do spieniania mieszanina reakcyjna ulega spienieniu i tworzy kształtkę. Proces spieniania w formie można prowadzić w taki sposób, że powierzchnia kształtki ma strukturę komórkową. Można też jednak przeprowadzić ten proces tak, że kształtka ma litą warstwę zewnętrzną i komórkowe wnętrze (rdzeń). Według wynalazku można w związku z tym wprowadzić do formy taką ilość zdolnej do spieniania mieszaniny reakcyjnej, aby powstające tworzywo piankowe jedynie wypełniło formę. Można jednak również postępować tak, że ilość zdolnej do spieniania mieszaniny reakcyjnej wprowadzanej do formy przekracza ilość wystarczającą do wypełnienia wnętrza formy tworzywem piankowym. W tym ostatnim przypadku następuje więc „przeładowanie” formy. Tego rodzaju sposób jest znany np. z opisów patentowych Stanów Zjednoczonych Ameryki nr 3 178 490 i 3 182 104.

W procesie spieniania w formie stosuje się niejednokrotnie znany jako taki „zewnętrzny środek antyadhezyjny” typu oleju silikonowego. Można też jednak używać tak zwanego „wewnętrznego środka antyadhezyjnego”, ewentualnie w mieszaninie z zewnętrznym środkiem antyadhezyjnym, tak jak zostało to np. przedstawione w niemieckich opisach wyłożeniowych nr 2 121 670 i 2 307 589.

Korzystne jest jednak wytwarzanie tworzywa piankowego w wyniku spieniania w bloku.

PL 192 484 B1

Przykłady

Charakterystyka surowców

Poliizocyjanian A)

Diizocyjanian toluilenu (Desmodur T. 80^®).

Składnik poliolowy a)

Polieteropoliol o liczbie hydroksylowej 28, z przewagą pierwszorzędowych, końcowych grup OH, otrzymany w wyniku addycji 82% wagowych tlenku propylenu i 18% wagowych tlenku etylenu do sorbitu jako startera.

Składnik poliolowy b-1)

Napełniony poliol typu PHD o liczbie hydroksylowej 28 stanowiący 20-procentową dyspersję z diizocyjanianu toluilenu i hydrazyny w polieteropoliolu na podstawie 83% wagowych tlenku propylenu i 17% wagowych tlenku etylenu i z trimetylolopropanem jako starterem, o przewadze pierwszorzędowych grup OH.

Składnik poliolowy b-2)

Napełniony poliol typu SAN o liczbie hydroksylowej 28 stanowiący 20-procentową dyspersję ze szczepionego za pomocą 60% wagowych akrylonitrylu i 40% wagowych styrenu poliolu z trimetylolopropanu jako startera oraz 83% wagowych tlenku propylenu i 17% wagowych tlenku etylenu, o przewadze pierwszorzędowych grup OH.

Środek sieciujący G)

G-1) Trioetanoloamina

G-2) Diizopropanoloamina

Dane dotyczące składu i właściwości otrzymanych tworzyw piankowych zawiera poniższa tabela.

Nazwy chemiczne środków wymienionych w tabeli są następujące:

Stabilizer KS53: Dabco 33 LV: dipropylenowym; Desmorapid SO:

mieszanina siloksanów o niskim ciężarze cząsteczkowym;

roztwór o stężeniu 33% wagowych 1,4-diazabicyklo[2.2.2]oktanu w glikolu bis(2-etyloheksanonian)cyny (II)

