PL152624B1 - Bezrozpuszczalnikowy sposób otrzymywania poliuretanu liniowego o właściwościach termoplastycznych - Google Patents

Description

RZECZPOSPOLITA POLSKA	OPIS PATENTOWY	152 624
Patent dodatkowy
	do patentu nr---	Int. Cl.5 C08G 18/08
	Zgłoszono: 87 06 05 /P. 266134,/	szytelhia o sino
	Pierwszeństwo ____
URZĄD PATENTOWY	Zgłoszenie ogłoszono: 8Q 12 08
RP	Opis patentowy opublikowano: 1991 06 28

Twórcy wynalazku: Piotr Król, 3an Pielichowski

Uprawniony z patentu: Instytut Ciężkiej Syntezy Organicznej BlacCownna, Kędzierzyn-Koźle /Polska/

BEZROZPUSZCZALNIKOWY SPOSÓB OTRZYMYWANIA POLIURETANU LINOWEGO O WŁAŚCIWOŚCIACH TERMOPLASTYCZNYCH

Przedmiotem wynalazku jest bezrozpuszczalnkkowy sposób otrzymywania poliuretanu liniowego o właściwościach termoplastycznych, stosowanego do wytwarzania lakierów poliuretanowych, zabezpieczeń antykorozyjnych, a także jako moodfikator własności mechanicznych innych tworzyw termoplastycznych.

Znane są sposoby wytwarzania poliureannów termoplastycznych na bazie różnych diizocyjanaanów szczególnie heksammtylenoiiizoiyjanianu lub 4,4*-difnny^i^tanodiizocyjanaanu /MDI/ i różnych składników polioiooycC, a tym poliestrów, aliasy^^y^ polieterów oraz maocząsteczkowych związków pełniących rolę przedłużaczy łańcucha. Poliuretany te można otrzymywać zarówno metodę jednoetapową jak i w procesie dwuetapowym z wykorzystaniem reaktywnych chemicznie prepolimerów jak to opisano w mooiigatiaiC: Saunders O.H·, Fusch K.C. “Poliuretany wydawca, Khimia, Moskwa 1968 oraz Gricenko T.M·, Ρορον Ja.A “Uspekhi khimii poliuretanu” - Naukova ϋυΓ^β, Kiev 1972. Właściwości termoplastyczne tych polimerów osiągane są dzięki linowej budowie ich makrocząsteczek oraz wsppłdzitłaiiu giętkich segmentów polio^Nych ze sztywnymi segmentami uretanowymi pochodzącymi głów/nie od diizocyjanaanów. Segmentowa budowa łańcucha poliufetiiowego nadaje ponadto tym poliifioi odpowóednie właściwości fizyko-mechaiicznf tak, że większość tego rodzaju poliureannów w temperaturach stosowania jest elasiorerami. Wśród różnych rodzaj ów poliureannów termoplastycznych otΓz-mnwaiycC przy użyciu MDI i alitaniZinycC poMoli, głównie poliestrów, na uwagę zasługują włókna SPANDEX oraz elastomery ESTANE produkowane przez firmtę B.F· Goodrich Chem.Co^^. i tfΓ-oplasty typu DESMOPAN firmy Bayer A.G. Tworzywa te charakteryzują się wytrzymałością mechcniciią 30-50 MPa, wydłużeniem względnym do 700½ oraz zmienną w szerokich granicach twardością, co znacznie rozszerza ich zakres zastosowania jako maaeriału konstrukcyjnego. Znane są także analogiczne polimery wytworzone na bazie 2,4- i 2,6- toluifnoodouizoiyjaiianu /<2,4- i 2,6-TDI/ i alitaniZinycC polieterów·

