PL166444B1 - Opinka o łączeniu czołowym do obudowy górniczej - Google Patents

Abstract

1. Opinka o łączeniu czołowym do obudowy górniczej w chodnikach podziemnych kopalni i w budownictwie tuneli, utworzona z zespawanych ze sobą nawzajem prętów poprzecznych i podłużnych, przy czym na końcachprętówpodłużnych przewidziane są współpracujące ze sobą elementy sprzęgające, które stanowią odgięte względem płaszczyzny opinki haki jednorożne z ukształtowanymi na ich końcach zgrubieniem podobnym do główki, oraz ukształtowane na przeciwległym krańcu opinki uchwyty o podwójnym uchu, z węższym uchem skrajnym i większym uchem wewnętrznym, znamienna tym, że skrajne pręty poprzeczne (6,8) są umieszczone po obu stronach tuż przy elementach sprzęgających (9), przy czym niektóre z prętów podłużnych (3,4) z łącznikami główkowymi (12) są odgięte w kierunku podłużnego boku (15) opinki.

Description

Przedmiotem wynalazku jest opinka o łączeniu czołowym do obudowy górniczej w chodnikach podziemnych kopalni i w budownictwie tuneli, utworzona z zespawanych ze sobą nawzajem prętów poprzecznych i podłużnych. Przy tym na końcach prętów podłużnych są przewidziane,

166 444 współpracujące ze sobą elementy sprzęgające, które stanowią odgięte względem płaszczyzny opinki haki jednorożne z ukształtowanymi na ich końcach zgrubieniami podobnymi do główki, oraz ukształtowane na przeciwległym końcu opinki uchwyty o podwójnym uchu podobne do kształtu klucza wiolinowego z węższym uchem skrajnym i większym uchem wewnętrznym.

Opinki wprowadza się w podziemnych kopalniach i w budownictwie tuneli zamiast stalowych łuków obudowy, dla zapobiegania przed włamywaniem się górotworu. Znane opinki utworzone są w zasadzie sześciu prętów podłużnych, umieszczonych równolegle względem siebie oraz przez kilka, usytuowanych pod kątem prostym względem tamtych prętów, prętów poprzecznych zespawanych w miejscach skrzyżowań z prętami podłużnymi. Na końcach prętów podłużnych są ukształtowane przemiennie współpracujące ze sobą elementy sprzęgające. Dzięki temu poszczególne opinki można łączyć wzajemnie ze sobą w kierunku podłużnym chodnika i to w zależności od ukształtowania elementów sprzęgających nawet jako wytrzymałe na rozciąganie. Jako elementy sprzęgające znane są różnego rodzaju haki i uchwyty oczkowe, lub też łączone wzajemnie ze sobą pętle, które przy wzajemnym rozciąganiu opinek, to znaczy przy obciążeniu naciskowym opinek, tworzą pewnego rodzaju węzły. Z niemieckiego opisu wyłożeniowego nr DE-OS 37 17461 znana jest opinka, która jako elementy sprzęgające posiada na jednej krawędzi odgięte względem płaszczyzny opinki haki jednorożne ze zgrubieniem podobnym do główki, ukształtowanym na ich końcach, a na przeciwległej krawędzi posiada uchwyty o podwójnym uchu. Te uchwyty o podwójnym uchu posiadają każdy węższe ucho krańcowe oraz większe ucho w wewnętrzne. Podczas wzajemnego wprowadzania w siebie tych elementów sprzęgających główki haków zostają wsunięte w większe ucha wewnętrzne, a następnie wciągnięte w węższe ucha krańcowe dzięki czemu uzyskuje się skuteczne zespolenie wzajemne poszczególnych opinek. Wadą w przypadku tych znanych opinek jest to, że zwłaszcza podczas wprowadzania zespalającego opinek jedna w drugą nie zawsze istnieje możliwość rozciągnięcia współpracujących opinek w ich położenie końcowe, tak że wtedy istnieje niebezpieczeństwo, iż włożona już opinka może ponownie wyślizgnąć się z uchwytów o podwójnym uchu sąsiedniej opinki i wypaść. Również i w przypadku nieostrożnego montażu mocowana aktualnie nowa opinka może się wyślizgnąć z zamocownej już uprzednio opinki. Powoduje to znaczne utrudnienia, a co najmniej konieczny jest tu zwiększony nakład pracy.

