PL230578B1 - Ustnik dwudrozny przeznaczony do pobierania fazy oddechowej wraz z materialem tla - Google Patents

Abstract

Ustnik dwudrożny przeznaczony do pobierania fazy oddechowej wraz z materiałem tła charakteryzuje się tym, że składa się z zaopatrzonej w otwór do wdmuchiwania powietrza części końcowej (1), rozgałęziającej się na dwa kanały wlotowy (2) do pobierania powietrza z otoczenia i kanał wylotowy (3) do wydychania powietrza, przy czym kanał wlotowy (2) i kanał wylotowy (3) połączone są poprzez zawory (5) jednokierunkowe (zwrotne) z uchwytami (11) materiału porowatego i/lub filtra, w których osadzone są wkłady (12) zawierające materiał porowaty i/lub filtr.

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest ustnik dwudrożny przeznaczony do pobierania fazy oddechowej wraz z materiałem tła.

Ustnik znajduje zastosowanie w procedurze badania lotnych związków organicznych wchodzących w skład wydychanego powietrza, zwłaszcza do diagnozy chorób górnych i dolnych dróg oddechowych. Może być stosowany w diagnostyce wielu schorzeń, takich jak nowotwory płuc, krtani, czy też choroby oskrzeli.

Choroby nowotworowe należą do jednej z najczęstszych przyczyn zgonów w Europie plasując się na drugim miejscu zaraz po chorobach sercowo-naczyniowych. Rozrost większości z nowotworów przebiega niemal bezobjawowo, a często jedyną możliwością rozpoczęcia skutecznej walki jest jego szybkie wykrycie. Obecnie istnieje ponad 100 rodzajów nowotworów, które różnią się między sobą zachowaniem oraz odpowiedzią na leczenie. Istotną kwestią w ich rozpoznawaniu, jest rozróżnienie ich na łagodne i złośliwe. Łagodny nowotwór to taki, który pozostaje ograniczony do pierwotnej lokalizacji i jednocześnie nie ma wpływu na otaczające go komórki tkanki zdrowej, nie rozprzestrzenia się do odległych miejsc w ciele ludzkim. Złośliwy nowotwór jest w stanie przejść do otaczających go komórek tkanki zdrowej i rozprzestrzenić się po całym organizmie przy pomocy układu krwionośnego i limfatycznego (przerzuty). To właśnie ta cecha sprawia, że jest on tak niebezpieczny dla człowieka.

Spośród wszystkich zgonów na skutek zmian nowotworowych, w badaniach statystycznych dotyczących ludności europejskiej, na pierwszych miejscach znajdujemy nowotwory płuc z wynikiem ok 26% u mężczyzn oraz 13% u kobiet. Głównym problemem napotykanym przez lekarzy i pacjentów jest fakt, iż objawy tego typu są bardzo podobne do wielu niegroźnych chorób. Dlatego tak ważną rolę odgrywa diagnostyka oraz sposoby detekcji.

W celu rozpoznania raka płuc i górnych dróg oddechowych, zazwyczaj przeprowadza się badania rentgenowskie klatki piersiowej. Technika ta sprawdza się jedynie w przypadku dużej zmiany nowotworowej, której często towarzyszą przerzuty do innych narządów. W przypadku, gdy na zdjęciu rentgenowskim zostanie zauważona jakakolwiek nieprawidłowość, zaleca się wykonanie dodatkowych badań, takich jak cytologiczne badanie plwociny w poszukiwaniu komórek metaplastycznych. Często dzięki takim zabiegom można stosunkowo wcześnie wykryć komórki nowotworowe, jednak badania te nie pokazują miejsca, w którym nastąpiła kancerogeneza.

Nową i stosunkowo szybko rozwijającą się metodą detekcji nowotworów jest wykrywanie markerów nowotworowych - produktów komórkowych uwalnianych do płynów ustrojowych lub obecnych na powierzchni komórki. Większość z nich nie jest specyficzna - nie musi towarzyszyć zmianom nowotworowym. Wykrywanie ich może jednak ułatwić rozpoznanie i monitorowanie przebiegu choroby, gdyż produkowane są one przez różne rodzaje komórek prawidłowych, jak i nowotworowych.