152 624

152 624

Tak np· w opisie patentowym bejLcij^^mi nr 646 200 przedstawiono sposób otrzymywania poliuretanu lńniwwego z TDI, glikolu polioksypoopylnoowago i 1,4-butanodiolu lub innych krótkołańcuchowych przedłużaczy jak woda i diaminy. Stosunek molowy grup -NCO do OH w mieszaninie substrat ów wynoss! w tym przypadku 0,95 - 1,2 : 1, a reakcję poliaddycj ^prowadzono ^dwueta^powo w temperaturac^h 80°C ⁱ potem w 130°^C. w czasie Icilkunastu ^godzin, stosując jako katalizator N-eelylomesfoSiaę· Poliuretan ten charakteryzował się słabszymi właściwościami mechanicznymi i termoplastycznymi, najprawdopodobniej z powodu zastosowanej metody otrzymywania· Tak np· ilość poszczególnych substratów, a szczególnie przyjęty' stosunek ilości grup funkcyjnych, w przypadku długiego czasu utwardzania poliuretanu w temperaturze do 130^oC, powoduue niekorzystne sieciowanie związkami aioofaniaow^ymi i biuretowymi·

W opisie p^m^wym RFN nr 2 005 718 przedstawiono' metodę otrzymywania poliureaanów z 2,4-TDI i polnoksypΓopyleeaolikoSl, o różnych mmsach cząsteczkowych oraz z glikolu ltylaoowlgo jako przedłużacza łańcucha. Otrzymane poliuretany dzięki budowie segmentowej łańcucha, charakteryzowały się wytrzymałością mechniczną na rozciąganie około 12 MPa, a ich wydłużenie względne wynoosło 310%· Gorsze właściwości termoplastyczne tych polimerów w stosunku do tworzyw ESTANE, wynikają z niewielkiej wartości ich mas cząsteczkowych, co jest rezultatem zastosowania niesymetrycznego diizocyjanianu· Izomer 2,4-TDI odpowOθddlalay jest także za słabszą tendencję do separacji fazowej giętkich i sztywnych segmentów tych poliureaanów· Wprowadzenie do cząsteczki poliuretanu płaskich układów aromatycznych powoduje zwiększenie ilości fazy sztywnej co często jest korzystne dla uzyskania zwiększonej wy trzymałości mechanicznej i odporności chemicznej tworzywa pod warunkiem użycia odpowOednicC składników poliolowych, które nie dopuszczą do utraty cech elasoomeru przez syntezowany polimer· Osiągnąć to można przez: - użycie specjalnych diizocyjanaanów, ηρ· 1,5-aαftyllennodiioocyjanfanu lub p-fenylenodiizocyjaanαnu, co przedstawiono w opisie paten^Nym RFN nr 2 706 297 oraz alifatycznych poliolij - poprzez zastosowanie typowych diizocyjanannów jak 2,4- lub 2,6-TDI i polieteru aromatycznego typu DIANOLU wytwarzanego na bazie 2,2-bis/p-hydΓoktyflaylo/propαnu/ BISFENOLU A/·

W polskich opisach patentowych nr nr 115 965, 121 200, 125 462, 139 011 i 143 163 przedstawiono sposoby otrzymywania mat^rriał^w elastomerowych, stosowanych głównie jako powłoki antykorozyjne· Oparte są one na typowych dńizocyjanianach, głównie 2,4- lub 2,4- i 2,6-TDI i mieszaninach polioSowycC z udzia^m polieteru syntezowanego na bazie BISFENOLU A· Tworzywa wytwarzane opisanymi sposobami charakteryzują się polepszonymi właściwościami mechhnicznymi i podwyższoną odpornością chemiczną tak, że mogą być stosowane do zabezpieczania wanien elektroHyccznych, podwozi samochodowych czy po wprowadzeniu dodatkowych inhibitorów, także do ochrony korozyjnej stali przed siarkowodorem. Tworzywa te nie są Jednak termoplastami, wykazują natomiast cechy elasoomeru lanego· Powłokę ochronną z tego typu elastomeru otrzymuje się wyłącznie przez rozprowadzenie żelującej mieszaniny prlpslimlru nzojyjεnfnsowego oraz ^neteru ^anolow/e^ w temperaturze ^do ²⁵°C ^po zf^bezpiljzfnej hnstrukcci tech^ami stosowanymi w pracach mafarskijC. Krótki, wynoszący tylko kilkanaście minut czas żelowania mieszaniny poliuretanowej wymaga operowania małymi porcjami substratów, co utrudnia stosowanie poliuretanu jako tworzywa zabezpieczającego, stwarzając jednocześnie niebezpieczeństwo kontaktu z toksycznymi izocyjanianami, z których znaczna część występuje jako lotne monomery 2,4- i 2,6TDI, dla osoby wykonuJącej powłokę.

