PL167978B1

PL167978B1 - Sposób wytwarzania mieszaniny bitumu i polimeru termoplastycznego PL PL PL

Info

Publication number: PL167978B1
Application number: PL92293250A
Authority: PL
Inventors: Giuseppe Mancini
Original assignee: Euron Spa
Priority date: 1991-01-24
Filing date: 1992-01-22
Publication date: 1995-12-30
Also published as: DE69200069D1; HU9200214D0; HUT64095A; IT1244685B; DK0496457T3; ATE102987T1; DE69200069T2; PL293250A1; US5225462A; EP0496457B1; HU211092B; ES2051142T3; CZ283314B6; EP0496457A1; ITMI910169A0; ITMI910169A1; CS16592A3

Abstract

1. Sposób wytwarzania mieszaniny bitumu polimeru termoplastycznego, skladaja- cej sie z bloków z monomeru winyloaromatycznego i bloków z monomeru bedacego sprzezonym dienem, znamienny tym, ze mieszanine bitumu z termoplastycznym elasto- merem poddaje sie reakcji z nienasyconym alifatycznym kwasem dwukarboksylowym lub jego bezwodnikiem, w srodowisku gazu obojetnego w temperaturze od 190°C do 240°C, w ciagu 2 - 6 godzin. RZECZPOSPOLITA POLSKA Urzad Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej P L 167978 B 1 PL PL PL

Description

Modyfikacja bitumu polimerami, zwłaszcza polimerami termoplastycznymi jest powszechnie stosowana w celu poprawy właściwości użytkowych bitumu, a zwłaszcza jego elastyczności,

167 978 właściwości sprężystych w niskich temperaturach, odporności na odkształcenia w wysokich temperaturach, właściwości adhezyjnych i kohezyjnych oraz trwałości.

Tak np. w opisie patentowym Stanów Zjedn. Ameryki nr 4 217 259 ujawniono zastosowanie symetrycznych rodnikowych kopolimerów zawierających blok dienowy i bloki winyloaromatyczne; w opisie patentowym Stanów Zjedn. Ameryki nr 4 585 816 ujawniono zastosowanie kopolimerów blokowych monoalkenyloaromatycznych ze sprzężonym diolefinami; w opisie patentowym Stanów Zjedn. Ameryki nr 3 915 914 ujawniono zastosowanie homopolimerów i kopolimerów 1-butenu; w opisie patentowym Stanów Zjedn. Ameryki nr 3 615 830 ujawniono homopolimery izoolefin, a zwłaszcza poliizobutylen.

W opisie patentowym brytyjskim nr 1 508 420 ujawniono mieszaniny bitumu zawierającego grupy karboksylowe i/lub bezwodnikowe z a) kopolimerem 1) zawierającym takie same grupy funkcyjne i/lub b) z kopolimerem 2) zawierającym co najmniej dwie grupy funkcyjne inne niż grupy karboksylowe. Następnie wytwarza się sprzężone mieszaniny w wyniku reakcji mieszaniny modyfikowanego bitumu i kopolimeru 1) ze związkiem metalu lub w wyniku reakcji modyfikowanego bitumu z kopolimerem 2).

Mieszaninę modyfikowanego bitumu z kopolimerem 1) wytwarzać można dogodnie w wyniku reakcji bezwodnika maleinowego z mieszaniną niemodyfikowanego bitumu i niemodyfikowanego kopolimeru.

Wydaje się, że najskuteczniejszymi dodatkami polimerycznymi są blokowe kopolimery styren/diolefina, a zwłaszcza styren/butadien i styren/izopren. W zgłoszeniu patentowym japońskim nr 115 354/81 opisano kompozycje bitumiczne poddane obróbce kopolimerem blokowym modyfikowanym kwasem dwukarboksylowym lub jego pochodną.

