PL187270B1 - Rura z tworzywa polimerowego - Google Patents

Abstract

1. Rura z tworzywa polimerowego do umieszczania w niej elementów wciaga- nych, jak kable, swiatlowody, rury i te- mu podobne, której wewnetrzna powierz- chnia ma strukture w postaci rozdzielo- nych rowkami zeber, znamienna tym, ze wewnetrzna, gladka powierzchnia rury jest podzielona na segmenty (11), stano- wiace czesc gladkiej wewnetrznej po- wierzchni rury, oddzielone od siebie umie- szczonymi pomiedzy segmentami (11) rowkami (12), przy czym stosunek wy- miarów segmentów (11) i rowków (12) wynosi od 1,5:1 do 5:1. F ig . 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest rura z tworzywa polimerowego.

Rury takie stosuje się do umieszczania w nich elementów wciąganych, jak kable, światłowody, rury i temu podobne, przy czym wewnętrzny obwód rury ma strukturę żebrową.

Tego typu rura jest znana z niemieckiego zgłoszenia patentowego nr DE 38 02 493 Cl. Wewnętrzna powierzchnia tej rury ma własności poślizgowe. W tym celu rura jest zbudowana z dwóch współosiowych warstw polimerowych. Wewnętrzna, cieńsza warstwa polimerowa zawiera przy tym określoną ilość dodatków, zmniejszających tarcie. Ma ona ponadto strukturę żebrową, w której osadzone są te dodatki. Wciągane w tę rurę kable lub podobne elementy ślizgają się przy tym po wierzchołkach wyprofilowania, a ich poślizg jest ułatwiony przez dodatki, znajdujące się w warstwie wewnętrznej.

Z niemieckiego zgłoszenia patentowego nr DE 38 30 942 C2 znana jest inna rura z tworzywa sztucznego, przeznaczona do umieszczania elementów wciąganych. Rura ta zawiera warstwę wewnętrzną, do której podczas wytwarzania dodaje się środek poślizgowy w postaci oleju silikonowego. Ta wewnętrzna warstwa rury ma wewnętrzne wyprofilowanie w postaci żeber o przekroju trójkątnym, trapezowym lub falistym.

Inne rury tego typu różnią się kierunkiem żeber poślizgowych, jak opisano w niemieckim zgłoszeniu patentowym nr DE 35 29 541 Al, lub geometrią żeber, jak opisano na przykład w niemieckim zgłoszeniu patentowym nr DE 35 39 304.

Ze stanu techniki znane są również rury o gładkiej powierzchni wewnętrznej, które przy wciąganiu kabli za pomocą windy motorowej zapewniają optymalne współczynniki tarcia przy minimalnym zużyciu kabla.

Rury o żłobkowanej powierzchni wewnętrznej, znane ze stanu techniki, zapewniają natomiast lepsze współczynniki tarcia przy wdmuchiwaniu lekkich kabli współosiowych oraz kabli szklanych i temu podobnych. Istotną wadą tego rozwiązania jest jednak zwiększenie zużycia płaszcza kabla lub żeber rury. Jeżeli na przykład żebra rury ochronnej są wykonane z twardego tworzywa polimerowego, wówczas zwiększa się zużycie płaszcza kabla. Jeżeli natomiast żebra na obwodzie rury są wykonane z miękkiego tworzywa polimerowego, wówczas przy wciąganiu kabli zwiększa się zużycie żeber rury. W każdym przypadku zużycie jest niekorzystne, ponieważ oderwane cząstki polimerowe pozostają wewnątrz rury i mogą tam osadzać się w dowolnym miejscu, przy czym żłobki leżące pomiędzy żebrami są wypełniane luźnymi cząstkami polimerowymi, które w tej postaci mogą działać jak hamulec przy wciąganiu kabli.

Celem wynalazku jest połączenie niewielkiego tarcia ślizgowego i niewielkiego zużycia płaszcza kabla w rurze o gładkich powierzchniach wewnętrznych z zaletami rur kablowych o żłobkowanych powierzchniach wewnętrznych przy wdmuchiwaniu kabli z włókien szklanych i lekkich kabli współosiowych.

