Opis wzoru przemyslowego Przedmiotem wzoru przemyslowego jest slupek uliczny zwany równiez slupkiem ogrodzeniowym. Istote wzoru stanowi nowa postac przedmiotu przejawiajaca sie w jego ukladzie linii, konturów, ksztaltów i ornamentyce. Slupek posiada baze i glowice, które sa ze soba polaczone trzonem. Podstawe identyfikacji slupka stanowia cechy istotne podstawy i glowicy slupka, które odrózniaja go od innych znanych wzo- rów o tym samym przeznaczeniu. Trzy odmiany slupka wedlug wzoru przemyslowego zostaly przedstawione na rysunkach: fig. 1, fig. 4, fig. 5, fig. 6, fig. 7 - slupek w odmianie pierwszej; fig. 2, fig. 6, fig. 7, fig. 8, fig. 9, fig. 10 - slupek w odmianie drugiej; fig. 3, fig. 7, fig. 11, fig. 12, fig. 13 - slupek w odmianie trzeciej. Odmiana 1 Odmiana zwana dalej slupkiem jest przedstawiona na rysunku w widoku perspektywicznym (fig. 1) i w dwóch widokach: z przodu (fig. 4) oraz z góry (fig. 5) a takze widokach z przodu detali slupka: bazy (fig. 7) oraz glowicy (fig. 6). Slupek posiada baze (1), trzon (2) oraz glowice (3). Baza (1) przedstawiona na rysunku (fig. 7) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powsta- la z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysoko- sci do krótszego boku, czyli podstawy (a:b) wynoszacej 1,4:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluz- szy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy bazy (1) tworzy okrag o dlugosci promienia (b) odpowiadajacej dlugosci podstawy opisywanego wczesniej prostokata. Górna powierzchnie bazy (1) tworzy okrag o dlugosci promienia (c) stanowiacej 56% dlugosci promienia (b) dolnej podstawy. Polaczenie odcinków tworzacych opisywane promienie: dolnego (b) i górnego (c) utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i za- okraglenia opisywanego elementu. Od dolnego odcinka (b) biegnie pionowo pod katem prostym w odcinek (d) stanowiacy 15,3% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem wkleslym przechodzi w luk wypukly (e) biegnacy ku górze w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 25% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie niewiel- kim lukiem wypuklym (f) skierowanym ku górze i w kierunku osi obrotu konczacym sie na wysokosci stanowiacej 27,8% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, przechodzi w luk wklesly (g) skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 36,6% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi w „wybrzusze- nie" (h) skierowane na zewnatrz, utworzone z luku stanowiacego 45% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 44,5% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi delikatnym wyobleniem w odcinek pro- sty (i) nachylony do wewnatrz w kierunku osi obrotu pod katem (l) zblizonym do kata prostego, stano- wiacym 97,7% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 77,7% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne „wybrzu- szenie" (j) utworzone z luku stanowiacego 59,7% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 83,1% odcinka pionowego (a) okreslajacego calko- wita wysokosc bazy, z tego miejsca przechodzi delikatnym lukiem w delikatne paraboliczne wyoblenie (k) konczace sie na wysokosci stanowiacej 96,5% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, pionowym odcinkiem laczy sie z poziomym odcinkiem (c), który jest równoczesnie promieniem górnego okregu i którego dlugosc stanowi 56% dlugosci dolnego promienia (b) podstawy. Glowica (3) przedstawiona na rysunku (fig. 6) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia po- wstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wy- sokosci do krótszego, czyli podstawy (m:n) 2,3:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy glowicy (3) tworzy okrag o dlugosci promienia (o) odpowia- dajacej 74,2% dlugosci krótszej podstawy (n) opisywanego wczesniej prostokata. Górny element glo- wicy (3) to kula o dlugosci promienia (z) stanowiacej 31,4% dlugosci odcinka (m) stanowiacego wyso- kosc glowicy i bedacego osia obrotu. Polaczenie dolnego odcinka (o) i górnego okregu o okreslonym wczesniej promieniu (z) utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi obrotu tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia glowicy (3).PL 18780 3 Dolny poziomy odcinek (o) delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pio- nowy (p) konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlu- gosci odcinka pionowego (m) okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, na- stepnie odbija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem (q) zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego (m) okreslajacego calkowita wysokosc glowicy, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem (q) w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetryczne „wybrzuszenie" (r) utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% identycznych okregów posiadajacych wspólliniowy srodek i majacych równe promienie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka (m) bedacego osia symetrii i znajdujacego sie w odleglosci (n) równej krótszej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys glowicy, sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi (m) wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce (s) biegnacym w kierunku osi obrotu (m) ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, w odleglosci od osi obrotu (m) zblizonej do dlugosci promienia (o) tworzacego dolna powierzchnie podstawy glowicy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie (t) utworzone z pólokregu konczace sie na wysokosci sta- nowiacej 25,6% dlugosci pionowego odcinka (m) bedacego osia obrotu, stad delikatnym lukiem prze- chodzi w luk wypukly (u) o niewielkiej strzalce skierowany