PL208175B1 - Sposób wykonywania obudowy szybu odcinkami z góry w dół w zamrożonym górotworze - Google Patents

Description

Opis wynalazku

Przedmiotem wynalazku jest sposób wykonania obudowy szybu odcinkami z góry w dół w zamrożonym górotworze, znajdujący zastosowanie przy udostępnianiu złóż kopalin użytecznych w górnictwie podziemnym.

W tradycyjnej metodzie drążenia szybów z zastosowaniem mrożenia górotworu po wykonaniu zabioru przodka szybowego przystępuje się do wznoszenia obudowy wstępnej, zazwyczaj z prefabrykowanych segmentów betonowych, a następnie między obudową wstępną a górotworem wykonuje się warstwę kontaktową z betonu żwirowego. Zadaniem warstwy kontaktowej jest powiązanie górotworu z obudową wstępną, przez co uzyskuje się optymalne warunki przenoszenia obciążeń wynikających z oddziaływania górotworu na obudowę wstępną. W końcowej fazie na zewnątrz obudowy wstępnej wykonuje się obudowę ostateczną tubingową, żeliwną lub betonową o parametrach wytrzymałościowych oraz grubości odpowiadającej przewidywanym obciążeniem wynikającym z oddziaływania górotworu. Ponieważ mrożenie górotworu stosuje się przy przechodzeniu szybem przez warstwy wodonośne względnie kurzawkowe, obudowa ostateczna winna również charakteryzować się odpowiednią wodoszczelnością, co osiąga się nie tylko poprzez dobór mieszaniny betonowej, ale również przez stosowanie dodatkowych warstw izolujących, uszczelniających lub kanałów odwadniających.

I tak przykładowo znany jest z niemieckiego opisu patentowego nr DE 33 25 774 Al sposób zabudowywania szybu, przeznaczonego do składowania materiałów radioaktywnych, w którym na zewnątrz obudowy wstępnej z segmentów betonowych wykonuje się warstwę asfaltową z płaszczem stalowym uszczelniającym, a dopiero potem wykonuje się obudowę ostateczną z żelazobetonu, która od strony wnętrza szybu posiada antymigracyjną wykładzinę z folii ołowianej. Sposób ten jednak zabezpiecza szyb przed niekontrolowaną migracją materiałów radioaktywnych, nie zmieniając warunków przewodzenia ciepła między obudową ostateczną, a górotworem, co jest bardzo istotne w przypadku drążenia szybu z zastosowaniem mrożenia górotworu.

Wykonywanie obudowy ostatecznej żelbetowej w warunkach mrożonego górotworu niesie z sobą szereg problemów technicznych. Głównym z nich jest bardzo niska temperatura w przodku szybowym, niesprzyjająca wiązaniu betonu, przez co proces ten może być zahamowany lub zdecydowanie może się wydłużyć, a dla uzyskania właściwej wytrzymałości obudowy ostatecznej niezbędnym jest jej większa grubość, niż wynika to z warunków technicznych. Stanowi to również ograniczenie możliwości wykorzystania betonów wysokowytrzymałych, które wymagają w trakcie wiązania wyższych temperatur otoczenia, niż występujące w mrożonym szybie.

Stąd też w praktyce, w szybach drążonych w górotworze mrożonym obudowę ostateczną wykonuje się ze stalowych tubingów o bardzo wysokiej wytrzymałości mechanicznej oraz wodoszczelności. Jest to jednak obudowa bardzo droga, a jednocześnie nie zapobiega przenikaniu ciepła z szybu do górotworu i w konsekwencji może prowadzić do jego częściowego rozmrażania. Techniczne rozwiązanie tego problemu znane jest na przykład z rosyjskiego opisu patentowego RU 2 105 152 C1, gdzie dla maksymalnego ograniczenia przepływu ciepła między przestrzenią szybu a górotworem zastosowane są tubingi betonowe wykonywane jako zarówno obudowa wstępna, jak i obudowa ostateczna, przy czym tubingi te wyposażone są w przestrzenie i komory wypełnione materiałem termoizolacyjnym w postaci pianogazobetonu lub innej warstwy piankowej. Rozwiązanie to, mimo wyeliminowania konieczności wykonywania obudowy wstępnej i warstwy kontaktowej, jest nadal rozwiązaniem bardzo drogim, stąd też jego stosowanie ograniczone jest do wykonywania szybów w wiecznej zmarzlinie.

Celem wynalazku jest opracowanie takiego sposobu wykonywania obudowy szybu odcinkami z góry w dół w zamroż onym górotworze, który bazują c na znanych metodach pozwoli na zasadnicze obniżenie kosztów wykonania obudowy ostatecznej betonowej.

