NL9200253A - Atm policing function met autonome referentietijdstippen. - Google Patents

Description

ATM Policing Function met autonome referentietijdstippen A. ACHTERGROND VAN DE UITVINDING

De uitvinding heeft betrekking op een methode voor het overdragen, via een transmissiemedium met een meervoud van virtuele, asynchroon tijd-verdeelde transmissiekanalen, van een aan dat transmissiemedium toegevoerde datastroom, bestaande uit datacellen die elk via één van die transmissiekanalen worden overgedragen en die elk een kanaalaanduiding omvatten die aangeeft via welk transmissiekanaal die datacel moet worden overgedragen, waarbij, in een bewakingsorgaan aan het begin van het transmissiemedium, per transmissiekanaal een variabele waarde wordt bijgehouden die bij het arriveren van een datacel bij dat bewakingsorgaan wordt gemuteerd als functie van de tijd die verstreken is sinds een aan het bewakingsorgaan bekend referentietijdstip, welke gemuteerde variabele waarde vervolgens wordt vergeleken met een drempelwaarde, waarbij afhankelijk van die gemuteerde variabele waarde en die drempelwaarde aan die datacel de toegang tot het achterliggende transmissiemedium wordt verleend dan wel geweigerd.

Een dergelijke methode is ondermeer bekend uit EP-381275 ten name van aanvraagster. Daarbij wordt -ter bereiking van een tijdverdeeld gebruik van een ’leaky bucket’-bewakingsorgaan- steeds bij aankomst van een datacel het tijdsverschil berekend tussen het aankomsttijdstip van de voorlaatste datacel en het aankomsttijdstip van de laatst-gearriveerde datacel van hetzelfde kanaal. Vervolgens wordt dit tijdsverschil vermenigvuldigd met een constante ’lek’-waarde en wordt het resultaat daarvan afgetrokken van de in het geheugen opgeslagen variabele waarde die hierna ook met ’teller-stand’ zal worden aangeduid. De tellerstand wordt verder gemuteerd door deze te verhogen met een constante waarde. Het resultaat wordt vergeleken met een drempelwaarde. Indien de tellerstand niet hoger is dan de drempelwaarde, wordt de datacel tot het transmissiemedium toegelaten. De bijgewerkte tellerstand wordt als nieuwe tellerstand in het geheugen opgeslagen. Behalve de tellerstand wordt echter ook —voor het bij het verschijnen van een volgende datacel van hetzelfde kanaal kunnen bijwerken van de tellerstand— tevens het verschijningstijdstip van de laatste datacel vastgelegd. Bij de bekende methode wordt het referentietijdstip, bedoeld voor het bepalen van de verstreken tijd, aan de hand waarvan de tellerstand wordt gemuteerd, dus steeds en uitsluitend gevormd door het verschijningstijdstip van de voorlaatste (doorgelaten) datacel; het bewakingsorgaan is in de bekende methode dus wat het referentietijdstip betreft 'lijdelijk’.

Daar het in de praktijk over een groot aantal kanalen gaat -bijvoorbeeld 1024- is het tot een minimum beperken van de opslag van variabelen gewenst, waaraan de onderhavige uitvinding een bijdrage beoogt te vormen.

