PL184389B1

PL184389B1 - Sposób wytwarzania wyrobu chłonnego

Info

Publication number: PL184389B1
Application number: PL95319656A
Authority: PL
Inventors: Thami Chihani; Anders Silfverstrand
Original assignee: Sca Moelnlycke Ab
Priority date: 1994-10-27
Filing date: 1995-09-27
Publication date: 2002-10-31
Also published as: GB2294397A; SK46497A3; CZ118597A3; US5885266A; CO4480016A1; TW286280B; ZA958626B; WO1996013283A1; IL115494A; PL319656A1; SE503798C2; GB2294397B; EP0788379A1; TNSN95104A1; GB9519934D0; SE9403689D0; AU689970B2; TR199501288A2; NZ295271A; AU3860595A

Abstract

1. Sposób wytwarzania wyrobu chlonnego takiego jak pielucha, wklad zabezpiecza- jacy przed spontanicznym wydalaniem lub podpaska higieniczna, zawierajacego przepusz- czalna dla plynów warstwe zewnetrzna, nieprzepuszczalna dla plynów podkladke, wklad chlonny oraz warstwe kleju topliwego, przy czym wklad chlonny umieszcza sie pomiedzy przepuszczalna dla plynów warstwa zewnetrzna i nieprzepuszczalna dla plynów podklad- ka, znamienny tym, ze przepuszczalna dla plynów warstwe zewnetrzna laczy sie bezpo- srednio z wkladem chlonnym za pomoca warstwy kleju hydrofilowego, korzystnie hydro- filowego kleju topliwego stanowiacego pierwotnie polimeryczny klej hydrofobowy, który modyfikuje sie przed nalozeniem do postaci kleju hydrofilowego nadajac mu wlasciwosci hydrofilowe. PL PL PL PL PL PL PL

Description

Wynalazek dotyczy sposobu wytwarzania wyrobu chłonnego, w szczególności takiego jak pielucha, wkład zabezpieczający przed spontanicznym wydalaniem lub podpaska higieniczna, a także stosowania kleju hydrofilowego do wytwarzania wyrobów chłonnych.

Znane jest stosowanie klejów hydrofitowych na przykład, z opisu patentowego nr EP-A 1,297,769. Ujawniono w nim skład kleju hydrofilowego, który można wygodnie stosować w wyrobach do mocowania na skórze, na przykład w bandażach.

W amerykańskim opisie patentowym nr 4,785,030, ujawniono substancję lateksową która, po usunięciu z niej fazy ciekłej, tworzy błonę o hydrofitowej powierzchni. Tę lateksową substancję można stosować jako klej do wyrobów papierowych przypominających tkaninę.

Znane są wyroby chłonne takie jak pielucha, wkład zabezpieczający przed spontanicznym wydalaniem lub podpaska higieniczna, w których w skład warstwy wierzchniej wchodzi zazwyczaj materiał włókninowy, zwykle hydrofobowy. W celu umożliwienia płynowi, takiemu jak mocz lub płyn menstruacyjny, przepływu przez tę zewnętrzną warstwę, warstwę włókninową obrabia się za pomocą środka powierzchniowo czynnego, nadając mu właściwości hydrofilowe. Warunkiem uznania materiału za hydrofitowy jest jego kąt zwilżenia wynoszący poniżej 90°. Wielokrotne zwilżanie materiału powoduje wymywanie środka powierzchniowo czynnego, w wyniku czego materiał powierzchniowy staje się hydrofobowy. Utrudnia to płynowi przepływ przez warstwę powierzchniową

184 389

W znanych wyrobach chłonnych warstwę zewnętrzną zazwyczaj mocuję się do wkładu chłonnego za pomocą kleju topliwego. Klej ten jest hydrofobowy. Jednym z celów wynalazku jest rozwiązanie problemu wymywania środków powierzchniowo czynnych z warstwy zewnętrznej, a tym samym uniemożliwiania cieczy przepływu przez tę warstwę.

