PL232716B1 - Urządzenie do stymulacji i terapii lekowej - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Urządzenie do stymulacji i terapii lekowej, umożliwia dokonywanie stymulacji lub głębokiej infuzji lekowej, stosując aplikację na powierzchni ciała, rdzenia - do stymulacji sejsmicznej (fala uderzeniowa), który w części czołowej ma elektro-świetlno-sprzęgającą komorę, baroiniekcyjną komorę i modulacyjny obwód. Urządzenie służy do stymulacji wybranych obszarów ciała bodźcami fizykalnymi lub do głębokiej infuzji lekowej z udziałem baroiniekcji i jonoforezy, wspomaganej głęboką, czasową modyfikacją struktury sieciowej i przepustowości tkanek stojących na drodze fali infuzji lekowej, przez wymienione obwody modulacyjno-stymulacyjne, działające w sposób szerokopasmowy lub wysokowybiórczy.

Dotychczas znane było przezskórne podawanie leku za pomocą jonoforezy. Stosowany do tego celu przyrząd składał się z elektrody czynnej ułożonej na nasiąkliwym, zawierającym lek podkładzie, który przykładano na skórę, nad chorym obszarem ciała pacjenta. Drugim elementem była elektroda bierna ułożona na ciele pacjenta przeciwstawnie, na nasączonym, przewodzącym elektrolitem podkładzie biernym. Obydwie elektrody były włączone w obwód prądu stałego, którego odpowiednia polaryzacja i różnica potencjałów wymuszała ruch jonów leku w głąb ciała pacjenta. Metoda jest mało skuteczna klinicznie. Innym znanym sposobem była fonoforeza, polegająca na nałożeniu leku na powierzchnię skóry pokrywającej chory narząd, a następnie przyłożeniu głowicy ultradźwiękowej i wykonywaniu nią wahadłowych ruchów. Ultradźwięki powodowały efekt mechano-kinetyczny dla cząsteczek leku oraz poszerzały pory skórne, powodując wnikanie na głębokość kilkunastu milimetrów, co z klinicznego punktu widzenia jest często niewystarczające i mało skuteczne klinicznie. Znane są również podobne rozwiązania komór zwiększających zasięg wnikania leków do organizmu pacjenta, na przykład z rosyjskiego opisu patentowego nr SU 1003853, gdzie strumień ultradźwięków transmitowany jest z głowicy wyłącznie przez centralną część komory, mogąc słabo i pośrednio oddziaływać na lek w komorze lek owej. Separacja strumienia ultradźwięków od komory lekowej jest celową i podstawową cechą konstrukcyjną obu rozwiązań. Rozwiązanie cechuje mała skuteczność kliniczna. W innym, niemieckim wynalazku DE 8602477, do przezskórnej aplikacji leków, czynnikami warunkującymi przenikanie leków jest działanie pola elektrycznego wysokiej częstotliwości i promieniowania podczerwonego. Urządzenie daje dobre efekty, dla śródskórnej i podskórnej terapii (kosmetycznej), ma jednak mały zasięg, co dyskwalifikuje je w odniesieniu do większych stawów. Cechą polskiego rozwiązania PL-60653 było celowe objęcie istniejącej komory lekowej strumieniem ultradźwięków, które w trakcie propagacji drgań, wzbudzają w leku efekty relaksacyjnie, zmieniając czasowo jego strukturę (dipole relaksacyjne), czyniąc go również bardziej podatnym na wpływ pola elektrycznego (zwiększają potencjał elektrokinetyczny leku). Drgania mechaniczne, działając jednokierunkowo i jednocześnie z polem elektrycznym na skórę, powodują jej chwilowe i odwracalne zmiany molekularne, polegające głównie na poszerzeniu porów skórnych, kanałów jonowych i połączeń międzykomórkowych naskórka, co występując synergicznie ułatwia przenikanie leku przez barierę skórno-naskórkową. Wadą tego rozwiązania była obecność trzpienia, który powodował, że komora lekowa była zbyt wąska i jak się okazało w praktyce, trudna do utrzymania w czystości (mycie urządzenia) w krótkich przerwach pomiędzy zabiegami. Ponadto, zespolenie dna komory z czołem głowicy ultradźwiękowej tłumiło moc głowicy, zmniejszając też zasięg i skuteczność metody, prowadząc po czasie do uszkodzenia materiału. Wady te zostały usunięte w rozwiązaniu P 120758, niestety nie udało się zwiększyć zasięgu głowicy powyżej 45 mm. W innym znanym rosyjskim rozwiązaniem jest zgłoszenie SU 1789224, gdzie komora lekowa otoczona jest pierścieniową elektrodą, podłączoną do generatora prądu zmiennego, którego działanie może poszerzać pory skórne i zwiększać zasięg wnikania leku z centralnie zlokalizowanej komory lekowej. Pomimo podobnej funkcji klinicznej proponowane rozwiązanie ma mały zasięg (do 20 mm) i skuteczność, nie występuje w nim ponadto głowica ultradźwiękowa. Innym podobnym funkcjonalnie wynalazkiem jest chińskie zgłoszenie CN 201492813 U, opisujące urządzenie do przezskórnej terapii lekowej, które ma wymienną, samoprzylepną, kompozytową elektrodę, przylepianą osobno do ciała pacjenta, ultradźwiękowe, przezskórne urządzenie dozujące, będące w istocie głowicą ultradźwiękową, którego aplikacja na powierzchni ciała realizowana jest przez wielokolumnowe urządzenie lokalizujące głowicy dozującej lek. Pomimo podobnej funkcji klinicznej (przezskórnego transportu leków) proponowane rozwiązanie ma całkowicie inną konstrukcję niż „komora do elektrofonoforezy”, realizuje bowiem podobną funkcję za pomocą trzech osobnych modułów. Osobno przykleja się pierścieniową elektrodę z żelem zawierającym lek, na nią dopiero kieruje się wiązkę ultradźwięków z mobilnej głowicy ultradźwiękowej, której położenie w stosunku do przylepionej elektrody ustala się za pomocą urządzenia lokalizującego. Pomimo podobnej funkcji klinicznej proponowane rozwiązanie ma stosunkowo mały zasięg i skuteczność, a ponadto jego użytkowanie jest drogie, ponieważ do każdorazowej terapii wymaga zakupu wymiennych modułów: żel-lek-elektroda. W jeszcze innym rozwiązaniu PL 172212 do poprawy zasięgu przenikania leku w głąb ciała nie wykorzystano również ultradźwięków, lecz dodatkowe pulsujące pole elektryczne. Metoda daje niewielki wzrost skuteczności klinicznej. Duże nadzieje budzi kliniczne zastosowanie rozwiązania PL 215197, umożliwiające infuzję lekową w tkance łącznej, nawet na głębokość 65 mm, niestety pojawiają się trudności dotarcia do kostnych ognisk zapalnych, typu „ostitis”.