Markery nowotworowe możemy podzielić na prognostyczne i predykcyjne. Pierwsze z nich pomagają dobrać sposób leczenia uzupełniającego, kwalifikują chorych z grup wysokiego ryzyka wystąpienia nawrotu choroby, ewentualnie kierują do leczenia uzupełniającego oraz pomagają w podjęciu decyzji o zaprzestaniu leczenia u pacjentów z dobrymi rokowaniami. Testy predykcyjne mają na celu pomóc w doborze terapii na podstawie fenotypu molekularnego wrażliwości nowotworu oraz kwalifikują pacjentów do leczenia celowego. Wyniki testów prognostycznych są poddawane konkretnym porównaniom z wartościami referencyjnymi. Ponadto, aby nadawały się one do oceny i analizy muszą spełniać określone wytyczne. Istotne jest również potwierdzenie kliniczne otrzymanych wartości wyników. Ich ocena powinna być odtwarzalna i szeroko dostępna, z zapewnioną kontrolą jakości, a wyniki łatwe w interpretacji.

Szybki rozwój nauk medycznych definiuje nowe ścieżki walki z nowotworami poprzez wczesną diagnostykę. Coraz większym zainteresowaniem cieszą się nowoczesne testy nieinwazyjne polegające na analizie składu chemicznego wydychanego powietrza. W głównej mierze odpowiedzialny jest za to rozwój chemii analitycznej oraz metod badawczych z zakresu chromatografii gazowej (GC) oraz spektrometrii mas (MS). Korzystając z nich, można zidentyfikować i określić zależność między pewnymi rodzajami białek a występowaniem nowotworu. W celu pozyskania markerów nowotworowych niezbędnych do określenia stanu zdrowia pacjenta, aktualnie wykorzystuje się worki do pobierania próbek gazowych - tak zwane worki Tedlara, do których pacjent wdmuchuje powietrze wraz z zawartymi w nim białkami. Głównymi zaletami tego badania są prostota wykonania oraz bardzo niskie koszty ponoszone przez jednostki badawcze. Sposób ten nie jest jednak pozbawiony wad. Największymi jego niedogodnościami są: stosunkowo mała ilość pobieranego materiału oddechowego o niskim stężeniu, transport

PL 230 578 B1 uprzednio napełnionych próbek, które są bardzo wrażliwe na uszkodzenia mechaniczne oraz późniejsze wypłukiwanie markerów nowotworowych jak i ich przechowywanie. Worki Tedlara, oprócz wspomnianej diagnostyki, wykorzystywane są w wielu urządzeniach, takich jak: urządzenie do pomiaru tlenku węgla w głównym strumieniu dymu papierosowego ujawnione w dokumentacji wzoru użytkowego nr CN 203 216 784 (U), detektora amoniaku w postaci gazowej przy użyciu cienkiego filmu z polianiliny ujawnionego w opisie wynalazku nr WO 2014 063 169 A1, czy też w urządzeniach do zbierania spalin z samochodów lub innych pojazdów, jak ujawnione w opisie wynalazku nr JP HO 735 660 (A).

Obecnie trwają prace nad zastąpieniem worków typu Tedlar, porowatymi materiałami polimerowymi o rozbudowanej strukturze wewnętrznej. Ich zastosowanie wymusza zaprojektowanie oraz wykonanie specjalnego ustnika dla pacjentów. Powyższe stało się celem twórców wynalazku.

Z polskiej literatury patentowej znane są ustniki stosowane w przyrządach przykładowo takich jak alkomaty. Przykładowo, z opisu wzoru użytkowego nr PL 61 934 Y1 znany jest ustnik, stosowany jako element wymienny do alkometru, który wykorzystywany jest do badań trzeźwości kierowców. Ustnik ten składa się z części wdechowej i części wydechowej, stanowiącej dwuczęściowy korpus. Część wdechowa posiada kształt lejka zwężającego się ku górze, wewnątrz którego w jego dolnej części umieszczono zawór kulkowy. Przemieszczanie się zaworu kulkowego ograniczone jest z góry przewężeniem oraz ażurową podstawą, która wokół posiada ukształtowany odstojnik na ślinę. Taka konstrukcja ustnika pozwala jedynie na przepływ powietrza w kierunku alkometru. Nie jest możliwy przepływ powietrza w drugą stronę, ponieważ kulka zablokuje część wydechową. W rozwiązaniu przewidziano zastosowanie ustnika do różnych alkometrów w związku z czym, część wydechowa może posiadać kształt ściętego stożka, umożliwiając podłączenie do węża probierczego alkometru dużych rozmiarów lub kształt tulei przez co możliwe jest podłączenie do węża probierczego alkometru niewielkich rozmiarów.