B. SAMENVATTING VAN DE UITVINDING

De uitvinding berust op het inzicht dat aan opslagcapaciteit (geheugenruimte) kan worden bespaard door een referentietijdstip niet alleen in de tijd te verplaatsen bij het verschijnen (en doorlaten) van een datacel, maar tevens -of zelfs uitsluitend- op een door het bewakingsorgaan autonoom te bepalen tijdstip. Er kunnen daarbij twee effecten optreden die de geheugenruimte beperken. Als het referentietijdstip a priori als parameter vastligt, is het niet meer nodig om voor het opslaan daarvan nog geheugenruimte te reserveren (wei natuurlijk voor de bij die referentietijdstippen geldende tellerstanden). Een tweede effect is dat indien de tellerstanden niet alleen bij het verschijnen van een datacel worden gemuteerd maar ook 'tussendoor’, de tellerstanden, maar ook de ’klokstanden’, waarin de referentietijdstippen worden uitgedrukt, niet de kans krijgen excessief groot te worden. Door het regelmatig verplaatsen van de referentietijdstippen worden de kiokstanden en de tellerstanden als het ware regelmatig —met een aan het bewakingsorgaan bekende waarde-teruggesteld. Daarbij wordt primair het referentietijdstip aangepast en wordt de tellerstand aan de hand van de ’lekfunctie’ gecorrigeerd.

De uitvinding omvat een methode van de onder A. aangegeven soort, met het kenmerk dat het referentietijdstip in volledige of tenminste gedeeltelijke onafhankelijkheid van de verschijningstijdstippen van de datacellen door het bewakingsorgaan bepaald wordt. In tegenstelling tot de bekende methode wordt het referentietijdstip dus niet, of in ieder geval niet uitsluitend, bepaald door het verschijningsmoment van de datacellen, maar heeft het bewakingsorgaan daarin een autonome functie. Er zijn hierbij verschillende mogelijkheden.

Zo is het mogelijk dat de autonome updatetijdstippen variabele tijdstippen zijn, waarbij steeds zowel de op een dergelijk updatetijdstip bijgewerkte tellerstand als ook een tijdsaanduiding van het updatetijdstip als variabele in het geheugen wordt opgeslagen. Deze optie heeft op zich het voordeel dat het 'updaten’ van de tellerstanden kan plaatshebben op momenten dat daarvoor processorcapaciteit beschikbaar is, bijvoorbeeld in perioden met een niet zeer hoog aanbod aan datacellen. De klokstand van het update-tij-dstip moet hierbij echter wel als variabele in het geheugen worden opgeslagen, wat op zich weer een nadeel is.

Een optie waarbij het niet nodig is het update-klokstand als variabele in het geheugen op te slaan voorziet erin dat de autonome updates volgens een tevoren bekend en vast stramien plaatsvinden, waarbij op dergelijke upda-tetijdstippen steeds alleen de bijgewerkte tellerstand als variabele in het geheugen wordt opgeslagen. In de eenvoudigste vorm vinden deze updates met vaste tussenpozen plaats. Wanneer bijvoorbeeld de tijdsleuven, waarin de datacellen aan het bewakingsorgaan verschijnen worden genummerd, kan de update voor elk kanaalnummer eenvoudig plaatsvinden in de tijdsleuf met het overeenkomstige nummer. Meer geavanceerde upda-te-schema’s waarbij bepaalde kanalen (bijvoorbeeld kanalen met een hoge ’lek’ waarde) vaker worden bijgewerkt dan andere kanalen bieden additionele besparingen, echter tegen een verhoogde complexiteit.

Een extreem geval van de voorgaande optie wordt gevormd door de mogelijkheid om bij initialisatie van het bewakingsorgaan één vast referentietijdstip te kiezen dat verder niet meer wordt veranderd. Een nadeel is dat de -naar dat referentietijdstip teruggerekende- tellerstand steeds groter wordt. Vandaar dat de voorgaande optie, waarbij het referentietijdstip steeds wordt verplaatst, de voorkeur geniet.

Voor het bijwerken van de tellerstanden naar aanleiding van het verschijnen van datacellen aan de ingang van het bewakingsorgaan zijn twee opties. Volgens een eerste optie wordt erin voorzien dat de tellerstand bij het verschijnen van een datacel aan het bewakingsorgaan eveneens wordt gemuteerd (verlaagd en verhoogd) zoals genoemd en dat, althans tenminste in geval van toegangsverlening, die gemuteerde tellerstand en de klokstand van het verschijningstijdstip als variabele in het geheugen worden opgeslagen. Deze optie heeft als bezwaar dat behalve de tellerstand, tevens het verschijningstijdstip wordt opgeslagen.