Uzyskane w ten sposób mieszaniny bitumiczno-polimeryczne wykazują lepsze właściwości niż sam bitum, z tym że mają tą wadę, iż są fizycznie niemieszalne. Objawem tej niemieszalności jest niska odporność na przechowywanie mieszanin bitumiczno-polimerycznych, które z upływem czasu tworzą układ dwufazowy, w którym górna faza jest wzbogacona w polimer, a dolna faza wzbogacona w bitum.

Wady te jak dotychczas ograniczały wzrost zastosowania polimerów do wytwarzania mieszanin bitumicznych, gdyż rozdział faz, który następuje gwałtownie w zwykłych warunkach przechowywania, to znaczy w 120 - 180°C, uniemożliwia stosowane tych mieszanek w inny sposób niż natychmiast po wytworzeniu.

Stwierdzono, że odporne na przechowywanie mieszaniny bitumiczno-polimeryczne uzyskać można w wyniku reakcji mieszanin bitumicznych zawierających polimer termoplastyczny, a zwłaszcza blokowy kopolimer winyloaromatyczno-diolefinowy, z alifatycznym kwasem dwukarboksylowym lub jego bezwodnikiem, w odpowiednich warunkach reakcji, a zwłaszcza w odpowiedniej temperaturze.

Wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania mieszanek bitumu z polimerem termoplastycznym, odpornych na przechowywanie i wykazujących równocześnie ulepszone charakterystyki ogólne, polegającego na tym, że poddaje się reakcji mieszaninę bitumu i polimeru z nienasyconym alifatycznym kwasem dwukarboksylowym jego bezwodnikiem, w obojętnym środowisku w temperaturze co najmniej 190°C, aż do uzyskania stabilnej mieszaniny.

Uzyskane w ten sposób stabilne mieszaniny charakteryzują się ulepszonymi ogólnymi właściwościami oraz odpornością na utlenianie; można je stosować bezpośrednio lub, korzystnie, po rozcieńczeniu świeżym bitumem, uzyskując mieszaniny o mniejszej zawartości dodatku, ale tak samo odporne na przechowywanie.

Trzy składniki (bitum, polimer i nienasycony kwas lub jego bezwodnik) można wymieszać zasadniczo równocześnie, albo też mieszanie można przeprowadzić dodając kolejno składniki.

W korzystnym wykonaniu według wynalazku kwas (lub odpowiedni bezwodnik) dodaje się do bitumu, po czym wprowadza się polimer termoplastyczny.

W innym korzystnym wykonaniu według wynalazku polimer dodaje się do bitumu, po czym w odpowiednim czasie wprowadza się bezwodnik (lub odpowiedni kwas).

Niezadawalające wyniki uzyskuje się, jeśli polimer termoplastyczny poddany uprzednio obróbce samym nienasyconym alifatycznym kwasem dwukarboksylowym lub jego bezwodnikiem dodaje się do bitumu.

167 978

Temperatura, w której przeprowadza się reakcję sposobem według wynalazku, wynosi od 190 do 240°C, przy czym optymalna temperatura zależy również od płynności bitumu.

Czas reakcji między polimerem, bitumem i kwasem (lub odpowiednim bezwodnikiem) wynosi zazwyczaj 2-6 godzin, z tym że zależy również od wybranej temperatury reakcji.

Zarówno bitum stosowany na początku jak i dodawany później w celu ewentualnego rozcieńczenia, są typu stosowanego zazwyczaj do wytwarzania nawierzchni na drogach, przy czym mogą to być bitumy takie same lub różne, dobrane na podstawie odpowiednich kryteriów stosowania. Można je uzyskać w wyniku zmieszania różnych bitumów lub zmieszania bitumów z innymi produktami pochodzenia naftowego lub nienaftowego.

Według wynalazku polimer dodawany do bitumu należy do grupy termoplastycznych elastomerów i stanowi kopolimer blokowy zawierający bloki merów monomeru winyloaromatycznego oraz bloki merów sprzężonego dienu, przy czym korzystny polimer stanowi blokowy kopolimer zawierający bloki polistyrenowe oraz bloki spolimeryzowanego nienasyconego dienu, korzystnie polibutadienu, z tym że zawartość bloków polistyrenowych stanowi 20 - 40%, a korzystnie 25 - 35%.