ku górze w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 34,2% dlugosci pionowego odcinka (m) bedacego osia obrotu, skad pólokregiem skierowanym do wewnatrz w kierunku osi obrotu, konczacym sie na wysokosci stanowia- cej 36,7% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, przechodzi w ostatnie wyoblenie (x) tworzace ostatni zaokraglony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 39,7% dlugosci od- cinka (m) bedacego osia obrotu, który w odleglosci (v) stanowiacej 38,9% dlugosci odcinka (n) two- rzacego dolna podstawe prostokata, w którym zawiera sie obrys figury plaskiej tworzacej po obrocie wokól osi (m) glowice, laczy sie delikatnym lukiem z obrysem okregu, który po obrocie wokól osi (m) tworzy kule zwienczajaca element glowicy. Te dwa elementy, baza (1) i glowica (3), polaczone sa ze soba elementem zwanym dalej trzo- nem (2), który posiada forme walca o promieniu podstawy (a'), którego dlugosc stanowi 49,1% dlugo- sci promienia (b) dolnej podstawy bazy slupka (1) i dowolnej wysokosci stosownej do wymogów, które musi spelniac slupek. Cechy istotne wzoru przemyslowego to elementy zwane baza slupka i glowica slupka. Baza to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w pro- stokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysokosci do krótszego boku, czyli podstawy wyno- szacej 1,4:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy bazy tworzy okrag o dlugosci promienia odpowiadajacej dlugosci podstawy opisywanego wczesniej prostokata. Górna powierzchnie bazy tworzy okrag o dlugosci pro- mienia stanowiacej 56% dlugosci promienia dolnej podstawy. Polaczenie odcinków tworzacych opisy- wane promienie: dolnego i górnego utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obro- cie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Od dolnego odcinka biegnie pionowo pod katem prostym w odcinek stanowiacy 15,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem wkleslym przechodzi w luk wypukly biegnacy ku górze w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 25% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie niewielkim lukiem wypuklym skierowanym ku górze i w kierunku osi obrotu konczacym sie na wysokosci stanowiacej 27,8% odcin- ka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, przechodzi w luk wklesly skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 36,6% odcinka pionowego okreslajace- go calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi w „wybrzuszenie" skierowane na zewnatrz, utwo- rzone z luku stanowiacego 45% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 44,5% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi delikatnym wyobleniem w odcinek prosty nachylony do wewnatrz w kierunku osi obrotu pod katem zblizonym do kata prostego, stanowiacym 97,7% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 77,7% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne „wybrzuszenie" utworzone z luku stanowiacego 59,7% okre- gu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 83,1%PL 18780 4 odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, z tego miejsca przechodzi delikatnym lukiem w delikatne paraboliczne wyoblenie konczace sie na wysokosci stanowiacej 96,5% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, pionowym odcinkiem laczy sie z poziomym od- cinkiem, który jest równoczesnie promieniem górnego okregu i którego dlugosc stanowi 56% dlugosci dolnego promienia podstawy. Glowica to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawiera- jacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysokosci do krótszego, czyli podstawy 2,3:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy glowicy tworzy okrag o dlugosci promienia odpowiadajacej 74,2% dlugosci krótszej podstawy opisy- wanego wczesniej prostokata. Górny element glowicy to kula o dlugosci promienia stanowiacej 31,4% dlugosci odcinka stanowiacego wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu. Polaczenie dolnego odcin- ka i górnego okregu o okreslonym wczesniej promieniu utworzone jest z prostych, luków i czesci okre- gów, które po obrocie wokól osi obrotu tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia glowicy. Dolny po- ziomy odcinek delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pionowy konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlugosci odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie odbija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc glowicy, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetryczne „wybrzuszenie" utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% identycznych okregów posiadajacych wspólliniowy srodek i majacych równe promienie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka bedacego osia symetrii i znajdujacego sie w odleglosci równej krótszej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys glowicy, sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pier- scien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokra- wedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce biegnacym w kierunku osi obrotu ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, w odleglosci od osi obrotu zblizonej do dlugosci promienia tworzacego dolna powierzchnie podstawy glowicy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie utworzone z pól- okregu konczace sie na wysokosci stanowiacej 25,6% dlugosci pionowego odcinka bedacego osia obrotu, stad delikatnym lukiem przechodzi w luk wypukly o niewielkiej strzalce skierowany ku górze w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 34,2% dlugosci pionowego odcinka bedacego osia obrotu, skad pólokregiem skierowanym do wewnatrz w kierunku osi obrotu, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 