Sposób wytwarzania wyrobu chłonnego takiego jak pielucha, wkład zabezpieczający przed spontanicznym wydalaniem lub podpaska higieniczna, zawierającego przepuszczalną dla płynów warstwę zewnętrzną, nieprzepuszczalną dla płynów podkładkę, wkład chłonny oraz warstwę kleju topliwego, przy czym wkład chłonny umieszcza się pomiędzy przepuszczalną dla płynów warstwą zewnętrzną i nieprzepuszczalną dla płynów podkładką, według wynalazku charakteryzuje się tym, że przepuszczalną dla płynów warstwę zewnętrzną łączy się bezpośrednio z wkładem chłonnym za pomocą warstwy kleju hydrofitowego, korzystnie hydrofilowego kleju topliwego stanowiącego pierwotnie polimeryczny klej hydrofobowy, który modyfikuje się przed nałożeniem do postaci kleju hydrofitowego nadając mu właściwości hydrofitowe.

Korzystnie, klej hydrofobowy, w szczególności klej topliwy, modyfikuje się przez dodanie środka powierzchniowo czynnego.

Korzystnie, modyfikuje się klej hydrofobowy, tak że szczepi się grupę hydrofitową na polimerze hydrofobowym.

Korzystnie, stosuje się klej hydrofitowy, który jest klejem topliwym na osnowie skrobi.

Korzystnie, łączy się przepuszczalną dla płynów warstwę zewnętrzną z wkładem chłonnym przy pomocy ciągłej warstwy kleju hydrofitowego.

Korzystnie, łączy się warstwę zewnętrzną z wkładem chłonnym przy pomocy kleju hydrofitowego nałożonego według określonego wzoru.

Korzystnie, stosuje się wzór w postaci punktowej.

Korzystnie, stosuje się wzór w postaci pasków lub kwadratów.

Korzystnie, warstwę kleju hydrofitowego nanosi się tylko w obszarze zwilżania.

Zaleta rozwiązania według wynalazku polega na eliminacji bariery hydrofobowej tworzonej przez hydrofobowe kleje topliwe w znanych ze stanu techniki wyrobach chłonnych, a także rozwiązanie typowego problemu w wyrobach chłonnych, którym jest odłączanie się zewnętrznych warstw od wkładu chłonnego już po jednorazowym zwilżeniu. Problem ten rozwiązano według wynalazku łącząc warstwę zewnętrzną z wkładem chłonnym za pomocą kleju hydrofitowego, co pozwala zachować powierzchnię hydrofitową, która ma w dalszym ciągu umożliwiać płynowi przepływ przez siebie, pomimo wielokrotnego zwilżania. W takich przypadkach zastosowany klej hydrofitowy pełni rolę ogniwa łączącego umożliwiającego ciągły transport płynów.

Wynalazek w przykładach wykonania objaśniono na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia przebieg doświadczenia dotyczący wyrobu wykonanego sposobu według wynalazku, fig. 2 - płytkę przelotową do wyznaczania przepuszczalności badanego wyrobu, fig. 3 - przykład sposobu nakładania kleju hydrofitowego na pieluchę w układzie punktowym, fig. 4 przykład sposobu nakładania kleju hydrofitowego na pieluchę w układzie paskowym, fig. 5 przykład sposobu nakładania kleju na pieluchę w punkcie jej zwilżania, fig. 6 i 7 - wynik testu odprowadzania płynu z włókniny obrobionej środkiem powierzchniowo czynnym według wynalazku, fig. 8 i 9 -wynik testu odprowadzania płynu z włókniny nie obrobionej środkiem powierzchniowo czynnym znanej ze stanu techniki, fig. 10 i 11 - wyniki testów powtarzalnego przelotowego przepływu płynu przez włókninę obrobioną środkiem powierzchniowo czynnym według wynalazku, fig. 12 i 13 - wyniki testów powtarzalnego przelotowego przepływu płynu przez włókninę nie obrobioną środkiem powierzchniowo czynnym znaną, ze stanu techniki, fig. 14 - wyniki uzyskane podczas pomiaru kątów zwilżenia kleju.

W sposobie wytwarzania wyrobu chłonnego według wynalazku, łączy się bezpośrednio przepuszczalną dla płynów warstwę zewnętrzną z wkładem chłonnym przy pomocy kleju hydrofitowego. Jako klej hydrofitowy, w korzystnym przykładzie wykonania stosuje się klej dyspersyjny, albo klej hydrofobowy, w korzystnym przykładzie wykonania topliwy, który modyfikuje się nadając mu właściwości hydrofitowe. Jedną z zalet zmodyfikowanego kleju topliwego jest eliminacja, w procesie wytwarzania wyrobu chłonnego, etapu przechodzenia

184 389 wody w parę, jaki ma miejsce w kleju dyspersyjnym. Klej topliwy, korzystnie modyfikuje się szczepiąc inny polimer hydrofobowy, albo w innym przykładzie wykonania dodając środek powierzchniowo czynny do innego hydrofobowego kleju topliwego lub też w kolejnym przykładzie wykonania stosując skrobię jako substancję osnowową kleju topliwego.