187 270

Rura z tworzywa polimerowego do umieszczania w niej elementów wciąganych, jak kable, światłowody, rury i temu podobne, której wewnętrzna powierzchnia ma strukturę w postaci rozdzielonych rowkami żeber, według wynalazku charakteryzuje się tym, że wewnętrzna, gładka powierzchnia rury jest podzielona na segmenty, stanowiące części gładkiej wewnętrznej powierzchni rury, oddzielone od siebie umieszczonymi pomiędzy segmentami rowkami, przy czym stosunek wymiarów segmentów i rowków wynosi od 1,5:1 do 5:1.

Korzystnie wewnętrzna powierzchnia rury z segmentami, oddzielonymi rowkami, stanowi warstwę z twardego tworzywa polimerowego.

Segmenty stanowią przy tym części gładkiej wewnętrznej powierzchni rury, to znaczy nie tworzą ostrych lub zaokrąglonych kształtów żeber. Wdmuchiwany kabel przylega zatem podczas procesu wdmuchiwania do odpowiedniej części gładkiej wewnętrznej powierzchni rury, przy czym przyleganie to jest liniowe. W ten sposób osiągnięte jest minimum tarcia ślizgowego i zużycia płaszcza kabla, charakterystyczne dla rur o całkowicie gładkiej powierzchni wewnętrznej, należących do stanu techniki.

Usytuowanie według wynalazku rowków, ukształtowanych pomiędzy obszarami gładkiej wewnętrznej powierzchni rury zapewnia stałe wnikanie wdmuchiwanego sprężonego powietrza pod kabel i wytwarzanie poduszki powietrznej pod kablem. Dzięki temu przedmiot wynalazku łączy w sobie zalety rur ochronnych, żłobkowanych od wewnątrz, z zaletami rur ochronnych o gładkiej powierzchni wewnętrznej.

Odpowiedni stosunek wielkości segmentów i rowków, wynoszący według wynalazku od 1,5:1 do 5:1, umożliwia wdmuchiwanie w rury ochronne kabli o różnych średnicach przy zachowaniu zalet wynalazku w postaci minimalnego zużycia i dużej długości elementów wdmuchiwanych.

W korzystnej postaci wykonania wewnętrzna część rury z oddzielonymi rowkami segmentami stanowi warstwę z twardego tworzywa polimerowego. W przypadku takiej wielowarstwowej budowy przekroju ścianki rury, rurę wewnętrzną w obszarze segmentów i rowków wytwarza się metodą wyciskania z twardego polietylenu o dużej gęstości. Środek ten pozwala na dalsze zmniejszenie tarcia ślizgowego, a zatem również zużycia płaszcza kabla przy styku wdmuchiwanego kabla ze stosunkowo dużą powierzchnią przylegania segmentu gładkiej wewnętrznej powierzchni rury.

Ukształtowana według wynalazku wewnętrzna powierzchnia rury ochronnej łączy w optymalny sposób pozytywne cechy rury ochronnej o gładkiej powierzchni wewnętrznej z zaletami rury ochronnej o powierzchni wewnętrznej, wyprofilowanej w kształcie żeber. Zmniejszone tarcie ślizgowe, charakterystyczne dla gładkiej powierzchni wewnętrznej zapewnia tu - dzięki segmentom - minimalne zużycie płaszcza kabla, zaś rowki wspierają tworzenie poduszki powietrznej pod kablem, co znacznie zwiększa możliwą do wciągnięcia długość kabla.

Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia rurę ochronną z wciągniętymi kablami w przekroju poprzecznym, zaś fig. 2a, 2b, 2c - proporcje wymiarowe segmentu i rowka w różnych przykładach wykonania.

Figura 1 ukazuje rurę ochronną 1 o jednowarstwowym przekroju ścianki. Na wewnętrznym obwodzie rury rozmieszczone są równomiernie segmenty 11, oddzielone od siebie rowkami 12.