Zupełnie nowym typem rozwiązań, stosowanych w podawaniu leków jest baroiniekcja, polegająca na przezskórnym wstrzykiwaniu wodnej zawiesiny leków za pomocą impulsu wysokiego ciśnienia. Dużą zaletą metody jest brak konieczności stosowania igieł i związana z tym niewielka inwazyjność oraz prostota obsługi. Niestety, zdecydowaną wadą metody jest jej niewielki zasięg, nie przekraczający zazwyczaj grubości skóry właściwej, bądź tkanki podskórnej. Praktyczne konsekwencje zastosowania metody są porównywalne jak w metodyce zastrzyków podskórnych. Analizując technologie strzykawek bezigło-wych. w kontekście zasady działania, można je podzielić na dwie główce grupy, z których pierwsza, (system Biojector®) polega na wyrzuceniu bardzo cienkiego strumienia leku z dużą prędkością przez końcówkę (dyszę), przyłożoną bezpośrednio do skóry, dzięki czemu lek przenika przez tkanki bez konieczności nakłucia. W systemie tym, impuls uzyskiwany jest na skutek przesunięcia tłoka z dużą prędkością, wykorzystując ciśnienie rozprężającego się dwutlenku węgla. Do grupy drugiej zalicza się urządzenia, które do uzyskania ruchu tłoka wykorzystują ciśnienie gazu sprężonego w zasobniku lub ciśnienia pojawiające się w gazie po zwolnienie uprzednio napiętej sprężyny (system Vitaject®). W efekcie uzyskuje się strumień leku, wytryskującego z prędkością około 800 km/h. Znane z opisu WO 2008088609 A1 rozwiązanie można zaliczyć do systemu Biojector®, umożliwiającego bezigłowy wtrysk leku w obręb skóry właściwej. Urządzenie ma komorę z dwoma końcami, otwór o wybranym rozmiarze na jednym końcu oraz mechanizm trzpienia do wyrzucania cieczy z wnętrza komory poprzez otwór, do miejsca terapii. Wstrzykiwanie powodowane jest, mechanicznym ruchem tłoka na określoną, skonfigurowaną odległość, z określoną szybkością, umożliwiając podawanie śródskórne, podskórne, domięśniowa, a dla małych stawów również dostawowe. W rozwiązaniu znanym z opisu US 20040111055 A1 opisano urządzenie do wtrysku bezigłowego, do narządów miąższowych, płytko umiejscowionych w tkance łącznej, które w jednym z przykładów wykonania, ma wydłużony człon końcowy, zakrzywiony lub ustawiony pod kątem, z końcówką mogącą zawierać jeden lub więcej otworów. Ma zbiornik płynu, hydrauliczne połączenie z końcówką oraz mechanizmu wyrzucania z ciśnieniem wystarczającym przenikać narządu, przy zachowaniu jego funkcji. Nowością urządzenia jest możliwość dotarcia końcówki iniekcyjnej, np. do narządów jamy ustnej. Dużą wadą jest niewielki zasięg oraz niewielka objętość strumienia leku. W rozwiązaniu EP 0 133 471 opisano bezigłowy zespół szczepienia, który jest eksploatowany za pomocą dwutlenku węgla, wydostającego się pod ciśnieniem, poprzez zawór z naboju syfonowego. Zaletą urządzenia jest prostota zasilania nabojami syfonowymi, dużą wadą jest niewielki zasięg oraz niewielka objętość strumienia leku. W rozwiązaniu EP 0 347 190 opisano bezigłowy wtryskiwacz, działający pod wpływem ciśnienia sprężonego powietrza, w którym głębokość penetracji wstrzykniętego leku może być regulowana za pomocą ciśnienia gazu, a objętość leku może być regulowana za pomocą suwu tłoka. Niestety, tak jak w poprzednich przypadkach, dużą wadą jest niewielki zasięg oraz niewielka objętość strumienia leku. Znane są również urządzenia, w których dochodzi do uwalniania leku ze specjalnego zasobnika, za pomocą wzrostu ciśnienia wywołanego zwolnieniem uprzednio napiętej sprężyny (system Vitaject®), co daje możliwość uzyskania prędkości strumienia leku do 800 km/h. W tej technologii znane jest urządzenie według US 20070185053 A1, do bezigłowego, wtryskowego podawania leków przeciwzakrzepowych, szczególnie w leczeniu zakrzepicy żylnej. Urządzenie jest napełnione jednorazową dawką leku przeciwzakrzepowego. Ma system magazynowania energii i zwalniający mechanizm, powodujący suw tłoka, iniektor bezigłowy z płynnym preparatem, który składa się z farmaceutycznie dopuszczalnego nośnika i farmaceutycznie aktywnego środka przeciwzakrzepowego. Procedura podania eliminuje strach przed bólem, jednak znacznie podnosi koszty z uwagi na używanie jednorazowych zestawów iniekcyjnych. Podstawową wadą, jak i w powyższych systemach jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce dotyczący jedynie płytko położonych żył. Innym rozwiązaniem, znanym z opisu EP 0 063 341 i EP 0 063 342, jest bezigłowy iniektor, który zawiera tłokową pompę do wypychania płynu do wtryskiwania, napędzaną silnikiem za pośrednictwem czynnika ciśnieniowego. Zbiornik cieczy jest zamontowany poprzecznie do pompy tłokowej. Ilość wody wymagana do iniekcji, jest zasysana do komory pompy poprzez kanał wlotowy i klapowy zawór zwrotny, gdy tłok jest wsunięty. Jak tylko okrągły tłok przemieszcza się w kierunku korpusu dyszowego płyn jest odpychany przez kanał wylotowy do dyszy i wydalony. Podstawową wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. Jeszcze innym rozwiązaniem, znanym z opisu EP 0 427 457, jest bezigłowa strzykawka podskórna, uruchamiana za pomocą sprężonego gazu, przechodzącego przez dwustopniowy zawór. Wtryskiwany środek jest umieszczony w obudowie ochronnej, przymocowanej do wtryskiwacza, w specjalnej ampułce, montowanej na końcu tłoczyska. Na drugim końcu ampułki umieszczona jest dysza, której średnica zmniejsza się w kierunku do końca ampułki. Podstawową wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. Jeszcze innym rozwiązaniem, znanym z opisu WO 92/08508, jest bezigłowy wtryskiwacz, który został zaprojektowany na trzy zastrzyki. Ampułkę zawierającą lek wkręca się w jeden koniec zespołu napędowego, przy czym tłoczysko jest wyposażone w otwarty koniec ampułki, połączony z dyszą wylotową leku. Urządzenie ma także przemieszczalny korek zamykający, zlokalizowany w środku długości ampułki. Wstrzykiwana dawka może być regulowana przez zmianę położenia korka. Pręt tłoka, który wy-staje z zespołu napędowego po uruchomieniu iniektora jest przesunięta ręcznie. Oba urządzenia są uruchamiane za pomocą sprężonego gazu. Podstawową wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. W rozwiązaniu WO 93/03779 opisano bezigłowy iniektor z dwuczęściową obudową i z pojemnikiem na ciecz, zamontowanym w kierunku poprzecznym do urządzenia. Sprężyna napędowa dla tłoka, jest napinana za pomocą silnika napędowego oraz uwalniana, przez naciśnięcie dyszy w miejscu wstrzyknięcia. W przejściu dolotowym dla cieczy, zlokalizowanym w wylocie komory dozującej, są umieszczone odpowiednie zawory. Wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. W rozwiązaniu, znanym z opisu WO 95/03844, opisano bezigłowy iniektor, mający wypełniony cieczą pojemnik, który na jednym końcu ma dyszę, przez którą ciecz jest wyciskana, a na drugim końcu tłok, typu nakrętka, która może być włożona do pojemnika. Tłok jest napędzany przez sprężynę, magazynującą energię sprężystą, przemieszczającą CAP-tłokowy do kasety na określoną odległość, regulując ilość wtryskiwanego płynu. Sprężyna jest uruchomiona, gdy dysza jest wystarczająco mocno wciśnięta w miejscu wstrzyknięcia. Ten wtryskiwacz jest przeznaczony do jednorazowego lub wielokrotnego użytku. Kaseta jest umieszczona w przedniej części, przed sprężyną tłokiem i jest stałą częścią składową iniektora. Wstępne naprężenie sprężyny jest wystarczająco duże, aby wydalić całej ilości płynu w pojemniku na raz. Wymianę kasety można przeprowadzić dopiero wtedy, gdy wtryskiwacz jest zdemontowany i zwolniona została sprężyna. Wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. W rozwiązaniu, znanym z US 5891086, opisany jest bezigłowy iniektor, mający siłownik, zasobnika leku, wylot cieczy, stykający się z cieczą tłoczek, siłownik zawierający człon uderzeniowy, dociskany przez sprężynę i czasowo przytrzymywany przez urządzenie zatrzaskowe. Człon uderzeniowy, uruchamiany działaniem sprężyny, porusza tłok, a następnie kontynuują ruch tłoka, w celu wyrzucania dawki cieczy przez wylot cieczy. Sprężyna zapewnia zgromadzenie energii, i jest przystosowana do przemieszczania się z wyższego stanu energetycznego do mniejszego stanu energetycznego. Siłownik stanowi wyzwalający element sterowania, a tym samym zainicjowanie iniekcji, tylko wtedy, gdy pomiędzy wylotem, a obiektem działa określona siła docisku. Wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. W opisie patentowym US 5480381, ujawniono urządzenie, które ma moduł pomiaru nacisku na naskórek, moduł generujący szybkość leku, wystarczająco dużą, aby przebić naskórek. Urządzenie mierzy, czy ciśnienie wywierane na naskórek pod otworem wylotowym, ma określoną wartość, aby umożliwić działanie wtryskiwacza. Urządzenie ma krzywki, popychacz krzywki, mechanizm do sekwencjonowania mechanicznego, komorę z wylotem cieczy. Wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. W opisie patentowym US 5891086, ujawniono bezigłowy iniektor, który ma wypełnioną gazem komorę, która wywiera stały nacisk na człon oddziaływania w celu znalezienia składowych ciśnienia naboju i dawki leku do infuzji. Zawiera pokrętło regulacji, które określa wielkość dawki, wielkość uderzenia i nacisk kontakt czujnika dyszy, do ustalenia parametrów inicjujących skuteczny zastrzyk. Wadą urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do skóry właściwej, ewentualnie płytko położonych tkanek podskórnych. W opisie patentowym EP 1737294 A2 (WO 2005094387 A2), opisany został sposób i urządzenie do automatycznego wstrzykiwania strumienia cieczy do jaj ptaków. Urządzenie wtryskujące zawiera jeden lub większą liczbę wstrzykujących dysz, skonfigurowanych do dostarczania jednego lub więcej środków oczyszczających do ustalonych obszarów jaj za pomocą wysokociśnieniowego strumienia. Urządzenie pozwala na skuteczne użycie wielu substancji terapeutycznych. Wtryskiwanie strumienia substancji do jaj z embrionami kurcząt, zmniejsza ryzyko mechanicznego uszkodzenia igłą dla rozwijających ptaków. Strzykawka jest zakończona otworem o średnicy kilku mikrometrów (zależnym od wielkości cząsteczki leku), ma tłok, którego zwolnienie powoduje, że fala leku przenika skórę w ciągu ułamków sekundy. Wadą również tego urządzenia, jest bardzo niewielki zasięg, w praktyce ograniczający się głównie do cienkiej otoczki jaja lub skóry embrionu.