Z opisu wzoru użytkowego nr PL 56 475 Y1 znany jest ustnik próbkujący do testerów zawartości alkoholu w wydychanym gazie. Ustnik ma kształt rurki z rozgałęzieniem w postaci występu rurkowego sprzęgającego ustnik z testerem powietrza. Rurka ustnika ma wewnętrzny kołnierz i scalony z nim występ paskowy wzdłuż ściany wewnętrznej rurki ustnika. Występ ten obejmuje otwór wlotowy występu rurkowego. Skraplająca się para i ślina wprowadzane z wdmuchiwanym przez osobę badaną powietrzem osadzają się na kołnierzu wewnętrznym i występie paskowym wewnątrz rurki ustnika.

Z opisu wzoru użytkowego nr PL 60 176 Y1 znany jest ustnik, który znajduje zastosowanie jako samodzielny przyrząd rehabilitacyjny do ćwiczeń oddechowych, albo jako wymienny element urządzeń pomiarowych i testujących. Ustnik ten ma postać rurki z otworem przelotowym o zmiennej średnicy. Otwór wlotowy ma średnicę większą niż otwór wylotowy. W pobliżu otworu wylotowego, w płaszczyźnie przechodzącej przez oś wzdłużną ustnika, po obu jej stronach, umieszczone są dwa uchwyty. W płaszczyźnie prostopadłej do osi wzdłużnej ustnika i przecinającej symetrycznie uchwyty, umieszczona jest rurka aspiracyjna. Ustnik według wzoru użytkowego może być wykorzystywany jako: samodzielny przyrząd do ćwiczeń oddechowych w przypadku obturacyjnej niewydolności oddechowej i do rehabilitacji po zabiegach kardiochirurgicznych, jednorazowy ustnik do urządzeń mierzących zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu lub jako element urządzenia testującego szczelność przewodów i instalacji. W pierwszym przypadku, pacjent dmucha w otwór wlotowy i przytyka jednocześnie palcem otwór wylotowy. Powietrze wydychane jest przez rurkę aspiracyjną, która skierowana jest bezpośrednio, lub pośrednio przez wężyk nasadzany na tę rurkę, do cieczy. Ciśnienie wydmuchiwanego powietrza może być regulowane poprzez nieznaczne odsłanianie lub przysłanianie otworu wylotowego. W drugim przypadku, badana osoba wdmuchuje powietrze do rurki wlotowej, które przemieszcza się swobodnie wzdłuż ustnika a niewielka jego porcja dostaje się do analizatora (alkoholomierza). Różnica średnic otworu wlotowego i otworu wylotowego powoduje zwiększenie ciśnienia w komorze ustnika i gwarantuje uzyskanie analizowanej próbki powietrza o niezbędnej wielkości, to jest minimum 1 cm³, podczas gdy całkowita ilość wdmuchanego powietrza wynosi około 1200 cm³. W trzecim przypadku, badane powietrze przedostaje się poprzez ustnik do analizatora, który wykrywa obecność określonego składnika powietrza, co potwierdza nieszczelność instalacji.

Z opisu wzoru użytkowego nr PL 60 385 Y1 znany jest ustnik, który znajduje zastosowanie jako wymienny element urządzeń pomiarowych i testujących, zwłaszcza urządzenia do pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu. Ustnik w postaci walcowego korpusu z przelotowym otworem charakteryzuje się tym, że składa się z lufki długiej połączonej rozdzielnie z lufką krótką i umieszczonego między nimi dysku, przy czym lufka długa wyposażona jest w oddzielone od siebie rowkiem kołnierz

PL 230 578 B1 i wałek łączący, na którego zewnętrznej powierzchni umieszczony jest kołnierz mocujący, a w jego wnętrzu korona, natomiast lufka krótka wyposażona jest w kołnierz ochronny oraz walcową część z wcięciem i wewnętrznym ożebrowaniem.

Z dokumentacji zgłoszeniowej polskiego wynalazku nr P. 398 927 znany jest ustnik rurkowy do ćwiczeń inhalacyjnych który charakteryzuje się tym, że posiada korpus z otworami zamykającymi o różnej wielkości, rozmieszczonym na obwodzie, który poprzez swoje ukształtowanie w dolnej części posiada gniazdo i do swobodnego osadzenia zaworu w postaci najkorzystniej piłeczki.

Z opisu wynalazku nr PL185 366 B1 znane jest urządzenie do wykrywania składników wydychanego powietrza, zawierające element rurowy o dwóch otwartych końcach, z których pierwszy otwarty koniec elementu rurowego służy do wprowadzania wydychanego powietrza, znamienne tym, że na drugim otwartym końcu elementu rurowego zamocowana jest rozłączalnie płytka z substancją pochłaniającą określony składnik lub określone składniki wydychanego powietrza.

