PL234809B1 - Urządzenie mechaniczne do skrócenia czasu odsycania - Google Patents

Abstract

Urządzenie do skracania czasu osycania dla: skoczka wysokościowego, pilota szybkiego, astronauty i nurka. Składa się z zewnętrznego miecha, w którym jest umieszczony wewnętrzny miech, również zawór zwrotny prawego węża połączonego z zaworem zwrotnym i ustnikiem lub półmaską. Drugim wężem wydychany tlen z płuc jest połączony z trójnikiem który w jednym z rozgałęzień posiada zawór sterowany zewnętrznie przez użytkownika. To rozgałęzienie jest połączone poprzez zawór zwrotny z dużym miechem. Drugie rozgałęzienie z małym miechem, posiada zawór zwrotny usuwający cały lub tylko część wydychanego tlenu w zależności od tego w jakiej pozycji jest zawór. W procesie przygotowania mieszaniny stosujemy tlen i dwutlenek węgla, wyprodukowany przez nas. Układy te posiadają zawór otwierany (8) naciskiem dolnej płyty dużego miecha, to otwiera dopływ tlenu dostarczanego z butli z zaworem odcinającym, manometru i reduktora o stałym względnym nadciśnieniu, można połączyć z niskociśnieniową instalacją tlenową samolotu, okrętu, okrętu podwodnego i pojazdu kosmicznego.

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest urządzenie do przyspieszenia odsycania z rozpuszczonego fizycznie lub związanego chemicznie: azotu, tlenku węgla, zatruć spowodowanych dymem, anestetyków, czy trucizn usuwanych częściowo drogami oddechowymi, posługujące się: tlenem, tlenem wydychanym, zmieszanym w stałym stosunku, posiada możliwość przełączenia na tlen, we wszystkich wariantach: otwartym, zamkniętym z tlenem sprężonym, zamkniętym z tlenem chemicznie zgromadzonym. Również działające w fizjologicznie dostępnych granicach zmian ciśnienia, od bardzo dużych wysokości, do warunków Okrętu Podwodnego za lanego.

Rozwiązanie jest skierowane dla wojska, podnosi wartość bojową, skracając niezbędne czasy na przeprowadzenie koniecznej dekompresji, również zasięgiem działania rozciąga się na medycynę ratunkową i lotniczą.

Znany stan techniki US 4549563 utrzymuje stałe ciśnienie tlenu i dwu tlenku węgla, posiada ogranicznik ciśnienia, nie odcina dostarczania dwu tlenku węgla, przy braku dostarczania tlenu, z powodu wyczerpania lub zablokowania źródła. Układ wymaga płukania gdy przechodzimy na czysty tlen. US 4313436 Miesza gazy medyczne pod kontrolą elektroniczną, nie poprawne zmieszanie pozostawia tylko tlen. Wymaga zasilania elektrycznego. US 4827965 stosuje zwężkę Venturiego do pomiaru i mieszania strumieni w odpowiednim stosunku. Ciśnienie jest zależne od zużycia. Nie posiada możliwości odcięcia CO2 i powrotu na czysty tlen. US 5727545 układ posiada kontrole 2 temperatur i ciśnień gazów dostarczanych, posiada 4 regulatory przepływu. Zasilany elektrycznie. Awaria instalacji elektrycznej unieruchamia. US 4508143 pos iada krzywkowe otwieranie zaworów, nie kontroluje ciągłości dostarczania składników mieszaniny. US 6718980 Posiada mechaniczne regulacje poziomów dostarczanych strumieni tlenu i dwutlenku węgla. Posiada mechaniczny układ kontroli ciśnienia tlenu, jego brak, powoduje zaprzestanie dostarczania CO2, który jest duszący. Skomplikowany mechanicznie. Wymienione układy nie utrzymują stałego ciśnienia cząstkowego dwutlenku węgla, przy zmianach wysokości nad poziomem morza. Ponieważ wymagałoby to: zmian wielkości strumienia CO2, w zależności od ciśnienia barometrycznego. Ludzie i inne ssaki, są wrażliwi na ciśnienia cząstkowe tlenu i dwutlenku węgla. Ciśnienie cząstkowe to: całkowite ciśnienie, razy zawartość procentowa składnika. Zmienia się zewnętrzne ciśnienie, ciśnienie cząstkowe CO2 ulega proporcjonalnym zmianom. Nowy wynalazek jest: prosty, tani, nie wymaga zasilania elektrycznego, wymaga tylko źródła tlenu, do stosowania w warunkach bojowych polowych transporcie medycznym skraca czas wdrożenia terapii czyniąc bardziej efektywną.