Masa cząsteczkowa takiego kopolimeru blokowego wynosi zazwyczaj od około 50 000 do 1 000 000, a korzystnie od 100 000 do 800 000.

Przydatna ilość dodawanego polimeru wynosi od 4 do 15% wagowych. Większe ilości nie są zalecane, gdyż zwiększają one lepkość mieszaniny do niedopuszczalnej wielkości. Można jednak wyjść z takiej wysokiej zawartości procentowej i obniżać lepkość mieszaniny w wyniku stosowania coraz bardziej płynnych bitumów lub środków zwiększających płynność powszechnie stosowanych w różnych przemysłowych sposobach wytwarzania bitumów.

W korzystnym wykonaniu według wynalazku nienasycony alifatyczny kwas dwukarboksylowy (lub odpowiedni bezwodnik) stanowi kwas maleinowy lub bezwodnik maleinowy, stosowany zazwyczaj w ilościach 2 -12% wagowych. Nienasycony bezwodnik (lub odpowiedni nienasycony kwas dwukarboksylowy) prawdopodobnie działa jako środek poprawiający mieszalność, ułatwiający oddziaływanie między składnikami mieszaniny. W każdym przypadku obróbka taka eliminuje jakąkolwiek niemieszalność bitumu z polimerem powodującą ich rozdzielanie się, tak że w efekcie uzyskuje się mieszaninę odporną na przechowywanie, o podwyższonych charakterystykach reologicznych i zwiększonej odporności na utlenianie.

Sposobem według wynalazku uzyskuje się odporną na przechowywanie mieszaninę bitumu z polimerem, wytworzoną w wyniku reakcji w wyżej podanych warunkach, bitumu z polimerem należącym do grupy termoplastycznych elastomerów, a korzystnie z blokowym kopolimerem styrenu ze sprzężonym dienem, oraz z nienasyconym alifatycznym kwasem dwukarboksylowym (lub odpowiednim bezwodnikiem).

Stabilne mieszaniny bitumu z polimerem uzyskane w wyniku obróbki kwasem (lub odpowiednim bezwodnikiem) zawierać mogą inne dodatki, zależnie od przeznaczenia. Jeśli np. kompozycja bitumiczna ma być zastosowana do powlekania, może zawierać wypełniacze, pigmenty, środki zmniejszające palność itp.

Jednakże stabilna mieszanina bitumu z polimerem według wynalazku jest najbardziej przydatna do wytwarzania nawierzchni dróg i takie jest jej główne zastosowanie. Przy takim stosowaniu mieszaninę bitumu z polimerem miesza się z mineralnym kruszywem o odpowiedniej wielkości ziarna.

Następujące przykłady dokładniej ilustrują wynalazek.

Przykład I. Mieszanina o dużej zawartości polimeru.

Stabilne mieszaniny bitumu z polimerem o wysokiej zawartości polimeru wytwarza się korzystnie w następujący sposób. Substancję reaktywną i polimer dodaje się do gorącego bitumu. Mieszaninę utrzymuje się w temperaturze 190 - 200°C w atmosferze azotu przez 2 - 5 godzin. Alifatyczny kwas dwukarboksylowy (lub odpowiedni bezwodnik) stosuje się w ilości 2 - 10% wagowych, a polimer w ilości 4-15% wagowych. Pewna modyfikacja tego sposobu polega na wcześniejszym dyspergowaniu polimeru w bitumie przez około 15 minut, a następnie dodaniu bezwodnika (lub odpowiedniego kwasu). Uzyskaną w ten sposób mieszaninę miesza się przez około 4 godziny w temperaturze około 190 - 200°C.