Celem wynalazku jest skonstruowanie łatwej przy montażu i wcześnie zabezpieczonej opinki o optymalnej wielkości oczek kraty.

Cel ten został osiągnięty według wynalazku w ten sposób, że skrajne pręty poprzeczne z obu stron opinki są usytuowane tuż przed elementami sprzęgającymi i że niektóre z prętów podłużnych z łącznikami główkowymi są odgięte w kierunku podłużnego boku opinki.

Przez bliskie usytuowanie skrajnych prętów poprzecznych tuż przy elementach sprzęgających można uzyskać korzystną wielkość oczek kraty, która również i w obszarze elementów sprzęgających odpowiada co najmniej wielkości tych oczek pomiędzy pozostałymi prętami poprzecznymi, lub nawet jest jeszcze węższa. Takie bliskie usytuowanie skrajnego pręta poprzecznego ma ponadto tą zaletę, że elementy sprzęgające, to znaczy zarówno łączniki główkowe jak również uchwyty o podwójnym uchu są w swoim położeniu sprzęgania ustalone, tak że przy transportowaniu z wielokrotnym odwracaniem i przekręcaniem opinki oraz po dłuższym okresie jej składowania zawsze jest zapewnione łatwe wprowadzanie w siebie tych elementów sprzęgających. Na skutek niewielkiego odgięcia odcinków końcowych prętów podłużnych z łącznikami główkowymi uzyskuje się nieskomplikowane i natychmiastowo działające unieruchomienie podwieszonej opinki, ponieważ łączniki główkowe tych odgiętych prętów przylegają z kierunku odgięcia prętów podłużnych do uchwytów o podwójnym uchu, to znaczy z zasady do ucha wewnętrznego i nie pozwalają podwieszonej opince na wyślizgnięcie się z dotychczasowego jej położenia. Zaskakującym okazuje się tu to, że na skutek odpowiedniego niewielkiego odgięcia i to odgięcia niewielu to znaczy w zasadzie tylko dwóch tego rodzaju prętów podłużnych, możliwe jest już korzystne i szybko działające unieruchomienie opinki. Dzięki odpowiedniemu wygięciu wyposażonych w łączniki główkowe prętów podłużnych uzyskują one siłę sprężynowania, która zapewnia zakleszczanie się tych łączników u uchach uchwytów. Przy tym przez odpowiednie wygięcie dwóch prętów podłużnych, umieszczonych w pewnej odległości wzajemnej, można uzyskać równomierne oddziaływanie siły sprężynowania.

Korzystnie odgięte pręty podłużne i przyporządkowany im skrajny pręt poprzeczny nie są ze sobą połączone, natomiast wspomniane pręty podłużne są połączone przez spawanie z wszystkimi

166 444 innymi prętami poprzecznymi. Dzięki takiemu ukształtowaniu istnieje możliwość uzyskania tak dużej siły sprężynowania, która w przypadku opinek o normalnych wymiarach zabezpieczy je przed wypadaniem. Przy tym sam montaż jako taki staje się w przypadku tego rodzaju ukształtowania znacznie łatwiejszy.

Dla zapobieżenia ponownemu zgięciu lub jakiejś innej deformacji, mogącej nastąpić podczas transportowania opinki, w odniesieniu do prętów podłużnych opinki nie zabezpieczonych przez zespawanie w tym jednym miejscu, przewiduje się według wynalazku, aby wewnętrzne pręty podłużne w swoim obszarze krawędziowym były odgięte w kierunku wybrzuszenia uchwytów o podwójnym uchu. Pozwala to na całkowite zachowanie zewnętrznych wymiarów opinki, co daje znaczne korzyści pod względem transportowania i składowania opinek, a ponadto uzyskuje się pewność, że te, raz już odgięte końce prętów podłużnych nie ulegną ponownemu odkształceniu względnie powrotnemu odkształceniu. Wskutek tego zachowują one konieczne dla potrzeb montowania naprężenie sprężyste, co umożliwia bezpieczne utrzymywanie się podwieszonej opinki sprężynująco w nadanym jej raz położeniu.

