PL169659B1 - Tuleja kolanowa izolacyjna oraz sposób wytwarzania tulei kolanowej izolacyjnej PL - Google Patents

Abstract

1 . Tuleja kolanowa izolacyjna skladajaca sie z elementów cylindrycznych lupin izolacyjnych 1 przeznaczona do wykonywania izolacji wokól kolana o kacie a rurowego przewodu, znamienna tym, ze odcinki (11) lupiny sa pryzmatyczne, wystepuja w ilosci n 1 sa identyczne jesli jest ich kilka, przy czym ich dwie zasadniczo plaskie czolowe powierzchnie (6, 7) o obrysie eliptycznym tworza z prostymi odcinkami odpowiednio katy +ß 1 -ß takie, ze P = a /(2n + 2) a ich najdluzsza tworzaca m a dlugosc b taka, ze b = 2 (R + d/2 + e) tgß gdzie R jest promieniem krzywizny przewodu rurowego, d jego srednica, a e gruboscia scianek lupiny, przy czym ponadto czesci proste cylindrycznych lupin izolacyjnych sasiadujacych ko- lan zakonczone sa czolowymi powierzchniam i (6 , 7), których katy tworza kat ß z prostymi odcinkami lupin. 8 Sposób wytwarzania tulei kolanowej izolacyjnej o kacie a , promieniu krzywizny R 1 srednicy d przy pomocy cylindrycznych lupin izolacyjnych o srednicy wewnetrznej d 1 grubosci e, znam ienny tym, ze cylindryczna lupine izolacyjna przecina sie wzdluz przekrojów zasadniczo plaskich, prostopadle do tej samej plaszczyzny przecho- dzacej przez jej os, przy czym plaszczyzny ciecia tworza naprzemian katy +ß 1 -ß wzgledem odcinków prostych lupiny tak, ze· ß =a / ( 2n + 2 ) przy czym liczba odciec równa jest n + 1, a uzyskane elementy lupin maja dluzsza tworzaca o dlugosci "b" tak, ze. b = 2 (R + d/2 + e) tgß natomiast pozostale proste odcinki i posrednie pryzmaty- czne elementy lupin sa instalowane tak, aby uzyskac maksymalny mozliwy kat FIG. 2 b ( 5 4 ) Tuleja kolanowa izolacyjna oraz sposób wytwarzania tulei kolanowej izolacyjnej PL

Description

Przedmiotem wynalazku jest tuleja kolanowa izolacyjna oraz sposób wytwarzania tulei kolanowej izolacyjnej.

Przedmiotem wynalazku są wyroby przeznaczone do izolacji przewodów rurowych występujące w postaci cylindrycznych tulej wykonanych z pianek izolacyjnych lub z wełen mineralnych lub wełen szklanych. Jego przedmiotem jest zwłaszcza izolacja, akustyczna, a przede wszystkim termiczna, części wygiętych przewodów rurowych w ogrzewnictwie, ciepłownictwie przemysłowym i chłodnictwie.

Gdy monter musi przystąpić do wykonania izolacji przewodów rurowych, na przykład instalacji cieplnej, kiedy są one już ułożone wewnątrz lub na zewnątrz budynku, dysponuje on, w tym celu, cylindrycznymi tulejami izolacyjnymi zwanymi łupinami. Tuleje te, przecięte na swojej długości, są umieszczane wokół przewodów i czynność ta przebiega w bardzo prosty sposób na prostych odcinkach. Jeśli chodzi o kolana rurowe, istnieją obecnie dwa sposoby: stosowane są kolana formowane wstępnie lub wycinane z bloku takiego samego materiału jak łupiny lub innego, albo z odcinków prostych wycinane są przy użyciu szablonów elementy, które po połączeniu pozwolą zakryć wygiętą część przewodu rurowego. Pierwszy sposób wymaga magazynowania dużej ilości uformowanych wstępnie części, które są drogie. Drugi sposób wymaga wykonania na placu budowy wycinania, które musi być tym bardziej precyzyjne im większa jest średnica, wymaga bardziej wykwalifikowanej siły roboczej i daje w efekcie wyższy koszt własny.