36,7% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, przechodzi w ostatnie wyoblenie tworzace ostatni zaokraglony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 39,7% dlugosci odcinka bedacego osia obrotu, który w odleglosci stanowiacej 38,9% dlugosci odcinka tworzacego dolna podstawe prostokata, w którym zawiera sie obrys figury plaskiej tworzacej po obro- cie wokól osi glowice, laczy sie delikatnym lukiem z obrysem okregu, który po obrocie wokól osi tworzy kule zwienczajaca element glowicy. Odmiana 2 Odmiana zwana dalej slupkiem jest przedstawiona na rysunku w widoku perspektywicznym (fig. 2) i w dwóch widokach: z przodu (fig. 8) oraz z góry (fig. 9), a takze widokach z przodu detalu redukcji (fig. 10). Slupek posiada baze (1), trzon o wiekszym promieniu (2a), redukcje (3), trzon o mniejszym promieniu (2b) oraz glowice (4). Baza (1) przedstawiona na rysunku (fig. 7) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powsta- la z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysoko- sci do krótszego boku, czyli podstawy (a:b) wynoszacej 1,4:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy bazy (1) tworzy okrag o dlugosci promienia (b) odpo- wiadajacej dlugosci podstawy opisywanego wczesniej prostokata. Górna powierzchnie bazy (1) tworzy okrag o dlugosci promienia (c) stanowiacej 56% dlugosci promienia (b) dolnej podstawy. Polaczenie odcinków tworzacych opisywane promienie: dolnego (b) i górnego (c) utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Od dolnego odcinka (b) biegnie pionowo pod katem prostym w odcinek (d) stanowiacyPL 18780 5 15,3% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem wkleslym przechodzi w luk wypukly (e) biegnacy ku górze w kierunku osi obrotu konczacy sie na wy- sokosci stanowiacej 25% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie niewielkim lukiem wypuklym (f) skierowanym ku górze i w kierunku osi obrotu konczacym sie na wy- sokosci stanowiacej 27,8% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, przecho- dzi w luk wklesly (g) skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stano- wiacej 36,6% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi w „wybrzuszenie" (h) skierowane na zewnatrz, utworzone z luku stanowiacego 45% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 44,5% odcinka pio- nowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi delikatnym wyobleniem w odcinek prosty (i) nachylony do wewnatrz w kierunku osi obrotu pod katem (l) zblizonym do kata prostego, stanowiacym 97,7% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 77,7% odcin- ka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne „wybrzuszenie" (j) utworzone z luku stanowiacego 59,7% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 83,1% odcinka pionowego (a) okre- slajacego calkowita wysokosc bazy, z tego miejsca przechodzi delikatnym lukiem w delikatne parabo- liczne wyoblenie (k) konczace sie na wysokosci stanowiacej 96,5% odcinka pionowego (a) okreslaja- cego calkowita wysokosc bazy, pionowym odcinkiem laczy sie z poziomym odcinkiem (c), który jest równoczesnie promieniem górnego okregu i którego dlugosc stanowi 56% dlugosci dolnego promienia (b) podstawy. Glowica (4) przedstawiona na rysunku (fig. 6) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia po- wstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wy- sokosci do krótszego, czyli podstawy prostokata (m:n) 2,3:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy glowicy (4) tworzy okrag o dlugosci promienia (o) odpowiadajacej 74,2% dlugosci krótszej podstawy (n) opisywanego wczesniej prostokata. Górny ele- ment glowicy (4) to kula o dlugosci promienia (z) stanowiacej 31,4% dlugosci odcinka (m) stanowiace- go wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu. Polaczenie dolnego odcinka (o) i górnego okregu o okreslonym wczesniej promieniu (z) utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi (m) tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Dolny pozio- my odcinek (o) delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pionowy (p) konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlugosci odcinka piono- wego (m) okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie odbija na ze- wnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem (q) zblizonym do polów- ki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego (m) okreslajacego cal- kowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra kra- wedz z wczesniejszym wyobleniem (q) w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetrycz- ne „wybrzuszenie" (r) utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% identycznych okregów posiadaja- cych wspólliniowy srodek i majacych równe promienie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka (m) bedacego osia symetrii i znajdujacego sie w odleglosci (n) rów- nej krótszej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys glowicy, sprawiajacych wrazenie pól- okregu, tworzace po obrocie wokól osi (m) wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowia- cej 16,6% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, konczace sie identycznym stycz- nym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce (s) biegnacym w kierunku osi obrotu (m) ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, w odleglosci od osi obrotu (m) zblizonej do dlugosci promienia (o) tworzacego dolna powierzchnie podstawy glowicy, nastepnie deli- katnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie (t) utworzone z pólokregu konczace sie na wyso- kosci stanowiacej 25,6% dlugosci pionowego odcinka (m) bedacego osia obrotu, stad delikatnym lu- kiem przechodzi w luk wypukly (u) o niewielkiej strzalce skierowany