GR20160100578A - Αντλια θερμοτητας και παραγωγη εργου με εκροφηση αεριου - Google Patents

Abstract

Αντλία θερμότητας και παραγωγή έργου με εκρόφηση αερίου κατά την οποία, ένα διάλυμα ηλεκτρολυτών ψύχεται σε δύο στάδια σε διαφορετικές θερμοκρασίες. Σε κάθε στάδιο σχηματίζονται και διαχωρίζονται κρύσταλλοι του ηλεκτρολύτη με διαφορετικό βαθμό ενδιαλύτωσης. Ο ατμός που παράγεται από τη θέρμανση των κρυστάλλων με το μεγαλύτερο βαθμό ενδιαλύτωσης, καθώς και το διάλυμα χαμηλής συγκέντρωσης, προσροφάται από τους κρυστάλλους χαμηλής ενδυαλύτωσης σε ψηλότερη θερμοκρασία. Πρόκειται για κυκλική διεργασία χημικής αντλίας θερμότητας.

Description

 ΑΝΤΛΙΑ ΘΕΡΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΡΓΟΥ ΜΕ ΕΚΡΟΦΗΣΗ ΑΕΡΙΟΥ

 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

 Βιβλιογραφία

 1.PCT/GR2013/000012 STYLIARAS Vasileios

 2.PCT/GR2016/000038 STYLIARAS Vasileios

 3. Wikipedia, heat chemical storage, adsorption heat pump

 Η εφεύρεση αναφέρεται στη θερμική συμπίεση ατμού και την εφαρμογή της σε μεταφορά θερμότητας με χρήση αντλιών θερμότητας όπως και στη παραγωγή έργου μέσω εκτόνωσης του ατμού, αξιοποιώντας θερμικές πηγές μέτριας ή και χαμηλής θερμοκρασίας.

 Η μεταφορά θερμότητας από χαμηλή σε ψηλότερη θερμοκρασία γίνεται με χρήση αντλιών θερμότητας. Σε αυτές, μια ουσία που χρησιμοποιείται ως ψυκτικό μέσο, εκτονώνετε σε χαμηλή πίεση ώστε να έρθει στη πίεση εξάτμισης του στη θερμοκρασία ψύξης, εξατμίζεται απορροφώντας θερμότητα από το περιβάλλον του, ο ατμός που προκύπτει συμπιέζεται από συμπιεστή σε ψηλή πίεση και αποβάλλει θερμότητα σε ψηλότερη θερμοκρασία ώστε να υγροποιηθεί και να εκτονωθεί πάλι.

Η συμπίεση γίνεται με κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας.

Χρησιμοποιούνται και αντλίες θερμικής συμπίεσης που καλούνται και αντλίες απορρόφησης. Σε αυτές χρησιμοποιείται διάλυμα ουσιών όπως LiC1 σε νερό ή ΝΗ3 σε νερό. Το διάλυμα συμπιέζεται ως υγρό σε ψηλή πίεση και εξατμίζεται μερικώς σε ατμογεννήτρια ώστε να προκόψει ατμός από την πιο πτητική ουσία, που στα παραδείγματα είναι νερό και ΝΗ3 αντίστοιχα. Ο ατμός συμπυκνώνεται σε συμπυκνωτή αποβάλλοντας θερμότητα, εκτονώνεται σε πίεση που αντιστοιχεί σε εξάτμιση στη θερμοκρασία ψύξης, εξατμίζεται και απορροφάτε σε απορροφητή από το υγρό διάλυμα στη χαμηλή πίεση και θερμοκρασία, αποβάλλοντας θερμότητα.

Επίσης χρησιμοποιούνται και χημικές αντλίες θερμότητας. Σε αυτές, μία ουσία που είναι σε αέρια φάση ή ατμός της ουσίας αυτής απορροφάτε (ορθότερα προσροφάτε) στην επιφάνεια μιας στερεάς ουσίας, εκλύοντας θερμότητα. Στη συνέχεια, προσδίδοντας θερμότητα, η στερεά ουσία θερμαίνεται, εκλύεται αέριο, αυξάνεται η πίεση του κλειστού χώρου που την περικλείει, με συνέπεια αύξηση της πίεσης. Όταν η πίεση φθάσει την πίεση συμπύκνωσης του αερίου - ατμού της ουσίας στη θερμοκρασία που θέλουμε να αποβάλουμε θερμότητα, ο ατμός διοχετεύεται σε συμπυκνωτή όπου αποβάλλοντας θερμότητα υγροποιείται. Έτσι τελειώνει η πρώτη φάση της εκρόφησης. Όταν θέλουμε να προκαλέσουμε ψύξη, το υγρό εκτονώνεται σε πίεση που εξατμίζεται στη θερμοκρασία ψύξης που θέλουμε να επιτύχουμε. Το υγρό εξατμίζεται απορροφώντας θερμότητα από το περιβάλλον και απορροφάτε (προσροφάτε) στην επιφάνεια της στερεάς ουσίας. Η προσρόφηση και εκρόφηση αερίου χρησιμοποιείται και ως μέθοδος αποθήκευσης θερμικής ενέργειας. Ως αέρια χρησιμοποιούνται συνήθως το νερό (ατμός), η αμμωνία και η μεθανόλη. Ως στερεά χρησιμοποιούνται ζεόλιθοι, αλλά και άλατα όπως LiBr, CaC12, MgSΟ4, ZnC12, κτλ To καθένα είναι κατάλληλο για ένα εύρος θερμοκρασίας.

Αντίστοιχα, για παραγωγή έργου από θερμότητα, ο συνηθισμένος τρόπος είναι, ένα υγρό να συμπιέζετε σε ψηλή πίεση, θερμαίνετε ώστε να παραχθεί υπέρθερμος ατμός ο οποίος εκτονώνετε σε στρόβιλο μετατρέποντας τη θερμική του ενέργεια σε έργο και στη συνέχεια ο ατμός αποβάλλει θερμότητα στο περιβάλλον και υγροποιείται.

 Ο όρος διάλυμα χρησιμοποιείται γενικά για να περιγράψει ένα υγρό αποτελούμενο από διαλύτη στον οποίο έχουν διαλυθεί μία ή περισσότερες ουσίες διαφορετικού σημείου βρασμού. Αυτό μπορεί να είναι ένα υγρό στο οποίο διαλύεται ένα αέριο και ένας στερεός ηλεκτρολύτης.

 Εχει προταθεί εφαρμογή (1) όπου χρησιμοποιείται ένα πυκνό διάλυμα σε ψηλή θερμοκρασία σε ένα απορροφητή. Το διάλυμα ψύχεται ώστε να διαχωριστεί μέρος της διαλυμένης ουσίας π.χ υπο μορφή κρυστάλλων και να προκόψει διάλυμα χαμηλότερης συγκέντρωσης. Το διάλυμα αυτό εκτονώνεται ώστε να εξατμιστεί μερικώς ο διαλύτης σε επιλεγμένη θερμοκρασία σε μια ατμογεννήτρια. Το απομένον υγρό επιστρέφει στον απορροφητή μαζί με την διαχωρισμένη ουσία. Ο ατμός απορροφάτε στον απορροφητή. Το διάλυμα του απορροφητή αυτού έχει μικρότερη ενεργότητα διαλύτη από το διάλυμα της ατμογεννήτριας , συγκρινόμενο στην ίδια θερμοκρασία. Αυτό σημαίνει ότι στην ίδια πίεση συμπυκνώνεται (απορροφά τον ατμό) σε ψηλότερη θερμοκρασία από αυτή της ατμογεννήτριας ή αντίστροφα στην ίδια θερμοκρασία απορροφάτε ο ατμός σε χαμηλότερη πίεση. Η απορρόφηση σε διαφορετική πίεση μεταξύ των διαλυμάτων χρησιμοποιείται για εκτόνωση του ατμού μέσω στροβίλου για παραγωγή έργου, ενώ η απορρόφηση στην ίδια πίεση, για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία. Μικρότερη ενεργότητα επιτυγχάνεται με διάλυμα μεγαλύτερης συγκέντρωσης ηλεκτρολύτη και μεγαλύτερης αρνητικής απόκλισης ανά mole διαλυμένου ηλεκτρολύτη, από το ιδανικό.

Ακόμη έχει προταθεί εφαρμογή (2) με συνδιασμό δύο διαλυμάτων του ίδιου διαλύτη. Ατμός του διαλύτη παράγεται με διαδοχικές εξατμίσεις του πρώτου και απορροφάτε με διαδοχικές απορροφήσεις από το δεύτερο. Το δεύτερο διάλυμα μετά την έξοδο του από τους απορροφητές, έρχεται σε επιλεγμένη πίεση και θερμοκρασία και εξατμίζεται αποβάλλοντας τον ατμό που απορρόφησε. Το πρώτο διάλυμα έρχεται και αυτό σε επιλεγμένη πίεση και θερμοκρασία στην οποία να διαλύεται αρκετή ποσότητα ηλεκτρολύτη ώστε να απορροφά ατμό στην ίδια πίεση και θερμοκρασία με την εξάτμιση του δεύτερου. Πριν τους απορροφητές του δεύτερου διαλύματος, διαλύονται ηλεκτρολύτες για να μειώσουν την τάση ατμών του. Με ψύξη των διαλυμάτων απομακρύνεται σημαντική ποσότητα των ηλεκτρολυτών και τα διαλύματα εργάζονται κυκλικά. Για να αυξήσουμε τη δημιουργού μενη διαφορά πίεσης μεταξύ πρώτου και δεύτερου διαλύματος, που αντανακλά στο βαθμό ανύψωσης θερμοκρασίας ή στο λόγο εκτόνωσης του ατμού, πρέπει να εργασθούμε σε ψηλές θερμοκρασίες.

Σε μία επέκταση της τελευταίας εφαρμογής, χρησιμοποιείται μία πτητική ουσία διαλυμένη σε μια μη πτητική. Ο ατμός που παράγεται (εξατμίζεται) και απορροφάτε είναι ένα μέρος της πτητικής ουσίας. Το πρώτο διάλυμα, μετά τις διαδοχικές εξατμίσεις, του, συνεχίζει να εξατμίζεται μειώνοντας τη συγκέντρωση σε πτητική ουσία (αέριο), ώστε να μπορεί να απορροφήσει το εξατμιζόμενο αέριο από το δεύτερο διάλυμα σε χαμηλότερη πίεση και κατ επέκταση το δεύτερο διάλυμα να μπορεί να απορροφήσει τον ατμό από τους εξατμιστές σε χαμηλότερη συγκέντρωση αερίου άρα και χαμηλότερη πίεση.

Στις αντλίες απορρόφησης, η τάση ατμών δεν εξαρτάται μόνο από την θερμοκρασία αλλά και την σύσταση του διαλύματος. Σε ιδανικά διαλύματα η σχέση μεταξύ πίεσης και συγκέντρωσης εκφράζεται από το νόμο του Raoult P=xP0 ,όπου χ η συγκέντρωση του εξατμιζόμενου μέσου. Σε μη ιδανικά διαλύματα είναι Ρ=αΡ0, όπου α=γm, Ρ η τάση ατμών στο διάλυμα, Ρ0η τάση ατμών της καθαρής ουσίας, m η μοριακή συγκέντρωση του διαλύματος και γ ο συντελεστής ενεργότητας που εξαρτάται από τη συγκέντρωση. Άρα εδώ στην ίδια θερμοκρασία έχουμε διαφορετική πίεση εξάτμισης ανάλογα με τη συγκέντρωση, ή στην ίδια πίεση διαφορετική θερμοκρασία εξάτμισης (ή συμπύκνωσης). Ο ατμός απορροφάτε από το διάλυμα και έτσι υγροποιείται. Στη συνέχεια χρησιμοποιείται ο όρος συμπύκνωση ή απορρόφηση. Ο λόγος συμπίεσης είναι Δp=p1/p2=a1P01/a2P02=(a1/a2)*(P01/P02). Ο λόγος a1/α2είναι μονάδα στις κλασικές συσκευές απορρόφησης διότι το διάλυμα είναι στην ίδια συγκέντρωση σε όλο τον κύκλο. Στη περίπτωση μεταβολής της περιεκτικότητας με διαχωρισμό του ηλεκτρολύτη ο λόγος αυτός μπορεί να είναι 1/3 έως 1/5 ή και μικρότερος, εξαρτώμενος από τη θερμοκρασία και το συγκεκριμένο διάλυμα.