Znane są sposoby umożliwiające wykonanie tulej izolacyjnych z pianek organicznych. Znany jest również szereg sposobów, jeżeli chodzi o wełny mineralne, wykonywania tulej izolacyjnych zwanych łupinami. Tak więc w europejskim zgłoszeniu patentowym EP 205 704 proponowany jest sposób produkcji nieorganicznych łupin z materiału włóknistego przez nawijanie filcu utworzonego z włókien i lepiszcza na rozgrzany rdzeń.

Wszystkie te sposoby umożliwiają w ten sposób wykonanie walców, których promień wewnętrzny odpowiada zewnętrznemu promieniowi przewodu rurowego przeznaczonego do zabezpieczenia i które posiadają warstwę izolatora z pianki lub materiału włóknistego, odpowiadającą potrzebnej oporności termicznej. Łupiny te występują w postaci prostych elementów o długości na ogół jednego metra, zabezpieczonych ewentualnie folią z tworzywa sztucznego lub

169 659 metalu. Łupiny te są przecięte wzdłuż na długości co najmniej pół metra w sposób umożliwiający otwarcie ich w wprowadzenie do wewnątrz przeznaczonego do zabezpieczenia przewodu rurowego. Jakkolwiek w przypadku niektórych systemów możliwe jest nieznaczne wyginanie wyrobów tak, aby odpowiadały krzywoliniowemu przebiegowi przewodu rurowego, z chwilą gdy promień krzywizny staje się zbyt mały, nie ma możliwości odkształcenia wyrobu w dostatecznym stopniu, aby idealnie pasował do części zakrzywionej. W związku z tym opracowano szereg sposobów, które umożliwiają niezależną produkcję kolan przeznaczonych do montowania na kątowych zmianach kierunku przewodów rurowych.

Pierwszy z tych sposobów polega na wycinaniu kolan z bloków pianki lub na formowaniu kolan w blokach waty mineralnej, zwłaszcza wełny mineralnej, które łączą się z obu stron z częściami prostymi. Kolana te są przecięte na pół w ich płaszczyźnie symetrii i posiadają w ten sposób przelotową szczelinę, która sprzyja startom cieplnym. Ten sposób, umożliwiający uzyskanie kolan o dobrej precyzji wykonania, które obejmują przewód rurowy i które łączą się prawidłowo z odcinkami prostymi, jest bardzo kosztowny. Ponadto zresztą, pakowanie kolan w celu dostarczenia ich na plac budowy wymaga oddzielnych opakowań co podwyższa ich koszt własny.

Inny, bardziej rozpowszechniony sposób, polega na wykonywaniu wykrawania na samym placu sensu stricte, które umożliwia ewentualnie, w przypadku małych średnic, przy pomocy specjalnej rdzennicy z kształtowników, takiej jak opisana w zgłoszeniu patentowym FR 2 633 546, uzyskać w żądanym miejscu cylindrycznym łupiny wycięcia o przekroju trójkątnym, które następnie pozwoli zamknąć ponownie łupinę tak, aby nadać jej żądany kąt. Ten prosty sposób posiada tę zaletę, że umożliwia otrzymanie na budowie dowolnego kąta pod warunkiem przystosowania kąta odcięcia do pożądanych wyników. Jest ona również tania. Jednak uzyskiwane izolacje kolan przewodu rurowego nie są najlepszej jakości. W rzeczywistości promień krzywizny kąta zmiany kierunku przewodu rurowego nigdy nie jest zerowy. W zamian za to, kolankowa część łupiny uzyskana dzięki wyżej wymienionemu sposobowi, tworzy ostry kąt krawędzi w miejscu połączenia. W efekcie materiał izolacyjny nie przylega dokładnie do powierzchni rury. W niektórych miejscach materiał izolacyjny jest zbity, natomiast w innych, wręcz przeciwnie, między powierzchnią rury i materiału izolacyjnego pozostaje pusta przestrzeń. Co więcej, kąt nigdy nie jest dokładnie dopasowany i segmenty nie dają się więc nigdy spoinować. Tymczasem sprawą najważniejszą, zwłaszcza w przypadku izolacji akustycznej, jest idealnie szczelna całość, jaką powinien tworzyć materiał izolacyjny. Właśnie w celu złagodzenia tych różnorodnych niedogodności opracowany został sposób według wynalazku.