Klej topliwy na osnowie polimeru szczepionego stosowany w korzystnym przykładzie wykonania według wynalazku zawiera, 75-85 procent wagowych kopolimeru szczepionego i 15-25 procent wagowych środka klejącego. W skład kopolimeru szczepionego wchodzi 40-80 procent wagowych monomeru winylowego i 20-60 procent wagowych rozpuszczalnego w wodzie politlenku alkenowego. Monomerem winylowym jest octan winylu lub akrylan podstawiony alkilem, taki jak akrylan metylu lub akrylan etylu. W korzystnym przykładzie wykonania politlenkiem alkenowym jest związek wybrany z grupy, w której skład wchodzą homopolimery tlenku etylenu, kopolimery tlenku etylenu i tlenku propylenu oraz ich mieszanki. Środkiem klejącym może być żywica syntetyczna lub naturalna.

Klej topliwy, któremu nadano właściwości hydrofilowe dodając do niego środek powierzchniowo czynny, może być na osnowie elastomeru termoplastycznego albo ataktycznej żywicy poli-alfa-olefinowej, na przykład ataktycznego polipropylenu. W korzystnym przykładzie wykonania dodawanym środkiem powierzchniowo czynnym jest substancja niejonowa. Niejonowym środkiem powierzchniowo czynnym może być alkohol, alkanoloamid, aminotlenek, ester lub inny.

Do hydrofitowych klejów topliwych na osnowie skrobi stosowanych w innym przykładzie wykonania wynalazku należy ester modyfikowany skrobią. Ester ten może być na osnowie skrobi naturalnej, na przykład kukurydzianej, ziemniaczanej, pszenicznej, ryżowej, albo na skrobi wytworzonej syntetycznie. Przykładami skrobi zmodyfikowanej jest propionian skrobi i octan skrobi. Oprócz estru skrobi, w skład kleju topliwego wchodzi również rozpuszczalnik organiczny, który nadaje substancji właściwości kleju topliwego. Rozpuszczalnikiem tym może być, na przykład, sulfonamid, kwas karboksylowy, ester kwasu karboksylowego, amid, ester fosforanowy, alkohol 'lub ester. Korzystnie, rozpuszczalnikiem jest sulfonamid, alkohol, amid lub ester.

Klej hydrofitowy można nakładać na powierzchnię materiału włókninowego obrobioną uprzednio środkiem powierzchniowo czynnym. Zapewnia to bardziej trwałą powierzchnię hydrofitową niż ta, jaką można uzyskać obrabiając materiał włókninowy wyłącznie środkami powierzchniowo czynnymi. Klej hydrofitowy można również stosować na hydrofobowym materiale włókninowym, którego nie obrobiono wstępnie środkami powierzchniowo czynnymi. W tym przypadku ważnym zadaniem kleju hydrofitowego jest wnikanie w materiał włókninowy i zmniejszanie oporu stawianego przepływowi cieczy, przy czym w grubych materiałach włókninowych opór ten jest stosunkowo duży.

Klej hydrofitowy można nakładać na różne sposoby, zgodnie z przykładami wykonania wynalazku. Klej ten można natryskiwać na całą łączoną powierzchnię. Ponadto klej hydrofitowy, w korzystnym przykładzie wykonania, można nanosić wyłącznie w miejscu zwilżania. Miejsce zwilżenia jest tym obszarem na wkładzie chłonnym, który najpierw odbiera płyn, lub ciecz, wydalane przez użytkownika. Rozumie się samo przez się, że punkt zwilżenia znajduje się w różnych miejscach, w zależności od typu wyrobu o jaki chodzi, a także od płci użytkownika. Pozostałą powierzchnię do łączenia można powlekać klejem hydrofobowym, takim jak typowy klej topliwy. Zaletą tego sposobu jest eliminacja ponownego zwilżania w tych częściach, które są pokryte klejem hydrofobowym. W innym, przykładzie wykonania wynalazku sposobem klejenia zapobiegającym ponownemu zwilżaniu jest nakładanie kleju hydrofobowego na klejoną powierzchnię według pewnego wzoru, na przykład w postaci pasków, kratki lub kropek. Zatem materiał leżący pomiędzy klejem nałożonym według wzoru jest hydrofobowy i uniemożliwia ponowne zwilżanie. Paski kleju mogą biec na danym materiale podłużnie albo poprzecznie.

