PL186627B1

PL186627B1 - Zespolone podłoże podłogowe

Info

Publication number: PL186627B1
Application number: PL97328433A
Authority: PL
Inventors: Werner Schlüter
Original assignee: Schlueter Systems Gmbh
Priority date: 1996-02-13
Filing date: 1997-01-15
Publication date: 2004-02-27
Also published as: PL328433A1; DE59705080D1; EP0879331B1; CA2248289A1; US6094878A; DE19605142C1; EP0879331A1; CZ251598A3; CA2248289C; ATE207569T1; TR199801498T2; AU2149297A; DE29700639U1; CZ293487B6; ES2162266T3; WO1997030247A1

Abstract

1. Zespolone podloze podlogowe zawie- rajace mineralna, wiazaca warstwe wylewki, oraz umieszczona na spodzie tejze warstwy wylewki graniczna plyte nosna, która sklada sie z plaskiej podstawy, z której wystaja liczne elementy profi- lowe skierowane do góry, siegajace az do war- stwy wylewki, korzystnie o równej wysokosci, a grubosc wylewki pokrywajacej ponad wy- stajacymi elementami profilowymi jest propo- rcjonalnie dobrana pod wzgledem wymiarowym do tychze elementów profilowych, znamienne tym, ze elementy profilowe (6,15,23,24) usytu- owane sa wzgledem siebie w pewnych odstepach, a wzgledem podstawy (5,16) ulozone sa wedlug regularnego wzoru i stanowia z nia integralna czesc, a wylewki (8,17,19) maja strukture poro- wata z licznymi wiazkami plaszczyzn rozdzie- lajacych (10,11, 20, 21). Fig. 1 PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest zespolone podłoże podłogowe składające się z dobrze wiążącej mineralnej wylewki, na której spodzie umieszczona jest graniczna płyta nośna, która stanowi element podstawowy, z którego wystają skierowane do góry elementy profilowe, sięgające aż do wylewki i posiadające najczęściej jednakową wysokość.

Tego rodzaju zespolone podłoża podłogowe są już znane i są stosowane przykładowo jako podłoża do posadzek, zwłaszcza, jeśli ma być zainstalowane ogrzewanie podłogowe. Przy tego rodzaju zespolonych podłożach podłogowych, które stanowią posadzkę dla nakładanej wykładziny podłogowej, używa się głównie płynnej wylewki, co oznacza, że wylewka jest oddzielona od warstwy nośnej pośrednią miękką warstwą i nie jest z warstwą nośną związana, a jedynie jest nałożona na warstwę pośrednią. Wylewka jest przewidziana jako warstwa rozdziału obciążenia dla równomiernego rozłożenia sił obciążających poprzez warstwę pośrednią aż do warstwy nośnej podłoża, którym jest korzystnie fundament betonowy. Na dolnej warstwie nośnej osadzona jest płyta nośna wykonana z materiału izolacyjnego. Wystające do góry elementy są równomiernie rozłożone ponad prostokątną albo kwadratową płytą nośną. Pomiędzy tymi elementami zakłada się rury grzewcze, które się zaklinowuje, aby ich położenie nie uległo zmianie przy zalewaniu szeroko uformowaną strugą wylewki. Zgodnie z założeniem, że używa się płynnej wylewki, to musi jej grubość być tak zwymiarowana, aby sama stanowiła zdolną do przenoszenia obciążeń płytę posadzkową. Dla zapewnienia wystarczającej zdolności przenoszenia obciążeń, zaleca się zgodnie z niemiecką normą ATV-DIN 18353, by zaprawa pokrywająca ponad wystającymi elementami wynosiła, co najmniej 45 mm. Przy silniej obciążonych posadzkach zaleca się jednak podnieść minimalną grubość wylewki ponad 45 mm. Jeśli mają być zastosowane wylewki cementowe, to koniecznie trzeba te zalecenia zachować. Zgodnie z wyżej wymienionym przepisem o grubości warstwy pokrywającej wynika, że przy stosowaniu wylewki w zasobach mieszkalnych, najmniejsza łączna grubość wynosi 45 mm a wraz z średnicą rur grzewczych, które ostatnio wynoszą. 18 mm, to łączna grubość wylewki wynosi 63 mm.

Wylewka mineralna dobrze wiążąca jak przykładowo wymieniono wyżej, utwardza się wraz z równoczesną stratą objętości. Na podstawie zróżnicowanego oddawania wody i wpływu temperatury w górnej i dolnej warstwie wylewki może to doprowadzić do zróżnicowanych zmian długości podczas utwardzania wylewki, co ma taki skutek, że wylewka ulega wypiętrzeniu.