Urządzenie wykorzystuje związek fizjologiczny poziomu C O2 z wielkością wentylacji, która jest powiązana z perfuzją. Perfuzja wpływa na szybkość dekompresji lub odsycania. W urządzeniu stosujemy tlen i tlen wydychany. Dzięki zastosowaniu objętościowej metody mieszania składników lub strumieniowej niskociśnieniowej, otrzymujemy stałą wartość ciśnienia cząstkowego CO2 (ppCO2) we wdychanej mieszaninie, ponieważ ma stałą wartość w wydychanym czynniku oddechowym, wykorzystujemy stały ułamek tej objętości. Ta słabo zależy od wysiłku, wysokości czy też ciśnienia całkowitego. Jeśli zmieniają się warunki, to zmienia się ciśnienie tlenu, w granicach fizjologicznie dopuszczalnych. Również zachowujemy nie zmieniony poziom stymulacji przez CO2. Dzięki temu otrzymujemy szybkie uruchomienie dekompresji przyspieszonej i równie szybkie wyłączenie, dotyczy to również wypłukiwania tlenku węgla, dymu itp., tu istotnym czynnikiem są zmiany perfuzji. Leki którymi można osiągnąć podobne działanie, nie dają się szybko dezaktywować. Czyli nie ma możliwości szybkiego przejścia na nurkowanie. Podczas nurkowania działanie leków rozszerzających naczynia krwionośne, byłoby bardzo niekorzystne, zwiększając dekompresję, w sposób trudny do określenia. Rozszerzenie naczyń z pomocą CO2 nie ma takich wad. Pozostawiamy zalety Carbogenu, likwidując poważne zagrożenie jakim było otwarcie jedynie butli z CO2. Co spowodowało śmierć kilku osób. Układ zapewniający stały stosunek wymiany, składników czynnika oddechowego, utrzymuje stałe ppCO2 w całym zakresie ciśnień pracy i różnych poziomach wysiłku, wariant z kapturem (stosowany w sprzęcie ucieczkowym i tlenoterapii hiperbarycznej) nie zapewnia tak stałego poziomu CO2, zmiana wysiłku zmienia metabolizm i produkcję CO2 dla układów o stałej masie dawkowania, zmiana względnych proporcji ulega załamaniu, ponieważ dostarczamy stały strumień tlenu. Nowe rozwiązanie umożliwia stosowanie w samolocie z instalacji tlenowej jeśli posiada lub z własnych butli, podczas wchodzenia na pułap, lepszy e fekt do 30-50% liczonym w czasie dekompresji. W Wojskach Specjalnych czasami trzeba wykona ć zadanie, po przerzucie na dużej wysokości w technice HAHO. Aby było to bezpieczne dla żołnierzy przed lotem i w trakcie, żołnierze