 Η ανωτέρω τεχνολογίες παρουσιάζουν ορισμένα μειονεκτήματα όπως:

 Οι περισσότεροι ηλεκτρολύτες είναι ένυδροι. Ο ηλεκτρολύτης που απομακρύνεται παρασύρει μαζί του και ποσότητα διαλύτη αφήνοντας μικρή ποσότητα διαλύτη διαθέσιμη για εξάτμιση. Για να πετύχουμε μεγάλη μεταβολή διαλυτότητας ηλεκτρολύτη χρειάζεται μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ των διαλυμάτων. Σε ψηλές θερμοκρασίες όμως διαλύματα μεγάλης συγκέντρωσης έχουν μεγάλο ιξώδες (παχύρευστα) και δεν διαχειρίζονται (κυκλοφορούν) εύκολα. Το κυριότερο όμως είναι ότι ακόμη και σε ψηλές θερμοκρασίες ο λόγος συμπίεσης που μπορεί να επιτευχθεί είναι μικρότερος από την παρούσα εφαρμογή, κυρίως για παραγωγή έργου, ενώ η μεγάλη μάζα ανακυκλοφορίας που προκύπτει και η μεγάλη θερμοκρασιακή κλίμακα κατά τη διεργασία της κρυστάλλωσης προκαλούν μεγάλες απώλειες ενέργειας και πρακτικές δυσκολίες εφαρμογής.

 Τελικά, η παρούσα εφαρμογή, επιτυγχάνει ψηλότερη θερμοκρασιακή ανύψωση θερμότητας και μεγαλύτερη συμπίεση ατμού με απλούστερη και οικονομικότερη μέθοδο, αξιοποιώντας τη δημιουργία κρυστάλλων συμπλοκοποιημένων με διαλύτη. Στην παρούσα εφεύρεση, χρησιμοποιούντο ηλεκτρολύτες που κρυσταλλώνονται σε ενδιαλυτωμένη μορφή, δηλαδή φέρουν μαζί τους και μόρια διαλύτη συνδεδεμένα με μοριακές δυνάμεις με τον ηλεκτρολύτη. Οι κρύσταλλοι αυτοί θερμαίνονται σε κλειστό δοχείο ώστε αυξανόμενη η θερμοκρασία εκλύεται αέριο, αυξάνει η πίεση του και όταν φθάσει την επιθυμητή πίεση ανοίγει μια βαλβίδα και διοχετεύεται το αέριο για να οδηγηθεί προς απορρόφηση. Η απορρόφηση γίνεται ή από υγρό διάλυμα ή από άλλους κρυστάλλους οπότε καλείται προσρόφηση. Στην ίδια πίεση η θερμοκρασία προσρόφησης ή εκρόφησης ενός αερίου είναι μεγαλύτερη για ένα κρύσταλλο με μικρό βαθμό ενδιαλύτωσης από έναν με μεγαλύτερο βαθμό για τον ίδιο ηλεκτρολύτη. Διαφορετικοί ηλεκτρολύτες με τον ίδιο βαθμό ενδιαλύτωσης έχουν διαφορετική θεμοκρασία προσρόφησης. Η ανύψωση θερμοκρασίας που μπορεί να επιτευχθεί με εφαρμογή διεργασιών εκρόφησης - προσρόφησης είναι σημαντικά ψηλότερη από τη χρήση υγρού διαλύματος. Οι κρύσταλλοι διαλύονται στο διάλυμα και διαχωρίζονται απ αυτό, σε συνεχόμενη κυκλική διαδικασία και έτσι παρακάμπτεται το μειονέκτημα των μεγάλων κύκλων λειτουργίας των χημικών αντλιών.

Όπως στη περίπτωση εξάτμισης - απορρόφησης αερίου από υγρό διάλυμα, έτσι και η εφαρμογή εκρόφησης - προσρόφησης αερίου από κρυστάλλους, μπορεί να γίνει σε περισσότερα στάδια, διαιρώντας τους κρυστάλλους σε τμήματα και κάθε τμήμα να εργάζεται σε διαφορετικές συνθήκες πίεσης - θερμοκρασίας.

Ακόμη, σε άλλη εφαρμογή, αέριο προκύπτει από εξάτμιση υγρού διαλύματος και απορροφάτε από υγρό διάλυμα ενώ ο ηλεκτρολύτης χρησιμοποιείτε για να μεταβάλλει τη διαλυτότητα ενός πολικού κυρίως αερίου (salting out - in effect). Οι ενδιαλυτωμένοι κρύσταλλοι, με τη ποσότητα διαλύτη που μεταφέρουν, χρησιμοποιούνται επίσης για μεταβολή της συγκέντρωσης του διαλύματος.

Όταν ο διαλύτης είναι νερό, οπότε ο κρύσταλλος του ηλεκτρολύτη συνδέεται (συμπλοκοποιείται) με μόρια νερού, τον ονομάζουμε ένυδρο, ενώ σε περίπτωση άλλου διαλύτη (εκτός του νερού)τον ονομάζουμε ενδιαλυτομένο. Στη συνέχεια χρησιμοποιείται ο όρος ενδιαλυτομένος ανεξαρτήτως διαλύτη. Κατά την ψύξη ενός κορεσμένου διαλύματος ηλεκτρολυτών, μειώνεται η διαλυτότητα του ηλεκτρολύτη με αποτέλεσμα το σχηματισμό κρυστάλλων του ηλεκτρολύτη που μπορεί να διαχωριστούν από το υπόλοιπο διάλυμα. Η μορφή και σύνθεση του κρυστάλλου εξαρτάται από τον συγκεκριμένο ηλεκτρολύτη και τη θερμοκρασία σχηματισμού του. Ηλεκτρολύτες που περιέχουν πολυσθενή ιόντα, δεσμεύουν περισσότερα μόρια διαλύτη (κυρίως ύδατος) κατά τη κρυστάλλωση τους σε μέτριες και χαμηλές θερμοκρασίες. Επίσης, πολικοί διαλύτες με μικρά μόρια όπως το νερό και η αμμωνία, συμπλοκοποιούνται περισσότερο. Για παράδειγμα, το Na2S2Ο5(pyrosulfite) στους 100°C έχει διαλυτότητα 5Μ (mole/Kg νερού) και όταν κρυσταλλωθεί σε αυτή τη θερμοκρασία είναι αμιγής κρύσταλλος ηλεκτρολύτη. Στους 10°C η διαλυτότητα είναι 3Μ και οι κρύσταλλοι στην ίδια μορφή, ενώ αν συνεχίσει ψυχόμενο στους 0°C η διαλυτότητα γίνεται 2,5Μ και οι κρύσταλλοι ένυδροι με 6 μόρια νερού δηλαδή είναι στη μορφή Na2S2Ο5*6Η2Ο. Αλλα παραδείγματα είναι ο CuSΟ4που στους 0°C έχει διαλυτότητα 0,9Μ και κρυσταλλώνεται με 5 μόρια νερού εκ των οποίων τα 4 με ισχυρό δεσμό στη μορφή |Cu(H2Ο)4|<2+>και το ένα με ασθενή δεσμό, ενώ στους 50<ο>C η διάλυση είναι 2*5Η2Ο, στους 110°C είναι 4,8*3Η20 και στους 130°C είναι 5*3Η2Ο. To CdBr2στους 0°C είναι 2,2*4 Η2Ο στους 40°C είναι 5,6*1 Η2Ο και στους 120°C είναι 6*1 Η2Ο. To Na2SΟ4στους 0°C είναι 1*10 Η2Ο, στους 30°C είναι 3*10 Η2Ο ενώ στους 40°C είναι 3,4 άνυδρος κρύσταλλος. Το Na2HPΟ4στους 0°C είναι 0,5*12 Η2Ο, στους 36°C είναι 3*7 Η2Ο, στούς 50° C είναι 5*2 και στους 100°C η διάλυση ή κρυστάλλωση γίνεται στα 7 Μ άνυδρος κρύσταλλος. Το Na2CΟ3στους 0°C είναι 2*10 ενώ στους 30°C είναι 5 Μ άνυδρο. Ο FeSΟ4στους 0°C 1,7*7 ενώ στους 70°C 3,3*1. Ανάλογα η αμμωνία σχηματίζει με το CaC12σύμπλοκα με 8, 4, 2 και 1 μόρια ΝΗ3. Ανάλογα και με άλλα άλατα όπως MgC12, ZnC12, CoC12, LiBr που αναφέρονται στη βιβλιογραφία. Προτείνουμε νερό, αμμωνία, μεθανόλη ως διαλύτες και ηλεκτρολύτες με μικρή διαλυτότητα ως ανωτέρω, ως κοινό ηλεκτρολύτη που διαχωρίζεται.

  Σε κάθε εφαρμογή, η παρούσα μέθοδος μπορεί να περιλαμβάνει ένα ή περισσότερα στάδια συμπίεσης (πολλαπλή συμπίεση), δηλαδή το εξατμιζόμενο διάλυμα συμπιέζεται και εξατμίζεται διαδοχικά σε ψηλότερες θερμοκρασίες με χρήση περισσότερων ατμογεννητριών και απορροφάτε σε αντίστοιχους απορροφητές σε ψηλότερες θερμοκρασίες. Η εξάτμιση σε μια ατμογεννήτρια γίνεται στη θερμοκρασία του προυγούμενου απορροφητή, ώστε να ανακτάται (χρησιμοποιείται) η θερμότητα απορρόφησης κατά την εξάτμιση.

  Ακόμη σε κάθε περίπτωση εφαρμογής της μεθόδου, η τελευταία ατμογεννήτρια είναι ταυτόχρονα συνδεδεμένη και με έναν πρόσθετο απορροφητή που μπορεί να λειτουργεί σε χαμηλή θερμοκρασία όπως του περιβάλλοντος ή της πρώτης ατμογεννήτριας. Με τη χρήση μιας βάνας (διακόπτη), ο ατμός από την έξοδο της τελευταίας ατμογεννήτριας, οδηγείται κατ επιλογήν στον επόμενο απορροφητή οπότε ανυψώνεται η θερμοκρασία στην οποία αποβάλλεται τελικά η θερμότητα, ή σε στρόβιλο που στην έξοδο του συνδέεται με τον πρόσθετο αυτό απορροφητή οπότε ο ατμός εκτονώνεται σε χαμηλή ' πίεση παράγοντας έργο. Ο πρόσθετος αυτός απορροφητής, είναι επίσης συνδεδεμένος με έναν από τους άλλους απορροφητές με διακόπτη ώστε κατά περίπτωση (όταν παράγεται έργο ή γίνεται μεταφορά θερμότητας) το διάλυμα των απορροφητών να περνά πρώτα από αυτόν και μετά να συνεχίζει στον επόμενο απορροφητή.

  Ακόμη ο διακόπτης της τελευταίας (κατά προτίμηση) ατμογεννήτριας, μπορεί να στέλνει μέρος του ατμού στον επόμενο απορροφητή (μεταφορά θερμότητας) και μέρος στο στρόβιλο (παραγωγή έργου) ή ο απορροφητής του οποίου η θερμότητα ανακτάται από την τελευταία ατμογεννήτρια, να διαθέτει μέρος της αποβαλλόμενης θερμότητας για θέρμανση και μέρος στην ατμογεννήτρια της οποίας ο ατμός παράγει έργο.

 Με τον όρο εξάτμιση του διαλύματος, εννοείται η εξάτμιση μέρους της πιο πτητικής ουσίας. Σε κάθε περίπτωση εφαρμογής της μεθόδου επίσης, τα διαλύματα που ψύχονται δίνουν θερμότητα στα διαλύματα, κρυστάλλου, αέριο, που θερμαίνονται στις ίδιες θερμοκρασίες.

 Σε πολλές περιπτώσεις στη περιγραφή που ακολουθεί, οι συσκευές αναφέρονται μόνο με το σύμβολο τους προς αποφυγή επαναλήψεων και ο ατμός ως αέριο. Παράδειγμα, συσκευή εκρόφησης (Ε1), ή συσκευή (Ε1), ή (Ε1).

 Το Σχ.1 (σχήμα 1), δείχνει τη συσκευή διάλυσης (Δ1) απ όπου το διάλυμα ψύχεται, τις συσκευές (Κ1) και (Κ 1.1) όπου αποθηκεύονται οι διαχωρισμένοι κρύσταλλοι χαμηλού και ψηλού βαθμού ενδιαλύτωσης αντίστοιχα, την ατμογεννήτρια (Ε1) τον εκροφητή (Ε2) και δύο προσροφητές (Α2).

 ΤοΣχ.2 δείχνει το συνδυασμό δύο διαλυμάτων. (Δ2) είναι η συσκευή διάλυσης και (Κ2) η συσκευή αποθήκευσης κρυστάλλων του δεύτερου διαλύματος. Οι (Α1) εδώ είναι οι δύο απορροφητές που διατρέχονται από το δεύτερο διάλυμα.

Στο Σχ.3, οι δύο συσκευές (Ε1), είναι ατμογεννήτριες του πρώτου και οι δυο (Α1) και ο (Α0), απορροφητές του δεύτερου διαλύματος. (ΕΑ1), (ΕΑ2), (ΑΕ1), (ΑΕ2) είναι εναλλάκτες (θερμότητας) - εξατμιστές και εναλλάκτες (θερμότητας) - απορροφητές αντίστοιχα, των δύο διαλυμάτων.