Niezbędną siłą naprężania uzyskuje się przez pominięcie miejsca spawania z ostatnim prętem poprzecznym, oraz dzięki temu, że odgięte odcinki prętów podłużnych posiadają odgięcie o wielkości co najmniej równej szerokości otworu ucha wewnętrznego. Dzięki temu odgięty pręt podłużny podczas wkładania opinki w sposób automatyczny przylega ściśle swoją główką do wybrzuszenia odpowiedniego uchwytu o podwójnym uchu i przez to zapewnia skuteczne ustalenie opinki. Ponieważ wybrzuszenie ucha wewnętrznego jest wygięte mniej więcej równomiernie, następuje zakleszczenie się odgiętego odcinka pręta podłużnego w tym obszarze, a ponadto można go wciągnąć w węższe ucho skrajne uchwytu tyko przy wywieraniu odpowiedniej siły. Równocześnie jest korzystne, że monter lub górnik podczas wprowadzania haków w uchwyty a następnie zaciągania ustalającego opinek, łatwo może stwierdzić ze względu na konieczność pokonywania oporów w obszarze przejścia od ucha wewnętrznego do ucha skrajnego uchwytu, że teraz opinka jest skutecznie zamocowana i to bez żadnej dalszej kontroli tego stanu. Zwłaszcza w warunkach ścieśnienia opinki można montować w sposób bez konieczności zakleszczania opinek w ich położeniu naprężenia. W tym przypadku jest możliwe połączenie poprostu najpierw tych opinek ze sobą w obszarze ucha wewnętrznego ich uchwytów, a naprężanie przeprowadzić później ewentualnie nawet pozostawić to działanie ruchowi górotworu. Jednakże w każdym przypadku opinka przy zakładaniu, a zwłaszcza przy zaciąganiu w węższe ucha skrajne uchwytów, jest już tak naprężona, że ostatnia wystająca do przodu opinka może pozostawać w swoim położeniu przez cały czas zanim zostanie ona podparta przez następny łuk obudowy chodnika. Tym samym została zaproponowana rzeczywista opinka wysięgająca.

Stosując rozwiązanie według wynalazku możliwe jest skuteczne zakleszczenie każdego, odgiętego pręta podłużnego wyposażonego na swoim końcu w główkę w odpowiadającym mu uchu wewnętrznym danego uchwytu, a następnie w uchu skrajnym, przy czym uzyskuje się to wskutek odgięcia odcinków końcowych prętów podłużnych w płaszczyźnie opinki. Jest to również korzystne pod względem wykonania technicznego, ponieważ odpowiednie pręty naprężające można odginać przy zastosowaniu odpowiednich operacji mechanicznych bez konieczności podnoszenia, przekręcania lub innego rodzaju manipulowania przygotowawczego opinką dla dokonania tych operacji.

Dla szczególnych przypadków zastosowania opinki, w których wymagane są wyjątkowo duże naprężenia, może okazać się korzystnym, jeżeli jeden z prętów podłużnych jest odgięty w kierunku wybrzuszenia uchwytu o podwójnym uchu a drugi jest odgięty w kierunku przeciwnym. Takie ruchy wzajemne elementów opinki na przykład w kierunku boków podłużnych nadają oczywiście jeszcze większe działanie naprężające opince, przy czym jednak główne obciążenie rozkłada się wtedy na oba pręty podłużne. Natomiast w omówionym powyżej kolejnym przykładzie wykonania oba odgięte w tym samym kierunku pręty podłużne, a z drugiej strony wszystkie pozostałe proste pręty opinki stanowią dwa 'współpracujące zespoły elementów, które wszystkie biorą udział w procesie naprężania. Zaletą omówionego, ukierunkowanego na obie strony naprężania jest możliwość łączenia tego rodzaju opinek z podobnie ukształtowanymi, innymi elementami jeśli okaże się to konieczne ze względów eksploatacyjno-technicznych.

Wprowadzanie w uchwyty nawzajem opinek może być według wynalazku jeszcze bardziej ulepszone jeżeli, jak to zostało przewidziane według wynalazku, odgięte odcinki prętów podłuż166 444 nych są nieco zagięte od płaszczyzny opinki w kierunku zgrubień o kształcie główek. Na skutek tego główki tych odgiętych prętów podłużnych zostają nieco wcześniej wprowadzone w ucha współpracujących uchwytów o podwójnym uchu, tak że przejmują one pewnego rodzaju funkcję prowadzenia. Odgięcie od płaszczyzny opinki nie może jednak być tak duże, aby to uniemożliwiało wsuwanie znajdujących się za nią główek w przynależne ucha współpracujących uchwytów o podwójnym uchu. Manipulowanie opinką o podwójnie wygiętych według wynalazku prętach podłużnych z główkami staje się zatem ulepszone.