PL 234 809 B1 muszą oddychać tlenem. Muszą usunąć fizycznie rozpuszczony azot, w tkankach organizmu. Wprost wprowadzenie na pułap 11 000 m n.p.m, człowieka spowoduje powstanie choroby dekompresyjnej. Ponieważ w tak niskim ciśnieniu 0,23 ata nasze tkanki będą oddawać rozpuszczony azot, którego prężność na poziomie morza wynosi 0,75 at. Rozpuszczalność gazów zgodnie z prawem Henry'ego jest proporcjonalna do ciśnienia. W ponad 4 krotnie mniejszym ciśnieniu również ulegnie zmniejszeniu ilość (masa), która może być rozpuszczona. Nadmiar wydziela się w postaci pęcherzyków, powodując zatory gazowe, brak dopływu krwi i śmierć organizmu, bez podjęcia leczenia za pomocą rekompresji leczniczej (typowo tlenowej terapii hiperbarycznej dla mózgowej postaci). Również powiększone są wymiary pęcherzyków, z powodu niskiego ciśnienia, co powoduje zatory tak jak u nurka. Sposobem na zabezpieczenie przed następstwami powstawania pęcherzyków jest oddychanie tlenem, wtedy azot może się uwalniać z krwiobiegu do płuc. Na początku tkanki o dobrym ukrwieniu szybko uwalniają się z azotu, następnie coraz wolniejsze tkanki, czyli takie o wolnym przepływie krwi dodatkowo wysokotłuszczowe, w których azot rozpuszcza się 5 krotnie lepiej niż w wodzie, np. szpik kostny. Dlatego jest to długi proces, najwolniejsza tkanka stosowana w dekompresji w nurkowaniu, ma czas połowicznego odsycania 635 minut z ZH L-16 (To tkanka w modelu dekompresyjnym, który przybliża żywego człowieka, ma dobrą zgodność). (Wojsko bazuje na szybszych tkankach o czasach do 240 min, nie rozpatrując odległych skutków.) Cz yli po takim czasie prężność gazu rozpuszczonego w tkankach maleje o połowę, w stosunku do różnicy prężności (ciśnienia) gazu w płucach w porównaniu do prężności w tkance. Oddychanie tlenem zwiększa tą różnicę, poprzez eliminację z czynnika oddechowego azotu i zastąpieniu tlenem. Tlen w dekompresji daje problem, skurcz tętnic. Co spowalnia odsycanie. Zastosowanie małego dodatku CO2 do tlenu, niweluje ten efekt fizjologicznej reakcji, przyspieszając perfuzję. Rozwiązanie proponowane miesza objętościowo czysty tlen z tlenem wydychanym. Mieszanina z obu składników w stosunku 1:1, wymusza w odpowiedzi fizjologicznej większy przepływ krwi przez tkanki, w tym te o słabej perfuzji. Większa wentylacja lepiej usuwa azot czy inne toksyczne substancje z płuc, poprzez częstszą wymianę czynnika oddechowego w płucach i szybsze krążenie krwi, do płuc dostarczamy tlen, co dodatkowo podnosi saturacje krwi tlenem. Możliwe do uzyskania skrócenie całkowitego czasu odsycania o 30 do 50%, po potwierdzeniu w badaniach. Cały proces odsycania, może się odbyć na pokładzie samolotu, Okrętu Podwodnego w zastosowaniach ratunkowych już w karetce, czy w straży pożarnej. Możliwe jest również zastosowanie tlenu zgromadzonego chemicznie, jeden z układów Fig. 3 pokazuje sposób realizacji.

Budowa układ Fig. 1, składa się z zewnętrznego miecha 1 w którym jest umieszczony wewnętrzny miech, takiej samej objętości, jak objętość różnicowa, po odjęciu objętości małego miecha od całkowitej objętości dużego miecha również zawór zwrotny. Człowiek czerpi e wdech ustnikiem lub półmaską 3, z prawego węża poprzez zawór jednokierunkowy 2. Z dużego zewnętrznego miecha, dolna sztywna płyta naciska na zawór 8, otwiera dopływ tlenu z butli 9, z zaworem odcinającym, manometr kontrolny 10, tlen przedostaje się do reduktora stałego nadciśnienia 11, do zaworu