T a b e l a

Nr przykładu	1	2	3	4	5	6	7
1	2	3	4	5	6	7	8
Poliol a)	75	75	75	75	75	75	75
Poliol b-1)	25	25	25	25	25	25	-
Poliol b-2)	-	-	-	-	-	-	25
Środek sieciujący G-1)	0,5	1,0	1,5	0,5	1,0	1.5	0,5
Środek sieciujący G-2)	0,5	1,0	1t5	0,5	1,0	1,5	0,5
Stabilizator KS 53 (firmy Bayer AG)	0,25	0,25	0,25	0,25	0,25	0,25	0,25
Dabco 33 L7	0,1	0,1	0,1	0,1	0,1	0,1	0,1
Desmorapid SO (firmy Bayer AG)	0,15	0,15	0,15	0,15	0,15	0,15	0,15
Woda	2,0	2,0	2,0	3,0	3,0	3,0	2,0
Desmodur T 80 (firmy Bayer AG)	28,4	30,4	32,2	39,5	41,3	43,1	28,4
Wskaźnik	113	113	113	113	113	113	113
Właściwości mechaniczne
Gęstość* (kg/m³)	47	43	41	31	30	31	46
Twardość w warunkach zgniatania wg DIN 53577 40% kompresji (kPa)	4,9	3,6	3,2	3,4	2,8	2,4	4,9
Twardość w warunkach nacisku wg DIN 53576 40% kompresji (N)	213	153	126	150	119	102	215

PL 192 484 B1 ciąg dalszy tabeli

1	2	3	4	5	6	7	8
Trwałe odkształcenie po ściskaniu (90% kompresji)	1,7	2,8	3,5	3,9	4,0	3,1	1.8
Starzenie w atmosferze wilgoci
22 h, temp. 70°C, 50% wilgotności względnej	2,7	4,0	5,0	6,3	6,2	5,3	2,8
22 h, temp. 40°C, 95% wilgotności względnej	2,6	2,8	4,0	6,2	7,4	7,0	2,5
Odbojność (%)	62	62	62	46	54	56	62

Dzięki wbudowaniu składnika poliolowego złożonego z a) oraz b) w połączeniu ze środkiem sieciującym G), wobec niezwykle małej zawartości napełniacza wynoszącej 5% wagowych w przeliczeniu na składnik poliolowy B), otrzymuje się tworzywo piankowe typu pianki lateksowej, którego twardość w funkcji naprężenia zgniatają cego rośnie bez wystąpienia, praktycznie biorąc, poziomego odcinka krzywej obrazującej odpowiednią zależność. Zaskakuje fakt, że z małą zawartością środka sieciującego G) osiąga się wyraźnie większą twardość. Właściwości po starzeniu, w szczególności po starzeniu w atmosferze wilgoci, są na wyraźnie dobrym poziomie, zatem, ogólnie biorą c, tworzywo piankowe nadaje się do zastosowania jako pełnocenny materiał w produkcji materaców; w zakresie średniodużej gęstości ma ono właściwości takie jak pianka lateksowa o większej gęstości. Ponadto jego przetwarzanie w szerokim obszarze gęstości oraz twardości przebiega niezawodnie i bezproblemowo.

Jeżeli poliol a) według wynalazku zastąpi się poliolem o liczbie hydroksylowej 28 i z przewagą pierwszorzędowych końcowych grup OH, otrzymanym z 82% wagowych tlenku propylenu i 18% wagowych tlenku etylenu, jednak przy użyciu trimetylolopropanu jako startera, to powstaje wówczas niestabilna mieszanina substancji wyjściowych, której w stosowanych tu warunkach nie udaje się spienić. Różnica we właściwościach mechanicznych w porównaniu z tworzywami piankowymi wytwarzanymi dotychczas zgodnie z typową techniką HR jest widoczna z danych przedstawionych w tabeli.