(Η1.1), (Η1.2), (Η2.1), (Η2.2), είναι εναλλάκτες θερμότητας που χρησιμοποιούνται για μεταφορά (ανάκτηση) θερμότητας των διαλυμάτων, αερίου, κρυστάλλων που θερμαίνονται από τα διαλύματα που ψύχονται και (Η1.3), (Η2.3) είναι εναλλάκτες θερμότητας για μεταφορά της θερμότητας απορρόφησης και χρήση στη εξάτμιση. Τα υγρά διαλύματα είναι με συνεχόμενη γραμμή, το αέριο (ατμός) με διακεκομμένη και οι κρύσταλλοι με διπλή τελεία και διακεκομμένη.

Σε μία πρώτη εφαρμογή, ένα κορεσμένο σε ηλεκτρολύτη διάλυμα, ψύχεται από μια συσκευή διάλυσης (Δ1) σε χαμηλή θερμοκρασία. Σχηματίζεται διαφορετική φάση όπως κρύσταλλοι ηλεκτρολύτη, που διαχωρίζονται από το διάλυμα σε δοχείο (Κ1.1). Οι κρύσταλλοι του ηλεκτρολύτη είναι ενδιαλυτωμένοι σε αυτή τη θερμοκρασία. Τον ηλεκτρολύτη που διαχωρίζεται τον αποκαλούμε βασικό ηλεκτρολύτη. Το υπόλοιπο υγρό διάλυμα, συμπιέζεται και έρχεται διαδοχικά σε απορροφητές (Α1) σε επιλεγμένες πίεσεις. Το διάλυμα περιέχει και άλλους ευδιάλυτους ηλεκτρολύτες που δημιουργούν κατά το δυνατόν αρνητική απόκλιση από το ιδανικό διάλυμα, αλλά είναι σε συγκέντρωση μικρότερη του κορεσμού, ώστε να μην κρυσταλλοποιούνται σε κανένα σημείο της διεργασίας. Οι κρύσταλλοι από το (Κ1.1) έρχονται σε συσκευή εκρόφησης (Ε2) που είναι κλειστή, θερμαίνεται, αυξάνεται η θερμοκρασία και η πίεση του εκλυόμενου αέριου και όταν επιτευχθεί η επιθυμητή πίεση, ανοίγει μία βαλβίδα και ο ατμός οδηγείται στόν απορροφητή (Α1) όπου απορροφάτε. Προτιμάται η χρήση περισσότερων συσκευών (Ε2), ώστε οι κρύσταλλοι από τη (Κ1.1) να έρχονται διαδοχικά σε μια συσκευή(Ε2) ώστε όταν εξαντλείται το αέριο από αυτή, να αρχίζει εκλυόμενο από την επόμενη, εξασφαλίζοντας έτσι συνεχή ροή αερίου. Υπάρχουν επίσης περισσότεροι απορροφητές (Α1) ώστε σε κάθε επιλεγμένη πίεση για τους (Ε2) να αντιστοιχεί ένας (Α1). Οι κρύσταλλοι έρχονται πρώτα σε έναν εκροφητή (Ε2), όπου εξατμίζετε πρώτα η υγρασία των κρυστάλλων και στη συνέχεια διοχετεύονται στους υπόλοιπους. Το διάλυμα μετά τους απορροφητές (Α1) έρχεται στη συσκευή (Δ1) όπου έρχονται και οι κρύσταλλοι που έμειναν τους (Ε2), οι οποίοι τώρα έχουν μικρότερο βαθμό ενδιαλύτωσης και διαλύονται σχηματίζοντας το αρχικό διάλυμα.

 Η πίεση του κάθε (Ε2) και (Α1) επιλέγεται με βάση τις θερμοκρασίες που θέλουμε. Το αέριο που προκύπτει από την εκρόφηση που γίνεται στη ψηλότερη πίεση, μπορεί εναλλακτικά να εκτονωθεί μέσω μηχανής, παράγοντας έργο και να απορροφηθεί σε χαμηλή θερμοκρασία, από ένα απορροφητή (Α0).

Ως διαλύτης προτιμάτε πολική ουσία σχετικά χαμηλού σημείου βρασμού και μοριακού βάρους όπως νερό, αμμωνία, αλκοόλες όπως μεθανόλη, κτλ. Μπορούν όμως να χρησιμοποιηθούν και διαλύματα πολικών ουσιών εκ των οποίων η μια (αέριο) περισσότερο πτητική από την άλλη, όπως πολικά αέρια σε υγρά. Παράδειγμα είναι αμμωνία σε νερό ή οργανικό διαλύτη ψηλού σημείου βρασμού. Στη περίπτωση διαλύματος από περισσότερες ουσίες, η πίεση του διαλύματος κατά τη ψύξη και το σχηματισμό κρυστάλλων, ρυθμίζεται ώστε να ευνοείται ο σχηματισμός κρυστάλλων ενδιαλυτωμένων στη πτητική ουσία. Προτιμώνται ηλεκτρολύτες που σχηματίζουν ενδιαλυτομένους κρυστάλλους περισσότερο με τη πτητική ουσία, ή από τους οποίους φεύγει ευκολότερα η πτητική ουσία. Η πίεση στον (Ε2) ρυθμίζεται ώστε να εξατμίζεται και εκροφάται η πτητική ουσία. Ως ηλεκτρολύτες, προτείνονται αυτοί που αποτελούνται από πολυσθενή ιόντα και παρουσιάζουν ψηλό βαθμό ενδιαλύτωσης σε χαμηλή θερμοκρασία, όπως χλωριούχο ασβέστιο, άλατα χαλκού, θειικό μαγνήσιο, κτλ, ανάλογα με τη θερμοκρασία ανύψωσης. Ηλεκτρολύτες άνυδροι, μονοσθενών ιόντων, προτείνονται για εξάτμιση βασισμένη περισσότερο στην υγρασία των κρυστάλλων. Παράδειγμα είναι η εκρόφηση αμμωνίας από κρυστάλλους ενός ηλεκτρολύτη όπως CaC12 ή CuSΟ4 που απορροφάτε από υδατικό διάλυμα αμμωνίας σε ηλεκτρολύτες όπως ΚΟΗ, ΝαΟΗ, LiC12, LiNΟ3.

Σε μια δεύτερη εφαρμογή της μεθόδου που φαίνεται στο Σχ.1, το κορεσμένο σε ηλεκτρολύτη διάλυμα ψύχεται από τη συσκευή διάλυσης (Δ1) μέχρι τη θερμοκρασία που ο βασικός ηλεκτρολύτης κρυσταλλώνεται με το μικρότερο βαθμό ενδιαλύτωσης, κατά προτίμηση ως καθαρός ηλεκτρολύτης. Οι κρύσταλλοι του διαχωρίζονται και συγκεντρώνονται σε δοχείο (Κ1). Το διάλυμα, μετά το πρώτο αυτό στάδιο ψύξης, συνεχίζει ψυχόμενο και διαχωρίζεται περεταίρω ποσότητα κρυστάλλων με μεγαλύτερο βαθμό ενδιαλύτωσης (Κ1.1). Οι κρύσταλλοι από το (Κ1), αφού αφυγρανθούν, έρχονται σε δύο συσκευές προσρόφησης (Α2). Το διάλυμα μετά το δεύτερο αυτό στάδιο ψύξης, εκτονώνεται στη πίεση εξάτμισής του που αντιστοιχεί στη θερμοκρασία της θερμικής πηγής που θα αναβαθμισθεί θερμοκρασιακά, ή τη θερμοκρασία ψύξης. Έρχεται σε ατμογεννήτρια (Ε1) και εξατμίζεται μέρος του διαλύτη, παίρνοντας θερμότητα από τη διαθέσιμη πηγή . Το αέριο που εξατμίστηκε από την (Ε1), έρχεται και προσροφάτε στη μια συσκευή προσρόφησης (Α2). Οι κρύσταλλοι από το (Κ1.1), έρχονται στις συσκευές εκρόφησης (Ε2) όπου εκλύεται αέριο, το οποίο με τη σειρά του οδηγείται στίς άλλες συσκευές προσρόφησης (Α2). Το απομένον από την εξάτμιση υγρό διάλυμα, οι κρύσταλλοι μετά την προσρόφηση αερίου από τους (Α2) και οι απομένοντες κρύσταλλοι στις (Ε2), έρχονται και διαλύονται στη συσκευή διάλυσης (Δ1), αφού θερμανθούν μέσω του ψυχόμενου διαλύματος και το αρχικό διάλυμα σχηματίζεται πάλι.

Οι απομένοντες από την εκρόφηση κρύσταλλοι στις (Ε2), που τώρα έχουν μικρότερη ενδιαλύτωση απ ότι στον (Κ1.1), μπορεί να διαλυθούν στο διάλυμα σε διαφορετική θερμοκρασία από ότι οι κρύσταλλοι από τους (Α2), χρησιμοποιώντας περισσότερες συσκευές (Δ1) και το διάλυμα από τη μία πηγαίνει στην επόμενη.

Η συνήθης τεχνική για καλλίτερη αφύγρανση, είναι η θέρμανση τους. Έτσι, οι κρύσταλλοι της (Κ1) θερμαίνονται. Ο ατμός που προκύπτει, ή απορροφάτε από το διάλυμα, ή η θερμότητά του επαναχρησιμοποιείται για αφύγρανση των επόμενων κρυστάλλων του (Κ1). Για τον σκοπό αυτό, ο ατμός θερμαίνεται για να αυξήσει λίγο τη θερμοκρασία του, συμπιέζεται και αποβάλλει τη θερμότητα του προς τους επόμενους κρυστάλλους της (Κ1), υγροποιούμενος. Το υγρό συμπύκνωμα, οδηγείται σε ατμογεννήτρια όπως η (Ε1) του διαλύματος, ώστε να εξατμιστεί και απορροφηθεί από μια συσκευή προσρόφησης (Α2). Η θέρμανση κατά λίγους βαθμούς και η συμπίεση του ατμού, γίνονται για να δημιουργηθεί η απαιτούμενη διαφορά θερμοκρασίας για μετάδοση θερμότητας μεταξύ υγρασίας - ατμού. Η διαφορά αυτή επιλέγεται συνήθως στους πέντε βαθμούς. Οι πιέσεις ρυθμίζονται ανάλογα με τις θερμοκρασίες.

Σε μία τρίτη εφαρμογή της μεθόδου, παρόμοια με τη δεύτερη, το διάλυμα είναι κορεσμένο σε ένα δεύτερο ηλεκτρολύτη που είναι αυτός που διαχωρίζεται κατά το πρώτο στάδιο ψύξης (Κ1) ενώ το διάλυμα δεν είναι κορεσμένο στον βασικό ηλεκτρολύτη στη θερμοκρασία του πρώτου σταδίου, με αποτέλεσμα να μην διαχωρίζεται βασικός ηλεκτρολύτης σε αυτό το στάδιο ψύξης. Κρύσταλλοι του βασικού ηλεκτρολύτη διαχωρίζονται στον (Κ1.1). Η προσρόφηση αερίου τώρα γίνεται από κρυστάλλους του δεύτερου ηλεκτρολύτη που έχει επιλεγεί να έχει υψηλότερη θερμοκρασία προσρόφησης του αερίου στην ίδια πίεση με το βασικό ηλεκτρολύτη. Η πίεση και θερμοκρασία εκρόφησης στον (Ε2) είναι χαμηλότερη από αυτή που αντιστοιχεί στην εκρόφηση από τον δεύτερο διαλύτη και έτσι τυχόν ενδιαλυτωμένοι κρύσταλλοι του δεύτερου δεν μετέχουν στην εκρόφηση αερίου.

Παράδειγμα είναι η χρήση χλωριούχου ασβέστιου (CaC12) που στην (Κ1.1) είναι με οκτώ μόρια αμμωνίας (CaC12*8NH3), μεταφέρεται έτσι στη (Ε2) όπου μετατρέπεται σε CaC12*4NH3 και στη (Κ1) συγκεντρώνεται ZnC12 που μεταφέρεται στις (Α1),(Α2) όπου προσροφόντας την αμμωνία που εκλύεται από τον (Ε2), μετατρέπεται σε ZnC12*2NH3. Οι ZnC12*2NH3 και CaC12*4NH3, διαλύονται στη (Δ1) κατά προτίμηση σε δύο συσκευές σε διαφορετική θερμοκρασία.