8. Po przerwaniu wdechu płyta dolna odsuwa się i przerywamy dostarczanie tlenu. Przy wydechu w konfiguracji z zamkniętym zaworem 4, tlen wydychany przechodzi do wewnętrznego miecha poprzez zawór 6, i wydostaje się na zewnątrz poprzez zawór 7. Tak wygląda praca w obiegu otwartym tlenowym. Sytuacja jest nieco inna gdy zawór 4, jest otwarty, wtedy część wydechu trafia do wewnętrznego i dużego miecha poprzez zawór 5. Przy wdechu czerpiemy tlen z parą wodną tlenem i CO2 do momentu kiedy dolna płyta miecha naciśnie na zawór 8 otwierając dopływ tlenu. Jednocześnie tlen z CO2 wydostaje się z małego miecha na zewnątrz, w ilości równej 1/2 objętości wdechu. Stąd w nabieranym do płuc czynniku oddechowym mamy 1/2 starego czynni ka oddechowego i 1/2 czystego tlenu. Taka mieszanina jest ciepła i wilgotna, poprawia to komfort oddychania. Czysty tlen wysusza i jest chłodny. W punkcie 12 możemy podłączyć tlen z niskociśnieniowego źródła: szpitala, samolotu, czy Okrętu, dotyczy to wariantów z Fig. 1, Fig. 2 i Fig. 4.

Układ Fig. 2 to wariant wyposażony w pochłaniacz CO2, dzięki temu większość tlenu jest zużywana na metabolizm, poza częścią traconą na okresowe płukania, przy leczeniu zatruć częstość płukania co 10 min, opróżnienie wdechem , wydech poza sprzęt i nabranie czystego tlenu, dzięki zamknięciu obiegu nie potrzebujemy tak dużego zapasu tlenu, około 10-15 razy mniej, w stosunku do obiegu otwartego. Opis działania jest nieco odmienny, dlatego trzeba wyjaśnić. Użytkownik nabiera czynnik oddechowy do płuc z dużego miecha 1, wtedy czynnik z CO2 jest przetłaczany przez pochłaniacz CO2 14 i przechodzi do dużego miecha. Możliwe jest otwarcie zaworu 8, lecz

PL 234 809 B1 nie musi wystąpić, jeśli wdech był płytszy. Przy wydechu czynnik oddechowy przechodzi przez zawór 6, jak w Fig. 1 do wewnętrznego miecha i poprzez pochłaniacz CO2 14, dostaje się do dużego miecha. Tak zamyka się cykl pracy w wariancie tlenowym bez dodatku CO2. Aby przejść na pracę z CO2 otwieramy zawór 4. Wtedy wydychany czynnik oddechowy napełnia oba miechy. Podczas wdechu początkowo czerpiemy z dużego miecha, ten naciska na mały miech, który przetłacza czynnik oddechowy przez zawór 7 i pochłaniacz CO2 14. Lecz tylko 1/2 objętości czynnika oddechowego przeszła proces wiązania CO2, reszta nie była poddana usuwaniu CO2 i tak realizujemy pracę w obiegu zamkniętym z dodatkiem CO2. Zawór nadmiarowy 13 umożliwia usuwanie nadmiaru gazów. Pozostałe elementy są identyczne jak w wariancie Fig. 1 i pełnią takie same funkcje.

Układ Fig. 3 nie stosuje sprężonego tlenu, tylko związany chemiczne w KO2, ten związek chemiczny pochłania CO2, z 1 mola CO2 produkuje 1,5 mola tlenu. Dodatkowo wiąże parę wodną, również produkując 1,5 mola tlenu z 1 mola pary wodnej. Z tego powodu mamy nadprodukcję tlenu, co pomaga w automatycznym płukaniu obiegu. Pochłaniacz i wytwornica tlenu 15, jest produkowany przez Faser do czołgowego sprzętu ucieczkowego ATE-1 NSN 4240-43-000-1363.