Dużą zaletą istniejących systemów jest ograniczenie bólu podczas iniekcji oraz brak zużytych igieł, będących potencjalnym materiałem zakaźnym, wymagającym kosztochłonnej utylizacji. Metodyka ma jednak kilka ograniczeń technicznych, mianowicie strzykawka posiadająca tłok, z systemem napędowym (sprężyna lub sprężony gaz), jest z drugiej strony zakończona otworem o średnicy kilku mikrometrów. Średnica otworu jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości cząsteczki i objętości podawanego leku. Działanie z jednej strony na tłok sprężyny lub sprężonego gazu, sprężenie niewielkiej ilości leku i ukierunkowanie go do mikrokapilarnej dyszy powoduje, że płyn osiąga, po jej opuszczeniu, prędkość do 800 km/h. Bilans techniczny istniejących urządzeń wykazał, że aktualnie stosowane systemy stoją przed nieprzekraczalną barierą stosowalności, jaką jest objętość infuzji do 1 ml. Do rozwiązywania niektórych problemów klinicznych, objętość ta jest wystarczająca, jedynie w przypadku, konieczności bez-bólowego podawania małych objętości leków (hormonów, np. insuliny, heparynoidów, szczepionek). Rozwiązanie sprawdza się również w weterynarii, szczególnie w stosunku do małych zwierząt lub jaj i embrionów ptactwa hodowlanego. Stanowczo nie nadaje się do najczęstszych zastosowań klinicznych, wymagających głębokich infuzji większej objętości leku. Kontynuując bilans warto zwrócić uwagę na fakt, że w innowacyjnym rozwoju technik bezigłowo-lekowo-infuzyjnych, nie zwrócono dotychczas należytej uwagi na problem anatomiczno-histologicznych cech (wymiarów) poszczególnych warstw skóry i tkanek podskórnych, przez które przenika strumień leku oraz na istnienie prostych możliwości czasowej modyfikacji tych wymiarów, co w praktyce bardzo przyczynia się, zarówno do zwiększenia szybkości i objętości przenikania, jak również zasięgu fali lekowej. Ponadto, w kwestii systemów wymuszających przepływ leku przez dyszę, istnieją jeszcze inne rozwiązania, proste i przynajmniej o równo cennej skuteczności. Podsumowując spektrum możliwości oferowanych przez cytowane powyżej rozwiązania, widać jednoznacznie, że istniejący stan techniki nie zabezpiecza sprzętowo klinicznych potrzeb współczesnej medycyny, w szczególności wielkości dawki i głębokości infuzji.

Celem niniejszego wynalazku było usunięcie dotychczasowych wad i problemów wynikających z wzorowania się producentów aparatury medycznej na dość schematycznych i powtarzalnych konstrukcjach. Działania innowacyjne dotyczą tu wyłącznie systemów generowania ciśnienia i tworzenia kapilar zwężających strumień leku. Dotychczas nikt nie zwrócił uwagi na fakt, że drugim biegunem skuteczności takiej terapii jest czasowa modyfikacja sieciowej, histologicznej struktury tkanek leżących w kącie bryłowym strumienia infuzji lekowej, a także zastosowanie klasycznego źródła lub innego, innowacyjnego źródła wymuszenia infuzji lekowej.