ku górze w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 34,2% dlugosci pionowego odcinka (m) bedacego osia obrotu, skad pólokregiem skierowanym do wewnatrz w kierunku osi obrotu, konczacym sie na wysokosci sta- nowiacej 36,7% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, przechodzi w ostatnie wy- oblenie (x) tworzace ostatni zaokraglony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 39,7% dlugosci odcinka (m) bedacego osia obrotu, który w odleglosci (v) stanowiacej 38,9% dlugosci odcinka (n) tworzacego dolna podstawe prostokata, w którym zawiera sie obrys figury plaskiej tworzacej po obro-PL 18780 6 cie wokól osi (m) glowice, laczy sie delikatnym lukiem z obrysem okregu, który po obrocie wokól osi (m) tworzy kule zwienczajaca element glowicy. Te dwa elementy slupka, baza (1) i glowica (4), polaczone sa ze soba elementem zwanym dalej trzonem (2), skladajacym sie z dwóch walców (2a, 2b) o odmiennych srednicach polaczonych ze soba elementem zwanym dalej redukcja (3), co zostalo przedstawione na rysunku (fig. 8). Pierwszy z wal- ców tworzacych trzon (2a) wychodzacy bezposrednio z bazy slupka (1) to walec o promieniu podsta- wy (a'), którego dlugosc stanowi 49,1% dlugosci promienia (b) dolnej podstawy bazy slupka (1) i wy- sokosci stosownej do wymogów, które musi spelniac slupek. Drugi walec tworzacy trzon slupka (2b) laczacy sie bezposrednio z glowica slupka (4) to walec o promieniu podstawy (b') mniejszym niz pro- mien podstawy (a') walca wychodzacego bezposrednio z bazy slupka (1), jego promien podstawy (b') stanowi 66,6% promienia podstawy (a') wiekszego walca (2a) a wysokosc jest stosowna do wymogów jakie musi spelniac slupek. Redukcja (3) przedstawiona na rysunku (fig. 10) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach boków dluzszego do krótszego (a":b") 1,5:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok (a") tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy redukcji (3) tworzy okrag o dlugosci promienia (a') równej dlugosci promienia grubszego trzonu slupka (2a), którego dlugosc stanowi 49,1% dlugosci promienia (b) dolnej podstawy bazy slupka (1). Górna powierzchnie redukcji (3) tworzy okrag o dlugosci promienia (c") stanowiacej 61,5% dlugosci krótszego boku prostokata (b"), w której zawiera sie figura plaska tworzaca po obrocie wokól osi powierzchnie redukcji (3). Polaczenie odcinków: dolnego (b") i górnego (c") utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi (a") tworza ozdobne zalamania i za- okraglenia redukcji (3). Od dolnego odcinka (a') biegnie na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz kie- runek gdzie znajduje sie os obrotu, luk bedacy czescia okregu (d") konczacy sie na wysokosci stano- wiacej 12% dlugosci odcinka pionowego (a") bedacego osia obrotu, nastepnie niewielkim lukiem two- rzacym ostra krawedz z wczesniejszym lukiem (d"), przechodzi stycznie w „wybrzuszenie" (e") utwo- rzone z luku zblizonego do pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi (a") wyoblony pierscien, koncza- cy sie na wysokosci stanowiacej 33,4% dlugosci odcinka pionowego (a") bedacego osia obrotu, kon- czace sie niewielkim lukiem, zblizonym do luku, który je rozpoczynal, tworzacym ostra krawedz z na- stepnym elementem (f'') majacym ksztalt luku wkleslego bedacego czescia okregu, który na 1/3 wyso- kosci tegoz elementu (f) laczy sie stycznie z odcinkiem prostym, nachylonym w kierunku osi obrotu pod katem (j") stanowiacym 96,6% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 60% dlu- gosci odcinka pionowego (a") bedacego osia obrotu, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolej- ne wybrzuszenie (g") utworzone z czesci okregu zblizonego do pólokregu, konczace sie na wysokosci stanowiacej 73,9% dlugosci odcinka pionowego (a") bedacego osia obrotu, nastepnie delikatnym lu- kiem przechodzi w luk wypukly (h") skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wy- sokosci stanowiacej 93,9% dlugosci odcinka pionowego (a") bedacego osia obrotu, nastepnie delikat- nym lukiem przechodzi w odcinek pionowy (i") laczacy sie delikatnym lukiem z odcinkiem poziomym (c") bedacym promieniem górnej powierzchni redukcji (3). Cechy istotne wzoru przemyslowego to elementy zwane baza slupka i glowica slupka. Baza to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w pro- stokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysokosci do krótszego boku, czyli podstawy wynosza- cej 1,4:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie pod- stawy bazy tworzy okrag o dlugosci promienia odpowiadajacej dlugosci podstawy opisywanego wcze- sniej prostokata. Górna powierzchnie bazy tworzy okrag o dlugosci promienia stanowiacej 56% dlugo- sci promienia dolnej podstawy. Polaczenie odcinków tworzacych opisywane promienie: dolnego i gór- nego utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Od dolnego odcinka biegnie pionowo pod katem prostym w odcinek stanowiacy 15,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem wkleslym przechodzi w luk wypukly biegnacy ku górze w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 25% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wy- sokosc bazy, nastepnie niewielkim lukiem wypuklym skierowanym ku górze i w kierunku osi obrotu konczacym sie na wysokosci stanowiacej 27,8% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wyso- kosc bazy, przechodzi w luk wklesly skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu konczacy sie na wy- sokosci stanowiacej 36,6% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi w „wybrzuszenie" skierowane na zewnatrz, utworzone z luku stanowiacego 45% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 44,5%PL 18780 7 odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi delikatnym wy- obleniem w odcinek prosty nachylony do wewnatrz w kierunku osi obrotu pod katem zblizonym do kata prostego, stanowiacym 97,7% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 77,7% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne „wybrzuszenie" utworzone z luku stanowiacego 59,7% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 83,1% odcinka pionowego okreslaja- cego calkowita wysokosc bazy, z tego miejsca przechodzi delikatnym lukiem w delikatne paraboliczne wyoblenie konczace sie na wysokosci stanowiacej 96,5% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, pionowym odcinkiem laczy sie z poziomym odcinkiem, który jest równoczesnie pro- mieniem górnego okregu i którego dlugosc stanowi 56% dlugosci dolnego promienia podstawy. Glowica to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawiera- jacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysokosci do krótszego, czyli podstawy prostokata 2,3:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy glowicy tworzy okrag o dlugosci promienia odpowiadajacej 74,2% dlugosci krótszej podsta- wy opisywanego wczesniej prostokata. Górny element glowicy to kula o dlugosci promienia stanowia- cej 31,4% dlugosci odcinka stanowiacego wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu. Polaczenie dol- nego odcinka i górnego okregu o okreslonym wczesniej promieniu utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Dolny poziomy odcinek delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pio- nowy konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlugosci odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie od- bija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetrycz- ne „wybrzuszenie" utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% identycznych okregów posiadajacych wspólliniowy srodek i majacych równe promienie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka bedacego osia symetrii i znajdujacego sie w odleglosci równej krótszej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys glowicy, sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworza- ce po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce biegnacym w kierunku osi obrotu ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, w odleglosci od osi obrotu zblizonej do dlugosci promienia tworzacego dolna powierzchnie podstawy glowicy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie utworzone z pólokregu konczace sie na wysokosci stanowiacej 25,6% dlugosci piono- wego odcinka bedacego osia obrotu, stad delikatnym lukiem przechodzi w luk wypukly o niewielkiej strzalce skierowany ku górze w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 34,2% dlugosci pionowego odcinka bedacego osia obrotu, skad pólokregiem skierowanym do wewnatrz w kierunku osi obrotu, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 36,7% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, przechodzi w ostatnie wyoblenie tworzace ostatni zaokraglony pierscien, kon- czacy sie na wysokosci stanowiacej 39,7% dlugosci odcinka bedacego osia obrotu, który w odleglosci stanowiacej 38,9% dlugosci odcinka tworzacego dolna podstawe prostokata, w którym zawiera sie obrys figury plaskiej tworzacej po obrocie wokól osi glowice, laczy sie delikatnym lukiem z obrysem okregu, który po obrocie wokól osi tworzy kule zwienczajaca element glowicy. Cecha istotna odmiany 2 wzoru przemyslowego jest element zwany redukcja laczacy ze soba dwuelementowy trzon slupka skladajacy sie z walców o odmiennych srednicach. Pierwszy z walców tworzacych trzon wychodzacy bezposrednio z bazy slupka to walec o promieniu podstawy, którego dlugosc stanowi 49,1% dlugosci promienia dolnej podstawy bazy slupka i wysokosci stosownej do wymogów, które musi spelniac slupek. Drugi walec tworzacy trzon slupka laczacy sie bezposrednio z glowica slupka to walec o pro- mieniu podstawy mniejszym niz promien podstawy walca wychodzacego bezposrednio z bazy slupka, jego promien podstawy stanowi 66,6% promienia podstawy wiekszego walca a wysokosc jest stosow- na do wymogów jakie musi spelniac slupek. Redukcja to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach boków dluzszego do krótszego 1,5:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata.PL 18780 8 Dolna powierzchnie podstawy redukcji tworzy okrag o dlugosci promienia równej dlugosci pro- mienia grubszego trzonu slupka, którego dlugosc stanowi 49,1% dlugosci promienia dolnej podstawy bazy slupka. Górna powierzchnie redukcji tworzy okrag o dlugosci promienia stanowiacej 61,5% dlugosci krótszego boku prostokata, w której zawiera sie figura plaska tworzaca po obrocie wokól osi po- wierzchnie redukcji. Polaczenie odcinków: dolnego i górnego utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, któ- re po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia redukcji. Od dolnego odcinka bie- gnie na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz kierunek gdzie znajduje sie os obrotu, luk bedacy cze- scia okregu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 12% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym lukiem, przechodzi stycznie w „wybrzuszenie" utworzone z luku zblizonego do pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 33,4% dlugosci odcinka pionowego be- dacego osia obrotu, konczace sie niewielkim lukiem, zblizonym do luku, który je rozpoczynal, tworza- cym ostra krawedz z nastepnym elementem majacym ksztalt luku wkleslego bedacego czescia okre- gu, który na 1/3 wysokosci tegoz elementu laczy sie stycznie z odcinkiem prostym, nachylonym w kierunku osi obrotu pod katem stanowiacym 96,6% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 60% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie utworzone z czesci okregu zblizonego do pólokregu, konczace sie na wysokosci stanowiacej 73,9% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, nastepnie deli- katnym lukiem przechodzi w luk wypukly skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 93,9% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, nastepnie delikat- nym lukiem przechodzi w odcinek pionowy laczacy sie delikatnym lukiem z odcinkiem poziomym be- dacym promieniem górnej powierzchni redukcji. Odmiana 3 Odmiana zwana dalej slupkiem jest przedstawiona na rysunku w widoku perspektywicznym (fig. 3) i w dwóch widokach: z przodu (fig. 11) oraz z góry (fig. 12) a takze widoku z przodu detalu glowicy wraz z ozdobnym pierscieniem (fig. 13). Slupek posiada baze (1), trzon (2a i 2b), ozdobny pierscien (3) oraz glowice (4). Baza (1) przedstawiona na rysunku (fig. 7) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powsta- la z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysoko- sci do krótszego boku, czyli podstawy (a.b) wynoszacej 1,4:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluz- szy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy bazy (1) tworzy okrag o dlugosci promienia (b) odpowiadajacej dlugosci podstawy opisywanego wczesniej prostokata. Górna powierzchnie bazy (1) tworzy okrag o dlugosci promienia (c) stanowiacej 56% dlugosci promienia (b) dolnej podstawy. Pola- czenie odcinków tworzacych opisywane promienie: dolnego (b) i górnego (c) utworzone jest z pro- stych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Od dolnego odcinka (b) biegnie pionowo pod katem prostym w odcinek (d) stanowiacy 15,3% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikat- nym lukiem wkleslym przechodzi w luk wypukly (e) biegnacy ku górze w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 25% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie niewielkim lukiem wypuklym (f) skierowanym ku górze i w kierunku osi obrotu konczacym sie na wysokosci stanowiacej 27,8% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, przechodzi w luk wklesly (g) skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 36,6% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie prze- chodzi w „wybrzuszenie" (h) skierowane na zewnatrz, utworzone z luku stanowiacego 45% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 44,5% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi delikatnym wyobleniem w odcinek prosty (i) nachylony do wewnatrz w kierunku osi obrotu pod katem (l) zblizo- nym do kata prostego, stanowiacym 97,7% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 77,7% odcinka pionowego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne „wybrzuszenie" (j) utworzone z luku stanowiacego 59,7% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 83,1% odcinka piono- wego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, z tego miejsca przechodzi delikatnym lukiem w delikatne paraboliczne wyoblenie (k) konczace sie na wysokosci stanowiacej 96,5% odcinka piono-PL 18780 9 wego (a) okreslajacego calkowita wysokosc bazy, pionowym odcinkiem laczy sie z poziomym odcin- kiem (c), który jest równoczesnie promieniem górnego okregu i którego dlugosc stanowi 56% dlugosci dolnego promienia (b) podstawy. Glowica (4) przedstawiona na rysunku (fig. 6) to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia po- wstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach boków dluzszego do krót- szego (m:n) 2,3:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok (m) tegoz prostokata. Dolna po- wierzchnie podstawy glowicy (4) tworzy okrag o dlugosci promienia (o) odpowiadajacej 74,2% dlugo- sci krótszej podstawy (n) opisywanego wczesniej prostokata. Górny element glowicy (4) to kula o dlu- gosci promienia (z) stanowiacej 31,4% dlugosci odcinka (m) stanowiacego wysokosc glowicy i beda- cego osia obrotu. Polaczenie dolnego odcinka (o) i górnego okregu o okreslonym wczesniej promieniu (z) utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi (m) tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Dolny poziomy odcinek (o) delikatnym lukiem beda- cym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pionowy (p) konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlugosci odcinka pionowego (m) okreslajacego calkowita wy- sokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie odbija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem (q) zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego (m) okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem (q) w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetryczne „wybrzuszenie" (r) utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% identycznych okregów posiadajacych wspólliniowy srodek i maja- cych równe promienie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka (m) bedacego osia symetrii i znajdujacego sie w odleglosci (n) równej krótszej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys glowicy, sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi (m) wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce (s) biegnacym w kierun- ku osi obrotu (m) ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka piono- wego (m) bedacego osia obrotu, w odleglosci od osi obrotu (m) zblizonej do dlugosci promienia (o) tworzacego dolna powierzchnie podstawy glowicy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie (t) utworzone z pólokregu konczace sie na wysokosci stanowiacej 25,6% dlugosci pio- nowego odcinka (m) bedacego osia obrotu, stad delikatnym lukiem przechodzi w luk wypukly (u) o niewielkiej strzalce skierowany ku górze w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stano- wiacej 34,2% dlugosci