Istota wynalazku polega na tym, że obudowę wstępną w zabudowanym odcinku szybu wykonuje się z segmentów betonowych o bardzo niskiej przewodności cieplnej, a warstwę kontaktową wykonuje się z betonu lekkiego o bardzo niskim współczynniku przewodzenia ciepła.

Korzystnym jest, gdy obudowę wstępną wykonuje się z segmentów betonowych, na których wewnętrznych, skierowanych ku przestrzeni szybu powierzchniach nakłada się warstwę termoizolacyjną.

W pożądanym wykonaniu warstwę termoizolacyjną nakłada się na segmenty obudowy wstępnej w trakcie ich prefabrykacji.

PL 208 175 B1

Dla utrzymania ciągłości warstwy termoizolacyjnej szczeliny i przestrzenie między segmentami obudowy wstępnej wypełnia się w trakcie wykonywania obudowy wstępnej i/lub w końcowej fazie jej wykonywania za pomocą plastycznego materiału termoizolacyjnego.

Alternatywnie warstwę termoizolacyjną można nakładać na powierzchnię zewnętrzną segmentów obudowy wstępnej po wykonaniu tej obudowy wstępnej.

Szczególnie korzystnym jest, gdy obudowę ostateczną w zabudowanym wstępnie odcinku szybu wykonuje się z betonu wodoszczelnego o bardzo wysokiej wytrzymałości mechanicznej, rzędu od 80 do 120 MPa.

W takim przypadku najlepiej jest, gdy obudowę ostateczną ż elbetową wykonuje się z betonu na bazie cementu klasy minimum 42,5, wypełniacza stanowiącego kruszywo ze skał magmowych o uziarnieniu do 0,016 m z dodatkiem mikrowypeł niacza, oraz superplastyfikatora i wody zarobowej.

Wówczas dla zapewnienia właściwych warunków wiązania betonu wysokowytrzymałego w trakcie wykonywania obudowy ostatecznej utrzymuje się w przodku temperaturę dodatnią około 5°C.

Zasadniczą zaletą sposobu według wynalazku jest odizolowanie termiczne przestrzeni szybu, w której wykonywana jest obudowa ostateczna, od zamro ż onego górotworu. W konsekwencji zapobiega się konieczności bardziej intensywnego zamrażania skał dla przeciwdziałania szybkiemu ich miejscowemu rozmrażaniu, a także stwarza się możliwość wykorzystania do obudowy ostatecznej betonu wysokowytrzymałego, potrzebującego dla dobrego wiązania temperatur dodatnich, przez co możliwym jest obniżenie materiałochłonności obudowy ostatecznej. Efekt ten przy tym uzyskuje się stosunkowo prostymi środkami technicznymi, jako że wykonanie segmentów betonowych z warstwą termoizolacyjną może w najprostszy sposób być realizowane w trakcie prefabrykacji tych segmentów betonowych poprzez odpowiednie umieszczenie w formie warstwy termoizolacyjnej i następnie zalanie formy mieszanką betonową. W sprzyjających warunkach warstwa termoizolacyjna może być również w prosty sposób naniesiona przez natrysk na powierzchnię wykonanej obudowy wstępnej. Alternatywnie całe segmenty obudowy wstępnej mogą być wykonane z materiału termoizolacyjnego o wł a ś ciwej wytrzymał o ś ci mechanicznej i izolowane od szybu dodatkowo nał o ż oną warstwą termoizolacyjną. Ponadto istotną zaletą sposobu według wynalazku jest samoistne podwyższenie temperatury powietrza w przodku do około +5°C przy temperaturze zamrożonego górotworu około -10 ± -15°C, co ma znaczenie nie tylko dla warunków dojrzewania betonu, ale również stanowi istotny element komfortu pracy załogi w przodku szybowym.

Wynalazek został bliżej objaśniony w przykładzie wykonania na rysunku, przestawiającym wycinek górotworu z zabudowaną obudową ostateczną w rejonie przodka szybowego.