Istotą ustnika dwudrożnego przeznaczonego do pobierania fazy oddechowej wraz z materiałem tła jest to, że składa się z zaopatrzonej w otwór do wdmuchiwania powietrza części końcowej, rozgałęziającej się na dwa kanały: wlotowy do pobierania powietrza z otoczenia i kanał wylotowy do wydychania powietrza, przy czym kanał wlotowy i kanał wylotowy połączone są poprzez zawory jednokierunkowe (zwrotne) z uchwytami materiału porowatego i/lub filtra, w których osadzone są wkłady zawierające materiał porowaty i/lub filtr.

Korzystnie, zawór składa się z korpusu, umieszczonego w nim tłoczka oraz osadzonej na tłoczku główki. Tłoczek zaworu, na jednym z końców posiada korzystnie cztery występy, które nie pozwalają na przejście jego podstawy przez korpus, zaś na drugim końcu posiada wypust, służący do osadzenia główki. Główka jest połączona z tłoczkiem korzystnie w sposób nierozłączny i tworzy zaporę dla powietrza wlotowego i wylotowego w zależności od jego orientacji w korpusie zaworu, przy czym kształt główki umożliwia pełne sterowanie podciśnieniowe, zamykając kanał wlotowy lub kanał wylotowy, odpowiednio dla fazy wdechu i wydechu.

Korzystnie, ustnik wykonany jest z modyfikowanego poliestru, zwłaszcza poliwęglanu lub polilaktydu, albo wykonany jest z modyfikowanego kopolimeru, w szczególności zawierających poli(akrylonitrylo-butadieno-styren), o właściwościach antybakteryjnych, nadających się do stosowania w druku przestrzennym. Modyfikowany poliester albo modyfikowany kopolimer zawiera sieciowany gwieździsty polieter sześcioramienny, najkorzystniej propoksylat cyklicznego heksameru glicydolanu potasu oraz czynnik biologicznie aktywny w postaci nanocząstek, najkorzystniej nanosrebra lub nanokrzemionki.

Wykorzystując oprogramowanie CAD oraz nowoczesne techniki szybkiego prototypowania, bazujące na druku 3D, opracowano specjalistyczny ustnik dający możliwość dopasowania do indywidualnych potrzeb pacjenta.

Ustnik według wynalazku, szczególnie wykonany z ujawnionego w dokumentacji zgłoszeniowej wynalazku nr P. 413 232 modyfikowanego poliestru, jak poliwęglan lub polilaktyd, albo wykonany z modyfikowanego kopolimeru, w szczególności zawierających poli(akrylonitrylo-butadieno-styren), o właściwościach antybakteryjnych, nadających się do stosowania w druku przestrzennym, spełnia wszystkie wymagania dotyczące dopuszczenia go do użytku w celach medycznych oraz umożliwia jego wielokrotne wykorzystanie po uprzedniej sterylizacji przy użyciu zestandaryzowanych procedur. Ustnik według wynalazku umożliwia filtrowanie powietrza wpadającego do płuc pacjenta oraz ukierunkowanie wydychanego powietrza na materiale porowatym i/lub filtrze, celem otrzymania jak najmniejszej ilości zanieczyszczeń na badanym materiale oraz jak największej ilości markerów nowotworowych osadzonych podczas pojedynczego badania. Dodatkowo ustnik pozwala na bezinwazyjne umieszczanie oraz wyciąganie materiału sorpcyjnego i/lub filtrującego, celem jego wymiany i wysyłki do laboratorium badawczego.

Przedmiot wynalazku umożliwia wykorzystanie porowatych materiałów sorbujących (SPME), zamiast niewygodnych w użyciu worków Tedlara. Jest pierwszym urządzeniem tego typu.

Przedmiot wynalazku przestawiono w przykładzie realizacji oraz na rysunku, na którym poszczególne figury przestawiają: fig. 1 - ustnik w ujęciu perspektywicznym od strony części końcowej, fig. 2 ustnik w widoku od góry, fig. 3 - ustnik w widoku od strony części końcowej, fig. 4 - ustnik w widoku z boku, fig. 5 - korpus zaworu w ujęciu perspektywicznym, fig. 6 - tłoczek w ujęciu perspektywicznym, fig. 7 - główka w ujęciu perspektywicznym, fig. 8 - wkład z materiałem porowatym i/lub filtrem.