pionowego odcinka (m) bedacego osia obrotu, skad pólokregiem skierowanym do wewnatrz w kierunku osi obrotu, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 36,7% dlugosci odcinka pionowego (m) bedacego osia obrotu, przechodzi w ostatnie wyoblenie (x) tworzace ostatni zaokra- glony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 39,7% dlugosci odcinka (m) bedacego osia obrotu, który w odleglosci (v) stanowiacej 38,9% dlugosci odcinka (n) tworzacego dolna podstawe prostokata, w którym zawiera sie obrys figury plaskiej tworzacej po obrocie wokól osi (m) glowice, laczy sie delikatnym lukiem z obrysem okregu, który po obrocie wokól osi (m) tworzy kule zwienczaja- ca element glowicy. Od dolnej powierzchni glowicy (fig. 13) odchodzi w dól element trzonu (2b), który posiada forme walca o promieniu podstawy (a'), którego dlugosc stanowi 49,1% dlugosci promienia (b) dolnej pod- stawy bazy slupka (1) i wysokosci (u"), której stosunek do dlugosci promienia (u":a') wynosi 2:1. Poni- zej znajduje sie ozdobny pierscien (3), przedstawiony wraz z glowica na rysunku (fig. 13), który jest bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prosto- kacie o proporcjach boków wysokosci do podstawy (m":n") wynoszacych 0,58:1, dookola osi obrotu, która stanowi wysokosc (m") tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy ozdobnego pierscienia (3) tworzy okrag o dlugosci promienia (o") odpowiadajacej 74,2% dlugosci podstawy (n") opisywanego wczesniej prostokata. Dolny poziomy odcinek (o") delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pionowy (p") konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stano- wiacej 3,6% dlugosci odcinka pionowego (m) okreslajacego calkowita wysokosc glowicy slupka, na- stepnie odbija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem (q") zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego (m) okreslajacego calkowita wysokosc glowicy, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem (q") w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetryczne „wybrzuszenie" (r") utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% identycznych okregów posiadajacychPL 18780 10 wspólliniowy srodek i majacych równe promienie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka (m") i znajdujacego sie w odleglosci (n") równej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys ozdobnego pierscienia (3), sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci od- cinka pionowego (m), konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce (s") biegnacym w kierun- ku osi obrotu ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego (m), w odleglosci od osi obrotu zblizonej do dlugosci promienia (o") tworzacego dolna powierzchnie podstawy ozdobnego pierscienia, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie (t") konczace ozdobny pierscien (3), w odleglosci od osi symetrii zblizonej do dlugosci promienia (o") dol- nej powierzchni podstawy ozdobnego pierscienia. Wszystkie elementy, baza (1) ozdobny pierscien (3) i glowica (4), polaczone sa ze soba ele- mentem zwanym dalej trzonem (2a, 2b), który posiada forme walca o promieniu podstawy (a'), którego dlugosc stanowi 49,1% dlugosci promienia (b) dolnej podstawy bazy slupka (1), wysokosc (u") górne- go walca (2b) jest okreslona przez jej stosunek do dlugosci promienia tegoz walca (u":a') i wynosi 2:1, natomiast wysokosc dolnego walca zalezna jest od wymogów, które musi spelniac slupek. Cechy istotne wzoru przemyslowego to elementy zwane baza slupka i glowica slupka. Baza to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w pro- stokacie o proporcjach dluzszego boku, czyli wysokosci do krótszego boku, czyli podstawy wynosza- cej 1,4:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie pod- stawy bazy tworzy okrag o dlugosci promienia odpowiadajacej dlugosci podstawy opisywanego wcze- sniej prostokata. Górna powierzchnie bazy tworzy okrag o dlugosci promienia stanowiacej 56% dlugo- sci promienia dolnej podstawy. Polaczenie odcinków tworzacych opisywane promienie: dolnego i gór- nego utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Od dolnego odcinka biegnie pionowo pod katem prostym w odcinek stanowiacy 15,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem wkleslym przechodzi w luk wypukly biegnacy ku górze w kierunku osi obrotu konczacy sie na wysokosci stanowiacej 25% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wy- sokosc bazy, nastepnie niewielkim lukiem wypuklym skierowanym ku górze i w kierunku osi obrotu konczacym sie na wysokosci stanowiacej 27,8% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wyso- kosc bazy, przechodzi w luk wklesly skierowany ku górze i w kierunku osi obrotu konczacy sie na wy- sokosci stanowiacej 36,6% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi w „wybrzuszenie" skierowane na zewnatrz, utworzone z luku stanowiacego 45% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 44,5% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie przechodzi delikatnym wy- obleniem w odcinek prosty nachylony do wewnatrz w kierunku osi obrotu pod katem zblizonym do kata prostego, stanowiacym 97,7% kata prostego, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 77,7% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne „wybrzuszenie" utworzone z luku stanowiacego 59,7% okregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczace sie na wysokosci stanowiacej 83,1% odcinka pionowego okreslaja- cego calkowita wysokosc bazy, z tego miejsca przechodzi delikatnym lukiem w delikatne paraboliczne wyoblenie konczace sie na wysokosci stanowiacej 96,5% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc bazy, pionowym odcinkiem laczy sie z poziomym odcinkiem, który