Górotwór 1, w którym drążony jest szyb 2 ma otwory mrożeniowe 3, odpowiednio rozmieszczone, powodujące wytworzenie wokół szybu 2 płaszcza mrożeniowego zestalającego wodę i skały kurzawkowe. Po wykonaniu zabioru przodka szybowego 4 na założoną głębokość h i wybraniu urobku skalnego przystępuje się do zabudowania otwartego odcinka szybu 2. W pierwszej kolejności przystępuje się do wykonania obudowy wstępnej 5 z segmentów betonowych prefabrykowanych, wykonanych z lekkiego betonu wysokowytrzymałego o stosunkowo niskiej gęstości i klasie wytrzymałości LC

50/55 do LC 80/88, które na zewnętrznej, skierowanej ku szybowi 2 powierzchni posiadają dodatkowo warstwę termoizolacyjną 6 z niepalnych pianek poliuretanowych o grubości 0,02 0,03 m i współczynniku przewodzenia ciepła zbliżonym do X, = 0,06 W/mK. Następnie za tak wykonaną obudowę wstępną wprowadza się warstwę kontaktową 7 wykonaną z keramzytobetonu o gęstości 1000 1200 kg/m³, wytrzymałości 6 15 MPa i współczynniku przewodzenia ciepła zbliżonym do λ = 0,3 W/mK, która służy do powiązania obudowy wstępnej 5 z górotworem 1, a jednocześnie stanowi pierwszą warstwę izolacji cieplnej zamrożonego górotworu 1. W tak przygotowanym szybie 2 przystępuje się do wykonania obudowy ostatecznej 8 żelbetowej, wykonanej na bazie samozagęszczalnych betonów wysokowytrzymałych składających się z cementu wysokiej klasy wytrzymałości rzędu 42,5, wypełniacza stanowiącego kruszywo o uziarnieniu do 0,016 m ze skał magmowych z dodatkiem mikro wypełniacza np. mikrokrzemionki i superplastyfikatorów, zapewniających uzyskanie betonu o wytrzymałości mechanicznej zbliżonej do 120 MPa. W trakcie wykonywania obudowy ostatecznej 8 w szybie 2 utrzymuje się temperaturę powietrza dodatnią, zbliżoną do +5°C, co zapewnia dobre warunki do wiązania betonu.

Przedstawiony przykład wykonania nie wyczerpuje wszystkich możliwości, mieszczących się w granicach zastrzeżeń patentowych. Możliwym jest również, przed wykonaniem obudowy ostatecznej 8, wykonanie na obudowie wstępnej 5 dodatkowej warstwy hydroizolacyjnej chroniącej obudowę ostateczną 8 przed migracją wody po rozmrożeniu górotworu 1.

Claims (8)

1. Sposób wykonania obudowy szybu odcinkami z góry w dół w zamrożonym górotworze, zgodnie, z którym po wykonaniu zabioru przodka szybowego najpierw na urobionym odcinku wykonuje się obudowę wstępną, korzystnie z betonowych segmentów prefabrykowanych, następnie w przestrzeni za obudową wstępną wykonuje się betonową warstwę kontaktową wiążącą tą obudowę z zamrożonym górotworem, a w końcowej fazie wykonuje się żelbetową obudowę ostateczną, znamienny tym, że obudowę wstępną (5) wykonuje się z segmentów betonowych o bardzo niskiej przewodności cieplnej a warstwę kontaktową (7) wykonuje się z betonu lekkiego o bardzo niskim współczynniku przewodzenia ciepła.

2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że obudowę wstępną (5) wykonuje się z segmentów betonowych, na których wewnę trznej powierzchni, skierowanej ku przestrzeni szybu, nakłada się warstwę termoizolacyjną (6).

3. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwę termoizolacyjną (6) nakłada się na segmenty obudowy wstępnej (5) w trakcie jej prefabrykacji.

4. Sposób według zastrz. 3, znamienny tym, że w trakcie wykonywania obudowy wstępnej (5) i/lub w końcowej fazie jej wykonywania szczeliny i przestrzenie między segmentami obudowy wstępnej (5) wypełnia się plastycznym materiałem termoizolacyjnym.

5. Sposób według zastrz. 2, znamienny tym, że warstwę termoizolacyjną (6) nakłada się na wykonanej obudowie wstępnej (5).

6. Sposób według jednego z zastrz. 1 do 5, znamienny tym, że obudowę ostateczną (8) żelbetową wykonuje się z betonu wodoszczelnego o bardzo wysokiej wytrzymałości mechanicznej, wynoszącej w przybliżeniu około 120 MPa.

7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że do obudowy ostatecznej (8) żelbetowej używa się betonu samozagęszczalnego z cementu klasy minimum 42,5, wypełniacza stanowiącego kruszywo ze skał magmowych o uziarnieniu około 0,016 m z dodatkiem mikrokrzemionki, oraz superplastyfikatora i wody zarobowej.

8. Sposób według zastrz. 6 albo 7, znamienny tym, że co najmniej w trakcie wykonywania obudowy ostatecznej (8) żelbetowej utrzymuje się w przodku szybowym (4) temperaturę dodatnią, około 5°C.