Zadaniem niniejszego wynalazku było stworzenie takiego urządzenia do stymulacji i terapii lekowej, które umożliwiło by znacznie skuteczniejszą infuzję lekową, dzięki skojarzeniu techniki klasycznej ze stymulacją wybranego obszaru ciała bodźcami fizykalnymi. Postawione zadanie udało się rozwiązać dzięki zastosowaniu urządzenia do stymulacji i terapii lekowej.

Istota urządzenia do stymulacji i terapii lekowej polega na tym, że ma ono koordynujący układ, a w nim mikroprocesor, ulotną pamięć, nieulotną pamięć, multiplekser, galwaniczne, bądź elektromagnetyczne łącze, ma aplikacyjny układ, a w nim sterujący moduł, ma diagnozujący układ z diagnozującym modułem, mającym pomiarowe czujniki, ma aplikacyjny układ, ustalający konfigurację aplikacyjnych obwodów dla terapii wybranych części ciała, stosując do infuzji lekowych sejsmiczno-aplikacyjny obwód, jonoforetyczny obwód, baroiniekcyjny obwód i cieczowy impulsator, a do stymulacji światło-sty-mulacyjny obwód, elektrostymulacyjny obwód i modulacyjny obwód oraz ma diagnostyczno-terapeutyczny program zawierający konstelacje pomiarowych czujników, do pomiaru parametrów pomiędzy czołem rdzenia, a przylegającymi do niego częściami ciała lub parametrów całego ciała oraz zawierający konstelacje aplikacyjnych obwodów do spowodowania infuzji leku do wybranych części ciała oraz do spowodowania stymulacji wybranych części ciała, urządzenie które diagnozuje ciało pacjenta diagnozującym układem, ustalając dla danej lokalizacji terapii rodzaj i liczbę niezbędnych, pomiarowych czujników, z których pobierane są wyjściowe parametry (przed rozpoczęciem leczenia) i końcowe parametry (po zakończeniu leczenia), następnie poddaje ciało pacjenta terapii za pomocą koordynującego układu i aplikacyjnego układu, które ustalają konfigurację aplikacyjnych obwodów dla wybranych części ciała pacjenta, dla uzyskania korzystnego zasięgu infuzji użytego leku oraz uzyskania korzystnego zakresu stymulacji dla wybranych części ciała pacjenta. Diagnozujący układ ma diagnozujący moduł, połączony galwanicznie z pomiarowymi czujnikami, w szczególności elektrorezystancyjnym czujnikiem, elektroimpedancyjnym czujnikiem, elektro-reaktancyjnym czujnikiem, termicznym czujnikiem, reologicz-nym czujnikiem, pulsoksymetrycznym czujnikiem, magnetometrycznym czujnikiem, akcelerometrycz-nym czujnikiem, żyroskopowym czujnikiem, grawimetrycznym czujnikiem, świetlnym czujnikiem, tenso-metrycznym czujnikiem, ciśnieniowym czujnikiem, czujnikiem elektrycznej aktywności narządowej oraz ma diagnostyczno-terapeutyczny program do pomiaru parametrów ciała przed czołem rdzenia, parametrów części ciała lub całego ciała. Aplikacyjny układ ma sterujący moduł z diagnostyczno-terapeutycznym programem do ustalenia konfiguracji aplikacyjnych obwodów dla uzyskania korzystnego zasięgu infuzji użytego leku, w szczególności stosując jonoforetyczny obwód, baroiniekcyjny obwód i cieczowy impulsator oraz uzyskania korzystnego zakresu stymulacji dla wybranych części ciała, w szczególności stosując światło-stymulacyjny obwód, elektrostymulacyjny obwód i modulacyjny obwód. Sej-smiczno-stymulacyjny obwód, ma rdzeń, korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej, uruchamianej przez obwód wykonawczy i generator drgań sejsmicznych, mający prowadnicę i oporopowrotnik lub sejsmiczno-stymulacyjny obwód, ma rdzeń, korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej, uruchamianej przez obwód wykonawczy i generator drgań sejsmicznych. mający prowadnicę i oporopowrotnik, modulator drgań mechanicznych lub modulator-rejestrator drgań mechanicznych. Aplikacyjny układ ma czoło rdzenia, możliwe do połączenia z elektrostymulacyjną elektrodą, elektro-świetlno-sprzęgającą komorą, baroiniekcyjną komorą, oraz magnetyczną cewką, pomiarowym czujnikiem, w szczególności elektrorezystancyjnym czujnikiem, elektroimpedancyjnym czujnikiem, elektro-reaktan-cyjnym czujnikiem, termicznym czujnikiem, magnetometrycznym czujnikiem, tensometrycznym czujnikiem. Aplikacyjny układ ma elektrostymulacyjny obwód, elektro-świetlno-sprzęgającą komorę, mającą świetlne zamocowania, dla źródeł światła, korzystnie laserowego, mającą elektrodowe zamocowania, w jonoforetycznej komorze, korzystnie na obwodzie koła, mającej elektrody, korzystnie na obwodzie koła. elektrolitowe podkłady, elektrostymulacyjny sterownik-zasilacz, a także elektrody. Aplikacyjny układ ma jonoforetyczny obwód, elektro-świetlno-sprzęgającą komorę, elektrody, w jonoforetycznej komorze, elektrodę, jonoforetyczny sterownik-zasilacz oraz ma magnetostymulacyjny obwód, magnetyczną cewkę, magneto stymulacyjny sterownik. Aplikacyjny układ, ma baroiniekcyjny obwód, złożony z baroinjekcyjnej komory, mającej w stożku infuzji, infuzyjną dyszę połączoną z cieczowym impulsato-rem, mającym impulsową komorę, impulsowy zawór, cieczowo-gazowo-mechaniczny sterownik, pro-gowo-impulsowy manometr oraz gazowy przewód, cieczowy przewód, gazowy zbiornik, sterowalny zawór gazu, cieczowy zbiornik, sterowalny zawór cieczy, cieczowy przewód, impulsujący przewód lub przewody, ze zwrotnymi zaworami. Cieczowy impulsator, ma twornik presyjno-tłokowo-gazowy lub ma twornik presyjno-tłokowo-mechaniczny, lub ma twornik gazowy-rozprężny, lub ma twornik sprężynowo-rozprężny, z mechanizmem napinająco-zwalniającym, lub ma twornik ferrofluidowo-presyjny, z elektromagnesami i impulsowym zasilaczem ferrofluidu, lub ma twornik ferrofluidowo-tłokowo-presyjny, z elektromagnesem, magnetycznym tłokiem i impulsowym zasilaczem ferrofluidu, lub ma impulsową pompę z elektromechaniczną tłocznią oraz zwrotnym zaworem. Aplikacyjny układ, ma światło-stymulacyjny obwód, a w nim elektro-świetlno-sprzęgającą komorę, źródła światła, korzystnie spolaryzowanego i świetlny sterownik. Aplikacyjny układ, ma modulacyjny obwód, a w nim modulator drgań mechanicznych, falowód i źródło modulacyjnych drgań mechanicznych, modulacyjny sterownik lub ma modula-cyjny obwód, modulator-rejestrator drgań mechanicznych, a w nim modulator drgań mechanicznych, falowód, źródło modulacyjnych drgań mechanicznych, detektor drgań mechanicznych i modulacyjny sterownik-rejestrator.

