Przedmiotem wynalazku jest sposób wytwarza¬ nia zwiazków cefalosporynowych o wzorze ogól¬ nym 1, w którym R± oznacza rodnik taki jaki wystepuje w penicylinach naturalnych lub pólsyn- tetycznych, zwlaszcza benzylowy, fenoksymetylowy, 5 2-etoksynaftylowy, fenylowy, heksylowy, 2,5-dwu- metoksyfenylowy, tiofeno-2-metylowy i podobne, zas R2 oznacza atom wodoru, rodnik alifatyczny, zwlaszcza metylowy lub etylowy, podstawiony rod¬ nik alifatyczny, jak 2,2,2-trójchloroetylowy, podsta- 10 wiony lub niepodstawiony rodnik aralkilowy, jak benzylowy, p-nitrobenzylowy, p-metoksybenzylowy lub benzyhydrylowy; rodnik aromatyczny, jak feny¬ lowy albo podstawiony lub niepodstawiony rodnik fenacylowy , jak p-bromofenacylowy, na drodze 15 przemiany zwiazków penicylinowych, a w szczegól¬ nosci 1— |3-tlenków penicylin, zwanych dalej sul- fotlenkami penicylin, lub ich estrów w pochodne A3-cefemu.Zwiazki uzyskiwane sposobem wedlug wynalazku 20 moga znalezc zastosowanie jako pólprodukty do otrzy¬ mywania pólsyntetycznych antybiotyków z grupy cefalosporyn, jak równiez moga byc stosowane bez koniecznosci dalszych przeksztalcen jako srodki przeciwbakteryjne w leczeniu zakazen wywolywa- 25 nych bakteriami Gram-dodatnimi i Gram-ujemnymi u ludzi izwierzat. .Duze zapotrzebowanie na nowe leki przeciwbak¬ teryjne zwalczajace zakazenia wywolywane przez bakterie chorobotwórcze oporne na dzialanie sto- 30 sowanych dotychczas antybiotyków, spowodowalo w ostatnich latach wzrost zainteresowania pocho¬ dnymi cefalosporyn C. Antybiotyki cefalosporyno- we odznaczaja sie przy tym korzystnym indeksem terapeutycznym (silne dzialanie przeciwbakteryjne, niska toksycznosc, dobra wchlanialnosc, duza trwa¬ losc i odpornosc na dzialanie enzymów bakteryj¬ nych). Niektóre z cefalosporyn, jak cefalotyna, ce- falorydyna, cefaleksyna, cefaloglicyna, cefaloryna znalazly szerokie zastosowanie w medycynie.Znane sa dwie podstawowe metody uzyskiwania leków z grupy cefalosporyn. Pierwsza z nich polega na przeksztalceniu chemicznym czasteczki cefalo- sporyny C otrzymywanej tradycyjna metoda fer¬ mentacyjna. Ze wzgledu na niska wydajnosc pro¬ cesu fermentacji prowadzone sa na swiecie szerokie badania nad mozliwoscia wydajnej i enkonomicznie korzystnej przemiany chemicznej latwodostepnych zwiazków takich jakimi sa penicyliny w zwiazki cefalosporynowe.Dotychczas znane metody transformacji sulfotlen- ków penicylin do cefalosporyn polegaja na ter¬ micznej reakcji katalizowanej kwasami nieorga¬ nicznymi lub organicznymi, stosowanymi w postaci wolnej lub w postaci soli, z odpowiednimi zasada¬ mi organicznymi. Cecha charakterystyczna wszyst¬ kich dotychczas znanych metod jest prowadzenie reakcji w warunkach katalizy homogennej, ponie~ waz stosowane katalizatory kwasowe rozpuszczaja sie w mieszaninie reakcyjnej (patrz opis patentowy 88 41988 419 Stanów Zjednoczonych nr 3 275 626, brytyjski opis patentowy nr 1 204 394 lub brytyjski opis patentowy nr 1204 972). Taki sposób prowadzenia procesu po¬ woduje koniecznosc uciazliwego usuwania kataliza¬ tora po zakonczeniu procesu, jak równiez stwarza niebezpieczenstwo rozkladu produktu podczas zate- zania mieszaniny reakcyjnej i dalszych operacji pre¬ paratywnyeh.Zasadniczym etapem procesu przeksztalcenia pier¬ scienia penamu do cefamu jest znana w chemii organicznej reakcja rozpadu wiazania pomiedzy atomem siarki i atomem wegla w sulfotlenkach pod wplywem kwasów. Mechanizm tej reakcji w odniesieniu do penicylin zostal opisany w pracy R. B. Mcfriha" i wsp. w J. Amer. Chem. Soc., 85? 1896 (1963). ¦oZr&raey tej jednoznacznie wynika, ze warunkiem koniecznym tego typu transformacji jest uzycie ja¬ ko katalizatora substancji o charakterze kwasnym.Z drugiej strony wiadomo, ze konieczne dla prze¬ biegu reakcji, dlugotrwale przetrzymywanie zwiaz¬ ków typu penicyliny i cefalosporyny w srodowisku kwasnym i to w wysokiej temperaturze, wynosza¬ cej powyzej 100°C, moze powodowac daleko idaca degradacje czasteczki.Przedmiotem wynalazku jest prowadzenie pro¬ cesu przegrupowania sulfotlenków penicylin lub ich estrów w odpowiednie cefalosporyny, w obe¬ cnosci stalych, nierozpuszczalnych w srodowisku reakcji katalizatorów kwasowych, jakimi sa wy¬ mieniacze jonowe o charakterze kationitów lub zmodyfikowanych anionitów.Istotna zaleta sposobu wedlug wynalazku jest fakt, ze czasteczka penicyliny lub cefalosporyny statysty¬ cznie przebywa, duzo krócej w bezposredniej stycz¬ nosci z substancja kwasna, gdyz poza najblizszym sasiedztwem powierzchni katalizatora znajduje sie w obojetnym srodowisku rozpuszczalnika. Moze to oczywiscie rzutowac na czas potrzebny do zakon¬ czenia procesu, jednak zapobiega to ubocznej re¬ akcji rozpadu nietrwalego wiazania P-laktamowego, oraz zmniejsza stopien dekarboksylacja w przypad¬ ku stosowania do reakcji sulfotlenku wolnego kwa¬ su penicylanowego. Innymi nie mniej waznymi za¬ letami stosowania jako katalizatorów wymieniaczy jonowych sa: 1. latwosc usuniecia katalizatora ze srodowiska re¬ akcji na drodze odsaczenia; 2. mozliwosc wielokrotnego stosowania tego sa¬ mego katalizatora oraz latwosc regeneracji w przypadku zmniejszenia jego aktywnosci; 3. specyficzne wlasciwosci wymieniaczy jonowych polegajace na selektywnym sorbowaniu niektó¬ rych zanieczyszczen; 4. mozliwosci prowadzenia reakcji w sposób ciagly.Do reakcji stosuje sie latwodostepne i tanie wy¬ mieniacze jonowe, powszechnie stosowane w pro- ceesach jonowymiennych odznaczajace sie odpornos¬ cia na dzialanie wysokiej temperatury, rozpuszczal¬ ników organicznych, czynników utleniajacych oraz charakteryzujace sie korzystnym dla przebiegu re¬ akcji stopniem dysocjacji i stopniem usieciowania.Do wymieniaczy jonowych stosowanych w spo¬ sobie wedlug wynalazku naleza np. kopolimery sty¬ renu i dwuwinylobenzenu zawierajace aktywna re¬ szte kwasowa taka jak sulfonowa lub fosfonowa^ Do tego typu katalizatorów naleza np. Amberlit JR-120, Dowex 30, Dowex 50, Resex P, Zerolit 225,.Lewatyt 5-100, Jonac C-240, Permutyt XP, Per¬ mutyt RS lub ich odpowiedniki produkcji krajo¬ wej np. kationit SS.W sposobie wedlug wynalazku stosuje sie takze- silnie lub slabo zasadowe anionity np. Ambelit io IRA-400, Dowex-l, Dowex-2, Permutyt ESB, w po¬ staci soli z silnymi kwasami nieorganicznymi ta¬ kimi jak kwas siarkowy lub fosforowy, lub kwa¬ sami organicznymi np. alkanosulfonowymi takimi jak kwas metanosulfonowy, albo arylosulfonowymi is np. p-toluenosulfonowym. Ilosc potrzebnego do re¬ akcji katalizatora ustala sie doswiadczalnie zaleznie od jego mocy i zdolnosci wymiennej. Na ogól, sto¬ suje Kie jonit w wielkosci nie mniejszej niz 0,125 mvala na 1 mmol sulfotlenku penicyliny.Reakcje prowadzi sie na drodze ogrzewania sulfo¬ tlenku penicyliny w postaci wolnego kwasu badz estru, w niereagujacym z substratami i produktami, rozpuszczalniku organicznym lub w odpowiedniej mieszaninie rozpuszczalników, w temperaturze od 80 do 170°C, korzystnie w temperaturze wrzenia rozpuszczalnika, najczesciej w granicach 100—130°C, co zapewnia stosunkowo szybki przebieg reakcji bez koniecznosci stosowania mechanicznego mieszania.Do szczególnie korzystnych rozpuszczalników naleza » wysokowrzace estry kwasów alifatycznych np. octany n-propylu, n-butylu, izo-butylu, II-rzedowego bu¬ tylu itp.; wysokowrzace ketony takie jak keton metylowoizobutylowy, keton metylowo-n-propylo- wy, keton etylowo-n-butylowy i inne; wysoko- wrzace etery i dwuetery alifatyczne np. dioksan, eter dwu-n-butylowy, 1,2-dwumetoksyetan itp, weglowodory aromatyczne takie jak toluen, ksylen oraz trzeciorzedowe amidy takie jak dwuetylofor- mamid i dwumetyloacetamid, lub odpowiednie mie- 4o szaniny tych rozpuszczalników.W sposobie wedlug wynalazku czas niezbedny do calkowitej przemiany substratu zalezy od rodzaju wyjsciowego sulfotlenku penicyliny, rodzaju uzyte¬ go rozpuszczalnika, temperatury reakcji oraz ro¬ dzaju wymieniacza jonowego i wynosi ód 2 do 24 godzin. Prowadzenie procesu w wyzszej temperatu¬ rze skraca czas trwania reakcji ale powoduje pow¬ stawanie wiekszej ilosci produktów ubocznych.Stwierdzono, ze reakcja przemiany sulfotlenków 50 wolnych kwasów przebiega kilkakrotnie szybciej niz reakcja przemiany estrów. Czas niezbedny do zakonczenia procesu okresla sie na podstawie chro¬ matografii cienkowarstwowej. Reakcje uznaje sie za zakonczona, gdy na chromatogramie widoczny 55 jest calkowity lub prawie calkowity zanik sub¬ stratu.Przeksztalceniu poddaje