Przykład realizacji

Ustnik dwudrożny przeznaczony do pobierania fazy oddechowej wraz z materiałem tła składa się z części końcowej 1, rozgałęziającej się mniej więcej w połowie swojej długości na dwa kanały: wlotowy 2

PL 230 578 B1 i wylotowy 3. Pacjent wkłada część końcową 1 ustnika do ust i rozpoczyna swobodne oddychanie. Oddychanie prowadzi się wyłącznie poprzez usta, zaciągając i wdmuchując powietrze przez otwór 4 umieszczony w części końcowej 1.

Kanał wlotowy 2 ustnika, służy do pobierania powietrza z otoczenia, a kanał wylotowy 3 ustnika służy do osadzania wydychanego powietrza na materiale sorpcyjnym.

Kierunek przepływu powietrza w kanale wlotowym 2 i kanale wylotowym 3 jest determinowany poprzez odpowiednie ustawienie zaworów 5 jednokierunkowych (zwrotnych) zabudowanych wewnątrz każdego z ww. kanałów. Zawory 5 stanowią integralny element ustnika.

Każdy zawór 5 składa się z korpusu 6, umieszczonego w nim tłoczka 7 oraz osadzonej na nim główki 8.

Korpusy 6 osadzone są na końcu kanału wlotowego 2 i końcu kanału wylotowego 3, w wyprofilowanych pod ich kształt otworach. Gwarantuje to idealne dopasowanie z pozostałymi elementami ustnika oraz trwałość połączenia.

Tłoczek 7, na jednym z końców posiada cztery występy 9, które nie pozwalają na przejście jego podstawy przez korpus 6. Na drugim końcu, tłoczek 7 posiada pojedynczy wypust 10, służący do zamocowania kolejnego elementu zaworu 5, jakim jest główka 8 tłoczka 7.

Główka 8 jest połączona z tłoczkiem 7 w sposób nierozłączny i tworzy zaporę dla powietrza wlotowego i wylotowego w zależności od jego orientacji w korpusie 6. Kształt główki 8 dobrany jest tak, że umożliwia pełne sterowanie podciśnieniowe, zamykając kanał wlotowy 2 lub kanał wylotowy 3, odpowiednio dla fazy wdechu i wydechu.

Zawory 5 mają za zadanie odpowiednio ukierunkować przepływ powietrza przez ustnik, co czynią poprzez zamykanie i otwieranie światła kanału wlotowego 2 i kanału wylotowego 3 w danym kierunku.

Kolejnym elementem ustnika są uchwyty 11 materiału porowatego i/lub filtra, połączone z kanałem wlotowym 2 i kanałem wylotowym 3 części końcowej 2 ustnika poprzez zawory 5, tj. korpusy 6 i osadzone w nich tłoczki 7 z główkami 8. Głównym zadaniem uchwytów 11 jest utrzymanie materiału porowatego i/lub filtra w jednym miejscu oraz szczelne połączenie z częścią końcową 1 ustnika, celem ukierunkowania powietrza bezpośrednio na materiał porowaty i/lub filtr.

Ostatnimi elementami ustnika są wkłady 12 osadzone w uchwytach 11. Wkłady 12 charakteryzują się kształtem, który pozwala na przytrzymanie materiału porowatego i/lub filtra podczas umieszczania lub wyciągania go z uchwytów 11.

Korzystnie, ustnik wykonany jest z modyfikowanego poliestru, zwłaszcza poliwęglanu lub polilaktydu, albo wykonany jest z modyfikowanego kopolimeru, w szczególności zawierających poli(akrylonitrylo-butadieno-styren), o właściwościach antybakteryjnych, nadających się do stosowania w druku przestrzennym. Modyfikowany poliester albo modyfikowany kopolimer zawiera sieciowany gwieździsty polieter sześcioramienny, najkorzystniej propoksylat cyklicznego heksameru glicydolanu potasu, oraz czynnik biologicznie aktywny w postaci nanocząstek, najkorzystniej nanosrebra lub nanokrzemionki.