Celem wynalazku jest zapewnienie wyrobu przeznaczonego do izolowania kolan rurowych, który przyjmuje jednocześnie postać kolana i przylegające do nich części proste, który zapewnia dobre charakterystyki cieplne, którego koszt własny jest mało wygórowany i który jest łatwy do magazynowania.

Istotą rozwiązania tulei kolanowej izolacyjnej składającej się z cylindrycznych łupin izolacji wokół kolana o kącie a rurowego przewodu jest to, że odcinki łupiny są pryzmatyczne, występują w ilości n i są identyczne jeśli jest ich kilka, przy czym ich dwie zasadniczo płaskie powierzchnie boczne tworzą z prostymi odcinkami łupiny następujące odpowiednie kąty +β i - β: takie, że β = α / (2n + 2) a ich najdłuższa tworząca ma długość równą:

b = 2 (R + d/2 + e) tg β, gdzie R jest promieniem krzywizny przewodu rurowego, d jego średnicą, a e - grubością ścianki łupiny przy czym ponadto proste odcinki cylindrycznych łupin izolacyjnych sąsiadujących kolan zakończone są powierzchniami czołowymi, których kąty tworzą kąt p z prostymi odcinkami łupin.

Korzystnie jest, gdy odcinki łupiny są pryzmatyczne, występują w ilości n i są identyczne jeśli jest ich kilka ale dwie zasadniczo płaskie czołowe powierzchnie o obrysie eliptycznym tworzą z prostymi odcinkami odpowiednio kąty + β i - β takie, że β - α / 2n, a ich najdłuższa tworząca ma długość b taką, że

169 659 b = 2(R + d/2 + e) tg β gdzie R jest promieniem krzywizny przewodu rurowego, d jego średnicą a e grubością ścianek łupiny.

Cylindryczne łupiny przeznaczone do umieszczenia w pobliżu kolana zakończone są odcinkami prostymi natomiast pryzmatyczne elementy łupin i ewentualnie sąsiednie odcinki proste są pakowane tak, aby można było odtworzyć całość lub część oryginalnej łupiny izolacyjnej przy czym pryzmatyczne i ewentualnie elementy proste są utrzymywane na swoim miejscu przez folię termokurczliwą.

Czołowe powierzchnie pryzmatycznych elementów łupin zawierają żebra, których kształt jest symetryczny względem osi czołowych powierzchni a odpowiadające powierzchnie czołowe sąsiednich prostych elementów posiadają uzupełniający kształt.

Żebra są prostymi żebrami ukierunkowanymi wzdłuż małej osi eliptycznego obrysu powierzchni czołowych.

Z kolei istota sposobu wykonania tulei kolanowej izolacyjnej o kącie α, promieniu krzywizny R i średnicy d przy pomocy cylindrycznych łupin izolacyjnych o średnicy wewnętrznej d i grubości e polega na tym, że cylindryczną łupinę izolacyjną przecina się wzdłuż przekrojów zasadniczo płaskich, prostopadłe do tej samej płaszczyzny przechodzącej przez jej oś, przy czym płaszczyzny cięcia tworzą naprzemian kąty + β i -β względem odcinków prostych łupiny tak, że:

β = α / (2n + 2) przy czym liczba odcięć równajest n + 1, a uzyskane elementy łupin maj ą dłuższą tworzącą o długości b tak, że:

b = 2 (R + d/2 + e) tgβ

Pozostałe proste odcinki i pośrednie pryzmatyczne elementy łupin są instalowane tak, aby uzyskać maksymalny możliwy kąt.

Inny sposób wykonania tulei kolanowej izolacyjnej o kącie a, promieniu R i średnicy d przy pomocy cylindrycznych łupin izolacyjnych o średnicy wewnętrznej d i grubości e, polega na tym, że cylindryczną łupinę izolacyjną przecina się wzdłuż przekrojów zasadniczo płaskich, prostopadle do tej samej płaszczyzny przechodzącej przez jej oś, przy czym płaszczyzny cięcia tworzą naprzemian + β i - β względem odcinków prostych łupiny tak, że:

β = α / (2n + 2) przy czym liczba odcięć równajest n +1, a uzyskane elementy łupin mają dłuższą tworzącą o długości b tak, że:

b = 2 (R + d/2 + e) Ι^β

Kolano rurowe jest okrywane przez n uzyskanych w ten sposób elementów łupin przy czym proste elementy łupin zakończone są przekrojami płaskimi.