Jeżeli tworzywa z przykładów 4 i 5 o twardości w warunkach zgniatania wynoszącej odpowiednio 3,4 lub 2,8 kPa, zawierające odpowiednio 20 lub 10% wagowych napełniacza oraz o gęsto₃ ści 30 kg/m , otrzymane na podstawie trójfunkcyjnego poliolu i alkanoloaminowego środka sieciującego, wytworzy się z zastosowaniem dietanoloaminy, to zmiana właściwości po starzeniu w atmosferze wilgoci wyniesie 12-15%.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania miękkich, elastycznych, poliuretanowych tworzyw piankowych, polegający na tym, że prowadzi się reakcję

A) poliizocyjanianów lub prepolimerów poliizocyjanianowych,

B) związków o ciężarze cząsteczkowym od 500 do 18000 zawierających co najmniej dwa reaktywne w stosunku do grupy izocyjanianowej atomy wodoru,

C) ewentualnie innych związków o ciężarze cząsteczkowym od 32 do 499 zawierających co najmniej dwa reaktywne w stosunku do grupy izocyjanianowej atomy wodoru,

D) wody,

E) ewentualnie środków porotwórczych,

F) aktywatorów, stabilizatorów oraz innych znanych jako takie dodatków, znamienny tym, że stosuje się składnik B) zawierający

i) co najmniej jeden polieteropoliol o funkcyjności 4,8; oraz ii) co najmniej jeden poliol, zawierający napełniacz z grupy obejmującej dyspersje polimocznika otrzymane w wyniku reakcji diaminy z diizocyjanianem w obecności składnika poliolowego (typu PHD), dyspersje otrzymane w wyniku szczepienia odpowiedniego monomeru, takiego jak styren i/lub akrylonitryl na składniku poliolowym (typu SAN) i dyspersje zawierające grupy uretanowe, otrzymane w wyniku reakcji alkanoloaminy z diizocyjanianem w składniku poliolowym (typu PIPA) o funkcyjności 2,5-4, oraz że prowadzi się reakcję razem z

G) alkanoloaminowymi środkami sieciującymi, stanowiącymi diizopropanoloaminę albo mieszaninę diizopropanoloaminy i trietanoloaminy.

PL 192 484 B1
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się składnik poliolowy a) o funkcyjności startera 4-8 i o ciężarze równoważnikowym 100-4000 oraz składnik poliolowy b) z dyspersją polimocznika.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się składnik poliolowy a) o funkcyjności startera 4-6 i o ciężarze równoważnikowym 100-4000 oraz składnik poliolowy b) z dyspersją SAN.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się składnik poliolowy a) o funkcyjności startera 4-6 i o ciężarze równoważnikowym 100-4000 oraz składnik poliolowy b) z dyspersją PIPA.
5. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, że reaktywny składnik B) jest złożony z 60-90 części wagowych a) i 10-40 części wagowych b), przy czym udział napełniacza w mieszaninie polioli a) oraz b) wynosi 2- 30 części wagowych w przeliczeniu na składnik B.
6. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo, 3 albo 4, znamienny tym, ż e składnik poliolowy a) zawiera w przewadze pierwszorzędowe końcowe grupy OH, udział w nim tlenku etylenu wynosi 10-30% wagowych, a jego ciężar równoważnikowy zawiera się w przedziale 100-4000.
7. Sposób wedł ug zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, ż e jako alkanoloaminowy środek sieciujący G) stosuje się diizopropanoloaminę.
8. Sposób wedł ug zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, ż e jako alkanoloaminowy środek sieciujący G) stosuje się mieszaninę trietanoloaminy i diizopropanoloaminy.
9. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, że jako poliizocyjanian stosuje się diizocyjanian toluilenu.
10. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, że jako poliizocyjanian lub prepolimer poliizocyjanianowy stosuje się ewentualnie modyfikowany grupami uretanowymi, mocznikowymi, biuretowymi, allofanianowymi, karbodiimidowymi lub uretodionowymi diizocyjanian toluilenu lub diizocyjanian difenylometanu, bądź też ich prepolimery jak również ich mieszaniny.
11. Sposób według zastrz. 1 albo 2, albo 3, albo 4, znamienny tym, że jako środek porotwórczy stosuje się dwutlenek węgla, fluorowodoroalkany i/lub alkany z 4-5 atomami węgla.