Een voorkeursoptie voorziet erin dat de tellerstand bij het verschijnen van een datacel aan het bewakingsorgaan eveneens wordt verlaagd en verhoogd en dat een beslissing genomen over het al dan niet toelaten van de datacel, waarna, althans tenminte in geval van toegangsverlening, de opgeslagen tellerstand met de genoemde constante waarde verhoogd en als nieuwe tellerstand in het geheugen wordt opgeslagen. Daarbij wordt --alleen als de datacel wordt doorgelaten- de tellerstand alleen verhoogd en opgeslagen. Het verlagen van de tellerstand als functie van de tijd geschiedt echter pas op het eerstvolgende updatetijdstip. Deze optie is in het bijzonder bruikbaar in combinatie met de bovengenoemde optie waarbij de updatetijdstippen in een vast patroon zijn ingedeeld, waarbij die updatetijdstippen vaste tijdstippen zijn die ofwel vast in het systeem zijn ingebouwd ofwel als parameter in een geheugen zijn vastgelegd. Op dergeiijke a priori bekende tijdstippen wordt aldus steeds alleen de bijgewerkte tellerstand als variabele in het geheugen opgeslagen.

Ten aanzien van de vast ingestelde of als parameter in te stellen updatetijdstippen van de verschillende kanalen zijn er drie opties. Een eerste optie voorziet erin dat de tellerstanden van alle transmissiekanalen alle op hetzelfde updatetijdstip worden bijgewerkt en in de respectievelijke geheugens opgeslagen. Een tweede optie voorziet erin dat de tellerstanden van alle transmissiekanalen alle met gelijke intervallen worden bijgewerkt en in de respectievelijke geheugens opgeslagen. Een derde optie voorziet erin dat de tellerstanden van de verschillende transmissiekanalen op onderling verschillende updatetijdstippen worden bijgewerkt en in de respectievelijke geheugens opgeslagen. In alle gevallen is het moment van updaten niet langer gekoppeld aan het arriveren van een datacel van het betreffende kanaal maar kan plaatsvinden op een autonoom moment dat de ontwerper van de inrichting geschikt acht.

De eerste optie is uit oogpunt van verwerkingscapaciteit onaantrekkelijk, daar de tellerstand van alle transmissiekanalen gelijktijdig (op hetzelfde moment of binnen dezelfde tijdsleuf) moet worden bijgewerkt, waarbij bedacht moet worden dat de ’lek’-waarde (of zelfs de ’lek’-functie), die voor de berekening van de nieuwe tellerstand wordt gebruikt, niet voor alle kanalen dezelfde behoeft te zijn. Beter is het (optie 2 en 3) om erin te voorzien dat de tellerstanden van de verschillende transmissiekanalen op onderling verschillende updatetijdstippen worden bijgewerkt en in de respectievelijke geheugens opgeslagen, waardoor de verwerkingscapaciteit, benodigd voor het wijzigen van de tellerstanden, in de tijd wordt verdeeld. De derde optie is met name interessant indien de verschillende kanalen zeer uiteenlopende ’lek’-groottes hebben, wat in het algemeen het geval zal zijn. Door die kanalen met een groot ’lek’ meer frequent te updaten, kan het benodigde extra geheugen voor het opslaan van de tellerstand van die kanalen worden beperkt. Overigens kan eventueel per tijdsleuf meer dan één kanaal-tellerstand worden bijgewerkt; dit hangt ondermeer af van de daarvoor beschikbare processor-capaciteit en van de complexiteit van bijvoorbeeld de ’lek’-functies.

