PL66103Y1 - Stabilizator do unieruchamiania odlamów kostnych - Google Patents

Description

2 PL 66 103 Υ1

Opis wzoru

Przedmiotem wzoru użytkowego jest stabilizator do unieruchamiania odłamów kostnych stosowany w ortopedii i traumatologii do bezgipsowego leczenia złamań stawów rzekomych i w osteotomii.

Znamy z polskiego opisu patentowego PL 145631 zestaw do dociskowego zespalania kości składa się płytki, kształtowych wkrętów i nakrętek. Płytka ma gniazda i rowek, przy czym gniazdo w dolnej części ma owalny otwór a w górnej stożek z ześlizgiem. Na wkręcone wkręty w wywierconych w kości otworach nakłada się płytkę do wejścia zgrubień wkręta w rowek, co klinuje ich obrót. Następnie nakręca się kształtowe nakrętki, które w czasie nakręcania stykają się z dolną powierzchnią stożkową z ześlizgiem, co powoduje przesunięcie wkręta w otworze i jednocześnie zejście oraz dociśnięcie odłamów kostnych. Automatyczny docisk odłamów realizowany jest więc dzięki otworom profilowanym, po których ześlizgują się podstawy nakrętek.

Znany jest z polskiego opisu wynalazku P 162734 stabilizator do unieruchamiania odłamów kostnych składający się z płytki nośnej, płytek klamrujących, wkrętów kostnych i wkrętów łączących. Płytka nośna posiada przewężenie i ma w dolnej części dwa wyżłobienia obejmujące swą długością otwory na wkręty do kości i wkręty łączące. Otwory na wkręty kostne w płytce nośnej dostosowane są do kształtu łbów wkrętów kostnych w taki sposób, że posiadają kształt stożków ściętych o kącie rozwarcia 90° podstawą skierowanych w kierunku wyżłobień, w których umieszczone są płytki klamrujące. Między otworami usytuowane są dodatkowe owalne otwory o brzegach ukośnych na wkręty łączące, które łączą płytkę nośną z płytkami klamrującymi. Podparcie płytki nośnej od spodu w postaci płytek klamrujących zapewnia jej położenie w dowolnej (warunkowanej tylko wytrzymałością elementów) odległości od kości. Powoduje to znaczne utrudnienie w technice instalacji stabilizatora, gdyż najpierw wprowadza się wkręty, a następnie mocuje płytkę nośną. Precyzyjne rozmieszczenie wkrętów wymaga zatem złożonych narzędzi takich jak np. montownica.

Celem wzoru użytkowego jest opracowanie stabilizatora do unieruchamiania odłamów kostnych o uproszczonej budowie i technice operacyjnej umożliwiającej docisk osiowy odłamów kostnych oraz przeciwdziałającego przemieszczeniom rotacyjnym a także utrudniającego wyrywanie z kości wkrętów pod działaniem sił wybaczających.

Istotą wzoru użytkowego jest stabilizator do unieruchamiania odłamów kostnych zawierający nośną płytkę przewężoną po środku z cylindrycznymi otworami oraz wkręty kostne, charakteryzujący się tym, że nośna płytka pomiędzy cylindrycznymi brzeżnymi otworami posiada co najmniej dwa podłużne otwory przelotowe dla prowadzących prętów kierunkowych i dwa otwory dla uginających wkrętów, usytuowane w jej przewężeniu.

Korzystnym jest, gdy nośna płytka zaopatrzona jest w co najmniej dwie asymetrycznie usytuowane wypustki, które posiadają otwory dla blokowanych wkrętów, a wypustki nachylone są w stronę kości pod kątem od 0°do 25°.

Stabilizator do unieruchamiania odłamów kostnych według wzoru użytkowego jest prostą konstrukcją składającą się z jednej płytki nośnej i wkrętów kostnych umożliwiającą uproszczenie techniki operacyjnej, jego instalacji, ponieważ wkręty kostne wprowadza się bezpośrednio przez nośną płytkę. Zróżnicowanie kierunku wkrętów czyni stabilizator wielopłaszczyznowym, przeciwdziała przemieszczeniom rotacyjnym i utrudnia wyrywanie z kości wkrętów pod działaniem sił wybaczających. Ponadto konstrukcja stabilizatora umożliwia montaż płytki nośnej w dowolnej odległości od kości. Stabilizator zwiększa zakres przesuwania i wstępnego unieruchomienia odłamów oraz umożliwia zachowanie osiowego dociskania odłamów bez konieczności wykonywania otworów profilowanych w płytce nośnej.

Przedmiot wzoru użytkowego uwidoczniony jest na rysunkach, na których fig. 1 przedstawia widok stabilizatora do unieruchamiania odłamów kostnych w stanie rozłożonym wraz z prowadzącym prętem kierunkowym, fig. 2 stabilizator zamontowany w miejscu złamania w przekroju wzdłużnym, a fig. 3 przekrój poprzeczny stabilizatora ukazujący zróżnicowanie kierunku wprowadzenia wkrętów kostnych.

Stabilizator do unieruchamiania odłamów kostnych składa się z nośnej płytki 1, kostnych wkrętów blokowanych 2, dwóch wkrętów zginających 3 oraz dwóch prowadzących prętów kierunkowych 4. Nośna płytka 1 posiada szersze końce nazwane sztywnymi i długą, wąską część pośrednią zwaną sprężystą. Rozszerzone części nośnej płytki 1 zwane sztywnymi zawierają po dwa otwory - przelotowe otwory podłużne 1A i brzeżne otwory 1B.