Natychmiast po zainstalowaniu pryzmatycznych lub prostych elementów łupin otula się je przylepną elastyczną folią lub tkaniną przy czym dla danej średnicy d, liczba n pryzmatycznych odcinków jest tym większa im mniejszy jest promień R i odwrotnie, że dla danego R, n jest tym większe im d jest mniejsze.

Po podzieleniu łupin na elementy, odcięte elementy pakuje się w położeniu jakie zajmowały przed podziałem i korzystnie przechowywane w tej formie do momentu ich wykorzystania na budowie. Odcięte elementy utrzymuje się razem dzięki kurczliwej folii.

Sposób według wynalazku posiada w stosunku do stanu techniki pewną ilość oczywistych zalet. Przede wszystkim rozwiązuje on problem izolacji na kolanach rurowych. Bez względu na promień krzywizny kolana lub bez względu na kąt zmiany kierunku, będzie można zawsze znaleźć rozwiązanie, które umożliwi dokładne dopasowanie izolatora do powierzchni przewodu rurowego ograniczając ściskanie i odstęp jego powierzchni i eliminując puste przestrzenie między odcinkami. Sposób według wynalazku umożliwia więc uzyskanie tych samych zalet co sposób z kształtowaniem kolan w formach, prasowanie lub wycinanie z bloku wełny mineralnej lub pianki, za to przy znacznie niższych kosztach własnych. Wynalazek umożliwia jednoczesną obróbkę kolan i przylegających odcinków prostych nie czyniąc już z izolacji kolan czynności oddzielnej. Poza tym, odtwarzając oryginalną łupinę można pakować kolana w formie prostych odcinków utrzymywanych w całości dzięki samokurczliwej folii, co pozwala zachować takie

169 659 same opakowania jak dla zwykłych łupin skąd zyskuje się miejsce podczas magazynowania i oszczędność jako, że nie potrzebne jest opakowanie specjalne.

Przedmiot wynalazku został uwidoczniony na rysunku, na którym fig. 1 przedstawia łupinę z materiału izolacyjnego z pianki lub włókien, fig. 2a i 2b przedstawia schemat zasady funkcjonowania wynalazku w przypadku jednego pryzmatycznego odcinka, fig. 3 przedstawia przewód rurowy tworzący kąt prosty i łupinę złożoną z dwóch pryzmatycznych odcinków, fig. 4 przedstawia to samo kolano związane ściślej z izolacją dzięki zastosowaniu trzech odcinków pryzmatycznych, fig. 5 przedstawia przewód rurowy o dowolnym kącie, fig. 6 przedstawia przykład wykonania sposobu cięcia według wynalazku, a fig. 7 przedstawia prosty środek dla nadania odcinkom właściwego położenia.

Na figurze 1 przedstawiono łupinę 1 z materiału izolacyjnego w takiej postaci, w jakiej jest w większości przypadków. Jest ona cylindryczna, utworzona z izolacyjnego materiału 2, na przykład z pianki, na ogół organicznego, lecz ewentualnie również szkła piankowego, lub materiału włóknistego, najczęściej mineralnego na bazie wełny mineralnej lub waty szklanej związanych przy pomocy spoiwa. Obie powierzchnie, zewnętrzna powierzchnia łupiny i wewnętrzna powierzchnia 4, są cylindryczne. Z chwilą zainstalowania łupiny 1 przewód rurowy wypełni wewnętrzną przestrzeń 3 łupiny. Aby umożliwić pokrycie przewodu rurowego przez tuleję przewidziano podłużną szczelinę 5, która rozciąga się na grubość łupiny, a niekiedy sięga na pewną głębokość po stronie przeciwnej.