167 978

Określano następujące właściwości ostatecznych mieszanek: penetracja w 25°C metodą według ASTM D5, temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli w °C, metodą ASTM D36, oraz w pewnych przypadkach temperatura kruchości według Fraassa, zgodnie z I.P. No. 80. Odporność mieszanin na przechowywanie określa się napełniając cylindryczne pojemniki badaną mieszaniną i przechowując je w określonej temperaturze w atmosferze obojętnej. Po pewnym okresie czasu oznacza się temperatury mięknienia warstwy górnej i dolnej. Im bardziej jednorodna jest mieszanina, tym bardziej zbliżone są obydwie temperatury mięknienia.

Mieszanina A. 9% wagowych blokowego kopolimery SBS (styrenbutadien/styren) o średniej wagowej masie cząsteczkowej 230 000, zawierającego 30% bloków polistyrenowych i 70% bloków polibutadienowych, dodaje się wraz z 7% bezwodnika maleinowego do bitumu gatunku 180,/200. Mieszaninę utrzymuje się przez 15 minut w 190°C, stosując mieszanie w mieszarce turbinowej. Następnie utrzymuje się ją przy zwykłym mieszaniu w 190°C przez 2 godziny w atmosferze azotu.

Penetracja uzyskanego produktu wynosi 5,5 mm. Po 72 godzinach przechowywania w 170°C zmierzone temperatury mięknienia, góry i dołu, wynoszą odpowiednio 133 i 132°C, co świadczy o tym, że mieszanina jest stabilna, to znaczy nie występują w niej zjawiska rozdziału lub sedymentacji.

Mieszanina B. 9% blokowego kopolimeru SBS stosowanego w mieszaninie A i 7% bezwodnika maleinowego dodaje się do bitumu gatunku 180/200. Mieszaninę utrzymuje się przez 15 minut w 190°C, stosując mieszanie w mieszarce turbinowej. Następnie utrzymuje się ją przy zwykłym mieszaniu w 190°C przez 1 godzinę z barbotowaniem azotu w celu usunięcia nadmiaru bezwodnika maleinowego. Mieszaninę utrzymuje się następnie jeszcze przez godzinę przy zwykłym mieszaniu.

Właściwości mieszaniny bitumicznej są następujące: penetracja: 7,0 mm temperatura kruchości według Fraassa: -25°C temperatura mięknienia po 72 godzinach w 170°C: góra 120°C, dół 118°C. Również w tym przypadku nieznaczna różnica w temperaturach mięknienia świadczy o stabilności mieszaniny.

Mieszanina C. 9% SBS i 3% bezwodnika maleinowego dodaje się do bitumu gatunku 180/200. Mieszaninę utrzymuje się z mieszaniem przez 4 godziny w 200°C w atmosferze nieruchomego azotu oraz przez 1 godzinę w 200°C w strumieniu azotu. Penetracja uzyskanej mieszaniny wynosi 6,2 mm. Temperatura mięknienia po 72 godzinach w 170°C zarówno góry jak i dołu wynosi 104°C.

Mieszanina D. Postępuje się w taki sam sposób jak w przypadku mieszaniny C, z tym że dodaje się 6% bezwodnika maleinowego i 6% SBS. Właściwości gotowej mieszaniny są następujące:

penetracja: 7,5 mm temperatura kruchości według Fraassa: -20°C temperatura mięknienia po 72 godzinach w 170°C: góra 118°C, dół 118°C.

Mieszanina D bis. 200 g bitumu 180/200 poddaje się obróbce z 13,6 g SBS i 14,2 g kwasu maleinowego w 200°C przez 4 godziny w atmosferze azotu i przez 1 godzinę przepuszczając przez nią pęcherzykami azot. Uzyskuje się produkt o następujących właściwościach:

penetracja: 7,1 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 119°C wskaźnik penetracji: 9,24 temperatura mięknienia po 72 godzinach przechowywania w 170°C: góra 120°C, dół 123,8°C.

Taka zdecydowanie nieznaczna różnica w temperaturach mięknienia wyraźnie wskazuje, że nie nastąpiło rozdzielenie składników.