sie sulfotlenki penicylin o wzorze ogólnym 2, w którym Rx i R2 maja zna¬ czenie podane powyzej. W wyniku reakcji uzyskuje sie dezacetoksycefalosporyny o wzorze ogólnym 1, w którym Rt i R2 zostaly zdefiniowane powyzej.Uzyskane metoda wedlug wynalazku zwiazki mo¬ ga byc po ewentualnym uwolnieniu funkcji kar- 65 boksylowel i po oczyszczeniu stosowane jako sub- - 45 6088 419 6 stancje wyjsciowe do sporzadzenia kompozycji far¬ maceutycznych. Mozna je równiez przeprowadzac w inne pochodne cefalosporynowe na drodze wy¬ miany grupy acylowej lancucha bocznego na inna, jak równiez poprzez wymiane atomu wodoru w gru¬ pie metylowej w pozycji 3 na inne podstawniki.Wymiane grupy Hacylowej w lancuchu bocznym przeprowadza sie ogólnie znanymi metodami uwal¬ niania w pozycji 7 funkcji aminowej i powtórnej acylacji inna grupa lub metoda opisana w polskim zgloszeniu patentowym nr P-141 893 polegajaca na transacylowaniu ugrupowania amidowego w po¬ zycji 7.Podane w dalszej czesci opisu przyklady ilustru¬ jace wynalazek obejmuja jedynie kilka substancji wyjsciowych co nie ogranicza jednak zakresu sto¬ sowalnosci wynalazku.We wszystkich podanych ponizej przykladach do chromatografii cienkowarstwowej stosuje sie jako faze nosna zel krzemionkowy G wedlug Stahla, a jako uklad rozwijajacy octan etylu-benzen w sto¬ sunku 1 :3 (I), lub n-butanol-etano-aceton-woda w stosunku 4:1:4:1 (II). Dla uproszczenia w przykladach podawano jedynie numery tych ukla¬ dów rozwijajacych. Chromatogramy wywolywano metoda jodo-skrobiowa opisano przez B. Wasiliewa i J. Cieslaka, Antibiotyki 10, 877, (1965) Przygotowanie katalizatorów jonowymiennych.Kationity przeprowadza sie w forme kwasowa (H+) stosujac ogólnie znane metody postepowania, a nas¬ tepnie saczy sie i przemywa, az do uzyskania obo¬ jetnego odczynu odcieku. Tak przygotowany jonit zawiesza sie w wodzie destylowanej i ogrzewa w ciagu jednej godziny w temperaturze 80°C, po czym saczy sie, przemywa woda i acetonem oraz suszy na powietrzu w ciagu 24 godzin. Anionity prze¬ prowadza sie w forme zasadowa, a nastepnie'osa¬ dza sie na nich odpowiedni kwas, przemywa sie woda do uzyskania obojetnego odczynu odcieku, a nastepnie acetonem i suszy na powietrzu w cia* gu 24 godzin.Przyklad I. Mieszanine 3,7 g (10 mmoli) sul- fotlenku penicyliny fenoksymetylowej, 2 g Zerolitu 225 (H+) i 50 ml suchego niezawierajacego kwasu octowego octanu izobutylu ogrzewano w kolbie okraglodennej zaopatrzonej w nakladke do susze¬ nia azeotropowego i chlodnice zwrotna, w tempe¬ raturze wrzenia, w ciagu 2,5 do 3 godzin. Moment zakonczenia reakcji ustalono na podstawie chroma¬ tografii cienkowarstwowej (uklad II). Po zakoncze¬ niu reakcji mieszanine ochlodzono do temperatury —10°C i odsaczono wymieniacz jonowy, który po przemyciu octanem etylu, acetonem i woda oraz