Na figurze 2a przedstawiono łupinę w takiej postaci, w jakiej jest zaraz po jej pocięciu, które utworzyło jeden odcinek pryzmatyczny; umożliwi on następnie zainstalowanie kolana o kącie prostym. Liczby 9 i 10 oznaczają odcinki proste cylindrycznej tulei, a 11 oznacza odcinek pryzmatyczny. Płaskie powierzchnie czołowe 6 i 7 graniastosłupa tworzą z odcinkiem prostym walca kąt β. Kąt ten ma, w przypadku tej figury 22,5°, to znaczy jest dokładnie równy jednej czwartej kąta prostego, który tworzy przewód rurowy. W celu całkowitego określenia pryzmatycznego odcinka 11 wystarczy ponadto znać długość a jego krótszej tworzącej lub długość b jego dłuższej tworzącej w dolnej części figury. Wielkości te zależą od parametrów tulei izolacyjnej i parametrów przewodu rurowego, a zwłaszcza promienia krzywizny kolana. Ogólne wzory umożliwiające obliczenie ich zostaną podane w dalszej części opisu.

Na figurze 2b przedstawiono łupinę i kolano z niej umieszczone na przewodzie rurowym. Liczbą 12 oznaczono przewód rurowy, liczbą 13 oznaczono jego oś obojętną, która pozwala określić promień krzywizny kolana. Jak poprzednio, liczba 9 oznacza pierwszy odcinek prosty łupiny, a liczba 10 jej drugi prosty odcinek, lecz tym razem tuleja została odwrócona, to znaczy obróconoją o 180° wokółjej osi. Na przekroju z figury 2b widać wewnętrzny kontur 15 przewodu rurowego, który jest nieznacznie odsunięty od izolacji. Natomiast wewnętrzny kontur 14 przewodu rurowego nieznacznie ściska izolację w tej strefie.

Na figurze 3 problem jest dokładnie taki sam. Ta sama łupina miała okryć to samo kolano, lecz celem było uzyskanie lepszej izolacji, to znaczy chciano zmniejszyć utraconą przestrzeń na zewnątrz krzywizny i zmniejszyć ściskanie izolacji wewnątrz. W tym celu wycięto w łupinie dwa odcinki pryzmatyczne zamiast jednego. Kąty β utworzone przez ich powierzchnie czołowe z odcinkami prostymi względem odcinków prostych wynoszą tu 15° na zmianę zjednej i z drugiej strony. Liczba 16 oznacza pierwszy z tych odcinków, a liczba 17 drugi z nich. Jak poprzednio pryzmatyczne odcinki są umieszczone na kolanie przewodu rurowego tak, aby ich najszersza część znalazła się na zewnątrz krzywizny, lecz w przeciwieństwie do powyższego, tutaj obrócono również prosty odcinek łupiny tak, aby brał udział w tworzeniu kolana. Widać wyraźnie na figurze 3, że izolacja jest znacznie skuteczniejsza niż w przypadku z figury 2.

Jeszcze lepiej przedstawia się sytuacja na figurze 4, gdzie tym razem występują trzy pryzmatyczne odcinki. Widać, że powierzchnie przewodu rurowego i wewnętrzne powierzchnie odcinków prostych łupin, jak również odcinki pryzmatyczne stykają się ściśle na całej długości. W lewej części figury 4 widać, że wykonano n + 1 cięć w celu utworzenia n = 3 odcinków. Wyniki tworzą z odcinkami prostymi łupiny kąt 11,25°.

Figura 5 pokazuje nam ogólny przypadek wybranego układu według wynalazku. Kąt kolana przewodu rurowego ma tutaj 60°. Dobrana liczba n pryzmatycznych odcinków jest równa dwa. Promień krzywizny przewodu rurowego jest skądinąd określony jako R. Zewnętrzna

169 659 średnica przewodu rurowego jest d, a grubość izolacji e. Ogólne wzory, które umożliwiają wyznaczenie odcinków pryzmatycznych zgodnie z wynalazkiem są następujące:

β = α / (2n + 2) a = 2(R-d/2-e)tg β b = 2(R + d/2 + e) tg β gdzie a jest długością najkrótszej tworzącej odcinka pryzmatycznego, a b jest długością najdłuższej tworzącej.

Wzory te pozwalają w każdym przypadku wyznaczyć warunki realizacji sposobu według wynalazku. Po dobraniu liczby n odcinków, obliczany jest kąt według pierwszego wzoru, następnie zmienia się kolejno płaszczyzny cięcia łupiny i sytuując je według + β lub -β i oddzielając je odcinkiem a w najbardziej zbliżonym punkcie, a więc odcinkiem b w punkcie najbardziej oddalonym. Wszystkie przykłady z figur 2 i 5 zostały wykonane przy uwzględnieniu poprzednich parametrów cięcia.