Wypiętrzenia wylewki występują szczególnie jednak wtedy, jeśli w nałożonej wylewce znajdują się substancje o zróżnicowanej wilgotności, przykładowo, jeśli w dolnym, głębiej leżącym obszarze wylewki jest substancja o wyższej zawartości wilgoci niż w bezpośrednio nad nim usytuowanym obszarze w pobliżu wykładziny nałożonej na podłoże. To prowadzi to do typowej wklęsło-wypukłej deformacji. Jeśli wylewka jest pokryta sztywnym, trwałym materiałem podłogowym, to prowadzi to do pękania wykładziny albo tworzenia się siatki spękań. Szczególnie przy zabudowie rur do ogrzewania podłogi, jak wyżej wspomniano, następują wypiętrzenia warstwy wylewki, które są nie do uniknięcia. W dolnym obszarze warstwy wylewki, graniczącym z płytą nośną zawiera warstwa wylewki przykładowo temperaturę około 40°C

186 627 wskutek bezpośredniego kontaktu z rurami grzewczymi. Ponieważ na górnej powierzchni wykładziny podłogi temperatura oddawana do przestrzeni ma zaledwie 25°C, to relatywnie różnica temperatur wewnątrz wylewki wynosi 15°C. Dlatego dolne warstwy wylewki podczas ogrzewania ulegają znaczniejszemu cieplnemu wypiętrzeniu, niż górne warstwy wylewki, usytuowane w pobliżu wykładziny podłogi. W ten sposób powstałe wypiętrzenia potrafią przy średniej wielkości pokoju o powierzchni od około 18 do 2θ m² już na brzegach płyty nośnej dochodzić do wysokości 15 mm. Ulegają przy tym zniszczeniu skrajne fugowe wykończenia.

Skutki wypiętrzeń na podłodze są wielorakie. Przykładowo mogą powstawać nawracające okresowo wypiętrzenia, które z natury rzeczy będą się pojawiać w różnych miejscach wylewki, szczególnie w okresie zimowego ogrzewania i letniego nie ogrzewania, które prowadzą do tego, że znajdująca się pod wylewką płyta nośna z materiału izolacyjnego przybiera na objętości, w następstwie nacisku wypiętrzeń wylewki. Wskutek nagromadzenia się nacisków szczytowych, znajdująca się pod wylewką płyta nośna ulega tak dalece idącemu odkształceniu, że po pewnym czasie całe podłoże może nierównomiernie osiadać. Wypiętrzenia wylewki powodują ten skutek, że określone obszary wylewki oddzielają się od płyty nośnej względnie od podkładu a tym samym odpada możliwość równomiernego rozkładu sił w płycie nośnej względnie w podkładzie. Przy obciążeniu pojawia się wtedy niebezpieczeństwo, że warstwa wylewki w celu zniesienia naprężenia wśród wykształcających się rys powoduje rozłamy. Jeśli stosowane są elastyczne powłoki wykładzinowe, jak wykładziny dywanowe, to tego rodzaju rysy mogą pozostać niezauważone, natomiast, jeśli na wylewkę nałożona jest wykładzina trwała jak na przykład płytki, to prowadzi to do tego, że rysy tworzą się również na płytkach. W dalszej konsekwencji powoduuą wypiętrzenia zmiany długości w górnej i dolnej warstwie wylewki. Powstałe wskutek tego naprężenia ścinające pomiędzy wylewką a wykładziną prowadzą do obluzowania względnie do pękania trwałej wykładziny.

Aby zapobiec zjawisku wypiętrzeń i związane z tym względnie niekontrolowane pęknięcia podłogi, wykorzystuje się metodę dzielenia powierzchni podłogowej na- segmenty, aby zmniejszyć stopień wypiętrzenia. Poszczególne płyty wylewki muszą być wtedy oddzielone od siebie poprzez ruchome szczeliny, profilowe wcięcia albo poprzez tak zwaną szczelinę pozorną. Nawet wtedy, kiedy łączne wypiętrzenie dowolnej płyty jest w ten sposób zredukowane, to i tak wewnątrz pojedynczego segmentu występną wypiętrzenia o różnych rozmiarach, że w obszarze szczelin może prowadzić to do niepożądanego, stopniowego rozdzielenia graniczących ze sobą poszczególnych segmentów podłoża. Wychodząc z tego założenia należy mieć na uwadze, że nakładanie wylewki z wykorzystaniem szczelin jest pracochłonne, zwłaszcza, jeśli większe połacie podłoża, przykładowo w centrach handlowych albo dużych pomieszczeniach mieszkalnych, muszą być segmentowane za pomocą szczelin ruchomych, które i tak muszą być później przejęte poprzez nałożoną wykładzinę. Najpierw muszą jednak wylewki całkowicie stwardnieć, co trwa, co najmniej 28 dni, aby proces kurczenia się był jak najdalej posunięty, zanim według znanych sposobów będzie można położyć trwałą wykładzinę. Również przy wylewkach zespolonych, przy których zaprawa wylewki ma bezpośredni związek z podłożem, którym najczęściej jest beton, istnieje podobny problem, mianowicie, że przy zróżnicowanych własnościach kurczenia się podłoża i wylewki, oddziela się warstwa wylewki od tegoż podłoża i pojawiają się rysy oraz wypiętrzenia.