Urządzenie według wynalazku jest uwidocznione na rysunku w przykładowym wykonaniu, gdzie fig. 1 przedstawia przykładowy, ogólny układ modułów urządzenia, sterowanych za pomocą terapeutycznego programu lub diagnostyczno-terapeutycznego programu, fig. 2 - schemat aplikacyjnego układu, zaopatrzonego w elektrostymulacyjną elektrodę, magnetyczną cewką i elektro-świetlno-sprzę-gającą komorę, fig. 3 - schemat aplikacyjnego układu zaopatrzonego w magnetyczną cewkę i baro-iniekcyjną komorę, a fig. 4 - schemat cieczowo-powietrznego impulsatora.

Zgodnie z wynalazkiem urządzenie do stymulacji i terapii lekowej ma koordynujący układ KU, a w nim mikroprocesor MP, ulotną pamięć UP, nieulotną pamięć NP, multiplekser MTP, galwaniczne, bądź elektromagnetyczne łącze GEŁ, ma aplikacyjny układ AU, a w nim sterujący moduł SM, ma diagnozujący układ USD z diagnozującym modułem DM, mającym pomiarowe czujniki PC, ma aplikacyjny układ AU, ustalający konfigurację aplikacyjnych obwodów AO dla terapii wybranych części ciała, stosując do infuzji lekowych sejsmiczno-aplikacyjny obwód SCO, jonoforetyczny obwód JOS, baroiniekcyjny obwód BOS i cieczowy impulsator CIR, a do stymulacji światło-stymulacyjny obwód SSO, elektrostymu-lacyjny obwód ESO i modulacyjny obwód MO oraz ma diagnostyczno-terapeutyczny program DTP zawierający konstelacje pomiarowych czujników PC, do pomiaru parametrów pomiędzy czołem rdzenia CR, a przylegającymi do niego częściami ciała C lub parametrów całego ciała C oraz zawierający konstelacje aplikacyjnych obwodów AO do spowodowania infuzji leku do wybranych części ciała C oraz do spowodowania stymulacji wybranych części ciała C, urządzenie które diagnozuje ciało pacjenta C diagnozującym układem USD, ustalając dla danej lokalizacji terapii rodzaj i liczbę niezbędnych, pomiarowych czujników PC, z których pobierane są wyjściowe parametry (przed rozpoczęciem leczenia) i końcowe parametry (po zakończeniu leczenia), następnie poddaje ciało pacjenta C terapii za pomocą koordynującego układu KU i aplikacyjnego układu AU, które ustalają konfigurację aplikacyjnych obwodów AO dla wybranych części ciała pacjenta C, dla uzyskania korzystnego zasięgu infuzji użytego leku oraz uzyskania korzystnego zakresu stymulacji dla wybranych części ciała pacjenta C. Diagnozujący układ USD ma diagnozujący moduł (DM), połączony galwanicznie z pomiarowymi czujnikami PC, w szczególności elektrorezystancyjnym czujnikiem EC, elektroimpedancyjnym czujnikiem El, elektro-reaktancyj-nym czujnikiem EPC, termicznym czujnikiem CT, reologicznym czujnikiem CR, pulsoksymetrycznym czujnikiem CPO, magnetometrycznym czujnikiem CM, akcelerometrycznym czujnikiem CA, żyroskopowym czujnikiem CŻ, grawimetrycznym czujnikiem CG, świetlnym czujnikiem CS, tensometrycznym czujnikiem CTT, ciśnieniowym czujnikiem CRR, czujnikiem elektrycznej aktywności narządowej CEAN oraz ma diagnostyczno-terapeutyczny program DTP do pomiaru parametrów ciała C przed czołem rdzenia CR, parametrów części ciała C lub całego ciała C. Aplikacyjny układ AU ma sterujący moduł SM z diagnostyczno-terapeutycznym programem DTP do ustalenia konfiguracji aplikacyjnych obwodów AO dla uzyskania korzystnego zasięgu infuzji użytego leku, w szczególności stosując jonoforetyczny obwód JOS, baroiniekcyjny obwód BOS i cieczowy impulsator CIR oraz uzyskania korzystnego zakresu stymulacji dla wybranych części ciała, w szczególności stosując światło-stymulacyjny obwód SSO, elek-trostymulacyjny obwód ESO i modulacyjny obwód MO. Sejsmiczno-stymulacyjny obwód SCO, ma rdzeń R, korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej MS, uruchamianej przez obwód wykonawczy MW i generator drgań sejsmicznych GS, mający prowadnicę PR i oporootwornik OK lub sejsmiczno-stymulacyjny obwód MSF, ma rdzeń R, korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej MS, uruchamianej przez obwód wykonawczy MW i generator drgań sejsmicznych GDM, mający prowadnicę PR i oporopowrotnik OK, modulator drgań mechanicznych MDM lub modulator-rejestrator drgań mechanicznych MRDM. Aplikacyjny układ AU ma czoło rdzenia CR, możliwe do połączenia z elektrosty-mulacyjną elektrodą EE1, elektro-świetlno-sprzęgającą komorą ESSK, baroiniekcyjną komorą BI, oraz magnetyczną cewką CM, pomiarowym czujnikiem PC, w szczególności elektrorezystancyjnym czujnikiem EC, elektroimpedancyjnym czujnikiem EJ, elektro-reaktancyjnym czujnikiem EPC, termicznym czujnikiem CT, magnetometrycznym czujnikiem CM, tensometrycznym czujnikiem CTT. Aplikacyjny układ AU ma elektrostymulacyjny obwód ESO, elektro-świetlno-sprzęgającą komorę ESSK, mającą świetlne zamocowania SZ, dla źródeł światła ZS, korzystnie laserowego, mającą elektrodowe zamocowania EZ, w jonoforetycznej komorze EJ, korzystnie na obwodzie koła, mającej elektrody EE1, korzystnie na obwodzie koła, elektrolitowe podkłady NKP, elektrostymulacyjny sterownik-zasilacz ESZ, a także elektrody EE2. Aplikacyjny układ AU ma jonoforetyczny obwód JOS, elektro-świetlno-sprzęgającą komorę ESSK, elektrody EE1, w jonoforetycznej komorze EJ, elektrodę EE2, jonoforetyczny sterownik-zasilacz JSZ oraz ma magnetostymulacyjny obwód MSP, magnetyczną cewkę CM, magneto stymula-cyjny sterownik MSM. Aplikacyjny układ AU, ma baroiniekcyjny obwód BOS, złożony z baroiniekcyjnej komory BK, mającej w stożku infuzji STI, infuzyjną dyszę IFD połączoną z cieczowym impulsatorem CIR, mającym impulsową komorę IPK, impulsowy zawór ZRI, cieczowo-gazowo-mechaniczny sterownik CGMS, progowo-impulsowy manometr PIM oraz gazowy przewód PP, cieczowy przewód CP, gazowy zbiornik ZG, sterowalny zawór gazu SZG, cieczowy zbiornik ZC, sterowalny zawór cieczy SZC, cieczowy przewód CYP, impulsujący przewód lub przewody CPZ, ze zwrotnymi zaworami ZZR. Cieczowy impulsator CIR, ma twornik presyjno-tłokowo-gazowy TPTG lub ma twornik presyjno-tłokowo-mecha-niczny TPTM, lub ma twornik gazowy-rozprężny GTR, lub ma twornik sprężynowo-rozprężny STR, z mechanizmem napinająco-zwalniającym MNZ, lub ma twornik ferrofluidowo-presyjny FTP, z elektromagnesami EMY i impulsowym zasilaczem ferrofluidu FZI, lub ma twornik ferrofluidowo-tłokowo-pre- syjny TFTP, z elektromagnesem EMY, magnetycznym tłokiem TKM i impulsowym zasilaczem ferroflu-idu FZI, lub ma impulsową pompę PIA z elektromechaniczną tłocznią EMT oraz zwrotnym zaworem ZZR. Aplikacyjny układ AU, ma światło-stymulacyjny obwód SSO, a w nim elektro-świetlno-sprzęgającą komorę ESSK, źródła światła ZS, korzystnie spolaryzowanego i świetlny sterownik SES. Aplikacyjny układ AU, ma modulacyjny obwód MO, a w nim modulator drgań mechanicznych MDM, falowód FD i źródło modulacyjnych drgań mechanicznych ZMDM, modulacyjny sterownik MSS lub ma modulacyjny obwód MO, modulator-rejestrator drgań mechanicznych MRDM, a w nim modulator drgań mechanicznych MDM, falowód FD, źródło modulacyjnych drgań mechanicznych ZMDM, detektor drgań mechanicznych DDM i modulacyjny sterownik-rejestrator MSSR.