Sposób, który został opisany powyżej może być realizowany w ramach produkcji rzemieślniczej, gdzie w zależności od materiału, jaki jest dostępny do produkcji łupin i w zależności od indywidualnych parametrów przewodu rurowego i jego kolana, po dobraniu liczby odcinków n wyznaczone zostaną dokładnie parametry każdego z odcinków i końcowych części prostych odcinków łupin, które się z nimi sąsiadują. Można też, w przypadku kiedy kolana są elementami znormalizowanymi, jak to często ma miejsce w instalacjach przemysłowych, przewidzieć typowe parametry w celu wyznaczenia raz na zawsze kolan uniwersalnych.

Główną zaletą sposobu według wynalazku, niezależnie od niskiego kosztu, jest jednoczesna obróbka izolacji kolan i prostych odcinków przylegających i jest to także umożliwienie magazynowania kolan w formie prostych odcinków, to znaczy analogicznie jak typowych prostych odcinków łupin.

Opisany system pozwala maksymalnie zaoszczędzić odpady uszkodzonych łupin. Proste elementy przed i za zainstalowanym kolanem są rzeczywiście utworzone właśnie przez proste elementy, które podczas odcinania znajdują się po obu stronach pryzmatycznych odcinków. Każde zainstalowane kolano jest więc zakończone prostopadłą powierzchnią czołową i można je połączyć z dowolnym innym prostym elementem.

Figura 6 przedstawia trzy elementy pryzmatyczne, których powierzchnie cięcia tworzą z przekrojem poprzecznym łupiny kąt β taki, że β = a/2n. Drugie i krótkie tworzące b i a elementów pryzmatycznych są obliczane przy pomocy tych samych wzorów jak poprzednio. Zasadnicza różnica w stosunku do poprzednich przykładów polega na tym, że tu połączenie kolana, w ścisłym tego słowa znaczeniu jest dokonywane przy użyciu odcinka prostego z sąsiednimi prostymi łupinami. Znaczną niedogodnością jest to, że pocięte elementy, które występują po prawej i lewej stronie n elementów pryzmatycznych nie nadają się do wykorzystania. Dlatego też w takim przypadku korzystne jest podzielenie na elementy całości prostego odcinka łupiny, który po zakończeniu tej operacji stanie się źródłem pryzmatycznych elementów przeznaczonych do instalowania na wszystkich podobnych do siebie kolanach.

Korzystny przykład wykonania wynalazku pokazany na figurze 7 pozwala łatwo odnaleźć właściwe ukierunkowanie, jakie należy nadać każdemu z odciętych elementów podczas instalowania go na kolanie.

Podczas dzielenia na elementy prostej łupiny wyjściowej, zamiast realizować cięcie jak według opisanego powyżej planu, wyposaża się tę powierzchnię czołową odcięcia w żebro, wypukłe z jednej strony i wklęsłe z drugiej, które jest symetryczne względem osi powierzchni czołowej. W chwili instalowania na kolanie, bez względu na to czy odcięty element będzie w położeniu oryginalnym (jak na przykład odcięty element pośredni w przypadku trzech elementów), czy też obróci się on o 180° względem osi powierzchni czołowej, jego położenie zostanie natychmiast ustalone poprzez wprowadzenie żebra jego powierzchni czołowej w uzupełniające żebro w powierzchni czołowej położonej na przeciwko.

W przypadku kiedy cięcie jest dokonywane przy pomocy piły linowej tak, jak przy łupinach z wełny mineralnej, wystarczy odejść nieznacznie od płaskiego toru liny w chwili zbliżania się do osi powierzchni czołowej aby powrócić symetrycznie do tej samej płaszczyzny po minięciu tej osi. W ten sposób uzyskuje się proste żebro, które stanowi falę symetryczną