Opierając się na wyżej przedstawionym stanie techniki, postawiono zagadnienie opracowania zespolonego podłoża podłogowego, w którym pomimo stosowania zaprawy mineralnej dobrze wiążącej zjawisko występujących wypiętrzeń zostanie tak dalece zminimalizowane, by uniknąć niebezpieczeństwa przenikania siatki spękań nawet przy dużych powierzchniach podłogowych, w których pominięto segmentację poprzez ruchome szczeliny a konstrukcje z trwałymi wykładzinami podłogowymi, zostaną wykonane bez uszczerbku.

Zadanie to zostało zgodnie z wynalazkiem rozwiązane w ten sposób, że grubość minimalnej wylewki pokrywającej ponad wystającymi elementami profilowymi jest pod względem wymiarowym dobrana w odpowiedniej proporcji do wysokości tychże elementów profilowych, aby te elementy profilowe spowodowały w tejże wylewce strukturę zmęczeniową

186 627 i utworzyły z góry określone strefy osłabienia tak, aby podczas wystąpienia naprężeń w warstwie wylewki, stanowiły punkty wyjścia dla właściwego, równomiernego spadku naprężeń, poprzez rozszerzające się wiązki płaszczyzn rozdzielających, pomiędzy tymi strukturami zmęczeniowymi. Wynalazek opiera się na doświadczeniu, że aby wytworzyć zdolną do przenoszenia obciążeń warstwę wylewki, niekoniecznie trzeba stosować grubą pokrywę, jaka znana jest ze stanu techniki. Znacznie większe znaczenie dla nośności wylewki ma miarodajne, wystarczające i równomierne rozłożenie obciążenia na płaszczyzny rozdziału, będące pod obciążeniem. Znajdujące się na spodzie warstwy zaprawy struktury zmęczeniowe utworzone przez wystające elementy profilowe płyty nośnej, stanowią strefy osłabienia dla łącznej grubości warstwy zaprawy. Jeśli wystąpią naprężenia wewnątrz warstwy zaprawy, to w czasie procesu twardnienia albo wskutek stosowania ogrzewania podłogi powodującego różnicę temperatur w warstwie wylewki - to powstają rozszerzające się od stref osłabienia wiązki płaszczyzn rozdzielających, sięgające aż do warstwy zaprawy pokrywającej, powodując osłabienie naprężenia. Poprzez wstępnie określony układ tych stref osłabienia jest z góry wiadomo, wzdłuż jakich linii będą się tworzyć wiązki płaszczyzn rozdzielających. Ponieważ pewna liczba wystających elementów profilowych płyty nośnej jest odpowiednio rozmieszczona, możliwe jest uzyskanie równomiernego spadku naprężenia w całej warstwie zaprawy. Ma to ten skutek, że w zbiorze płaszczyzn rozdzielających, każda płaszczyzna rozdzielająca kompensuje tylko jeden ułamek niezbędnej zmiany długości, prowadzący do spadku naprężenia. Każda pojedyncza płaszczyzna rozdzielająca ma, dlatego tylko jedynie wymiar mikropęknięcia. Większe, przenikające rysy, które niszczą trwałe powłoki podłogowe, nie mogą się wytworzyć. Nie pojawiają się również typowe wypiętrzenia, ponieważ wyzwolone siły w tworzących się wiązkach płaszczyzn rozdzielających neutralizowane są w strukturach zmęczeniowych.

Poprzez ścisłe zwymiarowanie zaprawy pokrywającej ponad wystającymi do góry elementami profilowymi płyty nośnej dość znacznie zmniejszono również jej grubość nad usadowionymi rurami grzewczymi podłogi. Zmniejszenie łącznej grubości warunkuje również mniejszą różnicę temperatury a tym samym lepsze wykorzystanie i regulację wypromieniowanego przez rury grzewcze ciepła.

Z tego względu samo wykonawstwo zespolonego podłoża według wynalazku jest korzystniejsze od znanych podłoży ze stanu techniki. Dzięki zmniejszonej grubości łącznej substancji wylewki następuje znaczne skrócenie czasu jej twardnienia. Położenie końcowej wykładziny podłogowej w zależności od grubości wylewki jest już możliwe po około pięciu dniach, gdyż kurczenie się warstwy wylewki jest równomiernie kompensowane wskutek wytwarzających się wiązek płaszczyzn rozdzielających w całej powierzchni.