Brak właściwości termoplastycznych tego poliuretanu wynika zarówno z użycia do syntezy prepolimeru niemn^oNych, często rozgałęzionych i wielofunkcyjnych polieterów, jak i obok 2,4- i 2,6-TDI - najczęściej IZOCYNU T-80, także izocyjanfasowego produktu ubocznego popasającego podczas destylacji IZOCYNU T-80, co przedstawiono w polskim opisie patenoowym nr 139 011. Produkt ten charakteryzuje się m.in. obecnością poliisocyfanfanóo mmjących postać skondensowanych związków pierścienSooych, tworzących w polimerze usiecSoofne produkty uretanowe· Drugim powodem uzyskiwania w tych przypadkach elastomeΓÓo utnejiooaayjh, mimo użycia formalnie ^^u1fui^l^^>yjnych izocyjanaanów i polieterów, jest procedura syntezy poliuretanu· Niemożliwy do wyeliminowania, w przypadku żelowania masy poliuΓefanoolj na dużej powOθrzcCni kontakt z wilgocią atmosferyczną powoo^e, że tworzą się sieciujące związki αlSofanfasooe 1 beretowe.

152 624

Syntezy poliuretanów, przedstawione w cytowanych polskich opisach patentowych prowadzi się po zmieszaniu składnika izocyjantnoowego ze składnikiem polioOowym w maie. Tworząca się, żelująca od razu mesa, ma bardzo dużą lepkość. Powoiają więc niejednorodne aglomeraty ϋ^οοζ$5teczek, bo substraty nie mają eeOżiwiści przemieszczania się w tych warunkach. Nie. pozwwaaję na to duże opory dyfuzyjne środowiska reakcji. Budowa nadcząsteczkowa poweselego. w ten .sposób poliuretanu prowadzi do małej powtarzalności je.go postaci fizycznej, co jest szczególnie ważne dla przetwórstwa tei^moi^^astów·

Celem wynalazku jest otrzymanie nowego poliuretanu l^Owego z 2,4- i 2,6-TDI oraz poliestrów typu DIANOLI syntezowanych na bazie BISFENOLU A, poliuretanu charakteryzującego się zblUonymi do elasieeerów usieciowanych właściwościami fizyko-mechanicznymi i podobnę odpornością chemiczną, zdolnego ponadto do przetwarzania metodami typowymi dla przetwórstwa tworzyw termoplastycznych.

Nieoczekiwanie stwierdzono, że zachowujęc żdρowtednią kolejność wprowadzania p^lieteru aromatycznego na obu etapach syntezy oraz odpowwednie warunki procesu poliaddycci uzyskano takie uporządkowanie segmentów giętkich i sztywnych w łańcuchu polimeru, że wytworzony poliuretan, m^^jąc linową budowę, charakteryzuje się właściwościami termoplastycznymi, a w temperaturach stosowania wykazuje cechy typowe dla ilasiomerów·

Sposób według wynalazku polega na tym, że poliuretan linoowy o właściwościach termoplastycznych otrzymuje się w reakeci poliaddycj! pripolieeru izocyja^,ntinowego . z 2,2-bis/4-/ hydΓoksyoⁱi^gooksyeiyleno/^finylo^J .propanem o liczbie hydro^ylowej 150-350 mg KOHg¹· Prepolimer izocyjanianowy, zawierający 10-25% wagowych grup izocyjanaanowych, jest produktem reakeci 2,4-toUuiliiodiizjcytantanu lub mieszaniny izomerów 2,4- i 2,6-toluiiinodiizocyjaπtanu z mieszaniną polioIową. W skład tej mieszaniny wchodzi 5-30, korzystnie 5-15% wagowych polieteru aromatycznego, otrzemaiigi z BISFENOLU A, a resztę mieszaniny stanowi polieter o budowie linioweJ^, o Hczbie ^hydro^ks^ylowej 30-8⁰ mg KOHg¹, ^korz^ystnⁱe poliok^propyleno^ikol ^b polioksypropylenoeeylenoogiko1.