Ukształtowanie uchwytów o podwójnym uchu, ułatwiające wprowadzanie w uchwyty ukształtowanych według wynalazku końców opinek jest takie, że uchwyt o podwójnym uchu jest utworzony przez poprowadzony jako prosty odcinek pośredni pręta podłużnego oraz przez zagięty względem niego a następnie odgięty z rozszerzeniem stanowiącym ucho wewnętrzne i poprowadzony z powrotem koniec pręta podłużnego, który jest zespawany z odcinkiem pośrednim pręta podłużnego. Biegnące jako proste odcinki pośrednie prętów podłużnych tworzą rodzaj prowadzenia dla również prostych końców prętów podłużnych z główkami, podczas gdy odgięte końce prętów podłużnych swoimi główkami zostają wciśnięte w wybrzuszenie ucha wewnętrznego, a następnie w ucho skrajne. Ześlizgiwanie się, a zatem i ponowne wyślizgiwanie się z uchwytów opinek jest jeszcze dodatkowo utrudnione przez to, że odgięte końce łączników główkowych posiadają szorstką powierzchnię lub mają nierówności. Wskutek tego pręty ślizgają się na sobie gorzej i pozostają w raz ustalonym położeniu. Ponadto jest korzystnym to, że dla wykonania uchwytu o podwójnym uchu potrzebny jest tylko jeden punkt zespawania, ponieważ jedynie sam koniec pręta podłużnego musi zostać ustalony trwale na odcinku pośrednim pręta podłużnego. Zresztą takie ukształtowanie (podobne do klucza wiolinowego) jest wystarczająco stabilne. Przy tym w przypadku oddziaływania dużego nacisku można się liczyć z pewnym odkształceniem, przy którym uchwyt o podwójnym uchu ulegnie nieznacznemu wygięciu, do położenia kiedy to odcinek pośredni pręta podłużnego oraz koniec pręta podłużnego będą mniej lub bardziej ściśle przylegać do siebie.

Wprowadzanie w otwory uchwytów opinek jest ułatwione dzięki istnieniu większego ucha wewnętrznego. Według wynalazku ucho skrajne uchwytu posiada mniejszą szerokość otworu, przy czym przewiduje się, że ucho skrajne jest utworzone przez równoległe względem siebie części odcinka pośredniego pręta podłużnego oraz koniec pręta podłużnego i posiada szerokość otworu większą od średnicy pręta podłużnego. Zagięte podobnie jak haki końce z główkami mogą być wprawdzie bez trudności, lecz jednak przy wywieraniu odpowiedniej siły, wciągane w węższe ucha skrajne. Takie celowe hamowanie następuje przy tym przez poddane naprężeniu wstępnemu, odgięte końce obu prętów podłużnych.

Ponieważ na skutek siły naprężenia wywieranej przez oba odgięte pręty podłużne również i podczas wprowadzania zagiętych podobnie jak haki końców prętów podłużnych w ucha skrajne uchwytów, istnieje zawsze skuteczne przyleganie, to można dla ułatwienia montażu przewidzieć, że szerokość otworu ucha skrajnego będzie większa od dwukrotnej średnicy pręta podłużnego. Ponadto już uprzednio zaznaczono, że z zasady drugie - patrząc od strony krawędzi zewnętrznych pręty podłużne są odgięte dla uzyskania niezbędnej siły naprężenia przy wysięganiu do przodu tego rodzaju opinek. Zostało dalej podkreślone, że również istnieje możliwość odgięcia tych prętów podłużnych naprzemienne w kierunku przeciwnym. Przy tym istnieje jeszcze inna możliwość, aby zewnętrzne pręty podłużne były odgięte w kierunku na zewnątrz na szerokość ich ucha wewnętrznego. Takie wykonanie posiada wprawdzie tą wadę, że ulegają wtedy zmianie ogólne wymiary opinki, nie mniej uzyskuje się tu bardzo dużą siłę naprężania podczas wzajemnego zakleszczania się poszczególnych opinek.