Dzięki z góry przewidzianemu spadkowi naprężeń zespolonego podłoża podłogowego oraz dzięki równomiernemu rozmieszczeniu elementów profilowych płyty nośnej na całej powierzchni podłogowej, nie ma już potrzeby wytwarzania większych powierzchni podłogowych z uwzględnieniem podziału na segmenty za pomocą szczelin ruchomych lub szczelin separacyjnych.

Przy wylewkach albo warstwach zaprawy w celu połączenia z podłożem musi być zachowany bezpośredni kontakt spajający. Jest to osiągalne, jeśli w płycie nośnej zostaną wykonane odpowiednie otwory. W przeciwieństwie do płyt nośnych wykonanych z elastycznego materiału izolacyjnego, które stosuje się przy płynnej wylewce, płyty nośne przeznaczone do wylewek zespolonych są w zasadzie nieelastyczne i dlatego są wykonane z blachy lub z tworzywa sztucznego. Wystające elementy profilowe służą spadkowi naprężenia, które powstaje dzięki zróżnicowanemu zachowaniu kształtu pomiędzy z jednej strony wylewką lub zaprawą a z drugiej strony podłożem. Wylewka względnie warstwa zaprawy może, więc być relatywnie cieńsza, gdyż występujące naciski nie są bezpośrednio doprowadzone do podłoża. Płyty nośne bez otworów przelotowych mogą być również spojone z podłożem, przez co następuje bezpośrednie przeniesienie obciążenia na podłoże.

186 627

W celu lepszego zrozumienia niniejszego rozwiązania pod pojęciem wylewki rozumie się wszelkie papkowate i utwardzające się mieszanki składające się z wody, piasku i/albo innych dodatków materialnych, które w celu utwardzenia wytwarzane są z węglanów albo siarczanów jako substancjami wiążącymi, korzystnie jak cement czy gips (na przykład: anhydryt, magnez, wylewka cementowa), z których wytwarza się wylewki podobnie jak zaprawy albo zaprawy klejące na przykład do przyklejenia płytek.

W uprzywilejowanym przykładzie wykonania przewiduje się, że elementy profilowe płyty nośnej mają w przekroju poprzecznym kształt okręgu. Przez takie nadanie kształtu uzyskuje się jednolite, wychodzące od elementów profilowych w każdym kierunku wiązki płaszczyzn rozdzielających. W jakim kierunku będą ostatecznie wykształcać się wiązki płaszczyzn rozdzielających jest zależne wyłącznie od wzajemnej konfiguracji elementów profilowych.

W szczególnie korzystnym ukształtowaniu płyty nośnej wysokość elementów profilowych w stosunku do warstwy wylewki pokrywającej oraz w stosunku do odstępu między elementami profilowymi są określone przez następujące proporcje: wysokość elementu profilowego względem grubości warstwy wylewki pokrywającej ponad górną krawędzią elementów profilowych wynosi: minimum 1 : 1, a maksimum 1 : 0,33, przy czym maksymalna wysokość wylewki pokrywającej wynosi 20 mm, wysokość elementu profilowego do najmniejszego odstępu pomiędzy elementami profilowymi: minimum jak 1 : 1,5, a maksimum jak 1 : 10, przy czym odstęp maksymalnie wynosi 200 mm.

Z tak określonymi proporcjami elementów profilowych jest zapewnione, że wytworzą się wiązki płaszczyzn rozdzielających po najkrótszej drodze pomiędzy dwoma elementami profilowymi umieszczonymi w wylewce a strefy osłabienia są tak względem siebie rozmieszczone, że już przy pewnym określonym stopniu przekroczenia powstającego naprężenia, wiązki płaszczyzn rozdzielających obni:^iy^ naprężenie warstwy wylewki a powstałe rysy tworzą strukturę porowatą.

W dalszej kolejności kształtowania elementów profilowych przyjmuje się, że górne powierzchnie ograniczające pojedynczych elementów profilowych są wypukłe. Takie rozwiązanie umacnia zdolność kształtowania się wiązek płaszczyzn rozdzielających, wychodząc od sklepienia elementów profilowych aż do granicznych obszarów wylewki.

W innej postaci wykonania wynalazku mają wypukłości elementów profilowych korzystnie kształt półkolistych czasz, przy czym wysokość czasz odpowiada przewidzianej grubości wylewki pokrywającej. Te wypukłości służą jako podstawa do pomiaru grubości wylewki. Dzięki temu można odprowadzić nadmiar wylewki, za pomocą łaty zgarniającej, która opierając się, na co najmniej dwóch czaszach, zbiera jej nadmiar. Przy tym określa się niezbędną liczbę elementów profilowych z czaszami. Pozostałe elementy profilowe mogą mieć inaczej skonfigurowaną górną stronę. W innej dalszej postaci wykonania wynalazku płyta nośna zawiera pomiędzy elementami profilowymi otwory. Zaprawa podczas zalewania przepływa przez te otwory i spaja warstwę wylewki ze znajdującym się pod płytą nośną podłożem. W ten sposób zespolone podłoże podłogowe wykonane jest jako zespolona wylewka.