po dokladnym wysuszeniu mozna stosowac do ko¬ lejnych reakcji wytwarzania cefalosporyn. Przesacz przemyto 25 ml zimnej wody i ekstrahowano 3X25 ml 0,5 n wodoroweglanu sodu.Polaczone ekstrakty weglanowe przmywano dwu¬ krotnie 20 ml alkoholu n-amylowego, ochlodzono do temperatury 0°C i ekstrahowano trzykrotnie ml octanu etylu przy pH okolo 2,7. Polaczone ekstrakty octanowe przemyto niewielka iloscia wo¬ dy i solanki, wysuszono nad bezwodnym siarcza¬ nem sodowym i odparowano do sucha. Uzyskano 2,2 g (63,5%) jasnozóltego piankowatego produktu zanieczyszczonego niewielka iloscia produktów de¬ gradacji, takich jak produkt zdekarboksylowany.Osad rozpuszczono w okolo 4—5 ml bezwodnego etanolu i dodano 1,2 ml dwubenzyloaminy. Krysta¬ lizacje soli zainicjowano przez zadrapanie scianki naczynia.Po zakonczeniu krystalizacji prowadzonej przez 18 godzin w temperaturze okolo —5°C wydzielone krysztaly odsaczono, przemyto 3 ml zimnego bez¬ wodnego etanolu i 5 ml suchego eteru etylowego i suszono w eksykatorze prózniowym do stalej wagi. Uzyskano 2,3 g soli dwubenzyloaminowej kwasu 7-fenoksyacetamidodezacetoksycefemokarbo- ksylowego-4 o temperaturze topnienia 136—138°C (z rozkladem). Analiza chromatograficzna produktu wykazala jego jednorodnosc. Analiza widmowa w podczerwieni wykazala nastepujace glówne pasma absorpcji: 3450; 1760; 1670; 1630; 1595; 1500; 1240; 1040; 910; 760 i 695 cm-1.Analiza magnetycznego rezonansu jadrowego wy¬ konana w deuterowanym acetonie wykazala istnie¬ nie nastepujacych sygnalów dla wolnego kwasu 7-fenoksyacetamidodezacetoksy-A8-cefalosporanowe- go: 8 = 2,2 ppm (s, 3H, C-3), 8 = 3,5 i 3,6 ppm (pozorny dublet; C-2 ); 8 = 5,7 ppm (s, 2H, <&-CH2 -O); 8 = 5,15 ppm (d, 1 H, C-6, J = 6c/s); 8 = 5,72 (q, 1 H, C-7, J = 4c/s, J = 10c/s); 8 = 6,9—7,5 ppm (m, 5H, arom.) Z roztworu octanu izobutylu pozostalego po wy¬ ekstrahowaniu do weglanu zwiazków posiadajacych grupe karboksylowa wydzielono okolo 0,5 g pro¬ duktu zdekarboksylowanego posiadajacego równiez uklad cefemowy. Analiza magnetycznego rezonansu jadrowego wykonana w CDC13 wykazala istnienie nastepujacych sygnalów: 8=1,8 ppm (s, 3H, C-3); 8 = 3,3 ppm (pozorny kwartet, 2H, C-2, J = 18c/s); 8 = 4,58 ppm (s, 2H, $-CH2-0-); 8 = 5,0 ppm (d, 1H, C-6, J = 6c/s); 8=5,84 ppm (q, 1H, C-7, J = 4c/s, J = 10c/s); 8 = 6,58 ppm (s, 1H, C-4); 8 = 6,9—7,15 ppm (m, 5H, arom).Przyklad II. Mieszanine 3,66 g (10 mmoli) sul- fotlenku penicyliny V, 1 g Zerolitu 225 (H+) i 100 ml ketonu metylowoizobutylowego ogrzewano pod chlodnica zwrotna w atmosferze azotu w ciagu 2,5 godziny. Przebieg reakcji sledzono za pomoca chromatografii cienkowarstwowej (uklad II). Pro¬ dukt wydzielono w sposób opisany w przykladzie I uzyskujac 1,4 g (40,2%) kwasu 7-fenoksyacetami- dodezacetoksysporanowego w postaci jasnozóltego, piankowatego