Przedmiot wynalazku ogólnie biorąc wyróżnia się zwłaszcza tym, że zostały zaproponowane opinki, które przy bardziej prostym montażu posiadają układ wczesnozabezpieczający przez wypadaniem i tym samym zapewniają odpowiednio wczesne zespolenie poszczególnych opinek. Oprócz możliwości nieskomplikowanego montażu i stosunkowo łatwej obsługi ręcznej ma też znacznie możliwe do uzyskania bezpieczne unieruchomienie. Interesująca jest poza tym korzystna możliwość wytwarzania i składowania w stosach tego rodzaju opinek bez utrudnień spowodowanych wystającymi częściami. Ponieważ nie są tu potrzebne żadne dodatkowe części, a zwłaszcza żadne dostarczane luzem elementy ustalające, które trzeba by dostarczać razem z opinką lub jako przyczepione do opinki, to taka opinka posiada szczególne zalety zwłaszcza w podziemnych

166 444 kopalniach, gdzie panują trudne warunki eksploatacyjne i gdzie nić zawsze występują optymalne możliwości składowania. Przedmiot wynalazku jest uwidoczniony w przykładach wykonania na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia opinkę w widoku z góry, fig. 2 - fragment dwóch opinek, które mają zostać wzajemnie połączone fig. 3 - dwie opinki wprowadzone jedna w drugą przed ostatecznym zespoleniem, fig. 4 - obszar połączenia obu opinek według fig. 3 pokazany w powiększeniu, fig. 5 - opinki według fig. 3 zespolone ze sobą nawzajem, fig. 6 - dwie opinki wprowadzone ukośnie jedna w drugą, fig. 7 - fragment wprowadzonych ukośnie nawzajem w siebie opinek według fig. 6, fig. 8 - dwie opinki połączone ze sobą wzajemnie od innej strony, fig. 9 - obszar połączenia obu opinek według fig. 8 pokazany w powiększeniu i fig. 10 - zagięty koniec pręta podłużnego ze zgrubieniem podobnym do główki.

Na figurze 1 pokazana została opinka 1, która jest utworzona z umieszczonych prostopadle względem siebie prętów podłużnych 2,3,4,5 i prętów poprzecznych 6,7,8. Pręty podłużne 2,3,4,5 i pręty poprzeczne 6,7,8 są zespawane ze sobą nawzajem w miejscach ich skrzyżowań.

Opinka 1 utworzona z prętów podłużnych 2,3,4,5 i prętów poprzecznych 6,7,8 posiada na jednym boku elementy, sprzęgające 9, ukształtowane jako uchwyty 10 o podwójnym uchu, a na przeciwległym boku posiada elementy sprzęgające 11, ukształtowane jako łączniki główkowe 12. Łączniki główkowe 12 posiadające zgrubienie 13 w kształcie główki na swoim końcu, można wprowadzać w uchwyty 10 o podwójnym uchu, a następnie wciągać w węższy obszar uchwytów 10, dzięki czemu opinki zostają skutecznie zaryglowane.

Każdy z dwóch prętów podłużnych 2,3,4,5 posiada zagięty odcinek końcowy 14, 14'. Takie odcinki końcowe 14 są zagięte w tę samą stronę i to w obszarze miejsca zespawania pręta podłużnego 3 względnie 4 z prętem poprzecznym 7'. Jest to możliwe ponieważ miejsce skrzyżowania, przypadające pomiędzy prętami podłużnymi 2,3,4,5 a prętem poprzecznym 8, zostało pominięte przy spawaniu w odniesieniu do prętów podłużnych 3,4. Wskutek tego odcinki końcowe 14, 14' prętów podłużnych zachowują nadaną im wstępnie siłę naprężania, która umożliwia sprężynowanie zakleszczenia tych odcinków prętów podłużnych w uchwycie 10 o podwójnym uchu.

Na figurze 2 pokazano fragment dwóch opinek 1,1', które mają być wzajemnie połączone. Widać tu wyraźnie, że łączniki główkowe 12 posiadające zgrubienie 13 podobne do główki, można łatwo wprowadzać w umieszczone praktycznie na stronie podłużnej 15 opinek 1,1' i wystające na zewnątrz ucha wewnętrzne 16 uchwytów.