Claims (3)

1. 3 PL 66 103 Υ1 Zlokalizowane na obu końcach nośnej płytki 1 otwory brzeżne 1B przystosowane są do kostnych wkrętów blokowanych 2 a przelotowe otwory podłużne 1A przeznaczone są dla prowadzących prętów kierunkowych 4, których celem jest umożliwienie docisku odłamów i czasowe utrzymanie odległości nośnej płytki 1 od kości. W sprężystej zwężonej części nośnej płytki 1, znajdującej się między rozszerzonymi końcami sztywnymi, znajdują się dwa symetryczne względem środka otwory uniwersalne 1C przystosowane zarówno do wkrętów blokowanych 2 jak i do uginających wkrętów 3. Wszystkie otwory 1 A, 1B i 1C usytuowane są w osi nośnej płytki 1. Na specjalnie uformowanych wypustkach 1D usytuowanych asymetrycznie przy krawędziach nośnej płytki 1 znajdują się otwory 1E przeznaczone dla innych wkrętów blokowanych. Wypustki ID nachylone są w stronę kości o kąt 0°-*- 25° i odpowiadają za kierunki skośnych śrub blokowanych. Osteosynteza stabilizatorami jest zespoleniem o pewnym stopniu elastyczności, ułatwiającym zrost kości. Elastyczność zależy od elastyczności nośnej płytki 1, jej odległości od kości i blokujących wkrętów kostnych 2. Najkorzystniejsze są zespolenia kompresyjne i neutralizujące odłamów połączonych wkrętami ciągnącymi, ponieważ pozwalają przenosić różnokierunkowe obciążenia przez kość a nie przez elementy stabilizatora. W osteosyntezie kompresyjnej po nastawieniu odłamów kostnych, wywierceniu w kości otworów i umieszczeniu w nich prowadzących prętów kierunkowych 4 z nagwintowaną końcówką 4A i z osadzonymi elementami dystansowymi 5 nakłada się płytkę nośną 1 tak, aby prowadzące pręty kierunkowe 4 znajdowały się w skrajnym położeniu w przelotowych otworach podłużnych 1A nośnej płytki 1. Następnie za pomocą dociskacza dociska się odłamy kostne, po czym przez otwory brzeżne 1B płytki nośnej 1 wprowadza się kostne wkręty blokowane 2. Po usunięciu dociskacza, elementów dystansowych 5 i prowadzących prętów ustalających 4 wprowadza się przez dwa środkowe otwory uniwersalne 1C kostne wkręty uginające 3 do kanałów przechodzących przez obie warstwy korowe i naprzemiennie dokręcając je ugina się sprężyście płytkę nośną 1. Wkręcenie uginających wkrętów 3 powoduje ugięcie nośnej płytki 1, co skutkuje dociskiem F2 odłamów po przeciwnej stronie kości, a jej względne skrócenie poprzez napięcie brzeżnych wkrętów blokowanych 2 zwiększeniem docisku F1 pod płytką 1. Względne skrócenie płytki i naprężenie usytuowanych na jej krańcach kostnych wkrętów blokowanych 2 powoduje zwiększenie docisku po stronie nośnej płytki 1. Takie stosunkowo niewielkie naprężenie tkanki kostnej nie utrudnia fizjologicznej wymiany płynów i sprzyja zrostowi odłamów. W celu wzmocnienia zespolenia oraz zapobieżenia rotacji odłamów nośną płytkę 1 przymocowuje się dodatkowo do kości za pomocą blokowanych wkrętów kostnych 2 osadzonych w otworach derotacyjnych 1E znajdujących się na wypustach 1D. W osteosyntezie neutralizującej gdzie wzajemne unieruchomienie i docisk odłamów zapewniają wkręty ciągnące, stabilizator wykorzystywany jest do wzmocnienia połączenia w celu spełnienia warunków osteosyntezy stabilnej. Po zespoleniu odłamów wkrętem lub wkrętami ciągnącymi, mocuje się stabilizator podobnie ale bez stosowania osiowego docisku. W zespoleniach kontaktowych odłamy łączy się stabilizatorem bez ich docisku. Można je co najwyżej maksymalnie zbliżyć wykorzystując prowadzące pręty kierunkowe. Przy zespoleniu mostującym dla zapewnienia dostatecznej stateczności zespolenia płytka nośna 1 stabilizatora znajduje się możliwie blisko kości (zespolenie przykostne lub podskórne). Przy tym zespoleniu wprowadza się maksymalną liczbę wkrętów blokowanych 2. Pierwotnie zachodzące na siebie odłamy można przed połączeniem stabilizatorem rozciągnąć, a w przypadku wypełnienia ubytku przeszczepem litym - docisnąć. Zastrzeżenia ochronne 1. Stabilizator do unieruchamiania odłamów kostnych zawierający nośną płytkę przewężoną po środku z cylindrycznymi otworami oraz wkręty kostne, znamienny tym, że nośna płytka (1) pomiędzy cylindrycznymi brzeżnymi otworami (1B) posiada co najmniej dwa podłużne otwory przelotowe (1 A) dla prowadzących prętów kierunkowych (4) oraz dwa otwory (1C), usytuowane w jej przewężeniu, dla uginających wkrętów (3).
2. 2. Stabilizator według zastrz. 1, znamienny tym, że nośna płytka (1) zaopatrzona jest w co najmniej dwie asymetrycznie usytuowane wypustki (1D), które posiadają otwory (1E) dla blokowanych wkrętów (2).
3. 3. Stabilizator według zastrz. 2, znamienny tym, że wypustki (1D) nachylone są w stronę kości pod kątem od 0°do 25°.