Uruchamianie i praca układu. Użytkownik zakłada sprzęt, wysysa czynnik oddechowy z miecha 1, robi wydech i uruchamia mały zbiornik tlenu, w jaki jest wyposażony pochłaniacz wytwornicę tlenu 15 (PT-1 Faser). Tlen napełnia duży miech 1, mały miech zasysa poprzez zawory: 2, 4 otwarty i 6. Potem użytkownik zamyka zawór 4, i przechodzi na oddychanie. Wdech z dużego miecha 1. Mały miech oddaje czynnik oddechowy po przetłoczeniu przez pochłaniacz wytwornicę 15. Przy wydechu czynnik oddechowy przechodzi do małego miecha poprzez zawór 6, zawór 7 i wytwornicę tlenu 15, do dużego miecha. Jest ciepły i posiada wilgotność 10-30% co mieści się w fizjologicznych granicach komfortu. W obiegu otwartym wilgotność to 0% i zimny tlen, mało komfortowa kombinacja wysuszająca organizm i wychładzająca. Wariant z CO2: zawór 4 otwarty, wdech z dużego miecha 1, poprzez zawór zwrotny 2, do ustnika lub półmaski 3. Wydech poprzez zawór 4 do małego i dużego miecha. W tym momencie w obu miechach jest tlen z CO2 i parą wodną. Przy wdechu kolejnym, pobieramy czynnik oddechowy z dużego miecha z CO2 i mały miech przetłacza tlen z CO2 przez pochłaniacz wytwornicę tlenu 15 usuwając CO2 i parę wodną i produkując tlen. Tak zamyka się cykl pracy z CO2. Nadmiar czynnika oddechowego uchodzi poprzez zawór nadmiarowy 13.

Układ Fig. 4 stosuje inny sposób podziału strumieni wydychanego czynnika oddechowego, zastosowano dzielnik strumieni na 2 kryzach, o tak dobranych średnicach, aby strumienie odpływające w rozgałęzienie dzieliły się w stosunku 1:1.

Uruchamianie i praca układu. Użytkownik zakłada sprzęt, wysysa czynnik oddechowy z worka oddechowego 16, odkręca butlę z tlenem i robi wdech potem oddycha. Jeśli zawór 4 jest zamknięty to oddycha tlenem, jeśli 4 jest otwarty oddychamy tlenem wydychanym z mieszanym z czystym tlenem. Działanie układu: użytkownik robi wydech do ustnika 3, wydychany tlen t rafia na dzielnik strumieni zrealizowany na kryzach 19 i 20, znajdujących się w trójniku rur, za kryzą 20 jest umieszczony zawór 3 upustowy o dużej powierzchni i małym nadciśnieniu otwarcia. Jeśli zawór 4 jest zamknięty to cały wydech jest usuwany. Oddychamy czystym tlenem. Jeżeli zawór 4 jest otwarty, to wydychany tlen przechodzi przez kryzę 19, poprzez zawór 4, do zaworu zwrotnego 5, połączonego z workiem oddechowym 16, worek posiada dwa wejścia jedno jest połączone z zaworem 5, drugie przed zaworem zwrotnym 2. Zawór 2 posiada też podłączenie do drugiego stopnia automatu oddechowego. Ten stopień jest zasilany z butli ze sprężonym tlenem 9 połączonej z zaworem odcinającym, wyposażonej w pomiar ciśnienia przy pomocy manometru 10, dalej połączonym z pierwszym stopniem reduktora o stałym względnym nadciśnieniu 11. Wyjście reduktora jest połączone z drugim stopniem 18. Układ posiada punkt przyłączeniowy 12 do czerpania tlenu z niskociśnieniowej instalacji samolotu lub okrętu czy szpitala. Cykl pracy zawór 4 zamknięty, nabieramy do płuc tlen jeśli worek jest pusty to czerpiemy z automatu oddechowego, wydech poprzez kryzę 20 i zawór 17 na zewnątrz. Wdech zamyka cykl. Wariant pracy z zaworem 4 otwartym: część wdechu pokrywana jest z worka oddechowego zawierającego CO2 i parę wodną, pozostała część to tlen z butli. Wydech jest dzielony na dzielniku strumieni i część jest tracona, część kierowana do worka oddechowego poprzez zawór zwrotny 5, co stanowi część objętości do kolejnego wdechu. Wdech zamyka cykl pracy. Kluczowe jest dobranie wymiarów kryz dzielących strumienie, zwłaszcza dla małych przepływów spoczynkowego oddychania i nie stwarzających dużych oporów dla maksymalnych. Rozwiązanie miechowe pewniej się zachowuje, ze względu na inną metodę podziału stłumienia wydychanego.