Uchwyt 10 o podwójnym uchu składa się z ucha wewnętrznego 16 względem którego koniec 17 pręta podłużnego, zanim jeszcze zostanie połączony w miejscu zespawania 18 z odcinkiem pośrednim 19 pręta podłużnego, jest wygięty jeszcze bardziej w kierunku na zewnątrz. Koniec 17 pręta podłużnego tworzy ucho skrajne 22, składające się z części 20, 21 które przebiegają równolegle względem siebie. Przy tym od strony stanowiącej podłużny bok 15 utworzone jest wybrzuszenie 23, w które można łatwo i pewnie wprowadzać łącznik główkowy 12, co zostało wyraźnie pokazane na fig. 2. Po włożeniu lub wprowadzeniu łączników główkowych 12 w uchwyty 10 o podwójnym uchu w obszarze ich wybrzuszenia 23 obie opinki 1,1' zostają wzajemnie rozciągnięte, co powoduje że zgrubienia 13 w kształcie główki wchodzą pomiędzy częściami 20, 21 w ucho skrajne 22.

W oparciu o fig. 3, 4 i 5 zostały objaśnione rozmaite operacje montażowe. Na fig. 3 obie sąsiednie opinki zostały najpierw poprostu włożone swoimi elementami sprzęgającymi (9,11,9',11',9,11) jedna w drugą, tak że łączniki główkowe 12 czyli końce prętów podłużnych 2,3,4,5 na których występują zgrubienia 13 o kształcie główki, znajdują się dokładnie w obszarze wybrzuszeń 23. Widać to bardzo dokładnie w powiększeniu pokazanym na fig. 4. Przy tym łączniki główkowe 12 prętów podłużnych 2,2',2,5 przylegają ściśle do odcinków pośrednich 19 prętów podłużnych, podczas gdy łączniki główkowe 12 prętów podłużnych 3,4 są naciskane w kierunku wybrzuszenia 23 końca 17 pręta podłużnego. Na skutek takich sprężynujących prętów podłużnych 3,4 następuje wczesne połączenie i ustalenie opinki 1' na opince 1. Siła sprężynowania odgiętych prętów podłużnych 3,4 pokonywuje moment wywoływany ciężarem opinki i utrzymuje opinkę w położeniu poziomym. Zatem można teraz bez przeszkód posadowić łuk obudowy, przy czym można to przeprowadzić z opóźnieniem, ponieważ dokonane uprzednio wstępne ustalenie opinki jest wystarczające, a zwłaszcza ustalenie przeprowadzone według fig. 5. W przypadku takiej nieustalonej opinki według fig. 5 zaznaczono strzałkami 24 punkty, w których znajdują się sprężynujące pręty podłużne 3,4, które zarówno teraz jak i uprzednio przenoszą w tym położeniu jeszcze dostatecznie dużą siłę naprężenia, zapewniającą skuteczne zespolenie opinek 1,1'.

166 444

Jest obojętnym w jakim położeniu zamontowana zostanie opinka 1'. Zostało to pokazane na fig. 6 i 7. Również i przy tego rodzaju ukośnym wprowadzeniu siła sprężynowania okazuje się wystarczająca dla uzyskania skutecznego połączenia również i we wczesnym stadium łączenia. Na fig. 2 zaznaczono, że szerokość otworu 25 ucha wewnętrznego stanowi w przybliżeniu wielkość, na jaką pręty podłużne 3,4 muszą zostać zagięte dla uzyskania niezbędnej siły naprężania. Takie odchylenie ich kierunku jest już wystarczające, tak że przy większym odchyleniu kierunku zagięcia siła naprężania jest oczywiście większa, co pozwala na stosowanie opinek o wyjątkowo dużym ciężarze. W zasadzie jednak wystarczająca jest pokazana powyżej wielkość odchylenia zapewniająca łatwe, szybkie i bezpieczne manipulowanie.

Na figurze 8 i 9 przedstawiono sytuację, w której opinki 1,1' są montowane w odwróconym położeniu zamontowania. W oparciu o fig. 8 i 9 widać wyraźnie, że również i tu opinka 1,1' zachowuje swoje zabezpieczające działanie. Poszczególne łączniki główkowe 12 osadzone są dokładnie, jak to już opisano uprzednio, tylko w tym przypadku odwrotnie, w uchach wewnętrznych 16 uchwytów o podwójnym uchu. Poprzez układ odgiętych i nieodgiętych prętów podłużnych 3,4 i 2,5 uzyskuje się to, że pręty te oparte są naprzemiennie po obu stronach ucha wewnętrznego 16 i w ten sposób powodują działanie wyprzedzające opinki.