Działanie urządzenia według wynalazku polega na tym, że urządzenie do stymulacji i terapii lekowej ma aplikacyjny układ AU, do stymulacji ciała bodźcami fizykalnymi i infuzji lekowych, koordynowanych przez terapeutyczny program DTP oraz koordynujący układ KU, który jest zaopatrzony w mikroprocesor MP, ulotną pamięć UP, nieulotną pamięć NP, multiplekser MTP, do przełączania i grupowania terapeutycznych obwodów, ma także galwaniczne lub elektromagnetyczne łącze GEŁ, do komunikacji z komputerem. W innej, szerszej konfiguracji urządzenie ma diagnozujący układ USD, aplikacyjny układ AU, diagnostyczno-terapeutyczny program DTP oraz koordynujący układ KU, a w nim mikroprocesor MP, ulotną pamięć UP, nieulotną pamięć NP, multiplekser MTP, galwaniczne lub elektromagnetyczne łącze GEŁ. Ważną częścią szerszej konfiguracji urządzenia jest diagnozujący układ USD, zaopatrzony w diagnozujący moduł DM, który za pomocą diagnostyczno-terapeutycznego programu, zawierającego tabelę konstelacji czujników, tabele referencyjnych wyników i tabele patologicznych wyników, umożliwia tworzenie istotnej w danej chorobie konstelacji czujników, które pozwalają określić wyjściowy profil dysfunkcji pacjenta, końcowy profil dysfunkcji, po zakończeniu leczenia oraz wskaźnik efektywności terapii. Wybierane konstelacje diagnostyczne, tworzone są z wielu czujników, stosując przykładowo elektrorezystancyjny czujnik EC, elektroimpedancyjny czujnik El, elektro-reaktancyjny czujnik EPC, termiczny czujnik CT, reologiczny czujnik CR, pulsoksymetryczny czujnik CPO, magneto-metryczny czujnik CM, akcelerometryczny czujnik CA, żyroskopowy czujnik CŻ, grawimetryczny czujnik CG, świetlny czujnik CS, tensometryczny czujnik CTT, ciśnieniowy czujnik CRR, a także czujnik elektrycznej aktywności narządowej CEAN, który umożliwia pomiary elektrofizjologiczne, w szczególności elektrokardiograficzne, elektroencefalograficzne, elektromiograficzne, elektronystygmograficzne, elek-trointestinograficzne, elektroretinograficzne, elektrookulomotoryczne. Aplikacyjny układ AU ma sterujący moduł SM, który służy do wyboru i zestawienia, w oparciu o diagnostyczno-terapeutyczny program DTP, wymaganej w określonej jednostce chorobowej i wybranej konfiguracji aplikacyjnych obwodów, w szczególności sejsmiczno-stymulacyjnego obwodu SCO, elektrostymulacyjnego obwodu ESO, ma-gnetostymulacyjnego obwodu MSO, jonoforetycznego obwodu JOS, baroiniekcyjnego obwodu BOS, światło-stymulacyjnego obwodu SSO. W innej konstelacji, aplikacyjny układ AU zawiera jeszcze modu-lacyjno-rezonacyjny obwód MRO, umożliwiający wprowadzanie do rdzenia R, za pomocą falowodu FD, ze źródła modulacyjnych drgań mechanicznych ZMDM, drgań o częstotliwości interferującej z częstotliwością drgań sejsmiczno-stymulacyjnego obwodu SCO, a w nim masy sejsmicznej MS, uruchamianej przez obwód wykonawczy MW i generator drgań sejsmicznych GS. W jeszcze innej konstelacji urządzenie ma modulacyjno-rezonacyjno-rejestrujący obwód MRRO, który oprócz dokonania modulacji drgań, umożliwia pełny zapis przebiegu zabiegu, w kontekście użytych częstotliwości. Spektrum użytych częstotliwości odnoszony jest do zapisu czujników, umożliwiając oszacowanie leczniczej efektywności działania określonej, terapeutycznej konstelacji urządzenia, tworząc wyjściowy profil dysfunkcji, końcowy profil dysfunkcji oraz wskaźnik efektywności terapii. Ważnym, osiowym elementem składowym jest sejsmiczno-stymulacyjny obwód MSF, mający rdzeń R, korzystnie wykonany z materiału o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej MS, uruchamianej przez obwód wykonawczy MW i generator drgań sejsmicznych GS, poruszającej się wzdłuż prowadnicy PR, której pozycję wyjściową przywraca oporopowrotnik OK, korzystnie funkcjonujący w oparciu o ugięcie materiału sprężystego, sprężanie i rozprężanie gazów, cieczy lub interaktywne działanie indukcyjności, pola elektrycznego i magnetycznego. W innej konstelacji, sejsmiczno-stymulacyjny obwód MSF, a w nim rdzeń R, korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej MS, uruchamianej przez obwód wykonawczy MW i generator drgań sejsmicznych GDM, prowadnicę PR i oporopowrotnik OK oraz ma modulator drgań mechanicznych MDM lub modulator-rejestrator drgań mechanicznych MRDM. W aplikacyjnym układzie AU, rdzeń R ma czoło rdzenia CR, do którego można połączyć: elektrostymulacyjną elektrodą EE1, umożliwiając wspomaganie fali drgań mechanicznych, działaniem zmiennego pola elektrycznego. W innym przypadku na czoło rdzenia CR, zakłada się elektro-świetlno-sprzęgającą komorą ESSK, umożliwiającą wprowadzanie do tkanki, oprócz drgań mechanicznych, zmiennego pola elektrycznego w synchronizacji z pulsującym monochromatycznym światłem, korzystnie laserowym. Elektro-świetlno-sprzęgająca komora ESSK, ma świetlne zamocowania SZ dla źródeł światła ZS, korzystnie laserowego, ma i elektrodowe zamocowania EZ dla elektrod EE1. Elektrody EE2, są mocowane na ciele pacjenta P, jako elektrody bierne. Urządzenie ma również jonoforetyczny obwód JOS, który w elektro-świetlno-sprzęgającej komorze ESSK, ma elektroforetyczną komorę EJ, z elektrodą EE1 i elektrolitowym podkładem NKP, gdzie wprowadza się elektrolit kontaktowy lub lek do jonoforezy, jonoforetycznym sterownikiem-zasilaczem JSZ, elektrodą EE2. W urządzeniu można również zainstalować na rdzeniu R, magnetyczną cewkę CM, sterowaną z magneto-stymulacyjnego sterownika MSM, magnetostymulacyjnego obwodu MSO. Urządzenie ma także baroiniekcyjny obwód BOS, złożony z baroiniekcyjnej komory BK, do przezskórnego wstrzykiwania leków, mającej w stożku infuzji STI, infuzyjną dyszę IFD, połączoną z cieczowym impul-satorem CIR, mającym impulsową komorę IPK, impulsowy zawór ZRI, cieczowo-gazowo-mechaniczny sterownik CGMS, progowo-impulsowy manometr PIM oraz gazowy przewód PP, cieczowy przewód CP, gazowy zbiornik ZG, sterowalny zawór gazu SZG, cieczowy zbiornik ZC, sterowalny zawór cieczy SZC, cieczowy przewód CYP, impulsujący przewód lub przewody CPZ, ze zwrotnymi zaworami ZZR. Ważną cechą cieczowego impulsatora CIR, jest wytwarzanie impulsów ciśnienia, pod którego działaniem płyn (lek) przemieszcza się przez dyszę, osiągając prędkość 600-1000 km/h, przenikając skórę ciała, do którego przytknięta jest baroiniekcyjna komora BK. Impulsy ciśnienia mogą być wytwarzane w kilku modułach o podobnym działaniu, lecz znacznie różniącej się konstrukcji. Działanie impulsów ciśnienia można uzyskać stosując twornik presyjno-tłokowo-gazowy TPTG, gdzie tłok strzykawki napędzany jest ciśnieniem gazu lub twornik presyjno-tłokowo-mechaniczny TPTM, gdzie tłok strzykawki napędzany jest energią sprężystego odkształcenia materiału lub stosując twornik gazowy-rozprężny TGR, gdzie rozprężający się pod działaniem gazu sprężysty balon powoduje szybkie, pośrednie narastanie ciśnienia gazu w cieczowym impulsatorze CIR, lub stosuje się twornik sprężynowo-rozprężny TSR, z mechanizmem napinająco-zwalniającym MNZ, gdzie szybkie, mechaniczne rozprężanie elastycznego balonu w pojemniku, powoduje pośredni wzrost ciśnienia w cieczowym impulsatorze CIR, lub stosuje się twornik ferrofluidowo-presyjny TFP, z elektromagnesami EMY i impulsowym zasilaczem ferrofluidu FZI, w którym po impulsie magnetycznym i usieciowaniu ferromagnetycznej cieczy wykonywana jest presja na sprężysty pojemnik z gazem i wzrost ciśnienia, lub stosuje się twornik ferrofluidowo-tłokowo-presyjny TFTP, z elektromagnesem EMY, magnetycznym tłokiem TKM i impulsowym zasilaczem ferrofluidu FZI, w którym organizacja ferrofluidu pod wpływem pola magnetycznego działa na tłok strzykawki, zawierający ferromagnetyk lub magnes trwały, sprężając powietrze pod tłokiem, lub stosuje się impulsową pompę PIA z elektromechaniczną tłocznią EMT, ze zwrotnym zaworem ZZR, która generując impulsy ciśnienia w cieczowym impulsatorze CIR, po przekroczeniu wartości ciśnienia mierzonego przez manometr PIM, otwiera zawór ZRI, spręża płyn w komorze IPK i powoduje wyrzucenie cieczy z dużą prędkością przez dyszę IFD, do komory STI, do ciała C. Baroiniekcyjna komora BK umożliwia przezskórne wstrzykiwanie leków, w skojarzeniu w kącie bryłowym wstrzyknięcia, z działaniem pola magnetycznego, pola elektrycznego oraz uderzeniowej fali drgań mechanicznych, co w wydatny sposób przyczynia się do pogłębienia zasięgu penetracji leku. Ważnym elementem działania urządzenia jest modulacyjny obwód MO, a w nim modulator drgań mechanicznych MDM, falowód FD i źródło modulacyjnych drgań mechanicznych ZMDM, modulacyjny sterownik MSS, który dzięki interferencji różnych częstotliwości drgań mechanicznych, umożliwia dobranie takiej pojedynczej częstotliwości lub pasma częstotliwości, które działając na tkanki, powodują w nich określone efekty regulacyjne lub zwiększają zakres propagacji leku. W sytuacji, kiedy urządzenie jest wyposażone w modulator-rejestrator drgań mechanicznych MRDM, (zamiast modulatora drgań mechanicznych MDM), uzyskuje się dodatkowo możliwość płynnej rejestracji drgań mechanicznych, w rdzeniu R, za pomocą detektora drgań mechanicznych DDM.