Klej można nakładać, na przykład, techniką natryskiwania, powlekania pełnego lub sitodruku.

W skład wkładu chłonnego wchodzi typowy materiał chłonny, na przykład włókna celulozowe, włókna wiskozowe lub superchłonne polimery syntetyczne, takie jak poliakrylany.

184 389

Oczywiście, można również brać pod uwagę stosowanie mieszanek różnych materiałów chłonnych.

W skład warstwy zewnętrznej wchodzi materiał włókninowy. Może to być typowy materiał włókninowy, na przykład włóknina wytwarzana techniką spajania podczas przędzenia lub włóknina gręplowana. Naturalnie, klej hydrofilowy można również stosować do sklejania warstwy zewnętrznej, która jest wykonana z folii z tworzywa sztucznego. Zarówno warstwa zewnętrzna jak i wkład chłonny mogą zawierać więcej niż jedną warstwę.

Korzystne, w porównaniu ze stanem techniki właściwości dotyczące transportu płynu do rdzenia chłonnego wyrobu wykonanego sposobem według wynalazku potwierdzono przeprowadzając szereg testów, które przedstawiono poniżej.

Przykład 1

Przebieg testu wydalania płynu przez włókninę

Zasada prowadzenia testu:

Pomiar ilości płynu nie wchłoniętego po wylaniu znanej ilości płynu testowego na włókninę/ bibułę filtracyjną znajdujące się na pochylonej powierzchni.

Wydalanie mierzy się kolejno trzy razy na tej samej próbce włókninowej, zmieniając tylko pomiędzy pomiarami bibułę filtracyjną.

Wyposażenie: stół pomiarowy z regulowanym pochyleniem, jak przedstawiono na fig. 1, stojak, pompka dawkująca połączona z wężem i rurką wylotową lub biuretą, bibuła filtracyjna FF3 W/S 140 x 280 mm, dłuższy bok w kierunku maszynowym, papier chłonny, płyn testowy, 0,9% roztwór NaCl w wodzie dejonizowanej.

Przygotowanie próbek:

Próbki włókniny o wymiarach 140 x 285 mm wycinano tak, żeby ich dłuższy bok biegł w kierunku podłużnym. Pochylono stół pomiarowy pod kątem 25°. Ustawiono odległość pomiędzy dyszą wylotową rurki wylotowej a próbką na 25 mm. Pompkę dawkującą wyregulowano w taki sposób, żeby odmierzała dawki o wielkości 25 ml z prędkością odmierzania 7 ml/s. Zważono papier chłonny z dokładnością do 0,01 g.

Procedura:

Na pochylonej powierzchni położono dwie bibuły filtracyjne z gładkimi powierzchniami skierowanymi do góry. Na górne powierzchnie bibuł filtracyjnych położono papier włókninowy tak, żeby jego dolna krawędź wystawała 5 mm poza dolną krawędź bibuły. Bibuły filtracyjne i papier włókninowy uchwycono metalowymi zaciskami. Urządzenie dawkujące wyregulowano na wydalanie płynu w obszar punktowy znajdujący się 25 mm od górnej krawędzi próbki, po czym uruchomiono wydalanie płynu. Ważono papier chłonny z pozostałą w nim cieczą. Po upływie około czterech minut usuwano mokre bibuły filtracyjne i tę samą próbkę umieszczano na dwóch nowych bibułach filtracyjnych. Test wydalania powtarzano jeszcze cztery razy stosując 25 ml płynu testowego na każdą dawkę.