Na figurze 10 pokazano koniec pręta podłużnego 2,3,4,5 posiadający łącznik główkowy 12 względnie zgrubienie 13 podobne do główki. Przy tym widać wyraźnie, że na odcinku zagiętego końca 26 występują nierówności 27 powierzchni, na skutek których utrudnione jest ślizganie się zagiętego końca 26 w uchu wewnętrznym 16 i w uchu skrajnym 22 uchwytu o uchu podwójnym.

1&444

Fig£

Fig.7

166 444

«2

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz.

Cena 1,00 zł.

Claims (12)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Opinka o łączeniu czołowym do obudowy górniczej w chodnikach podziemnych kopalni i w budownictwie tuneli, utworzona z zespawanych ze sobą nawzajem prętów poprzecznych i podłużnych, przy czym na końcach prętów podłużnych przewidziane są współpracujące ze sobą elementy sprzęgające, które stanowią odgięte względem płaszczyzny opinki haki jednorożne z ukształtowanymi na ich końcach zgrubieniem podobnym do główki, oraz ukształtowane na przeciwległym krańcu opinki uchwyty o podwójnym uchu, z węższym uchem skrajnym i większym uchem wewnętrznym, znamienna tym, że skrajne pręty poprzeczne (6, 8) są umieszczone po obu stronach tuż przy elementach sprzęgających (9), przy czym niektóre z prętów podłużnych (3,4) z łącznikami główkowymi (12) są odgięte w kierunku podłużnego boku (15) opinki.
2. 2. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że odgięte pręty podłużne (3,4) i przyporządkowany im skrajny pręt poprzeczny (8) są umieszczone jako przylegające do siebie bez wzajemnego połączenia, natomiast są one połączone ze wszystkimi pozostałymi prętami poprzecznymi (6,7) za pomocą połączenia spawanego.
3. 3. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że odcinki wewnętrznych prętów podłużnych (3, 4), znajdujące się w obszarze krawędziowym, są odgięte w kierunku wybrzuszenia (23) uchwytów (10) o podwójnym uchu.
4. 4. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że odgięte odcinki prętów podłużnych (3, 4) posiadają wygięcie o wielkości co najmniej równej szerokości (25) otworu ucha wewnętrznego.
5. 5. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że pręty podłużne (3,4) są odgięte w płaszczyźnie opinki (1).
6. 6. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że pręt podłużny (3) jest odgięty w kierunku wybrzuszenia (23) uchwytów (10) o podwójnym uchu, a drugi pręt podłużny (4) jest odgięty w kierunku przeciwnym.
7. 7. Opinka według zastrz. 1 albo 3, znamienna tym, że odgięte pręty podłużne (3, 4) są równocześnie nieco odgięte względem płaszczyzny opinki (1) w kierunku zgrubienia (13), korzystnie w kształcie główki.
8. 8. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że uchwyt (10) o podwójnym uchu jest utworzony przez poprowadzony jako prosty odcinek pośredni (19) pręta podłużnego, oraz przez zagięty względem niego, a następnie odgięty z rozszerzeniem tworzącym ucho wewnętrzne (16) i poprowadzony z powrotem koniec (17) pręta podłużnego, który jest zespawany z odcinkiem pośrednim tego pręta podłużnego.
9. 9. Opinka według zastrz. 8, znamienna tym, że ucha skrajne (22) są utworzone przez biegnące równolegle względem siebie części (2®, 21) odcinka pośredniego (19) pręta podłużnego, oraz końca (17) pręta podłużnego i posiadają szerokość otworu większą od średnicy pręta podłużnego.
10. 10. Opinka według zastrz. 9, znamienna tym, że szerokość otworu ucha skrajnego (22) jest większa od podwójnej średnicy pręta podłużnego.
11. 11. Opinka według zastrz. 1, znamienna tym, że każdy ze skrajnych prętów podłużnych (2, 5) jest odgięty w kierunku zewnętrznym na szerokość ucha wewnętrznego.
12. 12. Opinka według zastrz. 1 albo 2 albo 3 albo 4 albo 5 albo 6 albo 8 albo 9 albo 10 albo 11, znamienna tym, że odgięte końce (26) łączników główkowych (12) mają szorstką powierzchnię lub posiadają nierówności (27).