W prześwicie 13 rury ochronnej 1 umieszczone są kable 2, 3 o różnych przekrojach. Kabel 2 ma przykładowo średnicę d równą 12 mm, natomiast kabel 3 ma średnicę równą 20 mm. Kabel 2 spoczywa przy tym na segmentach 11', zasłaniając rowek 12'. Przy wdmuchiwaniu sprężonego powietrza przedostaje się ono także do rowka 12', co powoduje wciągnięcie kabla 2 w prześwit 13 rury ochronnej 1 umieszczenie jej na poduszce powietrznej. Proces ten jest dodatkowo wspierany powietrzem, płynącym przez sąsiednie rowki 12 wzdłuż kabla 2. W ten sposób zminimalizowane zostaje zużycie płaszcza kabla, zaś zastosowane sprężone powietrze jest optymalnie wykorzystane do transportu kabla 2 w prześwicie 13 rury ochronnej 1.

W przypadku kabla 3 proces przebiega analogicznie. Kabel 3 spoczywa całkowicie na segmentach 11', co jest oczywiste z uwagi na jego większy przekrój w porównaniu z kablem 2.

187 270

Sprężone powietrze z rowków 12' i 12 wprowadza kabel 3 - jak to opisano w odniesieniu do kabla 2 - do prześwitu 13 rury ochronnej. Ruch ten jest wsparty dodatkowo strumieniem powietrza z rowków 12', płynącym wzdłuż płaszcza kabla 3, polepszając w ten sposób unoszenie kabla 3.

Figura 2a, 2b, 2c ukazują stosunek wielkości segmentu 11 do wielkości rowka 12, w różnych przykładach wykonania. Na fig. 2a stosunek ten wynosi 1,5:1. Stosuje się go korzystnie jedynie tam, gdzie w rury ochronne wciągane są kable o dużej średnicy.

Na fig. 2b stosunek segmentu 11 do rowka 12 wynosi 2:1. Również tę proporcję stosuje się korzystnie tylko wówczas, gdy wciągane są kable o większych średnicach. Dla obu powyższych proporcji, w przypadku kabli o mniejszych średnicach powietrze nośne nie podchodziłoby z reguły pod kabel, jak to ma miejsce w sytuacji optymalnej, lecz opływałoby z boku płaszcz kabla, w związku z czym wymagane do procesu działanie unoszące byłoby niedostateczne.

Na fig. 2c i 2d proporcje wymiarowe wynoszą3:1 i 5:1.

Przy tych proporcjach również kable o mniejszych średnicach można wciągać w optymalny sposób w prześwit 13 rury ochronnej 3, ponieważ dzięki takim stosunkom wymiarowym strumień powietrza z rowków 12 przedostaje się bezpośrednio pod kabel, optymalizując działanie unoszące.

Segmenty 11 według wynalazku wraz z rozdzielającymi je rowkami 12 mogą mieć zmienny kierunek. Mogą one być na całej długości rury ochronnej 1 ustawione osiowo, względnie ukształtowane na wewnętrznej powierzchni rury ochronnej 1 spiralnie, łukowo lub w inny sposób.

187 270

Fig. 2

187 270

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz.

Cena 2,00 zł.

Claims (2)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Rura z tworzywa polimerowego do umieszczania w niej elementów wciąganych, jak kable, światłowody, rury i temu podobne, której wewnętrzna powierzchnia ma strukturę w postaci rozdzielonych rowkami żeber, znamienna tym, że wewnętrzna, gładka powierzchnia rury jest podzielona na segmenty (11), stanowiące część gładkiej wewnętrznej powierzchni rury, oddzielone od siebie umieszczonymi pomiędzy segmentami (11) rowkami (12), przy czym stosunek wymiarów segmentów (11) i rowków (12) wynosi od 1,5:1 do5:1.
2. 2. Rura według zastrz. 1, znamienna tym, że wewnętrzna powierzchnia rury z segmentami (11), oddzielonymi rowkami (12), stanowi warstwę z twardego tworzywa polimerowego.