Testy wydalania przeprowadzono z następującymi materiałami

Klej:

1) bez kleju,

2) hydrofilowy klej dyspersyjny na osnowie polioctanu winylowego, stabilizowany polialkoholem winylowym,

3) hydrofilowy klej dyspersyjny na osnowie kopolimeru etylenu z octanem winylu,

4) hydrofilowy klej dyspersyjny na osnowie częściowo sieciowanego kopolimeru etylenu z octanem winylu,

5) hydrofobowy klej topliwy na osnowie ataktycznej żywicy poli-alfa-olefinowej,

6) hydrofobowy klej topliwy na osnowie estru skrobi,

7) hydrofobowy klej topliwy na osnowie kopolimeru szczepionego octanu winylu i politlenku etylenu,

8) hydrofobowy klej topliwy na osnowie ataktycznego polipropylenu i niejonowego środka powierzchniowo czynnego.

Włóknina:

1) Holmestra B9W (wstęga wlóknowa), 20 g/m², wstępnie obrobiona środkiem powierzchniowo czynnym,

184 389

2) Holmestra N9W (wstęga włóknowa), 17 g/m², nie obrobiona wstępnie środkiem powierzchniowo czynnym,

3) Holmestra B7W (wstęga włóknowa), 20 g/m2, wstępnie obrobiona środkiem powierzchniowo czynnym,

4) Holmestra N7W (wstęga włóknowa), 20 g/m2, nie obrobiona wstępnie środkiem powierzchniowo czynnym.

Wyniki testów przedstawiono graficznie na fig. 6-9. Pokazano na nich stopień wydalania płynów. W różnych kolumnach w tych samych grupach przedstawiono graficznie wyniki uzyskane przy różnych dawkach płynów dla tej samej próbki włókninowej. Liczby nad kolumnami określają ilość nakładanego kleju. Na fig. 6-7 pokazano wyniki uzyskane dla włóknin obrobionych wstępnie środkiem powierzchniowo czynnym. Na fig. 8-9 przedstawiono wyniki uzyskane dla włóknin, których nie obrobiono środkiem powierzchniowo czynnym.

Przykład 2

Test miał na celu określenie powtarzalnej przelotowości płynu przez włókninę

Zasada prowadzenia testu:

Mierzono czas potrzebny na przepłynięcie przez materiał włókninowy a następnie na wchłonięcie przez rdzeń chłonny danej ilości płynu (moczu syntetycznego).

Czas ten mierzono pięć razy pod rząd dla tej samej próbki włókninowej, ale zmieniając bibułę filtracyjną pomiędzy każdymi pomiarami.

Wyposażenie: płytka przelotowa (patrz fig. 2) i instrumenty do pomiaru czasu przepływu, pleksiglasowa płytka dolna, 125 x 125 mm, stoper o dokładności do 0,1 s, cylindry pomiarowe: 5 i 50 ml lub biureta z podziałką liczbową, rdzeń chłonny: papier filtracyjny FF3 W/S o wymiarach 100 x 200 mm, syntetyczny mocz, 9 g NaCl/ 1000 ml destylowanej wody, wagi laboratoryjne, dokładność do 0,01 g.

Przygotowanie próbek:

Z materiału testowego odcinano próbki o wymiarach 125 x 125 mm. Próbki wraz z bibułą filtracyjną kondycjonowano w warunkach o wilgotności względnej 65% przez cztery godziny w temperaturze 20°C.

Procedura:

Pięć warstw bibuły filtracyjnej kładziono na dolną płytkę w ten sposób, że ich gładkie powierzchnie były zwrócone do góry. Na górnej powierzchni bibuł filtracyjnych umieszczano próbkę z włókniny. Na górnej powierzchni próbki umieszczono płytkę przelotową odpowiednio względem niej wycentrowaną. Instrument wyregulowano w pionie w taki sposób, że odległość pomiędzy dyszą wylotową, rurki wylotowej a górną częścią płytki wynosiła 5 mm, innymi słowy 30 mm nad próbką. Odmierzono 5 ml syntetycznego moczu i wlano go do pojemnika na ciecz aparatu pomiarowego. Rozpoczęto dawkowanie płynu z równoczesnym rejestrowaniem czasu z dokładnością 0,1 s. Uruchomiono stoper i po upływie czterech minut zdjęto płytkę przelotową Następnie zdjęto bibuły filtracyjne. Tę samą próbkę włókninową umieszczono na pięciu świeżych bibułach filtracyjnych. Procedurę pomiaru przelotowości lub zwilżania przelotowego powtórzono jeszcze dwa razy.