osadu. Po rozpuszczeniu w octanie etylu, ekstrakcji do wody przy pH 7,5 i zakwasze¬ niu fazy wodnej 0,5 n kwasem siarkowym do war¬ tosci pH okolo 2,7 wytraca sie bialy bezpostaciowy osad.Wydzielony osad odsaczono, przemyto woda i su¬ szono nad P205. Po wysuszeniu, osad rozpuszczono w n-butanolu sporzadzajac rgztwór o stezeniu oko¬ lo 8% i dodano, przy mieszaniu, wyliczona ilosc mianowanego, n-butanolowego roztworu 2-etyloka- pronianu sodowego. Uzyskano 1 g soli sodowej kwasu 7-fenoksyacetamidodezacetoksycefalosporano- wego. Widmo w podczerwieni wykazuje istnienie pasma pochodzacego od ugrupowania P-laktamo- 40 45 50 55 6088 419 8 wego przy 1750 cm—* dla wolnego kwasu, a dla soli sodowej przy 1745cm—1. Przyklad III. Mieszanine 1,8 g (5 mmoli) sul- fotlenku penicyliny V, 0,3 g Zerolitu 225 (H+), 30 ml octanu izobutylu, 20 ml benzenu i 1 ml dwu- metyloacetamidu ogrzewano pod chlodnica zwrotna w taki sposób, aby skropliny przechodzily przez nasadke do suszenia azeotropowego. Po uplywie 2,5 godziny stwierdzono, ze wyjsciowy sulfotlenek calkowicie przereagowal. Produkt wyizolowano w sposób opisany w poprzednich przykladach. Uzys¬ kano 0,8 g surowego kwasu 7-fenoksyacetamidodeza- cetoksy-A8-cefemokarboksylowgo-4 (45%), który przeprowadzono w sól dwubenzyloamoniowa uzys¬ kujac 0,82 g soli o temperaturze topnienia 134— —137°C z rozkladem.Przyklad IV. Powtórzono postepowanie z przykladu III stosujac, w miejsce nasadki do su¬ szenia azeotropowego, aparat Soxhleta wypelniony bezwodnym siarczanem wapnia i siarczanem ma¬ gnezu. Uzyskano 0,9 g (51%) kwasu 7-fenoksyace- tamidodezacetoksy-A8-cefemokarboksylowego-4. Po przeprowadzeniu w sól dwubenzyloaminowa uzys¬ kano 1 g produktu o temperaturze topnienia 132— —135°C z rozkladem, Przyklad V. Powtórzono postepowanie z przy¬ kladu IV stosujac, w miejscu Zenolitu 225, Re- seKfH"5-) w ilosci 0,75 g. Uzyskano 0,75 g kwasu 7-fenoksyacetamidodezacetoksy-A8-cefemokarboksy- lowego-4 i 0,4 g produktu niezawierajacego grupy karboksylowej. Temperatura topnienia wolnego kwasu wynosi 167—171°C z rozkladem.Przyklad VI. Powtórzono postepowanie z przykladu IV stosujac, w miejsce Zerolitu 225, 0,5 g Dowexu 1 z naniesionym w sposób uprzednio opisany kwasem metanosulfonowym. Uzyskano 0,95 g (53%) surowego kwasu 7-fenoksyacetamido- dezacetoksy-A8-cefemokarboksylowego-4, który po oczyszczeniu wykazuje zgodnosc widmowa z pro¬ duktem wzorcowym. Temperatura topnienia 165— ^168°C z rozkladem.Przyklad VII. Powtórzono postepowanie z przykladu VI stosujac, w miejsce Dowexu 1, Per- mutyt ES z naniesionym kwasem ortofosforowym.Uzyskano 0,58 g, (32%) kwasu 7-fenoksyacetamido- dezacetoksycefalosporanowego. Temperatura topnie¬ nia próbki analitycznej wynosi 169—173°C z rozkla¬ dem.Przyklad VIII. 3,5 g sulfotlenku penicylinyG (10 