Proces poliaddycci prowadzi się w masę, początkowo w temperaturze nie przekraczającej 60°C, przy takim stosunku prepo^l^^meru izocyjankowego i 2,2-biS/ 4-/hydΓiksyoligo-oksytyleni/ fenylo / propanu, aby proporcja 'ilości wolnych grup izocyjan^^Nych do ilości wolnych grup hydroksylowych wynoosła 0,9-1,3:1, korzystnie 0,9-1,0:1. Żelującą masę poliuretiżoeą wprowadza się do wytłaczarki 1 tam kontynuuje proces poliaddycci w temperaturze nie przekraczającej 180°C. Wytłoczony poliuretan chłodzi się, a następnie po ewentualnym oziębieniu do temperatury poniżej -30°C, rozdrabnia —ijhticjnie·

Do wytwarzania pΓepżlimiΓu izocyjantinowego, jako polieteru aromatycznego używa się

2,2-biS/ 4-/hydΓoksyoligiiksyetyliio/finyli J propanu o liczbie hydroksylowej 150-350 mg KOHg” o wzorze 1 albo 2,2-bis/4-//¾ -hydΓiksyetoksy/fiitlo J propanu o wzorze 2. Przedłużanie prepolimeru izocyjanan^Nego prowadzi się za pomocą 2,2-bis/ 4-/hydroksyoligooksyetyleno/ f^enyl^o J ^pro^panu o liczbie hydroksylowej 150 - 350 m^g KOHg¹, w obecności ^0,1 - ⁰,15% wagow^ych kata lizatora reakcji diizocytantiπów i p^U<^l;L· Kataliza^em tym jest dioktylotioglikolan dibutylocyny - ERGOTERM BTGO.

Zastosowanie do syntezy poliuretanu wyłącznie dwufunkcyjnych substratów: 2,4-TDI, 2,6TDI, polieteru al^ayc^eego typu marr^o^i^lu i polieteru będącego produktem reskeci oksyetylenowania BISFENOLU A pozwólło otrzymać poliuretan linoowy, który jest zdolny do przetwarzania metodami typowymi dla przetwórstwa termoplastów - wtrysk, wytłaczanie. Powiały poliuretan można także rozpuścić i stosować w postaci roztworów.

Użycie w syntezie pΓipilimeΓu poliorsyproρyleioetylenoglikolu zakończonego grupami -OCH2CH2^OH jest szczególnie korzystne dlatego, że związek ten, podobnie jak używane polietery aromatyczne ma pieteszoΓzędoee grupy hydroksylowe, wykazujące największą reaktywność z grupami izocyjantioowymi TDI. Zapewnia to możliwie maksym^y, w danych warunkach,stopień konwe^si monimeiycznych diizocyjanianów. Dzięki wprowadzeniu polieteóów aromatycznych na etapie syntezy prepolimeru, osiąga się wbudowwnie w strukturę cząsteczki większej ilości pierścieni benzenowych. Usztywnnają one cząsteczkę polimeru, ale zachowana zostaje jej uporząd* kowana struktura. Przedłużenie tak otrzymanego prepolimeru polieieime aromatycznym, zwiększa

A

152 624 jeszcze bardziej ilość sztywnych segmentów. Charakterystycznym jest to, że wytworzony poliuretan jest elastomerem. Obecność dużej ilości segmentów sztywnych w strukturze polimeru powoduje wzrost wytrzymałości mmeChancznej i twardości poliuretanu oraz wpływa na jego odporność chemiczną.