Przygotowana w pierwszym etapie mieszanka nanokrzemionki z gwiaździstym polieterem sześcioramiennym, ma postać transparentnej pasty o zabarwieniu czarnym. Tak opracowana domieszka, po poddaniu procesowi sieciowania w obecności PMDI jest bierna chemicznie, odporna na działanie warunków atmosferycznych i wykazuje dobrą stabilność termiczną w procesie przetwórstwa. Z tych względów stanowi doskonały zamiennik dla fluoropolimerów, co wiąże się ze znacznymi oszczędnościami kosztów materiałowych dla przetwórcy. Przedmieszka odznacza się bardzo dobrą stabilnością termiczną, bardzo dobrymi właściwościami mechanicznymi i niską gęstością. Ze względu na wysoką masę cząsteczkową oraz gwieździsty kształt syntezowanych makrocząsteczek poliolu, znacznie limitowana jest migracja domieszki na powierzchnię materiału. Materiał wyróżnia się też odpornością chemiczną.

Najlepszą techniką wykonania ustnika jest osadzanie z topionego materiału, polegające na podaniu materiału w postaci żyłki o ustalonej średnicy, krótkotrwałym stopieniu go w głowicy i osadzeni u na podłożu lub uprzednio zbudowanej bryle. Drukowane przedmioty osadza się na stole roboczym (pierwsza warstwa), a następnie na uprzednio zbudowanych strukturach (kolejne warstwy) stosując podpory, które umożliwiają drukowanie przewieszonych struktur. Po wytworzeniu przedmiotu w ten sposób, materiał podporowy usuwa się, stosując dowolną metodę.

Najlepiej drukować ustnik za pomocą drukarki 3D ze zmodyfikowanym układem grzewczym, czyli podstawą i ekstruderem, a także niezbędnymi modyfikacjami elektroniki i układu zasilającego, które pozwalają osiągnąć temperatury stołu roboczego na poziomie 180°C oraz do 350°C ekstrudera.

Ustnik może zostać również wykonany z zastosowaniem obrabiarek CNC.

PL 230 578 B1

Numeracja na rysunkach

1. część końcowa ustnika,

2. kanał wlotowy,

3. kanał wylotowy,

4. otwór,

5. zawór,

6. korpus zaworu,

7. tłoczek,

8. główka,

9. występy tłoczka,

10. wypust tłoczka,

11. uchwyt wkładu materiału porowatego i/lub filtra,

12. wkład z materiałem porowatym i/lub filtrem.

Claims (6)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Ustnik dwudrożny przeznaczony do pobierania fazy oddechowej wraz z materiałem tła, znamienny tym, że składa się z zaopatrzonej w otwór (4) do wdmuchiwania powietrza części końcowej (1), rozgałęziającej się na dwa kanały wlotowy (2) do pobierania powietrza z otoczenia i kanał wylotowy (3) do wydychania powietrza, przy czym kanał wlotowy (2) i kanał wylotowy (3) połączone są poprzez zawory (5) jednokierunkowe (zwrotne) z uchwytami (11) materiału porowatego i/lub filtra, w których osadzone są wkłady (12) zawierające materiał porowaty i/lub filtr.
2. 2. Ustnik według zastrz. 1, znamienny tym, że zawór (5) składa się z korpusu (6), umieszczonego w nim tłoczka (7) oraz osadzonej na tłoczku (7) główki (8).
3. 3. Ustnik według zastrz. 2, znamienny tym, że tłoczek (7) zaworu (5), na jednym z końców posiada korzystnie cztery występy (9), które nie pozwalają na przejście jego podstawy przez korpus (6), zaś na drugim końcu posiada wypust (10), służący do osadzenia główki (8).
4. 4. Ustnik według zastrz. 2, znamienny tym, że główka (8) jest połączona z tłoczkiem (7), korzystnie w sposób nierozłączny i tworzy zaporę dla powietrza wlotowego i wylotowego w zależności od jego orientacji w korpusie (6) zaworu (5), przy czym kształt główki (8) umożliwia pełne sterowanie podciśnieniowe, zamykając kanał wlotowy (2) lub kanał wylotowy (3), odpowiednio dla fazy wdechu i wydechu.
5. 5. Ustnik według zastrz. 1, znamienny tym, że wykonany jest z modyfikowanego poliestru, zwłaszcza poliwęglanu lub polilaktydu, albo wykonany jest z modyfikowanego kopolimeru, w szczególności zawierających poli(akrylonitrylo-butadieno-styren), o właściwościach antybakteryjnych, nadających się do stosowania w druku przestrzennym.
6. 6. Ustnik według zastrz. 5, znamienny tym, że modyfikowany poliester albo modyfikowany kopolimer zawiera sieciowany gwieździsty polieter sześcioramienny, najkorzystniej propoksylat cyklicznego heksameru glicydolanu potasu oraz czynnik biologicznie aktywny w postaci nanocząstek, najkorzystniej nanosrebra lub nanokrzemionki.