Σε μια τέταρτη εφαρμογή, οι κρύσταλλοι από την (Κ1.1), έρχονται σε συσκευή εκρόφησης (Ε2) όπου θερμαίνονται και φεύγει η υγρασία (αφύγρανση). Η θερμότητα του ατμού που προκύπτει ανακτάται για εξάτμιση των επόμενων κρυστάλλων της (Κ1.1). Δηλαδή, ο ατμός θερμαίνεται, συμπιέζεται τροφοδοτεί την (Ε2) και φεύγει ως υγρό συμπύκνωμα. Το συμπύκνωμα έρχεται σε πίεση που να εξατμίζεται στη θερμοκρασία ψύξης ή της θερμικής πηγής που θα αναβαθμιστεί. Εξατμίζεται και ο ατμός (αέριο) που προκύπτει, απορροφάτε είτε από τους αφυγραμμένους κρυστάλλους ή από το διάλυμα, που περιέχει και ευδιάλυτους ηλεκτρολύτες σε μεγάλη συγκέντρωση. Η απορρόφηση και εδώ γίνεται ή στην ίδια πίεση και ψηλότερη θερμοκρασία ή στην ίδια θερμοκρασία και χαμηλότερη πίεση αφού εκτονωθεί ο ατμός μέσω στροβίλου. Σε αυτή τη περίπτωση, ο ηλεκτρολύτης δεν χρειάζεται να είναι ενδιαλυτωμένος, οπότε μπορεί να χρησιμοποιηθούν και ηλεκτρολύτες μονοσθενών ιόντων, όπως ΝαΟΗ, KC1Ο4, LiC1, ΚC1κτλ.

Σε μία πέμπτη εφαρμογή της μεθόδου που φαίνεται στο Σχ.2, χρησιμοποιούνται δύο διαλύματα. Ένα πρώτο που περιέχει ηλεκτρολύτη μικρής διαλυτότητας, και ένα δεύτερο που περιέχει επιπλέον και άλλους ευδιάλυτους ηλεκτρολύτες. Αέριο μεταφέρεται από το πρώτο στο δεύτερο μέσω εξάτμισης του διαλύματος που μένει μετά τη ψύξη (Ε1),(Ε1) και το αέριο επιστρέφει στο πρώτο διάλυμα μέσω ενδιαλυτωμένων κρυστάλλων του δεύτερου (Κ2).

Το Σχ.2 (σχήμα 2) δείχνει την εφαρμογή της πέμπτης μεθόδου. Το πρώτο διάλυμα ηλεκτρολυτών ψύχεται από κορεσμένη κατάσταση από τη συσκευή διάλυσης του πρώτου διαλύματος (Δ1), σε συγκεκριμένη θερμοκρασία. Διαχωρίζεται μέρος ηλεκτρολύτη που συγκεντρώνεται στο συλλέκτη (Κ1). Το διάλυμα συνεχίζει να ψύχεται, διαχωρίζεται επιπλέον ηλεκτρολύτης που συγκεντρώνεται στο συλλέκτη (Κ1.1), ενώ το διάλυμα εκτονώνεται και έρχεται στην ατμογεννήτρια (Ε1), εξατμίζεται (ένα ποσό του διαλύτη), συμπιέζεται και έρχεται στην επόμενη ατμογεννήτρια (Ε1), από την οποία αφού εξατμιστεί ένα ακόμη ποσό διαλύτη, επιστρέφει στην (Δ1). Το δεύτερο διάλυμα από τη συσκευή διάλυσης του δεύτερου διαλύματος (Δ2), ψύχεται, διαχωρίζεται ηλεκτρολύτης που συγκεντρώνεται στο (Κ2),ενώ το διάλυμα διατρέχει τους απορροφητές (Α1),(Α1) και επανέρχεται στη συσκευή διάλυσης (Δ2). Οι κρύσταλλοι από το (Κ1.1), οδηγούνται και διαλύονται στην (Δ1). Ο ηλεκτρολύτης από το (Κ2) μεταφέρεται και διαλύεται στην (Δ1). Ο ηλεκτρολύτης από το (ΚΙ), διαλύεται στη (Δ2). Ο ατμός από τις ατμογεννήτριες (Ε1), απορροφάτε από τους απορροφητές. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν περισσότερα ή λιγότερα ζεύγη ατμογεννητριών και απορροφητών. Οι κρύσταλλοι από το (Κ1.1) μπορεί να οδηγηθούν πρώτα για εκρόφηση και το αέριο να απορροφηθεί από έναν ακόμη απορροφητή.

Στη συγκεκριμένη εφαρμογή, το πρώτο διάλυμα είναι διάλυμα ενός ηλεκτρολύτη σε ένα διαλύτη. Όπως ψύχεται το διάλυμα από τη συσκευή (Δ1), μέχρι μία θερμοκρασία, ο ηλεκτρολύτης κρυσταλλώνεται σε μορφή καθαρού ηλεκτρολύτη ή με μικρό βαθμό ενδιαλύτωσης (συμπλοκοποιημένο με λίγα μόρια διαλύτη). Η ποσότητα αυτή διαχωρίζεται (Κ1) και μεταφέρεται σε ένα δεύτερο διάλυμα στη συσκευή διάλυσης (Δ2) όπου διαλύεται αφού πρώτα στεγνώσει με φυσικό τρόπο(π.χ. με φύσημα αέρα) ή εξάτμιση μέρους τουλάχιστον του διαλύτη που τυχόν μεταφέρει. Το υπόλοιπο πρώτο διάλυμα συνεχίζει να ψύχεται και αποβάλλει επιπλέον ποσότητα ηλεκτρολύτη σε περισσότερο ενδιαλυτομένη μορφή (Κ1.1). Αυτή η ποσότητα, ανάλογα με το βαθμό ενδιαλύτωσης της, έρχεται σε εκροφητή όπου εκλύει αέριο που οδηγείται σε απορροφητή, ή επανέρχεται και διαλύεται στην αρχική συσκευή (Δ1), όπως φαίνεται στο σχήμα. Το υπόλοιπο διάλυμα που έχει χαμηλότερη συγκέντρωση ηλεκτρολύτη, ρυθμίζοντας τη πίεση του, εξατμίζεται διαδοχικά σε ατμογεννήτριες (Ε1), κατά ένα μέρος και ο ατμός απορροφάτε από το δεύτερο διάλυμα στους ανάλογους απορροφητές (Α1). Το υπόλοιπο πρώτο διάλυμα συμπιέζετε στη πίεση της (Δ1) στην οποία και καταλήγει. Σε περίπτωση που οι κρύσταλλοι της πρώτης ψύξης (ΚΙ) μεταφέρουν ποσότητα διαλύτη (μετά το στέγνωμα), μπορεί να εξατμιστεί ατμός και από τους κρυστάλλους αυτούς (για να μείνουν πιo καθαροί οι κρύσταλλοι) και ο ατμός αυτός να απορροφάτε από το δεύτερο διάλυμα επίσης. Όσο ψηλότερη είναι η θερμοκρασία της (Δ1), τόσο μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρολύτη μπορεί να προκύψει στη (Κ1 )

Το δεύτερο διάλυμα ψύχεται από ψηλή θερμοκρασία από τη συσκευή (Δ2) και αποβάλλει ποσότητα ηλεκτρολύτη σε ένδιαλυτωμένη μορφή (Κ2). Αυτή η ποσότητα ηλεκτρολύτη που είναι ίση με αυτή που μεταφέρθηκε από το πρώτο στο δεύτερο διάλυμα, μεταφέρεται με τα μόρια διαλύτη που είναι συνδεδεμένη, στο πρώτο διάλυμα (Δ1) όπου διαλύεται. Η ποσότητα διαλύτη που εξατμίζεται από το πρώτο διάλυμα είναι ίση με αυτή που μεταφέρουν οι κρύσταλλοι από το δεύτερο στο πρώτο διάλυμα. Το διάλυμα που μένει μετά την ψύξη του δεύτερου διαλύματος και τον διαχωρισμό των κρυστάλλων στην (Κ2), οδηγείται διαδοχικά στους απορροφητές (Α1) και από εκεί στη συσκευή διάλυσης (Δ2). Το δεύτερο διάλυμα διατρέχει τους απορροφητές από αυτόν με τη χαμηλότερη προς αυτόν με τη ψηλότερη θερμοκρασία. Μπορεί να επιλεγεί και η αντίστροφη πορεία.

Στο δεύτερο διάλυμα έχει διαλυθεί και άλλος(οι) ηλεκτρολύτης(τες) σε ποσότητα που να μην προκύπτει κορεσμένο σε αυτόν διάλυμα κατά την ψύξη του διαλύματος ώστε να μην διαχωρίζεται ποσότητα και από αυτόν. Ο ηλεκτρολύτης(ες) αυτός επιλέγεται να είναι πολύ ευδιάλυτος, και να προκαλεί έντονα αρνητική απόκλιση του διαλύματος από το ιδανικό. Έτσι η απορρόφηση του ατμού από το δεύτερο διάλυμα γίνεται σε πολύ χαμηλή πίεση ενώ η εξάτμιση του από το πρώτο σχεδόν από καθαρό διαλύτη. Τα δύο διαλύματα έχουν τον ίδιο διαλύτη που εξατμίζεται και κοινό τον ηλεκτρολύτη που μεταφέρεται από το ένα στο άλλο. Ως ευδιάλυτοι ηλεκτρολύτες για το νερό μπορεί να χρησιμοποιηθούν NaOH, KOH, LiOH, ZnC12, LiBr και συνδιασμός αυτών, ενώ για την αμμωνία, NaSCN, LiSCN, LiNΟ3. Η ύπαρξη κοινού ιόντος μεταξύ ηλεκτρολύτη που κρυσταλλώνεται και ευδιάλυτων ηλεκτρολυτών, μειώνει τη διαλυτότητα του πρώτου με αποτέλεσμα να μπορεί να χρησιμοποιηθούν ευνοϊκά και περισσότερο διαλυτοί ηλεκτρολύτες στη θέση του ηλεκτρολύτη που κρυσταλλώνεται.

Ας δούμε μια εφαρμογή με χρήση υδατικού διαλύματος με κοινό ηλεκτρολύτη Na2S2Ο5,και μία ατμογεννήτρια, όπου οι κρύσταλλοι από το (Κ1.1) οδηγούνται απ ευθείας στη συσκευή διάλυσης (Δ1). Το πρώτο διάλυμα από τη συσκευή (Δ1) σε κατάσταση κορεσμού(5Μ) σε θερμοκρασία 100 °C ψύχεται σε θερμοκρασία 10°C (3 Μ). Διαχωρίζονται (Κ1) 2 mole άλατος. Το υπόλοιπο διάλυμα συνεχίζει να ψύχεται στους 0°C . Διαχωρίζονται (Κ1.1) 0, 5 mole ένυδρου άλατος (*6μόρια νερού). Απο το υπόλοιπο διάλυμα εξατμίζονται (E1) 12 mole νερού από διάλυμα περιεκτικότητας 2,5Μ.

Το δεύτερο διάλυμα είναι πάλι υδατικό διάλυμα Na2S2Ο5.Ξεκινά από απορροφητή (Δ2) σε ψηλή θερμοκρασία με συγκέντρωση 4.5Μ σε αυτό το άλας, όπου απορροφά τον ατμό που προέκυψε από το πρώτο διάλυμα. Το διάλυμα ψύχεται σε θερμοκρασία 0°C (M2, 5) όπου διαχωρίζονται (Κ2) 2 mole αυτού του άλατος (4,5 - 2,5) στη μορφή Na2S2Ο5*6Η2Ο. Αυτή η ποσότητα άλατος με αυτή τη σύνθεση, μεταφέρονται στο πρώτο διάλυμα (Δ1) που είναι σε ψηλή θερμοκρασία. Στην ίδια συσκευή μεταφέρονται και τα 0,5 Na2S2Ο5*6Η2Ο. Το απομένον μετά τη ψύξη δεύτερο διάλυμα (2,5Μ) έρχεται στον απορροφητή (Α1) και από εκεί στη (Δ2). Τα δύο mole καθαρού άλατος που διαχωρίστηκαν στους 10°C από το πρώτο διάλυμα, μεταφέρονται και διαλύονται σε συσκευή διάλυσης (Δ2). Το δεύτερο διάλυμα εκτός του συγκεκριμένου άλατος, περιέχει διαλυμένους και άλλους ηλεκτρολύτες σε συγκέντρωση μικρότερη του κορεσμού στη χαμηλότερη θερμοκρασία του δεύτερου διαλύματος ώστε να μην διαχωρίζονται κατά τη ψύξη του διαλύματος. Οι ηλεκτρολύτες αυτοί είναι κατά προτίμηση πολύ ευδιάλυτοι και δημιουργούν έντονα αρνητική απόκλιση από την ιδανική συμπεριφορά διαλυμάτων, όπως KOH, ZnC12, CaC12, LiBr κτλ.

Τελικά 2mole καθαρού άλατος μεταφέρονται από το πρώτο διάλυμα στο δεύτερο (Δ2), 2mole άλατος μεταφέρονται από το δεύτερο στο πρώτο, 12mole (2*6) νερού μεταφέρονται από το δεύτερο στο πρώτο διάλυμα (μέσω του άλατος) ενώ 12mole νερού μεταφέρονται από το πρώτο στο δεύτερο διάλυμα ως ατμός.