Claims (11)

Zastrzeżenia patentowe

1. Urządzenie do stymulacji i terapii lekowej, znamienne tym, że ma koordynujący układ (KU), a w nim mikroprocesor (MP), ulotną pamięć (UP), nieulotną pamięć (NP), multiplekser (MTP), galwaniczne, bądź elektromagnetyczne łącze (GEŁ), ma aplikacyjny układ (AU), a w nim sterujący moduł (SM), ma diagnozujący układ (USD) z diagnozującym modułem (DM), mającym pomiarowe czujniki (PC), ma aplikacyjny układ (AU), ustalający konfigurację aplikacyjnych obwodów (AO) dla terapii wybranych części ciała, stosując do infuzji lekowych sejsmiczno-apli-kacyjny obwód (SCO), jonoforetyczny obwód (JOS), baroiniekcyjny obwód (BOS) i cieczowy impulsator (CIR), a do stymulacji światło-stymulacyjny obwód (SSO), elektrostymulacyjny obwód (ESO) i modulacyjny obwód (MO) oraz ma diagnostyczno-terapeutyczny program (DTP) zawierający konstelacje pomiarowych czujników (PC), do pomiaru parametrów pomiędzy czołem rdzenia (CR), a przylegającymi do niego częściami ciała (C) lub parametrów całego ciała (C) oraz zawierający konstelacje aplikacyjnych obwodów (AO) do spowodowania infuzji leku do wybranych części ciała (C) oraz do spowodowania stymulacji wybranych części ciała (C), urządzenie które diagnozuje ciało pacjenta (C) diagnozującym układem (USD), ustalając dla danej lokalizacji terapii rodzaj i liczbę niezbędnych, pomiarowych czujników (PC), z których pobierane są wyjściowe parametry (przed rozpoczęciem leczenia) i końcowe param etry (po zakończeniu leczenia), następnie poddaje ciało pacjenta (C) terapii za pomocą koordynującego układu (KU) i aplikacyjnego układu (AU), które ustalają konfigurację aplikacyjnych obwodów (AO) dla wybranych części ciała pacjenta (C), dla uzyskania korzystnego zasięgu infuzji użytego leku oraz uzyskania korzystnego zakresu stymulacji dla wybranych części ciała pacjenta (C).