Wstępne prowadzenie· procesu przedłużania cząsteczki przed wprowadzaniem masy do wytłaczarki, ma na celu dokładne wymieszanie prepolimeru iztcyjanazoowegt z polieteeem aromatycznym. Znaczny efekt egzotermiczny tej reakcci powoduje podgrzanie masy poliuretanowej. Obserwuje się Jednocześnie znaczny wzrost· jej lepkości wskutek żelowania. Zachowanie stosunku ilości grup - NCO do ilości grup -OH w granicach 0,9-1,3:1 zapobiega ubocznym reakcjom siecoowania nadmiaru związków izocyjaninoowych do połączeń · aloofaninoowych, biureoowych czy izocyjanuoowych w warunkach wytłaczania.

Wytaczanie należy prowadzić w temperaturze powyżej temperatury plastyczności poliuretanu, nie ^prze^k raczaj^ąc jedna^k tempera tury 180°C, ^bo może wówczas ^doj^{ść d}o ^deg radacc i termicznej polimeru. Wytaczarka pełni rolę reaktora polimeryzzaci. Przereagowują Te grupy funkcyjne, którym we wstępnym etapie poliaddycci, kontakt utrudniły opory dyfuzyjne.

Ten etap procesu prowadzi do zwiększenia mmsy cząsteczkowej poliuretanu. Ma to duży wpływ na własności fizyko-rnechanlczne otrzymanego polimeru. Wysoka temperatura procesu wpływa na uzyskanie dużej substratów, świeżo uformowany poliuretan pozbawiony jest praktycznie szkodliwych monomerów toluitenodiizocyjaniaau. W procesie wytłaczania następuje także dokładne odpooweerzenie mmsy, do której dostało się powOetrże.podczas mieszania erepolimeru ezocyjaniztowegt z polietetem aromatycznym. Otrzymany polimer jest przeźroczysty, pozbawiony pęcherzyków powOetΓza. Nieodpawwetrzony poliuretan charakteryzuje się dużą aa^ląkliotśclą, ma także gorsze własności wytrzymałościowe.

Inną zaletą prowadzenia drugiego etapu poliaddycci w wytłaczarce jest to, że można w kozsekwoezCi otrzymać poliuretan dogodny do bezpośredniego zfJttsooθnla, np. profil uszczelniający płyty betonowe dla budowoZctwa, taśmę izolacyjną dla gazociągów. Wytoczony polimer można także zmielić^ otrzymany granulat przetwarzać dalej. Przed zmieleniem korzystnie jest poliuretan oziębić poniżej temperatury zeszklenia wynoszącej -30°C. Otrzymany aglomerat po odsianlu i segregaaci, można w dalszych etapach przetwarzać termoppastycznie. Tak np. można wytwarzać kompoliuretanu z innymi termoppastami, np. polipropylenem. Otrzymany aglomerat poliuretanowy może być także rozpuszczany w rozpuszczalnikach organicznych - acetonie, octanie etylu. W tej postaci ma on zastosowanie do wytwarzania jednoskładnikowych lakierów, zabezpieczeń antykorozyjnych, klejów itp.

Tak wytwarzane lakiery poliureannowe w porównaniu z komotΓZ-mywany-i znanymi metodami, odznaczają się obok dobrej odporności chemicznej także brakiem emi^Ji toksycznego diizocyjanaanu na etapie ich zastosowania.

Przykład I. Do reaktora laboratoryjnego, zaopatrzonego w mieszadło, termoytΓ, wkraplacz i doprowadzenie azotu, wprowadzono 500 g IZOCYNU T-80 /mieszanina 80% Wagowych 2,4-TDI i 20% Wagowych 2,6-TDI/ oraz mieszaninę polieterów: 828 g polioksypropyleao^iko!^ o Hcztiie ^^^sylowej 56^,7 m^g KOHcj*¹ i. 4^,4 ^g jli-eteru aromatycznego - ^2,2-^bis/· ⁴-/ hydΓoksyo^tigooksyetyleao/^fea^ylo J ^pro^panu^, o liczbie hydro^^wej ²55^ m^g /wz^ór i/·

Użyty poHeter aromatyczny jest produktem reakcci BISFENOLU A z tlenkeem etylenu. Dozowanie mieszaniny polieterów prowadzono w czasie 1,5 godziny, utrzymując temperaturę w zakresie 55-60°c, po czym układ utrzyfntwfnt w tej temperaturze w czasie 1 godziny. Przez cały czas reaktor przed muc hi wano azotem. Zawartość wolnych grup izocyjanizoowych w ot nym prepooimerze ezocyjzniztowym wynotła 15% wagowych.