Η εφαρμογή μπορεί να αποδώσει καλλίτερα με χρήση στο δεύτερο διάλυμα μη πτητικού διαλύτη στον οποίο είναι διαλυμένη μια πιο πτητική ουσία, η οποία είναι και ο διαλύτης του πρώτου διαλύματος. Η πτητική ουσία εξατμίζεται και μεταφέρεται από το ένα στο άλλο διάλυμα, ενώ η μη πτητική δεν σχηματίζει ενδιαλυτωμένους κρυστάλλους με τον ηλεκτρολύτη που μεταφέρεται από το ένα διάλυμα στο άλλο. Παράδειγμα μπορεί να είναι αμμωνία ως διαλύτης στο πρώτο και αμμωνία διαλυμένη σε οργανικό διαλύτη μεγάλου μοριακού βάρους, όπως αμίνες, ή PG, στο δεύτερο. Η πίεση κατά τη ψύξη και σχηματισμό κρυστάλλων του δεύτερου διαλύματος, ρυθμίζεται ώστε να ευνοείται ο σχηματισμός κρυστάλλων ενδιαλυτωμένων με τη πτητική ουσία μόνο και όχι τη μη πτητική.

Σε μια έκτη εφαρμογή, το διάλυμα αποτελείται από αέριο διαλυμένο σε μη πτητικό υγρό το οποίο διάλυμα, από τη συσκευή διάλυσης (Δ1), εκτονώνεται σε χαμηλότερη πίεση, έρχεται σε απορροφητή και απορροφά το αέριο που έρχεται από την ατμογεννήτρια (Ε1), συμπιέζεται στη πίεση που είχε πριν τη συσκευή διάλυσης, ψύχεται μέσω απορροφητή εναλλάκτη θερμότητας(ΑΕ1) και απορροφά αέριο που εξατμίζεται από εξατμιστή εναλλάκτη θερμότητας(ΕΑ1)που αναφέρεται πιο κάτω, συνεχίζει ψυχόμενο και αποβάλλει τον ηλεκτρολύτη που συλλέγεται στο δοχείο (Κ1.1), εκτονώνεται και έρχεται στον εξατμιστή (Ε1) όπου εξατμίζεται μέρος του αερίου, συμπιέζεται και έρχεται στον εξατμιστή εναλλάκτη θερμότητας(ΕΑ1) όπου εξατμίζεται η ποσότητα του αερίου που απορροφάτε από τον (ΑΕ1). Το υπόλοιπο διάλυμα έρχεται στη συσκευή διάλυσης (Δ1) όπου έρχεται και ο ηλεκτρολύτης που διαχωρίστηκε.

Πριν τον (ΕΑ1), διαλύεται ηλεκτρολύτης που μειώνει τη διαλυτότητα του αερίου (salting out effect) και αποβάλλεται με ψύξη μετά την έξοδο του διαλύματος από αυτόν. Ο ηλεκτρολύτης που διαλύεται στον (Δ1) αυξάνει τη διαλυτότητα του αερίου. Η χρήση των δύο ηλεκτρολυτών αποσκοπεί να φέρει τις διεργασίες εξάτμισης και απορρόφησης στους (ΕΑ1) και (ΑΕ1) στην ίδια θερμοκρασία, αντισταθμίζοντας την μείωση θερμοκρασίας στον (ΑΕ1) λόγω μεγαλύτερης συγκέντρωσης αερίου σε αυτόν. Οι διεργασίες αυτές γίνονται και στην ίδια πίεση ώστε η μείωση συγκέντρωσης αερίου στον απορροφητή να γίνεται χωρίς ουσιαστική κατανάλωση ενέργειας. Η προς αναβάθμιση θερμότητα εισάγεται μέσω του εξατμιστή (Ε1) που έχει μεγάλη περιεκτικότητα αερίου και αποβάλλεται μέσω του απορροφητή που έχει μικρή περιεκτικότητα, άρα στην ίδια πίεση η απορρόφηση γίνεται σε ψηλότερη θερμοκρασία. Η εφαρμογή εργάζεται και με διάλυμα από ένα υγρό μόνο όπως νερό, χωρίς τη χρήση του ηλεκτρολύτη που μειώνει τη διαλυτότητα στον (ΕΑ1).

Μια έβδομη εφαρμογή, συνδυάζει πάλι δύο διαλύματα στα οποία κατά προτίμηση ο διαλύτης αποτελείται από πτητική ουσία που θα καλείται αέριο, διαλυμένη σε μη πτητική. Οι ηλεκτρολύτες των δύο διαλυμάτων μπορεί να είναι διαφορετικοί. Το αέριο μεταφέρεται από το ένα στο άλλο διάλυμα με εξάτμιση και απορρόφηση από τα υγρά διαλύματα. Η εφαρμογή φαίνεται στο Σχ.3 (σχήμα 3).

Το πρώτο διάλυμα από τη συσκευή διάλυσης (Δ1), έρχεται σε εναλλάκτη (θερμότητας) -εξατμιστή (ΕΑ1) όπου με πρόσδωση θερμότητας αυξάνει τη θερμοκρασία του και μειώνει τη περιεκτικότητα του σε αέριο. Ψύχεται ώστε να σχηματισθούν και διαχωρισθούν κρύσταλλοι ηλεκτρολύτη που συγκεντρώνονται στο δοχείο (Κ1.1). Θερμαίνεται και έρχεται σε απορροφητή (Α) όπου απορροφά αέριο που έρχεται από ατμογεννήτρια (Ε) του δεύτερου διαλύματος. Στη συνέχεια περνά από εναλλάκτη (θερμότητας) - απορροφητή (ΑΕ1) και απορροφά αέριο που εκλύθηκε από τον εναλλάκτη - εξατμιστή (ΕΑ1). Έτσι αυξάνει τη συγκέντρωση αερίου. Ρυθμίζεται η πίεση του και έρχεται συμπιεζόμενο διαδοχικά στις (Ε1). Εξερχόμενο από αυτές, έρχεται στη συσκευή (Δ1) όπου οδηγούνται και οι διαχωρισμένοι κρύσταλλοι. Μετά τη (Δ1), το διάλυμα μπορεί να εκτονωθεί στη πίεση του (Ε) και να συμπιεστεί πάλι μετά τον (Α).

Το δεύτερο διάλυμα ομοίως, από τη συσκευή διάλυσης (Δ2), περνά από τον εναλλάκτη -εξατμιστή (ΕΑ2) και θερμαινόμενο εκλύει το αέριο που απορροφάτε από τον (ΑΕ2) που αναφέρεται πιο κάτω. Ψύχεται ώστε να αποβάλλει τη ποσότητα ηλεκτρολύτη που διαλύεται στη συνέχεια στη Δ2. Θερμαίνεται και έρχεται συμπιεζόμενο διαδοχικά στους απορροφητές Α1, όπου απορροφά το αέριο που εκλύθηκε από τους Ε1. Έρχεται σε εναλλάκτη -απορροφητή (ΑΕ2) όπου απορροφά το αέριο που εκλύθηκε από τον (ΕΑ2) και αυξάνει τη συγκέντρωση του σε αέριο. Στη συνέχεια έρχεται σε εναλλάκτη -ατμογεννήτρια (Ε) όπου εξατμίζεται (εκλύεται) ποσότητα αερίου ίση με την απορροφηθήσα από τους απορροφητές του δεύτερου διαλύματος. Στη συνέχεια, ρυθμίζεται η πίεση του και εισέρχεται στη συσκευή διάλυσης (Δ2) όπου έρχονται και οι διαχωρισμένοι κρύσταλλοι και διαλύονται σχηματίζοντας το αρχικό διάλυμα. Και ο ηλεκτρολύτης του δεύτερου διαλύματος, επιλέγεται από αυτούς που αυξάνουν τη διαλυτότητα του αερίου και κατά προτίμηση σχηματίζουν ενδιαλυτωμένους κρυστάλλους με τη μη πτητική ουσία του διαλύτη σε χαμηλές θεμοκρασίες. Η ποσότητα του είναι τόση ώστε απορρόφηση και εξάτμιση στους (ΑΕ2) και (ΕΑ2) να γίνονται στην ίδια θερμοκρασία. Η πίεση του (ΑΕ2) ρυθμίζεται ώστε η ψύξη του διαλύματος να διαχωρίζει τη ποσότητα ηλεκτρολύτη που διαλύθηκε.

Η ποσότητα ηλεκτρολύτη που διαλύεται σε κάθε συσκευή διάλυσης, είναι τόση ώστε απορρόφηση και εξάτμιση στους (ΑΕ1) και (ΕΑ1) καθώς και τους (ΑΕ2) και (ΕΑ2)να γίνονται στην ίδια θερμοκρασία και πίεση. Η πίεση των (ΕΑ1), (ΕΑ2), ρυθμίζεται ώστε η έκλυση αερίου να αρχίζει σε θερμοκρασία αρκούντος υψηλή ώστε η κατώτερη θερμοκρασία ψύξης που ακολουθεί να είναι ικανή να διαχωρίσει τη ποσότητα αυτή του ηλεκτρολύτη. Προτιμάτε η κατώτερη θερμοκρασία ψύξης να είναι αυτή του περιβάλλοντος. Το ψυχόμενο διάλυμα έρχεται σε συγκέντρωση κορεσμού σε ηλεκτρολύτη σε θερμοκρασία κατώτερη αυτής της εισόδου στους (ΕΑ1), (ΕΑ2). Επίσης η ποσότητα αερίου που απορροφάτε στον (Α) είναι τόση όση μπορεί να απορροφηθεί μέχρι τη θερμοκρασία εισόδου του διαλύματος στον (ΑΕ1). Ο ηλεκτρολύτης επιλέγεται από αυτούς που μειώνουν τη διαλυτότητα του αερίου και κατά προτίμηση σχηματίζουν ενδιαλυτω μένους κρυστάλλους με τη πτητική ουσία του διαλύτη. Ηλεκτρολύτης που αυξάνει τη διαλυτότητα, μπορεί να διαλυθεί πριν και να διαχωρισθεί μετά τους (ΑΕΙ), (ΑΕ2).

Η διεργασία μείωσης - αύξησης της συγκέντρωσης αερίου που επιτυγχάνεται με τα ζεύγη εναλλακτών - ατμογεννητριών και εναλλακτών - απορροφητών, μπορεί να γίνει σε περισσότερα στάδια, δηλαδή μετά π.χ. τον ΕΑ1, το διάλυμα ψύχεται, διαλύεται περεταίρω ποσότητα ηλεκτρολύτη και εισέρχεται σε άλλο εναλλάκτη - ατμογεννήτρια. Η ψύξη και αποβολή ηλεκτρολύτη γίνεται μετά από τον δεύτερο εναλλάκτη -ατμογεννήτρια.

Όπως και στις προυγούμενες εφαρμογές, μπορούν να χρησιμοποιηθούν περισσότερα ζεύγη ατμογεννητριών όπως οι (Ε1) και απορροφητών (Α1). Μέρος από το αέριο της τελευταίας ατμογεννήτριας, μπορεί να εκτονωθεί παράγοντας έργο και να απορροφηθεί από το δεύτερο διάλυμα μέσω ενός απορροφητή (Α0) που είναι συνδεδεμένος εν σειρά με τους υπόλοιπους, κατά προτίμηση μετά τον (ΕΑ2) αφού το διάλυμα ψυχθεί και θερμανθεί ξανά. Με χρήση εναλλακτών θερμότητας, (H1.1), (Η1.2), (Η2.1), (Η2.2) μεταφέρεται θερμότητα από τα ψυχόμενα διαλύματα στα θερμαινόμενα διαλύματα, κρυστάλλους και αέρια. Για τη μεταφορά θερμότητας από τις διεργασίες απορρόφησης στις διεργασίες εξάτμισης, χρησιμοποιούνται πάλι εναλάκτες θερμότητας (Η1.3),(Η2.3). Οι ατμογεννήτριες (εξατμιστές) μπορεί να περικλείουν ή περικλείονται στους απορροφητές ώστε η θερμότητα να μεταφέρεται χωρίς χρήση ενδιάμεσων εναλλακτών. Το προς εξάτμιση διάλυμα, περνώντας μέσα σε σωλήνες, παίρνει θερμότητα και δημιουργείται αέριο που με σωλήνωση οδηγείται στο εξωτερικό των σωλήνων όπου έρχεται και το άλλο διάλυμα που τον απορροφά.