W innym przykładzie wykonania wynalazku przewiduje się, że elementy profilowe są podłużnymi elementami, które w przekroju poprzecznym mają kształt wydłużonych prostokątów. Celowo elementy profilowe są usytuowane względem siebie parami, które z kolei obrócone są na przemian względem siebie o 90° tak, że przedłużenie wyobrażalnej osi dowolnej pary elementów profilowych w ich wzdłużnym kierunku, zbiega się ze środkiem sąsiedniego, poprzecznie usytuowanego do niej elementu profilowego. Przy takim układzie elementów profilowych powstąją dwie grupy wiązek płaszczyzn rozdzielających, zawierające szczeliny separacyjne w warstwie wylewki.

W kolejnym przykładzie wykonania wynalazku przewiduje się, że płyta nośna jest czworokątna zwłaszcza prostokątna albo kwadratowa, i zawiera na brzegach elementy łączące, za pomocą, których da się połączyć wiele takich płyt w celu pokrycia większych powierzchni podłogowych, przy czym dwie strony obwodowe płyty nośnej są połączone jednym elementem łączącym a pozostałe dwie strony obwodowe są połączone identycznym, drugim

186 627 elementem łączącym. Poszczególne płyty nośne mogą być wtedy korzystnie wytwarzane w wielkościach handlowych. Tego rodzaju połączenie ma ten szczególny cel, że zapobiegają przesuwaniu się płyt nośnych w czasie zalewania szeroką strujg^ wylewki. Jeśli na wylewkę ma być nałożona trwała wykładzina jak na przykład płytki albo kamień naturalny, to zaleca się połączyć wylewkę z innym zespolonym podłożem podłogowym, a mianowicie z górną stroną wylewki pierwszego zespolonego podłoża podłogowego. Płyta nośna działa wtedy jako warstwa zaporowa, aby zniwelować zmiany długości w czasie wzrostu lub spadku naprężenia w niżej leżącej warstwie wylewki, a tym samym, by zapobiec oddziaływaniu naprężenia na trw^a^:^. wykładzinę. Wtedy płyta nośna pod względem wymiarowym jest cieńsza od tej, która jest przeznaczona do wykonania wylewki.

Wynalazek jest bliżej objaśniony w przykładach wykonania z uwzględnieniem rysunku, na którym fig. 1 przedstawia wycinek zespolonego podłoża podłogowego w przekroju poprzecznym jako podłoże osadzone na podkładzie, fig. 2 warstwę wylewki zespolonego podłoża podłogowego przedstawionego na fig. 1 w widoku z dołu, fig. 3 zespolone podłoże podłogowe przedstawione na fig. 1 z nałożonym na nim innym zespolonym podłożem podłogowym, na którym osadzona jest trwała wykładzina podłogowa w przekroju poprzecznym, fig. 4 warstwę wylewki zespolonego podłoża podłogowego w widoku z dołu w innym przykładzie wykonania, a fig. 5 dwie połączone płyty nośne w przekroju poprzecznym, których elementy profilowe zawierają półkoliste czasze.

Fig. 1 przedstawia zespolone podłoże 1 usytuowane nad warstwą izolacji 2 przeznaczoną do wytłumienia odgłosu kroków, osadzoną na fundamencie 3. Zespolone podłoże podłogowe 1 zawiera płytę nośną 4, która składa się z podstawy 5 i pewnej liczby wystających i skierowanych do góry elementów profilowych 6. Elementy profilowe 6 zawierają w przekroju poprzecznym okrągłe powierzchnie i są usytuowane w regularnych odstępach na tejże podstawie 5. Pomiędzy elementami profilowymi 6 są umieszczone rury grzewcze 7 wykonane z tworzywa sztucznego. Taki układ składający się z płyty nośnej 4 i zaklinowanymi w niej rurami grzewczymi 7 jest pokryty wylewką 8 aż do określonej z góry grubości warstwy pokrywającej. Wylewka 8 zawiera znany zestaw komponentów składający się z wody, piasku oraz dalszych dodatków, które są zmieszane wraz z cementem jako środkiem wiążącym.