169 659 względem osi elipsy tworzącej przekrój elementów odciętych, jak to pokazano na figurze 7. W chwili oddzielania elementu 20 od sąsiedniego prostego fragmentu 25, zamiast tworzyć zwykły płaski przekrój jak powierzchnia 7 na figurze 2a, utworzono wypukłą powierzchnię czołową, która jest symetryczna względem osi elipsy, która tworzyłaby ten płaski przekrój. Ogólnie rzecz biorąc, poza tą symetrią, kształt tej wypukłości jest dowolny. Na figurze kształt żebra 23 jest bardzo prosty, jest on pryzmatyczny z przekrojem równoramiennego trójkąta prostokątnego i ukierunkowany wzdłuż mniejszej osi elipsy. Druga czołowa powierzchnia 22 pryzmatycznego elementu 20 posiada identyczny kształt z krzywiznami z tej samej strony co pierwsza powierzchnia czołowa. Ma ona więc wypukłe żebro 24 (podczas gdy żebro 23 na tym samym pryzmatycznym elemencie 20 było wklęsłe). W przypadku sposobu odpowiadającego figurom 2 do 5 nie jest konieczne, gdy żebro 23 i żebro 24 były identyczne. W rzeczywistości czołowa powierzchnia 21 usytuowana pomiędzy prostym fragmentem 25 i pryzmatycznym elementem 20 znajduje się pomiędzy tymi swymi elementami w momencie pokrycia kolana izolacją (figura 7b). Jedynie w przypadku sposobu przedstawionego na figurze 6, gdzie proste elementy odcięte są innego pochodzenia niż elementy pryzmatyczne, należy nadać ich powierzchniom czołowym dokładne, określone i uzupełniające kształty.

Sposób według wynalazku, w porównaniu ze stanem techniki, posiada szereg zalet. Z jednej strony reguluje on jednocześnie problem kolan i przylegających elementów prostych zapewniając przy tym dobre parametry termiczne, a nawet akustyczne, jako, że pozwala on eliminować systematycznie przestrzenie między elementami, z drugiej strony zaś jest on tańszy. Wymaga on istotnie mniejszej liczby robotników na budowie niż w przypadku produkcji rzemieślniczej, gdzie odcinano odcinki łupin na miejscu. Jest on również oczywiście tańszy niż przemysłowy sposób według stanu techniki, który polegał na wykonywaniu wszystkich kolan drogą formowania z włóknistej okładziny lub z masy ze sztywnej pianki, przy czym odmianą tego ostatniego przypadku jest bezpośrednie odlewanie. Z punktu widzenia magazynowania można było dostrzec, że możliwość magazynowania kolan w postaci oryginalnie pociętych elementów miała tę zaletę, że pozwalała stosować tylko jeden typ opakowania zarówno dla prostych odcinków łupin, jak i dla łupin pociętych na elementy przeznaczone do instalowania na kolanach.

Należy również wziąć pod uwagę elastyczność sposobu według wynalazku. Istotnie, bez względu na wymagania dotyczące jakości izolacji, poprzez dobór liczby elementów n można osiągnąć wymaganą jakość.

FIG.4

169 659

169 659

Departament Wydawnictw UP RP. Nakład 90 egz. Cena 2,00 zł

Claims (13)

1. Zastrzeżenia patentowe

   1. Tuleja kolanowa izolacyjna składająca się z elementów cylindrycznych łupin izolacyjnych i przeznaczona do wykonywania izolacji wokół kolana o kącie a rurowego przewodu, znamienna tym, że odcinki (11) łupiny są pryzmatyczne, występują w ilości n i są identyczne jeśli jest ich kilka, przy czym ich dwie zasadniczo płaskie czołowe powierzchnie (6,7) o obrysie eliptycznym tworzą z prostymi odcinkami odpowiednio kąty +β i -β takie, że:

   β = α /(2n + 2) a ich najdłuższa tworząca ma długość b taką, że:

   b = 2 (R + dl'2 + e) tjg|3 gdzie R jest promieniem krzywizny przewodu rurowego, d jego średnicą, a e grubością ścianek łupiny, przy czym ponadto części proste cylindrycznych łupin izolacyjnych sąsiadujących kolan zakończone są czołowymi powierzchniami (6, 7), których kąty tworzą kąt β z prostymi odcinkami łupin.
2. 2. Tuleja według zastrz. 1, znamienna tym, że odcinki łupiny są pryzmatyczne, występują w ilości n i są identyczne, jeśli jest ich kilka, przy czym ich dwie zasadniczo płaskie czołowe powierzchnie o obrysie eliptycznym tworzą z prostymi odcinkami odpowiednio kąty + β i -β takie, że:

   β = α /2n a ich najdłuższa tworząca ma długość b taką, że:

   b = 2 (R + d/2 + e) tgβ gdzie R jest promieniem krzywizny przewodu rurowego, d jego średnicą, a e grubością ścianek łupiny.
3. 3. Tuleja według zastrz. 2, znamienna tym, że cylindryczne łupiny przeznaczone do umieszczenia w pobliżu kolana zakończone są odcinkami prostymi.
4. 4. Tuleja według zastrz. 1 albo 2 albo 3, znamienna tym, że pryzmatyczne elementy łupin i ewentualnie sąsiednie odcinki proste są pakowane tak, aby można było odtworzyć całość lub część oryginalanej łupiny izolacyjnej.
5. 5. Tuleja według zastrz. 4, znamienna tym, że elementy pryzmatyczne i ewentualnie elementy proste są utrzymywane na swoim miejscu przez folię termokurczliwą.
6. 6. Tuleja według zastrz. 1 albo 2 znamienna tym, że czołowe powierzchnie (21, 22) pryzmatycznych elementów (20) łupin zawierają żebra (23,24), których kształtjest symetryczny względem osi czołowych powierzchni a odpowiadające powierzchnie czołowe sąsiednich prostych elementów posiadają uzupełniający kształt.
7. 7. Tuleja według zastrz. 5, znamienna tym, że żebra są prostymi żebrami ukierunkowanymi wzdłuż małej osi eliptycznego obrysu powierzchni czołowych.
8. 8. Sposób wytwarzania tulei kolanowej izolacyjnej o kącie a, promieniu krzywizny R i średnicy d przy pomocy cylindrycznych łupin izolacyjnych o średnicy wewnętrznej d i grubości e, znamienny tym, że cylindryczną łupinę izolacyjną przecina się wzdłuż przekrojów zasadniczo płaskich, prostopadłe do tej samej płaszczyzny przechodzącej przez jej oś, przy czym płaszczyzny cięcia tworzą naprzemian kąty + β i-β względem odcinków prostych łupiny tak, że:

   β = α / ( 2n +2 ) przy czym liczba odcięć równa jest n + 1, a uzyskane elementy łupin mają dłuższą tworzącą o długości b tak, że:

   b = 2 (R + d/2 + e) tgβ natomiast pozostałe proste odcinki i pośrednie pryzmatyczne elementy łupin są instalowane tak, aby uzyskać maksymalny możliwy kąt.

   169 659
9. 9. Sposób wykonania tulei kolanowej izolacyjnej o kącie a, promieniu krzywizny R i średnicy d przy pomocy cylindrycznych łupin izolacyjnych o średnicy wewnętrznej d i grubości e, znamienny tym, że cylindryczną łupinę izolacyjną przecina się wzdłuż przekrojów zasadniczo płaskich, prostopadle do tej samej płaszczyzny przechodzącej przez jej oś, przy czym płaszczyzny cięcia tworzą naprzemian kąty + β i -β względem odcinków prostych łupiny tak, że:

   β = α /(2n + 2) przy czym liczba odcięć równa jest n + 1, a uzyskane elementy łupin mają dłuższą tworzącą o długości b tak, że:

   b = 2 (R + d/2 + e) tge natomiast kolano rurowe jest okrywane przez n uzyskanych w ten sposób elementów łupin przy czym proste elementy łupin zakończone są przekrojami płaskimi.
10. 10. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że natychmiast po zainstalowaniu pryzmatycznych lub prostych elementów łupin otula się je przylepną elastyczną folią lub tkaniną.
11. 11. Sposób według zastrz. 9, znamienny tym, że dla danej średnicy d, liczba n pryzmatycznych odcinków jest tym większa im mniejszy jest promień R i odwrotnie, że dla danego R, n jest tym większe im d jest mniejsze.
12. 12. Sposób według zastrz. 9 znamienny tym, że po podzieleniu łupin na elementy, odcięte elementy pakuje się w położeniu jakie zajmowały przed podziałem i korzystnie przechowywane w tej formie do momentu ich wykorzystania na budowie.
13. 13. Sposób według zastrz. 12, znamienny tym, że odcięte elementy utrzymuje się razem dzięki kurczliwej folii.