Do reaktora, poleczonego z wytłaczarką tak, że wylot dolny reaktora połączony jest z zfstbaektem wytłaczarki, wprowadzono 1300 g otrzymanego uprzednio e^Γθetlimeru i 960g

2,2-bis/4-/hydooksytligt-oksyθtyleno/feayltJ propanu, o liczbie hydroksylowej 255,6 mg KOHg¹, zawierającej ⁰,1% ^^^gow^yc^{h k}atalizatora reakcci ^l^dycj - ^ERG^OTER^MU BTGO. ^po oym-eszaniu obu składników otrzymaną polimeryzującą mmsę, podgrzaną wskutek efektu egzotermicznego reakcji do około 45°C, wprowadzono do zasobnika wytaczarki, pracującej w temperaturze 1³O°^C· ^po wytoczeni tworz^a w czasie 5-7 minut otrzymano οΐοβ^^^ ochłodzono ^go wodą.

152 624 a późniejypo dalszym oziębieniu do temperatury -30°C, pokruszono mechanicznie otrzymując aglomerat dogodny do przetwórstwa wtryskowego. Uzyskany poliuretan w temperaturze 1OO°C ulegał wstępnemu uplastycznieniu oraz dobrze rozpuszczał się w różnych rozpuszczalnikach organicznych, mi.n. w acetonie, 1,4-dioksanie i tetrahydrofuranie, dając roztwory jednorodne makroskopowo o stężeniu około 12% wagowych polimeru. Naprężenie zrywające . otrzymanego el^astomeru wynosiło około 10- MPa, elastyczność 15% Schoba-, wydłużenie względne do 200%, wydłużenie trwałe 30%, twardość około 75°shA.

Graniczna liczba lepkościowa otrzymanego poliuretanu w temperaturze 30°C, w roztworze N,N-dimetyloformamidu wynosiła 0,20, w 1,4-dioksanie 0,23, a w chlorobenzenie 0,18. Wykonane badania korozyjne wykkzały, że przyrost rasy poliuretanu, w ciągu 21 dni sezonowanego na powietrzu wyn^sł tylko 0,51%, w wodzie 3,2C%, w 5-cio procemowyr roztworze HCl - 5,33%, w 5-cio procenoowym roztworze NaOH - 2,69%.

Przykład II. Do reaktora przygotowanego jak w przykładzie I wprowadzono 500 g IZOCYNU T-80 oraz mieszaninę poliolową: 823 g polioksypropylenoglikolu o liczbie hydroksylowej ⁵6,7 ^mg ^KOHg ^{1 2 * * *} i. 66 ^g DIABŁU ²² - pro^du^ktu oksyet^ylowania BISFENOLU A /wzór 2/. S^yntez^ę prepolimeru izocyjania^nego przeprowadzono w warunkach opisanych w przykładzie I. Otrzymany prepolimer zawierał 14,5% wagowych grup - NCO.

Do reaktora połączonego z wytłaczarką wprowadzono 1000 g otrzymanego wcześn iej prepoHmeru oraz 680 g 2,2-bis/4-/hddloksylligook9yβtyleno/0enyloJ propanu, o liczbie hydroksylowej ²⁵⁵,^{6 m}g ^Hg”¹. ^proces polia^ddycji o^bu stadników ^prze^prowa^dzono analogicznie ^ja^k w prz^ykładzie I. Otrzymane z wytaczarki tworzywo charakteryzowało się napięciem zrywającym około 15 MPa, elastycznością Schoba równą 15%, a jego wydłużenie względne wynosto 155%. Wydłużenie trwałe tego polimeru wynosiło 120%, co świadczy, że otrzymany maeriał charakteryzuje się zwiększoną podatnością na działanie stałych obciążeń mmcjaαacznych.