Wysokość H elementu profilowego 6 wynosi w niniejszym przykładzie wykonania 30 mm. Średnica D elementu profilowego 6 wynosi 60 mm, z czego wynika, że stosunek pomiędzy H a D wynosi jak 1:2. Przedstawiony na fig. 2 najkrótszy odstęp A pomiędzy dwoma elementami profilowymi 6 wynosi 45 mm, a tym samym stosunek wysokości H do odstępu A wynosi jak 1:1,5. Grubość pokrywy U warstwy wylewki 8 ponad elementem profilowym 6 wynosi 10 mm, a tym samym stosunek, H:U wynosi jak 1: 0,33. Łączna grubość wylewki, a mianowicie: H +U wynosi więc 40 mm. W celu poprawienia spójności wylewki 8 z elementami profilowymi 6 są elementy profilowe (patrząc w widoku z góry na płytę nośną 4) nieznacznie ścięte. Przedstawione elementy profilowe 6 zwężają się w kierunku podstawy 5 w kształcie stożka.

Jeśli pojawią się naprężenia w wylewce 8, przykładowo wskutek różnicy temperatur w wyniku uruchomienia ogrzewania, wylewka 8 ma możliwość przejęcia te naprężenia z nieznacznym stopniem zdeformowania jednak bez pęknięcia. W przypadku, gdy granica zdolności przejęcia naprężenia zostanie przekroczona, wtedy powstałe struktury zmęczeniowe jako strefy osłabienia 20 lub 21, wskutek umieszczenia w wylewce 8 elementów profilowych 6 inicjują strefy pękań, powodując spadek naprężenia. Dzięki regularnemu układowi elementów profilowych 6 na płycie nośnej 4, powstąją wiązki płaszczyzn rozdzielających 10 i 11, które powodują spadek naprężenia i, które korzystnie układają się wzdłuż najkrótszego odstępu A pomiędzy dwoma elementami profilowymi 6. Poszczególne punkty osłabienia są wtedy połączone ze sobą poprzez płaszczyzny rozdzielające. Spadek naprężenia następuje wzdłuż pewnej liczby równolegle usytuowanych płaszczyzn rozdzielających, tworząc strukturę porowatą. Każda pojedyncza płaszczyzna rozdzielająca kompensuje, dlatego tylko jeden ułamek ogólnego naprężenia tak, że każda z tych płaszczyzn rozdzielających stanowi jedynie mikropęknięcie.

186 627

Na obszary osłabienia 20 i 21 fig. 2 połączonych wiązkami płaszczyzn rozdzielających 10 i 11 korzystny wpływ ma to, jeśli elementy profilowe 6 są połączone ze sobą żebrami 9.

Wiązki płaszczyzn rozdzielających 10, 11 bardzo wyraźnie wykształcają się wzdłuż najmniejszego odstępu A pomiędzy dwoma obszarami osłabienia 20, 21, wywołanymi przez elementy profilowe 6 w obszarze wytyczonym przez żebra 9.

Zespolone podłoże podłogowe 1 pomimo zmniejszenia grubości łącznej wylewki 8 zostało w czasie badań obciążone wielokrotnie większym obciążeniem od dopuszczalnego obciążenia 1,5 kN/m², przewidywanego dla normalnych obciążeń ruchowych jak w budownictwie mieszkalnym. W przeciwieństwie do znanych zespolonych podłoży podłogowych, zawiera zespolone podłoże podłogowe odnośnie właściwości wypiętrzenia znacznie lepsze wyniki, zwłaszcza, że zmniejszone zostaje ryzyko zniszczenia wykładziny wskutek powstania siatki rys.

W dalszym przykładzie wykonania wynalazku przewiduje się, że elementy profilowe 6 zawierają w przekroju poprzecznym korzystne dla powstawania rys kształty o formach wielokąta lub gwiazdy. Korzystnie elementy profilowe 6 są tak ułożone, że najmniejszy odstęp A rozciąga się pomiędzy dwoma krawędziami tychże elementów profilowych 6. Krawędzie te powodują ten efekt, że oddziaływają w kierunku wzbudzania siatki rys.