Ten aanzien van de per tijdsleuf plaatsvindende processing kunnen twee opties worden genoemd. Een eerste optie (parallelle verwerking) voorziet erin dat als eerste proces, het bij het arriveren van een datacel bijhouden van de tellerstand, het vergelijken met de drempelwaarde en het in afhankelijkheid daarvan aan die datacel verlenen dan wel weigeren van de toegang tot het transmissiemedium wordt uitgevoerd binnen een zekere tijdsleuf en dat, als tweede proces, binnen diezelfde tijdsleuf tevens het wijzigen van het updatetijdstip van een of meer transmissiekanalen wordt uitgevoerd, waarbij hei eerste proces en hei tweede proces gelijktijdig worden uitgevoerd. Een tweede optie (seriële verwerking) voorziet erin dat als eerste proces, het bij het arriveren van een datacel bijhouden van de tellerstand, het vergelijken met de drempelwaarde en het in afhankelijkheid daarvan aan die datacel verlenen dan wel weigeren van de toegang tot het transmissiemedium wordt uitgevoerd binnen een zekere tijdsleuf en dat, als tweede proces, binnen diezelfde tijdsleuf tevens de tellerstand (en het update tijdstip, voor zover van toepassing) van een of meer transmissiekanalen wordt geaktualiseerd, waarbij het eerste proces en het tweede proces na elkaar worden uitgevoerd.

De eerste optie (parallelle verwerking) heeft het voordeel dat de hele tijdsleuf ter beschikking is van zowel het eerste proces -het bijwerken van de tellerstand van het kanaal van de datacel die in die tijdsleuf aan het bewakingsorgaan arriveert, het vergelijken van die bijgewerkte tellerstand met de geldende drempelwaarde en het toelaten of weigeren van die datacel-- als van het tweede proces —het autonoom updaten van de tellerstand van een of meer (andere) kanalen. Een juiste timing tussen het eerste (hoofd)proces en het tweede proces zal echter extra maatregelen vergen vanwege het zogeheten contentie-probleem, dat kan optreden indien binnen eenzelfde tijdsleuf voor eenzelfde transmissiekanaal zowel het —data-cel-gestuurde- eerste proces als het --autonome, processorgestuurde-tweede proces moet worden uitgevoerd. Een oplossing van dit contentie-probleem kan zijn dat het indien het eerste en het tweede proces beide toevalligerwijs op hetzelfde kanaal betrekking hebben, een der processen zonder al te veel nadelen achterwege kan worden gelaten.

Door toepassing van de tweede optie (seriële verwerking) wordt het contentie-probleem geheel vermeden. Echter het aantal (autonome) wijzigingen van de updatetijdstippen en tellerstanden is beperkter vanwege de beperktere tijdsduur waarin dat tweede proces kan worden uitgevoerd, namelijk in de ’resttijd’ van de tijdsleuven. Immers wordt er gebruik gemaakt van één processor voor beide processen, terwijl bij parallelle verwerking twee (of zelfs meer) processors gebruikt worden.

C. REFERENTIE

EP-381275 [Koninklijke PTT Nederland N.V.]

D. UITVOERINGSVOORBEELDEN

Figuur 1 en 2 tonen schematisch twee uitvoeringsvoorbeelden van een bewakingsinrichting volgens de uitvinding, waarin de methode volgens de uitvinding wordt uitgevoerd. De getoonde uitvoeringsvoorbeelden komen grotendeels overeen met het uitvoeringsvoorbeeld in de genoemde aanvrage EP-381275 van aanvraagster, waaraan een inrichting is toegevoegd voor het updaten van de tellerstanden volgens de hier beschreven uitvinding. Figuur 1 heeft betrekking op een uitvoering waarbij zowel de tellerstand als het update tijdstip wordt opgeslagen; figuur 2 is een uitvoering waarbij uitsluitend de tellerstand per kanaal is opgeslagen en waarbij het updaten geschiedt volgens een vast stramien.