Przykład Π. Mieszaniny o malej zawartości polimeru.

Mieszaniny te wytwarza się w następujący sposób. Bitum ogrzewa się, dodaje się polimer i bezwodnik maleinowy (lub kwas maleinowy) i mieszaninę utrzymuje się w warunkach reakcji przez okres czasu od około 4 do około 6 godzin w temperaturze 190 - 200°C. Kwas maleinowy

167 978 (lub bezwodnik maleinowy) stosuje się w ilości 4 - 6%, a polimer w ilości 8 - 12% wagowych w stosunku do mieszaniny. Uzyskany produkt stosować można bezpośrednio, wykrzykując jego doskonałe właściwości, albo też można go rozcieńczać zmiennymi ilościami świeżego bitumu, jak to przedstawiono w poniższych przykładach.

Szczególnie korzystna modyfikacja polega na dodaniu polimeru do bitumu ogrzanego w atmosferze azotu do temperatury 200 - 240°C i utrzymywaniu mieszaniny z mieszaniem przez około 30 minut w celu całkowitego zhomogenizowania polimeru. Następnie dodaje się bezwodnik maleinowy (lub kwas maleinowy) w ciągu około 5 minut i prowadzi się reakcję przez około 2 godziny, a uzyskaną mieszaninę rozcieńcza się świeżym bitumem i miesza jeszcze przez 15 minut.

Mieszanina E. 6% bezwodnika maleinowego i 9% SBS dodaje się do bitumu gatunku 180/200.

Mieszaninę miesza się przez 4 godziny w 200°C w atmosferze azotu oraz przez kolejne 2 godziny w 200°C w strumieniu azotu.

Do 100 części uzyskanej mieszaniny dodaje się kolejne 50 części bitumu 180/200. Ostateczną mieszaninę homogenizuje się mieszając ją przez kilka minut.

Właściwości uzyskanej mieszaniny są następujące: penetracja: 7,8 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 112°C wskaźnik penetracji: +8,98 temperatura kruchości według Fraassa: -22°C temperatura mięknienia po 72 godzinach przechowywania w 170°C:

góra 113°C, dół 112°C.

Mieszanina F. Kolejne 50 części bitumu 180/200 dodaje się do 200 części mieszaniny E. Tą nową mieszaninę homogenizuje się mieszając ją przez kilka minut.

Właściwości uzyskanej mieszaniny są następujące: penetracja: 9,2 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 96°C wskaźnik penetracji: +8,06 temperatura mięknienia po 72 godzinach przechowywania w 170°C: góra 96°C, dół 96°C.

Mieszanina G. 50 części bitumu 180/200 i 50 części bitumu 80/100 dodaje się do 200 części mieszaniny E. Tą nową mieszaninę homogenizuje się mieszając ją przez kilka minut.

Właściwości uzyskanej mieszaniny są następujące: penetracja: 9,5 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 91,5°C wskaźnik penetracji: +7,69 temperatura mięknienia po 72 godzinach przechowywania w 170°C: góra 92°C, dół 91°C.

Mieszanina H. 4% bezwodnika maleinowego i 9% SBS dodaje się do bitumu 180/200. Mieszaninę miesza się za pomocą mieszadła turbinowego przez 15 minut w 190°C w atmosferze azotu. Utrzymuje się ją przy normalnym mieszaniu przez kolejne 2 godziny w 200°C w atmosferze azotu, a na koniec przez 2 godziny w 200°C w strumieniu azotu. Uzyskany produkt rozcieńcza się w stosunku 1/1 dodatkową ilością bitumu 180/200.

Właściwości uzyskanej mieszaniny są następujące: penetracja: 11,0 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 100°C wskaźnik penetracji: +9,05 temperatura mięknienia po 72 godzinach przechowywania w 170°C: góra 98°C, dół 97°C.

Mieszanina I. Postępuje się w taki sam sposób jak przy wytwarzaniu mieszaniny H. Stabilną mieszaninę bitumu z polimerem rozcieńcza się następnie 2 częściami bitumu 180/200.