Inne zespolone podłoże podłogowe przedstawia fig. 3 z trwałą wykładziną, jaką stanowią płytki 12, są przyklejone do górnej powierzchni wylewki 17, stanowiącej element zespolonego podłoża podłogowego 13, będącego tego samego rodzaju podłożem podłogowym, co zespolone podłoże podłogowe 1, na którym jest nałożone. Zastosowana do tego celu płyta nośna 14 z elementami profilowymi 15 jest odpowiednio ukształtowana względem płyty nośnej 4, jednak pod względem wymiarowym jest wyraźnie mniejsza. Płyta nośna 14 jest wykonana z tworzywa sztucznego w postaci folii. Wysokość elementu profilowego 15 zmierzona ponad podstawą 16 wynosi tylko 4 mm. Płyta nośna 14 jest scalona za pomocą wylewki 17 z górną stronią wylewki 8. W tym celu płyta nośna 14 zawiera otwory 18, aby umożliwić przepływ wylewki 17. Płyta nośna 14 służy jako warstwa zaporowa, by możliwe odkształcenia zespolonego podłoża podłogowego 1 zwłaszcza jego wylewki 8 nie oddziaływały na płytki 12. Warstwa płytek 12 przylega pełnią powierzchnią do warstwy zaprawy klejącej i stanowi komponent o decydującej sile tak, że zmiany długości oraz rysy nie są przenoszone na warstwę wykładziny. Przemieszczenia wylewki 8 w celu obniżenia naprężenia zachodzą tylko w układzie wielkości mikropęknięć, co sprawia, że na tego rodzaju przemieszczenia nie ma już wpływ płyta nośna 14. Przy większych ruchach pęka warstwa wylewki 17 wskutek wykształcenia się wiązki płaszczyzn rozdzielających 10, 11, odpowiednio do warstwy wylewki 8, natomiast trwała warstwa wykładziny pozostaje nieuszkodzona.

Jeszcze w innym przykładzie wykonania nie pokazanym na rysunku przewiduje się, że jedna z płyt nośnych 14 zawiera odpowiednie otwory na cylindrycznych odcinkach jego elementów profilowych. Przez to uzyskuje się dodatkowe otwory albo wykorzystuje się je zamiast otworów 18, w związku, z czym uzyskuje się strukturę, podobną do plastra miodu, która może poprzez zaprawę przenikać do obszarów znajdujących się pod płytą nośną.

W jeszcze kolejnym przykładzie wykonania fig. 4 powstałe obszary osłabienia 20, 21 powstałe przez nie uwidocznione na rysunku elementy profilowe o potencjalnych strefach spękań są w przeciwieństwie do stref osłabienia z wcześniejszych przykładów ukształtowane nie w postaci punktów, lecz w postaci linii. Przy takim ukształtowaniu są wyodrębnione dwie wiązki płaszczyzn rozdzielających, których wzdłużne rozwinięcie odpowiada wzdłużnie ukierunkowanym obszarom osłabień 20, 21. Ukształtowanie tego rodzaju wylewki 19 jest celowe, jeśli do wytworzenia wylewki zespolonej zamiast płyty nośnej 4 wykonanej z warstwy izolacyjnej 2 użyje się blachy. Aby więc uzyskać obszary osłabienia 20, 21 to w blasze są wykonane elementy profilowe drogą prasowania lub drogą gięcia. Przez to powstają pomiędzy elementami profilowymi otwory przelotowe, dzięki którym wylewka 19 zespala się z podłożem.

186 627

Według dalszego, kolejnego przykładu wykonania fig. 5 płyty nośne 22 wyposażone są w dwa różne elementy profilowe 23, 24. Elementy profilowe 23, 24 zawierają na swej górnej powierzchni półkoliste czasze 25.

Wysokość czasz 25 pod względem wymiarowym odpowiada przewidywanej grubości wylewki a tym samym może być użyta jako podstawa do pomiaru tejże grubości. Za pomocą łaty zgarniającej, opierającej się na czaszach 25 można zebrać nadmiar wylewki. Jest wtedy pewne, że wylewka pokrywająca, znajdująca się nad płytą nośną 22 jest równomiernie rozłożona, a tym samym uzyskuje się jej opty^^l^ią grubość ponad elementami profilowymi 23, 24. Elementy profilowe 23, 24 zaopatrzone są ponadto na obwodzie w ograniczniki 26, które ryglują rury grzewcze 7 osadzone pomiędzy tymi elementami profilowymi 23, 24 w dowolnie wybranym położeniu.

Z kolei w ostatnim przykładzie wykonania nie przedstawionym na rysunku, przewiduje się, że pod płytą nośnią przeb^i^j^i^ią kanały drenażowe. Kanały drenażowe są celowo rozmieszczone jako dwie wiązki krzyżujących się kanałów. Kanały drenażowe są połączone z górną powierzchnią płyty nośnej poprzez otwory przelotowe, które są pod względem wymiarowym na tyle duże, że nie nastąpi ich zatkanie przez zaprawę lub wylewkę. Za pomocą takiej płyty nośnej można wykonać zespolone podłoże, które z dolnej strony umieszczone jest na warstwie uszczelniającej, korzystnie warstwy bitumicznej i które tym samym staje się podłożem drenażowym. Podczas nakładania płyty nośnej na warstwę uszczelniającą kanały drenażowe pozostają nie napełnione i służą wtedy do odprowadzenia ścieków

186 627

Fig. 2

186 627

Fig. 3

186 627

Fig. 4

186 627

Fig. 5

186 627

Fig. 1

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 50 egz. Cena 4,00 zł.