PL 234 809 B1

Istotą wynalazku jest: że składa się z zewnętrznego miecha w którym jest umieszczony wewnętrzny miech, takiej samej objętości jak objętość różnicowa po odjęciu objętości małego miecha od całkowitej objętości dużego miecha, również zawór zwrotny prawego węża połączonego z zaworem zwrotnym i ustnikiem lub półmaską, drugim wężem wydychany tlen z płuc jest połączony z trójnikiem który w jednym z rozgałęzień posiada zawór sterowany zewnętrznie przez użytkownika, to rozgałęzienie jest połączone poprzez zawór zwrotny z dużym miechem, drugie rozgałęzienie jest połączone z wewnętrznym miechem poprzez zawór, mały miech posiada zawór zwrotny usuwający cały lub tylko część wydychanego tlenu, w zależności od tego w jakiej pozycji jest zawór, w procesie przygotowania mieszaniny stosujemy tlen i tlen wydychany, układy posiadają zawór otwierany naciskiem dolnej płyty dużego miecha, niezależnie czy współbieżny czy przeciwbieżny, to otwiera dopływ tlenu dostarczanego z butli wyposażonej w zawór odcinający, manometru kontrolnego informującego o zapasie tlenu i reduktora o stałym względnym nadciśnieniu, połączonym z zaworem, również te warianty posiadają przyłącze do połączenia z niskociśnieniową instalacją tlenową: samolotu, okrętu, okrętu podwodnego, pojazdu kosmicznego, szpitala, układ jest połączony z wyjściem z zaworu, który jest połączony z trójnikiem w jednym rozgałęzieniu jest umieszczony zawór nadmiarowy połączony z atmosferą, drugie rozgałęzienie jest połączone z pochłaniaczem CO2: stosującym Ca(OH)2 i/lub NaOH, LiOH, KOH lub ich mieszaniny albo inne substancje wiążące CO2 i nie produkujące tlenu, dalej wyjście z pochłaniacza jest połączone z dużym miechem, układ stosuje w pochłaniaczu masy tlenotwórcze zamiast substancji wiążących C O2, typowe to KO2, NaO2, LiO2 lub ich mieszaniny również mieszaniny K O2 i Na2O2, masa stosowana musi posiadać nadmiar produkcji tlenu w stosunku do ilości pochłanianego C O2, korzystnie o 30% lub więcej, zwykle ładunki z masami tlenotwórczymi posiadają własny układ startowy, z tlenem sprężonym w małej butli, również możemy zastosować małą butlę do uruchomienia i wypłukania powietrza z urządzenia na początku pracy, stosunek wewnętrznej objętości małego miecha do objętości dużego miech po odjęciu objętości wewnętrznego miecha wynosi 1:3 do 3:1 korzystnie 1:1, w procesie przygotowania mieszaniny zawierającej tlen i tlen wydychany.