Graniczne lcczby lepkościowe były zbliżone do wyników dla poliuretanu otrzymanego w przykładzie I. Odporność korozyjna tego tworzywa określona w warunkach jak w przykładzie I była następująca: sezonowanie na powóetrzu - 0,42%, w wodzie 5,3^% w 5-cio proceπlowyy roztworze HCl - 7,85%, w 5-cio poΌirnlowym roztworze NaOH-3,74%.

Claims (3)

Zastrzeżenia patentowe

1. Bez rozpuszczalnikowy sposób otrzymywania poliuretanu ^n^wego o właściwościach termoplastycznych metodą dwuetapowej poliaddycci pocpoliycru izo-jyjanianoocgo, wytworzonego na bazie 2,4- i 2,6- eoluiCnnołiioocyj anaanu ze składnikom pol^GOwym, znamienny t y m, że poliuretan otrzymuje się w reakcji poliaddycci prepolimeru izocyjaninoowegl z 2,2-bis £ 4-/hy^dΓo^ksyoli^gooksyeryleno/⁰caylo J propαnrm^, o liczbie h^roksylowej 150 - 350 mg KOHg^,1, przy czym p^pclim izocyjanaanowy, zawierający 10-25% wagowych grup izocyjanaanowych, jest produktem rea^kcji 2,4-tlluirnnodiioocyianianu lub mieszaniny izomerów 2,4- i 2,6- tlluClenodiizocyjanianu z mieszaniną poliolową, której 5-30, korzystnie 5-15% wagowych stanowi polieter aromatyczny, otrzymany z BISFENOLU A, a resztę mieszaniny stanowi polieter o budowie liniowej, o liczbie hydroksylowej 30-80 mg KOHg , korzystnie polilkiypΓlpylrnollikol lub polioksypropylenoθtylenollikol, proces ponad^cc i prowadzi się w masę, początkowo w temperaturze nie przekraczającej 6O°C, przy takim stosunku prepolimeru i 2,2-bis4-/tłOliksyolggookiyctyleno/ OenyloJ propanu, aby proporcja ilości wolnych grup izocyjaniaoiwych do ilości wolnych grup hydroksylowych wyno^ła 0,9-1,3:1, korzystnie 0,9-1,0:1, a następnie żelującą masę poliuretanową wprowadza się do wytłaczarki i tam kontynuuje proces poliaddycji w temperaturze nie przekraczającej 180°C, po czym wytłoczony poliuretan chłodzi się, a następnie po ewentualnym oziębieniu do temperatury poniżej -30°C, rozdrabnia mmechancznie.

2. Sposób według zastrz.l, znamienny tym, że jako polieteru aromatycznego wytworzonego na bazie BISFENOLU A, stosowanego do wytwarzania prepolimeru izscyjanαalowθgo używa się 2,2-bis4--/hłdloStyoCilooksyctyleao/fenylo J propanu o liczbie hydroksylowej

150 - 350 i»g KOHg1.

152 624

3· Sposób według zastrz.l, znamienny tym, że jako polieteru aromatyczne go wytworzonego na bazie BISFENOLU A, stosowanego do wytwarzania prepolimeru izocyjanianowego używa się 2,2-bis/ 4-/ A -hydroksyetoksy/fenyloJ propanu.

H5-(cH₂-^CH₂-o)-^r<^C-⁵<^Q>-⁰OC^H₂-CH₂ ^Ą^C^H gdzie; n,+ n₂=2-8

WZÓR 1 ho-ch₂-ch₂-°- ę ~o^_°-ch2-ch₂-oh

Ch '—Z

DIANOL 22

WZÓR 2

Zakład Wydawnictw UP RP. Nakład 100 egz.

Cena 3000 zł