Ως δεύτερο διάλυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί αμμωνία ή μεθυλαμίνη σε νερό ή οργανικό διαλύτη. Ακόμη μπορεί να περιέχεται διαλυμένος ηλεκτρολύτης όπως ΚΟΗ ή LiBr. Αυτός μπορεί να παίζει το ρόλο του ηλεκτρολύτη που αυξάνει τη διαλυτότητα αμμωνίας οπότε είναι σε συγκέντρωση κορεσμού στη θερμοκρασία εξόδου του (ΑΕ2) όπου και αρχίζει να μειώνεται η συγκέντρωση του ώστε στην είσοδο του (ΕΑ2), ή να χρησιμοποιηθεί άλλος ηλεκτρολύτης γιαυτό. Ως πρώτο διάλυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί καθαρή αμμωνία και ως ηλεκτρολύτης του ΚΝΟ3 . Χρησιμοποιείται ένα ζεύγος εναλλακτών ατμογεννητριών και εναλλακτών -απορροφητών. Υδατικό διάλυμα αμμωνίας συγκέντρωσης 70% σε αμμωνία (πρώτο διάλυμα), στους 0 °C εξατμίζεται (Ε1), σε πίεση 3 bar, ενώ στην ίδια πίεση υδατικό διάλυμα 60%κ.β. σε LiBr με 20% αμμωνία (δεύτερο διάλυμα), απορροφά (Α1) την αέριο αμμωνία στους 140 °C. Η ανύψωση αυτή θεωρείται ικανοποιητική και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται δεύτερη βαθμίδα εξάτμισης. Στην ατμογεννήτρια (Ε1) το διάλυμα εξατμίζεται από 75% σε 70%. Το διάλυμα συμπιέζεται σε πίεση 13 bar και εξατμίζεται στο (ΕΑ1) μέχρι θερμοκρασία 120 °C και συγκέντρωση 30%. Διαλύεται ηλεκτρολύτης(Δ1), έρχεται σε θερμοκρασία 130 °C στην οποία είναι κορεσμένο, απορροφά (Α) αμμωνία και η συγκέντρωση γίνεται35% στους 120°C . Συνεχίζει ψυχόμενο απορροφόντας αμμωνία(ΑΕ1) μέχρι τους 50°C και 75% συγκέντρωση αμμωνίας. Συνεχίζει ψυχόμενο, αποβάλλει τον ηλεκτρολύτη, εκτονώνεται στα 3bar και εισέρχεται στον (E1). Το δεύτερο διάλυμα απορροφά αμμωνία από συγκέντρωση 12% και θερμοκρασία 145°C (Α1) μέχρι 20% και 140°C, διαλύεται ηλεκτρολύτης (Δ2), θερμαίνεται στους155° C, ψύχεται και απορροφά αμμωνία μέσω του(ΑΕ2) μέχρι 80°C και 45% συγκέντρωση. Συμπιέζεται στα 13bar , εξατμίζεται (Ε) από τους 120°C και 45% στους 130°C και 40%, εκτονώνεται στα 3bar ,εξατμίζεται(ΕΑ2) μέχρι 145°C και 12%, ψύχεται αποβάλλοντας τον ηλεκτρολύτη και εισέρχεται στον (Α1).

Προς αποφυγή μεταφοράς μη πτητικού διαλύτη πέραν του πτητικού, από το ένα διάλυμα στο άλλο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε περίπτωση μεμβράνη διαχωρισμού αερίων, ή η εξάτμιση να γίνει μέσω ειδικών μεμβρανών.

Σε μια όγδοη εφαρμογή, ο ηλεκτρολύτης του δεύτερου διαλύματος, επιλέγεται από αυτούς που προκαλούν μείωση διαλυτότητας και σχηματίζει ενδιαλυτωμένους κρυστάλλους με το αέριο και όχι τη μη πτητική ουσία του διαλύτη. Παράδειγμα διαλύτη μπορεί να είναι αμμωνία διαλυμένη σε οργανικό διαλύτη μεγάλου μοριακού βάρους. Ο ηλεκτρολύτης διαλύεται πριν τους (ΕΑ1) και (ΕΑ2), θερμαίνετε και αποβάλλεται με ψύξη. Ο ηλεκτρολύτης μπορεί να διαλυθεί πριν τον (Ε) σε κατάλληλη θερμοκρασία. Όταν ξεκινά η λειτουργία της μονάδας, δίνεται σε αυτή θερμότητα από εξωτερική πηγή έως ότου η μονάδα έρθει στις ονομαστικές συνθήκες λειτουργίας. Για την καλλίτερη ρύθμιση της συγκέντρωσης των διαλυμάτων σε αέριο, υπάρχει δεξαμενή αποθήκευσης αερίου που τροφοδοτεί τα διαλύματα έως ότου έρθουν στην ονομαστική συγκέντρωση. Το αέριο αποθηκεύεται πάλι κατά τον τερματισμό λειτουργίας της μονάδος.

Claims (10)

ΑΞΙΩΣΕΙΣ

 1. Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου με χρήση διαλύματος ηλεκτρολυτών κατά την οποία, διάλυμα από συγκέντρωση κορεσμού σε ψηλή θερμοκρασία, ψύχεται από συσκευή διάλυσης (Δ1) και σχηματίζονται κρύσταλλοι του ηλεκτρολύτη που διαχωρίζονται σε δοχείο (Κ1.1). Γίνεται εξάτμιση μέρους του διαλύτη διαδοχικά σε ψηλότερες πιέσεις και θερμοκρασίες. Το παραγόμενο αέριο απορροφάτε από διάλυμα χαμηλότερης ενεργότητας σε αυτό, εναλλακτικά είτε απ ευθείας στη πίεση εξάτμισης και ψηλότερη θερμοκρασία, ή, αφού πρώτα εκτονωθεί για παραγωγή έργου, σε χαμηλότερη πίεση και θερμοκρασία ίση με αυτή της εξάτμισης. Θερμότητες απορρόφησης ανακτώνται κατά τις εξατμίσεις. Το διάλυμα(τα), οι κρύσταλλοι και το αέριο που αυξάνουν τη θερμοκρασία τους, παίρνουν θερμότητα από το ψυχόμενο διάλυμα(τα).

 Η μέθοδος χαρακτηρίζεται από το ότι,

  οι διεργασίες εξάτμισης του υγρού διαλύματος, αντικαθίσταται από διεργασίες εκρρόφησης αερίου από ενδιαλυτω μένους κρυστάλλους διαχωρισμένου ηλεκτρολύτη και οι αντίστοιχες ατμογεννήτριες αντικαθίστανται από συσκευές εκρόφησης αερίου. Το διάλυμα περιέχει ένα βασικό ηλεκτρολύτη σε συγκέντρωση κορεσμού στη ψηλή θερμοκρασία,

  οι κρύσταλλοι από το δοχείο (Κ1.1), έρχονται σε συσκευές εκρόφησης (Ε2), όπου παίρνουν θερμότητα, εκλύεται σε αέρια φάση μέρος του διαλύτη που είναι δεσμευμένος σε ενδιαλυτωμένη μορφή, ενώ οι κρύσταλλοι παραμένουν με μικρότερο βαθμό ενδιαλύτωσης. Πρώτα εξατμίζεται η υγρασία των κρυστάλλων σε μερικές συσκευές (Ε2) και στη συνέχεια οι κρύσταλλοι μεταφέρονται στις υπόλοιπες (Ε2). Όταν εξαντλείται η εκρόφηση από τη μία συσκευή, ξεκινά από την άλλη, ώστε να υπάρχει συνεχής ροή αερίου. Η θερμότητα απορρόφησης από κάθε απορροφητή χρησιμοποιείται για την επόμενη εκρόφηση, εκτός της τελευταίας, ενώ το αέριο που εκλύεται στη ψηλότερη θερμοκρασία, έχει τη δυνατότητα μέσω ρυθμιστικής βαλβίδας να οδηγηθεί σε επιλεγμένο ποσοστό σε απορροφητή ή σε μηχανή εκτόνωσης όπως στρόβιλο για παραγωγή έργου.

Το διάλυμα μετά το διαχωρισμό του ηλεκτρολύτη, έρχεται σε επιλεγμένη πίεση, θερμαίνεται, και οδηγείται διαδοχικά σε απορροφητές (Α1), όπου απορροφά τον ατμό που έρχεται από τους (Ε2).

 το διάλυμα μετά τους απορροφητές, έρχεται στη συσκευή διάλυσης (Δ1) όπου έρχονται και οι κρύσταλλοι από τους (Ε2) και διαλύονται σχηματίζοντας το αρχικό διάλυμα,

 ως διαλύτης μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολικό συστατικό χαμηλού σημείου βρασμού και μοριακού βάρους όπως νερό, αμμωνία, αμίνες, αλκοόλες όπως μεθανόλη και διαλύματα αυτών όπως αμμωνία σε νερό και οργανικούς διαλύτες μεγάλου μοριακού βάρους και ψηλού σημείου βρασμού. Στη περίπτωση διαλύματος από περισσότερους διαλύτες, η πίεση εξάτμισης και εκρόφησης ρυθμίζεται ώστε να εξατμίζεται ο πλέον πτητικός. Ως ηλεκτρολύτες, προτείνονται αυτοί που αποτελούνται από πολυσθενή ιόντα και παρουσιάζουν ψηλό βαθμό ενδιαλύτωσης σε χαμηλή θερμοκρασία, όπως χλωριούχο ασβέστιο, άλατα χαλκού, θειικό μαγνήσιο, κτλ, ανάλογα με τη θερμοκρασία ανύψωσης. Ηλεκτρολύτες άνυδροι, μονοσθενών ιόντων, προτείνονται για εξάτμιση βασισμένη περισσότερο στην υγρασία των κρυστάλλων. Πέραν του βασικού ηλεκτρολύτη που διαχωρίζεται, υπάρχουν και άλλοι ευδιάλυτοι ηλεκτρολύτες σε συγκέντρωση μικρότερη του κορεσμού τους σε κάθε σημείο λειτουργίας. Ο ηλεκτρολύτης μπορεί να είναι διάλυμα ιοντικών υγρών εκ των οποίων το ένα στερεοποιείται και διαχωρίζεται σε χαμηλή θερμοκρασία, υγροποιείται πάλι σε ψηλότερη και απορροφά το αέριο που εξατμίζεται από το υπόλοιπο υγρό διάλυμα.

 2.Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου όπως στην αξίωση 1 , χαρακτηριζόμενη από το ότι το

 .οι διεργασίες απορρόφησης αντικαθίστανται από διεργασίες προσρόφησης και οι συσκευές απορρόφησης από συσκευές προσρόφησης,

 .ο βασικός ηλεκτρολύτης κρυσταλλώνεται σε διαφορετικούς βαθμούς ενδιαλύτωσης με το διαλύτη, ανάλογα με τη θερμοκρασία,

 .ο βαθμός ενδυαλύτωσης είναι μεγαλύτερος σε χαμηλότερες θερμοκρασίες,

 .το διάλυμα από συγκέντρωση κορεσμού στο βασικό ηλεκτρολύτη (Δ1), ψύχεται στη κατώτερη θερμοκρασία στην οποία οι κρύσταλλοι σχηματίζονται με το μικρότερο βαθμό ενδιαλύτωσης, του ηλεκτρολύτη αυτού,

.οι κρύσταλλοι που σχηματίζονται κατά το πρώτο αυτό στάδιο ψύξης, διαχωρίζονται και αποθηκεύονται σε δοχείο (Κ1) αφού αφυγρανθούν με φύσημα και θέρμανση. Ο ατμός που προκύπτει, θερμαίνεται, συμπιέζεται και συμπυκνώνεται αποβάλλοντας θερμότητα προς τους επόμενους κρυστάλλους της (Κ1) που έρχονται για αφύγρανση, ή απορροφόνται από το διάλυμα. Το υγρό συμπύκνωμα, οδηγείται σε ατμογεννήτρια (Ε1) ως κατωτέρω.

.το διάλυμα συνεχίζει να ψύχεται σε θερμοκρασία όπου οι κρύσταλλοι σχηματίζονται με ψηλότερο βαθμό ενδιαλύτωσης,

.οι σχηματιζόμενοι κρύσταλλοι από αυτό το δεύτερο στάδιο ψύξης, διαχωρίζονται, συγκεντρώνονται σε δοχείο (Κ1.1) και από εκεί οδηγούνται σε συσκευές εκρόφησης (Ε2),

.οι διαχωρισμένοι κατά το πρώτο στάδιο ψύξης κρύσταλλοι, μετά την αφύγρανση, από το δοχείο (Κ1), χωρίζονται σε τμήματα και έρχονται σε συσκευές προσρόφησης (Α2),

.το υγρό διάλυμα που μένει μετά τον τελικό διαχωρισμό των κρυστάλλων, έρχεται σε επιλεγμένη πίεση και εξατμίζεται σε ατμογεννήτριες (Ε1) ώστε να παραχθεί αέρια φάση του διαλύτη η οποία προσροφάτε (Α2) από μέρος των διαχωρισμένων κατά το πρώτο στάδιο ψύξης κρυστάλλων στην ίδια πίεση αλλά ψηλότερη θερμοκρασία, ενώ το απομένον διάλυμα έρχεται στην πίεση της συσκευής διάλυσης (Δ1) και εισέρχεται σε αυτή,

.το αέριο που εκροφάτε από τις (Ε2) απορροφάτε επίσης από τις (Α2),

.οι κρύσταλλοι από τις συσκευές εκρόφησης (Ε2) και προσρόφησης (Α2), έρχονται στη πίεση της συσκευής διάλυσης (Δ1) και εισέρχονται σε αυτή, σχηματίζοντας το αρχικό διάλυμα. Οι κρύσταλλοι από τις συσκευές εκρόφησης (Ε2), μπορεί να διαλύονται σε διαφορετική θερμοκρασία από αυτή των (Α2), χρησιμοποιώντας δύο ή περισσότερες συσκευές διάλυσης (Δ1) και το διάλυμα από τη μία εισέρχεται στην άλλη.