Układ zapewnia podaż również czystego tlenu, co zabezpiecza życie do wysokości 11000 m n.p.m.. Zastosowanie mieszaniny z tlenu z tlenem wydychanym, wymusza jedyn ie większą wentylację, w tej fazie nie powinniśmy już stosować tego typu oddychania, żeby uspokoić organizm i wypłukać CO2. Również wypłukuje azot z ustroju, szczególnie efektywnie z tkanek opornych np. kości bogatych w szpik. Dzięki temu likwidujemy zagrożenie wystąpienia choroby dekompresyjnej, nawet przy bardzo szybkiej dekompresji. Sam proces wypłukiwania azotu może się odbyć na poziomie ziemi (dekompresja izobaryczna) jak również podczas wchodzenia na pułap w niehermetyzowanej kabinie. Te problemy dotyczą też pilotów szybkich, można przyspieszyć również u nich odsycenie z azotu. Co jest dobrym zabezpieczeniem po utracie szczelności kabiny, czy konieczności katapultowania się na dużej wysokości. Pilot z którego wypłukaliśmy azot, nie będzie miał choroby dekompresyjnej azotowej. Dodatkowo zastosowanie CO2 u pilota zwiększa przepływ krwi przez mózg, co podnosi jej przepływ (wpisuje się to w potrzeby pilotów z całego NATO), czysty tlen ogranicza ten przepływ. Również dla wojsk specjalnych działających z wysokiego pułapu HAHO czy HALO, zapewniamy szybsze osiągnięcie pułapu i lepsze wypłukanie z azotu, dzięki temu desant może dłużej przebywać na dużej wysokości bez zagrożenia chorobą dekompresyjną (zwykle dopuszcza się pewne przesycenia jeśli są mniejsze to jes t bezpieczniej, zapewnienie ich na niskim poziomie daje większe bezpieczeństwo pilota, jak i desantu). W medycynie ratunkowej działanie wykorzystuje te same mechanizmy stymulacji dwutlenkiem węgla, przyspiesza usuwanie, lecz podwyższone poziomy dwutlenku węgla podnoszą ciśnienie krwi, korzystnie proces kontrolowany przez medyka lub paramedyka, mierzącego ciśnienie krwi. Tlen czysty obniża ciśnienie krwi, lecz u osób z zaawansowanym POChP stwarza zagrożenie życia. Dlatego niezbędna jest opieka przez osoby pr zeszkolone. Zalety w leczeniu zatruć tlenkiem węgla C O: okres półtrwania w fazie oddychania 220 minut przy oddychaniu czystym powietrzem, wiele regionów ciała nie ma dostarczanego tlenu, tkanki obumierają, powodują odległe skutki; oddychanie czystym O2 40 minut trudne do realizacji ze względu na stosowanie w systemach masek wzbogacających w tlen a nie podających 100% na wdechu, w reakcji obronnej organizm kurczy tętnice, spowalnia to usuwanie, lecz powinno być stosowane zawsze, u osób z wydolnością oddechową; komora hiperbaryczna czas 20 minut, tyle że długi czas uruchomienia, komór jest mało w Polsce, po godzinach pracy nieczynne, działa tylko KOMH w Gdyni. W takiej sytuacji rozwiązanie w wariancie podziału strumieni, jest bardzo konkurencyjne, ma szybkie uruchomienie, jest tanie, do stosowania w terenie: medycynie, straży, wojsku.