Claims

Zastrzeżenia patentowe

1. Zespolone podłoże podłogowe zawierające mineralną, wiążącą warstwę wylewki, oraz umieszczoną, na spodzie tejże warstwy wylewki graniczną płytę nośną, która składa się z płaskiej podstawy, z której wystają liczne elementy profilowe skierowane do góry, sięgające aż do warstwy wylewki, korzystnie o równej wysokości, a grubość wylewki pokrywającej ponad wystającymi elementami profilowymi jest proporcjonalnie dobrana pod względem wymiarowym do tychże elementów profilowych, znamienne tym, że elementy profilowe (6,15, 23, 24) usytuowane są względem siebie w pewnych odstępach, a względem podstawy (5,16) ułożone są według regularnego wzoru i stanowią z nią integralną część, a wylewki (8, 17,19) maa^ strukturę porowatą z licznymi wiązkami płaszczyzn rozdzielających (10,11, 20, 21).
2. Zespolone podłoże według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy profilowe (6,15) płyty nośnej (4, 14) zawierają w płaszczyźnie równoległej do podstawy (5, 16) w przekroju poprzecznym kształt okrągły.
3. Zespolone podłoże według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy profilowe (23, 24) płyty nośnej (22) zawierają w płaszczyźnie równoległej do podstawy (5,16) w przekroju poprzecznym kształt wielokąta względnie gwiazdy.
4. Zespolone podłoże według zastrz. 1 albo 2 albo 3, znamienne tym, że stosunek wysokości elementów profilowych (6, 15, 23, 24) do grubości wylewki pokrywającej (U) oraz najmniejszego odstępu (A) między tymi elementami profilowymi wynosi: wysokość (H) elementów profilowych (6, 15, 23, 24) do wylewki pokrywającej (U) ponad górną krawędzią elementów profilowych (6, 15, 23, 24) minimum 1 : 1, a maksimum 1: 0,33, przy czym maksymalna grubość wylewki pokrywającej (U) wynosi 20 mm, natomiast: wysokość (H) elementów profilowych (6,15, 23, 24) do najmniejszego odstępu (A) pomiędzy tymi elementami profilowymi (6,15, 23, 24) wynosi minimum 1: 1,5, a maksimum 1:10, przy czym odstęp (A) maksymalnie wynosi 200 mm.
5. Zespolone podłoże według zastrz. 1 lub 2 lub 3, znamienne tym, że górna powierzchnia ograniczająca elementów profilowych (24) jest wypukła.
6. Zespolone podłoże według zastrz. 1, znamienne tym, że elementy profilowe są figurami podłużnymi a w przekroju poprzecznym mają kształt wydłużonych prostokątów.
7. Zespolone podłoże według zastrz. 6, znamienne tym, że elementy profilowe są usytuowane względem siebie parami, które z kolei na przemian obrócone są względem siebie o 90°, w taki sposób, że przedłużenie wyobrażalnej osi dowolnej pary elementów profilowych w jej wzdłużnym kierunku, zbiega się ze środkiem, poprzecznie usytuowanego do niej sąsiedniego elementu profilowego.
8. Zespolone podłoże według zastrz. 1, znamienne tym, że podstawa (5, 16) zawiera otwory (18).
9. Zespolone podłoże według zastrz. 2, znamienne tym, że płyta nośna (4) wykonana jest z materiału izolacyjnego.
10. Zespolone podłoże według zastrz. 2, znamienne tym, że płyta nośna wykonana jest z blachy, a jej elementy profilowe są łukowo wyprofilowanymi wycinkami z tejże blachy.
11. Zespolone podłoże według zastrz. 2, znamienne tym, że płyta nośna (14) jest wykonana z folii.
12. Zespolone podłoże według zastrz. 2 lub 11, znamienne tym, że elementy profilowe (15) płyty nośnej (14) zawierają otwory w celu przepływu wylewki.
13. Zespolone podłoże według zastrz. 2 lub 9 lub 10 lub 11, znamienne tym, że płyta nośna (4, 14) jest prostokątna zwłaszcza kwadratowa oraz zawiera na obwodzie elementy łączące, do połączenia z innymi płytami nośnymi (4, 14), przy czym dwie strony obwodowe

186 627 płyty nośnej (4, 14) połączone są jednym elementem łączącym a pozostałe dwie strony są połączone drugim elementem łączącym.
14. Zespolone podłoże według zastrz. 1, znamienne tym, że na górnej stronie wylewki (8), nałożone jest następne zespolone podłoże podłogowe (13).
15. Zespolone podłoże według zastrz. 1, znamienne tym, że określona liczba elementów profilowych (24) zawiera na górnej powierzchni skierowane do góry czasze (25), o wysokości odpowiadającej grubości wylewki pokrywającej.
16. Zespolone podłoże według zastrz. 15, znamienne tym, że czasze (25) mają kształt półkolisty.