De in figuur 1 en 2 getoonde bewakingsinrichting omvat een uitleesorgaan 1, een schakelorgaan 2, een vijf- of zestal geheugenorganen 3, (5), 7, 9,12, 14, een tijdaanduidingsorgaan 4 en een processor, bestaande uit een vijftal rekenorganen 6, 8,10,11,15 en een vergelijkingsorgaan 13.

UITVOERINGSVOORBEELD 1

Aan een ingang A van de bewakingsinrichting arriveren achtereenvolgens datacellen die een besturingswoordgroep en een informatiewoordgroep omvatten. Daar bevindt zich het uitleesorgaan 1 dat het kanaalnummer afleidt uit de besturingswoordgroep. De datacel zelf wordt doorgezonden naar het schakelorgaan 2, waar de datacel tijdelijk wordt opgeslagen totdat een beslissing is genomen over het al dan niet doorlaten van die datacel naar een uitgang B van het schakelorgaan 2, waarop een (niet getoond) achterliggend transmissienetwerk is aangesloten.

Uit het kanaalnummer wordt een index afgeleid. Met behulp van die index leveren de geheugenorganen 3, 7,12, 14 de parameters die specifiek zijn voor het desbetreffende kanaal (die parameters zijn bij initialisatie van het systeem in die geheugenorganen opgeslagen). Het eerste geheugenorgaan 3 levert een aanduiding van de resolutie waarmee door het tijdaandui-dingsorgaan 4 de tijd moet worden bepaald. Aan het eerste rekenorgaan 6 wordt zowel het tijdstip van laatste bijwerking (als variabele opgeslagen in geheugenorgaan 5) toegevoerd ais de uit het tijdaanduidingsorgaan 4 verkregen informatie over het huidige tijdstip. Met het eerste rekenorgaan 6 wordt vervolgens bepaald hoeveel tijd verstreken is tussen de laatst gearriveerde datacel (tijdstip tl) en het tijdstip van laatste bijwerking (tijdstip tO).

Het tweede rekenorgaan δ vermenigvuldigt de verstreken tijd (t) met een door het tweede geheugenorgaan 7 geleverde eerste constante waarde (Cl, de ’lek’-grootte). Overigens, wanneer de eerste constante waarde (Cl) gelijk aan 1 gekozen wordt, kan het tweede geheugenorgaan 7 en het tweede rekenorgaan 8 komen te vervallen. Indien als respectievelijke eerste constante waarden voor de verschillende kanalen uitsluitend machten van 2 worden genomen, kan de vermenigvuldiging eenvoudigweg worden uitgevoerd als een bit-verschuiving.

De aldus verkregen waarde wordt door het derde rekenorgaan 10 afgetrokken van een waarde (tellerstand) die in het vierde geheugenorgaan 9 voor dat kanaalnummer is opgeslagen. Het vierde rekenorgaan 11 draagt er zorg voor dat de hieruit verkregen waarde niet kleiner is dan een bepaalde minimumwaarde (bijvoorbeeld 0). Door het vergelijkingsorgaan 13 wordt het uit het bovenstaande verkregen resultaat vergeleken met een door het vijfde geheugenorgaan 12 geleverde drempelwaarde.

Indien het vergelijkingsorgaan 13 concludeert dat het resultaat kleiner is dan de drempelwaarde, dan worden de volgende akties uitgevoerd: - Het schakelorgaan 2 krijgt opdracht de betreffende datacel via zijn uitgang B door te laten naar het achterliggende transmissienetwerk.

- Het vijfde rekenorgaan 15 telt een door het zesde geheugenorgaan 14 geleverde tweede constante waarde voor dat kanaalnummer op bij de eerder verkregen informatie uit het rekenorgaan 11. Het uit het vijfde rekenorgaan 15 verkregen resultaat wordt ingeschreven in het derde geheugenorgaan 9, waarbij de oude waarde in dit geheugenorgaan 9 wordt overschreven.

- Het tijdstip van arriveren van de laatste datacel wordt, met inachtneming van de door geheugenorgaan 3 aangegeven resolutie, opgeslagen in geheugenorgaan 5.