jest równoczesnie pro- mieniem górnego okregu i którego dlugosc stanowi 56% dlugosci dolnego promienia podstawy. Glowica to bryla obrotowa ograniczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawiera- jacej sie w prostokacie o proporcjach boków dluzszego do krótszego 2,3:1, dookola osi obrotu, która stanowi dluzszy bok tegoz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy glowicy tworzy okrag o dlugosci promienia odpowiadajacej 74,2% dlugosci krótszej podstawy opisywanego wczesniej prostokata. Gór- ny element glowicy to kula o dlugosci promienia stanowiacej 31,4% dlugosci odcinka stanowiacego wysokosc glowicy i bedacego osia obrotu. Polaczenie dolnego odcinka i górnego okregu o okreslonym wczesniej promieniu utworzone jest z prostych, luków i czesci okregów, które po obrocie wokól osi tworza ozdobne zalamania i zaokraglenia opisywanego elementu. Dolny poziomy odcinek delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pionowy konczacy sie identycznym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlugosci odcinka pionowego okreslajacego calkowita wy- sokosc glowicy i bedacego osia obrotu, nastepnie odbija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosciPL 18780 11 stanowiacej 8,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc glowicy i bedacego osia ob- rotu, nastepnie niewielkim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem w ksztalcie polówki paraboli, przechodzi stycznie w symetryczne „wybrzuszenie" utworzone z dwóch luków sta- nowiacych 21% identycznych okregów posiadajacych wspólliniowy srodek i majacych równe promie- nie, polaczonych niewielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka bedacego osia symetrii i znajdujacego sie w odleglosci równej krótszej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys glowicy, sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczynal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce biegnacym w kierunku osi obrotu ku górze, kon- czacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, w odleglosci od osi obrotu zblizonej do dlugosci promienia tworzacego dolna powierzchnie podstawy glowicy, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie utworzone z pólokregu kon- czace sie na wysokosci stanowiacej 25,6% dlugosci pionowego odcinka bedacego osia obrotu, stad delikatnym lukiem przechodzi w luk wypukly o niewielkiej strzalce skierowany ku górze w kierunku osi obrotu, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 34,2% dlugosci pionowego odcinka bedacego osia obrotu, skad pólokregiem skierowanym do wewnatrz w kierunku osi obrotu, konczacym sie na wyso- kosci stanowiacej 36,7% dlugosci odcinka pionowego bedacego osia obrotu, przechodzi w ostatnie wyoblenie tworzace ostatni zaokraglony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 39,7% dlugosci odcinka bedacego osia obrotu, który w odleglosci stanowiacej 38,9% dlugosci odcinka two- rzacego dolna podstawe prostokata, w którym zawiera sie obrys figury plaskiej tworzacej po obrocie wokól osi glowice, laczy sie delikatnym lukiem z obrysem okregu, który po obrocie wokól osi tworzy kule zwienczajaca element glowicy. Cecha istotna odmiany 3 wzoru przemyslowego jest element zwany redukcja odchodzacy w dól od dolnej powierzchni glowicy, który posiada forme walca o promieniu podstawy, którego dlu- gosc stanowi 49,1% dlugosci promienia dolnej podstawy bazy slupka i wysokosci, której stosunek do dlugosci promienia wynosi 2:1. Ponizej znajduje sie ozdobny pierscien, który jest bryla obrotowa ogra- niczona powierzchnia powstala z obrotu figury plaskiej zawierajacej sie w prostokacie o proporcjach boków wysokosci do podstawy wynoszacych 0,58:1, dookola osi obrotu, która stanowi wysokosc te- goz prostokata. Dolna powierzchnie podstawy ozdobnego pierscienia tworzy okrag o dlugosci promie- nia odpowiadajacej 74,2% dlugosci podstawy opisywanego wczesniej prostokata. Dolny poziomy od- cinek delikatnym lukiem bedacym 1/4 okregu przechodzi w odcinek pionowy konczacy sie identycz- nym lukiem bedacym 1/4 okregu na wysokosci stanowiacej 3,6% dlugosci odcinka pionowego okresla- jacego calkowita wysokosc glowicy slupka, nastepnie odbija na zewnatrz, w kierunku przeciwnym niz os obrotu i ku górze wkleslym wyobleniem zblizonym do polówki paraboli konczacej sie na wysokosci stanowiacej 8,3% odcinka pionowego okreslajacego calkowita wysokosc glowicy, nastepnie niewiel- kim lukiem tworzacym ostra krawedz z wczesniejszym wyobleniem w ksztalcie polówki paraboli, prze- chodzi stycznie w symetryczne „wybrzuszenie" utworzone z dwóch luków stanowiacych 21% iden- tycznych okregów posiadajacych wspólliniowy srodek i majacych równe promienie, polaczonych nie- wielkim odcinkiem stycznym do nich, równoleglym do odcinka i znajdujacego sie w odleglosci równej podstawie prostokata, w którym zawiera sie obrys ozdobnego pierscienia, sprawiajacych wrazenie pólokregu, tworzace po obrocie wokól osi wyoblony pierscien, konczacy sie na wysokosci stanowiacej 16,6% dlugosci odcinka pionowego, konczace sie identycznym stycznym lukiem, którym sie rozpoczy- nal, a który tworzy ostrokrawedziowe polaczenie z wkleslym lukiem o niewielkiej strzalce biegnacym w kierunku osi obrotu ku górze, konczacym sie na wysokosci stanowiacej 22,8% dlugosci odcinka pionowego, w odleglosci od osi obrotu zblizonej do dlugosci promienia tworzacego dolna powierzchnie podstawy ozdobnego pierscienia, nastepnie delikatnym lukiem przechodzi w kolejne wybrzuszenie konczace ozdobny pierscien, w odleglosci od osi symetrii zblizonej do dlugosci promienia dolnej po- wierzchni podstawy ozdobnego pierscienia.PL 18780 12 Ilustracja wzoruPL 18780 13PL 18780 14PL 18780 15PL 18780 16 Departament Wydawnictw UP RP PL PL PL PL PL