PL218994B1 - Aparat ortodontyczny - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest konstrukcja aparatu ortodontycznego, który znajduje zastosowanie w korygowaniu wad ortodontycznych wymagających poszerzenia górnego łuku zębowego (ekspansja szczęki) oraz dotylnego przemieszczenia pierwszych zębów trzonowych szczęki (dystalizacja).

Wady ortodontyczne polegające na zwężeniu szczęki, co powoduje wąskie i wysokie podniebienie oraz stłoczenie zębów, korygowane są w dotychczasowej praktyce wieloetapowo. W pierwszej fazie stosuje się aparaty (ekspandery) służące do rozdzielenia szwu podniebiennego. Najskuteczniejszym sposobem ekspansji zwężonej szczęki jest metoda rozdzielania szwu podniebiennego. Okres korygowania tej wady trwa od 3 do 5 miesięcy.

W drugiej fazie stosuje się aparaty dystalizujące, które powodują cofnięcie górnych stałych pierwszych zębów trzonowych. Okres dystalizacji trwa około 5 miesięcy. Łącznie okres korygowania wady wynosi od 8 do 10 miesięcy. W pierwszej fazie ekspansji szczęki stosowane są stałe aparaty oddziałujące na podstawę szczęki odpowiednią siłą skierowaną w poprzek szwu podniebiennego. Aparaty wyposażone są w śrubę regulującą siłę nacisku w trakcie poszerzania szwu podniebiennego. Do stałych aparatów stosowanych najczęściej w metodzie rozdzielania szwu podniebiennego należą aparaty Haas i Hyrax. Śruba umocowana jest pomiędzy dwiema płytkami akrylowymi, pokrywającymi podniebienie. Obydwa aparaty osadza się na zębach przedtrzonowych i trzonowych za pomocą pierścieni lub akrylowej konstrukcji.

Z amerykańskiego zgłoszenia patentowego US 2003/0049581 znany jest ekspander podniebienny zawierający śrubowy element rozprężny, którego wyprowadzenia wyprowadzone są z przeciwległych końców śrubowego elementu rozprężnego i połączone z dwiema kształtkami wykonanymi z termoplastycznego materiału, który uformowany jest w taki sposób, że obejmuje ściśle wybrane zęby oraz fragmenty dziąseł pacjenta. Wybrane wewnętrzne powierzchnie termoplastycznych kształtek w tych miejscach, gdzie kontaktują się z powierzchnią zębów są chropowate i pokryte materiałem adhezyjnym.

W fazie drugiej stosuje się szereg aparatów stałych wewnątrzustnych, takich jak Pendulum, Distal-Jet, Pendex, Dystalix. Technika cofania zębów trzonowych tymi aparatami zakłada wykorzystanie, jako jednostki kotwiącej przedniej części podniebienia lub zębów przedtrzonowych w przypadku aparatów z pierścieniami lub dogiętymi ramionami mocowanymi materiałem założonym na tych zębach.

Z amerykańskiego opisu patentowego nr US 5,131,843 znany jest ortodontyczny łuk drutowy przeznaczony do korekcji wad uzębienia. Łuk drutowy zaopatrzony jest w dwie pętle jednakowo oddalone od linii centralnej formującej łuk. Dalsze części łuku drutowego są zaokrąglone w celu ułatwienia manipulacji podczas zakładania.

Dla skrócenia czasu przebiegu korekty wady wymagającej zarówno poszerzenia łuku zębowego górnego (jednak w niewielkim stopniu) jak i dystalizacji zębów trzonowych stosuje się aparat Pendex. Jest to zmodyfikowany aparat Pendulum. Modyfikacja polega na dodaniu śruby poprzecznie rozszerzającej górny łuk zębowy umieszczonej w płytce podniebiennej. Źródłem siły dystalizującej są sprężyny zamocowane w płytce podniebiennej umocowanej na zębach przedtrzonowych.

Z amerykańskiego opisu patentowego nr US 5,829,970 znany jest ulepszony ortodentyczny ekspander przeznaczony do dystalizacji zębów trzonowych. Ekspander zawiera dopasowaną płytę podniebienną wyposażoną w śrubowy element rozprężny, przy czym do płyty podniebiennej dołączone zostały teleskopowe sprężynowe urządzenia rozpierające, prawe i lewe, których ruchome pręty połączone są z opaskami owiniętymi wokół zębów trzonowych.

Skutkami ubocznymi stosowania aparatu Pendex są znaczne wychylenia zębów siecznych górnych, tendencja do zgryzu krzyżowego, spłycenie nagryzu pionowego, co wyklucza stosowanie tego aparatu u pacjentów tzw. wysokokątowych.

Celem wynalazku jest konstrukcja stałego aparatu ortodontycznego wewnątrzustnego realizującego skutecznie funkcje równoczesnej ekspansji szczęki oraz dotylnego przemieszczenia pierwszych zębów trzonowych, stałych górnych.

