PL169104B1 - Rozpornica pelagiczna zwłaszcza do połowów w toni wody - Google Patents

Abstract

Rozpornica pelagiczna, zwłaszcza do połowów w toni wody składająca się z trzech płatów ukształtowanych w postaci wycinków cylindra, połączonych na obu końcach prostopadłymi płaskimi tarczami oraz kilkoma wręgami rozmieszczonymi wzdłuż rozpiętości płatów, znamienna tym, że płat tylny (3) usytuowanyjest pod krawędzią spływu płata głównego (1), przy czym stosunek cięciwy (F) płata głównego (1) dojego rozpiętości (L) wynosi od 1:3,62 do 1:4,32, najkorzystniej 1:4, a stosunek cięciwy (Fi) płatów przedniego (2) i tylnego (3) do ich rozpiętości (L) wynosi od 1:14,48 do 1:17,28, najkorzystniej 1:16, natomiast stosunek promienia (R) cylindra do rozpiętości (L) każdego z trzech płatów wynosi od 1:5 do 1:6, najkorzystniej 1:5,51, zaś płaskie tarcze (6 i 7) osadzone na końcach płatów mają kształt niesymetryczny, zbliżony do przekroju jednostronnie spłaszczonego jajka.

Description

Przedmiotem wynalazku jest rozpornica do zestawu trałowego włoka pelagicznego zbudowana z trzech płatów, przeznaczona do stosowania w rybołówstwie morskim, zwłaszcza do połowów w toni wody.

Znane są rozpornice do włoków pelagicznych jedno, dwu i wielopłatowe o różnych kształtach i o różnych wydłużeniach względnych (stosunek rozpiętości płata do jego cięciwy). Z polskiego opisu patentowego nr 143 475 znana jest rozpornica do włoka pelagicznego zbudowana z dwóch niejednakowych płatów, płata głównego i osadzonego na nim z przodu płata dodatkowego ukształtowanych w postaci wycinków cylindra. Stosunek promienia cylindra do rozpiętości płatów tej rozpornicy wynosi od 1:4 do 1:4,5, natomiast wydłużenie względne płata głównego nie przekracza wartości 3,5.

Ta jak i inne znane rozpornice pelagiczne, mimo niewątpliwych zalet mają wady i niedogodności przejawiające się w tym, że stosunek siły rozwierającej rozpornic do ich masy (siły ciężkości) oraz stosunek siły rozwierającej do powierzchni ich obrysu jest niewystarczający w świetle aktualnych wymagań technicznych trawlerów i włoków pelagicznych. Tak więc aby uzyskać wymaganą siłę rozwierającą należy stosować rozpornicę o wielkich wymiarach i dużej masie, co bardzo często czyni ich użycie niemożliwym ze względu na własności konstrukcyjnoeksploatacyjne urządzeń połowowych trawlerów. Ponadto duża masa rozpornic ogranicza efektywność prowadzenia połowów na płytkich akwenach. Zakres kątów natarcia, przy których uzyskuje się maksymalną wartość siły rozwierającej jest stosunkowo wąski, konsekwencją czego jest konieczność dokonywania uciążliwych zmian w nastawach rozpornic przy zmianach długości lin trałowych.

Opisane wyżej wady i niedogodności likwiduje lub znacznie ogranicza rozpornica pelagiczna według wynalazku zbudowana z trzech płatów ukształtowanych w postaci wycinków cylindra. Płaty te z których płat środkowy jest płatem głównym, połączone są ze sobą w jedną całość dwoma płaskimi tarczami osadzonymi na przeciwległych końcach oraz kilkoma wręgami rozstawionymi wzdłuż rozpiętości płatów.

Istota wynalazku polega na tym, że płat tylny jest usytuowany pod krawędzią spływu płata głównego, przy czym stosunek cięciwy płata głównego do jego rozpiętości wynosi od 1:3,62 do 1:4,32, najkorzystniej 1:4, a stosunek cięciwy płatów przedniego i tylnego do ich rozpiętości wynosi od 1: 14,48 do 1:17,28, najkorzystniej 1:16. Stosunek promienia cylindra do rozpiętości każdego z trzech płatów wynosi od 1:5 do 1:6, a najkorzystniej 1:5,51. Płaskie tarcze osadzone na końcach płatów mają kształt niesymetryczny zbliżony do przekroju jednostronnie spłaszczonego jajka.

169 104

Zalety rozpornicy według wynalazku przejawiają się tym, że pracuje ona stabilnie w szerokim zakresie kątów natarcia, przy czym utrzymuje w tym zakresie wartości siły rozwierającej zbliżone do maksymalnych. Rozpornica dzięki swoim własnościom umożliwia zastosowanie włoków pelagicznych o zwiększonej wielkości na istniejących trawlerach, co podnosi szanse wzrostu wydajności połowów ryb.