.το απομένον από τη ψύξη διάλυμα, μπορεί να εξατμίζεται σε περισσότερα του ενός στάδια, σε διαφορετικές πιέσεις και θερμοκρασίες και το αέριο να απορροφάτε αντίστοιχα από περισσότερες συσκευές προσρόφησης. Το ανάλογο μπορεί να συμβαίνει και με τους κρυστάλλους από τις (Ε2).

Η μέθοδος εργάζεται και μόνο με εξάτμιση του συμπυκνώματος από τους κρυστάλλους της (Κ1) και απορρόφηση του αερίου από τους αφυγραμένους της κρυστάλλους. Το διάλυμα μετά τη πρώτη ψύξη, επιστρέφει στη (Δ1).

3. Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου όπως στην αξίωση 2, χαρακτηριζόμενη από το ότι το διάλυμα στη συσκευή (Δ1), είναι κορεσμένο σε ένα δεύτερο ηλεκτρολύτη ο οποίος διαχωρίζεται κατά το πρώτο στάδιο ψύξης με χαμηλό βαθμό ενδιαλύτωσης (Κ1) και μετά την αφύγρανση μεταφέρεται στις συσκευές προσρόφησης (Α2),

 .ο βασικός ηλεκτρολύτης διαχωρίζεται στη συσκευή (Κ1.1) ενώ το διάλυμα δεν είναι κορεσμένο στο βασικό ηλεκτρολύτη στη θερμοκρασία του πρώτου διαχωρισμού, .ο δεύτερος ηλεκτρολύτης επιλέγεται ώστε η θερμοκρασία προσρόφησης του αερίου από αυτόν να είναι κατά το δυνατόν ψηλότερη από αυτή στον βασικό ηλεκτρολύτη, .πολλοί ηλεκτρολύτες μπορούν να σχηματίσουν τον συνδιασμό βασικού και δεύτερου ηλεκτρολύτη, όπως χλωριούχο ασβέστιο ως βασικός και χλωριούχος ή βρωμιούχος ψευδάργυρος ως δεύτερος με διαλύτη αμμωνία ή νερό.

4   Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου, όπως στην αξίωση 1 , χαρακτηριζόμενη από το ότι,

οι κρύσταλλοι από (Κ 1.1) μεταφέρονται σε συσκευή εκρόφησης (Ε2) όπου θερμαίνονται ώστε να εξατμιστεί μέρος του διαλύτη που μεταφέρουν σε υγρή μορφή ως υγρασία,

το προκύπτον αέριο θερμαίνεται και συμπιέζεται ώστε να συμπυκνώνεται σε λίγο ψηλότερη θερμοκρασία από την εξάτμιση του,

 .το αέριο αυτό χρησιμοποιείται για θέρμανση των κρυστάλλων που αναφέρθηκε ανωτέρω στη συσκευή (Ε2) για την εξάτμιση της υγρασίας,

 .το υγρό συμπύκνωμα που προκύπτει από το αέριο, έρχεται σε επιλεγμένες πίεσεις και εξατμίζετε .με πρόσδωση θερμότητας σε ανάλογες θερμοκρασίες, ενώ οι κρύσταλλοι που απομένουν έρχονται σε συσκευές προσρόφησης (Α2).

Το αέριο που προκύπτει, κατά ένα ποσό προσροφάτε (Α2) από τους αφυγραμμένους κρυστάλλους και κατά το υπόλοιπο απορροφάτε από το υγρό διάλυμα (Α1) που μένει μετά τον διαχωρισμό των κρυστάλλων από αυτό.

Οι εξατμίσεις, οι απορροφήσεις και εκροφήσεις, γίνονται σε επιλεγμένες πιέσεις. Το αέριο μπορεί να εκτονωθεί για παραγωγή έργου πριν απορροφηθεί ή προσροφηθεί. Όταν ο διαλύτης αποτελείται από διάλυμα πιο πτητικής ουσίας σε λιγότερο πτητική, όπως αμμωνίας σε νερό ή οργανικό διαλύτη, η πίεση εξάτμισης της υγρασίας των κρυστάλλων, επιλέγετε ώστε να εξατμίζεται η περισσότερο πτητική ουσία.

5   Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου, όπως στην αξίωση 1, χαρακτηριζόμενη από τη χρήση δύο διαλυμάτων ηλεκτρολυτών, ενός πρώτου και ενός δευτέρου όπου

.τα δύο διαλύματα έχουν ένα κοινό ηλεκτρολύτη καθώς και διαλύτη,

.ο κοινός ηλεκτρολύτης έχει κατά προτίμηση χαμηλή διαλυτότητα στον διαλύτη αυτό .το πρώτο διάλυμα αποτελείται μόνο από τον κοινό ηλεκτρολύτη και διαλύτη

.το πρώτο διάλυμα ψύχεται από συσκευή διάλυσης (Δ1) σε διαδοχικά στάδια και οι κρύσταλλοι ηλεκτρολύτη διαχωρίζονται μετά το πρώτο στάδιο που έχουν χαμηλό βαθμό ενδιαλύτωσης σε συσκευή (Κ1) και μετά το τελευταίο που έχουν ψηλότερο βαθμό ενδιαλύτωσης (Κ1.1),

.το απομένον υγρό διάλυμα συμπιέζεται και εξατμίζεται διαδοχικά σε ατμογεννήτριες (Ε1),

.το δεύτερο διάλυμα περιέχει και ευδιάλυτους ηλεκτρολύτες σε συγκέντρωση μικρότερη από αυτή του κορεσμού σε κάθε σημείο της διεργασίας ώστε να μην κρυσταλλώνονται αλλά να δημιουργούν σημαντικά μικρότερη από αυτή του πρώτου διαλύματος, τάση ατμών του διαλύτη,

.το δεύτερο διάλυμα από συσκευή διάλυσης (Δ2), ψύχεται, σχηματίζονται και απομακρύνονται κρύσταλλοι του κοινού ηλεκτρολύτη (Κ2) με μεγάλο βαθμό ενδιαλύτωσης οι οποίοι και διαχωρίζονται από το διάλυμα, το οποίο στη συνέχεια ρυθμίζοντας τη πίεση του, περνά από διαδοχικούς απορροφητές (Α1) όπου απορροφά το αέριο από τους (Ε1), και ρυθμίζοντας τη πίεση του έρχεται στη συσκευή διάλυσης (Δ2) από την οποία ξεκίνησε,

 .οι κρύσταλλοι του πρώτου διαλύματος με το μικρότερο βαθμό ενδιαλύτωσης (ΚΙ), έρχονται και διαλύονται στη συσκευή διάλυσης (Δ2) του δεύτερου διαλύματος, .οι υπόλοιποι κρύσταλλοι του πρώτου διαλύματος (Κ1.1), καθώς και οι διαχωρισμένοι κρύσταλλοι του δευτέρου διαλύματος, έρχονται και διαλύονται στη συσκευή διάλυσης (Δ1) του πρώτου διαλύματος,

.μέρος των κρυστάλλων μεγάλου βαθμού ενδιαλύτωσης του πρώτου διαλύματος (Κ1.1) μπορεί να οδηγηθούν σε συσκευή εκρόφησης και μέρος των κρυστάλλων χαμηλού βαθμού ενδιαλύτωσης του πρώτου διαλύματος μπορεί να οδηγηθούν σε συσκευή προσρόφησης τμήματος του συνολικά παραγόμενου ατμού, ή αυτός να απορροφηθεί από έναν ακόμη απορροφητή του δεύτερου διαλύματος,

.η ποσότητα των ενδιαλυτωμένων κρυστάλλων του δεύτερου διαλύματος(Κ2) που μεταφέρεται στο πρώτο, είναι τέτοια ώστε ο διαλύτης που μεταφέρουν να ισούται με το συνολικό διαλύτη που μεταφέρεται ως αέριο από το πρώτο διάλυμα στο δεύτερο, η δε ποσότητα του ηλεκτρολύτη που μεταφέρεται από το πρώτο διάλυμα στο δεύτερο, ισούται με την ποσότητα ηλεκτρολύτη που μεταφέρεται από το δεύτερο στο πρώτο μέσω των ενδιαλυτωμένων κρυστάλλων.

6    Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου, όπως στην αξίωση 1 , χαρακτηριζόμενη από το ότι το διάλυμα αποτελείται από πολικό κατά προτίμηση αέριο το οποίο έχει διαλυθεί σε μη πτητικό πολικό διαλύτη και από τη συσκευή διάλυσης (Δ1) το διάλυμα εκτονώνεται έρχεται σε απορροφητή (Α1), απορροφά αέριο που έρχεται από τον εξατμιστή (Ε1), συμπιέζεται στη πίεση της συσκευής διάλυσης (Δ1), απορροφά ψυχόμενο μέσω εναλλάκτη -απορροφητή θερμότητας (ΑΕ1), αέριο που εξατμίζεται από εναλλάκτη θερμότητας -εξατμιστή (ΕΑ1) που αναφέρεται πιο κάτω, συνεχίζει ψυχόμενο και διαχωρίζεται (Κ1.1) ο ηλεκτρολύτης που διαλύεται στη συνέχεια στην (Δ1), εκτονώνεται το διάλυμα και έρχεται στον εξατμιστή (Ε1). Μετά την εξάτμιση εκεί μέρους του αερίου, το διάλυμα συμπιέζεται, διαλύεται ηλεκτρολύτης που μειώνει τη διαλυτότητα του αερίου, θερμαίνεται και εξατμίζεται μέρος του αερίου μέσω εναλλάκτη θερμότητας -εξατμιστή (ΕΑ1), ψύχεται ώστε να αποβάλλει τον διαλυμένο ηλεκτρολύτη, θερμαίνεται και έρχεται στη συσκευή διάλυσης (Δ1). Ο ηλεκτρολύτης που διαλύεται στην συσκευή (Δ1) επιλέγεται από εκείνους που αυξάνουν τη διαλυτότητα του αερίου Διάλυμα αμμωνίας ή μεθυλαμίνης σε νερό, διοξείδιο του άνθρακα σε νερό και αμίνες, SΟ2, H2S, όπως και άλλα διαλύματα μπορεί να χρησιμοποιηθούν.

7  Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου, όπως στην αξίωση 5, χαρακτηριζόμενη από το ότι ο διαλύτης αποτελείται από δυο πολικές κατά προτίμηση ουσίες, διαλυτές η μια στην άλλη, και η μια πιo πτητική από την άλλη, χαρακτηριζόμενη ως αέριο, ο χρησιμοποιούμενος ηλεκτρολύτης προκαλεί μείωση διαλυτότητας του αερίου στη μη πτητική ουσία, χαρακτηριζόμενη από το ότι,

στη συσκευή διάλυσης (Δ1) έρχεται μέρος του διαχωρισμένου ηλεκτρολύτη και το διάλυμα μετά την ατμογεννήτρια (Ε1), αφού πρώτα συμπιεστεί.

Μετά τη διάλυση, το διάλυμα έρχεται σε εναλλάκτη - ατμογεννήτρια (ΕΑ1) όπου θερμαινόμενο ελαττώνει τη συγκέντρωση του σε αέριο,

ψύχεται, έρχεται σε επόμενη συσκευή διάλυσης όπου διαλύεται περαιτέρω ποσότητα ηλεκτρολύτη, έρχεται σε δεύτερο εναλλάκτη - ατμογεννήτρια όπου ελαττώνει περαιτέρω τη συγκέντρωση του σε αέριο, ψύχεται, αποβάλλει ηλεκτρολύτη, θερμαίνεται, έρχεται σε συσκευή απορρόφησης (Α), όπου απορροφά αέριο που έρχεται από ατμογεννήτρια (Ε) του δεύτερου διαλύματος, έρχεται σε εναλλάκτη -απορροφητή όπου ψυχόμενο απορροφά το αέριο που εκλύθηκε από τον δεύτερο εναλλάκτη - ατμογεννήτρια, ψύχεται περαιτέρω και αποβάλλει ηλεκτρολύτη, θερμαίνεται και έρχεται σε πρώτο εναλλάκτη απορροφητή (ΑΕ1) όπου απορροφά το αέριο που εκλύθηκε από το πρώτο εναλλάκτη ατμογεννήτρια (ΕΑ1) και ψυχόμενο έρχεται στην ατμογεννήτρια (Ε1), αφού ρυθμιστεί η πίεση του.

Με όμοιο τρόπο, το δεύτερο διάλυμα, από τη συσκευή διάλυσης (Δ2), ελαττώνει τη περιεκτικότητα του σε αέριο μέσω διαδοχικών εναλλακτών - ατμογεννητριών, έρχεται στους διαδοχικούς απορροφητές (Α1), όπου απορροφά το αέριο από τους (Ε1), αυξάνει τη περιεκτικότητα του σε αέριο μέσω εναλλακτών - απορροφητών και έρχεται σε μεγάλη συγκέντρωση σε ατμογεννήτρια (Ε) όπου με θέρμανση εκλύεται ποσότητα αερίου ίση με αυτή που απορροφήθηκε μέσω των (Α1). Το αέριο από την (Ε) απορροφάτε από την (A). Το απομένον διάλυμα συμπιέζεται και έρχετε στη συσκευή διάλυσης (Δ2).