Claims (9)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Urządzenie do przyspieszenia odsycania z rozpuszczonego fizycznie lub związanego chemicznie: azotu, tlenku węgla, zatruć spowodowanych dymem, anestetyków, czy trucizn usuwanych częściowo drogami oddechowymi: posługujące się: tlenem, tlenem wydychanym, zmieszanym w stałym stosunku, posiada możliwość przełączenia na tlen, we wszystkich wariantach: otwartym, zamkniętym z tlenem sprężonym, zamkniętym z tlenem chemicznie zgromadzonym, również działające w fizjologicznie dostępnych granicach zmian ciśnienia, od bardzo dużych wysokości, do warunków Okrętu Podwodnego zalanego, znamienne tym, że składa się z zewnętrznego miecha 1, w którym jest umieszczony wewnętrzny miech, o takiej samej objętości jak objętość różnicowa po odjęciu objętości małego miecha od całkowitej objętości dużego miecha, również zawór zwrotny prawego węża połączonego z zaworem zwrotnym 2 i ustnikiem lub półmaską 3, drugim wężem wydychany tlen z płuc jest połączony z trójnikiem który w jednym z rozgałęzień posiada zawór 4 sterowany zewnętrznie przez użytkownika, to rozgałęzienie jest połączone poprzez zawór zwrotny 5 z dużym miechem, drugie rozgałęzienie jest połączone z wewnętrznym miechem poprzez zawór 6, mały miech posiada zawór zwrotny 7 usuwający cały lub tylko część wydychanego tlenu, w zależności od tego w jakiej pozycji jest zawór 4, w procesie przygotowania mieszaniny stosujemy tlen i tlen wydychany.
2. 2. Urządzenie według zastrzeżenia 1, znamienne tym, że układy posiadają zawór otwierany 8 naciskiem dolnej płyty dużego miecha 1, niezależnie czy współbieżny czy przeciwbieżny, to otwiera dopływ tlenu dostarczanego z butli 9 wyposażonej w zawór odcinający, manometru kontrolnego 10 informującego o zapasie tlenu i reduktora o stałym względnym nadciśnieniu, połączonym z zaworem 8, również te warianty posiadają przyłącze 12 do połączenia z niskociśnieniową instalacją tlenową: samolotu, okrętu, okrętu podwodnego, pojazdu kosmicznego, szpitala.
3. 3. Urządzenie według zastrzeżenia 1 i 2, znamienne tym, że układ jest połączony z wyjściem z zaworu 7, który jest połączony z trójnikiem w jednym rozgałęzieniu jest umieszczony zawór nadmiarowy 13 połączony z atmosferą, drugie rozgałęzienie jest połączone z pochłaniaczem CO2 14, stosującym Ca(OH)2 i/lub NaOH, LiOH, KOH lub ich mieszaniny albo inne substancje wiążące CO2 i nie produkujące tlenu, dalej wyjście z pochłaniacza jest połączone z dużym miechem.
4. 4. Urządzenie według zastrzeżenia 1, 2 i 3, znamienne tym, że układ stosuje w pochłaniaczu 15 masy tlenotwórcze zamiast substancji wiążących CO2, typowe to KO2, NaO2, LiO2 lub ich mieszaniny również mieszaniny KO2 i Na2O2, masa stosowana musi posiadać nadmiar produkcji tlenu w stosunku do ilości pochłanianego CO2, korzystnie o 30% lub więcej, zwykle ładunki z masami tlenotwórczymi posiadają własny układ startowy, z tlenem sprężonym w małej butli, również możemy zastosować małą butlę do uruchomienia wypłukania powietrza z urządzenia na początku pracy.
5. 5. Urządzenie według zastrzeżenia 1,2, 3 i 4, znamienne tym, że stosunek wewnętrznej objętości małego miecha do objętości dużego miech po odjęciu objętości wewnętrznego miecha wynosi 1:3 do 3:1 korzystnie 1:1, w procesie przygotowania mieszaniny zawierającej tlen i tlen wydychany.
6. 6. Urządzenie według zastrzeżenia 1, znamienne tym, że układ składa z ustnika 3, połączonego z dwoma odgałęzieniami, jedno z odgałęzień dochodzi do dzielnika strumieni stworzonego przez dwie kryzy 19 i 20, które znajdują się w rozgałęzieniu, kryza 20 jest połączona z zaworem upustowym 17 o małym nacisku sprężyny i korzystnie dużej powierzchni, wyjście jest połączone z atmosferą, w drugim odgałęzieniu znajduje się kryza 19, połączona z otwieranym i zamykanym zaworem 4, dalej jest połączona z zaworem zwrotnym 5, wyjście z zaworu jest połączone z elastycznym workiem oddechowym 16 który posiada dwa połączenia drugie jest dołączone do jednego z dwu wejść do zaworu zwrotnego 2, drugie wejście jest podłączone z drugim stopniem automatu oddechowego 18, jest zasilany z butli tlenowej z zaworem odcinającym 9, wyposażonej pomiar ciśnienia przy pomocy manometru 10, dalej połączonym z pierwszym stopniem reduktora o stałym względnym nadciśnieniu 11, wyjście reduktora jest połączone z drugim stopniem 18, układ

   PL 234 809 B1 posiada punkt przyłączeniowy 12 do czerpania tlenu z niskociśnieniowej instalacji tlenowej: samolotu, okrętu, okrętu podwodnego i pojazdu kosmicznego czy szpitala.
7. 7. Urządzenie według zastrzeżenia 1 i 6, znamienne tym, że układ dzielnika strumieni zrealizowany na kryzach 19 i 20 dzieli strumienie masowe w stosunku 1:3 do 3:1 korzystnie 1:1, z możliwością zastąpienia kryz odpowiednimi długościami i średnicami rur odprowadzających czynnik oddechowy.
8. 8. Urządzenie według zastrzeżenia 6, znamienne tym, że worek ma pojemność większą niż połowa objętości płuc i mniejszą niż cała objętość płuc, 5 l dobrze pokrywa zakresy występujące w populacji.
9. 9. Urządzenie według zastrzeżenia 6, znamienne tym, że automat oddechowy posada opory otwarcia podniesione do 1-2 cm słupa wody, może występować jako konstrukcja jednostopniowa lub dwustopniowa.