167 978

Właściwości uzyskanej mieszaniny są następujące: penetracja: 13,4 mm temperatura mięknienia po 5 dniach przechowywania w 170°C: góra 62°C, dół 61°C.

Mieszanina L. Postępuje się w taki sam sposób jak przy wytwarzaniu mieszaniny H. Stabilną mieszaninę bitumu z polimerem rozcieńcza się następnie 1 częścią bitumu 180/200 i 1 częścią bitumu 80/100. Ostateczna mieszanina zawiera 3% SBS i 1,3% bezwodnika maleinowego.

Właściwości uzyskanej mieszaniny są następujące: penetracja: 10,2 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 86°C wskaźnik penetracji: 7,31 temperatura kruchości według Fraassa: -18°C temperatura mięknienia po 5 dniach przechowywania w 170°C:

góra 88,5°C, dół 87,5°C.

Mieszanina M. SBS (8,1 części wagowych) dodaje się do bitumu 180/200 (88,3 części wagowych) i uzyskaną mieszaninę miesza się w 225°C w atmosferze azotu aż do całkowitej homogenizacji polimeru. Następnie dodaje się bezwodnik maleinowy (3,6 części wagowych) i prowadzi się reakcję przez 2 godziny w 225°C w atmosferze azotu. 1 część uzyskanego produktu rozcieńcza się 3,5 częściami bitumu 100/80, kontynuując mieszanie przez 20 minut w 170°C.

Uzyskuje się bitum o następujących właściwościach:

penetracja w 25°C: 8,6 mm temperatura mięknienia: 53°C wskaźnik penetracji: 1,0 temperatura kruchości według Fraassa: -15°C temperatura mięknienia po 15 dniach przechowywania w 170°C:

góra 51,9°C, dół 51,6°C.

Uzyskanamieszaninajestnwnież odporna na utlenianie, o czym świadczą następujące wyniki: lepkość w 60°C: 317 Pa.s lepkość w 60°C po starzeniu w cienkiej warstwie (ASTM D 2872):

464 Pa.s wzrost lepkości: 46%.

Właściwości tego samego bitumu bez dodatku były następujące: lepkość przed próbą: 135 Pa.s lepkość po próbie: 256 Pa.s wzrost lepkości: 90%

Przykład III (porównawczy). 9% SBS stosowanego w poprzednich przykładach dodaje się do bitumu 180/200 i przeprowadza się dyspergowanie w mieszarce turbinowej w 180°C. Mieszaninę miesza się następnie przez 2 godziny w 200°C. Po 24 godzinach stwierdzono, że wystąpiłjuż rozdział faz, gdyż temperatura mięknienia na wierzchu wynosiła 115°C, a na spodzie 96°C. Po 120 godzinach w 170°C potwierdził się rozdział faz, gdyż temperatura mięknienia na wierzchu wynosiła 117°C, a na spodzie 60°C.

PrzykładIV (porównawczy). Polimer SBS stosowany w poprzednich przykładach szczepi się 7% bezwodnika maleinowego. Uzyskany w ten sposób modyfikowany polimer dodaje się w ilości 6% do mieszaniny bitumu 180/200 i 80/100, po czym mieszaninę homogenizuje się w mieszarce turbinowej w 190°C przez 30 minut.

Uzyskuje się mieszaninę o następujących właściwościach: penetracja: 8,3 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 45,8°C wskaźnik penetracji: -1,08 temperatura mięknienia po 24 godzinach przechowywania w 170°C: góra 88°C, dół 45°C.

Przy kład V (porównawczy). Bitum 180/200 poddaje się w 250°C obróbce przez 90 minut w atmosferze azotu z 4% polimeru SBS stosowanego w poprzednich przykładach.