Aparat ortodontyczny według wynalazku, w odmianie pierwszej, charakteryzuje się tym, że każda akrylowa kształtka nazębna ma dodatkowo dołączoną sprężynę dystalizującą, przy czym pierwszy koniec sprężyny dystalizującej osadzony jest w tylnej części akrylowej kształtki nazębnej poniżej poziomu osadzenia łącznika, natomiast drugi jej koniec wprowadza się do rurek podniebiennych metalowych pierścieni osadzonych w sposób trwały na zębach trzonowych górnych.

PL 218 994 B1

Aparat ortodontyczny według wynalazku, w odmianie drugiej, charakteryzuje się tym, że co najmniej jeden metalowy pierścień umiejscowiony po każdej stronie rozprężnego elementu śrubowego ma dodatkowo dołączoną sprężynę dystalizującą, przy czym pierwszy koniec sprężyny dystalizującej dołączony jest do metalowego pierścienia poniżej poziomu przytwierdzenia łącznika, natomiast drugi jej koniec wprowadza się do rurek podniebiennych metalowych pierścieni osadzonych w sposób trwały na zębach trzonowych górnych.

Przedmiot wynalazku uwidoczniono w przykładzie wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia aparat ortodontyczny w odmianie pierwszej, a fig. 2 aparat ortodontyczny w odmianie drugiej.

P r z y k ł a d w y k o n a n i a

Aparat ortodontyczny według wynalazku składa się z śrubowego elementu rozprężnego 2 typu Hyrax (rodzaj sprzęgu zbudowanego w oparciu o śrubę rzymską), której korpus wyposażony jest z obu stron w łączniki 1 metalowe, które osadzone są na trwałe w akrylowych kształtkach nazębnych 3. Rozkręcanie śrubowego elementu rozprężnego 2 powoduje odsunięcie od siebie akrylowych kształtek nazębnych 3 przymocowanych na trwałe do powierzchni żującej przedtrzonowych zębów górnych i/lub do kłów górnych. Siła wywierana przez rozkręcany śrubowy element rozprężny 2 skierowana poprzecznie do szwu podniebiennego powoduje poszerzenie górnego łuku zębowego (rozerwanie szwu podniebiennego). Do obu akrylowych kształtek nazębnych 3 zamocowane są w sposób trwały, poniżej tylnych łączników 1 mocujących śrubowy element rozprężny 2, elementy sprężyn dystalizujących 4. Po aktywacji (rozgięciu) sprężyn dystalizujących 4, ich końcowe części wprowadza się do rurek podniebiennych metalowych pierścieni osadzonych w sposób trwały na zębach trzonowych pierwszych górnych stałych. Sprężyny dystalizujące 4 wykonane są z odpowiedniego drutu ortodontycznego TMA. Sprężyny dystalizujące 4 przemieszczają zęby trzonowe górne dystalnie.

W drugiej odmianie aparatu ortodontycznego zamiast akrylowych kształtek nazębnych 3 zastosowano metalowe pierścienie 5, które łączy się, poprzez zacementowanie, do zębów przedtrzonowych górnych.

Konstrukcja aparatu ortodontycznego, według wynalazku pozwala na równoczesne poszerzanie górnego łuku zębowego (ekspansja szczęki, poprzez rozerwanie szwu podniebiennego) oraz dystalizację pierwszych zębów trzonowych stałych górnych w krótszym czasie w porównaniu do leczenia wieloetapowego (eliminując ujemne skutki stosowania aparatu Pendex).

Aparat według wynalazku ma prostą konstrukcję, jest łatwiejszy w użytkowaniu i poprawia komfort prowadzonego procesu leczenia.

Claims (2)

1. Aparat ortodontyczny, zawierający śrubowy element rozprężny wyposażony w łączniki oraz dwie dołączone do łączników akrylowe kształtki nazębne, znamienny tym, że każda akrylowa kształtka nazębna (3) ma dodatkowo dołączoną sprężynę dystalizującą (4), przy czym pierwszy koniec sprężyny dystalizującej (4) osadzony jest w tylnej części akrylowej kształtki nazębnej (3) poniżej poziomu osadzenia łącznika (1), natomiast drugi jej koniec wprowadza się do rurek podniebiennych metalowych pierścieni osadzonych w sposób trwały na zębach trzonowych górnych.

2. Aparat ortodontyczny, zawierający śrubowy element rozprężny wyposażony w łączniki oraz, co najmniej cztery metalowe pierścienie przytwierdzone do łączników, znamienny tym, że co najmniej jeden metalowy pierścień (5) umiejscowiony po każdej stronie rozprężnego elementu śrubowego (2) ma dodatkowo dołączoną sprężynę dystalizującą (4), przy czym pierwszy koniec sprężyny dystalizującej (4) dołączony jest do metalowego pierścienia (5) poniżej poziomu przytwierdzenia łącznika (1), natomiast drugi jej koniec wprowadza się do rurek podniebiennych metalowych pierścieni osadzonych w sposób trwały na zębach trzonowych górnych.