Test przepuszczalności przeprowadzono na następujących materiałach

Kle:

1) bez kleju,

3) hydrofilowy klej dyspersyjny na osnowie kopolimeru etylenu z octanem winylu,

6) hydrofobowy klej topliwy na osnowie estru skrobi,

184 389

Włóknina:

1) Holmestra B9W (wstęga włóknowa), 20 g/m², wstępnie obrobiona środkiem powierzchniowo czynnym,

2) Holmestra N9W (wstęga włóknowa), 17 g/m2, nie obrobiona wstępnie środkiem powierzchniowo czynnym,

Wyniki badań przedstawiono graficznie na fig. 10-13. W różnych kolumnach w tej samej grupie pokazano wyniki uzyskane przy różnych dawkach płynów dla tej samej próbki włókninowej. Liczby nad kolumnami określają ilość nakładanego kleju. Na fig. 10-11 przedstawiono wyniki uzyskane dla włóknin obrobionych środkiem powierzchniowo czynnym. Na fig. 12-13 przedstawiono wyniki uzyskane dla włóknin, których nie obrobiono środkiem powierzchniowo czynnym.

Przykład 3

Pomiar kąta zwilżenia kleju

Zasada prowadzenia testu:

Warunkiem uznania kleju za hydrofilowy jest wielość kąta zwilżenia teta pomiędzy kroplą wody a materiałem, dla którego prowadzi się pomiar, wynosząca poniżej 90°.

Wyposażenie: kąt zwilżenia mierzono na urządzeniu DAT (dynamiczny tester chłonności), woda destylowana, papier, gramatura 80 g/m2.

Procedura prowadzenia testu:

Papier pokryto trzema różnymi klejami. Następnie wycięto z próbki paski o szerokości 25 mm. Przeprowadzono dwa różne testy: jeden polegał na pomiarze po 0,1; 1,0 i 10,0 sekundach, a drugi na pomiarze po 10,0; 30,0 i 60,0 sekundach. Dla próbki 5 przeprowadzono tylko pomiary po 0,1; 1,0 i 10,0 sekundach. Dla próbki 8 przeprowadzono pomiary tylko po 0,1 sekundy.

Pomiary kątów zwilżenia przeprowadzono dla następujących klejów:

Wyniki badań przedstawiono graficznie na fig. 11.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Sposób wytwarzania wyrobu chłonnego takiego jak pielucha, wkład zabezpieczający przed spontanicznym wydalaniem lub podpaska higieniczna, zawierającego przepuszczalną, dla płynów warstwę zewnętrzną, nieprzepuszczalną dla płynów podkładkę, wkład chłonny oraz warstwę kleju topliwego, przy czym wkład chłonny umieszcza się pomiędzy przepuszczalną dla płynów warstwą zewnętrzną, i nieprzepuszczalną dla płynów podkładką, znamienny tym, że przepuszczalną dla płynów warstwę zewnętrzną łączy się bezpośrednio z wkładem chłonnym za pomocą warstwy kleju hydrofilowego, korzystnie hydrofitowego kleju topliwego stanowiącego pierwotnie polimeryczny klej hydrofobowy, który modyfikuje się przed nałożeniem do postaci kleju hydrofilowego nadając mu właściwości hydrofitowe.
2. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się klej hydrofitowy, który uzyskuje się modyfikując klej hydrofobowy, korzystnie klej topliwy, przez dodanie środka powierzchniowo czynnego.
3. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się klej hydrofitowy, który uzyskuje się modyfikując klej hydrofobowy przez szczepienie grupy hydrofilowej na polimerze hydrofobowym.
4. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że stosuje się klej hydrofitowy, który jest klejem topliwym na osnowie skrobi.
5. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że łączy się przepuszczalną dla płynów warstwę zewnętrzną z wkładem chłonnym przy pomocy ciągłej warstwy kleju hydrofilowego.
6. Sposób według zastrz. 1, _ znamienny tym, że łączy się warstwę zewnętrzną z wkładem chłonnym przy pomocy kleju hydrofilowego nałożonego według określonego wzoru.
7. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że stosuje się wzór w postaci punktowej.
8. Sposób według zastrz. 6, znamienny tym, że stosuje się wzór w postaci pasków lub kwadratów.
9. Sposób według zastrz. 1, znamienny tym, że warstwę kleju hydrofilowego nanosi się tylko w obszarze zwilżania.