167 978

Uzyskuje się mieszaninę o następujących właściwościach: penetracja: 7,5 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 58°C wskaźnik penetracji: 1,73 temperatura kruchości według Fraassa: -17°C

Przykład VI (porównawczy). 95,7 części mieszaniny bitumów zawierającej 65% bitumu 180/200 i 35% bitumu 80/100 poddaje się obróbce z 4,3 częściami stosowanego uprzednio polimeru SBS przez 75 minut w 250°C, w atmosferze azotu.

Uzyskuje się mieszaninę o następujących właściwościach: penetracja: 8,5 mm temperatura mięknienia metodą pierścienia i kuli: 59°C wskaźnik penetracji: 2,34

Wyniki uzyskane w przykładach V i VI porównano z wynikami uzyskanymi w przypadku mieszaniny I. Można stwierdzić, że w wyniku obróbki mieszaniny bitumu i SBS bezwodnikiem maleinowym, a następnie rozcieńczania jej świeżym bitumem uzyskuje się bitumy, które poza odpornością na przechowywanie wykazują również lepsze właściwości użytkowe niż bitumy poddane obróbce samym polimerem SBS.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania mieszaniny bitumu polimeru termoplastycznego, składającej się z bloków z monomeru winyloaromatycznego i bloków z monomeru będącego sprzężonym dienem, znamienny tym, że mieszaninę bitumu z termoplastycznym elastomerem poddaje się reakcji z nienasyconym alifatycznym kwasem dwukarboksylowym lub jego bezwodnikiem, w środowisku gazu obojętnego w temperaturze od 190°C do 240°C, w ciągu 2-6 godzin.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że mieszaninę reakcyjną rozcieńcza się dodatkową ilością bitumu.
3. Sposób według zastrz. 1, albo znamienny tym, że zarówno bitum wyjściowy jak i bitum stosowany następnie do ewentualnego rozcieńczania, taki sam lub inny, jest bitumem typu stosowanego zazwyczaj na drogach, w przeważającej mierze stanowiącym mieszaninę bitumów pochodzenia naftowego lub bitumów innych niż pochodzenia naftowego.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w mieszaninie stosuje się 4 - 15% wagowych elastomerycznego blokowego kopolimeru termoplastycznego.
5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że poddaje się reakcji mieszaninę bitumu z elastomerowym blokowym kopolimerem plastycznym, zawierającym 20 - 40% wagowych bloków polistyrenowych.
6. Sposób według zastrz. 5, znamienny tym, że poddaje się reakcji mieszaninę bitumu z elastomerycznym blokowym kopolimerem termoplastycznym, zawierającym 25 - 35% wagowych bloków polistyrenowych.
7. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że poddaje się reakcji mieszaninę bitumu z elastomerycznym blokowym kopolimerem termoplastycznym, będącym kopolimerem sprzężonego dienu stanowiącego butadien.
8. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że poddaje się reakcji mieszaninę bitumu z elastomerycznym blokowym kopolimerem termoplastycznym o masie cząsteczkowej od 50 000 do 1 000 000.
9. Sposób według zastrz. 8, znamienny tym, że poddaje się reakcji mieszaninę bitumu z elastomerycznym blokowym kopolimerem termoplastycznym o masie cząsteczkowej od 100 000 do 800 000.
10. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako alifatyczny kwas dwukarboksylowy stosuje się kwas maleinowy.
11. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że jako bezwodnik alifatycznego kwasu dwukarboksylowego stosuje się bezwodnik kwasu maleinowego.
12. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że w mieszaninie reakcyjnej stosuje się nienasycony alifatyczny kwas dwukarboksylowy w ilości 2 - 12% wagowych mieszaniny reakcyjnej.
13. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że reakcję prowadzi się w środowisku azotu.

Wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania mieszanin bitumu i polimeru termoplastycznego, zapewniającego uzyskanie mieszanek odpornych na przechowywanie i o ulepszonych właściwościach. Sposób polega na obróbce bitumu i polimeru nienasyconym alifatycznym kwasem dwukarboksylowym lub jego bezwodnikiem.