2. Urządzenie, jak w zastrz. 1, znamienne tym, że diagnozujący układ (USD) ma diagnozujący moduł (DM), połączony galwanicznie z pomiarowymi czujnikami (PC), w szczególności elek-tro-rezystancyjnym czujnikiem (EC), elektroimpedancyjnym czujnikiem (El), elektro-reaktan-cyjnym czujnikiem (EPC), termicznym czujnikiem (CT), reologicznym czujnikiem (CR), pulso-ksymetrycznym czujnikiem (CPO), magnetometrycznym czujnikiem (CM), akcelerometrycz-nym czujnikiem (CA), żyroskopowym czujnikiem (CŻ), grawimetrycznym czujnikiem (CG), świetlnym czujnikiem (CS), tensometrycznym czujnikiem (CTT), ciśnieniowym czujnikiem (CRR), czujnikiem elektrycznej aktywności narządowej (CEAN) oraz ma diagnostyczno-terapeutyczny program (DTP) do pomiaru parametrów ciała (C) przed czołem rdzenia (CR), parametrów części ciała (C) lub całego ciała (C).

3. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU) ma sterujący moduł (SM) z diagnostyczno-terapeutycznym programem (DTP) do ustalenia konfiguracji aplikacyjnych obwodów (AO) dla uzyskania korzystnego zasięgu infuzji użytego leku, w szczególności stosując jonoforetyczny obwód (JOS), baroiniekcyjny obwód (BOS) i cieczowy impulsator (CIR) oraz uzyskania korzystnego zakresu stymulacji dla wybranych części ciała, w szczególności stosując światło-stymulacyjny obwód (SSO), elektrostymulacyjny obwód (ESO) i modulacyjny obwód (MO).

4. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że sejsmiczno-stymulacyjny obwód (SCO), ma rdzeń (R), korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej (MS), uruchamianej przez obwód wykonawczy (MW) i generator drgań sejsmicznych (GS), mający prowadnicę (PR) i oporopowrotnik (OK) lub sejsmiczno-stymulacyjny obwód (MSF), ma rdzeń (R), korzystnie o własnościach metalicznych i ferromagnetycznych, będący falowodem drgań masy sejsmicznej (MS), uruchamianej przez obwód wykonawczy (MW) i generator drgań sejsmicznych (GDM), mający prowadnicę (PR) i oporopowrotnik (OK), modulator drgań mechanicznych (MDM) lub modulator-rejestrator drgań mechanicznych (MRDM).

5. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU) ma czoło rdzenia (CR), możliwe do połączenia z elektrostymulacyjną elektrodą (EE1), elektro-świetlno-sprzęgającą komorą (ESSK), baroiniekcyjną komorą (BI), oraz magnetyczną cewką (CM), pomiarowym czujnikiem (PC), w szczególności elektrorezystancyjnym czujnikiem (EC), elektroimpedancyjnym czujnikiem (Ej), elektro-reaktancyjnym czujnikiem (EPC), termicznym czujnikiem (CT), magnetometrycznym czujnikiem (CM), tensometrycznym czujnikiem (CTT).

6. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU) ma elektrostymulacyjny obwód (ESO), elektro-świetlno-sprzęgającą komorę (ESSK), mającą świetlne zamocowania (SZ), dla źródeł światła (ZS), korzystnie laserowego, mającą elektrodowe zamocowania (EZ), w jonoforetycznej komorze (EJ), korzystnie na obwodzie koła, mającej elektrody (EE1), korzystnie na obwodzie koła, elektrolitowe podkłady (NKP), elektrostymulacyjny sterownik-zasi-lacz (ESZ), a także elektrody (EE2).

7. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU) ma jonoforetyczny obwód (JOS), elektro-świetlno-sprzęgającą komorę (ESSK), elektrody (EE1), w jonofore-tycznej komorze (EJ), elektrodę (EE2), jonoforetyczny sterownik-zasilacz (JSZ) oraz ma ma-gnetostymulacyjny obwód (MSO), magnetyczną cewkę (CM), magneto stymulacyjny sterownik (MSM).

8. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU), ma baroiniekcyjny obwód (BOS), złożony z baroiniekcyjnej komory (BK), mającej w stożku infuzji (STI), infuzyjną dyszę (IFD) połączoną z cieczowym impulsatorem (CIR), mającym impulsową komorę (IPK), impulsowy zawór (ZRI), cieczowo-gazowo-mechaniczny sterownik (CGMS), progowo-impul-sowy manometr (PIM) oraz gazowy przewód (PP), cieczowy przewód (CP), gazowy zbiornik (ZG), sterowalny zawór gazu (SZG), cieczowy zbiornik (ZC), sterowalny zawór cieczy (SZC), cieczowy przewód (CYP), impulsujący przewód lub przewody (CPZ), ze zwrotnymi zaworami (ZZR).

9. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że cieczowy impulsator (CIR), ma twornik pre-syjno-tłokowo-gazowy (TPTG) lub ma twornik presyjno-tłokowo-mechaniczny (TPTM), lub ma twornik gazowy-rozprężny (GTR), lub ma twornik sprężynowo-rozprężny (STR), z mechanizmem napinająco-zwalniającym (MNZ), lub ma twornik ferrofluidowo-presyjny (FTP), z elektromagnesami (EMY) i impulsowym zasilaczem ferrofluidu (FZI), lub ma twornik ferrofluidowo-tłokowo-presyjny (TFTP), z elektromagnesem (EMY), magnetycznym tłokiem (TKM) i impulsowym zasilaczem ferrofluidu (FZI), lub ma impulsową pompę (PIA) z elektromechaniczną tłocznią (EMT) oraz zwrotnym zaworem (ZZR).

10. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU), ma światło-stymula-cyjny obwód (SSO), a w nim elektro-świetlno-sprzęgającą komorę (ESSK), źródła światła (ZS), korzystnie spolaryzowanego i świetlny sterownik (SES).

11. Urządzenie jak w zastrz. 1, znamienne tym, że aplikacyjny układ (AU), ma modulacyjny obwód (MO), a w nim modulator drgań mechanicznych (MDM), falowód (FD) i źródło modulacyj-nych drgań mechanicznych (ZMDM), modulacyjny sterownik (MSS) lub ma modulacyjny obwód (MO), modulator-rejestrator drgań mechanicznych (MRDM), a w nim modulator drgań mechanicznych (MDM), falowód (FD), źródło modulacyjnych drgań mechanicznych (ZMDM), detektor drgań mechanicznych (DDM) i modulacyjny sterownik-rejestrator (MSSR).