Przedmiot wynalazku uwidoczniony jest w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia w rzucie aksonometrycznym rozpornicę pelagiczną prawą z pałąkiem, a fig. 2 taką samą rozpornicę prawą bez pałąka. Rozpornica lewa stanowiąca uzupełnienie kompletu wyposażenia włoka jest lustrzanym odbiciem prawej.

Rozpornica skonstruowana jest jako trójpłat, w którym płatem głównym 1 jest płat najszerszy położony pośrodku, obok którego są usytuowane dwa wąskie płaty boczne: płat przedni 2 i płat tylny 3. Płaty te są jednakowego kształtu a ich powierzchnia jest czterokrotnie mniejsza od powierzchni płata głównego. Wszystkie płaty wykonane są z blachy wyprofilowanej w postaci wycinków cylindra o jednakowym promieniu i połączone są ze sobą na stałe w ten sposób, że na płacie głównym 1 nad krawędzią natarcia zamocowany jest za pomocą wręgów przednich 4 płat przedni 2, natomiast płat tylny 3 osadzony jest pod krawędzią spływu płata głównego. Jest on przymocowany do wręgów pośrednich 5 oraz do wręgów pałąka 10, co pokazano na fig.1, albo też do wręgu głównego 11, jak to widać na fig. 2. Płaty rozpornicy połączone są dodatkowo w jedną całość za pomocą płaskich stalowych tarcz 6 i 7 przyspawanych prostopadle do przeciwległych końcowych obrzeży płatów 1, 2 i 3. Tarcze te mają kształt niesymetryczny, zbliżony do przekroju jednostronnie spłaszczonego jajka, przy czym koreluje on z przestrzennym ustawieniem względem siebie wszystkich trzech płatów rozpornicy. Powierzchnia obrysu tarczy górnej 6 jest nieco mniejsza od powierzchni tarczy dolnej 7, do której przymocowane są od spodu dodatkowe obciążniki 8 stabilizujące ustawienie rozpornic w pionie. Ważne znaczenie ma stosunek promienia R cylindra, a ściślej biorąc cylindrycznego wygięcia płatów do rozpiętości L każdego z nich. W podanym przykładzie wykonania stosunek ten jako najkorzystniejszy wynosi 1:5,51. Szerokość płatów mierzona długością ich cięciw jest jednakowa dla płatów przedniego i tylnego, lecz znacznie większa dla płata głównego, przy czym istotny dla skutecznego działania rozpornicy stosunek cięciwy F płata głównego do jego rozpiętości L wynosi 1:-4, zaś stosunek cięciwy F1 płatów przedniego i tylnego do ich rozpiętości ma wartość 1:16.

Połączenie rozpornicy z liną trałową prowadzącą do trawlera realizowane jest poprzez pałąk 9 zamocowany na dwóch wręgach pałąka 10 (fig. 1), albo też lina trałowa łączona jest bezpośrednio z wręgiem głównym 11, co uwidoczniono na fig. 2. Wręg ten osadzony jest w środkowej części płatów. Do płata tylnego, za krawędzią spływu płata głównego przytwierdzone są dwa uchwyty 12 służące do mocowania lin łączących rozpornicę z włokiem.

Rozpornica według wynalazku nadaje się do stosowania w rybołówstwie morskim jako element rozwierający włok pelagiczny w poziomie. Może być używana w zestawach trałowych dużych włoków pelagicznych, jak i małych - na płytkich akwenach przybrzeżnych. Może być również stosowana przy połowach włokiem pelagicznym prowadzonym po dnie, jednak bez kontaktu rozpornicy z dnem, najbardziej wszakże nadaje się do zestawów trałowych największych znanych włoków pelagicznych łowiących w toni wodnej.

169 104

Fig. 2

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 2,00 zł

Claims (1)

1. Zastrzeżenie patentowe

   Rozpornica pelagiczna, zwłaszcza do połowów w toni wody składająca się z trzech płatów ukształtowanych w postaci wycinków cylindra, połączonych na obu końcach prostopadłymi płaskimi tarczami oraz kilkoma wręgami rozmieszczonymi wzdłuż rozpiętości płatów, znamienna tym, że płat tylny (3) usytuowany jest pod krawędzią spływu płata głównego (1), przy czym stosunek cięciwy (F) płata głównego (1) do jego rozpiętości (L) wynosi od 1:3,62 do 1:4,32, najkorzystniej 1:4, a stosunek cięciwy (F i) płatów przedniego (2) i tylnego (3) do ich rozpiętości (L) wynosi od 1:14,48 do 1:17,28, najkorzystniej 1:16, natomiast stosunek promienia (R) cylindra do rozpiętości (L) każdego z trzech płatów wynosi od 1:5 do 1:6, najkorzystniej 1:5,51, zaś płaskie tarcze (6 i 7) osadzone na końcach płatów mają kształt niesymetryczny, zbliżony do przekroju jednostronnie spłaszczonego jajka.