mmoli), 1 g Zerolitu 225(H^-) i 80 ml ketonu metylowoizobutylowego ogrzewano w temperaturze wrzenia mieszaniny reakcyjnej (112°C) w ciagu 2,75 godziny. Przebieg reakcji kontrolowano meto¬ da chromatografii cienkowarstwowej (uklad II). Po zakonczeniu reakcji wyizolowano kwas 7-fenoksy- acetamidodezacetoksy-A3-cefemokarboksylowy-4 w postaci jasnozóltej, piankowatej, szklistej masy w sposób opisany dokladnie w przykladzie I. Po oczy¬ szczeniu droga krystalizacji z wody w pH okolo 3 uzyskano 0,8 g czystego produktu. Analiza w pod¬ czerwieni wykazuje istnienie ugrupowania fMakta- mowego i grupy karboksylowej.Analiza magnetycznego rezonansu jadrowego wy¬ konana w deuterowanym dwumetylosulfotlenku wy¬ kazuje istnienie nastepujacych sygnalów: 6 = 2,05 ppm (s, 3p, C-3); 8 = 3,47 ppm (pozorny kwartet, 2H C-2,J = 18 c(s); 8 = 3,6 ppm (s, 2H, (CHjj—CO—); 8 = 5,05 ppm (d, 1H, C-6); 8 = 5,64 ppm (q, 1H, C-7); 8 = 7,37 ppm (s, 5H, arom).Przyklad IX. Mieszanine 7,3 g estru p-nitro- benzylowego sulfotlenku penicyliny V, 40 ml octa¬ nu izobutylu, 4 ml dwumetylóacetamidu, 2,5 g Ze¬ rolitu 225 (H+) i 10 ml benzenu ogrzewano w temperaturze wrzenia pod chlodnica zwrotna w taki sposób, aby skropliny wracaly do kolby re¬ akcyjnej przechodzac przez nasadke azeotropowa.Po okresie 15 godzin stwierdzono na podstawie chromatografii cienkowarstwowej zakonczenie re- akcji (uklad I). Mieszanine reakcyjna ochlodzono do okolo 20°C, odsaczono jonit a przesacz odparo¬ wano, na obrotowej wyparce prózniowej, do uzys¬ kania suchej pozostalosci. Uzyskany surowy ester p-nitrobenzylowy kwasu 7-fenoksyacetamidodezace- toksy-A8-cefemokarboksylowego-4 przekrystalizowa- no z 30 ml acetonu uzyskujac 4,2 g czystego estru.Analiza w podczerwieni wykazala istnienie ugru¬ powania P-laktanowego przy 1765 cm—1 oraz zanik pasma charakterystycznego dla wiazania S--0.Analiza magnetycznego rezonansu jadrowego wy¬ konana w CDC18 wykazuje istnienie nastepujacych sygnalów: 8 = 2,2 ppm (s, 3H, C-3); 8 = 3,42 (pozorny kwartet, 2H, C-2, J = 18 c(s); 8 = 4,62 ppm (S, 2 H, $—OCH2CO—); 8 = 5,06 ppm (d, 1H, C-6); 8 = 5,4 ppm (s, 2H—COOCH2C6H4N02) 8 = 5,94 ppm (q, 1H, C-7); 8 = 6,9—8,95 ppm (m, 9H, arom).Przyklad X. Powtórzono postepowanie z przy¬ kladu IX stosujac w miejsce estru p-nitrobenzylo- wego ester metylowy sulfotlenku penicyliny V.Uzyskano, biorac do reakcji 6 g estru sulfotlenku penicyliny, 4 g czystego estru metylowego kwasu 7-fenoksyacetamidodezacetoksy-A8-cefemokarboksy- lowego-4.Uzyskany produkt mial nastepujace widmo ma¬ gnetycznego rezonansu jadrowego: 8 = 2,12 ppm (s, 3H, C-3); 8 = 2,34 ppm (pozorny kwartet 2H, C-2, J-18, c(s); 8 = 3,8 ppm (s, 3H— —COOCH3) 8 = 4,56 (s, 2H, $—O—CH2—CO—); 8 = 5,0 ppm (d, 1H, C-6) 8 = 5y83 ppm (q, 1H, C-7); 8 = 6,82—7,6 (m, 5H, arom).Przyklad XI. Mieszanine 1,8 