Indien het vergelijkingsorgaan 13 concludeert dat het resultaat groter dan of gelijk is aan de drempelwaarde, dan wordt de volgende aktie uitgevoerd: - Het schakelorgaan 2 krijgt de opdracht de betreffende datacel niet door te laten naar het achterliggende netwerk. In veel implementaties van netwerken is in een dergelijk geval vereist dat de opengevallen plaats wordt vervangen door een bepaald bitpatroon dat bijvoorbeeld een lege datacel aanduidt; het schakelorgaan 2 zendt dan via zijn uitgang B dit bitpatroon uit in plaats van de desbetreffende datacel.

Het eerste geheugenorgaan 3, het derde geheugenorgaan 7, het vierde geheugenorgaan 12 en het vijfde geheugenorgaan 14 worden bij initialisatie van de bewakingsinrichting, respectievelijk van een transmissiekanaal, vanuit de (niet getoonde) besturing van het netwerk gevuld met de voor de diverse kanaalnummers specifieke parameters, evenals de initiële waarden (startwaarden) voor de variabelen in het vierde geheugenorgaan 9. Daartoe zijn die geheugenorganen voorzien van een instelvoorziening welke de netwerkbesturing toegang geeft tot de geheugenmiddelen zonder te interfereren met de feitelijke werking van de bewakingsschakeling.

Het proces van het autonome updaten verloopt in dit uitvoeringsvoorbeeld als volgt.

Er is een aanwijsorgaan 16 aanwezig dat aangeeft welke kanaalindex aan de beurt is om bijgewerkt te worden. De gegevens behorende bij het door aanwijsorgaan 16 aangewezen transmissiekanaal worden gelezen uit de geheugenorganen 3, 5, 7 en 9. Vervolgens worden --voor zover nodig-dezelfde berekeningen uitgevoerd als boven beschreven, met dien verstande dat geen tweede constante waarde wordt bijgeteld (er arriveert immers geen datacel). De nieuw berekende tellerstand (resultaat van 11) wordt teruggeschreven naar het geheugenorgaan 9 en het moment waarop de bijwerking heeft plaatsgevonden wordt, met inachtneming van de door geheugenorgaan 3 aangegeven resolutie, vastgelegd in geheugenorgaan S. Na afloop van het hele update proces wordt het aanwijsorgaan 16 in de volgende stand gezet; de besturing hiervan is niet (evenmin als de verdere besturing) in het schema aangegeven. De volgorde waarin het aanwijsorgaan 16 de verschillende kanalen aanwijst is geheel willekeurig te kiezen. Bij voorkeur wordt de volgorde zodanig gekozen dat gegarandeerd kan worden dat elk kanaal tenminste eenmaal wordt bijgewerkt per ’update’ periode. In dat geval behoeft geheugenorgaan 5 niet groter te zijn dan het aantal bits benodigd om de ’update’ periode te bestrijken.

UITVOERINGSVOORBEELD 2

In figuur 2 is een uitvoeringsvoorbeeld geschetst dat functioneert volgens het principe van updates in een vast stramien. In dit eenvoudige voorbeeld is ervoor gekozen elk kanaal bij te werken op het moment dat het tijdaanduidingsorgaan 4 het overeenkomstige indexnummer aangeeft. In vergelijking met uitvoeringsvoorbeeld 1 ontbreekt geheugenorgaan 5 (voor het opslaan van het moment van laatste bijwerking) en aanwijsorgaan 16 is nu vast gekoppeld (of afgeleid van) aan het tijdaanduidingsorgaan 4.

Bij het arriveren van een datacel worden dezelfde bewerkingen uitgevoerd als in uitvoeringsvoorbeeld 1, met dien verstande dat (aangezien geheugenorgaan 5 ontbreekt) de tijd verlopen sinds de laatste update door rekenorgaan 6 direkt kan worden afgeleid uit het verschil van de stand van het tijdaanduidingsorgaan 4 en de door 1 geleverde index van het kanaal.