Η ποσότητα του ηλεκτρολύτη που διαλύεται πριν από κάθε εναλλάκτη -ατμογεννήτρια, η μεταβολή περιεκτικότητας σε αέριο στη συσκευή αυτή, σε συνδιασμό με τη ποσότητα αερίου που μεταφέρεται από τον εξατμιστή (Ε) στον απορροφητή (Α), είναι η απαιτούμενη που χρειάζεται ώστε κάθε εναλλάκτης -ατμογεννήτρια να εργάζεται στην ίδια πίεση και θερμοκρασία με τον αντίστοιχο εναλλάκτη - απορροφητή ώστε να ανακτάται η θερμότητα απορρόφησης από την έκλυση του αερίου.

Οι (Α) και (Ε) αργάζονται στην ίδια πίεση και θερμοκρασία ώστε να ανακτάται η θερμότητα απορρόφησης.

Τα διαλύματα από (ΕΑ1) και (ΕΑ2) ψύχονται ώστε να έρθουν στη θερμοκρασία εισόδου της συσκευής διάλυσης που ακολουθεί.

Η πίεση πριν την κάθε συσκευή διάλυσης, ρυθμίζεται ώστε να προκύπτει κορεσμένο σε αέριο διάλυμα στην είσοδο του κάθε εναλλάκτη - ατμογεννήτριας σε θερμοκρασία τέτοια που κατά τη ψύξη στη διαθέσιμη θερμοκρασία ψύξης του, να αποβάλλεται η ποσότητα ηλεκτρολύτη που είχε προστεθεί.

.Οι χρησιμοποιούμενοι ηλεκτρολύτες προτιμάται να έχουν μεγάλο βαθμό ενδιαλύτωσης στη πτητική ουσία του διαλύτη και να μην σχηματίζουν ενδιαλυτωμένους κρυστάλλους με την μη πτητική.

Πριν τους εναλλάκτες - απορροφητές, μπορεί να προστεθεί ηλεκτρολύτης που αυξάνει τη διαλυτότητα του αερίου και να αποβληθεί με ψύξη μετά την έξοδο από αυτόν.

.Ως διαλύτες μπορεί να χρησιμοποιηθούν διάφορα Freon διαλυτά σε οργανικούς πολικούς διαλύτες όπως DMF, DMA, μονο και διμεθυλαμίνη και προπάνιο σε οργανικούς διαλύτες και νερό, διοξείδιο του άνθρακα σε νερό με αμίνες, αμμωνία σε νερό με ηλεκτρολύτες. Ως πρώτο διάλυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί υδατικό διάλυμα ψηλής συγκέντρωσης (75%)σε αμμωνία και ως δεύτερο υδατικό διάλυμα χαμηλής συγκέντρωσης αμμωνίας στον απορροφητή (Α1) και συγκέντρωσης κάτω του κορεσμού σε βρωμιούχο λίθιο ή βάση του νατρίου ή καλίου.

8   Μέθοδος για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου, όπως στην αξίωση 7, χαρακτηριζόμενη από τη χρήση στο δεύτερο διάλυμα, διαλύτη που η μη πτητική ουσία δεν ενδιαλυτώνεται με τον χρησιμοποιούμενο ηλεκτρολύτη ενώ αυτός ενδιαλυτώνεται με τη πτητική ουσία - αέριο,

 .ο χρησιμοποιούμενος στο δεύτερο διάλυμα ηλεκτρολύτης μειώνει τη διαλυτότητα του αερίου,

 .ο ηλεκτρολύτης αυτός διαλύεται στο δεύτερο διάλυμα πριν τον εξατμιστή -εναλλάκτη θερμότητας (ΕΑ2) και διαχωρίζεται μετά την έξοδο του από αυτόν, .πριν την είσοδο του δεύτερου διαλύματος στον (ΑΕ2) μπορεί να διαλυθεί ηλεκτρολύτης που αυξάνει τη διαλυτότητα του αερίου και να αφαιρεθεί μετά την έξοδο του από αυτόν σε θερμοκρασία που δεν είναι ενδιαλυτωμένος με το αέριο. Ως διαλύματα μπορεί να χρησιμοποιηθούν αμμωνία σε οργανικούς πολικούς διαλύτες μεγάλου μοριακού βάρους.

9  Εγκατάσταση για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου, σύμφωνα με τη μέθοδο της αξίωσης 7, με χρήση ενός μόνο ζεύγους εναλλάκτη - εξατμιστή (ΕΑ1) και εναλλάκτη- απορροφητή (ΑΕΙ) τόσο στο πρώτο όσο και στο δεύτερο διάλυμα (ΕΑ2), (ΑΕ2). Η εξάτμιση και απορρόφηση του αερίου προτιμάται να γίνεται στην ίδια συσκευή, εξατμιστή - απορροφητή, ώστε να μη χρειάζονται οι εναλλάκτες (Η1.3), (Η2.3) και άλλοι ενδιάμεσοι μεταξύ εξατμιστών - απορροφητών εναλλάκτες. Σε αυτές τις συσκευές, ο εξατμιστής αποτελείται από σωληνώσεις που στην είσοδο έρχεται υγρό διάλυμα και από την έξοδο φεύγει υγρό διάλυμα και αέριο. Το αέριο επιστρέφει με σωλήνωση στον εξωτερικό χώρο των σωληνώσεων, όπου συνδέεται και το άλλο διάλυμα. Η έξοδος του χώρου αυτού αποτελεί την έξοδο του απορροφητή. Η εγκατάσταση αποτελείται από ατμογεννήτρια (Ε1), απορροφητή (Α0), συσκευές εξάτμισης- απορρόφησης (El/Al), (E/A), (ΕΑ1/ΑΕ1), (ΕΑ2/ΑΕ2), συσκευές διάλυσης (Δ1), (Δ2), αντλίες υγρού, εναλλάκτες θερμότητας (Η 1.1), (Η1.2),(Η2.2), (Η2.1), βαλβίδες ρύθμισης πίεσης και στρόβιλο.

Η μία έξοδος ενός εξατμιστή (Ε1), συδέεται με την είσοδο του απορροφητή (Α1) μιας συσκευής εξατμιστή - απορροφητή (Ε1/Α1), και η άλλη με αντλία υγρού και αυτή με την είσοδο εναλλάκτη (Η 1.1), η έξοδος του οποίου συνδέεται με την είσοδο του εξατμιστή μιας συσκευής εξάτμισης - απορρόφησης (El/Al). Η μία έξοδος του εξατμιστή αυτού συνδέεται με αντλία, αυτή με εναλλάκτη (Η 1.2) και αυτός με συσκευή διάλυσης (Δ1). Η άλλη έξοδος του με τον δεύτερο απορροφή Α1.Η έξοδος της (Δ1) συνδέεται με τη είσοδο του εξατμιστή συσκευής εξατμιστή - απορροφητή (ΕΑ1/ΑΕ1). Η έξοδος αυτου με εναλλάκτη (Η 1.1) και η έξοδος αυτού με συσκευή κρυστάλλωσης - διαχωρισμού και αποθήκευσης (Κ1.1). Η μία έξοδος αυτής συνδέεται με τη συσκευή διάλυσης (Δ1) και η άλλη με τον εναλλάκτη (Η 1.1) και η έξοδος του με την είσοδο του απορροφητή συσκευής εξάτμισης - απορρόφησης (Α/Ε), η άλλη είσοδος της οποίας συνδέεται με την έξοδο του εξατμιστή της. Η έξοδος της συνδέεται με την είσοδο του απορροφητή τηςΕΑ1/ΑΕ1, η έξοδος αυτής με εναλλάκτη (Η 1.2), αυτός με τον (Η 1.1) και αυτός με την είσοδο του (Ε1) μέσω βαλβίδας ρύθμισης πίεσης.

Η έξοδος υγρού του εξατμιστή της (Α/Ε) συνδέεται με συσκευή διάλυσης (Δ2) μέσω αντλίας, η έξοδος της οποίας συνδέεται με την είσοδο του εξατμιστή συσκευής εξατμιστή - απορροφητή (ΕΑ2/ΑΕ2), η μία έξοδος αυτού με τον απορροφητή της και η άλλη με εναλλάκτη (Η2.1), η έξοδος του οποίου συνδέεται με συσκευή κρυστάλλωσης, διαχωρισμού, αποθήκευσης (Κ2). Η μία έξοδος αυτής συνδέεται μέσω του (Η2.1) με την είσοδο υγρού του (ΑΟ) με βαλβίδα ρύθμισης πίεσης και βάνας απομόνωσης παράκαμψης του και η άλλη με συσκευή διάλυσης (Δ2). Η έξοδος του (ΑΟ) μέσω αντλίας με την μία είσοδο του απορροφητή της (Ε1/Α1), η έξοδος του οποίου συνδέεται μεσω αντλίας με τον εναλλάκτη (Η2.2) και αυτός με τον δεύτερο απορροφητή (Α1). Η έξοδος του εξατμιστή της (Ε1/Α1) συνδέεται στην άλλη είσοδο του δεύτερου απορροφητή Α1. Στην έξοδος του εξατμιστή της Ε1/Α1 προς τον δεύτερο Α1, παραμβάλετε ρυθμιστική βαλβίδα που η άλλη έξοδος της συνδέεται με στρόβιλο, η έξοδος του οποίου συνδέεται με την είσοδο ατμού του (ΑΟ).

 10. Εγκατάσταση από συσκευές συνδεδεμένες μεταξύ τους με σωληνώσεις, για την υλοποίηση της μεθόδου σύμφωνα με την αξίωση 2. Η εγκατάσταση αποτελείται από συσκευή διάλυσης ηλεκτρολυτών σε υγρό (Δ1) η οποία είναι εφοδιασμένη με εναλλάκτη θερμότητας που διατηρεί τη θερμοκρασία της σε επιλεγμένη στάθμη. Η έξοδος της συσκευής συνδέεται με σωληνώσεις με ένα πρώτο εναλλάκτη θερμότητας υγρού στον οποίο διοχετεύεται το υγρό διάλυμα. Η έξοδος του εναλλάκτη αυτού συνδέεται με δεξαμενή εφοδιασμένη με βοηθητικό εναλλάκτη θερμότητας που διατηρεί σταθερή τη θερμοκρασία της. Ο πυθμένας της δεξαμενής συνδέεται με συσκευή διαχωρισμού κρυστάλλων όπως φυγοκεντρικό διαχωριστή. Η μια έξοδος του διαχωριστή συνδέεται με δοχείο όπου συλλέγονται κρύσταλλοι (Κ1) και η άλλη με δεύτερο εναλλάκτη θερμότητας υγρού, η έξοδος του οποίου συνδέεται με δεύτερη δεξαμενή υγρού που συνδέεται με δεύτερο διαχωριστή. Η μία έξοδος του διαχωριστή αυτού συνδέεται με δεξαμενή αποθήκευσης κρυστάλλων (Κ1.1) και η άλλη με εξατμιστή (Ε1) μέσω βαλβίδας ρύθμισης πίεσης. Η μία έξοδος του εξατμιστή (Ε1) συνδέεται με τον δεύτερο εναλλάκτη υγρού, αυτός με απορροφητή (Α1),η έξοδος του οποίου συνδέεται με τον πρώτο εναλλάκτη υγρού και η έξοδος αυτού με τη συσκευή διάλυσης (Δ1). Η δεξαμενή (Κ1)συνδέεται με δοσομετρική αντλία με συσκευές προσρόφησης (Α2). Η έξοδος της δεξαμενής (Κ1.1) συνδέεται με δοσομετρική αντλία με συσκευές εκρόφησης (Ε2).Η μια έξοδος των (Ε2) συνδέεται με την (Α2) και η άλλη μέσω αντλίας και ιμάντα με την (Δ1). Η άλλη έξοδος του (Ε1) συνδέεται με σωλήνωση με τη (Α1). Οι έξοδοι των (Α2), (Ε2) συνδέονται μέσω αντλιών με τη συσκευή (Δ1). Οι κρύσταλλοι από την (Κ1), έρχονται σε εκροφητή. Αυτός συνδέεται με τους (Α2) και με εναλλάκτη θερμότητας που στην έξοδο του συνδέεται με συμπιεστή, αυτός με την άλλη είσοδο του εναλλάκτη θερμότητας η άλλη έξοδος του οποίου συνδέεται με ατμογεννήτρια. Αυτή συνδέεται με απορροφητή (Α1) και προσροφητή (Α2).

1 1 Η χρήση της μεθόδου για μεταφορά θερμότητας σε ψηλότερη θερμοκρασία και παραγωγή έργου.