g estru 2, 2, 2- -trójchloroetylowego sulfotlenku penicyliny V, 50 25 ml octanu n-butylu, 5 ml dwumetylóacetamidu i 2,5 g Dowexu z naniesionym kwasem metanosul¬ fonowym ogrzewano w temperaturze lazni 140°C w ciagu okolo 12 godzin. Po tym czasie na plytce / chromatograficznej zaobserwowano calkowity zanik 55 sulfotlenku i powstanie praktycznie pojedynczego produktu o RF równym okolo 0,65. Odsaczono jonit, który po przemyciu mozna stosowac do kolejnej reakcji. Przesacz przemywano kolejno woda, 1 n roztworem NaHCOa, 0,5 n H2S04, woda oraz so- 60 lanka, suszono nad Na2S04 i odparowano do sucha.Sucha pozostalosc rekrystalizowano z 2 ml bez¬ wodnego etanolu. Uzyskano 0,5 g krystalicznego bialego produktu o wlasnosciach fizykochemicznych zgodnych z zalozonymi. Temperatura topnienia 65 uzyskanego estru 2, 2, 2-trójchlorometylowego kwa- 40 4588 419 9 su 7-fenoksyacetamidodezacetoksycefalosporanowego wynosi 155—158°C z rozkladem.Przyklad XII. Spiralna kolumne o dlugosci 4,5 m z termostatowanym plaszczem grzejnym na¬ pelniono Zerolitem , 225 (Hj) namoczonym uprze- 5 dnio w ciagu 24 godzin w octanie izobutylu, a na¬ stepnie podano na szczyt kolumny, stosujac lekkie nadcisnienie, okolo 5% roztwór sulfotlenku penicy¬ liny fenoksymetylowej w mieszaninie octanu izobu¬ tylu i dwumetyloacetamidu w stosunku 10 :1, Czas 120°C na szczyt kolumny podawano, stosujac lekkie riadcisnienie, okolo 5% roztworów sulfotlenku per nicyliny fenoksymetylowej w mieszaninie octanu izobutylu i dwumetyloamidu w stosunku 10 :1. Czas przeplywu roztworu a tym samym wielkosc sto¬ sowanego nadcisnienia ustalono w taki sposójp, aby kazda jednostka objetosci zawierajaca sulfotlenek przebywala na kolumnie w ciagu okolo 2,5—3 go¬ dzin. Po zebraniu pierwszych 120^150 ml roztworu, który nie zawieral jeszcze produktu, nastepne por¬ cje wycieku poddawano po ochlodzeniu do tempe¬ ratury 5°C procesowi ekstrakcji w przeciwpradzie, do 0,5 n roztworu NaHCOs. Weglanowy roztwór produktu zbierano, chlodzono do temperatury 0°C i po zakwaszeniu do pH okolo 2,7 ekstrahowano do octanu etylu. Roztwór octanowy przemyto solanka, a nastepnie suszono nad Na^C^ i odparowano do sucha.Otrzymany produkt, z wydajnoscia równa okolo 50% w przeliczeniu na wielkosc wsadu, wykazujacy jednorodnosc chromatograficzna, o temperaturze topnienia 159—165°C (z rozkladem) przeprowadzono w sól dwubenzyloamoniowa z wydajnoscia podana w poprzednich przykladach. Sól te przeprowadzono w wolny kwas na drodze rozpuszczenia w wodzie, zakwaszenia do wartosci pH okolo 3 i - ekstrakcji do CH2CI2. Po wysuszeniu nad bezwodnym Na2S04 i odparowaniu chlorku metylenu uzyskano kwas 7-fenoksyacetamidodezacetoksy-A8-cefemokarboksy- lowy-4 o temperaturze topnienia 163—168°C (z roz¬ kladem) z wydajnoscia okolo 85% w stosunku do surowego produktu. PL