Bij het toelaten van de datacel tot het netwerk wordt voorts niet het resultaat van rekenorgaan 11 verhoogd, maar de in geheugenorgaan 9 opgeslagen tellerstand verhoogd met de door geheugenorgaan 14 geleverde tweede constante waarde. Nu wordt niet de ’aktuele’ tellerstand verhoogd, maar als het ware teruggerekend naar een tellerstand geldig op het laatste update moment, zodat geheugenorgaan 9 nu grotere tellerstanden moet kunnen verwerken dan in uitvoeringsvoorbeeld 1. In veel gevallen is het hiervoor benodigde extra geheugen kleiner dan de besparing verkregen door het vervallen van geheugenorgaan 5.

Opgemerkt wordt dat in de bovenbeschreven uitvoeringsvoorbeelden de beide processen, het na aankomst van een datacel updaten van de teller- stand, het aan de hand van de drempelwaarde beslissen of de datacel wordt toegelaten of geweigerd naar het transmissiemedium B, en het opslaan van de bijgewerkte tellerstand, als eerste door de processor wordt uitgevoerd, terwijl daarna het tweede proces, het bijwerken van de tellerstand van het door het aanwijsorgaan 16 aangewezen transmissiekanaal. Dit alles vindt plaats binnen één tijdsleuf. Ook is het mogelijk dat in de ’rest’-tijd van de tijdsleuf nog een of zelfs meer tellerstanden worden bijgewerkt. Het is op zich aantrekkelijk om zoveel mogelijk tellerstanden (dus van verschillende kanalen) te updaten omdat daarmee de update-periode en daarmee het benodigde geheugen voor geheugenorgaan 5 respectievelijk het extra geheugen voor geheugenorgaan 9 beperkt worden. Uiteraard zullen anderzijds, vanwege de transmissiesnelheid, de tijdsleuven een beperkte omvang hebben. De keuze van een en ander hangt dus af van de processoren en de transmissiesnelheid.

Claims (2)

1. Methode voor het overdragen, via een transmissiemedium met een meervoud van virtuele, asynchroon tijdverdeelde transmissiekanalen, van een aan dat transmissiemedium toegevoerde datastroom, bestaande uit datacellen die elk via één van die transmissiekanalen worden overgedragen en die elk een kanaalaanduiding omvatten die aangeeft via welk transmis-siekanaal die datacel moet worden overgedragen, waarbij, in een bewakingsorgaan aan het begin van het transmissiemedium, per transmissiekanaal een variabele waarde wordt bijgehouden die bij het arriveren van een datacel bij dat bewakingsorgaan wordt gemuteerd als functie van de tijd die verstreken is sinds een aan het bewakingsorgaan bekend referentietijdstip, welke gemuteerde variabele waarde vervolgens wordt vergeleken met een drempelwaarde, waarbij afhankelijk van die gemuteerde variabele waarde en die drempelwaarde aan die datacel de toegang tot het achterliggende transmissiemedium wordt verleend dan wel geweigerd, met het kenmerk dat, het referentietijdstip in volledige of tenminste gedeeltelijke onafhankelijkheid van de verschijningstijdstippen van de datacellen door het bewakingsorgaan bepaald wordt.

2. Methode volgens conclusie 1, met het kenmerk dat, het bewakingsorgaan de referentietijdstippen van de respectievelijke transmissiekanalen volgens een vast volgordeschema in de tijd verplaatst en het nieuwe referentietijdstip en de daarbij behorende nieuwe variabele waarde opslaat. , Methode volgens conclusie 1, 3. met het kenmerk dat, het bewakingsorgaan de referentietijdstippen van de respectievelijke transmissiekanalen volgens een vast tijdschema in de tijd verplaatst en tenminste de daarbij behorende nieuwe variabele waarde opslaat.